*~ Delinquent Angel & The Lonely Gunner ~*

เนื้อเรื่อง

"โอ๊ยๆๆๆ เจ้าจับเรามาทำไมน่ะ สามหาวยิ่งนัก" นางสวรรค์นางหนึ่งโวยวายเสียงดังลั่น

"ท่านผู้เป็นใหญ่สั่งให้ข้าน้อยตามตัวองค์หญิงขอรับ" นายทหารตอบเสียงเข้ม พร้อมกับลากนางสวรรค์ที่ดิ้นๆๆอย่างเอาเป็นเอาตายไป

"เราขอถามหน่อย เราทำอะไรผิด?"

"กระผมเองก็ไม่ทราบขอรับ ลองถามท่านผู้เป็นใหญ่เองแล้วกัน อ่ะถึงที่หมายแล้ว"

นายทหารกล่าวพร้อมกับผลักประตูทองบานยักษ์ออก

"องค์หญิงมาแล้วขอรับ" นายทหารโค้งคำนับท่านผู้เป็นใหญ่ ในขณะที่นางสวรรค์ยังคงยืนนิ่งอยู่

"ดีมากรัลฟ์ ข้าจะตบรางวัลให้เจ้าอย่างงาม อุตส่าห์ไปตามตัวเจ้านางฟ้าเหลวไหลนี่จนเจอ"

ชายสูงอายุ ท่าทางน่าเกรงขามตรัส

"ขอบพระทัยพะย่ะค่ะ"

"ท่านพ่อ ท่านว่าใครเหลวไหลฮึ" นางสวรรค์พูดแทรกขึ้นมา

"ก็เจ้ายังไงเล่า มินเนสต้า เจ้าน่ะเหลวไหลไปทั่ว ชอบหนีเที่ยวเล่น ไม่ทำตัวสมเป็นกุลสตรีเหมือนพี่ๆทั้ง13ของเจ้าบ้าง วันนี้เจ้าไปกวนประสาทใครมาอีกล่ะ ไปกลั่นแกล้งผู้ใดมาอีก ข้าชักจะทนเจ้าไม่ไหวแล้วนะ" ท่านผู้เป็นใหญ่ตรัสด้วยเสียงอันดังกึกก้อง

"เราก็แค่เล่นสนุกตามประสาก็เท่านั้นเอง" นางเอ่ยเสียงอ่อย

"เล่นสนุกบ้าบออะไรของเจ้า มีแต่จะสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นเขาไปทั่ว เมื่อวานนี้น่ะ เจ้าไปทำลาย1ใน100น้ำพุศักดิ์สิทธิ์มา อย่าคิดนะว่าข้าไม่รู้ไม่เห็น" ท่านผู้เป็นใหญ่เริ่มเกรี้ยวกราดขึ้น

"ก็ได้ๆ โถ่! ข้ายอมรับผิด แล้วท่านพ่อจะลงโทษอะไรข้าเล่า จะตัดพลังเวทย์ข้าอีกหรือไง"

"ข้าไม่ลงโทษเจ้าอย่างที่แล้วๆมาหรอก ข้ามีงานให้เจ้าทำ"

ชายชรามอบรูปชายหนุ่มคนหนึ่งให้นาง

"ใครน่ะท่านพ่อ หน้าตาพอใช้ได้เลยนะเนี่ย" มินเนสต้าเพ่งพินิจดูรูปนั้น

"เขาคือ…The Gunner มือปืนอันดับหนึ่งของเมืองไทย"

"อ๋อ งั้นเหรอ แล้วท่านจะให้เราทำอะไรกับเขาล่ะ ให้ไปเป็นมัจจุราชไปปลิดวิญญาณเขาเหรอ ดีๆเราชอบงานแบบนี้" นางสวรรค์ยิ้มแป้น

"เจ้าจะต้องทำให้เขาเลิกฆ่าคนให้ได้" เสียงเย็นชาเปล่งออกมาจากปากท่านผู้เป็นใหญ่

"จะบ้าเหรอท่านพ่อ เขาเป็นมือปืนนะ ไม่ให้ฆ่าคนแล้วจะให้ทำอะไร" นางสวรรค์เริ่มโวยวายอีกครั้ง

"นั่นเป็นปัญหาของเจ้า อ้อ ที่สำคัญเจ้าห้ามใช้เวทมนต์ไปสะกดจิตเขาเด็ดขาด เจ้าจะต้องหาวิธีเอาเอง ข้าให้เวลาเจ้า3วัน ไปได้แล้ว" ชายชราโบกมือขึ้นไปในอากาศ เกิดแสงสว่างจ้าขึ้นมาทันใด

"ดะ…เดี๋ยวท่านพ่อ--" ร่างกายของนางสวรรค์มินเนสต้าค่อยๆเลือนหายไปจากแดนสวรรค์อย่างช้าๆ…

.

.

.

"เฮ้อ~เหนื่อยจังเว้ย" ชายหนุ่มคนหนึ่ง เดินช้าๆเข้ามาในบ้านหลังน้อย ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนโซฟา แล้วผล็อยหลับไป

.

.

"นี่นายๆ ตื่นสิตื่น" สัมผัสจากมือนิ่มๆและอ่อนโยนเขย่าตัวเข้า "ตื่นได้แล้ว"

"ใครวะ เฮ้ย เข้ามาในบ้านกุได้ไงเนี่ย" ชายหนุ่มค่อยๆเปิดตาขึ้นมาด้วยอารมณ์หงุดหงิดใจ

กึก! เขาหยุดชะงัก ดวงตาเบิกโพลงพลางจ้องมองหญิงสาวชุดสีขาวสะอาด หน้าตาสะสวย แก้มขาวใส ริมฝีปากอิ่ม ผมยาวตรงถึงกลางหลัง ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาอย่างอึ้งๆ

"นี่! เป็นอะไรของนายจ้องข้าอยู่ได้" มินเนสต้าเริ่มหน้าแดงด้วยความอายที่เขาเอาแต่จ้องเธออยู่ได้

"คะ…คุณ…คุณเป็นใครน่ะ เข้ามาในบ้านผมได้ไง" ชายหนุ่มเอ่ยเมื่อเริ่มได้สติ

"เราเป็นนางฟ้าชื่อ มินเนสต้า ยินดีที่ได้รู้จัก" เธอยื่นมือมาทักทายชายหนุ่มแบบที่มนุษย์ชอบทำกัน

"นางฟ้า??? นางฟ้าอะไรของคู๊ณ บ้ารึเปล่าเนี่ย โอ๊ย!นี่กุฝันไปหรือไงวะ" เขามองเธอด้วยความสับสน

"นายไม่ได้ฝันย่ะตาบ้า เราเป็นนางฟ้าจริงๆ เดี๋ยวจะแสดงให้ดู" ว่าแล้วมินเนสต้าก็หายวับไป

.

