จำเลยรักซาตาน

ลำดับตอนที่ #28 : หวั่นไหว อัพครบ 100%

 

แค่เปียกฝนแค่นี้คงไม่ถึงกับตายหรอก คนอย่างนายจะอดทนได้สักแค่ไหนกัน ผมมองรอดหน้าต่างในห้องนอน เสียงฝ้าร้องยังคงดังลั่นแต่เขาคนนั้นยังไม่ไปไหน

ท่ามกลางสายฝนกันยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น เนื้อตัวเขาเปียกปอน

อย่าใจอ่อนนะริท อย่าใจอ่อน

ภาพวันที่เขาทำร้ายผมอย่างเลือดเย็นเข้ามาในหัวผมอีกครั้ง

แค่นี้เองเขาแค่เปียกฝนแต่วันนั้นผมถูกทรมานอย่างเลือดเย็นที่สุด ผมเจ็บผมเสียน้ำตามากเท่าไหร่

พอเถอะกัน กลับไปนะกลับไปอยู่ในที่นายอยู่ อย่าทำแบบนี้อย่าทำให้ฉันต้องจดจำความเจ็บปวดแบบนั้นอีกเลย

ให้เราสองคนต่างคนต่างอยู่ ได้ไหมกัน ได้ไหม

ได้แต่มองเขาผ่านหน้าต่าง ได้แต่ปล่อยให้น้ำตาไหลริน

ให้ริทได้อยู่กับความทรงจำของกันคนเก่าได้หรือเปล่า

อย่าทำร้ายริทเลยนะกัน…อย่าทำมันอีกเลย

ริททรมาน ริททรมานจริงๆนะกัน ออกไปจากชีวิตริทสักที

ช่วยให้เรื่องของเราจบลงได้มั๊ยกัน

……………………………………………………………………….

แสงแดดยามเช้ารอดเข้ามาในหน้าต่าง พร้อมลมเย็นๆ เสียงนกร้องที่ไม่ค่อยได้ยินในตัวเมืองสักเท่าไหร่ ปลุกผมให้ตื่นในตอนเช้า ผมไม่รู้ว่าผมเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่พอลืมตามาสมองผมดันคิดถึงใครอีกคนนึงที่ยืนตากฝนอยู่หน้าบ้านผม

ไม่อยู่หรอก คนแบบนั้นป่านนี้คงกลับไปแล้วมั้ง

เขาจะมาทนตากฝนเพื่ออะไรกัน เพื่อคนที่เขาเกลียดแบบผมเหรอ

ไม่มีทาง คนอย่าง กัน ไม่มีทางทำแบบนั้น ผมพยุงตัวลุกขึ้น มองผ่านหน้าต่างบนหัวนอน

ไม่อยู่จริงๆด้วย กลับไปแล้วสินะ แต่ทำไมหัวใจผมกับรู้สึกเจ็บแปลกๆ

กำลังคลาดหวังอะไรอยู่ริท คิดว่าเขาจะยืนตากฝนรอนายจนถึงเช้าหรือไง

เลิกบ้าสักที เขาไปนะดีแล้วจะได้ไม่ต้องมาทนเจ็บแบบนี้อีก ผมปราดน้ำตาที่ไหลลงมาอาบสองแก้มผม

ไม่น่าเชื่อว่าผมต้องเสียน้ำตาให้ผู้ชายเลวทรามคนนั้นอีก

ต้องเข้มแข็งสิริท อย่าปล่อยให้ริทคนที่อ่อนแอกลับมาเลิกทำตัวงี่เง่าสักที

ยังมีไอตัวเล็กอยู่ในท้อง ยังมีลูกนะริท ได้แต่ลูบท้องตัวเองเบาๆไอตัวเล็กเหมือนจะดิ้นตอบมา

เขาเป็นทุกอย่างของผม แค่ลูกก็พอแล้ว ส่วนพ่อของลุกผมไม่ต้องการ

พยายามพยุงตัวลุกขึ้น ก่อนจะเปิดประตูหน้าบ้าน แต่คนตรงหน้าทำให้ผมชะงัก

เขายังไม่ไปผู้ชายคนนั้นยืนยิ้มอยู่หน้าบ้าน

''กินข้าวกันนะริทป่านนี้ไอตัวเล็กหิวแล้ว''

 เขายิ้มบางๆพลางชูโจ๊กที่เขาซื้อมาให้ผมดู

''ขอเข้าไปในบ้านได้มั๊ย เดี๋ยวกันเทโจ๊กใส่จานให้นะ อยู่แถวนี้ลำบากนะริทไม่รู้จะอร่อยเหมือนกันทำหรือเปล่า เย็นนี้เดี๋ยวกันทำให้ทานเอามั๊ย พ่อทำอร่อยกว่านี้อีกนะไอตัวเล็ก''

