ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 8
"ป่านนี้ยัยแก้มยังไม่ฟื้นเลย"
สินจัยบ่นในขณะที่กำลังคอยเฝ้าดูลูกสาวตนเองที่นอนหลับไม่ได้สติมาสองสามวันหลังจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่ผ่านมา ปรากฎว่ามาถึงตอนนี้วิชญาณีก็ยังไม่ได้สติ ยังคงหลับานิทบนเตียงสภาพร่างกายของวิชญาณีมีเพียงผ้าพันแขนข้างนึงพันศรีษะ และร่างกายมีรอยช้ำบางจุดนอกนั้นไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงนัก ยกเว้นสติของวิชญาณีที่ยังไม่ฟื้นขึ้นมา และนั่นยิ่งทำให้สินจัยกังวลกลัวว่าลูกสาวจะไม่ได้สติกลับคืนมาตลอดไป อาณัตพลได้แต่คอยปลอบมารดาตนเองเพื่อไม่ให้กังวลเรื่องอาการวิชญาณนัก เดี๋ยวเป็นอะไรขึ้นมาอีกคนจะแย่หนักเข้าไปอีก
"แม่ครับ ผมว่าแม่พักก่อนมัย แก้มมันไม่เป็นอะไรมาก แค่ยังไม่ได้สติเท่านั้นนะครับ"
"ตาอาร์ แกไม่ห่วงน้องแกบ้างหรือไง ไม่เห็นหรอว่าตอนนี้ยัยแก้มยังไม่ฟื้นนะ"
อ้าว แม่ แก้มมันก็น้องสาวผมไหม ผมพี่ชายมันก็รักก็ห่วงมันนะ แต่ว่าจะให้เขาทำยังไง ยังไงก็ต้องไม่คิดอะไรมากนัก จะได้สมองโปร่งเวลาจัดการธุระนั่นนี่ นี่เขาก็เพิ่งจะจัดการเนื่องที่วิชญาณีประสบอุบัติเหตุ ทางตำรวจตรวจพบแอลกอฮอล์เข้มข้น แม้ว่าวิชญาณีจะคอแข็งแค่ไหน แต่ยังไงจำนวนแอลกอฮอล์ในเลือดที่มีมากก็ปรากฎอยู่ดี เขาต้องจัดการทุกอย่างเพื่อไม่ให้เรื่องยุ่งยากมากกว่านี้ ไหนจะคู่กรณีอย่างนภัทรที่ถูกรถวิชญาณีเหวี่ยงชนจนได้รับบาดเจ็บ
แก้ม มึงฟื้นได้แล้ว แม่ห่วงมึงจะแย่รู้มั้ย อาณัตพลได้แต่คิดในใจ
"กัน เอ็งตื่นขึ้นมาเถอะนะ พ่อขอโทษ"
ปฎิภาณยังคงเฝ้าดูนภัทรไม่ห่าง อติรุจที่มาเยี่ยมทั้งพ่อและพี่ชายตนเองตั้งแต่เช้าเดินเข้ามาหา
"พ่อ ผมว่าพ่อไปนอนบ้างนะ พ่อแทบไม่ได้นอนเลยทั้งคืน"
"ไม่เป็นไร พ่อไม่เป็นไรหรอก เอ็งอ่านหนังสือเถอะไอ้แคน"
"แต่ผมว่า"
"แคน"
อติรุจถอนหายใจ ก่อนที่จะกลับไปอ่านหนังสือที่เอามาด้วยตามเดิม ส่วนปฎิภาณยังเฝ้านภัทรต่อ
แอ๊ดดดดด
เสียงประตูทำให้ทั้งสองคนหันไปมองก่อนที่จะเห็นว่าเป็นภาวินีและบรรดาเกิร์ลกรุ๊ปของนภัทร
"คุณพ่อกันนี่สวัสดีค่า"
"อืม มาเยี่ยมกันมันหรอ"
"ค่ะคุณอา นี่ยัยกันนี่ เอ่อ กันยังไม่ฟื้นหรอคะ"
ภาวินีถามเสียงตะกุกตะกักเล็กน้อย ปฎิภาณพยักหน้าเมื่อภาวินีถามตามมารยาท
"ยังน่ะ ป่านนี้ยังไม่ได้สติเลย"
"ที่นี่ที่ไหนนะ ทำไมมันมืดแบบนี้นะ"
"ที่ไหนวะ ทำไมมองอะไรไม่เห็นเลย"
