[ One Shot] THE MYTH OF MIND ๐ Sejeong x Chaeyeon

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

THE MYTH OF MIND

ถ้าฉันพูดว่า คิดถึงเธอ สักพันครั้ง เธอจะรู้สึกถึงมันบ้างมั้ย?

ณ พระราชวังจองของกษัตริย์จองยุนโฮ ผู้มีพระราชธิดาเพียงองค์เดียว คือ องค์หญิงจองแชยอน

องค์หญิงแสนสวยประทับอยู่เบื้องหน้าขององค์ชายรูปงามนามว่า มินโฮ

"องค์ชายมินโฮบุตรคนโต ส่วนนี่คือองค์หญิงเซจองธิดาองค์เล็กของข้า"

องค์หญิงแชยอนยิ้มให้องค์ชายมินโฮพียงเล็กน้อย ก่อนจะเบนสายตามองธิดาองค์เล็ก

สายตาขององค์หญิงแชยอนจับจ้องไปที่ใบหน้าขององค์หญิงเซจอง ดวงตาขององค์หญิงเซจองช่างงดงาม

ยิ่งรอยยิ้มบนเรียวปากทำให้องค์หญิงแชยอนไม่อาจละสายตาไปได้เลย

หลังจากเสร็จสิ้นการดูตัว ครอบครัวขององค์ชายมินโฮได้ประทับต่อที่พระราชวังจอง และจะเดินทางกลับไปพร้อมกับองค์หญิงแชยอน เพื่อจัดพิธีอภิเสกสมรสกันในอีกสามเดือนข้างหน้า

องค์ชายมินโฮถูกใจว่าที่พระชายยาอย่างไม่ต้องสงสัยทั้งรูปร่างหน้าตากิริยาท่าทางขององค์หญิงแชยอนช่างคู่ควรกับตำแหน่งอัครมเหสีของเค้ายิ่งนัก

องค์ชายมินโฮนึกขอบคุณท่านพ่อที่มีสายตาดีเยี่ยม เลือกสรรผู้หญิงงดงามราวกับนางฟ้ามาให้กับเค้า

"เจ้าว่าองค์หญิงแชยอนเป็นอย่างไร" มินโฮเอ่ยถามน้องสาว

"นางเหมาะสมที่จะเป็นพระชายาของท่านพี่" มินโฮยิ้มพอใจกับคำตอบ

.

.

.

ตั้งแต่ที่มันเกิดขึ้น และยังซ่อนอยู่ภายในตัวฉัน

ไม่เคยเลย ที่ฉันจะต้องการใครสักคนมากขนาดนี้

..ทำไมข้าถึงควบคุมใจตัวเองมิได้เลย..

องค์หญิงเซจองเดินออกไปนอกห้องเพราะข่มตานอนไม่ได้ หน้าของใครบางคนอยู่ในห้วงความคิดนับตั้งแต่พบหน้า

"ท่านเซจองยังไม่บรรทมหรือ"

องค์หญิงเซจองสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงหวานทักขึ้น ใครบางคนที่กำลังคิดถึงปรากฏอยู่ตรงหน้า

"ข้าไม่ค่อยคุ้นชินกับสถานที่บรรทม"

ภายใต้ความเงียบสงบหัวใจขององค์หญิงทั้งสองกำลังเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง

เพียงปลายมือสัมผัสกันองค์หญิงทั้งสองต่างรู้สึกประหลาดกับตัวเอง

หัวใจของข้าไม่ควรรู้สึกแบบนี้....

ไม่เคยต้องตาชายใดแต่กลับถูกสะกดด้วยสายตาคู่นี้ สายตาของสตรีเพศเฉกเช่นเดียวกัน

สายลมพัดผ่านนำความหนาวเย็นมาสู่ร่างกาย หากแต่ร่างกายของค์หญิงกลับอบอุ่นเมื่อมือของทั้งคู่จับกันไว้

ทั้งคู่ไม่กล้าหันมองหน้า รู้สึกดีเกินกว่าคำบรรยายใด

องค์หญิงแชยอนเผลอบีบมือเมื่อถูกหยดน้ำค้างกระทบใบหน้า องค์หญิงเซจองหันมามองรีบยกมืออีกข้างบรรจงเช็ดหยดน้ำนั้นออกจากใบหน้าหวาน

ตาประสานกัน ความในใจถูถ่ายทอดถึงผ่านดวงตาของทั้งคู่

ใบหน้าใสค่อยๆเคลื่อนเข้าใกล้มากขึ้น เรียวปากบางเผยอรับกับปากแดงสด

ส่วนที่นุ่มที่สุดในร่างกายประสานกันอย่าลงตัว สองกายแนบชิดตามสัญชาตญาณ

มันเกิดขึ้นและไม่สามารถหยุดได้....

 ... อ่อนหวาน นุ่มนวล ตราตรึง

องค์หญิงทั้งสองถอนจูบออกจากกันอ้อมแขนยังคงประคองกอดไว้ มองตากันอย่างลึกซึ้ง

คำพูดไร้ซึ่งความหมาย ความในใจสื่อผ่านสายตา...

"ทำไมข้าถึงรู้สึกดีกับท่าน" เสียงหวานเพ้อ องค์หญิงเซจองคลี่ยิ้มด้วยความดีใจ

"ข้าก็เหมือนกัน"

องค์หญิงเซจองดึงร่างบางเข้ามาใกล้จูบลงบนปากนุ่มอีกครั้ง ก่อนจะประคองกอดองค์หญิงแชยอนไว้

องค์หญิงทั้งสองยืนดูดาวที่ส่องประกายพร่างพราว

เพียงแค่วันเดียวที่ได้พานพบกัน หัวใจของทั้งคู่เปลี่ยนไปตลอดกาล

.

.

.

หนึ่งเดือนที่ผ่านไปกับความสัมพันธ์ลับขององค์หญิงทั้งสอง องค์ชายมินโฮพอใจอย่างมากที่น้องสาวของตนเข้ากับว่าที่พระชายาได้ดี

องค์ชายมินโฮไม่นึกติดใจสักนิดที่องค์หญิงแชยอนไม่ค่อยให้ความสนใจเค้านัก กลับเข้าใจว่าองค์หญิงแชยอนคงไม่คุ้นชินกับการสานสัมพันธ์กับบุรุษ ถึงยังไงองค์หญิงแชยอนก็ต้องเข้าพิธีอภิเสกสมรสกับเค้าในอีกสองเดือนข้างหน้า

สายตาคมมององค์หญิงแชยอนด้วยความหลงใหล รอยยิ้มหวานขององค์หญิงแชยอนประทับในใจ

หลงรักท่าทางและกิริยาอ่อนช้อยขององค์หญิงแชยอน ตั้งใจแล้วว่าจะยกให้องค์หญิงแชยอนเป็นพระมเหสีเพียงคนเดียว ต่อให้เค้าจะต้องตาหญิงใดมากแค่ไหน จะไม่มีวันยกให้เทียบเทียมองค์หญิงแชยอน

"ทำอะไรกันอยู่" องค์ชายมินโฮไม่สามารถละสายตาไปจากองค์หญิงแชยอนได้เลย ยิ่งได้ใกล้ยิ่งหลงรัก

