Switch Love=สลับรักหัวใจลงล็อค(กันแก้ม เอ้ะ หรือแก้มกัน)

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 5

"เนี่ยดูยัยน้องสาวตัวดีของเราสิตาอาร์  ตั้งแต่เรียนจบน้องเราหัวแข็งซะไม่มี  แม่อุตส่าห์หวังดีหาสามีดีๆให้  แต่ยัยแก้มไม่ยอมรับกลับเถียงฉอดๆ"

สินจัยบ่นกับลูกชาย  อาณัตพลกุมขมับ

นี่ก็แม่นั่นก็น้อง  กูจะเห็นใจใครก่อนดีเวรกรรมอาณัตพลจริงๆ

"ผมว่าแม่น่าจะเข้าใจมันบ้าง ไอแก้มมันแมนขนาดนั้นมันไม่ยอมแต่งงานกับหมอนั่นหรอก"

"แต่น้องแกเป็นผู้หญิง  ยังไงก็ต้องแต่ง  คอยดูชั้นจะจับมันมากลับใจให้ได้เลย"

ตื้ดดดดดดดดด

อยู่ๆโทรศัพท์ก็ดังลั่น  ทำเอาลูกชายของบ้านเดินไปรับ

"สวัสดีครับ  บ้านกลิ่นแก้วครับ  หือ  เอ่อใช่ครับ  ผมญาติคุณวิชญาณีครับ"

สินจัยเดินเข้ามาหาลูกชายทันที่ได้ยินชื่อวิชญาณี  ก่อนที่จะงงเพราะจู่ๆสีหน้าอาณัตพลซีดลงทันทีจนทำให้เธอจ้องถาม

"ตาอาร์  เกิดอะไรขึ้น"

อาณัตพลหันมาทางมารดา

"แม่  แก้มมันรถชน"

"อะไรนะ"




"อื้อ  ไม่เอาพี่ณเดช  โน่จักจี้"

ตื้ดดดดดดดดด

ใครโทรมาห้ะ  ดึกป่านนี้  ภาวินีรู้สกหงุดหงิด

"พี่เดชขา  ขอโนนี่รับสายก่อนนะค้า"

"ได้เลยครับที่รัก  พี่รอโน่ได้"

"อึ้ย  น่ารักที่สุดเลย"

หลังจากที่ชมผัวตัวเองเสร็จเรียบร้อย  ภาคิน  เอ้ย  ภาวินีก็รับสาย

"มีอะไรห้ะอีแกงกี้  โทรมาป่านนี้มึงไม่รู้หรือไงว่ากูกำลังจะเอากะผัวกูอยู่"(เจ๊คะ  ปิดๆมั่งก็ได้///ไรท์  โทษทีเรื่องนี้กูเปิดเผย  ///กรรม)

"หนูรู้ว่าเจ้กำลังจะเอากะผัว  ผัวเจ้มาวันนี้แกงกี้รู้อยู่  แต่ตอนนี้หยุด พักการเอาผัวชั่วคราว  ตอนนี้เจ้รู้มั้ยอีกันนี่มันรถชนนะเจ้  เนี่ยไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไงบ้างมันถูกส่งตัวเข้าโรงพยาบาลเนี่ย"

"อะไรนะ"

ภาวินีตกใจ  ก่อนที่จะฟังน้องๆสังกัดตนเองพูด

"ได้ๆ  เดี๋ยวเจ้จะรีบไปเดี๋ยวนี้  เค  แปบ"

"มีอะไรหรอที่รัก"

ภาวินีหันมาทางคนที่นางเรียกว่าผัว

"พอดีน้องสาวโน่รถชน  โน่ต้องรีบไปดูเดี๋ยวนี้  ขอโทษนะคะ"

พูดจบ  ตนเองก็รีบแต่งตัวและรีบออกจากบ้านไปเพราะตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญเท่าชีวิตของนภัทรที่เป็นเหมือนน้องสาวเธอ




บ้านศิริพานิช

แอ๊ดดดดดดด

เสียงเปิดประตูดังอย่างแผวเบาก่อนที่คนเปิดจะเข้ามา  พบว่าลูกชายนั่งกุมมือมารดาตนเอง