"เฮ้อ เจ๊กันนี่นี่สลบนานไปแล้วอ่ะ แบบนี้ตั้มมี่จะนินทาเจ๊โน่กะใครเนี่ย"
ตั้มมี่ว่าก่อนที่จะสะดุ้งเมื่อภาวินีหันมาทางตนเองทันที่ตนเองพูด คนข้างๆกระซิบทันที
"ตั้มมี่แกนี่นะ เจ๊โน่ยืนแบบนี้ยังพูดได้"
"โทษทีกั่งกั๊งชั้นลืมตัว"
"เจ๊ฮั่น เจ๊ฮั่นว่ากันนี่จะฟื้นเมื่อไหร่"
"ชั้นจะรู้ไหมยัยแกงกี้ มาด้วยกันเนี้ย"
ทุกคนว่าด้วยความเป็นห่วงนภัทรทุกคน โดยเฉพาะผู้เป็นพ่อและน้องชาย
"ตื่นมาไวๆนะกัน"
"เอ้ะ นั่นแสงอะไร"
"แสงอะไรวะ"
เรืองฤทธิ์เดินเข้ามาในโรงพยาบาลอีกครั้งหลังจากที่ว่างจากการเฝ้ามารดา พอมารดาหลับไปเขาก็มาโรงพยาบาลทันทีเพื่อมาดูว่านภัทรเป็นอย่างไร
ประจวบว่าคนที่มาเยี่ยมเพื่อนตนเองเช่นกันเห็นพอดี
"ริท"
เสียงเรียกทำเอาเรืองฤทธิ์ชะงักก่อนที่จะเดินต่อ
ลลนารีบเข้าไปขวางทำเอาอีกฝ่ายใส่อารมณ์
"นี่ มาขวางฉันทำไม"
"แค่มีเรื่องจะคุยกับริทอย่างที่เจี๊ยบเคยบอกไง"
"บอกอะไรไม่เห็นรู้เรื่อง แล้วอีกอย่างชั้นชื่อริน หรือ ริชชี่ ไม่ใช่ริทคนที่เธอว่าหรอกนะ"
"ถ้านายไม่ใช่แล้วทำไมเมื่อกี้นายชะงักล่ะ"
เรืองฤทธิ์เกือบไปไม่เป็นแต่ก็หัวไวพอ
"ก็รำคาญ แค่รู้สึกว่าคุ้นเสียงเท่านั้น หลบไปฉันจะไปเยี่ยมเพือน"
"ริท"
เรืองฤทธิ์ไม่หันมาสนใจอีกฝ่ายซักนิดทิ้งให้ลลนายืนคนเดียว
"ชั้นจะคุยกับนายให้ได้ ไม่ว่านายจะหนีจะหลบยังไงฉันก็จะตามนายให้รู้เรื่องให้ได้
ตื้ดดดดด
"ฮัลโหลสวัสดีครับคุณน้า อะไรนะ ยัยแก้มได้าติเริ่มรู้สึกหรือครับ ตกลงผมจะไปหาเดี๋ยวนี้ ครับๆ"
ลลนาวางสาย ก่อนที่จะมองเรทองฤทธิ์ตามหลังไปอีกครั้ง
ฉันจะต้องรู้ให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น
"เฮ้อ กันนี่สลบไปนานจริงๆ"
"นั่นสิ แอปล่ะสงสารกันนี่จังแก"
"ชั้นก็เหมือนกัน"
ภาวินีถอนหายใจ มองไปยังชายสูงอายุมองลูกชาย
กันนี่ พ่อแกห่วงแกมากเลยนะ ตื่นมาซักที
ภาวินีภาวนาให้นภัทรฟื้นซักที เพราะไม่อยากเห็นบิดาคนที่เธอรักดั่งน้องสาวเป็นอะไรไปมากกว่านี้
แต่ดูเหมือนว่า คำภาวนาภาวินีจะเป็นจริง
"โอย"
"กันนี่"
"กันนี่ฟื้นแล้ว"
"กัน ลูกพ่อ"
ทุกคนรีบเดินเข้าไปใกล้ทันที หลังจากที่ได้ยินเสียฝคนนอนบนเตียง
"โอย"
"กันลูกพ่อ"
ใบหน้าหวานค่อยๆลืมตาจนสสมารถรับแสงได้ดี ทุกคนพากันดีใจใหญ่
"กัน แกสบายดีไหม"
"กัน ฟื้นแล้วหรอลูก"
ไม่ว่าจะเพื่อนหรือพ่อ ยังไงก็ต้องรีบมาดูด้วยความเป็นห่วง
แต่แล้ว อยู่ๆทุกคนก็พากันงง
"พวกคุณเป็นใคร"
.........................
มาต่อแล้วจ้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น