"อะไรวะ หายไปแล้ว เฮ้อ~สงสัยกุจะฝันไปจริงๆด้วย" เขายกมือขึ้นเกาหัวแกรกๆ

"เราอยู่นี่ย่ะตาบื้อ!" เสียงหวานใสดังมาจากด้านหลัง เขาหันไปมองอย่างอึ้งๆ

"…" ชายหนุ่มพูดไม่ออก เขาเอามือขยี้ตาด้วยความงงงวย

"เอาล่ะThe Gunner ฟังนะ เราเป็นนางฟ้าย่ะ และเราก็มาทำงานชิ้นสำคัญ คือการทำให้นายเลิกฆ่าคนให้ได้"

"อะไรนะ! จะให้ผมเลิกฆ่าคน 555+ บ้าเหรอ นั่นมันงานของผมนะคู๊ณ" ชายหนุ่มหัวเราะ พร้อมกับตบหน้าตักตนเองอย่าสะใจ เหมือนกับมีใครมาล้อเขาเล่น

"ไม่ต้องมาขำ เอาเป็นว่า…เราจะทำให้นายเลิกให้ได้แล้วกันน่า"

"คร๊าบบ~ แล้วผมจะคอยดูนะคุณนางฟ้า หึหึ" ชายหนุ่มอมยิ้ม เขายังไม่เชื่ออยู่ดีว่าเธอเป็นนางฟ้า

มินเนสต้าทำหน้าบึ้ง … > ฟุบ! < แล้วเธอก็หายตัวไป

"อะจ๊ากกก~" เขาสะดุ้ง 'นี่กุยังไม่ตื่นจากไอ้ฝันบ้าบออีกรึเนี่ย' ชายหนุ่มคิด

มินเนสต้านั่งเหม่อลอยอยู่บนหลังคาบ้านของชายหนุ่ม เธอมองไปที่ดวงดาววิบวับบนท้องฟ้าอย่างใจลอย

"เฮ้อ~แล้วเราจะทำอย่างไรดีเนี่ย" เธอพูดด้วยความสิ้นหวัง

นางฟ้าผู้สูงศักดิ์ เก่งกล้า ก๋ากั่นเช่นนาง เหตุใดต้องมาตกระกำลำบากบนโลกมนุษย์อันแสนโหดร้ายและโสมมเช่นนี้ด้วย อีกทั้งงานปัญญาอ่อนของท่านพ่อ ยิ่งทำให้มินเนสต้ากดดันและอ่อนแอลงไปเรื่อยๆ

.

.

.

'จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ'

แสงแดดอ่อนๆส่องมาที่ห้องนอนของชายหนุ่ม

'ตึ๊ด ดือ ตือ ดึ๊ด ดา ต๊า ติ๊ด ติ๊ด' เสียงโทรศัพท์มือถือรุ่นเก่าที่ไม่ค่อยน่าอภิรมย์ดังขึ้น

ชายหนุ่มควานหาโทรศัพท์ทั้งที่ยังนอนสลบฟุบอยู่บนเตียง

"ฮาโหล อะไรวะไอ้แมน โทรมาแต่เช้า" เขาว่าอย่างหัวเสีย

"ข้ามีงานให้เอ็งทำไอ้เอิร์ท เจอกันที่เดิม บ่ายสาม แค่นี้แหละ"

ชายหนุ่มปิดมือถือ "อีกแล้วเหรอ" เขาพึมพำพลางเดินเข้าห้องน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วออกมานั่งเช็ดปืน

"เดี๋ยววันนี้พกกระบอกนี้ไปดีกว่า" เขานั่งเลือกปืนอันเงาวับ

"จะไปไหนน่ะ" เสียงหวานใสดังขึ้นมา

"คุณอีกแล้วเหรอ เข้ามาในบ้านผมอีกแล้ว มีมารยาทมั่งสิ ออกไปนะ ออกไป" เอิร์ทเล็งกระบอกปืนมาทางมินเนสต้า

"เอาสิ ยิงเลยสิ ขออย่างเดียว ให้นายฆ่าเราเป็นคนสุดท้ายได้ไหมล่ะ"

มินเนสต้าพูดอย่างไม่เกรงกลัว เธอรู้อยู่แล้วว่าถึงเขายิงก็ไม่สามารถทำอะไรเธอได้

ชายหนุ่มลดปืนลง เขาจ้องใบหน้างดงามของเธออย่างต้องการคำตอบ….

