Short fiction มันคงเป็นความรัก [นทแอป]

เนื้อเรื่อง

“ถ้ามันคือความคิดถึงฉันเองก็คงคิดถึง ถ้ามันเป็นความลึกซึ้ง ก็ลึกสุดๆหัวใจ”

ฉันนั่งฮัมเพลง พร้อมโยกตัวเบาๆ อยู่ที่เบาะหลังของรถพี่นท เราทั้งสามคนกำลังมุ่งหน้าไปตามทางหลวงหมายเลข 35 จุดหมายปลายทางคือหัวหิน พวกเรากำลังพาพี่เต้ยเพื่อนของพี่นทที่เพิ่งกลับจากอิตาลีไปเที่ยว ระหว่างที่พ่อแม่ของพี่เต้ยยังไม่กลับจากเชียงใหม่

วันนี้พี่นทใส่เสื้อสีชมพูเปิดหลังมีสายผูกคล้องคอกับกางเกงขาสั้น เหมือนจะกระโดดลงน้ำทะเลได้ทุกเมื่อ และไม่ลืมที่จะเอาแว่นกันแดดกับอูคูเลเล่คู่ใจมาด้วย ส่วนฉันกับพี่เต้ยใส่เดรสสั้นสีสดใส กับกางเกงขาสั้น

“พี่นทเมื่อยยัง ให้แอปขับให้ไหม”

ฉันเอ่ยถามเมื่อพี่นทขับรถมาได้ชั่วโมงครึ่งแล้ว

“ไม่เมื่อยๆ” พี่นทตอบ และส่งยิ้มให้ฉันผ่านกระจกมองหลัง

“นท พี่ว่าเราแวะปั๊มข้างหน้าดีกว่า พักรถก่อน แล้วก็ซื้อขนมกินกัน” พี่เต้ยพูดขึ้น คงกลัวพี่นทจะเหนื่อยเกินไป

“เย้ๆๆๆ” ฉันร้องขึ้น

“เอ่อ...จริง นทลืมไปว่าเราพาเด็กน้อยเบาะหลังมาด้วย หิวขนมก็ไม่บอก”

พี่นทเลี้ยวรถเข้าไปจอดในปั๊ม พี่เต้ยเดินเข้าห้องน้ำ ในขณะที่ฉันกับพี่นทเดินหน้าตั้งเข้าไปในมินิมาร์ท

“แอปเปิ้ลชอบกินพิซซ่ากับขนมจีบ” พี่นทพูดขึ้นเมื่อเรามาหยุดอยู่หน้าตู้ขนมจีบ พี่นทกำลังสั่งขนมจีบให้ฉันหรือนี่

ฉันดีใจและตื้นตันมากที่พี่นทรู้ว่าฉันชอบกินอะไร แล้วฉันก็เผลอมองพี่นท และยิ้มค้างอยู่อย่างนั้น

“มองพี่ทำไมล่ะ แอป” พี่นทเอามือโบกไปมาข้างหน้าให้ฉันได้สติ แต่ฉันยังคงยิ้ม มองพี่นท และเผลอพูดออกมาเบาๆ


 

“แอปอยากมองพี่นท ที่น่ารักคนนี้”

“หา...มุกอะไรเนี่ย ขี้เกียจแก้ละ” พี่นททำหน้าเพลียๆ ก่อนจะเดินไปหยิบพิซซ่าส่งให้พนักงานในร้านอุ่นให้

เอ่อ...นี่หรือคือผลของการเล่นมุกแป้กบ่อยๆ สาบานได้ว่าเมื่อกี้มันไม่ใช่มุก

__________________

ในที่สุดพวกเราก็เดินทางมาถึงรีสอร์ทสุดฮิปที่มีหาดส่วนตัว พอพี่นทลงมาจากรถได้ก็หิ้วกระเป๋ากันน้ำสีฟ้าที่ใส่อุปกรณ์เล่นน้ำ วิ่งเตลิดลงทะเลไป ทั้งๆที่เรายังไม่ได้เช็คอิน

