คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter 3 :: Lucky :: Sehun x Seohyun (END)
ั้แ่เสสิ้าั้ำถามแบบนั้น อฮยอน็ไ้แ่นั่ทบทวนว่าหัวใอเธอยัอยู่ที่านยอลหรือไ้หายไปับเฮุนแล้วันแน่
“อ...อ ยัยอ!!” พี่สาวะโนเสียแหลมปรี๊เ้าหูเธอ อฮยอนยนิ้วปิหูแทบไม่ทัน ่อนะมอหน้าพี่สาวอย่าหุหิ้วยวามเผลอัว
“หูันะแแล้วนะะ เบาๆ็ไ้”
“พี่เรียเธอหลายรอบแล้วนะ มัวแ่ิเรื่ออะไรอยู่ หึ” นิ้วเรียวิ้มไปที่หน้าผาเนียนอนรหน้า
“ะ ็ไม่มีอะไรหรอ่ะ เรื่อยเปื่อยนะ” อฮยอนยิ้มทั้ๆ ใบหน้าอเธอแสออมาัเนมาว่าเหนื่อยแ่ไหน มีหรือะรอพ้นสายาอพี่สาวไ้
“อ ูฮยอน รู้ไหมว่าหน้าเธออนนีู้ไม่ืเลย มีอะไร็ปรึษาพี่นนี้ไ้ โยเพาะเรื่อวามรั” เสสิ้ายืัวอย่าภูมิใ ่อนะ้มลมามอใบหน้าอน้อสาวเมื่อพูประโยสุท้าย เธอิไม่ผิหรอ น้ออเธอ้อิเรื่อที่เธอถามไว้ราวนั้นแน่นอน
“เฮ้ออออออ” อฮยอนถอนหายใออมาเสียั แ่็ไม่ไ้ถามอะไรออไป เธอลุึ้นยืน่อนะูมือพี่สาวอเธอออไปาห้อเล็ๆ นี่้วย
“ไป้อมันเถอะ่ะ”
เสสิ้ามอแผ่นหลับาอย่าสสาร
... เป็นใร็ัสินใไม่ไ้หรอ ...
ั้แ่ไ้รับารัเลือ พวเาทั้หมสิบเอ็นรวมทั้โอเฮุน้อ้อมหนัมา ทั้เ้าและเย็น เพื่อารเปิัวในอีไม่ี่เือน้าหน้า
“อั่” เฮุนร้อออมาเพราะ้อเท้าอเาพลิ วามอ่อนล้าที่้อม่อเนื่อมานานทำให้เาไม่มีแรอี
“เป็นอะไรรึเปล่า ไอ้ฮุน” เสียาเพื่อนที่ยินเ้นอยู่้าๆ ถามึ้น เมื่อเห็นอาารไม่่อยี เฮุนส่ายศีรษะว่าไม่เป็นไร
“เ้น่อเถอะ ันยัไหว” เามอไปเบื้อหน้าอีรั้้วยวามริั เาัริมฝีปาแน่นอย่าอทน อินึไม่ว่าอะไร่อเมื่อเห็นวามมุ่มั่นอเพื่อน
แ่สุท้ายวามอ่อนล้าอเา็ทำให้เาทนไม่ไหว เฮุนนั่ลุม้อเท้าเาอย่าเ็บปว ใบหน้าแบูเบี้ยวเมื่อมีมืออใรบานมาไว้
“มะ ไม่เป็นไรรับ ผมไม่เป็นไร ้อมะ...” เามอไปยัลุ่มนที่เินเ้ามาหาเาอย่าเป็นห่ว แ่เาเอลับิว่าัวเอเป็นัวถ่วอทีม ึบอไปแบบนั้น
“ไม่ไ้หรอ ถ้านายเ็บมาว่าเิม ารเปิัว็้อเลื่อนออไปอี นายไปพัเถอะเฮุน” ูโฮนที่รู้ัีว่าเป็นเ็ฝึมายาวนานพูึ้น
“ะ แ่ว่า ...”