"คุณต้องการอะไร" เขาถาม

"เราต้องการให้เจ้าเลิกฆ่าคนเสียที นายรู้หรือเปล่าว่าสิ่งที่นายทำอยู่น่ะมันจะเป็นผลกรรมตามนายมาในภายหลัง นายไม่สงสารญาติพี่น้องของคนที่นายฆ่าเลยหรือไง นายไม่ได้ทำลายแค่ชีวิตเดียวนะ นายทำลายครอบครัวเขาด้วย เราขอล่ะ…พอเถอะนะ" มินเนสต้าเอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งเครียดจริงจัง

"ผมทำอย่างที่คุณต้องการไม่ได้หรอกนะ กลับสวรรค์ของคุณไปเถอะ"

"เรากลับไม่ได้ นี่เป็นงานของข้า ถ้าไม่สำเร็จ เราก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเราบ้าง"

"เห็นไหมล่ะ มันก็เรื่องของคุณ นี่ก็เรื่องของผม คุณเลิกมายุ่งกับผมเถอะ ไปหามือปืนคนอื่นสิ"

"ไม่ได้หรอก  ท่านผู้เป็นใหญ่กำหนดมาว่าต้องเป็นนาย The Gunnerมือปืนอันดับ1ของเมืองไทย"

"เหอะๆ…คุณเรียกผมว่า เอิร์ท ก็ได้ …. เอาล่ะ ผมไปก่อนนะ" เขาลุกขึ้นเดินผ่านเธอไปอย่างไม่ไยดี

"หยุด" มินเนสต้าคว้าแขนชายหนุ่มเอาไว้

"อะไรอีกล่ะ" เอิร์ทหันมาถาม พยายามสะบัดมือเธอออก

"ไปที่ๆหนึ่งกับเราก่อนได้ไหม" ชายหนุ่มยังไม่ทันเอ่ยปากอะไร เธอก็ฉุดเขาทะยานออกนอกหน้าต่างไปบนท้องฟ้าแล้ว

"เฮ้ย!!! เดี๋ยวก่อนเซ่---ว๊ากกกกกก" เอิร์ทร้องเสียงหลง

มินเนสต้าพาชายหนุ่มล่องลอยกลางอากาศ เหนือฟากฟ้ากรุงเทพมหานครยามเช้าอันสวยงาม

"อย่าปล่อยมือนะ" เธอบอกเอิร์ท

"ปล่อยก็โง่อ่าดิ" เขาตะโกนกลับ

"หึหึ" มินเนสต้าขำเบาๆอยู่ในลำคอ เธอพาเขาทะยานไปอย่างรวดเร็ว ผ่านตึกรามบ้านช่องมากมาย จนมาหยุดที่บ้านซอมซ่อหลังน้อยในสลัมแห่งหนึ่ง

"อ่า ถึงแล้วล่ะ" เธอพาชายหนุ่มเดินทะลุเข้าไปในบ้าน ไปที่ห้องนอนห้องหนึ่ง

"เฮ้ย…ทำไมตัวผมทะลุได้'ล่ะ"

"นายนี่อย่าถามมากได้ไหม ดูสิ" เธอชี้ให้เขาดูเด็กน้อยอายุประมาณ9ขวบที่นอนหลับอยู่

"ใครน่ะ แล้วนี่คุณจะพาผมมาทำไมเนี่ย มาดูน้องเขานอนเนี่ยนะ"

""แม่หนูคนนี้เป็นลูกสาวของคนที่นายเพิ่งฆ่าไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้วไง แม่เธอก็เสียไปนานแล้ว เธอต้องอยู่กับพ่อแค่สองคน แล้วคุณก็มาพรากพ่อเธอไปอีก ภาระทั้งหมดก็ตกไปอยู่กับคุณปู่แก่ๆคนเดียว"

"น่าสงสารจัง" เอิร์ทพึมพำ

"พ่อจ๋า พ่ออยู่ไหน พ่อ พ่อ!!!" เด็กน้อยละเมอเพ้อพกออกมา

"อะ โอ๋ โอ๋ ยายหนูเป็นอะไรไปอีกลูก ละเมออีกแล้วล่ะสิ" คุณปู่เดินกะโผลกกะเผลกเข้าห้องมาโดยมิได้สนใจคนแปลกหน้าทั้งสองในห้องเลย

"ปู่จ๋า หนูคิดถึงพ่อ ทำไมต้องเป็นพ่อด้วยจ๊ะปู่ ฮือ~" หนูน้อยร้องไห้โฮ

"โถ ลูกเอ๊ย ฝันร้ายอีกแล้วล่ะสิ พ่อของหลานเป็นคนดี ปู่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมต้องเป็นเค้า"

ทั้งสองกอดกันแน่น ต่างก็ให้กำลังใจซึ่งกันและกัน

มินเนสต้าค่อยๆพาชายหนุ่มบินออกไปบนฟ้าอีกครั้ง

"เป็นไงบ้างล่ะ ฆ่าคนนี่สนุกมั้ย" เธอฉีกยิ้มประชดประชันให้เขา พร้อมกับแกล้งถามด้วยน้ำเสียงล้อเลียน

"…" ชายหนุ่มไม่ตอบอะไร เขาทำเป็นมองปุยเมฆรอบๆตัว

"หวังว่านี่จะทำให้นายคิดอะไรได้บ้างนะ"

"ยังไงผมก็เลิกไม่ได้หรอก นั่นเท่ากับผมทรยศองค์กร แล้วพวกมันก็จะมาตามฆ่าผมภายหลัง"

"ตะ…แต่"

"พอเถอะคุณ…พาผมลงไปได้แล้ว"

"นายจะไปไหนน่ะ"

"นั่นมันเรื่องของผม หรือคุณจะไปส่งผมรึไง"

"แล้ว…บ่ายสามที่เดิม มันที่ไหน "

"เหอะๆ คุณไม่ยุ่งซักเรื่องจะได้ไหมเนี่ย ผมจะไปรับงานของผม" เอิร์ทกระแทกเสียง

"นี่นายยังจะฆ่าคนต่อไปใช่มั้ย"

"…" ชายหนุ่มนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง "ใช่" เขาตอบเธออย่างฉะฉานชัดเจน

มินเนสต้านิ่งไป ดูเหมือนเธอกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่

ทันใดนั้นเอง เธอก็ปล่อยมือเขา ร่างของชายหนุ่มพุ่งลงไปที่พื้นดินเบื้องล่างอย่างรวดเร็ว

"อ๊ากกกกกกกกกก" เอิร์ทร้อง เขารู้สึกวูบ~จนแทบหยุดหายใจ

> หมับ < มืออ่อนนุ่มกลับมาจับมือเขาอีกครั่งหนึ่ง

"ทำบ้าอะไรน่ะ ผมเกือบตายรู้มั้ย" ชายหนุ่มมองเธอด้วยความขุ่นเคือง

"เราไม่ยอมแพ้นายง่ายๆหรอกนะ" นางกระซิบเบาๆ พร้อมกับจ้องตาเขาด้วยแววตามุ่งมั่นและแข็งกร้าวจนชายหนุ่มต้องหลบตา

