คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : ขอโทษ
ห้องทานอาหารที่มักพร้อมหน้ากัน 3 คนพ่อแม่ลูก ที่เคยหวังในตอนนี้ว่าอยากจะให้มีพร้อมกัน 4 คน เป็นครอบครัวอย่างแท้จริง
หากเขาได้เจอกับรินจริงๆ เขาจะทำอย่างไรดีนะ?
อาหารเย็นในวันนี้เป็นอาหารญี่ปุ่น ปลาอาจิผ่ากลางนึ่งดชยุ ขิงและผักดอง ซุปมิโสะ และเนื้อผัดพริกหยวก
ป่านนี้แม่เขาจะทานอะไรอยู่นะ? พ่อด้วย จะหลับรึยัง
ภายในห้องทานอาหารที่กว้างขวาง มีโต๊ะทานอาหารยาวและกว้าง พอที่จะนั่งกันได้นับสิบ ปูด้วยผ้าปูโต๊ะชายลูกไม้สีขาวและแจกันดอกไม้สีสดใส มีตู้โชว์ของวางเรียงราย บางอย่างเป้นของสะสมต่างๆนานาๆของชิเงรุ ถ้วยชามสวยงาม เครื่องเป่าแก้วสีใสรูปร่างวิจิตร รูปภาพของจิตกรชื่อดัง ทำให้ห้องนี้ดูสดใสขึ้นมาพร้อมติดตั้งทีวีเครื่องใหญ่ติดผนัง โควกดเปิดทีวีขึ้นมาดูแก้เบื่อ ภาพในจอฉายข่าวด่วนขึ้นมากะทันหัน เขาเห็นภาพของละครเพียงแว่บเดียว
ภาพตัดจากนักข่าวในห้องส่ง ไปยังที่เกิดเหตุซึ่งเป็นตึกสูงระฟ้า ซูมไปยังชื่อโรงแรม ที่เป็นโรงแรมดัง ซึ่งตอนนี้มีทั้งเจ้าหน้าที่ตำรวจ รถดับเพลิงเตรียมตัวรับสถานการณ์กันเต็มที่ โควมองอย่างสนใจเต็มที่ เพราะหมู่นี้ไม่ค่อยจะมีข่าวเช่นนี้บ่อยนัก
นักข่าวสาวรายงานที่เกิดด้วยใบหน้าจริงจัง ภาพฉากหลังเป็นควันระเบิดและตำรวจหลายสิบนายวิ่งพล่าน
‘ทางเรา ได้รับแจ้งข่าวมาว่า มีผู้ก่อการร้ายได้บุกยึดที่นี่เป็นที่หลบภัย ก่อกวนและทำลานทรัพย์สิน จับตัวผู้คนในโรงแรมชั้นที่ 7 เป็นตัวประกันแล้วค่ะ ตอนนี้ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจกำลังซุ่มวางแผนกันอย่างเต็มที่ เพื่อจะช่วยเหลือตัวประกันทุกคนออกมา...‘
ผู้ก่อการร้าย? ทำอะไรอุกอาจชะมัดเลย
.
.
.
รินกรีดร้องเสียงดังลั่น ดึงความสนใจจากมาซายะที่อยู่ในห้องไม่ไกลจากห้องอาหารมากนัก เขารีบวิ่งมาทันที พร้อมด้วยบอร์ดี้การ์ดอีกหลายนายพร้อมด้วยยาตะที่ถืออาวุธพร้อมมือ
กลุ่มคนในชุดดำ ใส่เสื้อกันกระสุน ถือปืนและมีดล้อมคนที่อยู่ในห้องอาหารไว้เป็นวงกลม มีสีหน้าสะใจ หัวเราะ ถือปืนกราดไล่ยิงขู่ไปทั่ว เศษกระจกที่แตก เศษไม้กระจายไปทั่วบริเวณ เขามองภาพวุ่นวายตรงหน้าอย่างอึดอัดใจ
ทำไมถึงปล่อยโจรชั้นต่ำพรรค์นี้เข้ามาได้!
