คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Prince of Exoplanet Scool ก่อนเปิดเทอม 1
Open to School
Kris & Lay
‘ขอต้อนรับนักเรียนทุกคนเข้าสู่โรงเรียน วันนี้เป็นวันก่อนเปิดเทอมของนักเรียนหน้าใหม่ใสกิ๊งๆของเรา วันนี้เราจะให้นักเรียนสำรวจโรงเรียนของเรา ทำความรู้จักกับเพื่อนๆและทำความรู้จักกับคู่ รูมเมทของแต่ละคน ซึ่งไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็แล้วแต่นักเรียนไม่มีสิทธิ์เปลี่ยน รูมเมทใดๆทั้งสิ้น หากใครฝ่าฝืน บันเทิงงงงง!แน่ครับ นี่ไม่ใช่กฎนี่คือข้อบังคับ และปีนี้ช่างเป็นปีที่อัศจรรย์ยิ่งนัก ปีนี้เป็นปีแรกและคงเป็นปีเดียวที่จะมีนักเรียนเยอะมากที่สุดตั้งแต่โรงเรียนก่อตั้งขึ้น ปีนี้มีนักเรียนมากถึง 12 คนด้วยกัน ช่างน่าตกใจยิ่งนักและครูเองก็ปลาบปลื้มเช่นกัน อยากจะร้องให้จริงๆ โฮฮฮฮฮฮฮ ครูรู้สึกดีใจจริงๆที่มีนักเรียนมากถึงขนาดนี้ ฮึก ครูดีใจเป็นอย่างยิ่ง โอ้วววว ช่างน่าปลื้มใจอะไรเช่นนี้ ฟืดดดดดด.....’
“โอ๊ยยยยย! จะแหกปากร้องไห้อะไรวะ หนวกหูชิบหาย กลับบ้านไปร้องไห้ไป!!!” เด็กหนุ่มที่มาโรงเรียนเป็นคนแรกและขึ้นมาเก็บของที่ห้องของตนเองเรียบร้อยพูดขึ้นอย่างหัวเสีย เพราะเขาคิดว่ามาแต่เช้าคงจะเงียบ สงบ แต่เขาคงคิดผิดไปหน่อย มีอย่างที่ไหนมาปุ๊บยังไม่ทันได้หย่อนตัวลงนั่ง ก็มีเสียงเหมือนตอนเข้าเซเว่น ตื๊อดึง! แล้วก็ตามาด้วยเสียงบ่นงุ้งงิ้งๆ ยังไม่พอ ยังจะมาร้องไห้ใส่อีก โว๊ยยยยย! เลย์อยากจะเป็นบ้า นี่ถ้าไม่เงียบภายใน 3 วิ จะไปดับชีวิตไอคนที่พูดเดี๋ยวนี้แหล่ะ
‘โอเค ครูจะพูดเพียงเท่านี้ แล้วครูจะพูดทีเดียวเมื่ออยู่กันพร้อมนะครับ ขอบคุณครับ’ เลย์หันไปมองลำโพงที่ติดอยู่ในห้องอย่างอึ้งๆ
“บร๊ะ! อย่างกับมีหูทิพย์”
หลังจากที่เสียงเงียบไปได้สักพักเลย์ที่ตั้งใจจะนอนก็ลุกขึ้นยืนเพราะเขาคงนอนไม่หลับแล้วหล่ะ เสียงนั่นมันดังไปทั่วโสตประสารทเขาจนทำให้นอนไม่ได้แล้ว เลย์มองซ้ายมองขวาก่อนจะคิดอะไรได้
“ขอสำรวจโรงเรียนนี้หน่อยแล้วกัน”เลย์เดินออกมาจากห้องเพื่อที่จะสำรวจโรงเรียนใหม่ของตัวเองว่ามีอะไรบ้าง และถ้ามีเรื่องเกิดขึ้นพอจะมีที่ไหนที่สามารถแอบซ่อนได้ แต่เดินไปไม่ได้เท่าไหร่ก็มีเสียงคนเรียกขึ้นก่อน
