ลาฟลอร่า กับภัยพิบัติ

วันหนึ่ง ณ สถาบัน ลาฟลอร่า

เเสงเเดด จ้าที่ส่องลงมากระทบ ผืนดินที่สวยงามของ ลาฟลอร่า เสียงคลื่น ที่สาดเข้ามาหาลาฟลอร่า ดนตรีบรรเลงขึ้นจากเสียงร้องของนกมากมาย วันนี้เป็นวันที อากาศดีเเละท้องฟ้า โปร่งที่สุดเลยก็ว่าได้

3 ชั่วโมงก่อนจะเกิดเเผ่นดินไหว

ณ ศูนย์การค้าในลาฟลอร่า
ที่นี่ คงจะเป็นสถานที่ที่มีนักเรียนมากที่สุดในช่วงวันหยุดเลยก็ว่าได้ เพราะ ในวันหยุดการกระทำส่วนใหญ่ของ หญิงสาว นั้นมักจะมซื้อ สิ่งของที่อยากได้ซึ่งรวมไปถึงพวกของทิวาด้วยเช่นกัน

" เฮ้อ ทุกคนทางนี้ ทางนี้ " เสียงของเด็กหญิงคนหนึ่งกล่าวขึ้นด้วยท่าทางยิ้มเเย้ม ซึ่ง ชื่อของเธอ ก็คือ ทิวา

" ทุกคนคะ นั่นคุณทิวา ค่ะ " เสียงใสน่ารัก ของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกล่าวขึ้น ซึ่ง ชื่อของ ก็คือ ยูริ

" ทิวา พวกเราอยู่นี่ " เสียงของสาวน้อยชาวจีน ที่ดังกังวาล ขึ้นมาในหูนั้น ชื่อของ เธอ ก็คือ เหมยฮัว

" ชั้นจะไปเดี๋ยวนี้เเหล่ะ " ทิวากลาวขึ้น พร้อมกับวิ่งไปหา เพื่อนของเธอ

" เหมยฮัว เล้วโรซารี่กับนาซิสส่า ล่ะ " ทิวากล่าว

" ชั้นจะไปรู้ไหมล่ะ " เหมยฮัว กล่าว

" ยัยลิง ชั้นอยู่นี่ ย่ะ  " เสียงของเด็กสาวชาว ฝรั่งเศส กล่าวขึ้น นามของเธอก็คือ นาซิสส่า

" หนอยเเน่ะห์ ยัยกิ้งก่า มาก็สายยังจะมาว่าชั้นอีก หรอ " ทิวา กล่าวด้วยท่าทางโมโห

" โทษทีนะ ที่มาสายน่ะ พอดีติดเวลาน้ำชา กับคุณเเม่น่ะ " โรซารี่ วิ่งมาด้วยท่าทางอันเหนื่อยอ่อน

" งั้นเราไปกันเลยเถอะ " ทิวากล่าวด้วยท่าทางยิ้มเเย้ม

หลังจากนั้นเวลาได้ผ่านไปเป็นเวลา ประมาณ สองชั่วโมงครึ่งจะสามชั่วโมง

ทุกคนเดินออกมาจากห้างด้วย ท่าทางมีความสุขเเละใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มพร้อม กับมือที่ถือ ของ มากมายราวกับว่าห้างนั้นเเจกของฟรี

" เฮ้อ นานๆทีได้มาเที่ยวอย่างนี้ก็ดีเหมือนกันเนอะ " ทิวากล่าวขึ้น พร้อมกับท่าทางที่มีความสุข

โดยไม่รู้เลยว่า อีกไม่กี่นาที จะเกิด ภัยพิบัติ ครั้งยิ่งใหญ่ขึ้น

" ยูริว่ารีบไปที่รถไฟ กันดีกว่านะคะ เดี๋ยวจะไปไม่ทันเวลาอาหารเย็นเอานะคะ " ยูริ พูดขึ้นมา ด้วยสีหน้าเป็นห่วง

" เออ ความคิด ดีหนิยูริ เรารีบไปกันเถอะ " ทิวา กล่าวขึ้น

"  ต้องเดินอีกไกลเลยดิ " เหมยฮัวกล่าว

" ไปเถอะ รีบข้าม สะพานเเล้ว เดินไป สถานี เถอะ " โรซารี่ กล่าว ด้วยท่าทาง หงุดหงิด

อีก 3 นาที จะเกิดเเผ่นดินไหว

ณ สะพาน เรนโบว์บิด

" ช๊อปปิ้งวันนี้มีความสุขจัง " นาซิสส่า กล่าวด้วยท่าทางดีใจ

ทันใด นั้น สิ่งที่ทุกคนไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อฝูงนกเริ่ม อพยพ หนี เหล่าสัตว์ น้อยใหญ่เริ่มบ้าคลั่ง