“วู้วๆๆๆๆ” เสียงเล็กๆของพี่นท ลอยไปตามลมที่พัดแรง ฉันกับพี่เต้ยมองตาม และหัวเราะขึ้นพร้อมกัน

“555 เป็นมากนะเนี่ย แอปไปดูนทไป วันนี้คลื่นแรง อย่าให้ลงเล่นน้ำที่ลึกๆนะ เดี๋ยวพี่ไปเช็คอินก่อน”

ฉันเดินทอดน่องเอื่อยๆ มองเห็นพี่นทอยู่ในทะเล กระโดดโบกมือให้อยู่ไกลๆ

“แอปเปิ้ลลลล แอปเปิ้ลลลล” เสียงพี่นทตะโกนมาอย่างร่าเริง

ฉันโบกมือตอบ เดินไปเรื่อยๆ

พี่นทรอให้ฉันเดินไปหาไม่ทันใจ วิ่งมาด้วยตัวเปียกๆ ฉุดแขนฉันให้ลงทะเล

“แอป เล่นน้ำกันนะ”

“ใกล้เที่ยงแบบนี้ ใครเค้าเล่นน้ำกันพี่นท เอาไว้เย็นๆไม่ได้เหรอ”

“ไม่ได้ๆ” พี่นททั้งดึงทั้งลากฉันลงทะเล แต่พี่นทตัวเล็กกว่า ลากยังไงก็ไม่ไป

“ขอร้องแอปก่อนสิ แล้วจะเล่นน้ำด้วย”

พอฉันพูดจบ พี่นทก็วิ่งลงทะเลไป

“อ้าว...พี่นท ทำไมขี้งอนนักนะ”

และก็เป็นฉันเองที่วิ่งตามพี่นทลงทะเลไป ฉันดึงแขนพี่นทไว้ พี่นทหันกลับมา

“ไหนบอกไม่เล่นน้ำไง”

“แอปอยากอยู่กับพี่นท”

พี่นทยิ้ม ถอดแว่นตาว่ายน้ำของตัวเองออก มาใส่ให้ฉัน

“แอปมาทากันแดดก่อน”

พี่นทหยิบโลชั่นกันแดดออกจากกระเป๋ากันน้ำ เทลงที่มือ ก่อนจะค่อยๆทาโลชั่นที่หน้าให้ฉัน

“ใส่แว่นทำไมเนี่ย ทาหน้าไม่ถนัดเลย” พี่นทบ่น

“เอ่อ...พี่นทเป็นคนใส่ให้แอปเองนะ”

“กล้าว่าพี่นทเหรอคะ” พี่นทพูดก่อนจะปาทรายใส่ตัวฉัน แล้ววิ่งหนี

“พี่นท จะแกล้งแอปทำไมเนี่ย”

____________________

หลังจากเล่นน้ำกันจนตัวแดง ฉันก็ชวนพี่นทให้เลิก

“พี่นท แอปไม่ไหวแล้วอ่ะ เราขึ้นกันเถอะ”

“ไม่ให้ขึ้น” พี่นทว่ายน้ำมาเกาะหลังฉันไว้

ฉันหันไปทำหน้าหงอยๆใส่ พี่นทเลยอนุญาตให้เลิกเล่นได้

ฉันเดินขึ้นจากทะเล เห็นพี่เต้ยกำลังนอนฟังเพลง อ่านหนังสืออยู่ที่เตียงชายหาด

“พี่เต้ย ไม่เล่นน้ำเหรอ” พี่เต้ยยิ้มให้ ถอดหูฟังข้างนึงออก

“แดดร้อนอ่ะแอป ใครจะกล้าลงทะเลตอนเที่ยงอย่างนทกับแอปล่ะ”

“นั่นสิ” ฉันตอบ หันไปมองพี่นทที่ยังไม่ยอมขึ้นจากทะเล

“พี่นทขึ้นมาได้แล้ว แอปหิวข้าวแล้ว” ฉันป้องปากตะโกนเรียกพี่นท

“แอปไปอาบน้ำสิ พี่เอากระเป๋าของเราสองคนไว้ในรีสอร์ทแล้ว เดี๋ยวพี่ไปตามนทเอง”