สายตาวาววาบราวจิ้งจอกดุร้ายมองหาหลานชาย ต้นเสียงที่ทำให้เขาต้องลุกมาที่นี่ เขามองเห็นหลานชายนั่งขดอยู่บนพื้น ประคองร่างของหญิงสาวที่เขาเพิ่งจะทานข้าวไปด้วยเมื่อครู่ แม้จะคิดแผนการ ให้ยาตะฆ่าเธอ แต่ตอนนี้กลับเร็วไป เธออาบเลือดสีแดงฉาน นอนหายใจรวยริน ใบหน้าหลานชายกรีดร้องดังลั่น ผสมปนเปกับเสียงคนอื่นจนแสบแก้วหู
ยาตะไม่รอช้า ยิงกราดใส่โจรที่กำลังกระชากแขนคุณหนูจนกระเด็น สร้างจุดสนใจมาที่กลุ่มมาซายะทันที
“หน็อยแน่! แก” หนึ่งในนั้นเงื้อมือยิงมาทางพวกเขา อีกคนเงื้อมือตบแก้มรินดังเพี๊ยะ ทำเอามาซายะเลือดขึ้นหน้า ชักปืนออกจากอก ยิงเข้าที่หน้าอกมันทันที
รินสะอึกสะอื้นด้วยความหวาดกลัว ร่างบางสั่นงันงกกับสิ่งรอบกาย มองหน้าของคุณแม่ด้วยใบหน้าเปื้อนน้ำตา
“เอ...ริ..ซัง...เอริซัง..ฮึ่ก..คุณแม่..คุณแม่ฮะ..ฮือ...” มือบางของเอริบีบกระชับมือน้อยๆไว้ ราวให้กำลังใจ มันไม่ได้โดนจุดสำคัญ เธอรู้ดี เสื้อผ้านั้นหนา แต่มันก็ทำให้เธอเสียเลือดมาก ตอนนี้เธอเริ่มตาพร่ามัว กลุ่มคนพวกนี้ คงจะเป็นโจรที่เป็นผู้ก่อการร้ายที่ออกข่าวในช่วงนี้ มักจะออกปล้น ก่อกวนและฆ่าคนตามโรงแรมหรือสถานที่ดังๆยามค่ำคืนอย่างอุกอาจและหนีรอดไปได้ทุกครั้ง
เธอหวังว่า ครั้งนี้จะปลอดภัย อย่างน้อยๆ ให้ลูกชายของเธอหนีรอดไป...
“พวกสวะชั้นต่ำ! กล้าดียังไงมาแตะต้องหลานฉัน!” เขายิงซ้ำอีก ใช้เท้าเตะร่างที่กำลังจะตายอย่างรุนแรง ใบหน้านั้นบิดเบี้ยว ดูโหดเหี้ยม ไม่ต่างจากโจรคนนั้น รินมองคุณตาด้วยความกลัว ดูเหมือนว่าโจรนั้น จะมีอยู่ไม่กี่คนในห้องนี้ คงจะแยกย้ายกันไปหาของมีค่าในห้องอื่นๆ แล้วให้พรรคพวกจัดการคนในห้องนี้แทน
บอร์ดี้การ์ดของมาซายะ คอยเฝ้าระวังในทุกมุม มาซายะเก็บปืนแล้วหันมาปลอบกับคนอื่นๆให้สงบลง แต่ทั้งเสียงความวุ่นวายด้านล่างและเสียงรถหวอวิ่งไปมา ทำให้ทุกคนยังคงแตกตื่นกันอยู่
“ค..คุณตา..คุณตาฮะ..อึ่..ก..ค...เ..เอริซัง..ฮึ่ก...” รินกระตุกชายเสื้อมาซายะไว้ ร้องขอด้วยสีหน้าเจ็บปวด ภาพนี้ซ้อนทับกับใบหน้าของลูกสาว ยามที่เธอร้องไห้อย่างหนัก ตอนที่พรากเธอกับเคียวออกจากกันไป
“ฮึ่ก..คุณ..ตา..คุณตาฮะ..ฮือ...” รินเสียงแบแห้ง แสบลำคอไปหมด ร่างในอ้อมแขนลมหายใจอ่อนแรงลงเรื่อยๆ หากไม่ช่วยให้เร็วที่สุด เธอจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีก
เหมือนคุณแม่.....
!
รินสลบลงไปตอนนั้น ระหว่างที่เขากำลังชั่งใจตัวเอง ว่าจะยืดเวลาปล่อยให้เธอคนนี้ตายไปเสีย หรือจะทำตามที่หลานชายร้องขอดี หลานชายก็สลบลงไปเสียแล้ว
สารเลว!
