Friend Forever เพื่อนกันฉันและเธอตลอดไป

ข้อมูลเบื้องต้น

เมื่อเพื่อนต้องการอีกสิ่ง โดมจะทำอย่างรัยให้มิคเข้าใจความรักของเค้า
เรื่องนี่ไม่มีพระเองนางเอกนะจ๊ะ

เนื้อเรื่อง

              P.T. ปี2549 
“พรุ่งนี้ก็ไม่มีเราแล้วนะโว้ย...จำสัญญากันไว้นะว่าจะไม่ลืมกัน”คำสัญญาของเด็กวัยรุ่นกลุ่มเล็กๆกลุ่มหนึ่งที่ปะปนด้วยหญิงและชายกล่าวขึ้นภายในห้องเรียนที่วุ่นวาย ทั้งๆที่คราบน้ำตายังเปื้อนหน้า 
“อย่าร้องไห้ดิว่ะ เดี๋ยวพวกฉันร้องด้วย”เสียงเข้มๆของผู้ชายคนหนึ่งในกลุ่มพูด พร้อมกับเอื้อมมือไปลูบหัวเพื่อนผู้หญิงข้างๆ 
ภาพของความรัก ความห่วงใย ทุกๆภาพยังเป็นความทรงจำที่อยู่ภายใต้ส่วนลึกของใจพวกเราทุกคนในกลุ่มเสมอ แม้วันนี้เราไม่สามารถรู้ได้ว่าวันข้างหน้าจะมีเราเหล่านี้อีกหรือไม่ 
                 โรงเรียนเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง ปี 2550 
“ใบเตยข้อนี้คิดไงอ่ะ”
 “ข้อนี้...ต้องเอา......” 
* อยากจับมือเธอมาวางไว้ ที่ตรงหัวใจ และทำทุกๆอย่างให้เธอ * 
“หวัดดีครับ บอลพูด” 
(บอล เสาร์นี้ที่เดิมนะโว้ย อย่าช้าล่ะ) 
“เออๆไม่ช้าหรอกไว้เจอกัน ฉันทำการบ้านก่อน” 
(เออ ขยันไปเลย เที่ยงแทนที่จะกินข้าว ดันมานั่งขยัน)
 ติ๊ด!!!!!! 
                   P.T. แห่งเดิมที่ๆเรารักกัน ปี 2550
 “อ่ะโด่ ที่หลังมัสอย่าสั่งให้เซลล์โทรหาไอ้บอลอีกนะ อารมณ์เสียเลย” น้องชายสุดเลิฟ นามว่า เซลล์ ชายหนุ่มหน้าตาดี ผิวสีแทน มาดเท่ห์ ขวัญใจสาวๆในโรงเรียนหันมาหัวเสียใส่ฉันที่ได้ชื่อว่าเป็น ** พี่ ** หลังวางสายจากนายบอลเพื่อนในกลุ่มอีกคนที่อยู่ต่างโรงเรียน
 “ไม่เอาน่า...ช่างมันเหอะกินข้าวดีกว่าเดี๋ยวมัสเลี้ยงเอง” ฉัน มัสสาวห้าวมาดต๊อง น่าตาดีมากกกกก(จริงอ่ะ)พูดเรียกอารมณ์ของนายเซลล์ตัวแสบที่กำลังทำหน้ามุ่ย ด้วยการยอมเสียตังค์เล็กน้อย 
“พูดจริงอ่ะ”โดม เด็กแว่นสุดหล่อประจำกลุ่มเงยหน้าขึ้นมาจากีต้าร์ตัวโปรดและหนังสือเพลงเล่มเก่าอย่างไม่เชื่อหู
 “ฟ้ารั่งแน่อ่ะ ไอ้มัสเลี้ยงข้าว”ซายย์ สาวสวยหุ่นบางสุดเซ็กซี่ที่แฟนเยอะจนเต็มบ้านเต็มเมืองพูด 
“ช่าย/ช่าย” สาวตัวสูง นามว่าเกรซ เด็กศิลป์ฝรั่งเศสคนเดียวของกลุ่มพูดพร้อมๆกับแมนหนุ่มน้อยหน้าใสสุดกวน อย่างเห็นด้วยกับเพื่อนข้างๆ 
“อ่ะ!!!ถูกแล้ว ถ้าฉันเลี้ยงฟ้าก็จะรั่ว คนไทยคงเดือดร้อนหลายแสน ดังนั้นพวกแกทั้งหลายก็ต้องช่วยคนไทย โดยการจ่ายด้วยล่ะ >0<” ฉันพูดนิ่งๆก่อนจะกระชากร่างเซลล์ที่ในมือหอบห่อข้าวไว้ 2 ห่อให้เดินออกไปพร้อมๆกัน คนไทยกว่าล้านชีวิตจะต้องไม่เดือดร้อนเพราะฉัน ฮึๆๆ เพื่อชีวิตที่ดีของคนไทย จ่ายด้วยนะเพื่อนรักทั้งหลาย
 “น้องค่าข้าว รีบๆจ่ายพี่จะได้รีบไป 150” 
“4ห่อนะพี่ทำไม 150 อ่ะ” 
“6 น้อง ของเพื่อนน้องสองคนโน้นด้วย”
 “เวร ล่ะงัย ไอ้มัสทำเรื่องอีกแล้ว” เสียงซายด์บ่นงึมงำอย่างเซ็งๆ “แกจ่ายไปก่อนนะเกรซ ตังค์ฉันไม่มี” 