"เอ่อ" องค์หญิงแชยอนขยับหนีด้วยความตกใจ

"พวกเรากำลังหัดทำกิมจิค่ะ" องค์หญิงเซจองเอ่ยตอบ แอบดึงร่างบางให้ขยับออกห่างพี่ชาย

องค์ชายมินโฮไม่ทันได้สังเกตการกระทำนั้นเพราะมัวแต่สนใจว่าที่พระชายา

"สอนข้าบ้างสิ่ ท่านหญิง" องค์ชายมินโฮส่งสายตาไล่ให้น้องสาว องค์หญิงเซจองจำต้องเดินออกไป

เมื่อก้าวเดินออกมาขอบตาร้อนผ่าว...ลืมเสียสนิท

องค์หญิงแชยอนกำลังจะเป็นของท่านพี่

หึง...แต่ทำอะไรไม่ได้ มือขององค์ชายมินโฮกำลังจับกับมือร่างบางที่ตนหวงแหน

รอยยิ้มขององค์หญิงแชยอน...หวง ไม่ชอบให้องค์หญิงแชยอนยิ้มแบบนั้นกับใคร นอกจากเค้า

อยากจะเดินเข้าไปกระชากตัวของพี่ชายออกจากองค์หญิงแชยอน ตะโกนให้ทุกคนได้รับรู้

หากแต่ในความเป็นจริงองค์หญิงเซจองทำได้เพียงแค่กำมือแน่น ยืนมองภาพตรงหน้า สะท้านไปทั้งหัวใจ

องค์หญิงแชยอนสังเกตเห็นใบหน้าใสหม่นหมอง ปราศจากรอยยิ้มสดใส ระหว่างรับประทานอาหารเย็น

"ท่านไม่สบายหรือ"

องค์หญิงเซจองพยักหน้าตอบ เบือนหน้าหนีมือที่กำลังจะแตะหน้าผาก องค์หญิงแชยอนใจเสียกับการกระทำเย็นชานั้น

"ท่านเซจอง" องค์หญิงแชยอนเอ่ยเรียกอีกฝ่ายเสียงแผ่ว เพราะองค์ชายมินโฮเริ่มหันมาสนใจ

"ข้าไม่เป็นอะไรมาก ท่านไม่ต้องกังวล"

องค์หญิงเซจองกล่าวจบก็ขอตัวกลับห้องพัก องค์หญิงแชยอนรับประทานอาหารต่ออีกครู่หนึ่ง ก็ขอตัวกลับห้องไปเช่นกัน

เมื่อองค์หญิงแชยอนเข้าไปในห้องนอน เห็นองค์หญิงเซจองนอนหันหลังให้จึงเดินเข้าไปใกล้ ก่อนจะเอ่ยถาม

"ท่านเซจอง"

ไร้เสียงตอบรับใดๆจากองค์หญิงเซจอง องค์หญิงแชยอนเดินเข้าไปนั่งข้างเตียง ชะโงกมองใบหน้าใสขององค์หญิงเซจอง ดวงตาคู่สวยปิดสนิท

องค์หญิงแชยอนถอนหายใจออกมาแล้วล้มตัวลงนอนข้างๆ ยกแขนพาดลำตัวองค์หญิงเซจองไว้

ใบหน้าสวยแนบลงบนแผ่นหลัง คนถูกกอดค่อยๆลืมตาเมื่อรู้สึกได้ว่าคนที่สวมกอดกำลังร้องไห้

"ท่าน" องค์หญิงเซจองพลิกกายหันมาสบตากับร่างบาง เช็ดน้ำตาที่เปรอะเปื้อนใบหน้าสวย

"ท่านร้องไห้ทำไม" คำถามขององค์หญิงเซจองทำให้องค์หญิงแชยอนร้องไห้หนักขึ้น องค์หญิงเซจองดึงร่างบางเข้ามากอดไว้

"ข้ารักท่าน รักท่านเหลือเกิน ข้าไม่อยากอภิเษกสมรสกับท่านพี่ของท่าน" เสียงสะอื้นไห้ขององค์หญิงแชยอนทำให้องค์หญิงเซจองปวดใจ

"ข้าก็รักท่าน ได้โปรดอย่าร้องไห้อีกเลย น้ำตาของท่านทำให้ข้าเจ็บ" องค์หญิงเซจองเม้มปากกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลลออกมา

ไม่อยากอ่อนแอให้องค์หญิงแชยอนเห็น ปากนุ่มเข้าไปประทับกับกลีบปากบางอย่างอ่อนโยน

องค์หญิงเซจองถอนจูบออกมา สบตากับร่างบาง จูบแก้มเนียนให้ใบหน้าสวยได้มีรอยยิ้ม

องค์หญิงเซจองคลี่ยิ้ม ลูบแก้มเนียนอย่างทะนุถนอม หวงแหน องค์หญิงแชยอน

ไม่อยากให้ผู้ใดแตะต้อง แต่สุดท้ายความจริงก็คือความจริง

องค์ชายมินโฮผู้เป็นพี่จะได้ครอบครองสิ่งที่องค์หญิงเซจองเฝ้าหวงแหนและถะนุถนอมมาตลอด

ดวงตาแสนเศร้าขององค์หญิงเซจองฉายแววเด่นชัดจนองค์หญิงแชยอนรับรู้ได้

"ท่านเซจอง" องค์หญิงแชยอนเอ่ยเรียกพลางขยับตัวลุกออกจากเตียง องค์หญิงเซจองมองด้วยความประหลาดใจ

"ให้ข้าเป็นของท่าน" เสียงหวานเอ่ยดังสะท้านไปทั้งใจของคนฟัง หัวใจทั้งคู่เต้นรัว องค์หญิงเซจองขยับหนีด้วยความตกใจ

แขนเล็กคว้าตัวองค์หญิงเซจองเข้ามากอด บดเบียดกายเนียบชิด แนบใบหน้าลงบนอก "ท่านเซจอง"

"ท่านแชยอน" องค์หญิงเซจองตกใจเมื่อองค์หญิงแชยอนผละตัวออกจากอ้อมกอดก่อนจะปลดเปลื้องผ้าออกจากร่าง

ใบหน้าใสแดงกล่ำทำได้เบนสายตาหนีเพื่อข่มอารมณ์

องค์หญิงแชยอนประคองใบหน้าขององค์หญิงเซจอง มองลึกเข้าไปดวงตา

ดวงตาคู่สวยสะท้อนใบหน้าของเธอ ปากบางโน้มคอร่างสูงมาจูบเบาๆ

"เซจอง ข้าอยากเป็นของท่าน ได้โปรด" ร่างเปลือยเบียดกายเข้าหา จูบปากแดงสดอย่างดูดดื่ม

เลือกแล้ว... ถึงข้าจะเป็นของท่านคนเดียวไม่ได้ แต่ข้าอยากให้ท่านเซจองเป็นคนแรกของข้า

องค์หญิงเซจองไม่อาจทานทนเรือนร่างเย้ายวนได้อีก มือเรียวสั่นไหวเมื่อสัมผัสร่างกายนุ่ม

ประคองกอดองค์หญิงแชยอนไปที่เตียง สองร่างเปลือยเปล่าแนบชิดหลอมรวมจนแทบเป็นหนึ่งเดียวกัน

ริมฝีปากทาบทับเติมเต็มให้แก่กันอย่างอ่อนโยน ดวงตาคู่สวยมองดวงหน้าหวานอย่างหลงใหล

...สองมือสอดประสานกันบีบเบาๆเมื่อความสุขทะยานขึ้นสู่จุดสูงสุด...

