แอบรักเพื่อนสนิท
ห้าปีก่อน
“เธอ ชื่ออะไร”น้ำเสียงเรียบนิ่ง
ถูกส่งมาจากปากของไนท์ เด็กสาวที่มีดวงตาสีดำสนิทดุจรัตติกาลอันมืดมน ซึ่งสวมใส่แว่นสีดำสนิท
ผมสำดำขลับถูกมัดรวบไว้สูงนิดหน่อย และโรงเรียนนี้สามารถแต่งชุดอะไรก็ได้
ไนท์ใส่ชุดเดรสสีดำสนิทตัวยาว
“หืมมม เราเหรอ เราชื่อทีน” ณ
ตอนนี้มีเด็กอยู่ในรถรับส่งที่กำลังจะพาเด็กกลับสู่บ้าน ไนท์เป็นเด็กที่พึ่งมานั่งรถรับส่ง เพราะเหตุผลว่า เจ้าตัวอยากลองนั่ง
“อืม มาเล่นด้วยกันไหม”ทีนถามพร้อมรอยยิ้มสดใส แต่ไนท์มีรอยยิ้มที่สามารถทำได้แค่...ยิ้มเจ้าเล่ห์
เพราะไนท์ไม่เคยรักใคร
“ไม่ล่ะ”ไนท์ว่าแล้ว
หยิบ...เอ่อ หนังสือขึ้นมาอ่าน ดวงตาเรียบนิ่งดูสงบ ไร้ซึ่งความหวั่นไหวใดๆ
“เอาหน่า มาเล่นด้วยกันเถอะ”ทีนว่าแล้วดึงให้ไนท์ลุกขึ้น
แต่ทำให้หนังสือหลุดมือแล้วจึงหล่นลงพื้น
“อ่ะนี่ ทีนขอโทษ” ทีนว่าแล้วมองไนท์ ดวงตาของไนท์มีความโกรธเนื่องจากทำหนังสือซึ่งเป็นของรักของหวงหล่นพื้น
ทั้งๆที่เจ้าตัว ไม่เคยทำหนังสือหล่นเลย
“อืม ไนท์ไม่เล่นนะ”เจ้าตัวว่าแล้วเดินไปหาที่นั่งใหม่ ที่ไกลกว่าทีน
แล้วจึงเปิดหหนังสืออ่าน และจมดิ่งไปกับโลกแห่งตัวอักษร
ผ่านมาห้าปี
“ไนท์ วันนี้จะกินอะไรดี”เสียงทีนที่ถามไนท์
ทำให้ไนท์เงยหน้ามาจากโทรศัพท์ ตอนนี้ทั้งสองไม่ได้นั่งรถรับส่งแล้ว
เพราะทางที่บ้านของไนท์ให้คนขับรถมารับ ซึ่งระหว่างทางกลับบ้าน ผ่านบ้านของทีนด้วย
ไนท์จึงไปส่งทีนทุกวัน บางทีไนท์กับทีนก็นั่งรถเมล์กลับบ้านเอง ไนท์รักทีนมาตลอด นี่คือสิ่งที่ไนท์คิด
จากตั้งแต่วันแรกที่พบเจอ
“ไนท์จะไปเอาของแล้วค่อยเรียกให้คนมารับ ไปที่สยาม
ป่ะ เดียวค่อยไปหาของกินที่นั่น”ไนท์ว่าแล้วลากทีนขึ้นรถไฟฟ้าเพื่อไปสยาม
สยาม ร้านขายอาวุธ
“นะ...ไนท์มาทำอะไรที่นี่”ถึงจะรู้ว่าบ้านไนท์รวยก็เถอะ ทำไมต้องมาที่นี่
“ไนท์มารับของไง”เจ้าตัวว่าแล้วเดินเข้าไปในร้าน
“ชั้นมารับของ”เจ้าตัวว่าแล้วหยิบใบสั่งของมาให้เจ้าของร้าน
