Short fiction: Little house [นทแอป]

เนื้อเรื่อง

ถ้าโลกใบนี้หมุนด้วยความรัก โลกของฉันมันคงหมุนช้าลงทุกที

“ฮัลโหล...พี่นทททท วันพรุ่งนี้เราไปหาอะไรกินกันไหม”

“พรุ่งนี้พี่ติดซ้อมคอนเสิร์ตอ่ะ เอาไว้วันหลังนะแอป”

“พี่นทอ่า...แต่ไม่เป็นไร แอปเข้าใจ ตั้งใจซ้อมนะคะ”

เฮ้อ...พี่นท แบบนี้ทุกทีเลย ฉันก็เข้าใจนะว่าต้องทำงาน แต่ตอนนี้ฉันเหงามากเลย

“ฮัลโหล...พี่นท แอปอยากดูหนังอ่ะ ไม่ได้ดูนานแล้ว อยากดูอยู่ 4 เรื่องล่ะ จะดูวันเดียว 4 เรื่องรวดไปเลย จะได้ไม่เสียเวลาพี่นทมากไง ดีไหม”

“หืม...อยากดูเรื่องอะไรเหรอแอป”

“อยากดูสไปเดอร์แมน รัก 7 ปี สเตปอัพ แบทแมน”

“พี่ก็อยากดู แต่ว่าพี่ต้องซ้อมรักบี้ ใกล้จะแข่งแล้วด้วย”

“ทำไมอ่ะ... พี่นท ไปดูหนังกับแอปมันเสียเวลามากเลยเหรอ”

ฉันเพิ่งตัดสายพี่นทไป อยู่ๆน้ำตามันก็เอ่อๆขึ้นมา ทำไมนะแอปชีสต้องคอยตามใจนทพีตลอดเลยใช่ไหม มากๆเข้าก็ไม่ไหวแล้ว  ต่อไปนี้จะไม่สนใจแล้ว

อีก 5 นาทีต่อมา พี่นททวิต

“อยากเป็นสไปเดอร์แมน....จะได้มีเยื่อใยให้เธอได้ตลอดเวลา....หิ้ว”

คนอื่นๆในทวิตอาจจะขำที่พี่นททวิตมุกเสี่ยวๆแบบนี้ แต่ตอนนี้ฉันไม่ขำเลยจริงๆ

พอพี่นททวิตเสร็จก็โทรกลับมา แต่ฉันไม่รับสาย เพราะตั้งใจแล้วว่าจะไม่สนใจ อีกใจก็อยากคุย อยากได้ยินเสียง แต่ความน้อยใจมันมีมากกว่า จึงปล่อยให้โทรศัพท์ดังต่อไปอย่างนั้น

จนกระทั่ง 67 missed call ผ่านไปฉันจึงรับสาย

“เอางี้...แอป...มาดูคอนเสิร์ตพี่ไหมคะ พี่อยากให้แอปมาดู”

“แอปไปไม่ได้หรอกพี่นท เมื่อกี้แอปโทรไปนัดเพื่อนดูหนังได้แล้ว”

“ไปดูหนังวันอื่นก็ได้นี่นา เลื่อนนัดเพื่อนได้ไหม”

“ไม่ได้หรอกพี่นท วันอื่นเพื่อนแอปไม่ว่าง แค่นี้นะคะ”

______________________________

วันยุ่งๆของฉันผ่านไปอีกวัน นานแล้วที่ฉันและแอปเปิ้ล ไม่ได้เจอกัน โทรไปก็ไม่รับสาย วันนี้เป็นวันที่ฉันขึ้นร้องเพลงคอนเสิร์ต และมันก็จบลงอย่างสวยงาม มีคนมากมายชื่นชมกับการร้องเพลงของฉัน การเป็นเจ้าหญิงบนเวทีจะมีประโยชน์อะไร ถ้าไม่มีแอปเปิ้ลในที่แห่งนี้ ฉันนั่งมองดูบัตรคอนเสิร์ตในมือที่ซื้อมาสำหรับแอปเปิ้ล วันเวลาไม่เคยคอยใครจริงๆ ฉันมัวใช้มันไปกับกิจกรรมต่างๆมากมาย และได้ทิ้งให้แอปเปิ้ลไว้ให้อยู่กับความเหงาเพียงลำพัง ฉันคงพลาดไปแล้วจริงๆ