จากนั้นมินเนสต้าก็พาชายหนุ่มเหาะลงมาที่สวนสาธารณะ

"เราส่งนายที่นี่แหละ ไปล่ะ"

"คุณจะไปไหนน่ะ"

"จะไปคิดแผนการ ก็บอกแล้วไง เราไม่ยอมแพ้นายหรอก เราจะต้องชนะ คอยดูแล้วกัน แบร่~"

เธอแลบลิ้นใส่เขา แล้วหายวับไปในทันที

เอิร์ทอมยิ้ม "โชคดีนะ"

"มาได้ซะทีนะเอ็ง" ชายฉกรรจ์พูดกับเอิร์ทที่พึ่งเดินเข้าโกดังร้างมา

"คุณท่านมีงานอะไรให้กุทำอีกล่ะ"

"คนนี้" ชายฉกรรจ์ส่งรูปชายวัยกลางคนท่าทางหยิ่งยโสให้ดู

"นี่มันเสี่ยสุย เจ้าพ่อค้ายารายใหญ่นี่นา"

"ถูก…พรุ่งนี้มันจะไปคุมการขนยาล็อตใหญ่ที่ท่าเรือ 5 ทุ่ม ไอ้เสี่ยนี่มันขัดผลประโยชน์ลูกพี่เรา มันลูกน้องเยอะนะ ระวังด้วย ….. เอ็งทำได้ใช่มั้ย "

"…" ชายหนุ่มนิ่งเงียบไป ในหัวสมองของเขาเต็มไปด้วยความคิด

"ไอ้เอิร์ท…เอ็งเป็นไรเปล่าวะ"

เอิร์ทหยิบรูปนั้นมาจากมือชายฉกรรจ์ พร้อมกับรอยยิ้มแปลกๆ "กุทำได้"

แล้วเขาก็เดินหันหลังจากไป…. "เป็นอะไรของมันฟร่ะ"

.

.

.

"เฮ้อ~…" เอิร์ทถอนหายใจเบาๆขณะนั่งรถแท็กซี่กลับบ้าน 'ชีวิตเรา…น่าเบื่อจัง' เป็นครั้งแรกที่เขาคิดแบบนี้ วันๆของเอิร์ทมีแต่การยิงปืน การฆ่าคน เป็นเช่นนี้มา6ปีแล้ว…เพราะอาชีพนี้ 'นุ่น' แฟนคนแรกและคนเดียวของเขาถึงต้องเลิกรากันไป ความเจ็บปวดนั้นหยั่งรากลึกมาจนถึงทุกวันนี้ เขาไม่มีใครคอยดูแลเอาใจใส่ ได้แต่ใช้ชีวิตอันซ้ำซากไปวันๆ  "เหงา" คำนี้คงเหมาะกับเขาที่สุด แม้แต่เพื่อนฝูงของเอิร์ทก็มีการงานดีๆทำ และคงไม่อยากมายุ่งเกี่ยวกับคนบาปอย่างเขาอีก…

.

.

เอิร์ทได้แต่นั่งคิดเรื่อยเปื่อยไปตลอดเส้นทางจนมาถึงบ้าน เขาค่อยๆเดินลากเท้าเข้าบ้านไปเงียบๆ

'กลิ่นอะไรน่ะ หอมจัง' เขาคิดเมื่อได้กลิ่นอาหารหอมๆลอยมาจากสวนหลังบ้าน

เอิร์ทเดินตามกลิ่นหอมหวนนั้นจนมาถึงที่มาของมัน

"เซอร์ไพรส์!!!~" นางสวรรค์รูปงามโผล่มาดักหน้าเขา พร้อมกับรอยยิ้มเปี่ยมสุข

"เหวอ! เล่นอะไรของคุณน่ะ"

"ก็เราทำอาหารไว้ให้นายไง นี่ๆมีบาร์บีคิวด้วยนะ เอ้า นั่งก่อนสิ"

มินเนสต้าลากเขาไปที่โต๊ะอาหารข้างๆ บรรยากาศรอบๆถูกเธอเสกไว้อย่างสวยงามมาก มีผีเสื้อบินเต็มสวนไปหมด ต้นไม้ต้นเล็กต้นใหญ่ถูกประดับด้วยไฟสลัว มีเทียนหอม มีเสียงเพลงอันไพเราะดังมาจากเครื่องเล่นซีดีดังคลอมาเบาๆ บาร์บีคิวหอมกรุ่นถูกย่างอยู่บนเตาคล้ายกับจะรอให้เขามากิน

"ขอบใจนะ" ชายหนุ่มเอ่ยเบาๆอย่างซาบซึ้ง

"ไม่เป็นไรหรอก เราทำให้นาย มามะ มากินสิ"

ทั้งคู่นั่งกินบาร์บีคิว พูดคุยหัวเราะต่อกระซิกกันอย่างสนุกสนาน เอิร์ทไม่เคยคิดเลยว่า เขาจะได้มานั่งคุยนั่งเล่นกับนางฟ้าที่เพิ่งรู้จักกันแค่2วัน ความจริงเขายังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะได้คุยกับนางฟ้า ไม่สิ เขายังไม่ค่อยเชื่อเลยว่าเธอคือนางฟ้า…

…เอิร์ทค่อยๆพิจารณาหน้าตาของหญิงสาวตรงหน้าเขา…'เธองดงามจริงๆ สวยกว่าคนปกติทั่วไป สวยกว่านางฟ้าทั่วไปอีกมั้งเนี่ย'

"มองอะไรของนาย" เอิร์ทสะดุ้ง

"เอ่อ…ปะ…ปะ….เปล่า"

"นี่มาเต้นรำกันดีกว่า เราเคยเห็นมนุษย์เต้นรำ น่าสนุกดี"

เธอจูงมือเขาไปกลางสวน "ว่าแต่…มนุษย์นี่เต้นรำกันยังไงเหรอ"

"555+ คุณนี่นะ … มามาสอนให้ นี่เอามือไว้ตรงนี้ เออ อย่างงี้แหละ"

เอิร์ทพยายามจัดท่าจัดทางให้มินเนสต้าอย่างยากลำบาก…แล้วท่าเต้นรำอย่างแข็งทื่อก็เริ่มขึ้น ทำให้ชายหนุ่มอดหัวเราะออกมาไม่ได้

"ฮ่าๆ ใจเย็นๆสิคุณ เอ้า ช้าๆนะ"

.