“อ๋อ สักครู่นะครับ”เจ้าของร้านว่าแล้ว เดินไปหยิบมีดสีดำที่แกะสลักชื่อของร่างบางเอาไว้
“อืม ใช้ได้นี่ อะนี่”ร่างบางยื่นบัตรเครดิตไปให้ สักพัก
ก็รับบัตรคืนและเซ็นบิล แล้วจึงเดินออกมา
“ทำไมไนท์สั่งมีดล่ะ”ทีนถามด้วยความสงสัย
“ไนท์เอาไว้ไปงาน”ตัวไนท์ว่าแล้วจึงพาทีนไปโซนร้านอาหาร
“ทีนจะกินอะไร”
“แล้วแต่ไนท์เลย”
“งั้นไนท์กินสุกกี้นะ”ไนท์ว่าแล้วเดินไปร้านสุกกี้กับทีน
...ไนท์และทีนกินสุกกี้ไปเรื่อยๆ จนหมด แล้วจึงจ่ายเงิน และเดินออกมา
“ไนท์
ตอนนี้ทุ่มนึงแล้วนะ”
“อืม
ทีนจะเอายังไงล่ะ”
“วันนี้ทีนค้างบ้านไนท์ได้ไหม”
“ได้
เดี๋ยวไนท์จะให้คนเอาของมาให้”
“เค”
...หลังจากนั้น ไนท์ต่อสายหาลูกน้องของตนเอง
[ครับ
คุณหนู]
“นายไปเอาชุดของทีนที่บ้านทีนด้วย”
[ครับ
คุณหนู] สิ้นเสียง ไนท์ตัดสายคนของเขาไปอย่างไม่สนใจ
“อืม
เดี๋ยวไนท์จะไปซื้อชุดหน่อย”
“โอเค”
...หลังจากนั้น ไนท์ก็เดินเข้าไปร้านขายเสื้อผ้าแบรนดัง
เดินไปหยิบชุดเดรสสีดำ
“ไนท์ใส่แต่ชุดแบบนี้ไม่เบื่อบ้างเหรอ”ทีนถามเพราะว่าไนท์ใส่แต่ชุดสีดำสนิท
“ไนท์ชอบสีดำกับแดงไง
เลยใส่แค่สองสีนี้”เจ้าตัวว่าแล้วเดินเอาชุดไปจ่ายเงิน
“ทีนจะกลับเลยดีไหม”
“อืม
กลับเลยก็ได้นะ”สิ้นเสียง
ไนท์โทรศัพท์หาคนของไนท์เพื่อที่จะให้เอารถมารับ
“ทีน
พอกลับบ้านไนท์แล้ว ทีนไปห้องไนท์ก่อนนะ ไนท์จะออกไปทำธุระแปปเดียว”
“หืมม
ก็ได้นะ เดี่ยวทีนไปรอที่ห้องไนท์ก็ได้”
...จากนั้นไม่ถึงสิบนาที เดย์ คนของไนท์ก็มารับไนท์และทีน
คฤหาสน์ราตรีทมิฬ
“เดี๋ยวไนท์ไปเปลี่ยนชุดด้วย
ทีนรอที่ห้องไนท์ละกันนะ”ไนท์ย้ำอีกครั้ง”
“อ...อืม”
“แปปนะทีน
โทรศัพท์เข้าอ่ะ”
[สวัสดี]
“นายเป็นใคร”
[ชั้นเป็นคนที่กุมชะตาชีวิตคนที่เธอรักไง]คนที่เขารัก ใครกัน
“ไหนลองบอกมาสิ
ว่าใคร”
[ทีน]
“ให้ชั้นทำยังไง”
[มาที่ตรอก...เอาคนมาก็ได้
ชั้นจะรอ]สายโดนตัดไปแล้ว ไนทืกำมือด้วยความโมโห
“เดย์!”
