เจ็บที่ต้องจ่าย

เพราะต้องการเป็นผู้หญิงที่ประสบความสำเร็จในทุกๆด้านของชีวิต วีธราจึงต้องทนอยู่กับความเจ้าชู้ไม่จักพอของสามี แลกกับการประคองชีวิตคู่ให้อยู่ต่อไปได้

 แต่ยิ่งนานวันวีธรากลับรู้สึกว่าเธอเหมือนคนไร้ค่าที่ถูกผู้เป็นสามีมองเป็นของตาย และเขาก็ยังทำให้เธอเจ็บแบบเดิมซ้ำๆ เรื่องราวมันมาถึงตอนที่เธอคิดว่าเขาต้องจ่ายให้เธอคืนบ้าง

วีธราไม่ต้องการเอาคืนเขาด้วยการ 'ฟ้องหย่า' เพื่อแลกเศษเงินไม่กี่บาทและไม่ต้องการเอาคืนด้วยการทำให้เขาเจ็บบ้างเพราะเธอไม่ต้องการความสะใจชั่วครู่ที่ไม่ได้อะไรกลับมาเลย สิ่งที่เธอต้องการคือเงินเท่านั้น เงินที่ไม่ใช่เศษเงิน เงินที่เป็นราคาที่เขาต้องจ่ายจริงๆ เจ็บหนึ่งครั้ง จ่ายหนึ่งครั้ง มันคงจะไม่มากและไม่น้อยเกินไป จ่ายตามปริมาณความเจ็บที่เธอได้รับแบบไม่มีขีดจำกัด เจ็บมากจ่ายมาก เจ็บน้อยจ่ายน้อย

เจ็บครั้งนี้ระวังล่ะเพราะมันมีราคาที่คุณต้องจ่าย

'โอนห้าล้านของเมื่อคืนมาด้วยค่ะ แต่ถ้าอยากจะให้ไปไหนด้วยตอนนี้เพิ่มเงินอีกห้าแสน'

หวัดดีค่าา ทักทายกันหน่อย เรื่องก่อนหน้านี้อาจจะไม่ค่อยถูกจริตใครหลายๆคน ต้องขออภัยด้วยนะงั้บ ขอยอมรับว่าไรท์หมดแพชชั่นไปเยอะ คิดว่าก็ออกมาดีในระดับหนึ่งแม้จะไม่ค่อยแมสก็ตาม ถือซะว่าเป็นโอกาสและได้บทเรียนในการเรียนรู้และพัฒนาตัวเองต่อไป ไรท์ขอแก้ตัวในเรื่องต่อๆไป และก็เรื่องต่อๆไป ฮ่า ๆ ๆ ก็จนกว่าจะแมส แม้ว่าจะเป็นเรื่องที่ร้อยก็เอาเถิด เรื่องนี้เป็นแนวผัวเมียที่ค่อนข้างจะไม่เหมือนชาวบ้านเล็กน้อย อิอิอิ คล้ายๆคนเขียนที่ค่อนข้างจะไม่ค่อยมีคนคบ อ่ะไม่ใช่ดิ ไม่คบเขาต่างหาก 

ยังไงก็ฝากติดตามอ่าน ตามหยุมหัว เอ้ยไม่ใช่ ตามมาทวงกันได้ในช่องคอมเมนต์นะคะ ขอบคุณนะคะ เลิฟยูเหมือนเดิม ไม่รู้ยูไหนแต่ก็เลิฟยูแหล่ะ ยังอยากจะเป็นนักเขียนคนโปรดของใครสักคนสองคน เห้อ สิบคนอยู่น้าาา 

คำเตือน!

เรื่องนี้แต่งขึ้นตามความมโนของไรท์เพียงคนเดียว ไม่ได้อ้างอิงมาจากเรื่องจริงแต่อย่างใด หากผิดพลาดประการใดต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