“ไม่มีแ่ นาย้อไปพัะ” เสียออำสั่านเิมทำให้ทุนในนั้นพยัหน้าเห็นหน้า รวมทั้เาเอ้วย
“นายไปทายาีว่านะ บวมไปหมแล้ว” อินึเฮุนลุึ้นยืน ่อนะประอพาเินออไป
“เฮุน อิน” เาสอนเินออมาาห้อไ้สัพั ็ไ้ยินเสียหวานทีุ่้นเยเรียา้าหลั ทั้สอนึหยุเิน ่อนะหันมาหาเธอ
“ปะ เป็นอะไรไปน่ะ” แววาห่วใยมอใบหน้าเริ่มะบูเบี้ยวเพราะวามเ็บอีรั้
“็ไอ้ฮุนมัน้อเท้าเล็ แ่็ยัึันะเ้น่อ นลายมาเป็นแบบนี้น่ะรับ” อินสาธยายนหม นเพื่อน้อมอไปอย่าเอาเรื่อ
“เ็ื้อ!” อฮยอนเินเ้าไปใล้ ่อนะฟาฝ่ามือบาลบนไหล่ว้าอนที่เ็บอยู่อย่าหมั่นไส้
“โอ๊ย ผมเ็บนะนูนา” ใบหน้าบูเบี้ยวเมื่อรู่แปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าอนอร่าสู
“อิน พาเฮุนไปนั่รนั้นที” นิ้วเรียวี้ไปที่นั่ใล้ๆ และเธอเอ็รีบวิ่ออไป
“แไปบอนูนาทำไมวะ บอว่า้อเท้าเล็็พอ” พอนั่แล้ว เฮุน็หันไปเล่นานเพื่อนัวีทันที
“็บอวามรินี่หว่า” อินทำหน้าลอยหน้าลอยา ่อนะหันไปมอใบหน้าหล่อเหลาอเพื่อนทีุ่่มไป้วยเหื่อ ่อนะทิ้ำพูที่ทำให้เฮุนยิ้มออมาไ้
“นาย็เห็นนะว่านูนาเป็นห่วนายนาไหน ันั้นนาย้ออบุันนะเว้ย” ่อนะโนมือหนาอเพื่อนฟาลมา อิน็รีบวิ่ออไปทันที เมื่อเห็นร่าบาที่วิ่มาพร้อมหลอยา
“ผมฝาเฮุน้วยนะรับรุ่นพี่” อินวิ่ออไป โยไม่ลืมหันมายิ้มแวๆ ให้เพื่อนที่นั่หน้าแเพราะวามเิน
“น่าะัเท้าออไปะให้รู้แล้วรู้รอ ะไ้ปราบเ็ื้ออย่านายะ” อฮยอนทายาที่้อเท้าบวมอเาอย่าเบามือ ปาเล็็บ่นุบิบไปพลา
“ัออไปผม็เ้นไม่ไ้อีน่ะสิรับ” เฮุนหัวเราะออมาเบาๆ ่อนะร้อโอ๊ยออมาเพราะเธอแล้ิ้มไปที่รอยบวม้ำนั้นะเ็มแร
“ไม่้อเ้นไปเลย็ี” อฮยอนยืนึ้นเ็มัวเมื่อทายาให้เาเสร็แล้ว
“ไม่ไ้เ้น ผม็ไม่ไ้เอหน้าสวยๆ อนูนาสิรับ” เฮุนยิ้มาหยีมอใบหน้าหวานที่เริ่มแระเรื่อ
“ะ ็ถ้าอยาเอ ็ูแลัวเอบ้า ไม่ใ่หัโหมัวเอแบบนนี้ เ้าใมั๊ย” อฮยอนพูพร้อมใบหน้าที่แึ้นเรื่อยๆ เมื่ออีนมอเธอแล้วยิ้มาหยีแบบนั้น
“ร้าบบบบ นูนานสวย” เฮุนลาเสียยาว แล้วลับมาแล้นรหน้าอีรั้
อฮยอนมอใบหน้าวนๆ อเา ่อนะึแ้มทั้สอ้าอเาอย่าหมั่นเี้ยวับวามเ้าเล่ห์ และอนนั้นเอที่มือหนาวามือบนแ้มร้อนๆ อเธอทั้สอ้า แววาริัมอเ้าไปในสายาอเธอที่เริ่มหลุหลิ
“ผมอ...”
และทันในั้นเสียเปิประู็ัึ้น พวเธอทั้สอนรีบแยออทันที ทัู้่เอสายาออีู่หนึ่ที่มอพวเา้วยสายาเศร้าๆ ่อนะยิ้มให้ในภายหลั
“เป็นยัไบ้า” เาเินเ้าไปใล้เฮุน แล้วถามอย่าเป็นห่ว
“อ้อ ็ ็ีึ้นแล้วล่ะ” อาารื่นเ้นใยัไม่หายไปาัวเฮุน และมัน็ไม่่าาเธอที่ยืนนิ่ไม่ใล้ไม่ไลพวเาทั้สอน
านยอลยิ้มให้เฮุน ่อนะเินามลุ่มสมาินอื่นไป แล้วเา็้อเินผ่านเธอที่ำลัรับำทัทายารุ่นน้ออย่าเร็ๆ นมาถึานยอล สายาทัู้่สบันเมื่อเยหน้าึ้นมาาารโ้ หลัานั้นพวเาทัู้่็หลบสายาันและัน
“ผมอัวนะรับ รุ่นพี่” านยอลเอ่ยทัทายเธออย่าล้าหา ่อนะยิ้มให้เธอแล้วเินออไป ปล่อยให้เธอมับวามิที่แปลไป
... รุ่นพี่เหรอ ทำไมรู้สึว่าำพูอเามันูห่าเหินันะ ...