 เขาทำเหมือนเรื่องระหว่างเราไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันง่ายเกินไปหรือเปล่ากัน

ผมเอาตัวขวางประตูไว้ ไม่ให้เขาแทรกเข้ามาในบ้าน

''ออกไปฉันบอกแล้วไงว่าไม่อยากเห็นหน้านาย ออกไปจากชีวิตฉันสักที''

''ฉันเกลียดนายไม่ได้ยินหรือไง''

''แต่ผมรักคุณกับลูกไม่ได้ยินหรือไง ''ไอบ้านั้นไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด แถมยังทำหน้ากวนๆใส่ผม

''เมียใครเนี่ยใจร้ายชะมัดเลย ดูสิไอตัวเล็กแม่เขาไม่ให้พ่อเข้าบ้าน เมื่อคืนก็ปล่อยให้นอนตากฝนทั้งคืนเนอะ ไม่เป็นห่วงกันบ้างเลย ใจร้าย'' เขาก้มลงไปพูดกับท้องผม

''แล้วใครใช่ให้ไปนอนมิทราบ แล้วเอามืออกไปจากท้องฉันด้วยฉันไม่ให้จับนายไม่สิทธิ์อะไรทั้งนั้นไม่ต้องมาแทนตัวเองว่าพ่อ'' ผมปัดมือเขาออก

''หงุดหงิดอะไรเดี๋ยวลูกก็ออกมาหน้าบึ้งไม่น่ารักแบบนี้หรอกริท''

''เกิดมาอย่าดื้อแบบแม่นะครับไม่น่ารักเลย''

''งั้นก็บอกให้เขาเกิดมาอย่าเลวเหมือนพ่อด้วยก็แล้วกัน''  มือของเขาตกลง  รอยยิ้มทะเล้นหายไปแทนมาด้วยสายตาเหมือนคนเจ็บปวด

คำพูดสั้นๆแต่กำลังบีบหัวใจข้างซ้ายของผมจนแน่นไปหมด

ทั้งๆที่อยากให้เขากลับมาแต่อีกใจกับกลัวการกระทำของเขา

กลัวว่าเขาจะมาแย่งความรักจากลูกไป กลัวว่าที่เขาทำเพราะรักลูกไม่ใช่ผม

ผมไม่อยากกลับไปจมอยู่กับฝันร้ายที่แบบเดิมๆอีกแล้ว

ไม่มีอะไรที่เจ็บปวดได้มากกว่าการถูกหลอกใช้เหมือนกับที่เขาชอบทำ

''ครับ เขาจะไม่มีวันเลวแบบพ่อของเขากันจะไม่ยอมให้เขาทำพลาดทำร้ายหัวใจตัวเองแบบพ่อของเขาเด็ดขาด''

หัวใจตัวเอง ผมไม่รู้ว่าผมเคยอยู่ในสถานะนั้น ในหัวใจของเขา

กำลังจะโกหกอะไรอีกเหรอกัน แต่วันนี้ฉันจะไม่มีวันเชื่อนายอีก ไม่มีอีกแล้วริทคนโง่คนนั้น

เพราะนายเป็นคนทำลายความเชื่อใจที่เคยมีให้นายไปหมดแล้วกัน

นายเป็นคนทำลายมันเองไปกับมือแล้วจะโทษใคร

……………………………………………………………………………………………….

''คุณจะให้ผมนอนที่นี้จริงเหรอริท'' ศาลาริมน้ำติดคลองหน้าบ้าน ไม่มีหมอนไม่มีมุ้ง ไม่มีแม้แต่ผ้าห่ม

''ถ้านอนได้ก็นอน นอนไม่ได้ก็กลับบ้านนายไป จะกลับไปหาเมียนายก็ได้นะ ฉันไม่คิดอยากจะรั้งนายไว้หรอก'' คนตัวเล็กเม้มปากแน่นมองหน้าเขา

หน้าตาแบบนี้หึงชัดๆ ยิ่งเห็นเขาทำหน้าบึ้งๆผมยิ่งเผลอยิ้มออกมา

''ก็เมียผมกับลูกผมอยู่ที่นี้จะให้ไปไหนล่ะนอนที่นี้ก็ได้ครับ เพื่อเมียผมจะเห็นใจ''