ร่างบางหอบหายใจในอ้อมกอดบอบบางทว่าเต็มไปด้วยความอบอุ่น...อยากจะห้ามวันเวลาไม่ให้เดินไปข้างหน้า

แชยอนอยากตกอยู่ภายใต้อ้อมกอดแห่งรักของเซจองตราบนานเท่านาน...

ข้ากลัวอนาคต แต่ข้าไม่กลัวที่จะรักท่าน...

ไม่ว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นเช่นไร เซจองคนนี้จะมีหัวใจไว้เพื่อแชยอนเพียงผู้เดียว

.

.

.

เวลาแห่งความสุขผ่านไปอย่างรวดเร็ว วันเดินทางกลับของครอบครัวองค์หญิงเซจองมาถึง

แม้จะน่ายินดีที่องค์หญิงแชยอนได้เดินทางกลับไปด้วยแต่องค์หญิงทั้งสองหาได้สุขสมไม่

เพราะรู้ดีว่าทางข้างที่ต้องเผชิญเป็นอย่างไร

"น้ำตาของท่านทำให้ข้าเจ็บปวด" มือขององค์หญิงเซจองบรรจงเช็ดน้ำตาให้องค์หญิงแชยอนอย่างอ่อนโยน

"โปรดจำไว้ข้าไม่เคยเสียใจที่ได้รักท่าน และไม่ว่าท่านจะเป็นของใคร ข้าจะยังรักท่านเสมอ"

องค์หญิงแชยอนหลับตาลงรับจูบที่กระหม่อมจากอีกฝ่าย

"ท่านเซจอง ข้ารักท่าน หัวใจของข้าจะเป็นของท่านคนเดียว"

อ้อมกอดอบอุ่นโอบรัดกายสั่นเทาของค์หญิงร่างบาง ...

หัวใจของค์หญิงเซจองไม่ได้แข็งแกร่งไปกว่าหญิงผู้เป็นที่รักเลย...องค์หญิงเซจองไม่อาจแสดงความอ่อนแอนั้นออกมาได้

แค่นึกว่าองค์หญิงแชยอนต้องตกไปอยู่ในอ้อมกอดของผู้อื่น ใจขององค์หญิงเซจองก็แหลกสลายเหมือนถูกเหยียบย่ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า...

อยากขอพรจากฟ้าให้บังเกิดปาฏิหารย์...ขอให้รักของเราคงอยู่ชั่วนิรันดร์

...ไม่อาจทนเห็นหญิงผู้เป็นที่รักต้องตกเป็นของใคร

"พวกเจ้าทำเรื่องเลวทรามต่ำช้านัก" เสียงเกรี้ยวกราดดังขึ้นทำให้องค์หญิงทั้งสองผละออกจากอ้อมกอดของกันและกัน

"ท่านพี่" องค์หญิงเซจองรีบเอาตัวบังร่างบางไว้

"เซจอง หลบ ข้าจะฆ่านังผู้หญิงชั่ว"

"ท่านพี่" ยิ่งเห็นองค์หญิงเซจองปกป้องผู้หญิงอย่างองค์หญิงแชยอน องค์ชายมินโฮยิ่งโกรธผลักผู้เป็นน้องจนกระเด็น

"ผู้หญิงไร้ยางอายอย่างเจ้าอย่าอยู่เลย" องค์ชายมินโฮเงื้อดาบจะฟาดฟันศีรษะองค์หญิงแชยอน

โชคดีที่องค์หญิงเซจองลุกขึ้นมาทัน ใช้มือออกแรงรับข้อมือได้ทัน

"ปล่อยข้าเจ้าน้องชั่ว ข้าจะฟ้องท่านพ่อว่าเจ้าและผู้หญิงนั่นทำเรื่องอัปรีย์กับข้า"

"ท่านพี่ฟังข้าก่อน ข้ารักนาง ทุกอย่างเป็นเพราะข้า ได้โปรดปล่อยนางไป"

องค์ชายมินโฮสะบัดมืออกจากการเกาะกุม ตั้งดาบมุ่งจะแทงองค์หญิงแชยอน องค์หญิงแชยอนหลับตาลงด้วยความหวาดกลัว...

....ชีวิตจะหาไม่ ดีกว่าต้องเป็นชายาของผู้ชายใจโหดเหี้ยมอย่างองค์ชายมินโฮ

เสียงแทงของดาบดังขึ้น แต่องค์หญิงแชยอนไม่ได้รับความเจ็บปวดใดๆ ค่อยลืมตามอง องค์หญิงเซจองทรุดลงต่อหน้า

ปลายดาบพุ่งตรงเข้าทะลุหน้าอกด้านซ้ายององค์หญิงเซจอง แทนองค์หญิงแชยอน

ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วองค์หญิงแชยอนรีบเข้าไปกอดร่างขององค์หญิงเซจอง

องค์ชายมินโฮตาเบิกตาโตด้วยความตกใจ เสียงกรีดร้องขององค์หญิงแชยอนดึงสติองค์ชายกลับมา รีบถลาเข้าไปอุ้มน้องสาว

องค์หญิงแชยอนใช้แรงทั้งหมดผลักคนใจโหดออกจากร่างไร้วิญญาณของคนที่เธอรัก ,,,,

องค์หญิงแชยอนทำได้เพียงร้องไห้คร่ำครวญแทบขาดใจกอดร่างองค์หญิงเซจองไว้แน่น

เลือดสีแดงฉานเปรอะเปื้อนไปทั่วใบหน้าและเครื่องแต่งกายขององค์หญิงแชยอน

องค์หญิงแชยอนกรีดร้องจนสิ้นสติ....

.

.

.

สำหรับฉันแล้ว เธอเพียงคนเดียวเท่านั้น หากว่าไม่ใช่เธอ

ฉันจะอยู่อย่างโดดเดี่ยว เหมือนกับเมื่อวานนี้ ที่นี่

คนที่รออยู่และการรอคอยนั่นก็คือฉัน

เสียงชัตเตอร์ดังถี่รัวแข่งกับเสียงหัวใจของนางแบบคนสวย ตาคู่สวยจิกใส่กล้องเพื่อให้ประสานกับเจ้าของสายตาที่มองเธอผ่านเลนส์อยู่

ร่างเล็กสวมเสื้อยืดกับกางเกงยีนส์เข้ารูป บวกกับหุ่นเพรียวไม่แพ้นางแบบเลย ยิ่งปากแดงๆคอยขยับบอกให้เธอจัดท่าทาง ชวนให้เข้าไปสัมผัสเหลือเกิน

ไหนจะท่าทางการถ่ายภาพดูดีจนผู้หญิงด้วยกันยังอดหลงใหลไม่ได้ ... คิม เซจอง ช่างภาพคนดัง ที่ทำให้ผู้ชายหลายคนไร้ที่ยืน

แม้ชื่อเสียงด้านความเจ้าชู้จะดังพอๆกับชื่อเสียงด้านการถ่ายภาพ นางแบบหลายคนก็ยังเข้าหาเซจองอยู่ดี