“ครับ
คุณหนู”
“ชั้นให้เวลาสิบนาที
ไปเตรียมตัวไปกับชั้น ทีน เดี๋ยวไนท์จะไปแต่งตัวที่ห้องนะ ป่ะ”เจ้าตัวว่าแล้วเดินนำทีนไปที่ห้องของตัวเอง
ไนท์เดินไปเปลี่ยนชุดเป็นชุดเดรสสีดำสนิท พร้อมเดินไปเปิดลิ้นชัก
โดยมีสายตาของทีนมองเป็นระยะๆ
“ทีนไม่ต้องกลัวนะ”ไนท์ว่าแล้วเปิดลิ้นชักออกมา มีกล่องใบใหญ่ใบหนึ่ง
ไนท์หยิบขึ้นมาพร้อมไขรหัสเปิดออก อาวุธต่างปรากฏสู่สายตาของทีนและไนท์
“ไนท์จะไปไหน”
“เดี๋ยวไนท์มานะ”ไนท์ว่าแล้วเดินออกจากห้อง
“พร้อมแล้วครับ
คุณหนู”
“อืม”
ตรอก
“นายมีอะไร”
“ชั้นแค่ทำหน้าที่ของชั้น”
“หืมม
หน้าที่อะไร”
“กำจัดทายาทของราตรีทมิฬไง
รัตติกาล ราตรีทมิฬ”
“ฝันว่ะ
เดย์ถอย ชั้นจะจัดการเอง”
...จากนั้นการต่อสู้ก็เริ่มต้นขึ้น ก็นะ กระดูกคนละเบอร์กัน ไนท์เหวี่ยงหมัดใส่ชายผู้นั้นก่อน
และซ้อมมอย่างรุนแรง หลังจากนั้นจึงสับต้นคอให้สลบ
“เดย์
เอาตัวมันไปสืบหาต้นตอ”
“ครับ คุณหนู”
....ตั้งแต่เหตุการณ์นั้น ไนท์ตีตัวห่างจากทีน
เพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของทีน สร้างความงงงวยแก่ทีนอย่างมาก
โรงเรียน ห้องม.3/1 คลาสคิง วันสอบวันสุดท้าย
“หวัดดีไนท์”
“อืม”
“ทีนมีข่าวดีจะมาบอกไนท์นะ”
“หืมม
มีอะไรอีกล่ะเรา”
“ทีนมีแฟนแล้ว
จำธาราได้ไหม นั่นแหละแฟนทีน”ชา...ความรู้สึกแรกที่เกิดที่อกของไนท์
แต่ไนท์ก็เตรียมใจไว้แล้ว
“ขอให้โชคดี
วันนี้วันสอบวันสุดท้ายแล้ว”
“อืม
วันนี้ไนท์ไปกับทีนได้ไหม”
“ไปไหน”
“เอาหน่า”
สอบเสร็จ
“ป่ะ”ทีนว่าแล้วเดินนำไป ทีนพาไนท์ไปที่หลังตึกเรียน
มุมอับที่สุดของโรงเรียนนี้
“มีคนอยากคุยกับไนท์”
“ใคร?”
“คนนี้”
“ทีนรู้จักเหรอ”
“ใช่
อาเราเอง”อาเหรอ
คนที่เดย์สืบได้ว่าเป็นเจ้านายของคนที่ทำร้ายไนท์
“อืม
ทีออกไปก่อน”
“ทำไม
มีอะไรอีก”คำถามถูกส่งไปที่ชายผู้นั้น
“ชั้นแค่มาหาเฉยๆ หึ ทำคนของชั้นบาดเจ็บได้ เก่งดีนี่”
“อืม
งั้นชั้นกลับก่อนนะ”
...หลังจากนั้น ไนท์ย้ายไปเรียนที่โรงเรียนในกรุงเทพที่ห่างจากร.ร.เดิมมากในระดับชั้นม.หก
โดยการสอบเทียบ และไม่ได้เจอทีนอีกเลย แม้ว่าทีนโทรมา ไนท์ก็ไม่รับสาย
สี่ปีต่อมา
ไนท์เรียนมหาลัยปีสามแล้ว ด้วยสถิติอายุน้อยที่สุดเท่าที่สามารถสอบเทียบได้
และตอนนี้ ไนท์เป็นเฮดว้าก เพราะ...ไนท์ควบคุมอารมณ์ได้ดีที่สุดในชั้นปี และตอนนี้
ไนท์ต้องมาว้ากเพื่อนบางคนที่ไนท์เคยเรียนด้วย แต่ไนท์ไม่แคร์
ไนท์มีเพื่อนผู้ชายมากกว่าหญิงไนท์เรียนคณะสถาปัตย์ ทั้งๆที่ไม่เรียนก็ได้
เพราะว่าตั้งแต่ป.สี่ ไนท์เรียนหลักสูตรสำหรับเสาร์-อาทิตย์ จนไนท์จบปริญญาเอกแล้ว