“อีกแล้ว...ฉันไม่น่าหลงมาอยู่กับพวกแกเลย”เสียงบ่นเล็กๆพูดกับตัวเองอย่างเซ็งๆ “แกไม่รักพวกฉันแล้วหรอ” “ไม่ต้องมาวิ้งๆเลย จ่ายเองก็ได้ว่ะ”เกรซผลักหัวซายด์ออกอย่างแรง
 หลายชีวิตผูกพันกันเพราะคำว่ารักที่ยิ่งใหญ่ แต่หลายชีวิตกลับแตกสลายด้วย คำว่า รักที่ใครๆ ว่ายิ่งใหญ่เช่นกัน แล้วคำว่ารัก จะดีหรือร้ายสำหรับคุณลองพิสูจน์ดูนะ
 “เฮ้ย!!!!!!ซายด์เอาเยลลี่ไปได้งัยว่ะ...แค่นี้เอง...ตักเองดิ”
 “แค่นี้งกหรอแมน...แค่อันเดียวเอง…ขอได้ป่ะล่ะ”
 “ถ้าบอกว่าไม่จะคืนป่ะล่ะ...เอาไปเลยนะ...ไม่กินก็ได้ว่ะ” แล้วร้านไอศกรีมเล็กก็เต็มไปด้วยเด็กวัยรุ่นกลุ่มใหญ่เช่นทุกๆวันเสาร์ที่ผ่านๆมา 
“ทำมัยพวกบอลยังไม่มาอ่ะเซลล์...มัสกินติมหมดไป 5 ลูกแล้วนะ” ฉันที่ตับ ไต ม้าม เย็นเยือกด้วยไอติมพูดอย่างสงสัย
 “เดี๋ยวก็ถึงแล้วมั่ง...ตอนโทรไปเห็นบอลบอกรอแจนอยู่ บ้านแจนอยู่แค่บางแคเอง” บอลหนุ่มหล่อมาดเข้มประจำกลุ่ม ที่เฝ้าหลงและรักแจนสาวห้าว(มากกกกกก)ประจำกลุ่มมานานตั้งแต่เรียนชั้นมัธยมต้น เป็นบุคคลเพียงสองคนที่เพื่อนๆกำลังรอในวันนี้ 
“ทั้งชาติอ่ะมันอ่ะ…ไม่รถติดก็รับไอ้แจน จะรัยของมันนักหนาก็ไม่รู้ ”
 “ไม่เคยมีความรักอย่างไอ้บอลอ่ะดิเลยอิจฉา….อ่ะโด่ ทำมาพูด”ไอ้แมนที่สงสัยกำลังอยากทดสอบบาทาลูบก้นของฉันพูดกวนๆ 
“เออ…แล้วงัย…ฉันมันไม่เหมือนไอ้บอล เตย แก แล้วก็ไอ้โดมนิ” 
“เกี่ยวรัยด้วยเนี่ยมัส…โดมยังไม่มีแฟนเลยนะ” โดมพูดแย้งขึ้นมาเมื่อถูกเพื่อนดึงเข้าร่วมวงสทนาที่กำลังวุ่นวาย
 “แต่แกก็มีแฟนคลับเป็นร้อยหลังจากเป็นแชมป์เมื่อปีที่แล้ว”ฉันหยิกแก้มโดมแรงๆ หน้าตาเคืองๆ 
“มัสสสสสสสโดมเจ็บนะ ปล่อยเลย”นายโดมยื่นมือมาผลักหน้าฉันอย่างแรง
 “ไอ้คู่นี้มันจะอะรัยกันว่ะ”กัฟมาชิกผู้ชายของกลุ่มคนแรกที่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนพูด โดยที่ไม่ลืมหันมาสังเกตบุคคลที่ถูกกล่าวถึง 
“ฉันไปตักไอติมดีกว่า ชิ” 
“เผื่อแจนด้วยนะมัส”เสียงเล็กๆดังขึ้นที่หน้าประตุ พร้อมกลับชายหญิงสองคนที่เดินเข้ามาพร้อมกับถุงขนม
 “พวกแกไม่มาชาติหน้าเลยล่ะ”เสียงว๊ากของเกรซที่นั่งเงียบอยู่นานพูดเคืองๆ
 “ไอ้คนข้างๆนี่อ่ะดิ ปากก็บอกว่าตัวเองเป็นทอมนะโว้ย แต่อาบน้ำนานเป็นชาติอ่ะ” 
“แล้วใครบอกให้แกรีบไปรับฉันฮะ” 
“ไอ้เซลล์ สุภาพบุรุษยอดยาหยีของเธองัย”บอลยักคิ้วให้แจนกวนๆ 
“ เลิกกัดกันได้แล้ว!!!อ่ะแจนมัสตักมาให้”ฉันส่งไอติมรสอร่อยในโลกที่ตั้งใจจะตักมาส่งให้แจนกินหน้าตาสดชื่น 
“-0- ก็ได้ แต่มัสไม่กินรึงัย… ”ฉันส่ายหัวนิดๆ พร้อมกับเลื่อนถ้วยไอติมอย่างไม่สนใจ
 “ฉันกินไปจนม้ามแข็งแล้ว แกกินๆไปเหอะ” 
“ป้อนได้ป่ะล่ะ” “อ้าปากดิเดี๋ยวป้อน +0+ อ้ามมมมมมมมมม ”ฉันยิ้มกว้างอย่างยินดี ฮึๆขอฆ่าไอ้แจนชดเชยที่เสียเวลารอละกัน 
“-_-!!!!!!!!รสไรว่ะมัสไอ้ติมอ่ะ” “รสโปรดของแก แมลงสาปจ๊ะที่รัก -_________________________- อร่อยชิมิ”
 “แกโดนฉันเตะแน่ไอ้มัส”
 “ไอ้เกรซกะไอ้ซายด์เป็นต้นคิดนะ ฉันแค่ตักเฉยๆ” 
“ไม่สน แกอ่ะตัวดีเลย มานี่!!!” 

