วงแหวนแห่งรัก

เนื้อเรื่อง

          เหตุการณ์วันนี้เป็นปกติเหมือนทุกวัน  ฉันแอบมองเค้าก็ธรรมดานั่นแหละ ในบางครั้งเค้าก็แอบมองมาด้วย ไม่ใช่บางครั้งสิ หลายครั้งเลยแหละยิ่งเมื่อวานนะเค้าแอบมองจังๆเลย   ก็ทุกครั้งที่หันไป   สายตาเค้าก็จะแอบชำเลืองมามองทุกครั้งเลย ฮู้ๆ      ว้าว เค้าเข้ามาใกล้แล้วระยะใกล้กว่าเมื่อกี๊ตั้งเยอะแน่ะ   จากห่างกัน2วา ตอนนี้เหลือวาเดียวเอง(ต๊าย!! ผู้หญิงอะไรเนี่ยแอบมองผู้ชายน่าเกลี๊ยด น่าเกลียด)  ขี้เก๊กชะมัด โหถือหนังสือกองโตซะด้วยกลัวว่างแล้วทนคิดถึงเราไม่ไหวล่ะสิ โฮะๆๆ

     "ปัง"   วางให้มันเบาหน่อยก็ได้นี่        

 เอ๊ะ!! อะไรน่ะ  

ฮะ!! เป็นไปไม่ได้   นั่นของใคร    นิ้วนางข้างซ้ายเค้ามีแหวน  แหวนใคร ฮือๆๆ ฉันจะทำยังไงดี 

       นิ้วนั่นหลายเดือนก่อนมันเคยมีแหวนอยู่วงนึงซึ่งเค้าใส่มาโดยตลอด  แต่ก็อีกวันนึงเค้าถอดแหวนประจำนิ้วเรียวงามของเค้ามาใส่ให้ฉันพร้อมกับคำว่ารักและจุมพิตเบาๆที่มือของฉัน (โอ้วว โรแมนติกมากค่ะ)

แล้วนิ้วเค้าก็โล่งมาโดยตลอด  ความจริงฉันซื้อแหวนไว้ให้เค้านานแล้วแหละ แต่ไม่กล้าให้ซักที   

      แต่วันนี้ไหงเค้ากลับเอาแหวนใครมาใส่เฉยเลย   ไม่ได้ล่ะนั่นน่ะแฟนฉันนะ  แค่โกรธกันเดือนสองเดือนเปลี่ยนคนใหม่เลยเหรอ(รู้ได้ไงเนี่ย)  แล้วฉันจะถามยังไงดีล่ะ   ฮึ  ไม่เอาดีกว่าเสียฟอร์มแย่   แต่เสียฟอร์มกับเสีย  แล้วฉันเลือกจะเสียแฟนแทนเสียแฟนงั้นเหรอ  ฮือๆ  ไม่อ๊าววว   คนอื่นเค้ายอมเสียทองเท่าหัวเพื่อดำรงคนส่วนตัวไว้    แล้วฉันล่ะจะเป็นไรไป   ฟอร์มนิดฟอร์มหน่อยไม่ถือหรอกน่า 

       เอาวะ!! ฟอร์มเสียได้แต่แฟนไม่ยอมเสียเฟ้ย  ดีล่ะยังงี้ต้องหาโอกาสเหมาะ หึๆ

 1 วันผ่านไป  แฮ่ๆ ฉันยังไม่กล้าน่ะ

2 วันแล้วนะ  หืมก็เค้าทำหน้าบูดใส่ฉันนี่

วันที่ 3 ตาบ้านี่!! ใครใช้ให้ขาดเรียนยะ

วันที่ 4 เฮ้อ โดนเค้าดุซะก่อน

วันที่ 5 หึๆ ทุกอย่างพร้อม ความกล้าพร้อม อุปกรณ์พร้อม  บทพูดพร้อม หน้าตา อารมณ์ ผมเผ้าพร้อม อืมO.Kลุย

"นั่งด้วยคนดิ"

"อืม"

เสียมารยาทที่สุดเวลาพูดมองหน้าผู้ร่วมสนทนาหน่อยเด้ะ

"…………"

"…………"

เฮ้ยๆ!!ได้ไงเนี่ยอ้าวๆๆไหงเงียบงี้ล่ะบทล่ะบทเงียบทั้งคู่ไม่ได้นะ

"ทำไรอยู่หรอ"

"การบ้าน"

"เหรอ"

"อืม"

นั่นแหละเริ่มกระเตื้องแล้วโฮ่ๆๆๆ    โอ้ว้าว!!ตามแผนค่ะท่านผู้อ่านคะขณะนี้มืออยู่บนโต๊ะแล้วได้โอกาสล่ะ ดูความซ่านของอีฉันนะคะ สองมือจับเลยค่ะ(ว๊าย!! กล้าเนอะ)

"แหวนใครเหรอ"

"ของเรานี่แหละ"

       เฮ้อ! โล่งอก   แล้วทำไมต้องมองหน้าฉันแปลกๆยังงั้นด้วยเห็นฉันเป็นตัวประหลาดรึไง(อ้อ! ลืมบอกไปทั้งฉันและเค้าจะพูดแทนตัวเองว่าเราค่ะ)

"อืมม.......เปลี่ยนกันมะ"  อ้าวมองอีกๆ งงอ่ะเด้ะ ฉันกล้านะยะนายบ๊องส์โธ่เก๊กอยู่ได้อะไรเนี่ย

"เมื่อกี๊ว่าไงนะ"

 โถ่เอ๊ยของงี้พูดหลายครั้งมันอายเป็นนะกว่าจะกล้าพูด

"แหวนน่ะเปลี่ยนกันมั๊ย"

"เปลี่ยนทำไม"

   หึยนี่เลิกพูดสั้ๆห้วนๆไร้อารมณ์อย่างนี้ซักทีได้มั๊ย       แต่ไม่ได้ต้องตื๊อต่อ

"พูดกันดีๆบ้างไม่ได้เหรอ  แล้วก็เลิกก้มหน้าก้มตาสนใจอย่างอื่นมากกว่าเราได้แล้วนี่แฟนนายนะ"ตาบ้ามองไรอย่างงั้นเล่า

"เหรอ"

ฮึ่ม   พูดงี้เลยเหรออีตา.......