ด้วยไอคิวและความสามารถที่มากมาย แต่นี่เป็นสิ่งที่ไนท์เลือก
เพราะไนท์มีเวลาจนถึงอายุยี่สิบห้าปี ไนท์เลยเลือกที่จะสอบเทียบเข้าม.หก
เพื่อมาเข้าคณะสถาปัตย์ที่นี่
(ต้องเข้าใจอารมณ์ของไนท์นะคะ ที่นางเรียนจนจบ เพราะไอคิวนางระดับไอสไตน์เลยค่ะ:ไรท์)
“ไอ้ไนท์
เตรียมลงว้ากยัง”เสียงถูกส่งมาจาก นาวา คนที่อายุมากกว่าไนท์
แต่ไม่ใช่พี่ คือเพื่อน ถึงจะไม่โหดเท่าวิศวะ
แต่ก็ยังงมีว้ากอยู่
“มึงถามอะไรโง่ๆ
อย่างไอ้ไนท์ คงเสร็จนานแล้ว”ไอ้ภาคินตอบกลับแทนไนท์
“เออใช่
รุ่นที่มึงลงว้าก เป็นรุ่นเดียวกันที่มึงเรียนตามปกติใช่มั้ยวะ”นาวาถาม
“มันคืออดีต”ไนท์ตอบอย่างเฉยเมย
“เออ
ป่ะ ไปได้แล้ว”
...หลังจากการว้ากเสร็จ ไนท์เหมือนพบเจอฝันร้ายอีกครั้ง
เมื่อคนที่ไนท์หนีหน้ามาตลอด กลับเป็นรุ่นน้องของเค้า ทีน แถมดันเป็นสายรหัสอีก
“พี่ไนท์คะ”ตอนนี้เขาอยู่ที่เซเว่น
จะซื้อกาแฟไปกินตอนตัดโมส่ง’จารย์ซักหน่อย
ถึงคนที่เรียก จะเป็นปีหนึ่งที่อายุเท่ากันก็ตาม แต่ตามกฎ ‘มาก่อนเป็นพี่ มาทีหลังเป็นน้อง
มาพร้อมเป็นเพื่อน’ ทำให้ปีหนึ่งรุ่นนี้ ต้องเคารพไนท์ไปโดยบริยาย
“หืม
คุณมีอะไร”ไม่หลุดคราบพี่ว้าก ยังคีพลุกได้อยู่
“พี่จำทีนได้ไหมคะ”อ๋อ ทีนนั่นเอง
“ทำไม”
“ตอนนี้
และที่นี่คงไม่เหมาะนะคะ รุ่นพี่”ไนท์ยอมรับเลย
ว่าตอนนี้ทีนมีเล่ห์เลี่ยมมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าตัว
...และสุดท้าย ทีนก็ได้ขึ้นมาอยู่ที่หอของเฮดว้ากสถาปัตย์
“เอาล่ะ
ทีนขอพูดกับพี่ในฐานะเพื่อนนะคะ ได้ไหมคะ”
“อืม
คุณมีอะไรก็ว่ามา”
“ทำไมไนท์หายไปจากทีน
ทีนตามหาไนท์มานาน ไปบ้านไนท์ พี่เดย์ก็ไม่บอกอะไรทีนเลย”ทีนพูด และน้ำตาของทีนก็ไหลออกมาจากดวงตาคู่ตม
นี่เป็นสิ่งที่ไนท์ไม่อยากเห็น
“ไนท์สอบทียบขึ้นชั้นม.หก
แล้วมาต่อที่นี่ ความจริง ตั้งแต่ป.สี่ ถึงม.หก อ่า ไม่สิ ถ้าปกติจริงๆก็ม.สี่
ไนท์เรียนหลักสูตรคณะบริการธุรกิจจนจบปริญญาเอกแล้ว แต่ไนท์อยากเรียนสถาปัตย์”
“ทำไมไนท์ต้องสอบเทียบ”
“ไนท์อยากออกจากทีน
เพราะไนท์รักทีน ไม่ใช่แค่เพื่อน ไนท์ไม่อยากขัดขวางความสุข แต่ก็นะ มันคืออดีตไปแล้ว
เอาล่ะ ตอนนี้ก็คงหมดเวลาสำหรับเพื่อนได้แล้วนะ มีอะไร มาหาไนท์ได้ แต่ในฐานะ
เพื่อนเก่า ไม่ก็ มาหาไนท์เพราะไนท์เป็นรุ่นพี่ก็ได้”ไนท์ออกตัวก่อน
“ค่ะ
สวัสดีค่ะ รุ่นพี่”ทีนว่าแล้วเดินออกไป
...จบแล้วล่ะ ความรักของไนท์ หลังจากนั้น ไนท์ก็วางตัวเป็นรุ่นพี่ในมหาวิทยาลัย
ป็นเฮดว้าก เป็นประธานรุ่น เป็นสายรหัสของทีน
ไม่มีคำว่าเพื่อนระหว่างไนท์กับทีนอีกต่อไป ถ้ามี ก็เป็น ‘เพื่อนเก่า’ ละมั้ง
ผมชอบครับ