“แอป...พี่นทขอโทษนะคะ”

ฉันพูดไปแอปเปิ้ลก็คงไม่ได้ยิน เพราะตอนนี้แอปไม่มีเวลาจะรับโทรศัพท์พี่ต่อไป

งั้นพี่จะทวิตบอกเธอก็แล้วกันฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

แต่แล้วก็พบรูปแอปกับเพื่อนที่ไปดูหนังกันสองคน ตอนนี้ฉันรู้สึกเจ็บมากๆ น้ำตาค่อยๆไหลลงมาเรื่อยๆ ไม่หยุด สงสัยว่าฉันคงเหนื่อยเกินไปกับงานวันนี้ เหนื่อยเกินไปที่จะอยู่คนเดียว ฉันจึงตัดสินใจโทรหาเพื่อนทั้งๆที่มันดึกมากแล้ว

“วันนี้ให้นทไปเที่ยวเล่นที่คอนโดได้ไหม นทมีเรื่องไม่สบายใจ”

“ได้สิ...”

______________________________

เมื่อคืนวานนี้ไปดูหนังมาสองเรื่อง หนังสนุกดี แต่ก็คิดถึงพี่นทจัง บางทีฉันอาจจะทำเกินไป ฉันเกือบจะใจอ่อนแล้วเชียว ถ้าเมื่อเที่ยงไม่เปิดไปเจอรูปพี่นทกับเพื่อน กำลังพอกหน้าก่อนนอนกลางวัน ดูสนุกมีความสุขกันมากมาย

เรื่องที่พี่นทบอกว่างานยุ่ง ไม่มีเวลา จริงๆแล้วมันก็คงไม่ใช่

“ฮัลโหล...พี่นทออกมาหาแอปหน่อยได้ไหมคะ อย่าบอกนะว่าไม่มีเวลา เพราะแอปเห็นอยู่ว่าพี่นทว่าง มีเวลาพอกหน้า นอนกลางวัน”

 1 ชั่วโมงต่อมา

พี่นทมาเคาะห้องที่คอนโดของฉัน

“แอปหายงอนพี่แล้วเหรอคะ” พี่นทพูดและยิ้มให้ พี่นทคงไม่รู้ใช่ไหมว่า 1 ชั่วโมงที่ล่วงเลยไปก่อนพี่นทจะมา ฉันนอนร้องไห้จนตาบวม

พี่นทเดินเข้ามากอดฉัน แล้วเอนตัวซ้ายขวาไปมาเบาๆ แบบอ้อนๆ ฉันพยายามทำจิตใจให้เข้มแข็ง บังคับตัวเองไม่ให้กอดพี่นทตอบ

ฉันค่อยๆแกะมือพี่นทออก

“พี่นท...แอปว่าเราเลิกกันดีกว่า” บ้าจริงๆฉันพูดว่าจะเลิกกับพี่นท ทั้งๆเรายังไม่ได้เป็นอะไรกันเลยด้วยซ้ำ

พี่นทไม่ยอมปล่อยมือออก กลับกอดแน่นมากกว่าเดิม

“แต่พี่ไม่เลิก...พี่ขอโทษนะแอป ที่ผ่านมามีเวลาให้กันไม่พอ ต่อไปพี่จะไม่ทำแบบนั้นอีก”

“มันสายไปแล้ว พี่นทไม่มีเวลาให้แอป แต่มีเวลาให้คนอื่น จนตอนนี้ แอปรักคนอื่นไปแล้ว”

“แอป...” พี่นทเรียกชื่อฉันเบาๆ แล้วค่อยๆปล่อยมือออก

“พี่รู้ว่า พี่บังคับใจแอปไม่ได้ ถ้าพี่เป็นต้นเหตุที่ทำให้มันเป็นแบบนี้ พี่ขอโทษนะคะ”

ให้ตายสิ พี่นทร้องไห้แล้วอ่า ฉันทำอะไรลงไป

“พี่ปล่อยแอปแล้วนะคะ”

