วันเกิด..(ซาสึ&อิทา)

ข้อมูลเบื้องต้น

 วันนี้วันที่ 23 กรกฏา..

สิ่งที่ผมต้องการคือ...

เนื้อเรื่อง

 วันที่ 23 กรกฏา เวลา 18.00 น.

"เอ่อ....พี่ฮะพรุ่งนี้..." เด้กชายผมดำขลับพูดขึ้นเสียงเชิงขอร้อง

"โทษนะซาสึเกะวันนี้พี่ต้องไปทำภารกิจกับท่านพ่อยาวถึงอาทิตย์หน้า เอาไว้วันหลังละกัน" ผู้เป็นพี่ชายปฏิเสธอย่างไม่ลังเลก่อนจะใส่รองเท้าเสร็จและเดินออกไป

วินาทีที่ประตูปิดสนิท หัวใจของผู้เป็นน้องหล่นวูบลงทันที เขาเดินอย่างเชื่องช้าราวกับไร้วิญญานขึ้นห้อง ล็อกประตู  

"อีกแล้ว...พี่พูดแบบนี้กับผมอีกแล้ว"เด็กชายพูดเบาๆ พลางล้มตัวลงนอนบนเตียงเขา

พรุ่งนี้วันเกิดผม......พี่ไม่เคยให้ความสำคัญกับผมเลย  ทั้งๆที่พี่น่ะ เป็นแขกคนพิเศษของผมเลยนะ

ทุกปีผมพยายามหาของขวัญชิ้นที่คิดว่าพิเศษที่สุดให้พี่ เผื่อว่าวันเกิดผมพี่จะยอมมางานวันเกิดของผมบ้าง 

แต่...มันไม่เคยเป็ความจริง ทั้งๆที่เราแทบไม่ได้อยู่ด้วยกันเลย พี่ฮะ พี่รู้บ้างมั้ย ว่าวันพรุ่งนี้ทุกปีเลย ผมเหงาแค่ใหน จะมีวิธีอะไรบ้างที่พี่จะได้อยุ่กับผม เล่นกับผม สอนวิชานินจาให้ผมโดยไม่มีคำว่า"โทษนะซาสึเกะ เอาไว้วันหลัง" เขาอยากให้พี่ชายพูดว่า"ได้สิ ซาสึ

เกะ"มากกว่า

"ซาสึเกะ...ซาสึเกะ...."เสียงใครบางคนเรียกเขา ใครน่ะ..? เขาคิด มันดังมาจากข้างล่าง เขาหวังว่าเสียงที่ได้ยินจะเป้นของพี่ชายเขา ซาสึเกะไม่รีรอรีบวิ่งลงไปข้างล่าง

"พี่ฮะ...!"ซาสึเกะอุทาน

"อะไรกันจ๊ะซาสึเกะ  ลูกเพิ่งส่งพี่เค้าไปเมื่อกี้เองนี่จ๊ะ มะ..มาทานข้าวเย็นกับแม่ดีกว่า เสร็จแล้วเราจะได้เป่าเทียนเค้กวันเกิดฉลองล่วงหน้าด้วยกันนะ"ผู้เป็นแม่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

ซาสึเกะเริ่มกลับไปเป็นสีหน้าละห้อยอย่างเดิม เขาคงจะคิดเพ้อเจ่อเกินไป

จะเป็นไปได้อย่างไรในเมื่อเขาเป็นคนเห็นอิทาจิจนวินาทีสุดท้ายที่ออกไปนอกบ้าน

เขาคงจะคิดเป็นเด็กเกินไป จะให้วันเกิดของเขาคนเดียวมาหยุดภารกิจที่สำคัญต่อตระกูลและหมู่บ้านหรือ  ไม่....เขาต้องเป็นผู้ใหญ่ได้แล้ว เขาโตพอที่ไม่จำเป็นต้องจัดงานวันเกิดแล้ว

แต่...ถึงอย่างนั้นเขาก้เหงาอยู่ดีที่ไม่มีแขกพิเศษที่เขาเฝ้าคอยมาอวยพรให้

วันที่ 22 กรกฏา เวลา 18.40 น.

