ร้ายซ่อน...รัก

ลำดับตอนที่ #24 : ตอนที่ 14 คนในอดีต (50%)

บทที่ 14

คนในอดีต 

ชาริกาได้เข้ามาทำงานที่บริษัทของครอบครัวที่เลี้ยงดูเธอมาหลายปีอย่างราบรื่น โดยมีนนทพัทธ์คอยดูแลอำนวยความสะดวกให้เป็นอย่างดี

ดีเสียจนบางครั้งยังนึกว่าตนเองไม่ได้มาทำงานเป็นลูกน้องของเขา แต่เหมือนมาเป็นภาระเสียมากกว่า แต่เธอก็รู้สึกดีทุกครั้งที่มีเขาคอยอยู่ใกล้ๆ และคอยใส่ใจทุกรายละเอียด

การอยู่ร่วมห้องกันไม่ได้อึดอัดอย่างที่คิด เมื่อคอนโดของนนทพัทธ์มีขนาดกว้างขวางสมกับราคาที่สูงลิ่วและมีห้องนอนเพียงพอสำหรับคนสองคน

แม้ทั้งสองจะแยกกันนอนคนละห้อง ทว่าก็มีทำกิจกรรมในแต่ละวันก็มีร่วมกันเสมอ ช่วยกันปรุงอาหารยามว่างเว้นจากการทำงาน ซื้อภาพยนตร์มาดูด้วยกัน แม้เวลาว่างของนนทพัทธ์จะมีไม่มาก แต่ทุกวินาทีที่มีทั้งคู่ก็ใช้อย่างมีคุณค่า

ผ่านมาหนึ่งเดือนสำหรับการทำงานและการใช้ชีวิตอยู่ที่ ‘บ้าน’ ใหม่ ซึ่งในทุกๆ วันก็อบอุ่นไปด้วยความสุขและวันนี้ก็เช่นกัน

“คิดถึงชามจังเลย”

เสียงออดอ้อนของคนที่เรียกตัวเองว่า ‘แฟน’ มาตลอดดังมาตามสาย ซึ่งคนที่ได้ยินประโยคหวานนั้นก็ยิ้มเสียแก้มปริ

“ชามก็คิดถึงพี่นนท์ค่ะ” ชาริกาบอกโดยไม่รักษามาดอีกต่อไป ในเมื่ออีกฝ่ายพูดอย่างตรงไปตรงมา เธอเองก็พร้อมจะเปิดใจ

“ถ้าชามอยู่ใกล้ๆ พี่ รับรองว่าจะชิมจนรู้ว่าปากนั้นหวานเหมือนคำพูดไหม” นนทพัทธ์ได้แต่ฮึมฮัมอย่างคาดโทษคนปากหวาน

“งั้นพี่นนท์ก็รีบกลับสิคะ”

“ถ้าพี่ไม่มีงานคงรีบกลับไปกอดชามแล้วค่ะ” ชายหนุ่มบอกอย่างเสียดาย แม้กระทั่งวันหยุดเขายังต้องออกมาทำงาน แทนที่จะได้ใช้เวลานี้อยู่กับหญิงสาว

“พี่บอกให้ชามมาด้วยกันก็ไม่ยอม”

“ชามมีอย่างอื่นต้องทำนี่คะ”

“อย่างอื่นที่ว่าคือ ซักผ้า กวาดบ้าน ถูห้องนี่น่ะรึ” ชายหนุ่มว่า ก่อนจะพูดต่อ “บ้านเรามีแม่บ้าน ชามไม่ต้องลำบากทำเองหรอกครับ”

“แค่นี้เอง ชามทำได้ค่ะ” หญิงสาวบอกอย่างเต็มใจ

แม้นนทพัทธ์จะเก็บค่าห้องจากเธอตามที่ตกลงกันตั้งแต่แรก แต่จำนวนเงินนั้นก็ถือว่าน้อยมาก ดังนั้นเมื่อมีสิ่งใดที่พอจะช่วยผ่อนเบาค่าใช้จ่ายเขาได้ก็ยินดีจะทำ เช่นการทำงานบ้านก็ถือเป็นอีกอย่างที่พอจะช่วยได้ จึงบอกให้ชายหนุ่มยกเลิกเรื่องว่าจ้างแม่บ้านประจำคอนโดไป