''เห็นทีนายต้องตายไปก่อนสักชาตินึงก่อนแต่ไม่รู้ว่าเมียนายจะเห็นใจหรือเปล่านะ ''

''ถ้าคิดว่าทนอยู่ได้ก็ทนอยู่ไป แต่ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับฉัน เพราะถ้านายขึ้นไปบนบ้านเมื่อไหร่มีเรื่องแน่คุณหนู นภัทร''

นั้นน่ากลัวแล้วใช่มั๊ยริท ทำหน้าแบบนั้นผมต้องกลัวหรือเปล่านะ

เขาหันมาทำหน้าโหด ก่อนจะเดินหนี ผมเลยลุกขึ้นพยุงเขาไว้

''จะจับทำไมปล่อย ฉันบอกแล้วไงอย่ามายุ่งกับฉัน'' เขาสะบัดมือผมออก แต่ผมกับรวบตัวเขามากอดแน่น

นี่ถ้าไม่ติดว่ามีไอตัวเล็กอยู่ในท้องนะ หึ ผมจะจัดการกับไอเด็กดื้อให้ดู

''ไอบ้าปล่อยสิโว้ย!!!''

''อยู่นิ่งๆก่อนริท'' อ้อมกอดอบอุ่นที่ผมส่งไปให้เขา หน้าของผมซบลงบนไหล่ มืออีกข้างลูบท้องที่นู้นออกมาเบาๆ

ตอนนี้ผมทั้งลูก ผมมีทั้งริท ลำบากแค่ไหนผมก็ยอม

''ฝันดีนะครับ…''อยากอยู่ให้นานกว่านี้ แต่ผมก็รู้ว่าคนในอ้อมกอดก็ลำบากใจ

''กันทำร้ายริท ถ้าแค่คำพูดมันคงยากที่จะเชื่อว่าผมรักคุณ''

''แต่ต่อจากนี้ผมจะทำทุกวันให้มันดีกว่านี้จนกว่าคุณจะกลับมารักผม ผมจะทำให้เรื่องราวของเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง''

''ผมขอแค่โอกาสได้มั๊ยริท  อีกสักครั้ง…''

''อีกแค่ครั้งเดียว'' ทั้งน้ำเสียงทั้งสีหน้าที่พยายามอ้อนวอนเขาอย่างถึงที่สุด แต่ริทไม่ตอบ ไม่มีคำพูดอะไรออกมาจากปากเขา เขาดึงมือผมออกจากตัวเขา

มันยากที่จะให้อภัยผมรู้ แต่อีกครั้งไม่ได้เหรอริท ขอโอกาสอีกแค่ครั้งเดียว

''ไม่เป็นไรริทไม่เป็นไร  ผมจะรออยู่ตรงนี้จนกว่าคุณจะให้อภัยผม'' ริทหลับตาก่อนจะยิ้มออกมาบางๆมือของเขากำแน่น

''บางทีนายอาจจะต้องรอถึงจนวันสุดท้ายที่นายมีลมหายใจ''

''หรือบางทีมันอาจจะไม่มีวันนั้นเลยก็ได้กัน…''

…………………………………………………………………………………………….

''ฉันท้อง…'' มันเป็นแค่ประโยคเรียบๆที่มัดหมี่บอกกับร่างสูงโปรงตรงหน้า

''คุณท้องกับใคร ''น้ำเสียงลนลานแค่ได้ฟังก็รู้ว่าเจ้าตัวตื่นเต้นมากแค่ไหน หญิงสาวเหยียดมองตามที่นั้งอยู่ตรงหน้า

''กับนายสามเดือนแล้ว ''

ทั้งๆที่รังเกียจแต่ต้องพูดออกไป อีกไม่นานหรอกแกจะได้ไปอยู่กับลูกของแกในนรกไอสวะชั้นต่ำ

''นี่เป็นลูกของเราจริงๆเหรอคุณ''

''แล้วนายคิดว่าฉันท้องกับใครละนายก็รู้ว่านายเป้นคนแรกของฉัน'' เธอดัดเสียงน้อยใจเล็ก มองตูมตามผ่านแว่นตาสีดำสนิท

''แต่ถ้านายไม่ต้องการ ฉันจะเอาเด็กออก''

''ไม่ใช่นะผมต้องการเขานะมัดหมี่ตามต้องการเขา เขาเป็นลูกของเรานะคุณจะทำร้ายเขาไม่ได้''

''แต่มันอยู่ในท้องฉันแกคิดว่าฉันจะเอามันมาประจานความเลวทรามของนายหรือไง''