"เอาล่ะกินข้าวล้างจานเสร็จแล้ว มาเป่าเทียนวันเกิดกับแม่ดีกว่า"ผู้เป็นแม่เริ่มดับไฟและจุดเทียน

ภายในห้องครัวมีเพียงเค้ก เทียนไข แสงไฟสลัวจากเทียนไข และความเหงา....

แม้เขาจะคิดว่าเขาโตแล้ว แต่....มันก็ไม่มีความหมายถ้าเขาไม่ได้เห็นหน้าพี่ชายเขาเป็นปีสุดท้ายที่เขาจะเลิกคิดแบบเด็กๆ

"เอาล่ะ ซาสึเกะ ขอพรแล้วเป่าเทียนเลยจ๊ะ"ผู้เป็นแม่บอก ซาสึเกะฝืนยิ้มก่อนจะก้มหน้าขอพร

เขาคิดไว้มาหลายปีแล้วว่าจะขอสิ่งนี้ และปีนี้เขาก็อยากให้มันเป็นความจริงเสียที

ซาสึเกะก้มหน้าลงมาเป่าเทียน และวินาทีนั้น น้ำตาเขาใหลอย่างควบคุมไม่ได้

"อ่าว..ร้องไห้ทำไมจ๊ะซาสึเกะ"

"ป่าวร้องซะหน่อยนิ ก็ตอนเป่าควันเทียนมันเข้าตาผมอะ"ซาสึเกะแก้ตัวทำเป็นไม่มีอะไร

"ไม่เป้นไรก็ดีแล้วจ๊ะ เดี๋ยวแม่จะตัดเค้กให้ หรือซาสึเกะอยากจะตัดเค้กเองจ๊ะ"

"แม่ตัดให้ผมดีกว่าเดี๋ยวไม่งั้นผมตัดเบี้ยวเค้กก็หมดสวยกันพอดี"เขาพุดไปแบบนั้น แต่เขาแทบไม่สนใจหน้าเค้กเลยแม้แต่น้อย

แต่เมื่อเขาได้เค้ก เขาก็กินอย่างใจลอย เขาอยากให้คนที่นั้งข้างเขาเป็นอิทาจิมากกว่า แม้ว่าเค้กจะอร่อยแค่ใหนมันก็ไม่ได้ดึงดูดให้เขาสนใจมันเลย

วันที่ 22 กรกฏา เวลา 19.00 น.

"อิ่มแล้วค้าบ เดี๋ยวผมขึ้นห้องเลยนะท่านแม่"

"อ่าว...ซาสึเกะยังเหลือเค้กในจานลูกอีกตั้งเยอะนะ"

"ผมไม่ค่อยชอบกินของหวานน่ะค้าบ"ซาสึเกะตะโกนลงมาจากข้างบน

เขาเข้าไปแล้วล็อกประตูห้องอย่างเดิม ที่เขาน้ำตาไหลตอนเป่าเทียนมันไม่ใช่เพราะควัน แต่มันเป็นเพราะจิตใจของเขา เขาไม่เคยเหงาเท่านี้มาก่อนเลย

เขาได้แต่พรรนณากับตัวเองบนเตียงของเขาจนหลับไป

วันที่ 22 กรกฏา เวลา 23.55 น.

"หือ...เราหลับไปนานเท่าไหร่แล้วเนี่ย"ซาสึเกะขยี้ตาเบาๆอย่างงัวเงีย

"หวา...!เรายังไม่ได้ทำการบ้านของวันนี้เลยนี้นา...!"ซาสึเกะรีบเปิดไปเพื่อหากระเป๋าแต่เขานึกขึ้นได้ว่าลืมไว้ข้างล่าง

ซาสึเกะค่อยๆคลำทางไปตามบันไดที่มือสนิดเขาไม่อยากเปิดไฟเพราะเขากลัวว่าแม่ของเขาจะตื่น

เมื่อซาสึเกะลงไปจนถึงชั้นล่างเขาก็สังเกตเห็นสิ่งแปลกๆตัดหน้าเขาไป ซาสึเกะรีบเอาคุไนขึ้นมาป้องกันอย่างรวดเร็วแม้จะตกใจแต่เขาก็หากระเป๋าของเขาต่อ ซาสึเกะสังเกตุว่ามีแสงแปลกๆที่ห้องนั่งเล่น