เขาด่าตัวเอง ประคองร่างของหลานชายและเอริขึ้นมา สั่งให้ยาตะติดต่อกับคนด้านล่าง ให้มารับพวกเขาเดี๋ยวนี้ รวมถึงคนอื่นๆ ที่โดนลูกหลงจากระเบิดและกระสุนปืน
รินในอ้อมเขนกระตุกอย่างหนัก ทำเอาเขามองอย่างตกตะลึง ร่างบางชักกระตุกอย่างรุนแรง หอบหายใจหนักหน่วงจนฟื้นขึ้นมา อาการตอนนี้ไม่สู้ดีเสียแล้ว
มือหนาลูบหัวเด็กหนุ่มเบาๆ เพื่อปลอบโยน
ตาขอโทษ..ตาขอโทษ...ตาแก่คนนี้ช่างเห็นแก่ตัวเหลือเกิน
จะไม่มีวัน ไม่มีวันอีกต่อไป....ที่จะทำให้ต้องเสียใจอีก...
.
.
.
โรงพยาบาลเอกชนที่มาซายะมีหุ้นส่วนอยู่นั้น ชั้นที่ 6 ซึ่งเป็นชั้นพิเศษ รับรองเฉพาะแขกและคนรู้จักของมาซายะเท่านั้น วิวัฒนาการแพทย์แบบใหม่ถูกนำมาใช้อย่างเร่งด่วนกับหญิงสาวที่ถูกส่งตัวมา พร้อมกับหลานชายเพียงคนเดียวของหุ้นส่วนพิเศษ
ห้องของทั้งสองอยู่ติดกัน ทำให้เขาเดินไปมาเพื่อดูอาการของทั้งสองได้สะดวกขึ้น
“ไม่มีอะไรน่าห่วงแล้วนะครับ ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว กระสุนไม่ได้โดนจุดสำคัญ แค่เสียเลือดมากไป” หมอหนุ่มผู้ทำหน้าที่รักษาร้องบอก ขณะที่ถอดหน้ากากออกจากใบหน้า
“งั้นหรือ...” มาซายะไม่ค่อยใส่ใจกับเอริมากนัก เมื่อได้ยินว่าเธอปลอดภัยก็โล่งอกไปนิดหน่อย แต่ที่เขาห่วงคืออาการหลานชายต่างหาก ไม่เคยเห็นเขามีอาหารเช่นนี้เลยสักนิด
“ขอโทษนะครับ ที่ช้าไปหน่อย” หมอหนุ่มอีกคนเดินออกจากห้องที่รินอยู่ออกมา ใบหน้านั้นสงบนิ่งและดูสุภาพเรียบร้อย
“จากที่ผมตรวจและดูอาการตอนนี้ เขามีความเครียดสูง ประกอบกับอยู่ในสถานการณ์ที่กดดันและน่ากลัวสำหรับเขาจึงทำให้เกิดอาการช็อกขึ้นมาได้ ถ้ายังมีเรื่องให้วุ่นวายใจและเครียดอีกมาก เขาอาจจะเป็นจิตเภทได้ครับ” เขาร้องบอกด้วยความฉุนเฉียวเล็กๆในน้ำเสียง ไม่มีใครสังเกตเห็น
มาซายะนิ่งเงียบไป เขาต้องตัดสินใจในตอนนี้ ระหว่างการที่จะให้รินอยู่กับเขาต่อไป หรือจะส่งคืนรินให้กับไอ้สารเลวนั่น...
ไม่สิ คนที่เป็นไอ้สารเลวคือเขาเองมากกว่า....
“ช่วยดูแลเขาต่อไปด้วยนะคุณหมออัตสึชิ ผมต้องขอตัวไปทำธุระ” มาซายะบอก เขาควรจะจัดการกับเรื่องนี้ได้แล้ว เพราะความดึงดันเห็นแก่ตัวของเขา เกือบจะทำให้หลานชายต้องเห็นภาพที่น่ากลัว ภาพของการสูญเสีย...
“ครับ ผมจะดูแลอย่างดีเลย” หมอหนุ่มร้องบอก ขณะมองแผ่นหลังของชายชราด้วยความโมโหขุ่นเคือง
ตา-แก่-สาร-เลว!
เป็นตาของรินแท้ๆ ทำไมถึง..ทำไมถึงดูแลเขาไม่ได้!
