จำเลยรักซาตาน

ลำดับตอนที่ #27 : กลับมาเป็นเหมือนเดิม... ได้มั๊ยเธอ

   

 

……………………………………………..

''ขอโทษนะคะทางเราคงให้ประวัติของคนไข้กับคุณไม่ได้จริงๆ ''พยาบาลสาวยังคงยืนกรานหนักแน่นมองหน้าชายหนุ่มหน้าคม หลายวันมานี่ ผู้ชายคนนี้จะพยายามตามขอประวัติคนไข้แต่มันเป็นกฎของโรงพยาบาล

''แต่ผมเป็นสามีเขานะครับเมียผมกำลังท้องแต่ไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน''

''ทางเราให้ไม่ได้จริงๆค่ะ''

''แต่ว่าผม…''

''ถ้าคุณบอกว่าภรรยาของคุณมาฝากท้องเมื่อสองอาทิตย์ก่อนดิฉันว่าไม่เกินอาทิตย์นี้คุณอาจจะได้เจอภรรยาของคุณที่นี้ก็ได้นะคะ เพราะคุณหมอคงจะนัดตรวจอีกปลายสัปดาห์''

''เหรอครับ'' เสียงของกันอ่อนลง หลายวันที่มาเฝ้าที่โรงพยาบาล ก็ไม่แม้แต่เจอคนตัวเล็ก

แต่ต่อให้ผมต้องนอนรอคุณที่นี้นานแค่ไหนผมก็จะรอริท ตลอดชีวิตผมก็จะรอ

หลายวันที่ผ่านมาผมคอยมาเฝ้าที่โรงพยาบาล หวังว่าจะเจอเขาแต่นี้ผ่านไปเกือบอาทิตย์แต่ก็ยังไม่เจอ ผมมองคนท้องทุกคนที่มาตรวจท้องที่โรงพยาบาล

ป่านนี้ริทคงจะเดินเหินลำบากเหมือนกัน ท้องของเขาคงจะใหญ่ขึ้นบ้างแล้วจะสี่เดือนแล้วสินะที่เขาท้อง

ตอนนี้เขาจะเป็นอย่างไงบ้างตลกชะมัด เมื่อก่อนผมไม่เคยสนใจ

อย่างที่พี่เก่งบอก มาทำแบบนี้ตอนนี้เพื่ออะไรกัน มันไร้ค่า

ถ้าตอนนั้นที่เขาอยู่ ถ้าผมลืมเรื่องทุกอย่างไม่ทำร้ายเขา วันนี้เราสองคนคงได้ใช่ชีวิตร่วมกัน ได้เป็นครอบครัวที่สมบูรณ์อย่างที่เขากับผมต้องการ

ทุกวันที่ผมหลับตาผมจะเห็นที่ผมทำเลวทรามไว้กับเขาไว้

ก็สมควรแล้วไอกันที่ริทเขาทิ้งมึงไปมึงมันเลวเอง แต่กลับมาได้มั๊ยริท กลับมาได้มั๊ย

ไม่ต้องให้อภัยก็ได้แค่กลับมาอยู่ข้างๆคนนี้ ขอแค่นี้ได้มั๊ยครับ จะไม่ทำให้เสียน้ำตาอีก

ผมได้แต่หวังว่าทุกอย่างมันยังไม่สายเกินไป ผมรักเขา ผมรักริท ตอนนี้ผมรู้แล้วว่ารัก

แต่ผมคงหวังมากเกินไป

…………………………………………

''คุณค่ะป้าส่งแค่นี้นะคะ คุณกลับเองได้ใช่ไหม ป้ามีธุระต้องทำในตัวเมืองนิดหน่อยกว่าจะกลับคงใกล้ค่ำไม่อยากคุณมาคอย ''

''ไม่เป็นไรครับป้าริทกลับเองได้ ป้าไปทำธุระเถอะไม่ต้องห่วงริทหรอก  เดี๋ยวพาไอตัวเล็กไปหาหมอเสร็จริทว่าจะเดินเที่ยวเล่นแถวๆนี้หน่อยไม่ต้องห่วงนะครั''บ ผมยิ้มบางๆให้ป้าใจ ป้าแกเป็นคนใจดีที่คอยช่วยเหลือผมเสมอ

หลายเดือนที่ผ่านมาผมไม่ได้ติดต่อใครเลย

อยู่กันสองคนกับไอตัวเล็กในท้อง แล้วป้าใจแกก็เป็นเหมือนญาติผู้ใหญ่ที่คอยเป็นห่วงเป็นใยผมเพราะแกคิดว่าผมไม่มีใคร