“นี่! นายหน่ะ”เลย์หันไปมองตามเสียงเรียกก็เจอเข้ากับใครคนหนึ่งที่ตัวสูงมากๆ เขาสูงจริงๆนะ ทำเอาความมั่นใจของเขาว่าตัวเองสูงหดน้อยลงไปทันที ‘จะสูงไปไหน รู้มั้ยกูอิจฉา T^T’
“ฉันหรอ?”เลย์ชี้หน้าตัวเอง
“เออ! นายนั่นแหล่ะ มานี่หน่อย” ผู้ชายคนนั้นพยักหน้าแต่ดูหน้าเขาดูอารมณ์เสียยังไงก็ไม่รู้แฮะ เขาจะฆ่าผมมั้ยอ่ะ –o-
“อ่ะ เอ่อ มะ มี อะไรหรอครับ” เลย์พูดอย่างตะกุกตะกักไม่รู้ว่าเพราะกลัวคนตรงหน้าหรือว่าพูดไม่ออกเพราะความหล่อมันกระแทกหน้าเต็มๆกันแน่ จะหล่อไปไหน-o-
“ไม่ต้องกลัวฉันขนาดนั้นก็ได้นะ ฉันแค่อยากให้นายช่วยพาฉันไปที่ห้องนี้หน่อยอ่ะ ฉันไม่รู้ว่ามันอยู่ไหน” คนตัวสูงพูดก่อนจะยื่นกุญแจห้องให้เลย์ เลย์มองกุญแจในมือก่อนจะเงยหน้ามองคนตัวสูงอีกที ‘นี่รูมเมทเขาหรอเนี่ย อย่าบอกนะว่าต้องอยู่กับนายคนนี้ คนที่หล่อๆเนี่ยนะ โอ้ มาย ก้อด ฉันต้องเป็นบ้าตายแน่ๆเลย อ๊ากกกก!!! เขาหล่อเกินไปอ่ะ แงงงงง’
“ละ แล้ว นายไปเองไม่ได้รึไง”ทำปากแข็งเข้าไว้ เขาจะได้ไม่รู้
“ถ้าฉันไปเองได้ก็คงไม่ขอให้นายมาช่วยหรอก”
“ละ ละ แล้วทำไมนายถึงไปเองไม่ได้หล่ะ”ยังไม่เลิก ในใจนี่อยากจะฉุดแล้วจริงๆ กุลสตรีต้องเรียบร้อย แม่สอนมาดีก็งี้ ^_____^
“โว๊ย! แล้วทำไมนายถึงไปส่งฉันไม่ได้หล่ะฮะ!” คนตัวสูงหมดความอดทนกับคนตรงหน้า ที่เขาไม่หาเองก็เพราะไอกระเป๋าที่หนักอึ้งที่เขาแบกมา ถ้าให้เขาไปตามหาเองก็คงหลังหักก่อนเจอห้องพอดี และอีกอย่างเขารู้ว่าคนตรงหน้าเป็นรูมเมท เขาเลยจะให้พาขึ้นไปจะได้ไม่ต้องหาให้เหนื่อย แต่ไอนี่แม่งก็เล่นตัวชิบหาย นี่ถ้าไม่ติดว่าสวยกนะ เละไปแล้ว
“แค่นี้ทำไมต้องดุด้วยวะ ชิ”เลย์บ่นงึมงำๆอยู่คนเดียวแต่ก็ไม่พ้นคนตัวสูงที่หูดีได้ยินเข้า
“ก็มึงชักช้าไง แค่นี้เล่นตัวอยู่ได้ คิดว่ากูชอบแล้วจะมาเล่นตัวใส่รึไง ถ้าไม่ติดว่าสวยเดี๋ยวเจอๆ”
“O////O มะเมื่อกี้มึงบอกว่าไงนะ?”เขินดิ่เขิน แม่งเอ๊ย ><
“ใครใช้ให้ขึ้นมึงกับกู” จบกันความเขินที่มี เลิกเลยๆ มึงกับกูเลิกกัน (ไปคบกันตอนไหน)
“ก็มึงเริ่มก่อนอ่ะ”
“กูพูดได้คนเดียว”
“มึงเป็นคนสร้างรึไง”
“กูบอกกูพูดได้คนเดียวไง”
“ก็กูจะพูดมึงจะทำไม”
“ก็ไม่ทำไม แต่กูไม่ให้พูด”
“ก็กูจะพูด มึงอ่ะห้ามพูด”
“มึงมีสิทธิ์อะไรมาสั่งกู”
“แล้วมึงมีสิทธ์อะไรมาสั่งกู”
“นี่มึงย้อนกูหรอฮะ”
“กูไม่ได้ย้อน กูแค่ถาม”
“กวนตีน”
“เรื่องปกติอ่ะนะ” เลย์ยักไหล่ใส่คนตัวสูงที่กลอกตาไปมา