เสร็จสิ้นการถ่ายแบบนางแบบคนสวยรีบตรงเข้าไปขอดูภาพถือวางมือลงบนไหล่ช่างภาพตัวเล็ก

แอบบีบเบาๆเพื่อเรียกความสนใจ เซจองหันมาสบตา ยิ้มตอบรอยยิ้มของอีกฝ่าย

"มีอะไรที่คุณอยากแก้ไขมั้ยคะ"

"มีค่ะ มีเยอะเลย... แต่ไม่ใช่ที่นี่" เซจองยกมือโอบเอวคนสวยที่กระซิบตอบข้างหู

นางแบบคนสวยทิ้งสายตายั่วไว้ก่อนจะเดินเข้าห้องแต่งตัวไป ไม่ถึงนาทีร่างของเซจองหายตามเข้าไปในห้องแต่งตัวเช่นกัน

หากจะรอให้เซจองเอ่ยก่อนก็ต้องรอต่อไป เซจองชอบผู้หญิงร้อนแรง และนางแบบคนสวยรู้ดี

เพื่อนรักของเธอผู้มีประสบการณ์ตรงกับเซจอง บอกเคล็ดลับมัดใจเซจองมาให้กับเธอ

มันเป็นอย่างที่เพื่อนเธอว่าจริงๆ คาสโนวี่ คนดัง ไม่เคยเข้าหาผู้หญิงคนไหนก่อน

เค้าใช้เพียงสายตาเชื้อเชิญให้พวกเธอกระโจนเข้ามาหาเค้าเอง

ดวงตากลมโตสวยแววตาที่ดูไร้เดียงสาแต่แท้จริงแล้วเซจองคือเสือร้ายที่ใช้ดวงตาล่อลวงให้หญิงสาวเข้ามาติดกับก่อนตะครุบกินพวกเธอจนพอใจ

ถึงจะรู้ว่าเซจองเป็นอย่างไรแต่พวกเธอก็เต็มใจให้เสือร้ายอย่างเซจอง ขย้ำกินจนหมดทั้งตัวและหัวใจ

เซจองจูบแก้มนางแบบคนสวยที่นอนหอบหายใจอยู่บนโซฟา ก่อนก้มหยิบเสื้อผ้าที่กระจายไปตามพื้น

"คุณ" เซจองหันไปยิ้มให้ร่างบาง บิดข้อมืออกจากการเกาะกุม

"ขอบคุณมากนะ แต่ฉันต้องไปแล้ว"

นางแบบคนสวยมองประตูที่ปิดลงน้ำคลอนึกถึงสิ่งที่เพื่อนรักของเธอเตือนไว้ก่อนหน้า ระวังหลงรัก เซจอง

ตอนนั้นเธอไม่เชื่อเพื่อนสักนิด เพราะเธอเองก็ผ่านเรื่องแบบนี้มาหลายครั้ง ไม่ใช่เด็กน้อยแต่ตอนนี้เธอรู้แล้ว

ทั้งที่เตรียมใจมาก่อนแล้ว แต่เมื่อเจอสถานการณ์จริงเธอกลับเผลอใจสั่นไปกับสัมผัสของเซจอง

ไม่ได้รู้สึกดีเพียงแค่กายแต่มันรู้สึกดีจนหัวใจสัมผัสได้...

ความจริงอีกข้อ คิมเซจอง ไม่เคยคิดจะสานต่อความสัมพันธ์กับใคร เค้าพร้อมจะจากไปได้ทุกเมื่อ...

ความมั่นใจที่เคยมีว่าจะเป็นผู้หญิงคนที่มัดใจเซจองไว้ได้พังทลายไปจนหมดสิ้น

กลับกัน ...เซจองไม่ได้ผูกมัดเธอไว้ด้วยความสัมพันธ์ทางกายแต่เค้าขโมยหัวใจเธอไปด้วย...

เข้าใจแล้วว่าทำไม ใครใครถึงหลงใหลเซจองทั้งที่รู้ทั้งรู้ว่าเค้าร้ายกาจ

.

.

.

เซจองโบกมือให้คนตัวสูงที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ กีฮียอน เพื่อนรักและหุ้นส่วนคนสำคัญของผับแห่งนี้

"มาแล้วเหรอ ไอเสือร้าย"

"โห่วว อย่าเรียกงี้ดิ่"

"ทำเป็นไม่ชอบ ฉันรู้หรอกว่าแกปลื้มกับฉายานี้"

"ไม่เลย เฮ้อ"

"เป็นไรว่ะ"

"เบื่อผู้หญิง"

"เฮ่ยยย อย่าบอกนะว่าแกจะหันไปหาผู้ชาย"

"เออ บ้าเหรอ ฉันหมายถึงฉันเบื่อผู้หญิงไม่จริงใจ คิดแต่เรื่องอย่างว่า"

"ถ หรุย ถุย ไอคุณคิม ก็แกเป็นคนไปม่อเค้าก่อนไม่ใช่เหรอ"

"ไม่รู้ดิ่ ฉันอยากมีความรัก อีกสองอาทิตย์ก็วาเลนไทน์แล้ว ฉันอยากมีวาเลนไทน์ที่ไม่เหมือนปีอื่นๆบ้าง"

"ก็มีดิ่ เลือกในคอลเลคชั่นมาสักคน"

"เอ๊ะ เพิ่งบอกไปว่าฉันเบื่อผู้หญิงพวกนั้น"

"แกไม่ลองเปิดใจดู บางทีหนึ่งในนั้นเค้าอาจจะรักแกจริงก็ได้นะ"

เซจองลองนึกตามที่เพื่อนรักพูด

"ไม่มีเลย"

"ไม่มีอะไร"

"ไม่มีใครที่ฉันชอบเลย"

"เฮ้ แกนอนกับผู้หญิงพวกนั้นโดยไม่ได้รู้สึกอะไรแม้แต่ชอบเหรอ"

เซจองพยักหน้าตอบ มันคือเรื่องจริงยิ่งกว่าจริง ที่ คิมเซจองคนนี้

ไม่เคยมีความรู้สึกเกี่ยวกับความรักเลยสักครั้ง แม้แต่ความชอบ...

ที่ผ่านมาเค้าแค่รู้สึกสนุก พอใจ กับการที่มีคนเข้ามาหา เข้ามาสร้างความสุขแต่มันก็แค่นั้น...

"ฉันว่าพระเจ้าต้องลืมสร้างต่อมความรักมาให้ฉันแน่ๆเลย"

"เพ้อแล้วแก ฉันว่าแกยังไม่เจอคนที่ใช่มากกว่า"

"คงงั้นมั้ง"

"พอๆ เลิกเพ้อ ฉันจะกลับแล้ว วันนี้แกอยู่ปิดร้านด้วย"

"จะไปไหน"

ฮียอนไม่ตอบแต่ยักคิ้วกวนกลับไปให้ เซจองเบะปากด้วยความหมั่นไส้ คนมีความรักน่าอิจฉาจริงๆ

เซจองเอามือแตะตรงหน้าอกข้างซ้าย...

ทำไมเค้าถึงไม่เคยรู้สึกรักใครเลย...