“ฉันมีรัยจะบอกพวกแก แต่พวกแกต้องห้ามบอกมัสนะโว้ย”โดมเอ๋ยเสียงนิ่ง ขณะที่ฉันกำลังวิ่งหนีไอ้แจนอยู่ที่สวนข้างๆร้าน 
“ถามแกตรงๆแกเคยมีความลับกับไอ้มัสได้หรอ”ซายด์พูดเบาๆ 
“เออดิ แกก็รู้ว่าไม่มีใครในกลุ่มเคยปิดความลับกะมัสได้เลย”แมนบอกสีหน้าเริ่มไม่สู้ดี 
“งั้นพวกแกตัดสินใจเองล่ะกันว่าจะบอกมั้ย” 
“เรื่องรัยว่ะ ดูลึกลับหน้าดู” 
“ฉันคบอยู่กับเกว”เสียงเบาของโดมค่อยๆพูดออกมา 
“แกบ้ารึงัยไอ้โดม ไม่รู้รึงัยว่าไอ้มัสมันเกลียดเข้าไส้” 
“รู้ แต่เสียใจว่ะ ฉันตัดสินใจไปแล้ว”โดมพูดอย่างเสียไม่ได้
                    นี่แหละจุดเริ่มต้นของความเศร้า ความเจ็บปวดของคนๆหนึ่งที่ต้องการทั้งคนที่รักและคนที่เรียกกันว่าเพื่อน เมื่อสิ่งที่รักทำร้ายเพื่อน เค้าจะเลือกสิ่งใด ลองถามด้วยคุณดูว่าถ้าเป็นคุณจะเลือกอะรัย 
                โรงเรียนรัฐบาลชื่อดังแห่งเดิม
 “เกรซ ไอ้โดมไปไหนอ่ะ ไม่มากินข้าวหรอ” 
“ไม่รู้ แกโทรไปหาดิ ตังค์มือถือฉันหมด”  
“ฉันโทรแล้ว แต่มันไม่รับ หงุดหงิดจะตาย”
 “สงสัยไปกินข้าวกะที่ห้องมั้ง”
 “อืมๆๆๆ(- -)(_ _)(- -)(_ _)(- -)”อ่า หายไปไหนล่ะเนี้ย มันงอนอะไรฉันรึเปล่า หรือว่าฉันไปทำท่าทางโกรธมัน อ๊ากกกกกก เครียดนะเนี้ย 
“กินรัยล่ะมัส กุ้งเทียมเปล่า”
 “ไม่อ่ะ แต่เซลล์นั้นมันคล้ายๆไอ้โดมป่ะ”
 “ไหน 0.0 ไม่ใช่มั้งจำผิดแล้ว”เสียงอยากรู้อยากเห็นของเซลล์ในตอนแรกลดต่ำลงเมื่อหันไปมองตามชายหญิงคู่หนึ่งที่ฉันชี้ไหนดูตั้งแต่ต้น 
“มันจะผิดได้งัยอ่ะ ก็ที่เป๋าไอ้โดมมันมีพวงกุญแจลูซิเฟอร์น้ำเงินแดงที่ห้อยอยู่ แล้วไอ้แว่นด๋อยนั่นก็มี”จริงนะพวงกุญแจลูซิเฟอร์น้ำเงินแดงมีที่ไหน ไม่มีคนปกติที่ไหนจะบ้าลูซิเฟอร์เข้าไส้อย่างพวกฉันแน่ๆ 
“มันอาจจะไปซื้อมาจาที่เดียวกะไอ้โดมก็ได้” 
“ผีแน่ะ พวกกุญแจนั่นฉัน ไอ้แจน ไอ้ซายด์ ไอ้เกรซแล้วก็เตยหารตังค์ไปทำมาให้เฉพาะในกลุ่ม มีขายทั้วไปที่ไหนล่ะ” 
“จริงอ่ะเกรซ”เซลล์หันไปถามเกรซเสียงเบา 
“อืม อันละ190 รวม10อันที่ร้านลดให้เหลือ1890”เกรซที่โง่หรือแอ๊บไม่แน่ใจเงยหัวขึ้นมาตอบเซลล์ 
“ที่ร้านมันลดทำซากไรว่ะ10บาท ลดให้มันเต็มที่หน่อยก็ไม่ได้ ลดทีลดแค่10บาทลดทำด๋อยรัย”แมนที่ไม่ค่อยมีใครสนใจพูดแทรกขึ้นกวนๆ 
“ลดมากลดน้อยไม่แน่ใจแต่แน่ใจไอ้มิคลากเซลล์ไปโน่นแล้ว”
 