แต่ตอนนี้ผมก็ไม่มีใครจริงๆนอกจากลูก

''ไปกันนะไอตัวเล็ก'' ผมพูดกับท้องตัวเองเบาๆ เป็นแบบนี้เสมอเวลาที่ผมอยู่คนเดียว

เขาทำให้ผมรู้ว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียวยังมีเขาอยู่นะ อยุ่ตรงนี้ อยู่ในท้องผม

ผมจะอ่อนแอไม่ได้

ผมปล่อยให้ริทคนเดิมตายไป ริทคนที่ร้องไห้เจ้าน้ำตา ริทคนที่รักผู้ชายเลวทรามคนนั้นจนหมดหัวใจ

ผมจะไม่รักเขาอีกแล้ว เวลาทำให้แผลที่อยู่ในหัวใจผมเกือบจะหายดี

อีกหน่อยผมจะลืมเขาได้หมดหัวใจ แล้วเมื่อถึงตอนนั้นผมคงเลิกหนีสักทีเลิกหนีหัวใจตัวเอง

รถแท็กซี่จอดลงหน้าโรงพยาบาล ผมลงมาจากรถ รู้สึกเหมือนไอตัวเล็กในท้องกำลังดิ้น สี่เดือนเองนะลูกจะดิ้นได้ยังไง หรือกำลังดีใจอะไร หึไอตัวเล็ก

''คุณเรืองริท รอสักครู่นะคะ อีกสักพักคุณหมอคงเรียก'' นางพยาบาลค่อยๆประคองให้ผมนั้ง แต่ดูเหมือนเธอจะจ้องหน้าผมแปลกๆ

เป็นอะไรของเขานะ หรือว่ามีอะไรติดหน้าผม เธอมองหน้าผม พอผมมองเธอแล้วยิ้มให้เธอก็หลบตา  สักพักเธอก็มองผมอีก ตลกชะมัด แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร ได้แต่มองคนที่มาตรวจครรภ์หลายคนที่นั้งอยู่ข้างๆผม

ดูเหมือนพวกเธอจะมีพ่อของลูกมาด้วย แต่ผมไม่มี

จะไปคิดถึงคนเลวคนนั้นทำไมริท จะไปคิดถึงทำไม

ป่านนี้เขาคงมีความสุขอยู่กับเมียของเขา

หัวใจมันไม่รักดีพยายามเตือนเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักจำ

ผมไม่อยากคิดถึงเขาแล้ว ผมไม่อยากเจ็บอีก แต่ทำไมทุกอย่างมันคอยวนเวียนให้ผมคิดถึงเขาเสมอนะ

เลิกโง่สักทีริท เลิกโง่สักที

หมายเลข 038คุณเรืองริทค่ะ เชิญที่ห้องสอง เสียงพยาบาลดังขึ้นทำผมตื่นออกมาจากความคิดที่ฟุ้งซ่าน ผมพยายามดันตัวเองขึ้น ถึงท้องจะยังไม่ใหญ่มากนัก แต่ผมก็ตัวเล็กพอดู ผมพยายามยืนด้วยความอยากลำบาก แต่มือใครบางคนก็เข้ามาประคองผมไว้

''ขอบคุณครับ''ผมหันไปขอบคุณเขา หัวใจของผมเหมือนมันกำลังหยุดเต้น ร่างกายเหมือนจะชาไปชั่วคณะความทรงจำเดิมๆกำลังเข้ามาตีวนในหัวผมอีก

ผู้ชายคนนั้นผู้ชายที่ทำร้ายผม เขายืนอยู่ตรงหน้าผม

คนที่ผมอยากลืมที่สุด ไม่ว่าจะหนีสักเท่าไหร่ผมก็หนีเขาไม่พ้นสินะ

''กันนาย…''

''ริท คุณสบายดีใช่มั๊ย ''เขาดึงผมเข้ามากอด ซุกหน้าลงบนซอกคอผม มันทั้งอบอุ่นแล้วก็อ่อนโยนอย่างที่ผมไม่เคยได้รับจากเขามาก่อน

แต่ผมไม่ต้องการ ตอนนี้ผมไม่ต้องการมันอีกแล้ว

''ช่วยเอามือสกปรกของคุณออกไปจากตัวของผมด้วยครับ เพราะผมไม่รู้จักคุณ''

''ริท กันขอโทษ'' เขาพละออกมองหน้าผม ตาของเขาดูเศร้านะ ทำหน้าเหมือนคนเจ็บปวด สายตาของเขาเหมือนขอร้องผม ขอให้ผมยกโทษให้ กำลังจะเล่นละครอีกแล้วสินะพอที่เถอะผมเบื่อที่จะต้องมาเจ็บปวดซ้ำๆซากๆ