“เออๆ กูให้มึงพูดกับกูได้คนเดียว จำไว้ คนพิเศษเท่านั้นที่จะได้รับอนุญาต” คนตัวสูงจิ้มลงมาที่หน้าผากของเลย์ เลย์ปัดมือหนาออกก่อนจะเบ้ปากใส่
“กูควรภูมิใจ ช๊ะ?” เลย์เลิกคิ้วข้างหนึ่งอย่างกวนๆ
“มากกกกกกกกกกกกกกก”คนตัวสูงพูดใส่หน้าพร้อมกับเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ๆเลย์ก่อนจะยักคิ้วให้ข้างหนึ่งอย่างกวนๆ
“กวนตีน” เลย์พูดใส่หน้าคริสก่อนจะผลักหน้าอีกคนออก “ไป จะพาไปเก็บของ เดินหาห้องแค่นี้ก็ทำไม่ได้ กากหว่ะ” เลย์เดินนำคนตัวสูงไปแต่ก็ยังคงแซะคนตัวสูงอยู่
“เลิกบ่นๆ แล้วเดินนำไป” คริสที่เบื่อจะเถียงกับเลย์ก็สั่งให้เลย์เลิกชวนทะเลาะ
“แล้วมึงชื่ออะไร”เลย์ถามขึ้นแต่ไม่ได้หันมามองคนตัวสูง
“ถามทำไม?”
“เอาไปสาปแช่งมั้ง ห่า ก็มึงเป็นรูมเมทกูกูก็ต้องรู้ดิ่”เลย์หันมากลอกตาใส่คริส
“อ้อหรอ กูคิดว่าไม่รู้ว่ากูเป็นรูมเมทมึง”คริสแซะกลับ
“อย่ามาแซะๆ ตกลงมึงชื่ออะไรเนี่ย”
“คริส” เลย์พยักหน้ารับแต่ก็ไม่ได้หันไปบอกชื่อกับคนข้างหลัง “นี่มึงไม่คิดจะบอกชื่อกับกูหน่อยหรอครับ” คริสที่เห็นว่าอีกคนไม่ยอมบอกชื่อตัวเองกลับก็เอ่ยถามขึ้น
“ก็คิดว่ามึงรู้แล้ว เห็นรู้ดี” เลย์หันมาแซะกลับบ้าง
“ไม่แซะกูสักวิจะตายใช่มั้ยห่า ตกลงมึงชื่ออะไร กูไม่รู้”
“เลย์”
END KRISLAY
SeHUN & LUHAN
“เฮ้อออออออ ถึงสักที” ลู่ฮานที่หยุดอยู่ที่หน้าหอพักของเขาที่ผู้คุมหอให้กุญแจมาก่อนจะมองขึ้นไปชั้นบน “แล้วนี่ฉันอยู่ห้องไหนหล่ะเนี่ย –o- ” ลู่ฮานได้แต่โทษตัวเองที่ไม่ยอมให้ผู้คุมหอมาส่ง
“สวัสดีครับคนสวย”เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลังทำเอาคนที่ยืนมองไปข้างหน้าอยู่สะดุ้งตกใจ
“นะ นาย หมายถึงฉันหรอ” ลู่ฮานมองซ้ายมองขวาหาคนสวยแต่ที่ตรงนี้ไม่มีใครอยู่เลย นี่เขาเป็นคนสวยหรอเนี่ย โอ้ ไม่นะ อย่าเอาความแมนฉันไป T^T
“ไม่ต้องมองหาใครหรอก นายนั่นแหล่ะ ฮ่าๆ น่ารักจริงๆ”ผู้ชายตรงหน้ายิ้มออกมาก่อนจะยกมือลูบหัวคนตรงหน้า ลู่ฮานก็มองการกระทำนั้นอย่างงงๆแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด
“อ่ะ เอ่อ ฉันเป็นผู้ชายและฉันไม่ได้สวยไม่ได้น่ารัก ฉันหล่อและแมนมาก” ลู่ฮานพูดด้วยความมั่นใจ จนคนตรงหน้ากลั้นขำไม่อยู่
“ฮ่าๆๆ นายอ่ะนะ ฮ่าๆ เคยส่องกระจกบ้างป่ะเนี่ย นายสวยกว่าผู้หญิงบางคนอีกนะ ฮ่าๆๆ แล้วก็...”