“โดม...”
 “มัส....0.0” 
“ไปกินข้าวกับใครไม่เห็นบอก ถ้าฉันสั่งข้าวเผื่อไม่ต้องเสียตังค์ฟรีหรอ”ฉันมองหน้าโดมที่ยืนเอ๋ออยู่เคืองๆ 
“พอดีต้องทำงานอ่ะ ลืมโทรบอก”
 “หรอ แล้วมัยโทรไปไม่รับอ่ะ” 
“…………..”
 “โดมนมกาแฟหมดเอานมจืดแทนนะ”เสียงที่ฉันจำได้เสียงนี่แหละเสียงที่เคยทำลายคนดีๆคนหนึ่งคนที่ฉันทั้งรักและศรัทธามากกว่าใครๆ ผู้หญิงคนนี้ก็ทำลายมาแล้ว 
“00”หน้าฉัน 
“0..0!!!!!!!!!”หน้าโดม 
“0.0!!”หน้าไอ้เซลล์น้องรัก
 “นี่หรองาน”ฉันถามผู้ชายตรงหน้าเสียงเย็น 
“งานอะรัย” 
“ไม่ใช่เรื่องของเธอ อย่าจุ้น”
 “ใจเย็นๆนะมัส”เซลล์ที่รู้ว่าฉันกำลังโกรธคนตรงหน้าพูดเตือนสติเบาๆ 
“ว่างัยโดม นี่หรองานของแก กล้าหลอกฉัน ใช่มั้ย แกรู้ รู้ว่าทำมัยถึงเกลียดผู้หญิงคนนี้ แล้วทำมัยถึงทำ” 
“...........” 
“ไม่พูดว่ะ พูดมาดิ พูดมา” 
“ขอโทษ....”
 “ขอโทษหรอ แกเคยได้ยินมั้ย ถ้าขอโทษแล้วได้ผลตำรวจจะมีไว้ทำมัย”ฉันพูดใส่โดมที่เอาเต่ก้มหน้าสียงดัง 
“ไปที่อื่นนะมัส เดี๋ยวจารย์มาจะซวย”
 “ไม่ต้องหรอกเซลล์ อีกแป๊ปเดียว อีกแป๊ปเดียวเรื่องนี่ก็จบ” 
“แต่.........”
 “นะเซลล์ มัสขอ” 
“ ก็ได้”เซลล์ได้แต่พูดรับเบาๆอย่างตัดใจ
 “ฉันไม่เคยเห็นใครหน้าไหนดีกว่ากลุ่มเรา แต่แกไม่ใช่ ฉันขอคืนนะ....คืนทุกอย่างที่เคยให้กับแก จบๆกันไปสักที ลาก่อนโดม”มือที่สั่นเบาๆของฉันเอื้อมไปดึงพวงกุญแจประจำกลุ่มจากกระเป๋าโดมอย่างแรงจนตัวพวงกุญแจหลุดออกมาจากห่วงเหล็กที่ยังอยู่ติดกระเป๋า “ทำรัยอ่ะมัส” 
“ทำในสิ่งที่สมควรงัย” ฉันตอบคำถามเซลล์เพียงแค่นั้น ก่อนจะเดินออกมาจากที่ตรงนั้นอย่างเร็ว 
“ไอ้โดมแกไปคุยกะมัสให้รู้เรื่องสิว่ะ”
 “พูดไปตอนนี้มัสก็ไม่ฟัง ไว้รอมัสใจเย็นก่อนล่ะกัน” 
“..............” 
“โดมขึ้นห้องก่อนนะเกว ไว้เย็นนี้โดมจะโทรไปหา” 
“หมายความงัยโดม”
 “หมายความว่าโดมจะขึ้นห้อง เกวกลับห้องเองนะ บาย” 
                  เมื่อเพื่อนกับคนที่รักเข้ากันไม่ได้ เราอาจต้องตัดสินใจเลือกว่าระหว่างความรักกับมิตรภาพเราจะเลือกสิ่งไหนกันแน่ คุณล่ะถ้าเป็นคุณๆจะทำยังไง
                    2 ปีก่อน 2548 P.T. 
“มัส ขอเบอร์น้องเกวให้เฮียหน่อยดิ”
 “เฮียแชมป์ชอบหรอ”เฮียแชมป์พี่รหัสของฉัน ที่ทั้งหล่อเข้ม มาดแมน คิ้วหนา หล่อไม่ธรรมดาแบบแบงค์วงแคลช สะกิดฉัน 
“เฮียแชมป์กิ๊กกะซายด์ดีกว่าอีก”
 “อย่าดีกว่าซายด์เดี๋ยวบรรดาเด็กเรามันจะช้ำซะก่อน”พี่ปิง ว่าที่สุดที่รักอันดับหนึ่งของฉันพูดล้อเรียน 
“ดีแต่พูด พี่ปิงสนใจสมัครป่ะล่ะ” 
“อย่าแม้แต่จะคิด เพราะฉันจองก่อนแกแล้ว”แจนพูดขัดขึ้นท่าๆหวงๆ 
“ได้เปล่ามัส” 
“ได้เด๋วพรุ่งนี้ไปขอให้” 
“แล้วเฮียจะรอนะน้องรัก” 
“เฮียได้เกวเป็นแฟนแล้วเฮียห้ามทิ้งนะ ไม่งั้นเค้าโกรธ” 
“เออน่า ไปก่อนนะอย่าลืมล่ะ” แล้วหลังจากนั้นหนึ่งอาทิตย์ฉันและเพื่อนๆก็ไปสืบเสาะเหาะหาเบอร์หญิงสาวน่าตาน่ารักนามว่า เกว มาให้เฮียพี่รหัสสุดที่รักของฉันจนได้ 
“เป็นงัยบ้างเดือนนึงแล้ว คบกันยัง”
 “อืม ก็ดี” ช่ายๆถูกแล้วล่ะพอกาลเวลาผ่านไปได้เดือนกว่าๆเกวก็ตกลงปลงตกคบกันฉันท์สุดที่รักกับเฮียแชมป์
              แรกๆก็เป็นอันเข้าใจกันว่าถ้าเห็นเฮียแชมป์ที่ไหนต้องเห็นเกวที่นั่น ซึ่งก็ทำให้ฉันที่เคยใกล้ชิดสนิทสนมกับเฮียแกต้องล่าถอยออกมา จากที่เฮียแชมป์จะมาคอยถามไถ่พูดคุยกะพวกฉันก็กลับหายหน้าลาโลกไปอยู่กับเกวอย่างเดียว จนกลายเป็นที่หมั่นไส้อย่างแรงสำหรับหลายต่อหลายคน บางคนถึงขนาดมาพูดกับไอ้ซายด์ว่าช่วยทำให้เลิกกันที หรือไม่ก็วางแผนฆ่าหมกส้วมแล้วเอาแผนมาบอก 