''ผมไม่รู้จักคุณไม่ต้องมายุ่งกับผม ผมไม่มีอะไรที่จะต้องยกให้คุณอีกแล้ว''

เพราะเคยให้ไปหมดแล้วทั้งตัวทั้งหัวใจ แต่ที่ได้ตอบแทนมามีแต่ความเจ็บปวด

ฉันไม่มีอะไรที่ยกให้นายแล้วกัน เขามองหน้าผมแล้วเปลี่ยนมามองที่ท้อง ผมเห็นเขายิ้มออกมา เขาเอื้อมมือจะมาจับท้องผมแต่ผมเดินถอยออกมา พอผมทำแบบนั้นเขาก็ลดมือลงสายตาของเขากำลังสั่นเทา

แต่ผมจะไม่มีวันสงสารคนที่ทำร้ายผมขนาดนั้น

นายไม่มีสิทธ์มายุ่งกับเด็กคนนี้ เขาเป็นลูกของฉันคนเดียวไม่ใช่ลูกของนาย

ถ้ามีพ่อใจคอคับแคบ โหดร้าย เลวทรามขนาดนั้นอย่ามีซะยังดีกว่า มีแค่ผมคนเดียวก็พอ ผมไม่ยอมให้ลูกต้องมีพ่อเลวๆแบบนั้น ผมไม่ยอมให้ลูกเกิดมาเหมือนเขา

ผมหมุนตัวกลับ ทั้งๆที่บอกตัวเองว่าเข้มแข็ง แต่ผมกับอ่อนแอ ผมมันน่าสมเพชจริงๆ

แล้วผมก็ทำแบบเดิมคือหนีอีกครั้ง ผมเดินออกจากเขา เหมือนไอตัวเล็กมันกำลังประท้วงผมอยู่ในท้อง เขาดิ้นเบาๆจนแรงขึ้นเรื่อยๆ แต่ตอนนี้ผมไม่สนใจอะไรอีกแล้ว

ผมเจ็บผมไม่สามารถทนมองหน้าเขาได้ แต่ผมก็รู้ว่าเขาวิ่งตามผมมา

''อย่าวิ่งริท คุณกำลังท้องมันอันตราย'' มือหนาคว้าข้อมือผมแต่ผมกับสะบัดมันออกอย่างไม่ใยดี มืออีกข้างของผมโบกรถแท็กซี่

''ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน เอามือของนายออกไปสักที ฉันไม่ต้องการความหวังดีอะไรทั้งนั้น ลูกของฉัน ฉันดูแลได้''

''แต่เขาก็เป็นลูกของผมเหมือนกันนะริท ผมเป็นพ่อเขานะ''

พ่อเหรอ ผมเค้นยิ้มออกมา

''ฉันบอกนายแล้วใช่มั๊ยว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกนาย แต่เป็นลูกของพี่สนเพราะนั้นเลิกยุ่งกับฉันสักที''

''ผมไม่เชื่อผมรู้ว่าเขาเป็นลูกของเรานะริท เขาเป็นลูกของผมกับคุณ''

''คุณไม่เคยมีใครนอกจากผมผมรู้ริท''

''ใช่ฉันไม่เคยมีใครแต่นายก็ไม่ใช่พ่อของเด็กคนนี้ พ่อของเขา ตายไปจากฉันนานแล้ว''

''กันคนที่ฉันรักตายไปนานแล้ว เพราะฉะนั้นได้โปรดอย่ามายุ่งกับฉันอีกเลยนะ ปล่อยฉันไปเถอะกัน ฉันขอร้อง''

ผมปล่อยให้น้ำตาไหลรินลงมา ผมไม่แม้แต่จะมองหน้าผู้ชายคนนั้น รถแท็กซี่จอดลง ผมรีบยัดตัวเองเข้าไปนั้งในนั้น เขาคว้าผมไว้ไม่ทัน ประตูถูกล็อคทันทีที่ผมขึ้นมา

เปิดประตูให้กันริท คุณจะไปไหนกลับบ้านกับผมนะ กลับไปอยู่ด้วยกันผมจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว

กันขอโทษริทกันขอโทษ

เสียงเคาะกระจกดังรัวขึ้นเรื่อยแต่ผมไม่สนใจ

มันเหนื่อยเกินไปที่จะต้องมาเชื่อผู้ชายคนนี้อีก ผมไม่อยากเจ็บอีกแล้ว

ออกรถได้เลยครับ

มันสายไปแล้วกัน เรื่องของเราสองคนมันควรจะจบไปตั้งนานแล้ว

………………………………………………………………………………

กัน

สายฝนเม็ดเล็กกำลังโปรยลงมา ผมขับรถตามเขามาเรื่อยๆ มันคงยากที่เขาจะให้อภัยผม ผมรู้ว่าผมทำเลวกับเขาไว้เยอะ