''แต่ผมไม่ยอม คุณเป็นเมียผมผมจะรับผิดชอบคุณเอง ''เขาหันไปกระชากมือหญิงสาว แต่เธอกับจ้องเขาด้วยสายตาเย็นชา

''นายคิดว่านายจะสั่งฉันได้หรือไงตาม เด็กบ้านี่อยู่ในท้องฉัน ฉันจะฆ่ามันเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ถ้านายอยากให้ฉันเก็บมันไว้มีอยู่แค่วิธีเดียว''

''คุณจะให้ผมทำอะไร ''

''หาตัวไอเด็กบ้านั้นให้เจอแล้วฆ่ามันซะ อย่าให้มันมีลมหายใจอยู่ต่อไปบนโลกใบนี้ต่อไป''

ถ้ามีฉันต้องไม่มีแกไอริท

ถึงเวลาที่ฉันต้องแกแค้นแกคืนบ้างแล้ว ได้เวลาเอากันกลับมาเป็นของฉันสักที

........................................................................................................50%

''ใครเหรอค่ะ คุณ '' ป้าใจแกยืนมองคนตรงหน้าที่กำลังทำความสะอาดบ้าน ก็แกไม่เคยเจอกันเลยสักครั้ง แล้วผมก็บอกแกว่าพ่อของลูกในท้องผมเขาตายไปแล้ว ป้าแกเลยคิดว่าผมตัวคนเดียว

อยู่ดีๆก็มีไอบ้าที่ไหนมานอนอยู่ศาลาบ้านผม  มันก็หน้าแปลกอยู่หรอกจริงมั๊ย

''ผมเป็น…''ผมเห็นเขากำลังจะตอบ แต่ผมไม่ให้โอกาสเขาตอบต่างหาก

''คนใช้ของผมครับ เขาเป็นคนใช้ของผมครับ ''หึ พอผมพูดแบบนั้น เขาก็มองหน้าผม เหมือนกำลังคลาดโทษสายตาของเขาหลุบต่ำลง

แล้วทำไมล่ะนายกำลังหวังวาฉันจะบอกว่าเขาเป็นอะไรกับฉันเหรอ

''ครับผมเป็นคนใช้เขา'' ประโยคนิ่งๆแต่สายตาดูเดียวดาย พอเขาพูดแบบนั้นผมเองก็รู้สึกแปลกๆเหมือนกัน สงสารเหรอ ไม่ใช่หรอก แต่ก็หน้าสงสารอยู่เหมือนกันนะ ลูกคุณหนูแบบเขายอมมาทำงานบ้านช่วยผมทุกอย่าง  เขาแทบจะไม่ให้ผมแตะอะไรเลย ลึกๆแล้วผมรู้สึกดี ผมปฏิเสธความจริงข้อนี้ไม่ได้ เวลาที่เขาอยู่ใกล้ๆผม เขาคอยเป็นห่วงผมสารพัด แต่จะให้เชื่อใจตอนนี้มันก็ทำไม่ได้เหมือนกัน

''ปัง!!!'' ผมแตะกระป๋องน้ำที่เขาใช้เช็ดบ้านจนมันหกเปียกพื้นไปหมด ป้าใจแกมองผมแบบงงๆ ผมหยักไหล่แบบไม่ทุกร้อนอะไร

''ริททำแบบนี้ทำไม ''กันถามผมเสียงนิ่ง ก็เขาเช็ดบ้านหลังใหญ่นี่เกือบจะเสร็จแล้วนี่นา ดูจากเม็ดเหงื่อที่เปียกเต็มตัวแบบนั้นคงจะเหนื่อยพอสมควร ก็แค่งานบ้านไม่กี่อย่าง(ก็ทุกอย่างนั้นแหละที่เขาทำ)

''ทำอะไรฉันไม่ได้ตั้งใจนายวางของขวางเท้าฉันไว้เอง '' พอพูดแบบนั้น ยืนนิ่งเลยครับ ดูเหมือนเขาเองก็รู้ว่าผมแกล้งเขา ก็แกล้งมาตั้งแต่เช้ายันเกือบจะเย็น งั้นงานบ้านไม่เสร็จเอาเย็นป่านนี้หรอก

สมน้ำหน้าอยากร้ายกับผมดีนักทีใครทีมันไงพ่อคุณ

''ถ้านายไม่พอใจก็กลับบ้านนายไปฉันไม่ได้บังคับ '' เราสองคนใช่สายตาท้าทายกันแล้วก็เป็นเขาที่คงทนไม่ไว้ หลบตาผมก่อนแล้วถอนหายใจออกมา