.... หรือพระเจ้าจะลืมใส่ต่อมความรักมาให้เซจองจริงๆ

ลูกค้าภายในผับเริ่มทยอยกลับ เซจองเดินตรวจเช็คความเรียบร้อยจากในครัว

ก่อนจะเดินดูตามโต๊ะ พนักงานเริ่มลากลับบ้าน จนเหลือเซจองเพียงลำพัง เซจองหยิบสมุดบัญชีขึ้นมาเช็คยอดขายประจำวัน

ตรวจนับเงินและสลิปบัตรเครดิต ...ผ่านไปเกือบชั่วโมง เซจองบิดกายไล่ความเหนื่อยล้า

เก็บข้าวของเตรียมกลับ... เซจองนึกได้ว่าลืมเช็คห้องน้ำ

บ่อยครั้งที่ลูกค้ามาอ้วกทิ้งไว้แล้วแม่บ้านลืมทำความสะอาด เซจองหรือฮียอนต้องเป็นผู้รับกรรมจัดการแทน เพราะปล่อยไว้ข้ามวันร้านอาจจะเน่าได้

เซจงเดินเช็คตั้งแต่ห้องน้ำชาย จนมาถึงห้องน้ำหญิง รู้สึกปวดฉี่พอดี ถือโอกาสเข้าก่อนกลับ

ผลักประตูห้องน้ำเข้าไป กำลังจะเดินผ่านห้องน้ำห้องแรก หางตาเห็นอะไรแว้บๆ จึงไปดู

เซจองรู้สึกชาไปทั้งตัว กับสิ่งที่ปรากฏตรงหน้า ร่างของหญิงสาวในชุดฮันบก เปื้อนเลือด !!!

เช้ดดดด มีศพในร้านนนนนน ใครมาฆ่ากันในร้านช้านนน

เซจองช็อคตาค้างก้าวขาไม่ออก ฉี่ที่เคยปวดแทบไหลย้อนกลับ

"ทำไงดีว่ะ แจ้งตำรวจๆ" เซจองรีบควักโทรศัพท์มือสั่น ด้วยความรีบโทรศัพท์จึงพลัดตกกระเด็นไปตกอยู่ใกล้กับมือของร่างนั้น

ซวยโคตร ฮือออ คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองลูกด้วย

เซจองหลับตาควานหาโทรศัพท์ไม่กล้ามอง แทนที่จะคว้าโทรศัพท์ได้ มือดันไปแตะกับมืออีกฝ่ายแทน

ขนลุกตั้งแต่หัวจรดเท้า...มือบางขยับตอบเมื่อถูกสัมผัสของมือเซจอง

"ว๊ากกกก ผะ ผี เจ้าที่!!! " เสียงกรีดร้องของเซจองทำให้คนที่สลบรู้สึกตัว

ร่างบางค่อยลืมตามองคนตรงหน้าที่ยิ่งร้องดังขึ้นเมื่อเห็นเธอขยับตัว

"อย่าเข้ามานะ อย่าทำอะไรฉันเลย ฮือออ ฉันจะทำบุญไปให้ ฉันจะไม่ดื้อไม่ซน ไม่เจ้าชู้ม่อหญิง ติดเด็ก"

เซจองยกมือท่วมหัวหลับตาปี๋ อยู่ที่นี่มาตั้งนมนานไม่เคยเจอหรือเคยได้ยินเรื่องผีสักครั้ง

ตอนคิดว่าเป็นศพก็กลัวจนขาแทบทรุด เจอแบบขยับได้นาทีนี้คิมเซจองคนท่ห์ทรุดลงไปกองกับพื้นแบบหมดสภาพ

กริ๊ดดดด สัมผัสนุ่มที่แตะลงบนมือ ทำเซจองช็อค

"เจ้า" เจ้าอะไรคะ ผีชาวเหนือเหรอ หรือเป็นผีลูกครึ่งไทยเกาหลี

เสียงเรียกพร้อมแรงเขย่าทำให้เซจองค่อยๆลืมตามอง

"เจ้าเป็นใคร" เสียงหวานเอ่ยถามคนที่ยกมือไหว้บังหน้าบังตา แชยอนรู้สึกคุ้นตาแต่นึกไม่ออก

ผีเจ้ากรรมนายเวรฉันเหรอ

"ข้า เอ๊ย ฉันชื่อเซจอง ฉันจะเลิกเจ้าชู้ สัญญา ฉันจะทำ..." ทั้งชื่อและหน้าที่ปรากฏเมื่อเซจองหลับตาชูนิ้วสาบาน

ทำให้ใบหน้าสวยมีน้ำตาทันที ร่างบางโผเข้ากอดร่างสูงเต็มแรง"เซจอง เซจองของข้า"

แว้กกกก เจ้ากรรมนายเวรขา ไม่ต้องรักเซจองขนาดนี้ก็ได้

ท่านเซจองยังไม่ตาย...แชยอนผละกอดออกมา มือบางไล้ใบหน้าใส เซจองเผลอมองสายตาเพ้อของอีกฝ่าย

แม้ว่า มันจะเป็นการรอคอยนับพันปี แต่ฉันก็อยากที่จะเห็นเธอ

แม้ว่าการที่รับรู้ว่าเธอจะไม่กลับมา ฉันก็จะยังไม่ไปไหน 

สวย...คำนิยามสั้นๆที่เซจองมอบให้ผู้หญิงแปลกหน้า

"คุณ มะ ไม่ใช่ ผี เหรอ"

หรือว่าจะเป็น....ห่านเป็ด ยัยนี่เป็นฆาตกรโรคจิต ดูจากชุดเปื้อนเลือด ต้องใช่แน่ๆ

"อย่าฆ่าฉันปิดปากเลยนะ ฉันจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น สาบานเลย" เซจองนึกได้สติแตกยกมือไหว้ร่างบางอีกครั้ง

แชยอนไม่เข้าใจการกระทำของเซจอง เซจองทำเหมือนไม่รู้จักกันแถมเหมือนเธอเป็นตัวประหลาด

...ทั้งที่เราคุ้นเคยกัน

"ท่านเซจอง ท่านจำข้ามิได้หรือ"

ท่านเซจอง นี่ฉันเป็นลูกท่านเจ้าขุนเหรอ ไม่รู้ตัวเลย เฮ่ย ไม่ใช่แล้ว

"ฉันไม่เคยรู้จักคุณ" เซจองเริ่มตั้งสติได้ เพ่งพิจารณาใบหน้าสวย น่าเสียดาย หน้าตาก็ดี ไม่น่าบ้าเลย

"ให้ฉันติดต่อครอบครัว เอ่อ หรือโรงพยาบาลมั้ย"

"คืออะไร ท่านพูดถึงอะไร"

เอิ่ม เธอคงเสียสติขั้นรุนแรงสินะ

แชยอนอยากจะร้องไห้ เซจองเป็นอะไรไป แววตาของเค้าว่างเปล่า เหมือนไม่ใช่เซจองคนเดิมของเธอ

แต่แชยอนมั่นใจในความรู้สึกตัวเอง หัวใจเธอเต้นแรงเมื่อได้สบตากับเค้า

ปากบางประทับลงบนส่วนเดียวกันอย่างนุ่มนวล ... หวังเพียงเซจองจะจดจำสัมผัสของเธอได้

โอ้ววว ฉันถูกคนบ้าหน้าสวยจูบ

เซจองอดเคลิ้มตอบจูบไร้เดียงสาของคนตรงหน้าไม่ได้ นิสัยเสือร้ายกำลังตื่นตัว ยกแขนโอบกอดร่างบางให้เข้ามาแนบกาย

...ไม่ใช่เซจองคนเดิม... แชยอนรีบผลักเซจองออก

"หืมม ทำไมล่ะ กำลังหวานเลย" เซจองเผยยิ้มหวานพร้อมสายตาที่ชวนลุ่มหลง

ไม่ว่าจะกี่รายก็ต้องแพ้ให้กับสายตาของเค้า,,,แม้แต่แชยอนในตอนนี้ ปากแดงโน้มเข้ามาจูบคนสวยที่กำลังเหม่อมองตาเค้า

มือเล็กทุบไหล่เมื่อรู้สึกว่ายิ่งจูบยิ่งรู้ได้ว่าเค้าไม่ใช่...