               เมื่อเวลาล่วงเลยเข้าเดือนที่6 จากผู้หญิงที่เคยยิ้มเวลาเฮียแชมป์มาหา รับโทรศัพท์อย่างยินดีเวลาเฮียแชมป์โทรมา ก็เปลี่ยนไปเป็นอีกแบบนึง เกวใช่ความพยายามทุกๆทางที่จะหลบหน้าจนในที่สุดฉันก็รู้มาว่าเกวทิ้งเฮียแชมป์ไปคบกับพี่ม.4คนหนึ่งที่ชื่อแบงค์แล้ว
 “เฮีย” 
“ว่างัยมัส มาหาเฮียมีรัย”เฮียแชมป์ที่แต่ก่อนดูหล่อใสยั่วใจสาวกลับนั่งหน้าโทรมถามฉัน ทำมัยผู้ชายคนนี้ถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ แค่ความรักมันมีอิทธิพลกับคนเราขนาดนี้เลยรึงัย
 “เลิกกันได้งัย” “..............” 
“เฮีย มัสถามว่าเลิกกันได้งัย”
 “เค้าบอกว่าเฮียเจ้าชู้”
 “ได้งัย เฮียไม่เคยยุ่งกับใครตอนคบเค้าไม่ใช่หรอ”
 “อืม เฮียก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเค้าเอาที่ไหนมาพูด” 
“………” 
“ตอนเนี้ยเค้าก็คบกับพี่แบงค์อยู่ เฮียสู้พี่แบงค์ไม่ได้หรอกมัส”เฮียแชมป์พูดเสียงสั่นๆก่อนจะบอกลาฉันที่ยังไม่เข้าใจกลับบ้าน 
“เฮียกลับก่อนนะ ไว้เจอกันเปิดเทอม” 
                 แล้วสุดท้ายบางครั้งบนโลกนี้ก็มีบ้างที่ผู้ชายจะต้องเสียน้ำตา เพียงเหตุผลที่ว่าเค้ารักเธอมาก แต่เธอไม่เคยรักเค้าเลย แล้วที่นี้คุณยังจะคิดอีกมั้ย ว่าผู้ชายเสียใจเพราะความรักไม่เป็น
            ~ ไม่รู้ว่าตลอดกาลมันนานสักแค่ไหน แต่ฉันก็ตั้งใจจะทำเพื่อเธอไปแค่นั้น รักฉันบ้างรึเปล่าไม่ใช่ประเด็นไม่ใช่เรื่องสำคัญ แค่ขอให้เพื่อนคนนี้ของฉันมีความสุขกับชีวิตก็พอ~
 “เล่นกีต้าร์เป็นตั้งแต่เมื่อรัยอ่ะ” 
“ก่อนเปิดเทอม”ฉันพูดตอบหน้าตาเบื่อหน่าย
 “ไปเรียนที่ไหนมาอ่ะ” 
“ไอ้โง่นั้นมันสอน”
 “หรอ......”ซายด์ที่รู้และเข้าใจอารมณ์ของฉันรับคำสั้นๆ 
“ซายด์...แกว่าฉันโง่มะ โง่แบบโง่มากๆอ่ะ” 
“แกบ้ารัยของแกว่ะ”
 “ก็.....ไม่รู้ดิ เครียดว่ะ” 
“ไอ้มัส ฉันเคยบอกแกเป็นล้านรอบแล้วนะ ว่าอย่าเอาแต่แคร์ทุกๆคนที่อยู่รอบๆตัว” 
“………….” 
“แกฟังฉันมั้งป่ะ”
 “............”
 “เชื่อฉันถ้าแก เลิกคิด เลิกเครียด เลิกกินเหล้า ไม่นานไอ้โดมจะคิดได้เอง” 
“มัสเครียดจนกินเหล้าเลยหรอ”ไอ้แมนผู้แสนเซ่อเจ้าเก่า 
“อ้ายแมนนนนนนนน....มันเป็นคำเชิงพร้องประโยค เค้าใจมะ”ซายด์อธิบายหน้าตาเอือมกับความบื้อของแมน(ง่ายๆคือโง่)
 “มีด้วยหรอว่ะคำเชิงซ้อนประโยค”เกรซหันมาถามฉันงงๆ 
“ไอ้ซายด์มันมั่ว มีที่ไหนเชิงพร้องประโยค”ฉันส่ายหัวอย่างระอากับความปัญญาอ่อนของบรรดาผองเพื่อนทั้งหลาย 
“ไปร้านติมกันมั้ยมัส วันนี้เซลล์ไม่มีซ้อมบอล”
 “ก็ดี มัสกำลังเบื่อๆ เซลล์เลี้ยงได้ป่ะ” 
“หยุดคิดไปเลย เซลล์ยิ่งไม่มีกะตังค์อยู่” 
“งั้นมัสกลับไปนอนพัฒนาสมองที่บ้านดีกว่า” 
“อารัยของแก/อะรัยของมัส”เพื่อนๆที่แสนน่ารักต่างถามอย่างตกใจและสงสัยกับคำพูดบ้าบอของฉันงงๆ
 “อย่าสนใจเลย ไปดิวันนี้จะกินให้ม้ามแข็งกันตายไปข้างนึงเลย”ฉันบอกอย่างตัดใจ ถ้าต้องโง่ ฉันก็ของตายเลยดีกว่า(ยังอยากโง่และอยากตายอยู่)- มันบ้า - 
“ทะเลาะกับไอ้โดมที่รัย ไม่บ้าก็จ้องจะตายอย่างเดียวเลย” 
“ไอ้โดมมันจะรู้บ้างมั้ยเนี้ย” 
“อืม มันจะรู้มั้ย” 
“รู้ซิฉันรู้ว่าพวกแกเครียด”เสียงนุ่มเบาๆเอ๋ยขึ้นมาจากที่ไกลออกไป ผู้ชายคนหนึ่งกำลังยืนมองเพื่อนๆของเค้าเดินกอดคอกันออกไปด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่ยังทั้งรักและห่วงใยทุกๆคนเสมอ 