“พี่รู้ว่าชามเก่ง แต่พี่ไม่อยากให้แฟนพี่ลำบาก”

“พี่นนท์อย่าห่วงเลยนะคะ ชามทำได้ค่ะ” หญิงสาวยืนยันคำเดิม

“โอเคครับๆ พี่จะยอมให้แค่เรื่องนี้นะครับ” ชายหนุ่มยกธงขาวยอมแพ้ เพราะรู้ดีว่าแฟนสาวนั้นพูดยากในเรื่องที่เจ้าหล่อนตั้งใจทำ

“พี่นนท์น่ารักที่สุด”

“งั้นเย็นนี้พี่ขออาหารอร่อยๆ ชุดใหญ่นะคะ” ชายหนุ่มอ้อน

“ถึงพี่นนท์ไม่ขอ ชามก็จัดให้อยู่แล้วค่ะ”

“งั้นขอแก้มหอมๆ ของแฟนพี่อีกสักหลายๆ ฟอดนะ”

“พี่นนท์บ้า พูดอะไรไม่รู้เรื่อง ชามขอตัวก่อนนะคะ บายค่ะ”

หญิงสาวพูดจบก็ตัดสายทิ้งไปทันทีด้วยความขวยเขิน ซึ่งคนต้นเหตุก็ยิ้มขันอย่างเอ็นดูกับความขี้อายของสาวเจ้าหล่อนที่ยังไม่ยอมชินเสียที

“น่ารักจริงๆ แฟนใครเนี่ย”

ชายหนุ่มพูดกับรูปหน้าจอโทรศัพท์มือถือของตัวเองที่เป็นรูปของชาริกาที่แอบถ่ายไว้ตอนเผลอ ก่อนจะต่อสายเรียกไปยังเลขาหน้าห้อง

“นที เข้ามาพบผมที”

“ครับบอส”

เจ้าของชื่อขานรับและอีกไม่กี่วินาทีก็ได้ยินเสียงเคาะประตู ตามมาด้วยร่างสูงที่พาตัวเองมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเจ้านาย

“บอสมีอะไรครับ”

“ทางบ้านวรกานต์สิทธิ์ส่งหนังสือมาขอบคุณทางบริษัทในเรื่องเงินบริจาค ผมแค่จะขอบคุณที่คุณทำหน้าที่ได้ดีมาตลอด”

“มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วครับ ที่สำคัญบอสก็เหมือนพี่ชายผม ผมยินดีครับ” นทีบอกด้วยความจริงใจ เพราะตนมีทุกวันนี้ได้ ส่วนหนึ่งก็เพราะผู้ชายตรงหน้านี้

“ว่าแต่นั่นซองอะไร” นนทพัทธ์หมายถึงซองสีน้ำตาลขนาดเอสี่ที่เลขาหนุ่มถือไว้

“อ้อ ประวัติน้องสาวที่ให้นักสืบไปสืบมาครับ” นทีบอกตามความเป็นจริง

ก่อนหน้าที่นนทพัทธ์จะเรียกมาพบตัวเขาเองก็กำลังอ่านเอกสารด้านในอยู่ เมื่อเจ้านายเรียกพบอย่างทันด่วน จึงเผลอหยิบติดมือมาด้วย มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ชายหนุ่มทักขึ้น

“ใกล้เจอตัวรึยัง”

ชายหนุ่มถามด้วยท่าทีสนใจ เพราะน้องสาวนทีก็เปรียบเสมือนน้องสาวของเขาอีกคน รู้สึกยินดีเมื่อมีความเป็นไปได้ที่น้องชายต่างสายเลือดคนนี้จะเจอครอบครัวที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของตัวเอง

“คิดว่าอีกไม่นานคงพบครับ”

“ฉันดีใจด้วยนะ” นนทพัทธ์ยิ้มให้กำลังใจ ซึ่งนทีก็ยิ้มรับอย่างขอบคุณ

“เอ่อ…บอสครับ” เลขาหนุ่มเรียก ทว่าก็ยังไม่กล้าจะเอ่ยในสิ่งที่ตัวเองอยากถาม

“มีอะไรก็พูดมาเถอะนที”

ชายหนุ่มบอกอย่างใจดี เมื่อรู้ว่ารุ่นน้องคนนี้กำลังมีเรื่องอยากถาม

“คือว่า…ทำไมบอสถึงต้องส่งเงินบริจาคไปที่บ้านวรกานต์สิทธิ์ในวันเกิดของคุณมีนาทุกๆ ปี”