“แล้วก็? อะไรหรอ?” ลู่ฮานมองหน้าคนตรงหน้าอย่างสงสัย
“แล้วก็.......น่ารักๆมากๆ” คนตรงหน้ายื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ก่อนจะบีบไปที่จมูกเล็กนั้นอย่างหมันเขี้ยว
“งื้ออออออออ คนบ้า มาบีบจมูกฉันทำไม”ลู่ฮานตีมือผู้ชายตรงหน้าก่อนจะลูบจมูกตัวเองที่โดนคนตรงหน้าบีบ
“ก็นายน่ารักไง เลยบีบ ^___^” คนตรงหน้ายิ้มให้กับลู่ฮาน จนลู่ฮานรู้สึกหน้าร้อนๆอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้เพราะอากาศที่ร้อนหรือว่าเขินคนตรงหน้ากันแน่
“ชิ ก็บอกแล้วไงว่าหล่อ” ลู่ฮานพูดพึมพำๆแก้เขิน
“ฮ่าๆ น่ารักมากกว่า ยอมรับซะเถอะ”
“ไม่! ฉันหล่อ” ลู่ฮานยังคงเถียงไม่หยุด จนคนตรงหน้ายกมือยอมแพ้ ลู่ฮานก็ยิ้มแป้นออกมาทันที ทำเอาคนที่ยืนมองอยู่เคลิ้มกับรอยยิ้มนั้นไปสักพัก
“อะฮึ่ม! อย่าไปยิ้มแบบนี้ที่ไหนอีกนะ ยิ้มได้กับฉันคนเดียวเท่านั้น” คนตรงหน้าที่ตั้งสติได้ก็ออกคำสั่งกับลู่ฮานทันที ถ้าลู่ฮานไปยิ้มแบบเมื้อกี้ให้ใครอีกเขาไม่มีคู่แข่งเยอะพอดีหรอ
“ทำไมหล่ะ”ลู่ฮานที่ขี้สงสัยถามขึ้น
“ไม่มีเหตุผล รู้แค่ว่าห้ามยิ้มแบบเมื่อกี้ เข้าใจมั้ย”
“ไม่เข้าใจ”ลู่ฮานส่ายหัว
“ไม่เข้าใจก็ต้องเข้าใจ”เซฮุนยีหัวลู่ฮานก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าของลู่ฮานมาถือ
“ทีหลังก็ไม่ต้องถามหรอกชิ”ลู่ฮานบ่นคนเดียวไม่ให้อีกคนได้ยิน “แล้วนี่นายจะเอากระเป๋าฉันไปไหนหน่ะ” ลู่ฮานที่เห็นอีกคนถือกระเป๋าตัวเองก็รีบวิ่งไปดึงกระเป๋าตัวเองไว้
“แล้วนายจะไม่ขึ้นไปเก็บกระเป๋ารึไง”เซฮุนหันมามองลู่ฮานที่ดึงกระเป๋าของตัวเองไว้
“แล้วนายรู้ห้องฉันหรอ”
“ถ้าไม่รู้จะเอากระเป๋าขึ้นไปเก็บให้มั้ยหล่ะ” เซฮุนกลอกตาไปมา
“แล้วทำไมนายถึงรู้ห้องฉันหล่ะ”ลู่ฮานก็ยังคงเป็นลู่ฮาน ขี้สงสัยไม่เคยเปลี่ยน
“แล้วทำไมนายถึงขี้สงสัยหล่ะ” เซฮุนวางกระเป๋าของลู่ฮานลงกับพื้นเพราะคิดว่าคงใช้เวลาพอสมควรในการเถียงกับคนตรงหน้านี้
“อ้าว ไม่เอาขึ้นไปให้แล้วหรอ” คนตัวสูงแทบอยากจะเอาหัวโขกกับกำแพงให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยจริงๆ ทำไมเขาต้องตกหลุมรักคนคนนี้ด้วยนะ ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ
“ตกลงจะเอายังไงกันแน่ครับ”เซฮุนกอดอกมองคนตรงหน้าที่ทำหน้ามึนงงอยู่ตรงหน้า
“เอาอะไรอ่ะ”
“ฮึ่ม! นายกำลังกวนประสาทฉันอยู่ใช่มั้ยฮะ”
“ป่าวสักหน่อย ฉันก็แค่ไม่รู้ว่านายจะเอาอะไร”