“ไอ้โดมไม่มารึงัยมัส"
 “อย่าพูดชื่อมันให้ฉันได้ยิน ไม่งั้นฉันอาจจะโง่มากกว่าเดิม”คำพูดลอยๆที่พูดออกมาจากความรู้สึกที่ยังเก็บกดอย่างหนักของฉันทำเอาแจน บอล เตย และไอ้กัฟ ถึงกับหน้าเหวอไปตามๆกัน ทั้งที่ตอนนี้มันก็ผ่านมาตั้งเป็นเดือนๆแล้วที่โดมและเกวคบกัน แต่ฉันที่เป็นคนความจำสั้นเฉพาะเรื่องสำคัญ ยังจดจำเรื่องทั้งหมดได้ฝังใจ – มันไม่สำคัญ - 
“ฉันคุยกับไอ้โดมแล้ว”ไอ้บอลที่สนิทกะเพื่อนในกลุ่มมากที่สุดและควบคุมเพื่อนๆในกลุ่มได้มากที่สุดพูดขัดขึ้นมา ทำเอาฉันที่กำลังนั่งนิ่งพัฒนาสมอง หันมามองสายตาส่องว่าอยากฟังสุดๆ
 “มันคบกะเกวเพราะเกวบอกมันว่าพี่แบงค์จะทิ้งเกว แล้วพวกแกก็รู้ว่าไอ้โดมมันแอบชอบเกวมาตั้งนานแล้ว มันบอกมันทนไม่ได้ที่คนที่มันชอบต้องเสียใจ” 
“มันเลยโง่ คบกับผู้หญิงคนนั้น” 
“อืม” “แต่ฉันสืบมาแล้ว” 
“ฉันว่าแล้ว เคยสักเรื่องมะที่เราจะล้ำไอ้มัส”บอลพูดอย่างปลงๆ 
“ที่จริงเกวทิ้งพี่เบงค์ไม่ใช่พี่แบงค์ที่เกว ผู้หญิงคนนี้ทิ้งพี่แบงค์เพราะมันรู้มาว่าไอ้โดมชอบมัน แล้วตอนนี้ใครๆในโรงเรียนก็รู้จักไอ้โดมง่ายๆไอ้โดมมันเด่นกว่าเลยชอบ เพราะจะได้เด่นด้วย”ฉันพูดบอกเรื่องที่รู้ๆมาให้เพื่อนๆที่มารวมตัวกันฟังอย่างไร้อารมณ์ 
“0.0 0.0 0.0 0.0 0.0 0.0 0.0 0.0.” 
“ฮึ!!!!!อึ้งถึงกับพูดไม่ออกเลยรึงัย”
 “ทำไมเกวถึงร้ายขนาดนี้ว่ะ”บอล 
“อืม ร้าย”เซลล์ 
“ฉันคิดอยู่แล้ว”ซายด์ 
“เลวพอตัวนะ”เกรซ
 “อึ้งอ่ะ”แมน 
“เลว บัดซบเลยว่ะ”แจน 
“อืม”กัฟ 
“เลิกว่าเหอะ เดี๋ยวโดมเค้าก็รู้เองแหละ”เตย
 “อืม ไอ้โดมคงรู้เข้าสักวันหนึ่ง”
                  เมื่อความรักกำลังทำร้ายเพื่อน ทางเลือกเดียวของเราที่จะทำให้เพื่อนเข้มแข็ง คือ การปล่อยให้เพื่อนได้เสียใจ เพื่อที่มันจะได้กลายเป็นบทเรียนที่ยังฝังแน่นอยู่ในใจเสมอ วันข้างหน้าที่ไม่มีใครเตือนเค้า เค้าจะสามารถรับรู้และอดทนกับความรักที่เสียไปได้อย่างเข้มแข็ง และเมื่อนั้นเพื่อนอย่างคุณจะสามารถดูแลเค้าได้ดีกว่าใครๆ เพราะเพื่อนคือสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับวัยรุ่นทุกๆคน
 “เซลล์ ทำบ้างนะการบ้านอ่ะ อาทิตย์นี้จะได้ไม่ต้องขนไปทำตอนไปเที่ยว” 
“มัสช่วยทำดิ คิดไม่ออกอ่ะ” 
“วิชารัยเนี้ย”
 “ดาราศาสตร์”
 “มัสไม่ได้เรียนถามไอ้เกรซดิ เกรซเรียน”
 “เกรซ ช่วยคิดหน่อยดิ พรุ่งนี้ส่งแล้วอ่ะ” 
“กี่แผ่น” 
“10 แผ่น เรื่องอวกาศ” 
“ของเราเสร็จแล้วอยู่ในกระเป๋า ไปเอาดิ” 
“จริงป่ะ โห่!!!น่ารักที่สุดเลย”แล้วน้องชายผู้ไม่เคยตั้งหน้าตั้งตาทำงานก็วิ่งแจ้นไปหากระเป๋าของเกรซที่วางอยู่อีกทางอย่างรวดเร็วเพื่อการท่องเที่ยงปลายเดือนของเด็กมอปลายตอนต้นอย่างพวกฉัน....จะอะไรสะอีกนอกจากเราทั้งหมดกำลังจะไปเที่ยวชะอำแสนสกปรกกันโดนรถของที่บ้านแจนเพื่อคลายเครียดก่อนที่จะต้องกลับมาตั้งหน้าตั้งตาสอบกันในอีกสองอาทิตย์
 “มัสแกไม่ต้องไปเตรียมงานพรุ่งนี้หรอ”
 “ไป แต่รอพี่ปิงก่อน”
 “รอเพื่อ” 
“พี่ปิงอยู่ชมรมเดียวกะฉันมั้ง”ฉันยักคิ้วใส่เกรซกวนๆ 
~เปลี่ยนได้ไหมขอเป็นคนที่โดนทอดทิ้ง...ทุกรอยช้ำทุกอย่างที่เขารังแก....บอกเลยยอมทั้งนั้นแม้ถ้อยคำจะฟังแล้วช้ำ….ร้ายแรงซักเท่าไหร่ที่เขาทำเธอ...ขอเจ็บแทน ~
 “หวัดดีคับ โดมพูด” 
(ไอ้โดม ฉันเซลล์นะ) 
“อืม ว่างัย”