.

.

"ไม่ใช่ๆ ข้างนี้ โอ๊ย!เจ็บนะ" เอิร์ทถูกเธอเหยียบเท้าเข้าจนได้

"ขอโทษ เราไม่ถนัดเลย ยากจัง

"ไม่เป็นไร เอาใหม่ๆ"

.

.

.

เวลาผ่านไปไม่นานนัก มินเนสต้าก็สามารถเต้นรำได้อย่างถูกต้องและสวยงาม ทั้งสองเต้นรำกันต่อไปเรื่อยๆ ต่างรู้สึกราวกับอยู่ในความฝัน ช่วงเวลานี้ช่างเป็นเวลาที่แสนพิเศษเหลือเกิน

"ขอบคุณอีกครั้งนะ" เอิร์ทพูด

"ไม่เป็นไรหรอก  มินเนสต้ายินดีเสมอ" นางย่อตัวลงถอนสายบัว

"ชื่อคุณนี่เรียกยากจัง…ไม่มีชื่ออื่นเหรอ"

"มินนี่ ท่านแม่ของเรามักจะเรียกเราอย่างนี้ตอนเด็กๆ"

"555+ มินนี่ ชื่อเหมือนตัวการ์ตูนเลย"

"ตัวการ์ตูน???" ,มินเนสต้าทวนคำนั้นอีกครั้งด้วยความสงสัย

"อื้ม…งั้นเดี๋ยวผมจะเอามาให้ดู"

เอิร์ทรีบวิ่งกลับเข้าบ้านไป ทิ้งให้มินเนสต้ายืนงงอยู่

.

.

.

เขาค้นหาตุ๊กตามินนี่เม้าส์ในตู้เสื้อผ้าอย่างรีบร้อน

"เจอแล้ว" เอิร์ทยิ้มอย่างดีใจ

…เขาหยุดชะงัก มองตุ๊กตาตัวนี้อย่างอาลัยอาวรณ์ นี่คือตุ๊กตาที่เข้าตั้งใจจะให้กับนุ่นเพราะเธอชื่นชอบตัวการ์ตูนตัวนี้มาก ถ้าเธอไม่บอกเลิกกับเขาไปเสียก่อน…

"เราจะลืมเธอให้ได้…นุ่น" เขากระซิบกับตนเองก่อนจะวิ่งถือตุ๊กตาออกไป

.

.

"อ่ะ นี่ไงมินนี่เม้าส์" เอิร์ทยื่นตุ๊กตาให้เธอ

"ว้าววว~น่ารักจังเลย นายให้เราหรือ" มินเนสต้ายิ้ม

"อึ่ม เอาไปสิ"

"ขอบคุณนายมากจริงๆนะ…น่ารักจริงๆ" มินเนสต้ากอดตุ๊กตาไว้แน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มสวย

เอิร์ทยิ้มบางๆให้เธอ เขาดีใจที่เห็นเธอคนนี้มีความสุข

ทั้งสองนั่งคุยเล่นกันอีกพักใหญ่ ก่อนจะช่วยกันเก็บข้าวของเตรียมเข้าบ้าน

"วันนี้เรามีความสุขจัง" เธอส่งยิ้มให้เอิร์ท

"ผมก็ด้วย…แต่คุณเปลี่ยนใจผมไม่ได้หรอกนะ"

"นายพูดถึงอะไรกัน เราไม่เข้าใจ"

"ผมรู้น่า…ที่คุณทำอย่างนี้ก็เพื่อจะให้ผมเปลี่ยนใจเลิกฆ่าคน งานของคุณจะได้สำเร็จ"

มินเนสต้ายืนนิ่ง ตัวสั่นไปด้วยความโกรธ คำพูดของชายหนุ่มแทงใจเธอยิ่งนัก

"นายคิดว่าทั้งหมดที่เราทำทั้งหมดนี่เพียงเพราะเหตุผลแค่นี้น่ะหรือ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"ก็ใช่…ไม่ใช่เหรอ"

"นาย…นายมันช่างโง่เขลา! รู้บ้างไหมว่าที่เราทำทั้งหมดนี่เพื่อใคร…เพื่อนายไง เราเห็นใจนาย เรารู้นะว่านายเหงาและโดดเดี่ยวเพียงใด และรู้ว่าสิ่งที่นายกำลังทำอยู่น่ะใจจริงลึกๆแล้วนายเองก็ไม่อยากทำนักหรอก นายไม่อยากฆ่าใครไม่อยากทำร้ายใคร แต่นายก็ไม่สามารถเลิกได้ ระ…เรา…เรามองนายผิดไปจริงๆ นายกลับคิดว่าที่เราทำทั้งหมดนี้ก็เพื่อตัวเอง โถ่ นายนี่มันโง่งมจริงๆ เราอุตส่าห์คิดว่านายเป็นคนดีแท้ๆ เชิญฆ่าคนต่อไปเลยนะ เชิญใช้ชีวิตหงอยเหงาต่อไปก็แล้วกัน เราไม่สนใจแล้ว!" คำพูดมากมายพรั่งพรูออกมาจากปากมินเนสต้าพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพรากอาบแก้ม

ในชีวิตของเธอไม่เคยต้องเสียน้ำตาให้ใคร เว้นแต่ตอนที่ท่านแม่ต้องลงมาจุติที่โลกมนุษย์ ทำไมเธอต้องมาร้องไห้ให้กับมนุษย์เพียงคนเดียวด้วยเล่า มินเนสต้าไม่เข้าใจจริงๆ