“เฮ้ออออออ นายนี่มันจริงๆเลย ขึ้นไปเก็บกระเป๋า” คนตัวสูงที่เบื่อจะเถียงกับคนตรงหน้าเต็มทีได้แค่ถอนหายใจใส่คนตัวเล็กก่อนจะเดินนำขึ้นไป
“แล้วนายรู้ห้องฉันหรอ” ลู่ฮานวิ่งตามมาเดินข้างๆ คนตัวสูงที่ได้ยินคำถามเดิมอีกครั้งหยุดเดินแล้วหันมามองด้วยสายตานิ่งๆ
“เลิกถามแล้วเดินตามมาก็พอเดี๋ยวก็รู้ว่าฉันรู้จักห้องนายมั้ย”คนตัวสูงหันมาพูดกับลู่ฮานก่อนจะเดินนำปล่อยให้ลู่ฮานเดินตามมาเงียบๆ
ตลอดทางที่เดินเข้ามาจนถึงหน้าลิฟต์ ไม่มีเสียงใดๆออกมาจากปากเล็กๆนั้นเลย จนคนตัวสูงที่เห็นว่าผิดปกติก็หันไปดูก็เจอกับหน้าบูดบึ้งของอีกคนที่อมลมยืนกอดอกอยู่ข้างหลังเขา ทำท่าเหมือนโกรธเขาอยู่แต่มันไม่ได้ดูน่ากลัวเลยสักนิดออกจะน่ารักซะด้วยซ้ำ ลู่ฮานที่เห็นว่าอีกคนยิ้มก็เลิกคิ้วมอง เป็นเชิงถามว่ายิ้มอะไร แต่ก็ไม่ยอมพูดออกมา จนลิฟต์เปิดคนตัวสูงเดินนำเข้าไปในลิฟต์ก่อนแล้วลู่ฮานก็เดินตามเข้ามา
“นี่ งอนหรอ” คนตัวสูงหันไปมองลู่ฮานที่ทำหน้าบึ้งอยู่ข้างๆ ลู่ฮานสะบัดหน้าใส่ทำเอาเซฮุนยิ้มออกมากับท่าทางน่ารักๆนั้น
“ผมขอโทษนะ ไม่งอนนะ พูดได้แล้วนะครับ” คนตัวสูงจับหน้ากลมๆเล็กๆให้หันมามอง ก่อนจะยิ้มให้
“ไม่ต้องเลย นายดุฉัน” ลู่ฮานสะบัดหน้าออกจากมือของอีกคน
“ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ” คนตัวสูงพยายามอ้อนคนตรงหน้า แต่ลู่ฮานก็สะบัดหน้าใส่เหมือนเดิม “จริงๆนะ ผมขอโทษนะ” ลู่ฮานหันมามองแวบหนึ่งก่อนจะคิดอะไรออก
“ถ้าอยากให้หายโกรธ ต้อง......” ลู่ฮานยิ้มมุมปากอย่างคนเจ้าเล่ห์
“ต้อง?” คนตัวสูงทวนคำซ้ำของลู่ฮาน
“ต้องเลี้ยงไอติม ไม่อั้น เลี้ยงจนกว่าฉันจะพอใจ” ลู่ฮานยักคิ้วให้คนตัวสูงอย่างกวนๆ
“ได้เลย แค่นี้จิ๊บๆ” เซฮุนตอบตกลงก่อนจะยักคิ้วส่งคืนบ้างแต่ก็ได้เป็นการเบ้ปากตอบกลับมาแทน
“เดี๋ยวก็รู้ แล้วตกลงนายรู้ได้ไงอ่ะ ว่าห้องฉันอยู่ไหน” ลู่ฮานยังคงสงสัยอยู่ดีว่าทำไมคนตรงหน้าถึงรู้ห้องของเขา
“ก็เพราะฉัน.......เป็นรูมเมทนายไง” คนตรงหน้าเว้นคำให้ลู่ฮานลุ้นเล่นๆก่อนจะบอกความจริงออกไป ทำเอาลู่ฮานถึงกับอ้าปากค้าง
“พูดจริงดิ่”เซฮุนพยักหน้าตอบ
“แล้วนี่ฉันอยู่กับนายฉันก็ต้องอยู่เงียบๆ ห้ามถามนู่นถามนี่อ่ะดิ่ ฉันทำไม่ได้หรอกนะ แค่เมื่อกี้ที่ฉันไม่ได้ถามนายฉันก็แทบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว ฉันหยุดพูดไม่ได้อ่ะ ฉันทำไม่ได้ ฉันต้องเป็นบ้าตายแน่ๆเลยถ้าฉันไม่ได้พูดอ่ะ ทำไงดีๆ เปลี่ยนรูมเมทได้มั้ยอ่ะ ฉันอยู่ไม่ได้จริงๆนะ ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นโรคอะไร แต่การที่ฉันไม่ได้ถามไม่ได้พูดฉันอยู่ไม่ได้จริงๆนะ ฮือออออ ทำไงดีอ่า...” ลู่ฮานพูดออกมารัวเร็วจนคนที่ยืนฟังขำออกมากับท่าทางเด็กๆของอีกคน