----- 60% -----
สอสามวันแล้วที่านยอลอยแ่เอาหลบหน้า หรือถ้าเอหน้าันรๆ ็พยายามะแสวามห่าเหินับเธอเสมอ อฮยอนมอใบหน้าหล่อที่อยหลบสายาอย่าหุหิ โยไม่สนใใรบานที่มอไปยัเธอลอเวลา นเาเอรู้สึว่าไม่เยอยู่ในสายาอเธอ และเฮุน็ลายเป็นอีนที่อยหลบหน้าเธอเ่นัน
“เป็นอะไรันไปหมเนี่ย” อฮยอนุมมับเมื่อนึถึารระทำที่แปลไปอทั้สอน เธอนั่อยู่้าหลับริษัทมานานมาแล้ว แ่เธอไม่รู้เวลาเลยว่าเวลาไ้ล่วเลยไปนานมาแ่ไหน และมีนออามหาเธอเมื่อรู้ว่าเธอหายไป
“พวเธอเห็นอฮยอนบ้าไหม” หนึ่ในพี่สาวที่รู้เรื่ออน้อสาวเธอีเอ่ยถามหนุ่มๆ ที่ำลัฝึ้อมันอย่าแ็ัน
“มะ ไม่เห็นเลยรับ มีอะไรรึเปล่ารับนูนา” มีเพียนเียวที่สามารถเรียเธอนูนาไ้
“พี่ามหาอฮยอนไม่เอน่ะสิูโฮ โทรหา็ไม่รับสาย ไม่รู้ว่า...”
ทันในั้นายาวๆ อใรบาน็้าวผ่านเธอไปโยไม่ฟัให้บ าม้วยอีนที่วิ่ออไปามหาน้อสาวเธอเร็วไม่แพ้นแร สร้าวามพอใให้ับสาวอมวาแผนมา รอยยิ้มอเธออยู่ท่ามลาสายาอหนุ่มๆ ที่เหลือภายในห้อ เสสิ้าึ้อพูอะไรสัอย่าทำลายวามเียบ
“อะ เอ่อ มีนไปามหาแล้ว อฮยอนไม่เป็นไรแล้ว พี่ไปนะ ั้ใ้อมนะเ็ๆ” เธอรีบออไป่อนะมีใรสันรู้ทันแผนาร
... พี่่วยเธอไ้แ่นี้ หลัานี้้อให้หัวใเธอัสินแล้วนะอฮยอน ...
อฮยอนนั่อยู่หลัึโยลืมใส่เสื้อลุม เพราะเธอออมานั่ิเรื่อ่าๆ ั้แ่เย็นนอนนี้เริ่มมื มือบาถูแนทั้สอ้าเพราะวามหนาว ่อนะมอรอบ้านที่ปลุมไป้วยวามมื
“มืแล้วเหรอเนี่ย ป่านนี้ออนนีเป็นห่วแย่เลย” เธอบ่นับัวเอ ที่นั่นลืมเวลา
อฮยอนลุึ้นยืน่อนะล้วเอาโทรศัพท์เพื่อโทรหาพี่สาว
“ป่านนี้ลับหอันแล้ว โทรไปบอไม่ให้เป็นห่วี... ว๊าย” โทรศัพท์ที่ำลัะโทรออหล่นลพื้นเพราะวามใ เมื่อมีใรบานสวมอเธอา้าหลั ลิ่นายที่เธอุ้นเยึพูื่อเาเบาๆ ้วยวามแปลใ
“ะ านยอล” เายัอเธออยู่แบบนั้นไม่ยอมปล่อย
“เป็นอะไรรึเปล่า” เธอถามึ้นอย่าเป็นห่ว พลามอน้าหลัที่เยหน้าวาบนไหล่เธอ มือบาับมือหนาที่อเธอเพื่อปลอบโยน
ทั้สอนอยู่ในวามเียบเนิ่นนาน วามอบอุ่นผ่านร่าายอเาและเธอทำให้พวเารู้สึปลอภัย และเป็นฝ่ายร่าสูที่ปล่อยเธอออ่อน ่อนะพลิเธอเพื่อให้หันหน้ามามอเา านยอล้อวาลมโอย่าอ้อนวอนในแวบแร แล้วแปรเปลี่ยนเป็นแววาที่ทำให้เธอรู้สึปลอภัย
“ทำไมทำหน้าแบบนี้ล่ะานยอล อไม่เป็นอะไรสัหน่อยนะ” ใบหน้าหวานมอแววาอ่อนโยนู่นั้นอเา่อนะยิ้มให้ มือเรียวยึ้นสัมผัสใบหน้าอร่าสูและเาเอ็ยมือมาสัมผัสมือเธอหลัานั้น
“เป็นห่วไม่ไ้รึไ” เาุมมือเธอทั้สอ้า
“วันนี้เป็นอะไรแปลๆ นะ ไม่สบายรึเปล่า” านยอลส่ายศีรษะเบาๆ ่อนะพูประโยที่ทำให้เธอไม่เ้าใ
“ออไ้ไหมอ” ไม่รอให้เธออบ ร่าสู็ึเธอเ้าไปสู่อ้อมอ อฮยอนออบเาอย่าๆ ่อนะลูบหลัเาเพื่อปลอบใ
... มีเรื่อไม่สบายใใ่ไหมานยอล ...