พี่นทเอามือปาดน้ำตา เดินช้าๆออกไปจากห้อง

ฉันรู้สึกลอยๆ พี่นทปล่อยฉันแล้ว และฉันก็ปล่อยให้พี่นทเดินออกไปจากห้องนี้ ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าโลกใบนี้มันไม่สดใสเหมือนเดิม

ฉันเดินไปล้มตัวนอนบนเตียง น้ำตาค่อยๆไหลออกมา

“พี่นท...แอปไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย”

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเนิ่นนานเท่าไหร่ ตอนนี้ท้องฟ้ามืดแล้ว ฉันคงใช้เวลามากมายไปกับการนอนร้องไห้ และนึกถึงเมื่อครั้งที่เรามีเวลาให้กัน วันที่พี่นทไม่สบายกลับมาจากญี่ปุ่น

.
.
.
 

“ถ้าโลกใบนี้หมุนได้ด้วยความรัก โลกของฉันก็คงกำลังหมุนด้วยความเร็วมากกว่าคนอื่น”

เช้าวันใหม่มาถึง ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องนอนของพี่นท ได้ยินเสียงฝนซึ่งยังคงตกหนักตั้งแต่เมื่อคืนที่ไปรับพี่นทที่สุวรรณภูมิ ตั้งใจว่าจะลุกไปเปิดผ้าม่านดูบรรยากาศข้างนอก แต่พอขยับตัวแขนของพี่นทโอบเอวฉันไว้ก็กอดรัดแน่นขึ้น ตอนนี้พี่นทยังคงหลับอยู่ หายใจเป็นจังหวะเนิบๆ ฉันเอามือไปอังที่หน้าผากและแก้ม พี่นทไม่มีไข้แล้ว ค่อยๆนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนก็อดยิ้มกับตัวเองไม่ได้ ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆที่ฉันจะหลับไปในอ้อมกอดของพี่นท ในขณะที่พี่นทร้องเพลงด้วยเสียงเล็กๆที่แสนหวานอยู่ข้างหู ไม่ใช่สิ พี่นทร้องเพลงจนหลับไปเองก่อนต่างหาก

ฉันเอามือไปเขี่ยผมที่ปรกลงมาที่หน้าของพี่นท พี่นทค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ พร้อมกับรอยยิ้มที่สดใส

“แอปตื่นแล้วเหรอ...”

“พี่นทเป็นยังไงบ้างอ่ะ ปวดหัวหรือเปล่าคะ”

พี่นทยิ้มและส่ายหน้า “พี่ไม่เป็นไรแล้วล่ะ”

“แอปหิวหรือยัง เดี๋ยวพี่ทำอาหารเช้าให้แอปกินนะ”

พี่นทคลายมือออกจากเอวฉัน ลุกขึ้นจากเตียง เดินไปหยิบของในตู้เสื้อผ้า แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป อาการป่วยคงจะดีขึ้นแล้วจริงๆ ต่างจากเมื่อคืนที่พี่นทไข้สูง ให้ยืนเฉยๆยังยืนไม่อยู่เลย

ฉันยังนอนยิ้มอยู่บนเตียง เอื้อมแขนไปหยิบรูปถ่ายของพี่นทที่วางบนโต๊ะข้างเตียงมาดู เป็นรูปพี่นทกำลังกอดฟูฟูหมาตัวโปรด รู้สึกโชคดีที่ได้รักพี่นท พี่นทเป็นคนน่ารัก อบอุ่น เป็นที่รักของทุกคน

“แอปเปิ้ลลลลล พี่อาบน้ำเสร็จแล้วนะคะ”

พี่นทเดินออกจากห้องน้ำมาด้วยชุดคลุมอาบน้ำสีขาว เดินไปนั่งที่โต๊ะเครื่องแป้ง ผมของพี่นทยังเปียกอยู่ พี่นทคงรู้สึกว่าฉันมองอยู่ จึงมองกลับมา สายตาของเราสองคนประสานกันผ่านกระจกโต๊ะเครื่องแป้ง พี่นทยิ้มให้ เป็นยิ้มที่สดใสและกำลังจะทำให้ฉันละลายอยู่ตรงนี้ เป็นฉันเองที่หลบตาก่อน...