“ฮ่าๆ นายไม่ต้องเปลี่ยนอะไรหรอก เป็นตัวของตัวเองก็พอแล้ว ส่วนเรื่องที่ฉันห้ามนายหน่ะ ขอโทษนะ”
“จะ จริงหรอ นายจะให้ฉันถามนู่นนี่นั่นโน่นได้แล้วใช่มั้ย” ลู่ฮานเขย่าแขนอีกคนอย่างดีใจ คนตรงหน้าก็พยักหน้าแล้วยกมือขึ้นขยี้หัวอีกคน “แล้วนายชื่ออะไรอ่ะ”
“ฉันหรอ ฉันชื่อเซฮุน” ลู่ฮานพยักหน้ารับ
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันลู่ฮาน”ลู่ฮานยิ้มอย่างน่ารักส่งไปให้
“รู้ตั้งนานแล้วหล่ะ”
END HUNHAN
CHANYEOL & BAEKHYUN
“โว้ยยยยยย!!! เมื่อไหร่จะถึงวะแม่ง ของก็เยอะ ทางก็มองไม่ค่อยเห็นอีก” ร่างเล็กเดินแบกของสูงจนมิดหัวบ่นกระปอดกระแปดเหมือนกับคนแก่ มาอย่างยากลำบาก
ปั่ก! เสียงของคนสองคนที่เดินมาชนกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ ร่างเล็กที่ถือของจนมิดหัวก็เกิดเซ
“โว้ๆๆๆๆๆ อย่าล้มๆ โว้ๆๆๆ อย่าๆๆ เหยๆๆๆ เหยยยยยย”
หมับ!
“ไม่ล้มแล้วนะครับ”ร่างเล็กที่เมื้อกี้เดินเซเหมือนคนจะล้มก็ถูกผู้ชายตัวสูงหูกางขาโก่งจับตัวเอาไว้ก่อนไม่ให้ล้มลงไป
“อ่ะ เอ่อ ขะ ขอบคุณครับ” ร่างเล็กชะเง้อหน้าออกมามองหน้าคนที่ช่วยก่อนจะบอกขอบคุณ
“ไม่เป็นไรครับ มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ” คนตัวสูงยิ้มโชว์ฟันทั้ง 32 ซี่ให้กับคนตรงหน้า ร่างเล็กก็ยิ้มแห้งๆส่งให้
“แหะๆ ช่วยเอามือออกจากเอวผมด้วยครับ”
“อุ้ย!” คนตัวสูงที่ลืมตัวดึงมือออกจากเอวของร่างเล็กทันที “ขอโทษนะครับ แหะๆ”
“ไม่เป็นไรครับ งั้นผมขอไปเก็บของก่อนนะครับ”
“ดะ เดี๋ยวครับ เดี๋ยวผมช่วยนะ อ๊ะๆ ไม่ต้องปฏิเสธครับ คนกันเอง แหน่ะ บอกไม่ต้องปฏิเสธไงครับ เดี๋ยวผมช่วยเองแค่นี้จิ๊บๆ ฮึบ! เห็นมั้ยแค่นี้จิ๊บๆ” คนตัวสูงเดินนำหน้าคนตัวเล็กไปก่อน ปล่อยให้คนตัวเล็กยืนอ้าปากค้างงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“กูไปห้ามอะไรมันตอนไหนวะ”คนตัวเล็กเดินเกาหัวตัวเองตามคนตัวสูงไป
“นี่ แล้วห้องนายอยู่ไหนหล่ะ” หลังจากที่เดินจนเกือบจะถึงหน้าประตูของหอพัก คนตัวสูงก็รีบผูกมิตรกับคนข้างๆทั่นที
“ไม่รู้เหมือนกัน แต่พวงกุญแจมันเป็นแบบนี้อ่ะ” คนตัวเล็กหยิบกุญแจที่ผู้คุมหอยื่นให้ส่งให้คนที่ยืนข้างๆดู