พี่เต้ยยื่นคีย์การ์ดให้ และชี้มือไปที่รีสอร์ทหลังที่เราอยู่ ห่างจากจุดที่ฉันยืนอยู่แค่ 20 เมตรเท่านั้น เป็นบ้านสไตล์บาหลี กระจกรอบด้าน มีระเบียงไม้ยื่นออกมาหน้าบ้าน หันหน้าหาทะเล ด้านข้างบ้านมีบันไดสำหรับลงสระว่ายน้ำ

“ว้าว...สวยมากๆพี่เต้ย”

“แน่นอนสิ พี่สวยอยู่แล้ว”

“55 คือแอปหมายถึงบ้านพักของเราอ่ะค่ะ” ในใจแอบคิดว่ามีคนแป้กกว่าเราอีกเยอะ

ฉันไปล้างตัวที่ฝักบัวหน้าบ้านพัก ก่อนจะใช้คีย์การ์ดเปิดเข้าไป ในบ้านมีเตียง 3 หลัง ตั้งแยกกัน พี่เต้ยเอากระเป๋าของฉันกับพี่นทมาวางไว้ในห้องให้อย่างเรียบร้อย ฉันเปิดกระเป๋า หยิบโทรศัพท์มาดูแล้วก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าเพื่อนในกลุ่มโทรหา 6 คน รวมๆกันไม่ได้รับถึง 30 สาย จึงโทรกลับหาเพื่อนคนหนึ่งก่อน

“ฮัลโหล...ว่าไง หา ตามเรามาเที่ยวหัวหินน่ะเหรอ”

“ไม่ได้นะ เรามากับพี่นทกับเพื่อนพี่นทด้วย ไม่ได้หรอกรีสอร์ทนี้ก็เต็มแล้วด้วย”

“จองที่อื่นแล้วน่ะเหรอ ไม่เอาไม่ไปหรอก”

“หา...จะตัดเราออกจากแก๊งค์เลยเหรอ ทำไมยังงั้นล่ะ”

ฉันวางสายไปด้วยความรู้สึกเซ็งๆเล็กน้อย จะตามมาเที่ยวหัวหินกันทำไมนะ ทำไมไม่นัดกันไปเที่ยวที่อื่น หรือวันอื่นก็ได้ ถ้าไม่ไปหาเพื่อน เพื่อนจะตัดออกจากแก๊งค์ แต่ถ้าไปหาเพื่อนก็ต้องยอมปล่อยให้พี่นทอยู่กับพี่เต้ยสองคนในที่แห่งนี้

หลังอาบน้ำเสร็จแล้ว ก็ยังไม่เห็นพี่นทกับพี่เต้ยเข้ามา ฉันเปิดกระเป๋าพี่นทเพื่อหยิบเสื้อผ้าของพี่นทออกมาเตรียมไว้ให้ แต่แล้วก็เจอกับรูปโพราลอยด์ 6 ใบ เป็นรูปพี่นทถ่ายคู่กับผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง อย่างสนิทสนม ความรู้สึกตอนนี้คือ มันเจ็บเกินจะอธิบายเป็นคำพูดได้ เจ็บเพราะว่าไม่รู้อะไรเลย ความสัมพันธ์ของฉันกับพี่นทมันคลุมเครือเกินไป

‘พี่นทคะ เค้าสำคัญมาก พี่นทเลยต้องพาเค้าไปทุกที่เลยใช่ไหม’

พอคิดถึงตรงนี้ น้ำตาก็ไหลออกมาเรื่อยๆ

ฉันเดินออกมานั่งที่ระเบียง พี่นทกับพี่เต้ยยังนอนเล่นกัน หัวเราะกันคิกคักอยู่บนเตียงชายหาด เฮ้อ...ทำไมนะฉันต้องรักคนที่ไม่ชัดเจนแบบนี้ด้วย  

ฉันเดินเนือยๆเข้าไปหาพี่นทกับพี่เต้ย

แต่แล้ว ฉันก็ต้องก้าวเท้าเร็วขึ้นเมื่อเห็นพี่เต้ยพยายามเข้าไปจั๊กจี๋พี่นทที่กำลังหัวเราะด้วยเสียงเล็กๆ และดิ้นไปมาด้วยความบ้าจี้อย่างเต็มขั้น