ฉันลุกขึ้นจากเตียง เดินไปหาพี่นท เอาผ้าเช็ดผมที่คลุมไหล่พี่นท ขึ้นมาเช็ดผมให้

“ถ้าผมเปียกนานๆจะเป็นไข้อีก เดี๋ยวแอปเอาไดร์เป่าให้นะ”

ฉันเอาไดร์เป่าผมให้พี่นท ในขณะที่พี่นทพูดอะไรบางอย่าง เอามือชี้ๆในกระจก และเป้าหมายของนิวชี้ก็พุ่งตรงมาที่ฉัน แต่เสียงไดร์เป่าผมมันดังจนฉันไม่ได้ยิน

“พี่นท ว่าไงนะ...”

“เด็กยักษ์”

“ฮะ...”

“พี่บอกว่าเธอเป็นเด็กยักษ์” พี่นทยิ้ม

“อ้าว...”

“ก็ดู แขนขาแอปสิยาวออกมานอกชุดนอนพี่อ่ะ 555”

ฉันก้มลงมองตัวเองที่ใส่ชุดนอน paul frank สีฟ้าของพี่นท แขนขาเต่อมาก

“ไม่ใช่ซะหน่อย พี่นทน่ะเป็นฮอบบิทน้อย”

พี่นท หรี่ตาลงนิดนึง

“โอเค้...พี่นทปกติ แต่แอปเองที่เป็นแฮกริด 555”

พี่นทกำลังง่วนกับการเตรียมอาหารเช้าที่เคาน์เตอร์ครัว ปอยผมด้านหน้าที่ปรกลงมา กับผ้ากันเปื้อนทำให้พี่นทซนๆ กลายร่างเป็นพี่นทที่มีความเป็นผู้หญิงมากขึ้น

“สวัสดีค่ะ ตอนนี้เรากำลังอยู่ในรายการทำอาหารกับเชฟนท” ฉันถือกล้องวิดิโอถ่ายตัวเอง แล้วแพนกล้องไปที่พี่นท ถ่ายมุมนู้นนี้อย่างสนุกสนาน

“อร่อยไหมคะ...เชฟนท”

“แอปชิมให้พี่หน่อย” พี่นทยื่นช้อนมาตรงหน้า ซึ่งขณะนี้มือทั้งสองข้างของฉันเธอถือกล้องวิดิโออยู่

พี่นทยิ้มให้ แต่ฉันเขินมาก สุดท้ายก็ได้ชิมอาหารที่พี่นทป้อน

“อร่อยมาก พี่นทเปิดร้านเลยเถอะ”

อยู่ดีๆพี่นทก็เอื้อมมือมาจับที่คางฉัน แล้วเอากระดาษทิชชู่เช็ดปากให้ ฉันไม่รู้ตัวเลยว่า ซอสเลอะที่มุมปาก เราต่างมองตากัน ฉันรู้ดีว่าสายตาที่เรามองกันมันไม่ใช่พี่สาวน้องสาวกันอีกต่อไป พี่นทโน้มหน้าเข้ามาใกล้ เราใกล้กันมาก จนลมหายใจของพี่นทสัมผัสกับใบหน้าของฉัน ริมฝีปากของเราสองคนสัมผัสกันเบาๆ ใจของฉันเต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ พี่นทเอามือโอบเอวฉันไว้ มันเป็นจูบที่แสนหวาน ตอนนี้ฉันรู้สึกว่ากล้องวิดิโอในมือเกะกะ จนอยากจะโยนทิ้งไป

.
.
.
 

น้ำตายังคงไหลออกมาไม่หยุด มือก็กดดู youtube ที่ตัวเองเป็นคนอัพโหลดตอนที่พี่นททำอาหารไปด้วย

แล้วก็...อดไม่ได้เลยที่จะเข้าไปดู youtube ของพี่นทที่เพิ่งอัพโหลดวิดิโอใหม่เมื่อสักครู่นี้ ฉันได้ยินเสียงเล็กๆของพี่นท