“เรื่องแค่นี้เอง” คนถูกถามยิ้มขัน นึกว่ามีเรื่องคอขาดบาดตายเสียอีก “เพราะมีนาเขาอยู่บ้านหลังนั้นมาตั้งแต่เด็กน่ะสิ”

“หมายความว่า…”

“ใช่ มีนาเขาเป็นเด็กกำพร้าและเติบโตมาที่บ้านวรกานต์สิทธิ์ ก่อนออกจากบ้านหลังนั้นมาอยู่ด้วยตัวเอง”

“คุณมีนาเธอใช้นามสกุลอะไรครับ”

“มีนา วรกานต์สิทธิ์”

“ผมขอตัวครับบอส”

เมื่อได้ยินชื่อและนามสกุลของอดีตคู่หมั้นสาวของเจ้านายนทีก็รีบขอตัวออกจากห้องทันที พร้อมกับกำซองเอกสารในมือแน่น ก่อนที่น้ำตาลูกผู้ชายจะค่อยๆ ไหลออกมา

“มีนา วรกานต์สิทธิ์”

ชายหนุ่มทวนชื่อและนามสกุลที่ได้ยินมาอีกครั้ง ทว่าคำพูดที่เปล่งออกมามันกลับบาดลึกไปที่หัวใจที่เคยรอคอยอย่างมีความหวัง ทว่าบัดนี้กลับไม่เหลือความหวังนั้นอีกต่อไป

“มีนพี่ขอโทษ พี่ขอโทษ ฮือๆ”

น้ำตาลูกผู้ชายยังคงไหลออกมาเมื่อความหวังที่จะเจอน้องสาวเพียงคนเดียวไม่เหลืออีกแล้ว เพราะ ‘มีนา วรกานต์สิทธิ์’ เหลือเพียงแค่ชื่อเท่านั้นที่อยู่บนโลกนี้

แม้จะรู้ว่าอดีตคู่หมั้นของนนทพัทธ์จะมีชื่อเสียงว่าอะไร ทว่าก็ไม่เคยเอะใจเลยว่าจะเป็นคนเดียวกับน้องสาวที่ตนตามหา

ทุกครั้งที่ชายหนุ่มให้ตนไปจัดการเรื่องเงินบริจาคก็ไม่เคยคิดอะไรไปมากกว่าที่เจ้านายหนุ่มจะอยากทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้แฟนสาวที่ล่วงลับไป และเขาเองก็ดีใจทุกครั้งที่ได้กลับไปที่บ้านหลังนั้น บ้านที่เคยอยู่อาศัยกับน้องสาวเพียงคนเดียว

ไม่คิดว่าคนที่ตัวเองตามหาจะอยู่ใกล้แค่เอื้อม นี่สินะที่เป็นต้นเหตุให้นนทพัทธ์แทบเสียผู้เสียคนสมัยเจอกันครั้งแรก

“พี่น่าจะตามหาน้องให้เร็วกว่านี้ ถ้าพี่เป็นพี่ที่ดีกว่านี้เราอาจจะได้เจอกันนานแล้วและคงไม่ต้องมาจากกันตลอดกาลแบบนี้”

นทีพูดทั้งน้ำตา ค่อยๆ ทรุดตัวนั่งลงบนพื้น เพราะเรี่ยวแรงที่จะยืนนั้นแทบไม่มีกับความจริงที่เจ็บปวด ก่อนจะหยิบซองเอกสารที่ตัวเองยังอ่านไม่จบออกมาอ่านใหม่อีกครั้ง

แม้จะรู้ว่าคนที่ตัวเองได้ตามหานั้นจะไม่อยู่บนโลกใบนี้อีกแล้ว แต่อย่างน้อยเขาก็อยากรู้ว่าน้องสาวของเขาใช้ชีวิตบนโลกที่โหดร้ายนี้อย่างไร ก่อนที่ความตายนั้นจะมาพรากเธอไปอย่างโหดร้าย

เมื่อรู้ว่ามีนาอยู่วัดไหนในตอนนี้จากการอ่านประวัติที่ได้มา ชายหนุ่มก็รีบไปหาอย่างทันที แม้ไปแล้วจะเจอเพียงอัฐิก็ตาม

 

ฝากติดตามด้วยจ้าา