“พี่นท ไปอาบน้ำได้แล้ว” ฉันจูงมือลากพี่นทเข้ามาในบ้านพัก วันนี้ละ ฉันจะทำทุกอย่างให้มันชัดเจน เริ่มที่พี่เต้ยก่อนเลย

“พี่นท...ทำไงดี เพื่อนแอปชวนให้แอปไปนอนค้างที่รีสอร์ทใกล้ๆนี้”

“ไปสิคะ พี่ไม่ว่าอะไรหรอก” หา...พี่นทไม่ว่าอะไรเลย

“พี่นทไปกับแอปนะ” ฉันจับแขนพี่นทไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง

“แล้วพี่เต้ยล่ะ พี่ไปไม่ได้หรอก”

“พี่นทเลือกจะอยู่กับใคร แอป หรือ พี่เต้ย”

“จะให้พี่เลือกได้ไงคะ พี่พาพี่เต้ยมาเที่ยว จะทิ้งพี่เต้ยให้อยู่คนเดียวได้ไง”

ฉันหันหลังให้พี่นท เดินไปเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า

“ตอนแรกแอปว่าจะไปแค่คืนเดียว แต่ตอนนี้แอปจะไปสามคืน แล้วแอปจะกลับกรุงเทพพร้อมเพื่อนเลย”

พี่นทเดินมากอดฉันทั้งๆที่ตัวของพี่นทยังเปียกน้ำทะเลอยู่

“ไปแค่คืนเดียวไม่ได้เหรอแอป”

“ขอร้องแอปก่อนสิ แล้วแอปจะไปแค่คืนเดียว”

พี่นทปล่อยฉัน แล้วเดินหันหลังกลับไปยังเตียงชายหาด โดยที่ไม่หันกลับมามองฉันอีกเลย

____________________

ฉันโทรศัพท์เรียกเพื่อนมารับไปอีกรีสอร์ทนึง ในขณะที่เพื่อนๆเล่นน้ำช่วงเย็นกันอย่างสนุกสนาน ฉันเองกลับต้องมานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ที่ชายหาด

‘ตอนนี้แอปไม่อยู่กับพี่นทแล้ว พี่นทจะเป็นไงบ้างนะ’

‘เราคิดผิดหรือเปล่าเนี่ย’

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาพี่นท แต่พี่นทไม่รับสาย

‘พี่นททำอะไรอยู่นะ งอนเรามากขนาดนั้นเลยเหรอ’

ฉันเปิดทวิตเตอร์ เพื่อเช็คความเคลื่อนไหวอีกครั้ง และแล้วก็เจอรูปคู่พี่นทกับพี่เต้ย นอนเล่นกันบนเตียงชายหาด หน้าตามีความสุขทั้งคู่ รูปถัดไปพี่นทกับพี่เต้ยก่อทรายเล่นกันที่ชายหาด รูปถัดไปพี่นทกับพี่เต้ยกำลังเตรียมตัวปิ้งบาร์บีคิวที่ข้างบ้านพัก และรูปสุดท้ายพี่นทกับพี่เต้ยนอนหัวชนกันบนหาดทราย ตอนพระอาทิตย์กำลังตกทะเล นี่มันรูปพรีเวดดิ้งชัดๆ

‘พี่นทคงไม่รู้สึกเหงา ไม่รู้สึกอะไรเลยสินะ เวลาที่ไม่มีแอปอยู่ด้วย’

ฉันโทรศัพท์หาพี่นทครั้งแล้ว ครั้งเล่า แต่พี่นทก็ไม่รับสาย

เพื่อนๆพากันออกไปนั่งร้านอาหารซีฟู๊ด แต่ฉันก็ปฏิเสธไป ขอนั่งกินข้าวเงียบๆอยู่ที่รีสอร์ทจะดีกว่า

“เฮ้ย...แอป ถ้าแกมาแล้วจะเป็นแบบนี้อ่ะนะ ชั้นพาแกไปส่งคืนพี่นทดีกว่าอ่ะ” เพื่อนคนหนึ่งพูดขึ้น คงทนไม่ไหวกับอาการซึมเศร้าของฉันที่มีมากขึ้นเรื่อยๆ