“หืม ห้องนี้เองหรอ ฮ่าๆ ผมรู้ๆ” คนตัวสูงยิ้มแป้น
“จริงหรอ ดีเลยจะได้ไม่ต้องหาให้เหนื่อย” แบคฮยอนเดินนำคนตัวสูงไปก่อนหลังจากที่เดินถึงหน้าประตูแล้ว
ลับหลังคนตัวเล็ก
“เย้!!!!! อยู่ห้องเดียวกัน อยู่ห้องเดียวกัน อยู่ห้องเดียวกับแบคฮยอน ชานยอลได้อยู่ห้องเดียวกับแบคฮยอนวู้ๆๆๆๆๆๆ แม่ง โครตพรหมลิขิตเลย วู้ๆๆๆๆๆ”คนตัวสูงกระโดดเต้นแร้งเต้นกาอยู่หน้าประตูหอเหมือนกับคนบ้า แต่ดีที่ไม่มีใครเห็น หลังจากที่ระบายความสุขเสร็จก็รีบวิ่งตามร่างเล็กเข้าไปข้างในหอ
“อ้าว นึกว่าหายไปไหน” แบคฮยอนที่กำลังจะเดินไปหาคนตัวสูงหยุดชะงัก เมื่อเห็นคนที่กำลังจะไปหา ยืนอยู่ข้างหน้า
“ฮ่าๆ พอดี เดินตามไม่ทันหน่ะ” ชานยอลเกาหัวแก้เขิน เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาทำไปก่อนหน้านี้
“อ๋อ ฮ่าๆ แล้วนายหล่ะอยู่ห้องไหน” แบคฮยอนถามคนตัวสูงที่กำลังเหม่อๆ ทำเอาคนตัวสูงสะดุ้งเล็กน้อย
“หะ ห๊ะ! อ่ะ อ๋อ ผมหรอ ผมอยู่ห้อง ห้อง ห้อง...”คนตัวสูงพูดติดๆขัดๆ
“นายเป็นอะไรรึป่าวเนี่ย ติดอ่างหรอ ให้ฉันช่วยมั้ย” คนตัวสูงพยักหน้า แบคฮยอนจึงตบเข้าไปที่หน้าของคนตัวสูงเต็มแรง
เพี้ยยยยย!!!
“หะ ห้องเดียวกับนาย! อูยยยยยยยย” หลังจากที่โดนคนตัวเล็กตบเข้าไปที่หน้าเต็มแรง คนตัวสูงก็ร้องออกมาอย่างแสบๆที่ข้างแก้ม
“เห้ย! เป็นอะไรรึป่าวอ้ะ เจ็บมากมั้ย ฉันขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจอ่ะ” แบคฮยอนเดินเข้าไปดูคนตัวสูงที่ยืนรูปแก้มตัวเองอยู่ แบคฮยอนเอื้อมมือไปลูบแก้มชานยอลข้างที่ตัวเองตบอย่างเบาๆ คนตัวสูงที่เห็นแบบนั้นก็ได้ใจ ร้องออกมาอย่างเจ็บปวด จนแบคฮยอนทำหน้าเศร้ารู้สึกผิด คนตัวสูงที่สังเกตเห็นก็เลิกแกล้งแล้วก็ยิ้มแฉ่งส่งให้กับแบคฮยอนก่อนจะรวบมือทั้งสองข้างของแบคฮยอนมากุมเอาไว้
“หายแล้วครับ”
“นี่นายแกล้งฉันหรอ” แบคฮยอนมองหน้าคนตรงหน้าอย่างจับผิด
“ป่าวนะ เจ็บจริงๆ แต่พอนายจับแก้มปุ๊บ ก็หายปั๊บเลย ยาดีๆ” คนตัวสูงยกนิ้วโป้งให้กับแบคฮยอน
“เว่อละๆ”แบคฮยอนที่เห็นแบบนั้นก็ตีเข้าไปที่มือของอีกคนแต่คราวนี้เบากว่าคราวที่แล้ว
“ไม่เว่อนะ จริงๆ เนี่ยๆ จับปุ๊บ หายเจ็บปั๊บเลย ฮ่าๆ” คนตัวสูงยังไม่เลิกเล่น จับมือแบคฮยอนให้ขึ้นมาจับหน้าตัวเองแล้วก็ยิ้ม แบคฮยอนที่อดหมันไส้ไม่ได้ เขกหัวคนตัวสูงไปหนึ่งที
ตื๊อดึง
ลิฟต์เปิดพอดีหลังจากที่แบคฮยอนเขกหัวคนตัวสูงเสร็จ แบคฮยอนเป็นคนเดินนำเข้าไปก่อนปล่อยให้คนตัวสูงเดินตามเข้ามาทีหลัง