"ท่านไม่ใช่เซจองของข้า" แชยอนผลักเซจอง ใบหน้าสวยส่ายไปมา เงยหน้ามองไปรอบๆสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย

....นี่เราอยู่ไหน..

"ที่นี่ที่ไหน" แชยอนอดใจสั่นไม่ได้เมื่อมองหน้าเซจอง ดวงตาคู่สวยของเซจองยังคงสดใสน่ามองไม่เปลี่ยน

"ที่นี่คือผับของฉัน เอ่อ แล้วคุณ มาที่นี่ได้ไง"

"ผับคืออะไร แล้วข้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร"

เซจองเกาหัวตัวเอง ขนาดตัวเองยังไม่รู้ แล้วฉันจะรู้ได้ไง ยัยบ้าหน้าสวย

"ไปกัน" เซจองฉุดมือแชยอนให้ลุกขึ้น

"ไปไหน"

"ไปบ้านฉัน เดี๋ยวฉันพาไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วค่อยไปส่งคุณ"

เซจองยังคงเข้าใจว่าคนสวยหลุดออกมาจากโรงพยาบาลบ้า ยอมรับว่าส่วนหนึ่งเพราะหลงใหลใบหน้าสวยของอีกฝ่าย

ไม่อยากจะปล่อยทิ้งไว้คนเดียว ใจลึกๆตะโกนบอกว่าเธอไม่ได้บ้า และเรียกร้อให้ทำความรู้จักให้มากกว่านี้

แชยอนเดินตามแรงจูงของเซจองไป มองแผ่นหลังของคนตรงหน้าพลางครุ่นคิด แม้เค้าจะไม่ใช่เซจองคนเดิมของเธอ แต่แชยอนกลับยอมเชื่อใจให้เค้านำพาไป

แชยอนดึงแขนเซจองมากอดแน่น มองวัตถุขนาดใหญ่ตรงหน้า เซจองหันมองตามสายตาที่จ้องมองไปที่รถของเค้า

เอ่อ อย่าบอกนะว่ากลัวรถ

"เป็นอะไรไป"

"นั่นอะไร

"รถไง คุณไม่รู้จักรถเหรอ" แชยอนส่ายหน้าถี่ๆ หลบหลังเซจอง

"รถคืออะไร" เซจองออกแรงดึงให้คนสวยเดินตาม ขืนมานั่งตอบอะไรเอ่ย คงไม่ได้กลับบ้าน

"ขึ้นมาสิ่ แล้วจะรู้" เซจองยื่นมือให้แชยอน ส่งยิ้มให้ความมั่นใจกับแชยอน

...เชื่อใจ เพราะเค้าคือ เซจอง

แชยอนตื่นตาตื่นใจไปกับความแปลกใหม่ที่ได้พบ เซจองเหลือบมองคนสวยที่เกาะกระจกมองข้างทางเหมือนเด็ก

เจอผู้หญิงสวยๆมาไม่รู้เท่าไหร่ แต่กับผู้หญิงประหลาดคนนี้ เซจองรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่เหมือนใคร

"คุณชื่ออะไรเหรอ"

"ข้าเหรอ" แชยอนละสายตาหันมามอง "ข้ามีนามว่า องค์หญิงแชยอน ธิดาของกษัตริย์ยุนโฮ"

นี่นางหลุดมาจากโรงลิเกหรือเปล่า

"ฉันชื่อเซจอง ยินดีที่ได้รู้จักนะ องค์หญิงแชยอน" แชยอนยิ้มกว้างรับคำแนะนำตัวของเซจอง

"ข้ารู้แล้ว"

"รู้ได้ไง"

"ท่านบอกข้าแล้ว" เซจองทำหน้าเหวอก่อนจะนึกได้ว่าบอกไปตอนไหน นึกแล้วก็อายจนอยากจะมุดดินหนี

....อีกอย่างถึงท่านจะไม่บอกข้า ข้าก็รู้จักท่าน

แชยอนเอ่ยต่อในใจ เพราะยังหาเหตุผลไม่ได้ว่าเหตุใดเซจองจึงจำกันไม่ได้

เซจองเดินจูงมือแชยอนเข้ามาในบ้าน ตลอดทางเดินทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเรียกความสนใจของแชยอนได้เป็นอย่างดี

"นี่คือวังของท่านหรือ" เซจองแทบสำลักน้ำกับคำถามซื่อๆ

"ไม่ใช่ นี่คือบ้าน วังที่ไหนจะเล็กแบบนี้"

"นั่นอะไร" ร่าบางชี้ไปที่จอสี่เหลี่ยมสีดำกลางห้อง

"ทีวีไง" เซจองเริ่มไม่แน่ใจว่าแชยอนบ้าหรือเพราะไม่รู้จักสิ่งนั้นจริงๆ เพราะเท่าที่คุย แชยอนไม่ได้แสดงอาการผิดปกติอะไร มีเพียงแค่การถามราวกับไม่เคยพบเคยเจอสิ่งของเหล่านั้น

"แชยอน" เจ้าของชื่อหันมามองเซจองตาเป็นประกาย เป็นครั้งแรกที่เซจองเอ่ยเรียกชื่อเธอ เซจองนิ่งไปชั่วครู่กับรอยยิ้มที่ส่งมา

"เธอไม่รู้จักมันจริงๆเหรอ" แชยอนพยักหน้า "แล้วเธอมาจากไหน"

"ถ้าข้าเล่า ท่านจะเชื่อข้าเหรอ"

"ลองเล่ามาก่อน"

แชยอนเริ่มต้นเล่าเรื่องราวของเธอกับเซจอง ใบหน้าสวยเผลอยิ้มเมื่อเล่าถึงช่วงเวลาที่มีความสุขกับเซจอง และจบลงด้วยน้ำตาเมื่อเล่าถึงตอนสุดท้าย

เซจองเผลอตัวดึงร่างบางเข้ามากอด ใช้นิ้วมือเช็ดน้ำตา เซจองนึกแปลกใจตัวเองตั้งแต่ยินดีฟังเรื่องของแชยอน ทำไมเค้าถึงเชื่อ

น่าแปลกที่ใจเค้ารู้สึกคล้อยตามและรู้สึกเหมือนตัวเองเข้าไปอยู่ในเหตุการณ์นั้นจริงๆ