ชิส์ นึกว่าจะแน่

''งั้นป้ากลับก่อนนะคะ ป้าแค่เอากับข้าวมาให้ ''ป้าใจแกคงทนสถานการณ์อึดอัด ประทะคารมทางสายตาแบบนี้ไม่ไหว

''แล้วพรุ่งนี้คุณจะให้ป้าไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนมั๊ยคะ พรุ่งนี้หมอเขานัดตรวจคุณหรือเปล่า ''

''ครับหมอเขานัดอัลตร้าซาวน์เด็ก'' ผมเองก็อยากรู้ว่าลูกเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย

''งั้นให้ป้าไปเป็นเพื่อนมั๊ยคะ''

''ไม่เป็นไรหรอกครับป้าเดี๋ยวผมไปเอง'' ผมไม่ได้พูดนะ แต่ไอ้บ้านั้นพูดต่างหาก

''งั้นป้ากลับก่อนดิกว่าค่ะ'' ดูเหมือนป้าแกจะมองออกว่าสถานการณ์ตอนนี้จะย่ำแย่ลง แน่นอน ป้าแกเลยตัดสินใจเดินเข้าบ้านแกไป

''ใครจะให้นายไปด้วยไม่ทราบ !!!''

''ผมอยากรู้ว่าลูกเราเป็นผู้หญิงผู้ชาย''

''แล้วเกี่ยวอะไรกับนาย…ฉันไม่ให้นายไป'' ผมพูดกับเขาเรียบๆ แต่เขากับยื่นหน้ามาหาผมจนต้องเบี่ยงตัวออก

ไอบ้านี่ บ้าชะมัดแต่ทำไมหัวใจมันเต้นแรงแบบนี้นะ

''แต่ผมเป็นพ่อเขา แล้วผมก็จะไป''

''เรื่องของนาย'' เพราะสายตาของเขากำลังยิ้มเหมือนยอกล้อผมอยู่ มือเขาคล้องเอวผมไว้จนดิ้นไม่หลุด เหมือนหัวใจผมกับมาเต้นดังอีกครั้ง เหมือนวันนั้น วันที่ผมเจอเขาวันแรก

ผมไม่ชอบเลยความรู้สึกแบบนี้เหมือนคนอ่อนแอจัง ผมอ่อนแอเกินไป

''ปล่อย'' ผมรีบดันตัวเองออกมาก่อนทีจะรู้สึกอะไรมากกว่านั้น พยายามผลักตัวออกห่างเขาก็เลยยอมปล่อย

ได้แต่รีบเดินเข้าไปในห้อง แต่เหมือนกรรมมันตามผมทันยังไงไม่รู้ ผมลื่นเพราะน้ำที่เปียกไปทั่วบ้าน

แต่ก่อนที่ผมจะกระแทกตามแรงโน้มท่วงมือของเขาคนนั้นก็มารับร่างของผมไว้ก่อน

''เป็นอะไรหรือเปล่า'' รู้สึกร้อนที่ต้นคอวูบแปลกๆครับ เขายืนซ้อนหลังผมอยู่ ผมได้แต่เอามือจับท้องผมไว้  แรงที่ผลักเขาแทบไม่มี ผมตกใจจริงๆ

กลัวจริงๆกลัวว่าลูกจะเป็นอะไรไปอีก

''ยืนนิ่งๆริท'' เขาพูดกับผมเรียบๆเหมือนคนกำลังโกรธ ก่อนจะอุ้มผมเข้าห้อง

''เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ''ผมนอนราบบนเตียงนุ่มตกใจไม่หาย แต่พอลืมตาขึ้นมาหน้าเขากับผมห่างกันไม่กี่เซน

''จะทำบ้าอะไรนายไม่มีสิทธิ์เขามาในห้องฉัน''

''เจ็บตรงไหนหรือเปล่า'' ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ยินที่ผมไล่

''ตกใจหรือเปล่าครับ'' เขาเอามือลูบท้องผมเบาๆ

''แม่ดื้อเกือบทำหนูเจ็บแล้ว'' ทั้งน้ำเสียงแล้วก็สีหน้าที่อ่อนโยน มันทำให้ผมเผลอมองหน้าเขา อารมณ์หลายอย่างมันประดังเขามา พอเขามองผม ผมเลยหันหน้าหนีไปมองทางอื่น