I love this place

But it's haunted without you

My tired heart

Is beating so slow

Our hearts sing less

Than we wanted

We wanted

Our hearts sing 'cause

We do now know

we do not know

ฉันรักที่แห่งนี้

แต่มันกลับวังเวงเมื่อไม่มีเธอ

ห้วใจที่อ่อนล้าของฉันนั้นเต้นช้าเหลือเกิน 

 ใจเราเรียกร้องไม่เท่าที่เราต้องการ

ใจเราร่ำร้องก็เพราะเราไม่รู้อะไรเลย

To light the night

To help us grow

To help us grow

It is not said

I always know

เพื่อให้ได้ส่องแสงในยามค่ำคืน

เพื่อให้เราได้เติบโตต่อไป

แม้มิได้เอื้อนเอ่ย

แต่ฉันก็รู้ดี 

You can catch me

Don't you run

Don't you run

If you live another day

In this happy little house

The fire's here to stay

เธอจะมีฉันอยู่

ไม่จำเป็นต้องขวนขวาย

 ไม่จำเป็นต้องวิ่งตาม

ถ้าเพียงแต่เธอจะอยู่ต่ออีกสักวัน

ในบ้านหลังเล็กน่ารักนี้

เตาผิงก็ยังคงอบอุ่นอยู่เสมอ 

To light the night

To help us grow

To help us grow

It is not said

I always know

 เพื่อให้ได้ส่องแสงในยามค่ำคืน

เพื่อให้เราได้เติบโตต่อไป

แม้มิได้เอื้อนเอ่ย

แต่ฉันก็รู้ดี 

Please don't make a fuss

It won't go away

The wonder of it all

The wonder that I made

I am here to stay

เธอไม่จำเป็นต้องกังวลมากเกินไป

สิ่งเหล่านั้นจะไม่ไปไหน

สิ่งสวยงามนั้นที่ฉันได้ทำทุกอย่าง

ฉันยังคงอยู่ที่เดิม 

I am here to stay

ฉันยังคงอยู่ตรงนี้ 

...Stay...

...ตลอดไป...

“ก๊อกๆๆ” เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น

“แอปเปิ้ลลลลล...พี่นทคนนี้จะไม่มีวันปล่อยเธอไป”

_____________________

เห็ดน้อยอย่านอยด์กันเลยนะ พี่นทไม่มีวันปล่อยแอปไปหรอก

ขอบคุณคำแปลที่สวยงามของเพลง Little house จาก blog

http://littlefroggirl.exteen.com/20100301/i-am-here-to-stay

ปอลอ อย่าลืมไปฟังเพลง little house ที่พี่นท cover ไว้นะ เสียงใส เพราะแบบลอยได้เลยล่ะ
 

http://www.youtube.com/watch?v=eUIfA6v2Xkk

___________________________________

ฉันเปิดประตูห้องออกไป พี่นทยืนอยู่หน้าห้อง หน้าของพี่นทแดง แก้มยังเต็มไปด้วยน้ำตา ไม่ต่างอะไรกับฉันตอนนี้ พี่นทยิ้มให้ แม้ว่าเราจะอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก

“เอ่อ...พี่ขอโทษที่กลับมา รู้ว่าแอปคงร้องไห้อยู่ ให้พี่นทอยู่เป็นเพื่อนนะคะ รอให้แอปหายดีแล้ว พี่จะกลับไป ถ้า...”

ฉันไม่รอให้พี่นทพูดอะไรต่อ ดึงแขนให้พี่นทเข้ามาในห้อง แล้วกอดพี่นทเอาไว้ ปล่อยให้พี่นทร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของฉัน ถึงแม้ว่าพี่นทจะเป็นห่วงฉันแค่ไหน ทำเป็นเข้มแข็งแค่ไหน หรือฝืนยิ้มได้แค่ไหน แต่ฉันก็รู้ดีว่าพี่นทกำลังอ่อนแอ และฉันเองที่เป็นคนทำ

“แอปคิดถึงพี่นท...คิดถึงตลอดเลยรู้ไหม”

ฉันคลายอ้อมกอด แล้วค่อยๆใช้มือเช็ดน้ำตาให้พี่นท แต่น้ำตาของพี่นทมันมากมายเกินไปที่ฉันจะใช้มือทั้งสองข้างเช็ดหมด

ฉันจูบแก้มพี่นทเบาๆ

“ไม่รักใครอีกแล้วนอกจากพี่นท”

พี่นทยิ้ม และถามฉันว่า

“วันนี้ฮอบบิทน้อยขอใส่ชุดของแฮกริดบ้าง...ได้ไหมคะ”
 

_________THE END_________