ตึก ตึก...เซจองตกใจ ผละกอดมองหน้าแชยอน ตกใจกับบางอย่างที่เกิดขึ้นกับร่างกายตัวเอง

สิ่งที่คิดว่าตัวเองไม่เคยมี...หัวใจ อยู่ๆหัวใจก็เต้นรัว ยิ่งหน้าของแชยอนใกล้เข้ามากเท่าไหร่ หัวใจยิ่งเต้นแรงขึ้น

แชยอนมองเซจอง เมื่อกี้ถ้าหูของเธอไม่ได้เพี้ยน แชยอนได้ยินเสียงดังเป็นจังหวะจากหน้าอกข้างซ้ายของเซจอง

"ข้ารักท่าน" แชยอนกอดตอบเซจอง "ท่านเชื่อข้ามั้ย"

เซจองพยักหน้าราวกับต้องมนต์ ใบหน้าใสเคลื่อนเข้าไปใกล้แชยอนอย่างลืมตัว

แชยอนตกใจเล็กน้อยก่อนหลับตาลงตอบรับจูบหวานจากเซจอง

สุดท้ายเซจองก็ทนลูกอ้อนของแชยอนไม่ไหว ยอมให้แชยอนอยู่ด้วย

แม้จะไม่เชื่อเต็มร้อย แต่จะปล่อยให้แชยอนไปเจอโลกภายนอกคนเดียว เซจองทำไม่ได้

"แชยอนนนน" เซจองแหกปากลั่นบ้าน วิ่งถลาเข้าไปคว้ากล้องสุดที่รัก ที่กำลังโดนคนสวยประทุษร้าย เอามือทุบไม่ยั้ง

แชยอนมองเซจองที่พลิกวัตถุประหลาดอีกชิ้นไปมา ราวกับมันเป็นสมบัติล้ำค่า ...หรือจะเป็นของสมบัติมีค่าของเซจอง

"ท่านเซจอง ข้าขอโทษ ข้ามิได้ตั้งใจทำลายสิ่งของล้ำค่าของท่าน" เซจองเงยหน้ามองแชยอน น้ำตาคลอ ยกมือไหว้กล้อง

"เฮ้ย ไม่ต้องไหว้ มันไม่ใช่ของแบบนั้น เอ่อ จะอธิบายยังไงดี" เซจองจนปัญญาไม่รู้จะบอกยังไงว่ากล้องนี้มันคือเครื่องมือทำมาหากินของเค้า

"แล้วมันคืออะไร" แชยอนเอียงคอถาม เซจองยกกล้องขึ้นถ่ายท่าทางนั้น น่ารัก...

"ดูซิ"

"นั่นมันข้า ท่านดูดวิญญาณข้าเหรอ ท่านฆ่าข้า" แชยอนร้องไห้คร่ำครวญ เซจองหน้าเหวอ ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น

"หัวเราะอะไร ท่านฆ่าข้าแล้วยังหัวเราะซ้ำเติมอีก" แชยอนแจกค้อนใส่เซจอง

"นี่แชยอน ถ้าฉันฆ่าเธอ แล้วทำไมเธอถึงมายืนเถียงฉันได้ล่ะ" แชยอนจับหน้าจับตัวเอง เซจองยิ้มด้วยความเอ็นดู

....ชอบความใสซื่อของผู้หญิงคนนี้

.

.

.

แชยอนยืนมองเซจองโอบกอดผู้หญิงคนนั้นทด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความปวดร้าว ...ท่านนอกใจข้า....

เซจองดันผู้หญิงที่เบียดกายอยู่ออกเพราะเหลือบไปเห็นแชยอนที่ยืนมองมา รู้สึกไม่ดีเมื่อเห็นน้ำตาของแชยอน ปกติเค้าไม่ใช่คนแพ้น้ำตาผู้หญิง

เดินเข้าไปหาแชยอน แต่ร่างบางกลับสะบัดตัวหนี

"แชยอน"

...แชยอนทำอะไรกับหัวใจของเค้า...

เซจองรวบตัวคนมีน้ำตามากอด "ฉันขอโทษ"

เซจองไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมถึงพูดคำนี้ รู้แค่ว่าเค้าไม่อยากให้แชยอนผิดหวังในตัวเค้า

"ท่านผิดคำพูด ท่านเคยบอกกับข้าว่าหัวใจท่านจะมีข้าเพียงผู้เดียว"

"แชยอน เธออาจจะไม่เชื่อคำพูดฉัน แต่ฉันอยากให็เธอรู้ว่าฉันไม่เคยรู้สึกอะไรกับผู้หญิงพวกนั้น" ยกเว้นกับเธอ... เซจองพูดต่อในใจ

"ท่านพูดจริงหรือ" เซจองพยักหน้ายิ้มให้ร่าบางอย่างจริงใจ "ท่านอย่ากอดใครอีกได้มั้ย"

เซจองนิ่งไปสักพัก... ให้เซจองอดเขี้ยวเล็บเหรอ... แชยอนกระตุกเสื้อเซจองเมื่อเห็นเซจองนิ่งไป

"ไม่ได้เหรอ" น้ำเสียงหวานกับท่าทางออดอ้อนเป็นลูกแมว มีเหรอที่เซจองจะไม่ใจอ่อน

เซจองปลกใจตัวเอง ไม่เคยคิดมาก่อนมาว่าจะมายอมสยบเลิกเป็นเสือผู้หญิงเพราะคำขอของผู้หญิงที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน แถมเจอกันไม่ถึงเดือน แพ้ลูกอ้อนของแชยอนอย่างราบคาบ

ตั้งแต่แชยอนเข้ามาในชีวิต ชีวิตของเซจองก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

ตอนถ่ายภาพให้นางแบบสวยๆ เซ็กซี่ขยี้ใจแค่ไหน เซจองกลับรู้สึกเฉยๆ มีเพียงใบหน้าของแชยอนลอยอยู่ในหัว

รูปถ่ายในกล้องถ้าไม่นับเรื่องงาน เกือบทั้งหมดเป็นรูปของแชยอน

ความไร้เดียงสา อาการออดอ้อน เอาใจของแชยอน ล้วนเป็นสิ่งที่ทำให้เซจองปลี่ยนไปเป็นคนละคน

มีแชยอนมาอยู่ที่บ้านทำให้เซจองเลิกเถลไถล อยากกลับบ้านเร็วๆ

... เหมือน แชยอนเป็น คนรัก

หรือ เธอ จะคือคนนั้นที่ฉันรอคอย

.

.

.