"ริท"

"ริทอะไรคะพ่อ  คนที่นั่งอยู่นี่คือริน  อนุญาตเรียกริชชี่ได้  แต่หนูไม่ใช่ริทนะคะพ่อ"

เรืองเดชผู้เป็นบิดาถอนหายใจ

"ริท  พ่อว่าเลิกหลอกตนเองได้แล้วลูก"

"รินไม่ได้หลอกตัวเองนี่คะ  รินเป็นตัวของตัวเองมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว  รินพอใจที่จะเป็นแบบนี้  ดีกว่าเป็นผู้ชายที่จัญไรทำร้ายผู้หญิงไม่เลือกหน้า"

"ริท"

"เดี๋ยวรินขอตัวไปล้างหน้าแก้ง่วงก่อนนะคะ  รินต้องเฝ้าแม่ค่ะ"

เรืองฤทธิ์ลุกเข้าห้องน้ำสีหน้าเย็นชา  เรืองเดชมองตามได้แต่สงสาร  ความผิดพลาดครั้งเดียวบางอย่างของลูกชายทำให้เรืองฤทธิ์เลือกที่จะใช้ชีวิตแบบนี้



"หายห่วงขึ้นหน่อย  เฮ้อ"

เรืองฤทธิ์ล้างหน้าล้างตาจนพอสดชื่นได้บ้าง  ก่อนที่จะออกมาจากห้องน้ำกำลังจะเข้าห้องมารดา

ตื้ดดดดดดด

เสียงโทรศัพท์  ทำให้เจ้าของนั้นเข้าห้องตนเองมาดู

"ฮัลโหล่ว่าไงฮันนี่"

เรืองฤทธิ์ฟังอีกฝ่ายที่โทรมา  ก่อนที่ดวงตาทั้งสองข้างจะเบิกกว้าง

"อะไรนะกันนี่โดนรถชนหรอ  ได้ๆชั้นจะรีบไปเดี๋ยวนี้"

"ริท  เอ่อ  ริน  เกิดอะไรลูก"

เรืองเดชเข้ามาพอดีหลังจากได้ยินเสียงเรืองฤทธิ์ที่กำลังตกใจอะไรซักอย่างเลยเข้ามาดู  

"พ่อคะ  พอดีเพื่อนรินถูกรถชนค่ะ  รินต้องไปก่อนนะคะพ่อ"

เรืองเดชเข้าใจทันที

"ไปเถอะลูก  ส่วนแม่พ่อดูให้"

"ค่ะ  แต่ถ้าแม่เป็นอะไรรีบโทรหารินนะคะรินจะรีบมาค่ะ"

"ขับรถดีๆนะลูก"

"ค่ะ"

เรืองเดชมองตามลูกชายอย่างเห็นใจพลางเหลือบหันไปมองรูปคู่รูปนึง

"ริน  พ่อรู้ว่ารินให้อภัยพี่เราแล้วแต่ยังไงช่วยให้พี่เราให้อภัยตนเองบ้างนะลูก  พ่อไม่อยากให้พี่เราทำร้ายตนเองแบบนี้  รินทำให้พี่เราปล่อยวางบ้างทีนะ"
เรืองเดชพูดกับคนในรูปคนนึงก่อนที่จะออกจากห้องเรืองฤทธิ์ไป  ปล่อยไว้กับความเงียบงัน


โรงพยาบาล

"พี่กันๆ"

"กันลูกพ่อ"

"แก้มๆ  แก้มลูกแม่"

"แก้ม"

ตอนนี้ทั้งร่างชุ่มเลือดของทั้งนภัทรและวิชญาณีถูกนำออกจากรถพยาบาลก่อนที่จะถูกเข็นโดยเตียงเปลสำหรับเคลื่อนย้ายคนไข้  ทั้งญาติและคนรู้จักของทั้งสองรีบตามไปทันที

"กันๆ"

"พี่กันๆ"

"ยัยแก้ม  ลูกแม่"