''เป็นห่วงลูกมากสินะ แต่เขาไม่เป็นอะไรหรอก'' ทำไมอยู่ดีๆ เหมือนอยากจะร้องไห้ก็ไม่รู้ เหมือนผมกำลังอิจฉาไอตัวเล็กที่อยู่ในท้องสายตาแบบนั้น เขาไม่เคยแม้แต่จะมองผม มีแค่สายตาเกลียดชังร้ายกาจของเขาที่พอผมหลับตาลงมันจะเหมือนฝันร้ายที่ตามมาหลอกหลอนผมทุกคืน

''เป็นห่วงทั้งแม่ทั้งลูกครับ '' มันเป็นคำพูดที่อ่อนโยนที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินมาจากปากกัน เขาประคองหน้าผมให้กลับมามองเขา สายตาที่ไม่หลอกลวงริมฝีปากก้มต่ำลงมาจรดหน้าผากผมก่อนจะละลงมาเรื่อยๆแล้วมาจบลงที่ริมฝีปาก ไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้น เขาแค่กดจูบลงไปเบาๆเหมือนกำลังปลอบให้ผมหายกลัวเหมือนเขาเองก็รู้ว่าผมตกใจ

''เพราะรักทั้งแม่ทั้งลูก'' คำพูดแผ่วเบาเหมือนเขากำลังกระซิบที่ข้างหู ผมได้แต่หลบสายตาวูบไหวคู่นั้น รู้สึกว่าตัวเองหวั่นไหว รู้สึกเหมือนหัวใจมันเต้นรัวมากกว่าเก่าจนกลัวว่าเสียงของมันจะทำให้คนที่อยู่เหนือร่างผมได้ยิน แล้วเขาก็พูดประโยคที่ทำให้ผมหนักใจ

''ขอโอกาสอีกครั้งได้มั๊ยริท กันอยากดูแลลูกกับริท สัญญาว่าจะไม่ทำให้เสียใจอีก ขอโอกาสให้ผมอีกสักครั้ง''

''ครั้งสุดท้าย…''

ครั้งสุดท้าย ผมควรจะเชื่อดีหรือเปล่า

รู้มั๊ยว่ามันยาก ที่ต้องกลับไปเชื่อใจอีก

ผมอยู่กับเขาที่นี้ เขาทำทุกอย่าง ทำให้ผมมีความสุข

เขาคอยปลอบโยน ห่วงใย เหมือนกันคนที่ผมรัก

แต่ผมกลัว กลัวทุกอย่างจะเป็นเหมือนเดิม

ทั้งๆที่เขาบอกว่ารักแต่คำว่ารักของเขามันเชื่อถือได้มากแค่ไหน ในเมื่อครั้งนึงคำๆนี้เคยฆ่าผมให้ตายมาแล้วทั้งเป็น

กลัวว่าทุกอย่างจะเป็นแค่ความฝันที่พอตื่นขึ้นมาแล้วทุกอย่างจะเป็นเหมือนเดิมกันคนนี้จะหายไป

ผมกลัวหัวใจมันจะรับไม่ไหว…ผมกลัวผมจะตาย

ผมคงทนไม่ไหวเป็นครั้งที่สอง หัวใจเป็นแค่ก้อนเนื้อนุ่มๆแล้วมันอ่อนแอเกินไป

แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นผมก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าผมรักเขา ผมไม่อยากจะเสียเขาไป

อย่างที่ผมบอกผมมันอ่อนแอ…

''ขอเวลาหน่อย ''ไม่ได้ผลักไสไม่ได้ไล่เหมือนเก่า แต่ตอนนี้ผมให้ได้แค่นี้ จนกว่าความทรงจำเลวร้ายแบบนั้นจะหายไปจากหัวผมได้หมดสักที

แค่รอเวลาได้หรือเปล่า มันไม่ง่ายนะกัน ที่จะลืมเรื่องราวที่ผ่านมาทั้งหมดที่นายเคยทำไว้กับฉันและมันต้องใช้ความพยายาม

''ขอบคุณครับ แค่นี้ก็พอแล้ว'' เขายิ้มแล้วดึงผมมานอนกอด

อ้อมกอดของกันยังคงอบอุ่นเสมอ ริทคนโง่ที่ยังไงก็ยังรักซาตาน

อีกสักครั้งจะยอมเชื่ออีกสักครั้ง  ครั้งสุดท้าย

…………………………………………………………………………….