 (พรุ่งนี้แกเล่นวงที่เท่าไหร่) 
“ทำมัย แกไม่ถามมัสว่ะ มัสก็รู้”
 (มัส ยอมพูดถึงแกแล้วไม่ด่าตัวเองต่อท้ายว่าโง่นั้นแหละฉันถึงยอมถาม) 
“ยังไม่เลิกอีกหรอว่ะ” 
(ยัง บอกได้คำเดียวว่า ยัง) 
“อือ” 
(แล้ว สรุปแกเล่นวงที่เท่าไหร่)
 “วงสุดท้ายได้ร้องสามเพลงเพราะเป็นแชมป์เก่า”
 (อือ เดี๋ยวพวกฉันไปดู)
 “อือ ”
 (แค่นี้แหละ เจอกัน) 
“อือ เจอกัน” 
“ยังโกรธ ฉันอยู่สิหรอเฮ้อ!!!!!!!!”โดมได้แต่พูดบอกกับตัวเองเบาๆ 
“โดม เรามีเรื่องจะพูด”
“ไว้พรุ่งนี้นะเกว เดี๋ยวโดมไปซ้อมดนตรีก่อน แล้วโทรหา”
                          P.T.ปี 2550 ลานแข่งวงดนตรีประจำปี
 “สวัสดีค๊าบบบบบบบบบบบบบบบบบ” 
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”อ่า!!!สุดๆแล้วนี่แค่พี่ปิงสุดหล่อสุดเลิฟอันดับหนึ่งของฉันขึ้นไปแค่พิธีกรเท่านั้นเสียงกรี๊ดสองหมื่นเดซิเบลก็ดังสนั่นไปทั่ว
 “เอาล่ะคับ วันนี้เราก็มีวงดนตรีทั้งหน้าเก่าหน้าใหม่มากมายมาของประลองท้าชิงกับแชมป์เก่าของเรานะคับ ถ้าพร้อมกันแล้วเราไปพบกันเลยคับบบบบ”อ่า...อยากรู้ใช่ไม่ล่ะว่าจะมีวงไหนวงใดที่น่าสนใจมาดู วงแรกอดีตแชมป์2สมัยวงรัตติกาลNighttime ประกอบไปด้วย พี่แบงค์ พี่เชน พี่จูซ พี่ตั้ม วงที่มีแต่ชายหนุ่มหน้าตี๋ทั้งวง ส่วนวงที่สองวงแชมป์ปีที่ผ่านมาที่วงwinter ประกอบด้วย โดม เบ็น เบล และอาม ส่วนวงสุดท้ายแฟนคลับเยอะดีกรีรองแชมป์ 3 ปีซ้อนวงSometime ที่มีสมาชิกหล่อลากได่แก่ เฮียแชมป์ พี่ปั่น พี่เอ็ม และพี่บิ๊ก “ตอนนี้ก็ถึงเวลาแล้วนะคับ วงที่หลายๆคนรอคอย วงwinter คับบบบบ”
 “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” 
“สวัสดีค๊าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ พบกันอีกแล้วนะคับกับพวกเราวง winter วันนี้พวกเรานำเพลงที่หลายๆคนในที่นี้คงจะชอบมาฝากนะคับ กับเพลงตามเค้ากลับมารักเธอคับ ไปฟังกันเลยคับ” 
*เห็นเธอเสียใจที่เขาจากไปวันนี้…เห็นแล้วอาการไม่ดีที่เธอทรุดหนัก...ก็เธอกับฉันก็คนเคยรัก...ได้มาเห็นเธอที่ปวดใจทนไม่ได้…………………. * ร้องให้ผู้หญิงคนนั้นรึงัยโดม ตามเค้าคนนั้นกลับมาให้เธอสินะ
 “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
 “เอาล่ะคับทีนี้ก็ถึงเพลงสุดท้ายสำหรับวันนี้นะคับกับเพลง ขอบคุณที่รักกัน เพลงๆนี้เป็นเพลงที่โดมตั้งใจจะมอบให้คนกลุ่มหนึ่งนะคับ เพื่อนที่ดีที่สุดของโดมคับ” 
*........................................ * 
“ให้พวกฉัน ฮึ”ฉันที่ยืนอยู่มุมหนึ่งของลานกิจกรรมมองไปที่เวทีอย่างเจ็บใจ 
“ฉันไม่อยากโง่เชื่ออะไรกับแกอีกแล้ว”- ยังไม่ยอมเลิก - 
“โดม เรามีเรื่องจะบอก”
 “ว่างัย มีเรื่องอะไร” 
“โดม ที่ผ่านมาเราขอบคุณนะ แต่เรา.............”
 “เกวกำลังจะบอกอะรัยโดม”โดมมองเกวด้วยสายตาที่สงสัยท่ามกลางสายตาของเพื่อนๆในกลุ่มทุกคนนอกจากฉัน 
“เราขอโทษ แต่โดมไม่เคยว่างให้เราเลย เราว่าเราสองคนจบกันตรงนี้ดีกว่า”
 “0.......0!!!!!!!!!!!!!!!!!” 
“เราขอโทษนะโดม” 
“เดี๋ยวก่อนเกว มัสน่ะเค้าเสียใจนะที่เกวทิ้งเฮียแชมป์”
 “……………” 
“เพราะเฮียแชมป์เสียใจมากมัสถึงเอาแต่โทษตัวเองแล้วก็กลายเป็นโกรธเกว” 
“เราฝากขอโทษมัสด้วยนะ บอกมัสว่าเราขอโทษจริงๆเราเสียใจกับทุกอย่างที่ผ่านมา”
 “อืม รักเฮียแชมป์ให้มากที่สุดนะเกว” 
“โดมรู้ 0.0” 
“รู้สิ เกวห้ามทำให้เฮียแชมป์เสียใจอีกนะ” 
“>---------------< "