ร่างของทั้งคู่ถูกเข็นเข้าห้องฉุกเฉินทันที  พยาบาลออกมา

"ญาติรอข้างนอกนะคะ"

"ยัยแก้ม  แม่ขอโทษลูก  อย่าเป็นอะไรไปนะลูก"

"ไอ้แก้ม"

"กัน  ถ้าพ่อไม่ว่าลูก  ลูกคงไม่เป็นแบบนี้"

"พ่อครับ  ทำใจดีๆนะครับ"

"กันนี่ๆ"

เสียงของบรรดาเพื่อนๆของนภัทรตรงดิ่งมาที่ห้องฉุกเฉินหลังจากที่ทราบข่าวใหญ่ร้ายแรงมา  แต่ละคนพากันเป็นห่วงนภัทร

โดยเฉพาะภาวินี  และทันทีที่เห็นบิดาของนภัทรรีบเข้ามาหาทันที

"สวัสดีค่ะคุณพ่อ  กันนี่เป็นยังไงบ้างคะ"

ปฏิภาณไม่พูด  ทำให้อติรุจพูดแทน

"พี่กันเพิ่งเข้าไปเมื่อกี้  ตอนนี้อยู่ในมือหมอ  ไม่น่าเผ็นอะไรครับ"

บรรดาเพื่อนๆนภัทรพากันใจเสีย

"แกๆ  กันนี่จะเป็นยังไงบ้างอ่ะแก"

"โอ้ย  ชั้นจะรู้มั้ยล่ะยะตั้มมี่  มาด้วยกันอ่ะเนี่ย"

"ยัยแกง  แกโทรบอกคนอื่นยัง"

"โทรแล้วเจ้ฮั่น  ไม่เห็นหรือไงว่าเจ้โน่ถึงพร้อมพวกเราเลย  ส่วนยัยกั่งกั๊งมาตังนางบอกว่าจะรีบมา  ส่วนยัยแอปยังติดต่อไม่ได้แต่เห็นยัยตังบอกว่าจะจะโทรอีกที  ว่าแต่เจ้ฮั่นเถอะ  โทรบอกริชชี่หรือยัง  รายนั้นเพื่อนเลิฟกันนี่เลยนะ"

"ชั้นโทรก่อนอีกย่ะนังแกง  ป่านนี้นังริชชี่รีบเบิ่งมาแล้วล่ะ  ว่าแต่ชั้นห่วงกันนี่มากเลย"

"โอ้ย  กันนี่แกจะเป็นอะไรมากมั้ย"ตั้มมี่โวยวาย


อาณัตพลมองบรรดาเพื่อนนภัทรแต่ละคนก่อนที่จะเดินเข้าไปหาภาวินีที่กำลังคุยกับคนที่เขาคาดว่าน่าจะเป็นพ่อคนเจ็บอีกคน

"ไอโน่"

"อะไร  เอ้า  อาร์นี่นายมานี่ด้วยหรอ"

"ก็น้องเราบาดเจ็บรถชนเหมือนน้องสาวนาย  เอ้ยเธอไง  ก็น้องเราเข้าไปในห้องด้วยเนี่ย"

"เอ้า  มิน่ายังว่าอยู่ว่าทำไมนายมายืนอะไรตรงนี้  ที่แท้ยัยทอมไร้กาลเทศะรถชนนี่เอง  ต๊ายโลกกลมจริงเลยให้ตายสิ"

"สวัสดีครับ  ไม่ทราบว่าใครญาติคุณวิชญาณีครับ"

สินจัยงงเมื่ออยู่ๆมีตำรวจคนนึงเข้ามาถามหา

"มีอะไรคะคุณตำรวจเอ่อ"

"ผม  สารวัตรเฉิดครับเป็นเจ้าของคดีนี้  พอดีผมต้องการทราบข้อมูลของคุณวิชญาณีเพิ่มเติมครับ  เชิญญาติคุณวิชญาณีมาให้ปากคำเพิ่มเติมด้วยครับ"