“นี่ นายเป็นรูมเมทฉันหรอ” แบคฮยอนหันหน้าไปถามคนข้างๆที่ยืนถือของของตัวเองอยู่
“ถูกต้องนะครับบบบบบ” คนตัวสูงหันมายิ้มให้ให้กับแบคฮยอน แบคฮยอนก็ยิ้มตาม ไ ม่รู้ทำไมพอเขาเห็นรอยยิ้มของคนคนนี้แล้วเขาถึงรู้สึกดีรู้สึกมีความสุขกับรอยยิ้มที่อีกคนส่งมาให้อย่างบอกไม่ถูก
“นายนี่ชอบยิ้มเนาะ”
“นายไม่ชอบหรอ ถ้านายไม่ชอบฉันไม่ยิ้มก็ได้นะ” คนตัวสูงยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองอย่างไว ทำเอาแบคฮยอนยืนขำกับท่าทางเด็กของอีกคน
“ฮ่าๆๆ นายนี่นะ ฉันก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย ฉันชอบเวลานายยิ้มนะ โลกดูสดใสดี”แบคฮยอนส่งยิ้มให้กับคนตัวสูงบ้าง
“เวลานายยิ้มโลกก็ดูสดใสเหมือนกันนะ” คนตัวสูงยืนพึมพำอยู่คนเดียว จนแบคฮยอนที่ฟังไม่ได้ยินเอ่ยถามขึ้น
“เมื่อกี้นายพูดว่อะไรนะ”
“หะ ห๊ะ ปล่าว ฉันแค่บอกว่า ว่า ว่า เดี๋ยวๆๆๆ ไม่ต้องช่วยๆ” คนตัวสูงร้องห้ามแบคฮยอนทันทีเมื่อเห็นว่าแบคฮยอนยกมือขึ้นจะตบหน้าเขาอีกครั้ง
“อ้าว โถ่ กำลังจะช่วยเลย ฮ่าๆ” แบคฮยอนเอามือลงพร้อมกับขำไปด้วย
“ไม่เป็นไรๆ อันเก่ายังหายไม่ดีเลย แหะๆ” คนตัวสูงหัวเราะแห้งๆออกมาพร้อมกับลูบแก้มข้างที่เกือบโดนตบ
“ฮ่าๆ เอ้อ แล้วนายชื่ออะไรหล่ะ” แบคฮยอนที่นึกอะไรออกก็หันมาถามคนตรงหน้าทันที
“นึกว่าจะไม่ถามซะแล้ว ผมชานยอลครับ ปาร์ค ชานยอล”ชานยอลโค้งให้กับแบคฮยอนก่อนจะเงยหน้าขึ้นและส่งยิ้มให้
“ฮ่าๆ ไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้นะ ฉันชื่อแบคฮยอนนะ บยอน แบคฮยอน ยินดีที่ได้รู้จักนะ ชานยอล” แบคฮยอนก็โค้งให้กับชานยอลเช่นกันแล้วก็ส่งยิ้มหวานให้
“นี่ฉันขออะไรอย่างได้มั้ย” ชานยอลที่พอได้เห็นรอยยิ้มของแบคฮยอนก็แทบลมจับ จะยิ้มสวยไปไหน ใจละลายหมดแล้วววววว
“ได้สิ”แบคฮยอนพยักหน้า
“อย่ายิ้มแบบนี้ให้ใครนอกจากผมนะ”
END CHANBAEK
ๅจจ
100%
อัพครบแล้วเน้ออออ พรุ่งนี้ไรต์สอบแล้ว(ใครถาม)
เรื่องนี้มีคำหยาบคายมากมายก่ายกอง
หากมากเกินไปช่วยคอมเม้นบอกด้วยเน้อ
เรื่องนี้องค์ชายอย่าไปยึดติดกับคำราชาศัพท์
เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องพิเศษที่จะไม่เหมือนใคร
แต่งเป็นยังไงช่วยเม้นบอกกันนิดนึงนะ
เป็นเรื่องแรกที่แต่งแล้วตั้งใจขนาดนี้
ช่วยคอมเม้นเป็นกำลังให้หน่อยนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านเข้ามาชมกันนะคะ^____^
B B
ความคิดเห็น