อีลิเดน

มายด์ เด็กสาววัย 18 ปี ลืมตาตื่นขึ้นมาในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย ห้องเดิมของเธอที่เคยเป็นห้องนอนเล็ก ๆ เรียบง่าย เต็มไปด้วยหน้าต่างบานเล็ก เตียงนอน และโต๊ะอ่านหนังสือ กลับกลายเป็นห้องขนาดใหญ่โอ่โถง เต็มไปด้วยหน้าต่างบานใหญ่ที่เผยให้เห็นทิวทัศน์กว้างใหญ่ไพศาลของทุ่งหญ้าและภูเขาที่โอบล้อม ภายในห้องมีครบครันทั้งห้องครัว ห้องน้ำ ที่วางรองเท้า โต๊ะทานข้าว และที่นอนพับเก็บได้

“นี่มันที่ไหนกัน?” มายด์พึมพำกับตัวเองด้วยความตกใจ

เธอรีบลุกขึ้นจากเตียง เดินไปที่หน้าต่าง มองออกไปข้างนอก

“นี่ไม่ใช่บ้านของฉันแน่นอน” มายด์อุทาน

เธอหันกลับมามองไปรอบ ๆ ห้อง

“นี่มันฝันไปหรือเปล่า?” มายด์ถามตัวเอง

เธอตัดสินใจลองหลับตาลงอีกครั้ง หวังว่าเมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เธอจะกลับมาอยู่บ้านของเธอ

“ได้โปรด... ขอให้มันเป็นแค่ฝัน” มายด์อธิษฐาน

แต่... เมื่อเธอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอก็ยังคงเป็นห้องเดิม ทิวทัศน์เดิม

“ไม่จริง!” มายด์กรีดร้องด้วยความสิ้นหวัง

น้ำตาไหลรินอาบแก้ม

“ฉันจะกลับบ้านยังไง?” มายด์คร่ำครวญ

เธอเดินออกจากห้อง มองไปรอบ ๆ ยังมีอีกหลายห้องเรียงรายอยู่

“มีใครอยู่ไหม?” มายด์ตะโกน

แต่ไร้เสียงตอบรับ

เธอเคาะประตูห้องฝั่งตรงข้าม แต่ไร้เสียงตอบรับ เธอเคาะประตูห้องอื่น ๆ ต่อไป แต่ก็ไม่มีใครตอบกลับมา

“ฉันอยู่ที่นี่คนเดียวหรือ?” มายด์ถามตัวเองด้วยความกลัว

เธอเดินกลับไปที่ห้องโถงขนาดใหญ่ใจกลางอาคาร กลางห้องมีกระจกบานใหญ่สะท้อนภาพทิวทัศน์ด้านนอก บนกระจกมีป้ายสีทองอร่ามเขียนว่า "อีลิเดน"

“อีลิเดน... ที่นี่คือที่ไหน?” มายด์อ่านชื่อบนป้ายด้วยความสงสัย มายด์ทรุดลงกับพื้น ร้องไห้ด้วยความสิ้นหวัง คิดถึงบ้าน ครอบครัว และชีวิตเดิมของเธอ น้ำตาไหลรินอาบแก้ม เสียงสะอื้นดังก้องไปทั่วห้องโถง

“ฉัน... ฉันจะกลับบ้านได้ไหม?” มายด์ถามตัวเองด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

มายด์ทรุดลงกับพื้น ร้องไห้ด้วยความสิ้นหวัง คิดถึงบ้าน ครอบครัว และชีวิตเดิมของเธอ น้ำตาไหลรินอาบแก้ม เสียงสะอื้นดังก้องไปทั่วห้องโถง

ทันใดนั้น เธอรู้สึกเหมือนมีใครแตะไหล่เบาๆ มายด์หันขวับไป มองเห็นผู้หญิงรูปร่างผอมสูง ผมสีแดงยาวสลวย แต่ใบหน้าของเธอกลับว่างเปล่า ไร้ซึ่งดวงตา จมูก ปาก

มายด์ตกตะลึง กรีดร้องด้วยความหวาดกลัว สติของเธอมืดดับไป

.

.

.

To be continued…