เธอมือขึ้นปาดน้ำตาบนหน้าเนียนใส ดวงตาจับจ้องไป ณ ชายหนุ่มที่ยืนอึ้งอยู่ตรงหน้า

…นางสวรรค์มินเนสต้า กำหมัดแน่น

"ผลั่ว!!!" ร่างของชายหนุ่มเซไปเมื่อหมัดจากกำมือน้อยๆของเธอชกเข้าที่แก้มเขา

ชายหนุ่มยกมือขึ้นจับเลือดที่มุมปากระหว่างที่มินเนสต้าวิ่งกลับเข้าตัวบ้านไป…

"เดี๋ยวก่อนสิมินนี่!!!" เอิร์ทที่เรียกสติคืนมาได้แล้วตะโกนเรียกมินเนสต้าสุดเสียง

เขาทรุดลงกับพื้นหญ้า ข้างในจิตใจเต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวาย เอิร์ทมองดาวบนฟ้าอย่างสับสนในใจ…

เขาจะทำอย่างไรดี…มีใครจะตอบคำถามนี้ได้บ้างไหม

.

.

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง เอิร์ทพึ่งรู้สึกตัวได้ว่าการไม่ทำอะไรเช่นนี้ ไม่มีประโยชน์อะไรเลย เขาเก็บข้าวของแล้วเดินกลับเข้าบ้านไป

.

.

ชายหนุ่มหยุดยืนอยู่หน้าโซฟา ภาพที่เขาจับจ้องอยู่คือ…หญิงสาวคนหนึ่งนอนกอดตุ๊กตาเอาไว้ ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตาจากความเจ็บช้ำใจแต่ก็ไม่อาจบดบังความงามของเธอไปได้เลย

เขายืนนิ่งอยู่พักใหญ่พร้อมกับครุ่นคิด ไม่นานนักผ้าห่มหนาๆก็ถูกวางบนตัวมินเนสต้าอย่างเบามือ

"ผมขอโทษนะ"

เอิร์ทจ้องใบหน้านวลใสของเธออย่างไม่วางตา และไม่ทันที่จะรู้สึกตัว ใบหน้าของเขาก็ห่างจากเธอไม่เท่าไรนัก  ชายหนุ่มพยายามสะกดกลั้นความรู้สึกแปลกๆของตนเองเอาไว้ แล้วเดินเข้าห้องนอนไป

แสงแดดอ่อนๆส่องมากระทบผิวหน้านางสวรรค์ที่นอนนิ่งอยู่บนโซฟา..แล้วเธอก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา

"อุ๊ย! นี่เราหลับไปนานเท่าไรแล้วเนี่ย" เธอบ่นพึมพำกับตนเองเบาๆ พร้อมกับกวาดสายไปรอบๆบ้าน

'ทำไมมันเงียบเช่นนี้เล่า เอิร์ทยังไม่ตื่นหรือไงสายโด่งอย่างนี้' เธอคิด…พลันให้คิดถึงเรื่องราวเมื่อคืนก่อน เธอยังคงโกรธและน้อยใจเขาไม่หาย

"ช่างเถอะ เราไม่สนใจอะไรแล้วทั้งนั้น เราจะไม่คิดถึงหัวจิตหัวใจเหงาๆของนายอีกต่อไป ยังไงก็ตามคืนนี้ เราต้องทำให้นายไม่ฆ่าใครให้ได้ แล้วจะได้เห็นกันThe Gunner" มินเนสต้าประกาศก้องกับตนเอง

"ว่าแต่แล้วนี่เขาไปไหนนะ" เธอใช้พลังเวทย์ของนางหาว่าเอิร์ทอยู่ที่ใด แม้ว่าจะพยายามเท่าไร…แต่ทำไมเธอไม่สามารถหาเขาเจอได้

"แปลกจริง นี่ท่านพ่อตัดพลังเวทย์เราหรือไงนะ ก็ไม่น่าจะใช่นี่นา…ช่างเถอะ เรานั่งคิดแผนการอยู่ที่นี่ก็ได้" แล้วนางสวรรค์ก็นั่งลงครุ่นคิดแผนการไปเรื่อยเปื่อย

.

.

ขณะเดียวกัน…ชายหนุ่มก็กำลังเดินเหม่อลอยอยู่กลางสวนสาธารณะ ในหัวของเขาเต็มไปด้วยเรื่องราวต่างๆเต็มไปด้วยความคิดที่สับสนวุ่นวายไปหมด…แล้วเอิร์ทก็หยุดลงหน้าน้ำพุรูปนางฟ้าด้วยสายตามุ่งมั่น

"ฉันตัดสินใจแล้ว"

[ เวลา 22 นาฬิกา 45 นาที ]

"เมื่อไหร่เอิร์ทจะออกมานะ เรารอจนจะหนาวตายอยู่แล้ว" มินเนสต้ากอดอกและลูบแขนตนเองไปมา

"มารอใครรึขอรับองค์หญิงมินเนสต้า" เสียงแหบพร่าดังจากด้านหลังนาง ทำเอานางสะดุ้งเฮือก

"อ้อ ท่านมัจจุราชนี่เอง เราตกใจเสียแทบแย่แน่ะ"

"ขออภัยขอรับองค์หญิง" ร่างในผ้าคลุมสีดำขลับก้มหัวลง

"ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่…นี่ท่านมารับดวงวิญญาณหรือ"

"ใช่ขอรับ เวลา23นาฬิกา15นาที จะมีคนตาย"

"ไม่! จะต้องไม่มีใครตาย ท่านคอยดูฝีมือเราก็แล้วกัน"

"หึหึ แล้วกระผมจะคอยดูขอรับ" ในทันใดร่างนั้นก็เลือนหายไปเหลือเพียงความว่างเปล่า

"บรื๋อ~มัจจุราชอะไรก็ไม่รู้น่ากลัวชะมัดยาด" มินเนสต้าบ่นเบาๆออกมา

"บ่นอะไรอยู่เหรอ" เสียงนุ่มถามขึ้นพร้อมเอามือจับไหล่เธอ

"ว๊ายยยย~โถ่ นายนี่เอง เราตกใจหมดเลย"

"5555555+"

"แล้ววันนี้นายหายไปไหนมาทั้งวัน ฮึ!"