อาณัตพลเข้ามาทันที

"สารวัตรเฉิดครับ  ผมเป็นพี่ชายวิชญาณีผมขอเป็นคนให้ปากคำแทนคุณแม่ดีกว่า"

"ถ้างั้นเชิณคุณอาณัตพลเลยครับ  จ่าบุญมา  นำคุณอาณัตพลไป"

"ครับ"

"แม่  เดี๋ยวผมมานะครับ"

"ตาอาร์  ฝากด้วยนะลูก"

"ครับแม่"

สินจัยตอนนี้ร้องไห้ไม่หยุดยังคงเสียใจเรื่องวิชญาณี  พร้ำเพ้อขอโทษลูกสาวไม่หยุด  ส่วนทั้งฝั่งคนรู้จักนภัทรเองไม่ว่าจะปฎิภาณ  อติรุจและบรรดาเพืาอนสาวก็พากันร้อนใจก็เป็นห่วงนภัทรไม่หย่อนจากใคร

"กัน  พี่กัน"

"กันนี่  ขอให้แกปลอดภัยนะ"




ร่างไร้สติของทั้งคู่ถูกพามานอนบนเตียงคนไข้ฉุกเฉินแยกคนฝั่ง  ตอนนี้บรรดาหมอที่กำลังรักษาพยายามสุดความสามารถในการรักษาชีวิตทั้งคู่  ไม่ว่าจะนภัทรหรือวิชญาณีต่างอยู่ระหว่างความเป็นความตาย

"คุณหมอคะ  คนไข้ได้รับความกระทบกระเทือนมากเลยค่พ"

"พยาบาล  คนไข้ชีพจรเต้นอ่อนลง  เตรียมอุปกรณ์"

"ค่ะ"

ทั้งคู่ยังคงหมดสติบนเตียง  อาการไม่ดีทั้งคู่

"คุณหมอคะ"

"เอาล่ะ 230 เคลียร์"

พรึ่บ

"250 เคลียร์"

ตื้ดดดดด

"คุณหมอค่ะ  ชีพจรคนไข้ยังไม่ตอบสนองเลยค่ะ"

"เพิ่มเป็น 280 เคลียร์"

พรึ่บ




"ที่นี่  ที่ไหนนะ"

ร่างนึงเดินท่าทีอ่นหวาน  ส่วนอีกคนเดินอ้าวๆ  ในพื้นที่ที่มีแต่หมอกสีขาวระยับรายล้อม

"ที่ไหนนะ"

ในด้านนึง

"320 เคลียร์"



ด้านหน้าโรงพยาบาล

"ไอ้แก้มมึงเป็นอะไรบ้างนะ"

"กันนี่ๆ"

เรืองฤทธิ์มาหานภัทรหลังรู้เรื่องทั้งหมดด้วยความร้อนใจ  และอีกด้านนึงลลนาเองก็เดินทางมาที่นี่เช่นกัน  ต่างคนต่างเป็นห่วงเพื่อนตนเองทั้งคู่

"กันนี่  เธอต้องไม่เป็นอะไร"

"ยัยแก้ม  แกจะเป็นยังไงบ้างเนี่ย"

"โอ้ย"

ทั้งคู่ร้องพร้อมกันทันทีเมื่อตอนที่มัวแต่กังวลนั่นโน่นเลยเผลอชนกันและกันเพราะไม่ทันมอง

"ขอโทษค่ะ"

เรืองฤทธิ์เอ่ยทันทีไม่ได้มองก่อนที่จะทำท่าเข้าไปในตัวอาคารของโรงพยาบาล

ถ้าไม่ติดชะงักเพราะใครเรียกซักคน

"ริท"

เสียงแบบนี้  สำหรับเรืองฤทธิ์ไม่หันไปมองก็รู้ว่าใคร  

"เจี๊ยบ"เรืองฤทธิ์พึมพำ  ลลนายังประหลาดใจที่พบเรืองฤทธิ์ที่นี่

"ริทใช่ไหม  นั่นริทใช่มั้ย"

เรืองฤทธิ์ไม่ตอบ  ทำท่าไม่สนใจจะรีบหนีเข้าไปแต่ลลนาวิ่งมาขวางเสียก่อน

"ริท  นายจริงๆด้วย"