''นายมาทำอะไรที่ห้องฉัน''  ผมมองตามร่างของกันที่หอบหมอน หอบผ้าห่มวางไว้บนเตียงผม

นายนี่คงต้องกำลังเข้าใจอะไรผิด

''ทำไมทำหน้าอย่างั้นละ ผมแค่อยากมานอนกอดคุณกับลูก  อยากนอนกอดมาตั้งหลายคืนแล้ว'' ไอใบหน้าเจ้าเล่ห์แล้วยิ้มร้ายกาจแบบนั้นหมายความว่ายังไง แล้วสายตาแพรวพราวแบบนั้นอีก

คนอย่างนายมันไว้ใจไม่ได้ กัน

''แล้วใครใช้ให้นายมานอน'' ผมไปอนุญาตให้นายมานอนตั้งแต่เมื่อไหร่ แค่เผลอนอนกอดไปหน่อยเดียวเมื่อตอนเย็นคืนนี้จะมานอนด้วยเลยเหรอ

นายคิดว่าฉันใจง่ายขนาดนั้นเลยหรือไงฮะ

''อ้าวยังไม่หายโกรธกันอีกเหรอริท'' สีหน้าสลดลงอย่างเห็นได้ชัดมาก สายตาของเขาหลุบต่ำลง แต่ผมนะกำลังกลั้นหัวเราะ ไอผู้ชายตัวโตๆเวลางอน มันไม่น่ารักเหมือนเด็กหรอกนะ

''ผมคิดถึงคุณ'' มันเป็นคำพูดที่หน้าเศร้าทั้งๆที่หัวใจของผมกำลังยิ้ม ได้แต่มองคนที่นั่งข้างๆแล้วหันหลังให้ผม

''นั้นมันเรื่องของนาย'' ตีเสียงนิ่งตามเสต็ปเดิมๆ คนเราต้องมีฟอร์มบ้างเดี๋ยวเขาจะหาว่าง่าย

คราวนี้เศร้านักเลยพึ่งเคยเห็นผู้ชายร้ายกาจอย่างเขาหน้าสงสารก็วันนี้ เขาเดินกอดหมอนกอดผ้าห่มเดินออกจากห้องผม ไม่เหมือนคุณชายร้ายกาจที่ผมเคยรู้จักเลยสักนิด

''ที่ระเบียง ถ้าอยากนอนห้องเดียวกับฉัน นายต้องไปนอนที่ระเบียง ถ้าไม่อย่างนั้นก็กลับไปนอนศาลาริมน้ำอย่างเก่า ''

ให้ได้แค่นี้แหละ แค่นี้ผมก็ใจดีมากพอแล้วนะ ผมแกล้งหันหลังแล้วเอนตัวนอนลง ห่มผ้าห่มช้าๆ ยังไม่ง่วงเท่าไหร่หรอกแต่อยากแกล้งหลับ

ไม่ใช่ไม่คิดถึงแต่มันดูเหมือนง่ายเกินไป

ถ้าเขามีความอดทนอีกหน่อย เหมือนคำว่าจะรอของเขา เขาต้องรอผมได้

เขาต้องเป็นคนที่ทำให้ความรู้สึกนั้นกับคืนมาเหมือนเดิม ทำให้ผมหายจากแผลที่เขาทำไว้

''แต่ว่ามันหนาวน้า'' รู้สึกเหมือนอีกฝั่งของเตียงมันยวบลง เสียงของกันที่ดูออดอ้อนอยู่ข้างๆหูผม

ไอบ้านี้ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ

''เรื่องของนาย!''

''ยุงมันเยอะ''

''เรื่องของนาย!!''

''อยากนอนกอดเมีย...''

''เรื่องของนาย''

''เฮ้ยไม่ใช่ ไม่ได้อนุญาต ''ไม่ทันแล้วหละ พอผมหันไป  เขาก็เอื้อมมือไปปิดไฟ แล้วดึงผมเข้ามากอดไว้

''ขอบคุณครับ ''ดูนะยังมีหน้ามาขอบคุณนะ

รู้สึกเหมือนเขากำลังยิ้มนะ ทั้งๆที่มันมืดแต่ความรู้สึกของผมมันบอก มีเพียงแสงจันทร์สลัวๆส่องเข้ามากระทบร่างเราสองคน ผมปล่อยให้เขากอดผมไว้หลวมๆ

''นายมันเจ้าเล่ห์ ร้ายกาจที่สุด ''ว่าเขาแบบนั้นแต่ผมก็กำลังยิ้ม ผมเองก็กระชับอ้อมกอดเข้าแน่น ปล่อยให้หัวพิงบนอกเขา เขาดึงหมอนออกแล้วใช่แขนตัวเองเป็นหมอนให้ผม

นอนไม่หลับหรอกถ้าเป็นแบบนี้ผมคงนอนไม่หลับ

แล้วผมก็รู้ว่าเขาเองก็คงนอนไม่หลับ เพราะไอที่เต้นอยู่กลางอกเขามันเต้นรัวจนผมได้ยินเสียง