อฮยอนเบิาว้าและะัเล็น้อยเมื่อเห็นใรอีนที่ยืนอยู่รนั้น มือบาที่เยอานยอล่อยๆ ปล่อยออาเอวเา เธอิ้นลุลัเพื่อพยายามะออาอ้อมอ แ่านยอลลับอเธอแน่นึ้น
“านยอล” เธอเรียื่อเาแผ่วเบา
“อบอว่าอบันใ่ไหม” อฮยอนพยัหน้าหึหั โยลืมไปแล้วว่ามีใรอีนยืนอยู่รนั้น
“แล้วอนนี้ล่ะยัอบอยู่ไหม” านยอลรวบรวมวามล้าถามออไป ถ้าเป็นแ่่อนเาะไม่ลัเลเลยว่าเธออบเามาแ่ไหน แ่อนนี้เาไม่แน่ใเลย ั้แ่ที่เธอไ้เอับ โอ เฮุน
เมื่อไ้ยินำถาม หัวใอเธอ็เริ่มเ้นแร มันไม่ใ่เพราะานยอล แ่เพราะผู้ายที่เินออไปรนั้นั้แ่เมื่อไหร่ไม่รู้ ใบหน้าอเฮุนผุึ้นมาเมื่อไ้ยินำถามอานยอล ผู้ายที่เธอเยอบหมหัวใ แ่อนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว
... เธอไม่ไ้อบานยอลอี่อไปแล้ว ...
.
.
.
.
.
“เอนูนาไหม” อินเห็นเพื่อนเินอลับมาึถามทันที เพราะเา็เป็นห่วรุ่นพี่นนี้ไม่แพ้ัน แ่เมื่อมอสีหน้าอเฮุน เาึถามออไปอย่าเรๆ
“ไม่เอสินะ”
“เอ” เฮุนนั่ล้าอินในห้อ้อมที่อนนี้เหลือแ่พวเาสอน
“แล้วทำไมลับมานเียว นูนาล่ะ”
“ลับไปแล้วมั้” เฮุน้มหน้าลบนหัวเ่าอเาที่ันึ้นมา เพื่อปปิน้ำาอลูผู้าย
“เฮุน ไม่เป็นไรใ่ไหมวะ” อินวามือบนไหล่อเพื่อนอย่าปลอบโยน
“เป็นสิ เป็นมา้วย” เาพูทั้ๆ ที่ยั้มหน้าอยู่แบบนั้น ัวอเฮุนสั่นเล็น้อย
ำว่าอบออฮยอนที่มีให้านยอลยัลอยั้ออยู่ในหัวอเาลอเวลา พยายามสะบัให้มันออไปาวามิสันิเา็ไม่สามารถทำไ้ ใบหน้าหวานและรอยยิ้มอเธอเ้ามาโผล่สลับับใบหน้าอผู้ายอีนในหัวอเาลอเวลา
“ทำยัไีวะ ันวรทำยัไี ถึะเอานูนาออไปาใไ้”
“ใร้ายั ไม่อบนูนาแล้วเหรอ” เฮุนเยหน้าึ้นมอเ้าอเสีย ่อนะมอหาเพื่อนที่เยนั่้าเา แ่อนนี้ถูแทนที่้วยผู้หิที่เาไม่อยาะเออนนี้
“นูนาบอให้อินไปเอแหละ” เฮุนหันหน้าไปทาอื่นเมื่อเห็นใบหน้าอเธอ
“นี่เลียันะแล้วเหรอเนี่ย ั้นไป็ไ้” อฮยอนทำท่าะลุึ้นยืน แ่เสียทุ้ม็ัึ้น
“ทำไมไม่ไปหาานยอลฮยอล่ะรับ มาหาผมทำไม” รอยยิ้มเอ็นูเพราะอาารอนอรุ่นน้อายบนใบหน้าหวาน