แต่ผมก็ปล่อยเขาไปไม่ได้เหมือนกัน ผมมันคนเห็นแก่ตัว

รถแท็กซี่จอดสนิทลงที่บ้านไม้หลังเล็กๆหลังนึงที่นี้เป็นสวนที่ไกลจากตัวเมืองพอสมควร

เขามาหลบอยู่ในที่แบบนี้ ไม่น่าผมถึงตามหาเขาไม่เจอ

ผมเดินตามเขาลงไป เขากำลังจะขึ้นบ้าน แต่ผมคว้ามือเขาไว้แต่เขาสะบัดมือผมออก

''ฉันบอกแล้วไงว่าอย่ามาจับตัวฉัน'' สายตาแบบนั้นเหมือนกับเห็นเงาตัวเองในแววตาเขา มันเหมือนผมตอนที่มองเขาเมื่อก่อน คงเกลียดกันมากสินะริท

''ริทคุยกันให้รู้เรื่องก่อน''ผมดึงเขาให้เข้ามาหาตัว

''ไม่มีอะไรจะต้องคุย ฉันไม่รู้จักคนแบบนาย ต่อให้ตายก็ไม่รู้จัก ปล่อย''

''ไม่ปล่อยก็บอกแล้วไงว่าคุยกันให้รู้เรื่อง'' ผมเขย่าตัวเขาที่คิดจะหนีอยู่ท่าเดียว

ผมไม่มีวันปล่อยคุณไปหรอกริท ไม่มีวันปล่อย

''ปล่อยฉันเจ็บ'' เขานิ่วหน้า เอามือจับท้องไว้

''ผมขอโทษริทคุณเป็นอะไรหรือเปล่า'' ทันทีที่ผมปล่อยมือ มือเล็กก็สะบัดลงบนหน้าผม

''เลิกบ้าสักทีจะทำร้ายกันไปถึงไหนจะต้องให้เด็กคนนี้ตายไปอีกคนนึงหรือไงนายถึงจะสะใจใช่มั๊ยกัน''

''จะต้องให้เขาตายไปใช่มั๊ย''

''ไม่ใช่ริท ฟังกันก่อน'' เขาวิ่งขึ้นบ้านปิดประตูใส่หน้าผม ผมได้แค่ทรุดอยู่ตรงหน้าประตูหน้าบ้านเขา

''ผมจะรอคุณอยู่ตรงนี้ริท ผมไม่สนว่าฝนจะตกแรงเท่าไหร่''

''จะไม่สนว่าผมจะเปียกปอนมากกว่านี้สักแค่ไหน ถ้าคุณไม่กลับบ้านกับผมผมจะรอคุณอยู่แบบนี้ ผมจะอยู่ที่นี้กับคุณเอ''ง เสียงสะอื้นเบาๆกำลังดังผ่านประตูรอดเข้ามา

คุณร้องไห้เพราะผมอีกแล้วเหรอริท

แต่ต่อจากนี้ไปผมจะไม่ทำอีกแล้ว ได้แค่ลูบประตูไม้เบาๆ เสียงฟ้าร้องยังคงร้องดังขึ้นเรื่อยๆ

''ไม่ต้องนะกันอยู่ตรงนี้ริทไม่ต้องกลัวนะ''

''กันไม่ปล่อยให้ใครทำร้ายริทหรอกไม่ต้องกลัว ''น้ำตาผมไหลลงมา

''ไม่ต้องหายโกรธก็ได้แค่เปิดประตูออกมา ให้กันกอดริทได้มั๊ย ฝนตก กันรู้ว่าริทกลัว''

ไม่มีเสียงตอบกลับ

มีแต่เสียงสะอื้นของเราสองคน

''ผมรักคุณนะริท ผมรักคุณกับลูกจริงๆ ให้ผมทำอะไรก็ได้ผมยอมแค่ให้คุณกลับมารักผมเหมือนเดิม''

''ผมทำได้จริงๆนะริทผมทำได้ทุกอย่าง กลับมาเป็นมาเป็นเหมือนเดิมได้มั๊ยริท''

''ผมทนปล่อยมือออกจากคุณไปไม่ได้จริงๆ''






...............................................................................................

ขอเปลี่ยนเเนวการเขียนไปเรื่อยๆนะคะ

16เม้นเเล้วเจอกัน

เราสองสามคนเเอบกระซิบว่ามีตอนพิเศษ ไปสปอยไว้ในเฟสเเล้ว

ใครอยากได้เฟสเขา เขียนบอกไว้นะคะเดี๋ยวส่งลิงค์ไปให้