''เจ้าเล่ห์นะยอมรับ แต่ไม่ได้ร้ายกาจที่สุด ผมยอมให้คุณกับลูกตัดเขี้ยวตัดเล็บไปหมดแล้ว เสือตัวนี่ไม่มีพิษสงอะไรแล้วริท''

''ก็ขอให้มันจริงๆเถอะ ''ได้แต่ยิ้มออกมา รู้สึกเหมือนตัวเองยิ้มมากขึ้นหรือเปล่า

ความรู้สึกที่ขาดหายไปเหมือนถูกเติมเต็มเข้ามาใหม่

ใกล้จะเหมือนเดิมแล้วอีกนิดเดียว หัวใจที่เหี่ยวเฉาดวงนี้จะกลับมาเต้นแรงเหมือนเก่า

''โอ๊''ะ ผมเผลอร้องออกมาเพราะไอตัวเล็กมันดิ้นประท้วงอยู่ในท้อง

''เป็นอะไรหรือเปล่าริท ''

''ปะ เปล่าไอตัวเล็กมันดิ้น'' ผมรู้ว่าเขาคงรู้ว่าผมกำลังมีความสุข เขาว่ากันว่าแม่กับลูกมักจะสื่อถึงกันได้ เห็นทีจะจริง

''อย่าดิ้นแรงสิครับแม่เขาเจ็บนะ ''น้ำเสียงอ่อนโยนของคนเป็นพ่อ เขาค่อยเอื้อมมือมาจะแตะท้องผม แต่กับชะงักไป

ผมไม่เคยให้เขาแตะลูก ได้แค่พูดแต่เขาไม่เคยสัมผัสไอตัวเล็กที่อยู่ในท้องผมเลยสักครั้ง

ลูกเองก็คงอยากคุยกับเขาเหมือนกันใช่หรือเปล่าถึงได้ชอบประท้วงผมบ่อยๆเวลาที่ผมอยู่ใกล้เขา

''ลองจับเขาดูสิ'' ผมจับมือเขาให้มาแนบท้องผม

''ริทลูกดิ้นใหญ่เลย '' ดูเหมือนไอตัวเล็กจะชอบใจเลยดิ้นซะใหญ่ เขาก็คงอยากคุยกับพ่อของเขา ส่วนกันเองดูจากน้ำเสียงคงตื่นเต้นพอๆกัน

''พ่อชื่อกันนะครับ หนูอย่าดิ้นแรงสิครับแม่เขาเจ็บนะ ''เสียงดุเบาๆพร้อมกับมือที่ลูบท้องผมไปมาไม่หยุด พอเขาพูดแบบนั้นไอตัวเล็กในท้องเหมือนจะงอนเลยหยุดดิ้นไป

''สงสัยจะหลับแล้ว'' ผมพูดแล้วก็ยิ้มให้กัน

''ฝันดีนะไอตัวเล็ก''  รู้สึกเหมือนไอตัวเล็กจะรับรู้เลยดิ้นน้อยๆส่งท้าย

ทั้งกันทั้งผมเลยหัวเราะออกมาพร้อมกัน

เราสามคนพ่อแม่ลูก นอนกอดกัน มันความสุขจริงๆนะ ตรงนี้ ในอ้อมกอดของเขา

ถ้านี่เป็นนิทานสักเรื่อง ผมก็ขอให้ตอนจบเราสามคนพ่อแม่ลูกได้อยู่ด้วยกันตลอดไป

จะเป็นจริงมั๊ยนะ ผมหลับตาลงช้าๆ

แค่ตอนนี้แค่วันนี้ก็พอ แค่ผมมีเขา

พรุ่งนี้ผมจะไม่สนใจ  แม้ผมจะกลายเป็นคนโง่งี่เง่าแค่ไหนก็ตาม

…………………………………………………………………………………………………………….

หวานสุดๆเเล้วน้า อีกสามสี่ตอนจบ


เม้นๆๆหน่อยนะคะ



 ฟิ้วไปเเล้ว
เม้นเยอะก็มาต่อไว ไรต์ทุกคนเป็นเเบบนั้น
 โดยเฉพาะไรต์คนนี้
 ตอนหน้า...อืม อยากเขียนเเล้วอ่ะ เม้นนะขอร้องมันอยู่ในหัวอยากเอาออกมาให้อ่านเเล้ว
ได้โปรดเขาอยากเขียน จบเรื่องนี้จะได้ลงเชลยหัวใจต่อ