เขาจึงค่อยๆแง้มประตุแต่มุมนั้นมองไม่เห็นวัตถุนั้น เมื่อซาสึเกะเริ่มแน่ใจว่าไม่มีใครเขาจึงค่อยๆเข้าไปข้างในห้อง

สิ่งที่เขาพบนั้นมันทำให้เขาประหลาดใจ เมื่อมันก้แค่คือโคมไฟ

"สงสัยท่านแม่จะลืมดับนะเนี่ย"แต่ซาสึเกะก็ยังไม่ดับไฟเขาค้นหากระเป๋าของเขาต่อ

"หานี่อยู่เหรอซาสึเกะ"เสียงบุคคลหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านที่เป็นโคมไฟ

เป็นเสียงที่คุ้นเคย แต่ไม่น่าเชื่อว่าจะมาอยุ่ที่นี่ได้ เสียงที่ทำให้หัวใจเขาโลดแล่นและพองโตขึ้นอีกครั้ง

"พี่...!!!"จากตำแหน่งเดิมที่เคยเป็นโคมไฟ

ตอนนี้กลับเป็นพี่ชายของเขาเองที่กำลังยืนถือกระเป๋าของเขาในมือซ้าย
ส่วนมืออีกด้านคือเค้กที่เหลือจากเมื่อตอนเย็นมีเทียนปักอยู่ตามจำนวนอายุของเขา

"สุขสันต์วันเกิดนะซาสึเกะ"พี่ชายที่อยู่เบื่องหน้าเขาเดินเข้ามาหาแล้วนั่งลงตรงหน้าเขา

"นี้ไม่ใช่ร่างแยกของพี่ หรือคาถาลวงตาใช่มั้ยฮะ"ซาสึเกะถามทั้งๆที่ยิ้ม ทั้งดีใจ ตกใจและแปลกใจคละกันไป

"ไม่หรอก วันสำคัญขนาดนี้จะให้ใช้ตัวปลอมมาได้ไงล่ะจริงมั้ย"อิทาจิยิ้มอย่างอ่อนโยนพลางวางกระเป๋าของซาสึเกะลง

คำพูดนั้นยิ่งทำให้ซาสึเกะยิ้มกว้างขึ้นและเริ่มกลั่นน้ำตาไว้ไม่อยู่

"พี่ฮะ..."ซาสึเกะเข้าสวมกอดพี่ชายตนเองอย่างยินดี

"เฮ้ๆ...ซาสึเกะเดี๋ยวเค้กก็หล่นหรอก"ผู้เป็นพี่ชายเตือน แต่ก็ยังคงน้ำเสียงใจดี และยิ้มให้

"ไม่สนหรอกผมกินไปแล้ว อีกอย่างพี่ก็อยู่ตรงนี้แล้วด้วย"เขายังคงกอดพี่ชายของตนอยู่

"เฮ้อ...ซาสึเกะมาเป่าเทียนก่อนดีกว่า เดี๋ยวไม่งั้นได้กินเค้กเคลือบน้ำตาเทียนแน่เลย แล้วอีกแค่ไม่กี่วิ'ก้จะเที่ยงคืนตรงแล้วด้วย"อิทาจิบอกก่อนจะยิ้มน้อยๆ

ซาสึเกะเป่าอย่างไม่รีรอ

"อ่าว...ซาสึเกะไม่ขอพรก่อนเหรอ"

"ไม่หรอกฮะ.....ก็.....พรที่ผมขอไว้เมื่อตอนเย็นเป้นจริงแล้วนิฮะ"ซาสึเกะพูดอย่างเหนียมอาย

"งั้นก็ดีเลยสิ งั้นมากินเค้กกันดีกว่า"อิทาจิส่งส้อมที่เหน็บไว้กับนิ้วโป้งให้ซาสึเกะ

ไม่รู้เพราะว่าเขาสนใจที่จะกินหรืออะไร แต่ซาสึเกะรู้สึกว่าเค้กวันเกิดตัวเองที่ได้นั่งกินกับพี่ชายตัวเองมันอร่อยกว่าที่นั่งกินกับท่านแม่หลายเท่า