นึกไมถึงเลยสักนิดว่ารินจะเกือบกลายเป็นจิตเภทแบบนี้ เขาเจอกับอะไรมากัน ไม่สิ ช่วงที่ต้องอยู่กับผู้ชายคนนั้น เขาต้องอดกลั้นกับอะไรมามากมายกันนะ
จริงสิ...ภรรยาของชิเงรุซังก็อยู่ที่นี่ด้วย พวกเขาเกี่ยวข้องกันยังไงนะ
แอ๊ด....
อัตสึชิถูกดึงออกจากความคิดทั้งหลาย เมื่อได้ยินเสียงประตูดังขึ้นมา ร่างบอบบางของเด็กหนุ่มที่เขาเคยรักษาให้เมื่อไม่นานมานี้กับเมื่อครู่ กำลังเดินออกมาด้วยท่าที่เหนื่อยอ่อนในชุดคนไข้ของโรงพยาบาล
“ริน!” เขาวิ่งไปหา ประคองรินให้นั่งลงกับโซฟาหน้าห้องพัก ดวงตากลมคู่นั้นมีน้ำตาเอ่อคลอ
“ลุกขึ้นมาทำไมฮึ? เป็นอะไร เจ็บตรงไหนเหรอ?” เขาถามอย่างร้อนรน กลัวว่ารินจะเป็นหนัก
“เปล่าฮะ...อัตสชิซัง..ผม...ผม” รินปวดหัว กุมหัวแน่น กำลังสับสน รับรู้ว่าคนตรงหน้าคืออัตสึชิ แต่ไม่รู้ว่าเขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
“?” อัตสึชิประคองเอาไว้ กลัวรินจะล้มลงไปกองกับพื้น ดูจากสภาพร่างกายที่อ่อนล้าแล้ว เขาไม่ควรลุกมาเลย
พอคิดทบทวนว่าเขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ภาพในหัวก็ผุกขึ้นมาเป็นฉากๆ ทำเอาหน้ามืด คลื่นไส้ อยากจะอาเจียน
แหวะ!
รินอาเจียนออกมา น้ำตาก็ไหลออกมาพร้อมกัน พื้นสกปรกน่ะช่างมัน ตอนนี้อัตสึชิลูบหลังรินให้เขาอาเจียนได้สบายขึ้น
“ไม่เป็นนะ...ไม่เป็นไร”
เขาปลอบโยนริน ที่ทั้งร่างกายและจิตใจกำลังอ่อนแอ
.
.
“เอริซัง..เล่าให้ผมฟังทั้งหมดแล้ว...ทั้งเรื่องของคุณพ่อ...คุณแม่ แล้วก็เคียวซัง” รินซบฝ่ามือหนาของอัตสึชิในห้องพักคนไข้ เขานั่งอยู่ข้างๆ ลูบหัวและคอยปลอบโยน เหมือนที่เคยทำ
สำหรับเขา เด็กหนุ่มตรงหน้าน้องชาย เหมือนเด็กที่ต้องการความรักอย่างแท้จริง
“ผมไม่ใช่..ตัวแทนของคุณแม่ใช่ไหมฮะ?” เขาไม่เคยถามคำถามนี้กับใคร นี่เป็นสิ่งที่เก็บเอาไว้ตลอดมา แต่เขากลัว...กลัวว่า ‘รัก’ ที่ทุกคนมอบให้กับเขา จะเป็นแค่เพราะเขาเป็นตัวแทนของคุณแม่
“ไม่ใช่หรอกนะ..ทุกคนรักรินเพราะเป็นริน” เขาปลอบโยน ไม่อาจล่วงรู้ความคิดของใครต่อใครได้ แต่สำหรรับเขา เขารักรินเพราะรินคือเด็กที่ไร้เดียงสา ใสสะอาดและน่าเอ็นดู
“จริงๆเหรอฮะ....” ใหน้าซบกับฝ่ามือแน่น ราวกับจะหาความอุ่นจากฝ่ามือให้มากที่สุด
“ถ้าอย่างนั้น ตอนกลับไปหาทุกคน ก็ลองถามดูสิ” เขาบอก ยิ้มแล้วลูบหัวขิงรินด้วยความรักใคร่ ไม่ใช่ความรักอย่างชู้สาว แต่เป็นความรักและเอ็นดูแบบที่ผู้ใหญ่คนนึงจะมีให้กับเด็ก
“ฮะ....ผมจะถาม...” รินหลับไปแล้ว เขามองดุใบหน้าที่ยามหลับอย่างสงสาร เมื่อไหร่บทละครบ้าบอนี่จะจบลงสักที แล้วเมื่อไหร่เด็กคนนี้จะมีความสุขอย่างแท้จริง
ถ้ามันยังไม่จบล่ะก็ เขาจะทำให้มันจบลงเสียเอง!