" นั่นนกมันจะไปไหนน่ะ " ทิวากล่าวด้วยท่าทางสงสัย

เเปล๊บ เเปล๊บ เสียงของโคมไฟ ข้างสะพาน ดังขึ้นราวกับว่าไฟจะดับ
 
" โคมไฟที่สะพานเป็นอะไรน่ะ "  โรซารี่กล่าว

พรึบ พรึบ พรึบ ทันใดนั้นไฟทั้งลาฟลอร่าก็เกิดดับขึ้น กระทันหัน

ครืด ครืด ครืด เสียงพื้นที่เริ่มสั่นคลอน ดังขึ้น

" ทุกคนชั้นว่ามันเเปลกๆๆนะ รึว่าจะเป็น!!!!!! " ทิวา กล่าวขึ้นด้วยท่าทางที่ตื่นตระหนก

" รึว่าจะเกิดเเผ่นดินไหว กันนะเจ้าคะ " ยูริ กล่าวด้วยเสียงสั่น พร้อมกับท่าทางที่ ตกใจกลัวของเธอ

ทันใด นั้น

ครืด ครืด ครืด ครืด ครืน ครืน

ขณะนี้ได้เกิดเเผ่นดิน ไหว ขนาด 9.5 ริกเตอร์ที่ใจ กลาง ลาฟลอร่า ในเวลา 17.30

กรี้ด !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! อ๊าก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! เสียงกรี้ดร้องของเหล่าเด็กนักเรียนดังขึ้นเรื่อยๆๆๆๆเเละมีมาอย่างไม่หยุด หย่อน

" สะพานจะหักเเล้ว ทำไงดีเนี่ย กรี้ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! "

ครืด ครืด ครืด บึ้ม!!!!!!!!!!!! เสียงของสะพาน ที่กำลังจะหักออกเป็นสองเสี่ยง

" ทุกคนจับมือกันไว้นะ "ทิวากล่าว

ทันใดนั้น หลังจากที่ทิวา กล่าวจบ ก็มีเสียงร้องของคนในกลุ่ม ทิวาคนคนหนึ่ง กรีดร้องออกมา

" กรี้ด ช่วยด้วย ชั้นจะตกเเล้ว "

" ยูริ ชั้นจะช่วยเธอเอง " ทิวา กล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นคลอนด้วยความกลัว

" จับมือชั้นไว้นะ ยูริ " ทิวากล่าวพร้อมยื่นมือออกไป

" อื้อ ชั้นจะจับให้มั่นคงที่สุดเลยล่ะ " ยูริกล่าว

หลังจากที่ช่วยยูริ สำเร็จ ก็เกิดเเรงสั่นสะเทือนที่เเรงกว่าเดิม อีก

" สะเทือนเเรงเป็นบ้าเลยเเหะ "

" เมื่อไหร่จะหยุดเนี่ย "

" กลัว จังเลย ใครก็ได้ช่วยด้วย "

" นี่ชั้นจะตายเเล้ว หรอ เเม่คะ ช่วยหนูด้วย "

หลังจากนั้นเวลาได้ผ่านไป ประมาณ สิบนาทีได้เเล้วกระมั้ง

" หยุดเเล้ว พวกเรารอดเเล้ว " ทิวากล่าวด้วยท่าทางที่ดีใจที่สุด

" อ๊ะ นั่นมันห้างที่เรา พึ่งจะไปมาเมื่อกี้นี้ หนิ ทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะ " นาซิสส่า กล่าว

" มันรุนเเรงมากเลยเนอะ " เหมยฮัว กล่าวขึ้น

" เรารีบออกจากที่นี่ดีกว่า เนอะ ชั้นว่ามันอันตรายมากนะ " โรซารี่

" ชะ ชั้น คิ คิดว่า นะ นะ น่ะ น่า จะ ดี นะคะ " ยูริ กล่าวด้วยสภาพที่มีน้ำตาเต็ทหน้าเเละท่าทางที่หวาดวิตกของเธอ

หลัง จากนั้น พวกทิวา ก็เดินลงมาจากสะพาน ที่ไม่เหลือสภาพที่จะพัฒนาได้อีกต่อไป ก็ต้องมาพบกับน้ำขังที่มีมากจนทำให้เดินลำบาก

พรึบ พรึบ ตู้ม

" นี่มันน้ำ หนิ " ทิวากล่าว

" น้ำมันสูงถึงเข่าชั้นด้วยเเหล่ะ " เหมยฮัวกล่าวขึ้น

โปรดติดตามตอนต่อไป