"เอ่อ..พี่ฮะ....คือ.."ซาสึเกะพูดด้วยเสียงที่พยายามข่มความอาย

"อะไรเหรอซาสึเกะ"

"คือพี่ป้อนให้ผมซักคำได้มั้ยฮะ"เมื่อขอเสร็จ ซาสึเกะก้มหน้าหลบต่ำด้วยความอาย

"ได้สิ มะ...แล้วจะเอาส่วนใหนดีล่ะ"

ซาสึเกะไม่นึกว่าอิทาจิจะพูดแบบนี้  เขายิ่งดีใจไปใหญ่เมื่ออิทาจิป้อนให้เข้าจริงๆ หัวใจของเขาพองโตและมีความสุขมาก

ซาสึเกะรีบหาเรื่องอื่นคุยแก้อาย

"แล้วภารกิจพี่ล่ะฮะ"

"ตอนนี้ก็คงพักแรมอยู่ในป่า ที่อยู่กับท่านพ่อน่ะร่างแยก"

"อ่าวแล้วท่านพ่อ.."

"อ๋อ..เพราะท่านพ่อนี้แหละพี่ถึงมาได้"

"งั้นท่านพ่อก็...อนุญาติให้พี่มาเหรอ"

"ใช่...แล้วก้ถ้าท่านพอกลับมาจากภารกิจเมื่อไหร่ก็อย่าลืมไปขอบคุณท่านพ่อด้วยล่ะ"

ซาสึเกะแปลกใจนิดๆที่คนที่แข็งกระด้าง อยู่ในกรอบอย่างท่านพ่อจะยอมให้อิทาจิเสี่ยงละทิ้งภารกิจมาช่วงเวลาหนึ่งเพื่อมาหาเขา

"ฮึกๆ...."น้ำตาของซาสึเกะใหลอีกครั้ง

"อะไรกันซาสึเกะ นินจาน่ะเขาไม่ร้องไห้กันหรอกนะ"

"ก็ให้ทำไงได้ ก็พี่อะ....ฮือๆ...."ซาสึเกะซบลงตรงอกของอิทาจิ

"แค่วันนี้วันเดียวนะ"ผู้เป็นพี่พูด พลางเอามือลูบหัวของซาสึเกะอย่างแผ่วเบา

ซาสึเกะปล่อยโฮเต็มที่ แต่ที่เขาร้อง เขาไม่รุ้ว่าจะรู้สึกอย่างไรระหว่างมีความสุขมากๆที่ได้เหฌนพี่ชายของเขา

หรืออาจจะมีความรุ้สึกโกรธๆที่พี่ชายเขาไม่ค่อยมีเวลาอยุ่กับเขา

จนเขาพล่อยหลับไปในอ้อมกอดของพี่ชาย

อิทาจิอุ้มซาสึเกะขึ้นห้องนอนเพื่อจะได้ปล่อยให้ซาสึเกะหลับอย่างสบาย

ก่อนที่จะให้ร่างแยกของเขาที่อยู่กับท่านพ่อเชิญตัวเขากลับ

วันที่ 23กรกฏาคม เวลา 8.00น.

"ซาสึเกะคุงจ๊ะ การบ้านเมื่อวานนนี้ง่ายมากเลยเนอะ^ ^" เสียงของเด้กสาวเรือนผมสีชมพูทักเขาตามที่ทำทุกวัน

"อืม.."เขาไม่ได้สนเด้กสาวตรงหน้า แต่กลับมองไปนอกหน้าต่าง

แม้หน้าเขาตอนนี้จะเรียบนิ่งไร้อารมณ์ใดๆ แต่ในใจเขา กลับมีความสุขมากกว่าวันใดๆ

แม้ว่าเมื่อวานเขาไม่ได้ทำการบ้านมาก็ตาม เขาก้ไม่สนว่าครูจะเรียกไปดุหรือทำโทษเขา

ตอนนี้มีแต่ภาพเมื่อคืนเท่านั้นที่เขายังคงนึกวนไปมาในหัว

"ฮิๆ..."เขาเผลอหัวเราะออกมาเบาๆและยิ้ม เขาจะเก็บช่วงเวลาที่มีความสุขนี้ไว้ในใจตลอดไป...