.
.
.
.
ตี๊ด..ตี๊ด.ด...
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นในห้องทำงานของเคียว เขากดรับก่อนจะพูดกรอกเสียงถามว่าใคร เพราะเบอร์นั้นไม่คุ้นเอาเสียเลย
“สวัสดีครับ นั่นใคร?” เขาถามเสียงนิ่ง โทรศัพท์สายนี้ช่างรบกวนเขาเหลือเกิน งานที่ต้องสะสางนั้นมีมากมาย แล้วไหนจะต้องตามหารินอีก แค่นี้เขาก็หัวปั่นแล้วนะ ไม่รู้ว่าข่าวคราวของรินจะถูกส่งมาเมื่อไหร่ หากเขาพลาดคงน่าเจ็บใจมาก
“แกลืมฉันไปแล้วรึไง? คุโรอากิ เคียว” เสียงจากปลายสายนั้นตอบกลับมา เขาเบิกตาโพลง ทำไมเขาจะจำไม่ได้กัน
นี่คือเสียงของคนที่ทำให้เขาไม่ได้เจอกับซายากะซังนานนับสิบปี!
โคดากะ มาซายะ!
“คุณมีอะไร! ถึงโทรมา..รึคุณเป็นคน...!” การคาดเดาบางอย่างผุดขึ้นมาในหัว รึว่าจริงๆแล้ว คนที่ลักพาตัวรินไปคือเขา....
“ใช่อย่างที่แกคิดนั่นล่ะ อยากจะได้ตัวเขาคืนรึ? แกไม่มีสิทธ์ในตัวเขาหรอกนะ” มาซายะย้ำในส่วนสุดท้าย ทำเอาเคียวชะงักไป..ใช่ เขาไม่มีสิทธ์ในฐานะคนที่มีสายเลือดเดียวกัน แต่เขาเองก็มีสิทธ์ในคนรัก!
“แล้วจะทำไม! คุณแย่งเอาซายากะซังไปจากผมแล้ว คุณยังจะเอาเขาไปอีกงั้นเหรอ? คุณมันเห็นแก่ตัวสิ้นดี!” เขาตวาดเสียงดังลั่น ภายในห้องที่เงียบเชียบเกิดให้มีเสียงสะท้อนดังก้อง มีเพียงเสียงลมหายใจที่รัวแรงของเขาเท่านั้น
“ถ้าแกต้องการเขาล่ะก็ พิสูจน์ให้ฉันเห็นสิว่าแกคู่ควรกับเขา!” มาซายะบอกกลับ ตอนนี้เขาเมตตาแล้วนี่ นี่เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยให้กับเคียวมาก่อน
‘โอกาส’
“หมายความว่ายังไง?...” ชายหนุ่มตกตะลึง คำพูดของมาซายะทำเอาเขาตกใจ ไม่อาจล่วงรู้ความหมายของมาซายะได้ ผู้ชายคนนี้ คิดจะเล่นอะไรกับเขาอีกกัน
“เฮอะ! โง่ซะจริงนะ ถ้าอยากจะรู้ให้มากกว่านี้อีกล่ะก็ อีกสองวันที่โรงแรมซาราเซนเทียล บอกว่ามาพบฉัน แค่นั้นล่ะ” มาซายะตัดสายทันทีที่พูดจบ เขาไม่เคยให้โอกาสผู้ชายคนนี้แม้ครั้งเดียว แต่ครั้งนี้เขาจะให้เป็นครั้งแรก ไม่มีครั้งต่อไป หากผู้ชายคนนี้พิสูจน์ไม่ได้ว่ารักหลานชายของเขาจริงๆ เขาจะส่งไม่ให้ผู้ชายคนนี้มายุ่งเกี่ยวกับรินอีกเด็ดขาด!
.........................................
ขอบอกว่า ใกล้จะจบเเล้วนะฮะ...เเต่ก้ยังอีกหลายตอน เเค่จะมาถึงช่วงท้ายเเล้ว > <
ความคิดเห็น