"หายโกรธผมแล้วเหรอ…แล้วสนใจด้วยหรือไงว่าผมไปไหนมา" ชายหนุ่มแกล้งกวนใจเธอ

"อ้าว ก็ต้องสนสิ ถ้านายเกิดคิดทำอะไรบ้าๆขึ้นมาล่ะ งานของเราอาจจะไม่สำเร็จก็เป็นได้"

"โถ่ ที่แท้ก็สนใจแค่เรื่องของตัวเอง"

"นายน่ะ ไม่ต้องมาต่อปากต่อคำกับเรา รอดูฝีมือมินเนสต้าคนนี้เถอะ วันนี้นายจะไม่ได้ฆ่าใครแน่ๆ"

"เหอะๆ แล้วผมจะรอดูนะ"

"เราทำได้แน่~เชอะ…ฮะ..ฮะ..ฮัดชิ่วววว" มินเนสต้าจามออกมาเพราะความหนาว

"เอ้า…เอาไป เป็นนางฟ้าประสาอะไรเนี่ย แค่นี้ก็หนาวแล้ว" เอิร์ทถอดแจ๊คเก็ตของเรามาคลุมไหล่ให้นาง

ดวงตาของทั้งคู่ประสานกันโดยไม่ได้นัดหมาย ทั้งสองมองลึกเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่าย ต่างต้องการรู้คำตอบว่าคนตรงหน้าคิดอะไรอยู่กันแน่

[ เวลา 23 นาฬิกา ]

"บรื๊นนน~แอ๊ดดด" เสียงรถยนต์และมอเตอร์ไซค์หลานคันขับมาจอดที่ท่าหรือ ทำให้คนทั้งสองหลุดจากภวังค์

"เอ่อ-" เอิร์ททำอะไรไม่ถูก เช่นเดียวกันกับมินเนสต้า

"ได้เวลาทำงานของผมแล้ว" ชายหนุ่มหันหลังแล้ววิ่งไปใกล้ๆพวกของเสี่ยสุย ในระหว่างที่มินเนสต้าได้แต่ยืนนิ่งอย่างใช้ความคิดเพียงลำพัง

.

.

"เอาขึ้นเรือเรียบร้อยดีใช่มั้ย" เสี่ยถามลูกน้อง

"เรียบร้อยดีครับเสี่ย อีกซักครึ่งชั่วโมงก็ออกเรือได้แล้ว"

เอิร์ทไม่ค่อยได้ยินบทสนทนาเท่าไรนัก เขาจึงเข้าไปใกล้ๆอีกนิดหน่อย แต่แล้ว…

"เฮ้ย! ไอ้บ้านั่นใครน่ะ หยุดนะเว้ย" เหล่าลูกน้องของเสี่ยสุยวิ่งตามจับเอิร์ทอย่างอลม่าน ชายหนุ่มพยายามวิ่งหนีสุดฝีเท้า…แต่สุดท้ายเขาก็ไม่อาจหนีพ้นได้

"อยู่นิ่งๆดิวะ" ชายที่จับเขากดลงบนพื้นดินสั่ง

"แกเป็นใคร" เสียงเย็นชาของเสี่ยสุยถาม

"…" ไม่มีคำพูดใดดังออกมาจากลำคอเอิร์ท

"งั้นก็ตายซะเถอะนะ ไอ้กร๊วก" เสี่ยสุยเล็งปืนมาที่เอิร์ทแล้วกดลูกกระสุนไม่ยั้ง

'ปัง ปัง ปัง …' ลูกกระสุนทุกลูกที่เสี่ยยิงออกมาไม่โดนเอิร์ทเลยแม้แต่น้อย

ใครจะไปรู้บ้างว่าทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของมินเนสต้าที่ซุ่มดูอยู่ เธอใช้มนต์ทำให้ปืนทุกกระบอก ณ ที่นี้ไม่สามารถยิงได้ตรงเป้า

"ปืนข้าเป็นอะไรวะ" เสี่ยสุยมองดูปืนในมือ

เอิร์ทใช้จังหวะนั้นเล่นงานชายที่กดเขาเอาไว้ แล้วชักปืนขึ้นมา

"หยุด ทุกคนอย่าขยับ" เอิร์ทกวาดปืนไปรอบๆ

"ย๊ากกก" ลูกน้องเสี่ยสุยคนหนึ่งพุ่งเข้ามาหาเขาจากทางด้านหลัง แต่เอิร์ทไหวตัวทันเสียก่อนจึงเตะก้านคอเข้าให้ จากนั้นไม่นานก็เกิดการตะลุมบอนขึ้น เอิร์ทเตะต่อยลูกน้องเสี่ยสุยเสียหมดสภาพไปทีละคนสองคน เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าเอาพละกำลังมาจากไหนมากมาย…

.

.

ขณะนี้เหลือเพียงเขาและเสี่ยสุย…ทั้งสองเล็งปืนเข้าหากัน

"อย่าฆ่าเขาเลยนะ…เราขอล่ะ" เสียงหวานใสของนางสวรรค์มากระซิบข้างหูเขา แม้เขาไม่สามารถมองเห็นตัวเธอได้ เพราะเธอล่องหนอยู่ แต่เขาก็รู้สึกได้ว่าเธออยู่ไม่ห่างจากเขาเลย

"ไม่ต้องห่วง ผมไม่ยิงเขาหรอก" เขาพูดเบาๆ

"ห๊ะ" มินเนสต้ามองเอิร์ทด้วยความฉงน

เอิร์ทหันกระบอกปืนเข้าหาตนเอง แต่ให้เฉียงออกไปเหนือไหล่เขาเล็กน้อย เหมือนจะรู้ว่าต้องยิงให้ไม่ตรงเป้า

"เจ้าจะทำอะไรน่ะ … เฮ้ย! อย่านะ" ไม่ทันจะสิ้นเสียงมินเนสต้า…

"ลาก่อนThe Gunner"

-- ปัง --

"อะไรของมันฟร่ะ" เสี่ยสุยเกาหัวแกรกๆ แล้วหันไปมองรถตำรวจที่เอิร์ทพึ่งโทรไปเรียกเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนแล่นเข้ามาที่ท่าเรือ "เฮ้ยยย~ไม่-----"

.