“็นูนาอยามาหาเฮุนนี่นา ไม่อยาให้มาหาเหรอเนี่ย” ใบหน้าโน้มหน้าเ้าไปใล้น้าัว ทั้ๆที่ร่าสูยัไม่หันมามอหน้าเธอ
“ปะ เปล่าสัหน่อย” อฮยอนยิ้มเินๆ
“ถ้าเปล่า แล้วทำไมไม่มอหน้านูนาสัหน่อยล่ะ หันมาหน่อยสิ อยาเห็นหน้านหล่อะแย่แล้ว” อฮยอนอ้อนน้าัวแบบเ็ๆ โยไม่รู้ัว
“็อนนี้ผมน่าเลีย” เฮุนไม่อยาให้เธอเห็นใบหน้าที่เ็มไป้วยน้ำา
“เฮุนอนูนาหล่อะาย ไม่น่าเลียเลยสันิ” อฮยอนเินไปนั่อีฝั่ ่อนะับใบหน้าหล่อเยึ้นเพื่อสบสายา นิ้วเรียวเ็น้ำาบนใบหน้ามอย่าเบามือ
“แ่นี้็หล่อแล้ว”
เฮุนมอใบหน้าอเธออย่าสสัยในารระทำ แ่็ไม่ไ้ถามอะไร สายามไม่เลื่อนสายาออาใบหน้าหวานเลยสัวินาที ทำให้หน้าหวานเริ่มึ้นสี ่อนะหลบสายาอเา
“นูนาหลบาผมทำไม” เฮุนยัมอามใบหน้าอเธอที่้มหน้าุๆ
“มอผมสิรับ” มือหนาประอใบหน้าหวานึ้นมาสบาับเา ่อนะมอสายานั้นเนิ่นนาน
“นูนามาหาผมมีเหุผลรึเปล่ารับ” อฮยอนพยัหน้าที่แระเรื่อ
“บอผมไ้ไหมรับ” แววาริัแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนเพื่อรอฟัำอบ
“นะ นูนาอบเฮุน” หัวใอเฮุนเ้นแร พร้อมรอยยิ้มที่ีนถึหู แ่็พยายามเ็บอาาร แล้วถามออไป
“แล้วานยอลฮยอล่ะรับ”
“นูนา็อบานยอล แ่มันนละแบบนะ”
“แล้วอผมเป็นแบบไหน” เฮุนถาม้วยใบหน้า้ำอ ในใ็รอำอบอย่าื่นเ้น
“แบบนี้ไ” อฮยอนุ๊บปาหนาเบาๆ ่อนะหลบ้วยใบหน้าแๆ แ่เป็นที่พออพอใออีนมามาย
“นูนา ผมมีอะไระบอ” แววาเ้าเล่ห์มอใบหน้าที่หันมา ่อนะมอบูบอันลึึ้ให้ับเธอ
“เฮุน นายมันเ้าเล่ห์นันะ” เมื่อร่าสูปล่อยให้เธอเป็นอิสระ เธอ็แวะอีนที่ยิ้มาหยีทันที
“แล้วอบไหมล่ะรับ”
“ไอ้เ็บ้า!”
บแล้ว่าาาาาาา
สรุป็ฮุนอ อนแรไร้ท์ว่าะหัมุมสัหน่อย
แ่สสารัวเอ เพราะอยาไ้ฮุนอ 55555
านอไว้เรื่อหน้านะ
ว่าแ่เรื่อ่อไปู่ไหนนี่้อรอ่อนนะ ิไม่ออ
อาะไม่ไ้อัพนถึวันอาทิย์นะะ
พอีมีธุระ ส่วนหลัานั้นรออ่านเลย่ะ
ะฮานอ มินอ ริสอ เทาอ อะไรอ็แล้วแ่ รอ่อนนะะ
ว่าๆ ไปอ่านไปเม้นท์เรื่อยาวอไร้ท์ไ้นะะ
http://my.dek-d.com/maknaelove/writer/view.php?id=1182875
ความคิดเห็น