เรืองฤทธิ์ทำหน้าทมึงทึง

"ดิฉันไม่ใช่ริท  ริทที่ว่าใครคะคุณคงจำคนผิดล่ะค่ะ  ชั้นริชชี่  ขอตัวก่อนนะคะ"

"ริท  ต้องใช้นายแน่ๆ  ริทคุยกับเราก่น"

"นี่คุณ  ชั้นไม่มีเวลามากพอที่จะมาคุยกับคุณเพื่อนชั้นกำลังจะแย่ขอทางด้วยค่ะ"

เรืองฤทธิ์เอ่ยกับลลนาท่าทางเย็นชาปลีกตัวออกไม่สนใจใคร  ลลนามองตาม

"นายเปลี่ยนไปมากจริงๆ  ริท  แต่นายต้องคุยกับชั้น  ริท"

เรืองฤทธิ์เดินมาตามทางในอาคารโรงพยาบาล  ดวงตาเศร้าชัดเจน

"ลืมริทไปเถอะ  โลกใบนี้ไม่มีคนสารเลวนั่น  ลืมไปซะเจี้ยบ"




ห้องฉุกเฉิน

เวลาผ่านไปนานพอสมควร  ทุกคนเฝ้ารออย่างใจจดใจจ่

"แก้ม  ลูกแม่"

"แม่ครับ"

สินจัยหันมาทางอาณัตพลทันที

"ตาอาร์ ตำรวจมายังไงลูก"

"เขาถามอะไรนิดหน่อยเกี่ยวกับยัยแก้มครับ  ว่าแต่หมอออกมายัง"

"ยังเลยตาอาร์"

เรืองฤทธิ์มาพอดี  มาถึงก็พุ่งตัวไปทางก๊วนตน  ภาวินีเห็นว่าเรืองฤทธิ์เพิ่งมาเลยเข้าไปหา

"ทำไมเพิ่งมายะริชชี่"

"โทษค่ะ  ริชชี่มีเรื่องนิดหน่อยอย่าสนใจเลย  ว่าแต่หมอออกมายัง"

"ยังน่ะสิ โอ้ยตาย  หมอเมื่อไหร่ตะมานะ  เดี๋ยวก็จับหักจิ้มน้ำพริกซะนี่"

"เจ๊โน่ค้า  ใจเย็นค่า"

"เย็นอะไรล่ะ  น้องสาวชั้นกำลังแย่  จะใจเย็นลงได้ไง"

เรืองฤทธิ์ถอนหายใจที่ตอนนี้ยังไม่ได้อะไรคืบหน้าเกี่ยวกับนภัทรซักนิด  ลลนาตามมาถึงพอดีเรืองฤทธิ์เผลอสบตาทีนึงก่อนที่จะรีบหันกลับไม่ยอมมอง  ลลนาแอบจิตตกที่เรืองฤทธิ์ไม่ยอมคุยกับเธอเลย

ริท  นายจะไม่คุยกะเราเลยสินะ

แอ๊ดดดดดด

หมอที่ทำการรักษาทั้งคู่พากันเปิดประตูออกมาพอดี  ทุกคนพากันให้ความสนใจ

"กันลูกชายผมล่ะครับ"

"คุณหมอคะ  น้องสาวชั้นป็นยังไงบ้างคะ"

"กันนี่"

"คุณหมอคะ  ลูกสาวดิฉันล่ะคะ"

"หมอครับ  น้องสาวผม"

หมอที่ทำการรักษาทั้งคู่พากันมองด้วยสีหน้ากังวล

"คุณนภัทร  คุณวิชญาณี  คือหมอ หมอทำเต็มที่แล้วครับ  แต่"

หมอไม่ตอบ  ทุกคนยิ่งลุ้นหนักขึ้นไปอีก

"คุณหมอคะ"









............................

มาต่อแว้ว  สมองตันไม่ลื่นไหลครับตอนนี้อัพช้าขออภัยเด้อ  ภาษาเขียนห่วยมากเป็นกำลังใจด้วยน้า