.

"ไปกันเถอะครับองค์หญิง" ท่านมัจจุราชเยื้องย่างมาใกล้ๆมินเนสต้า

เธอหันไป ดวงตาจับจ้องดวงวิญญาณของเอิร์ทที่ยืนนิ่งอยู่หลังท่านมัจจุราช

"ทำไมนายถึงทำแบบนี้เล่า…ทำไม" นางถาม…น้ำใสๆคลอที่เบ้าตา

"มันเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว" เอิร์ทตอบ

ท่านมัจจุราชเอื้อมมือไปจับมือทั้งสองไว้ เกิดแสงวูบวาบขึ้นบริเวณนั้น ก่อนที่ทั้ง3จะหายลับไปจากโลกมนุษย์

"กระหม่อมพาองค์หญิงมินเนสต้าและดวงวิญญาณThe Gunnerมาแล้วพะย่ะค่ะท่านผู้เป็นใหญ่"

ท่านมัจจุราชก้มตัวลงโค้งคารวะท่านผู้เป็นใหญ่

"อืม ดีมาก…เอาล่ะ พวกท่านทั้งหลายออกไปก่อน ข้าขอคุยกับ2คนนี้เพียงลำพัง"

.

.

"เป็นไงเล่าเจ้าตัวแสบ ทำไมงานแค่นี้ทำไม่สำเร็จ" เสียงดังกึกก้องดังขึ้น

"ท่านพ่อ…ก็…"  เอิร์ทกุมมือมินเนสต้าเอาไว้

"ท่านครับ ผมขอรับผิดเอง ผมเป็นคนทำชั่วเอง มันไม่ใช่ความผิดอะไรของมินเนสต้าเลย ผมสมควรได้รับการลงโทษครับ"

ท่านผู้เป็นใหญ่ใช้มือลูบเครายาวๆของตนอย่างช้าๆ

"งานที่นางสวรรค์มินเนสต้าต้องทำคือ การทำให้เจ้าไม่ฆ่าใครอีก แต่เจ้าก็ฆ่าตนเอง แปลว่า…งานของนางไม่สำเร็จ…"

เกิดความเงียบชั่วขณะ

"เจ้าทั้งสองต้องได้รับการลงโทษ" ท่านผู้เป็นใหญ่กระชากเสียง

.

.

.

"ว๊ายยย~" เสียงใสร้องเสียงหลงดังออกมา

ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าได้แต่อมยิ้มขำๆ

"นายเล่นบ้าอะไรเนี่ย สาดน้ำใส่เราทำไม"

"ก็มันน่าเบื่อนี่นา ทำไมเราสองคนต้องมาเป็นเทพพิทักษ์น้ำพุนางฟ้าศักดิ์สิทธิ์ที่สวนสาธารณะเมืองมนุษย์นี่ด้วยล่ะ น่าเบื่อจะตาย ยิ่งร้อนๆอยู่ด้วย"ชายหนุ่มบ่นพร้อมกับเอามือวักน้ำสาดใส่เธออีก

"โอ๊ย นายหนิ…มาเจอฤทธิ์เราซะหน่อยเป็นไง" ว่าแล้วเธอก็สาดน้ำใส่เขาบ้าง

"555+ มาๆเล่นน้ำกัน"

…ท่ามกลางเมืองอันวุ่นวายและสับสน ภาพนางสวรรค์และดวงวิญญาณหนุ่มเล่นน้ำกันช่างเป็นภาพที่น่ารักน่าชังไม่น้อยเลยทีเดียว เสียดายที่มนุษย์ธรรมดาไม่สามารถมองเห็นแล้วยินดีไปกับสองหัวใจที่เบิกบานชุ่มชื่นของทั้งสองได้

"ขายออกเสียทีลูกข้า หึหึ" เสียงหัวเราะเบาๆที่ดังมาจากท่านผู้เป็นใหญ่ ทำให้อากาศวันนี้สดใสเป็นพิเศษเลยทีเดียว…

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ชั้นมีอะไรจะsaid

แฮะๆๆ กลับมาอีกครั้งนึงหลังจากเลิกแต่งเรื่องในdek-dไปสองสามปี นามปากกาเก่าก็Pug Girl

วันนี้วันฟ้าใหม่มาด้วยชื่อใหม่ a whole new world ได้จากการดูคลิปพาสโจมาหมาดๆ ฮี่ๆ

เรื่องนี้แต่งมายาวนานมากค่ะ  ตั้งแต่ก่อนปิดเทอม ก่อนไปเข้าค่ายที่โรงเรียน

ตอนมีละครรอบกองไฟก็ได้แนวคิดเรื่องนี้แหละมาแต่งเป็นละครห้องช้าน ได้ที่2ด้วยแหละ

เรื่องนี้แต่งตอนเรียนพิเศษค่ะ นั่งหลังห้อง แบบว่าขี้เกียจ แต่งมา3อาทิตย์ อาทิตย์ล่ะครั้ง

สมองโคตรแล่นเลยแหละขอบอก 555+ จากนั้นก็ดองเอาไว้ไม่จบซักกะที เพิ่งว่างหลังประกาศผลเตรียม

มาแต่งต่อจนจบ จะบอกว่าเป็นเรื่องสั้นที่โคตรยาวมากอ่าเนอะ ยังไงก็ช่วยอ่านช่วยเม้นกันด้วยนะคะ

จะด่าจะว่าจะติชมยังไงก็ได้ตามสะดวก อยากให้คนเม้นง่ะ อยากรู้ว่าเราทำไม่ดีตรงไหนจะได้ปรับปรุง

ขอบพระคุณค่า ^ ^ (( ลป. ขอบคุณหนึ่งสำหรับการพิสูจน์อักษรและคำแนะนำค่ะ อึ่ม ))

...เขียนซะยาวยืดเลยชั้น เหอๆ