“เราง่วงนอนอ่ะ อยากนอน”

เพื่อนๆไปร้านอาหารกันหมด ส่วนฉันนอนส่องทวิตเตอร์พี่นทอย่างใจจดจ่อ เพื่อรอดูความเคลื่อนไหวของพี่นท ด้วยความเพลียแดดจากการเล่นน้ำทะเลเมื่อตอนเที่ยง จึงหลับไป มารู้สึกตัวก็ตอนที่โทรศัพท์ดังขึ้น

“พี่นท นี่กี่โมงแล้วเหรอ” ฉันพูดไปด้วยน้ำเสียงงัวเงียเต็มที่

“ตี 2 แล้วค่ะ”

“พี่นทยังไม่นอนอีกเหรอ”

“อืม...พี่นอนแล้ว แต่นอนไม่หลับ คิดถึงแอปอ่ะ”

“เดี๋ยวก็เจอกันแล้วอีก 3 วันเอง”

“แอป พี่คิดถึงอ่า”

“พี่นทไปนอนนะ ดึกมากแล้ว เดี๋ยวไม่สบายนะคะ”

ฉันรู้สึกว่าตัวเองวุ่นวายชะมัด ได้แต่คิดว่าทำไมชีวิตมันถึงดราม่าอะไรขนาดนี้ ต้องปลุกให้เพื่อนขับรถมาส่งที่รีสอร์ทที่พี่นทพักอยู่ตอนตี 2 แล้วก็มาทั้งๆชุดนอน

หยิบคีย์การ์ดออกมาเปิดบ้านพัก เจอพี่นท กับพี่เต้ยหลับอยู่ ฉันวางเป้ไว้บนเตียงตัวเองที่ว่างอยู่ ก่อนจะนั่งลงที่ข้างเตียงของพี่นท

“ไหนบอกว่าคิดถึงแอป นอนไม่หลับไงคะพี่นท” ฉันนั่งมองหน้าพี่นทที่ยังคงนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง ก่อนจะยื่นมือไปสัมผัสแก้มพี่นทเบาๆ

“แอปรักพี่นทนะคะ”

ฉันหอมแก้มพี่นทก่อนจะค่อยๆ สอดตัวเองลงไปในผ้าห่มของพี่นท แล้วกอดพี่นทไว้แน่น

พี่นทขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะลืมตาขึ้นช้าๆ

“แอป...มาได้ไงเนี่ย”

“ก็แอปคิดถึงพี่นทไง”

เราสองคนสบตากัน สายตาของพี่นทมันมีแต่ความคิดถึงมากมายเต็มไปหมด มันคงเป็นความรักที่พี่นทไม่รู้ตัว หรือแกล้งไม่รู้กันแน่นะ

ฉันเขยิบตัวเข้าไปใกล้ๆพี่นท ริมฝีปากของเราสองคนสัมผัสกันเบาๆ  ก่อนที่พี่นทจะขยับตัวหนี

“แอปเปิ้ล...นี่เราอยู่กับพี่เต้ยนะ” พี่นทพูดเบาๆ

“เออใช่...แอปลืมไป”

ฉันดึงพี่นทมากอดไว้

“เตียงนี้มันเล็กนิดเดียว เดี๋ยวตกเตียงนะพี่นท”

“แอปโกรธพี่นทหรือเปล่าคะ คนในรูปนั้นเป็นเพื่อนพี่นะ” พี่นทพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

“.............”

“วันหลังแอบดูรูปพี่นทแล้ว อย่าลืมเก็บใส่กระเป๋าให้เรียบร้อยด้วยนะคะ”  

“แอปจะนอนแล้วล่ะ พี่นทอย่าเสียงดังสิ” ฉันพูดและหลับตาลงอย่างมีความสุข

________THE END__________

 

 

.
.
.



อ้าว...แอปเปิ้ลแอบดูรูปพี่นทเค้าแล้วไม่ยอมทำลายหลักฐาน พี่นทจับได้เลย




.

.

.