"แฟนกันเค้าไม่ทิ้งกันไปหาคนอื่นอย่างนี้หรอก"

"นายว่าเราทิ้งนายเหรอ  แล้วนายเคยฟังสาเหตุบ้างมั๊ยล่ะ ว่าทำไมเราต้องห่างนายออกมาอย่างนั้น นายน่ะมันไม่เคยรู้อะไรเลยไม่เข้าใจความรู้สึกกันเลยว่า........"

"ช่างมันเถอะยังไงเราก็ผิดอยู่แล้วนี่"ก็ได้ถ้านายเข้าใจอย่างนั้นฉันไม่ยุ่งกับนายแล้วก็ได้ฉันจะไม่กลับมาให้นายเห็นหน้าอีก  ฉันจะไม่มองหน้าเธออีกแล้ว ฉันทำขนาดนี้ถ้ามันยังไม่พอ ฉันจะไป

"เดี๋ยว"

"หยุดก่อนสิ หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ"

เพื่ออะไรกัน

"โอ๊ย"โผล่มาได้ไงเนี่ยนายนั่งอยู่ไกลฉันหลายไมล์เลยนะเมื่อกี๊

แฮ่กๆๆ........

"แหวนน่ะจะเอามั๊ย"

"………."อะไรของนาย

"เราขอโทษ"

"…………"

นี่มือฉันไม่ใช่ของเล่นให้มาจับต้องกันง่ายๆนะ

"เรารักเธอนะ"

"…………"

"ไม่อยากรู้เหรอว่าทำไม........."

"ช่างเถอะตอนนี้เราเข้าใจกันแล้วนี่"

"ตอนนายใส่แหวนให้น่ะนายมาจูบมือฉันทำไม"(ว๊าย!! กล้าถามได้ไงยะซื่อบื้อจิ๊ง  by..ร้านดอกไม้)

"ใครไปจูบมือเธอเมื่อไหร่"

 "ก็เมื่อวาน"

"ฉันจูบแหวนฉันต่างหาก ต้องร่ำลากันหน่อยสิ"

อะไรกันรักแหวนมากกว่าฉันงั้นเหรอ"จะเอาคืนมั๊ยล่ะ"

"หึ"  หัวเราะบ้าอะไรอย่างงั้นนะ  "ไม่เอาวงนี้"

"รักมากไม่ใช่เหรอวงนี้" แล้วจะมองหน้าฉันทำไมเนี่ย

"แหวนที่รักมากก็เอาไว้กับคนที่รักมากสิ"

"………….."

"หน้าแดงทำไม"

"ใครบอก"

"ฮะๆ  มะเขือเทศ"

"โอ๊ย  เจ็บนะ แก้มฉันน่ะมัน............ "

"มันไม่ใช่ของเล่นมาจับกันง่ายๆนะ  หึหึ เราไม่ได้จับเฉยๆนี่เราหยิกต่างหาก"

"ฮึ" คนบ้าฉันพูดอะไรไม่ออกแล้วนะ

"ว่าไงแหวนน่ะเราจะได้ใส่มั๊ยเนี่ย"

"ไม่ต้องใส่แล้ว ก็ใครนะที่ถามว่าเปลี่ยนทำไมแล้วยังจะมาทำหน้าเหมือนกับปฎิเสธอย่างงั้น  มันก็เท่ากับไม่อยากเปลี่ยนนั่นแหละ ไม่ต้องตอบก็รู้แล้ว"

"ผู้หญิง  ชอบคิดมากไม่เข้าท่าเลย ยังไม่เข็ดอีกเหรอสองเดือนก็ยังทนไม่ได้แล้วนะ เลิกคิดมากเลิกระแวงได้แล้ว ถ้าเรามีใครจริงๆแล้วเราจะกลับมาง้ออีกทำไม ทั้งๆที่เธอเองเป็นคนตีตัวออกไปห่างเราเองนะ"

 "……….." หือ ล้อเล่นนิดเดียวซีเรียสทำไมเนี่ย โอยฉันสำนึกแล้ว

"…………."

"เราขอโทษ  นี่ไงแหวนเรา เอาไปดิ"

"สวมให้หน่อยสิ"

"ไม่"

"ไม่จริงๆเหรอ"

"ไม่" แล้วทำไมถึงต้องอมยิ้มด้วยตาบ้า

"เมื่อวานเรายังสวมให้เลย"

"ช่าง"ฮิๆ สมน้ำหน้า "เฮ้ย"   

"ครั้งนี้เราหอมนะ ไม่ได้จับต้องเล่น และก็ไม่ได้หยิกด้วย ฮะๆ เป็นมะเขือเทศอีกแล้ว"

"หึยตาบ้า ไม่ต้องเอาแล้ว"

"อ้าวจะไปไหนล่ะ รอก่อนสิ"

"ไม่ต้องตามมาเลยคนบ้า"

          เฮ้อในที่สุดเราก็กลับมารักกันเหมือนเดิมซะที   บางครั้งเหตุผลก็ไม่จำเป็นต้องอธิบายหรอกถ้าเราจะรักกันเรื่องจะหนักแค่ไหนก็อภัยได้เสมอแหละ    เนอะ  ^0^