“แล้วเราจะไม่โกรธเกวเลย ถ้าเกวไม่ทำให้เฮียแชมป์เสียใจ”

“อืม เราสัญญา”

                สุดท้ายรักที่เราคิดว่าจะทำร้ายเพื่อนกับกลายเป็นเพียงรักที่สอนให้เพื่อนเข้าใจว่าถึงแม้จะเลิกกันระหว่างเค้าและเธอก็ยิ้มได้ แล้วคุณล่ะ ลองปล่อยให้เพื่อนได้ยิ้มกับความรักที่เข้ามาและเสียไปแล้วรึยัง

“อ้ายยยยมัส ขึ้นรถได้แล้ว”

“เออ”ไอ้แจนนะไอ้แจน เห็นฉันโง่สินะถึงได้หลอกกันจัง บอกว่ามันไม่ไปแล้วสุกท้ายเป็นงัย นั่งแปะหน้าเจ๋อมาแต่ไกลเลยหงุดหงิด

ชะอำ ปี2550

“มัส หายโกรธไอ้โดมรึยัง”

“ฮึๆ หายแต่ชาติหน้านะ ไปกินปูดีกว่า”

“อ้ายยยยมัส.....”เสียงโหยหวนของแจนที่พยายามเฝ้าถามแต่ประโยคที่ว่า * มิค หายโกรธไอ้โดมรึยัง *ไล่ตามหลังฉันมาอย่างเจ็บปวดแบบ MAKE สุดๆ

“สุดท้ายก็ยังไม่หายโกรธ ฉันจะทำงัยว่ะ”

“ลองใช้แผนนี้………ชุชิชุชิชุชิชุชิ”แล้วไอ้แจนและบรรดาผองเพื่อนนอกจากฉันก็ซุบซิบกัน

“ฉันคงม่ได้โง่อย่างเดียวซินะ คงจะนอกคอกด้วย” -- ยังไม่ยอมเลิก --

 

“ทำมัย ยังไม่หายโกรธช้านสักที......................”เสียงตะโกนที่เต็มไปด้วยความสับสนปนบ้าคลั่งของผู้ชายคนหนึ่ง ดังลั่นไปทั่วทั้งท้องทะเลที่มืดสนิทเบื้องหน้า โดยที่ไม่รู้เลยว่าคนๆหนึ่งที่เค้าพูดถึงกำลังยืนร้องไห้อยู่ด้านหลัง

“แกเลือกทางของแกเองนะโดม”

“....................”

“แกไม่เจ็บกับรักบ้าๆนี่ฉันก็ดีใจ แต่แกไม่ยอมอธิบายกับฉันเลยสักกะติ๊ดเดียว”

“……………………….”

“เพราะแกคงลืม ลืมไปว่าเพื่อนอย่างพวกฉันรักแกที่สุด”ฉันที่ก่อนหน้าไม่แม้แต่จะพูดอะไรกับผู้ชายที่ยืนแหกปากกับท้องทะเลด้านหน้า ตะโกนออกไปก่อนจะเดินไปกอดคอไอ้เพื่อนบ้าที่ทำให้ฉันด่าตัวเองว่าโง่มาตลอดอย่างยอมเข้าใจ

 “ขอโทษนะมิค”

“อย่าขอโทษเพราะฉันจะเจ็บมากๆเจ็บที่แกต้องมานั่งเสียใจแบบนี้ ฉันไม่เคยโกรธแกแค่เคืองเฉยๆ”ฉันพูดเสียงสดใสเพราะน้ำตาที่ไหลออกมาจนเหลือแต่คราบน้ำตา

“ใช่ ที่ผ่านๆมาฉันก็เคืองแกมามากพออยู่แล้ว แกควรจะเลิกสักที”แจนพูดพรัอมกับยิ้มหน้าบานเป็นจานดาวเทียม

“อืม แกควรจะเลิกทำให้แจนสุดที่รักของฉันเลิกเครียดสักที”

“และยังพี่สาวสุดที่รักของฉันด้วยจะได้เลิกงึมงำว่าตัวเองว่าโง่สักที >=================<”เซลล์และบอลพูดแซวฉันและแจนอย่างสนุกสนานก่อนที่จะกอดคอกันเดินมายืนข้างๆกัน

“>--------------- <“แล้วแกก็จำไว้อีกอย่างนะ ไม่ว่าดีใจ จะเสียใจ จะร้องไห้พวกฉันก็ยังได้ชื่อว่าเพื่อนแก”ผู้ชายที่มักถูกฉันกัดเป็นประจำวิ่งเข้ามากระโดดกอดคอบอลกะเซลล์อย่างอารมณ์สดชื่น 
“พวกฉันที่ไหนไอ้แมน มันต้องพูดว่าพวกเราถึงจะถูก”เกรซพูดเสียงสดใสพร้อมๆกับซายด์ที่ยืนอยู่ข้างๆ 
“ช่าย พวกเรายังจะยังคงเป็นเพื่อนกัน” 
“เตยด้วยเตยก็รักพวกเราที่สุด รักมากมากกกกกกกกกกก”เตยยิ้มกว้างกว่าทุกๆครั้งพร้อมกับแหงนหน้าขึ้นมองฟ้าที่ตอนนี้มีตะวันดวงใหญ่กำลังเคลื่อนตัวลอยขึ้นมาจากท้องทะเล
 “ขอบใจนะที่พวกแกยังยืนอยู่ข้างๆฉันตอนนี้ >_____________________<”
 “พวกฉันก็ขอบใจที่วันนี้ฟ้ายังใจดีกับพวกเรา”รอยยิ้มที่เผยออกมาหลังจากที่ความไม่เข้าใจกันถูกลบไปจนหมดของพวกเค้าทุกๆคนในวันนี้ยังมีตะวันดวงโตตรงหน้าเป็นเครื่องยืนยันกับคำพูดที่ดังออกมาจากปากของแต่ละคนไปมา
 “ฉันรักแก”
 “ฉันก็รักแก”
                  แล้วมัสที่มักบ่นและพึมพำว่าตัวเองโง่ ก็ได้โง่สมใจอยาก เพราะที่ไอ้โดมยืนแหกปากน่ะ มันเป็นแผน อย่าบอกมันนะ ให้มันโง่และบ้าต่อไป ขอบจาย อ๋อ ไอ้มัสฝากมาบอกว่า สุดท้ายแล้วปีนี้ winter ก็ยังคงรักษาแชมป์ไว้ได้ อิๆๆสุดยอดเลย (แมนผู้หล่อเหลาที่สุดในจักรวาล555555) 
                                                                FRIEND FOREVER