วันวาเลนไทน์เข้ามาเยือน ทั้งทางเดินและ ร้านรวงต่างๆประดับประดาให้เข้ากับเทศกาล

"ท่าน ทำไมถึงมีสีแดงกับรูปร่างนั้นเต็มไปหมด" แชยอนชี้ไปที่รูปหัวใจ

"มันเรียกว่าหัวใจ ใช้สื่อแทนความหมาย วันนี้คือวันวาเลนไทน์"

เซจองยิ้มขำกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม

"วันวาเลนไทน์คือวันแห่งความรัก"

"วันแห่งความรัก ทำไมต้องวันนี้ ข้ารักท่านทุกวันไม่ใช่เฉพาะวันนี้"

เซจองหน้าขึ้นสี เขินกับคำบอกรักซื่อๆของแชยอน

"เอ่อ มันเป็นวันที่ทำให้คนหันมาแสดงความรักกัน บางคู่อาจจะรักกันนานจนหลงลืมที่จะแสดงความรักต่อกัน

วันนี้เลยเป็นตัวแทนในการเริ่มต้นแสดงความรักกัน"

"วันแสดงความรัก" พูดจบแชยอนเขย่งตัวจุ๊บปากของเซจอง

"แชยอน"

"ข้าแสดงความรักกับเจ้าไง"

เซจองร้อนเห่อไปทั้งใบหน้า องค์หญิงจริงๆเหรอ รุกเราก่อนตลอดเลย

...แต่ฉันก็ชอบนะ

"เซจอง มันเรียกว่าวันอะไรนะ วาๆ ทายๆ"

"วาเลนไทน์"

"วา เลน ตาย"

"ไม่ใช่ๆ วา เลน ไทน์ มันเป็นคำภาษาต่างประเทศ"

แชยอนอ้าปากจะถามต่อ แต่เสียงเซจองดังแทรกขึ้นมาก่อน

"อ้าวพี่มินโฮ มาได้ไง กำลังจะไปเดทเหรอ" เซจองเอ่ยทักรุ่นพี่สมัยเรียน
 

ทันทีที่แชยอนเห็นหน้ามินโฮ ร่างบางกระโจนเข้าบีบคอชายหนุ่มทันที "เฮ้ย"

เซจองรีบเข้ามาดึงแชยอนออกจากมินโฮที่เริ่มหน้าแดง ถึงแชยอนจะตัวเล็กกว่าแต่ใช่ว่าแรงจะน้อย

มินโฮไม่เข้าใจว่าคนสวยไปโกรธเกลียดเค้ามาแต่ชาติปางไหน

"แชยอน เป็นอะไร ไปบีบคอพี่มินโฮทำไม" เซจองเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุๆ แชยอนมองหน้าเซจองด้วยความผิดหวัง

ไม่คิดว่าเซจองจะเห็นผิดเป็นชอบได้ ... คนใจทรามนั้นคือคนที่ฆ่าท่านเซจอง...

แชยอนได้แต่ร่ำร้องในใจไม่กล้าเอ่ยอะไร เซจองดูน่ากลัว

เซจองตกใจที่ใบหน้าหวานของแชยอนมีน้ำตา "ฉันขอโทษนะ แชยอน ฉันแค่ตกใจที่เธอทำแบบนั้น"

"พี่มินโฮ ฉันขอโทษแทนแชยอนด้วยนะคะ" แชยอนได้ยินยิ่งเลือดขึ้นหน้า เหตุใดยุเซจองต้องไปขอโทษคนพรรค์นั้น

ร่างบางสะบัดตัวออกจากเซจองวิ่งหนีไป

เซจองวิ่งตามหาแชยอนอยู่เกือบชั่วโมงแต่ก็ยังไม่พบ ฝนเริ่มตั้งเค้า เซจงหันมองไปรอบๆ

รู้สึกเคว้งคว้างอย่างบอกไม่ถูก...

แชยอนหายไปไหน? หรือแชยอนจะจากเค้าไปแล้ว

เพราะแชยอนปรากฏตัวอย่างไร้เหตุผล มันจึงเป็นไปได้ว่าแชยอนจะจากไปโดยไร้สัญญาณใดบ่งบอก

"แชยอน"

ความกลัวแล่นเข้ามาในใจ แชยอน แชยอน เสียงในใจตะโกนออกมา หัวใจเต้นรัว

ใจหาย เมื่อคิดว่า จะไม่ได้เจอแชยอนตลอดไป....

แชยอน คือ หัวใจที่หายไป...

เซจองเข้าใจแล้วว่าแชยอนคือใคร คนที่คิดว่าตัวเองไม่มีหัวใจกำลังจะขาดใจเพราะการหายไปของแชยอน

"แชยอน" เซจองตะโกนเรียกจนแสบคอ ฝนเทกระหน่ำลงมาราวกลับซ้ำเติม

พระเจ้า ได้โปรด อย่าพรากหัวใจของลูกไปเลย สัญญาด้วยชีวิต คิมเซจอง จะรักและซื่อสัตย์กับแชยอนคนเดียว

มีเพียงเสียงฝนแทนคำตอบ เซจองคุกเข่าลงอย่างหมดแรง น้ำตาปะปนไปกับสายฝน "แชยอน"  เซจองตะโกนสุดเสียงเหมือนคนเสียสติ

"ท่านเซจอง" เซจองรีบลุกขึ้นไปวิ่งไปตามเสียง แชยอนนั่งกอดเข่าหลบอยู่มุมมืด

"แชยอน" ร่างบางตัวสั่นเป็นลูกนก เซจองกอดแชยอนไว้แน่น "ฉันอยู่นี่แล้ว"

"เซจอง ข้ากลัว กลัวเหลือเกิน"

"ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่นี่" เซจองเช็ดน้ำตาออกอย่างเบามือ จูบปลอบประโลมแชยอนให้หายตกใจ

วินาทีนี้แชยอนสัมผัสได้ถึงเซจองคนเดิม....อ่อนโยน อบอุ่น

"ท่านเซจอง เซจองของข้า" แชยอนโผเข้ากอดร่างสูง ความดีใจล้นปรี่ เสียงหัวใจของเซจองดังจนแชยอนรู้สึกได้

อ้อมกอดของท่านเซจอง ไม่ว่านานแค่ไหนยังคงอบอุ่นเสมอ

"ท่านรักข้าใช่มั้ย ข้าได้ยินเสียงหัวใจของท่าน"

"ฉันรักเธอแชยอน อย่าหายไปแบบนี้อีก เข้าใจมั้ย"

เซจองช่วยพยุงแชยอนให้ลุกขึ้น แต่แชยอนกลับทรุดลงเพราะขาไร้เรี่ยวแรง แชยอนมองเซจองที่ย่อตัวลงนั่งอย่างไม่เข้าใจ

"ขึ้นมาสิ่" เซจองดึงสองแขนให้มาพาดไหล่ออกแรงดึงให้ร่างบางเซมาทับแผ่นหลังพอดี "ฮึ๊บ"

"ท่าน" เซจองมยิ้มกับท่าทางเขินอายของแชยอน

"องค์หญิงแชยอนของข้าทำไมตัวเบาแบบนี้นะ" คำบ่นของเซจองทำให้แชยอนยิ้มแก้มปริ

"ท่านพูดเหมือนเมื่อก่อนได้ด้วยเหรอ"

"ได้สิ่ เจ้าชอบเหรอ"

"ท่านเซจอง" แชยอนตื่นเต้นที่เซจองกลับมาพูดเหมือนเมื่อก่อน "ชอบ ข้าชอบให้ท่านพูดกับข้าแบบนี้"

"อืมม ข้าจะพูดกับเจ้าเวลาที่เราอยู่ด้วยกันสองคน ตกลงมั้ย" เซจองเอ่ยข้อเสนอ แชยอนตอบรับด้วยความดีใจ

แชยอนแนบใบหน้ากับข้างแก้มของเซจอง "ข้ามีความสุข" เซจองยิ้มกับคำพูดของซื่อๆของแชยอน "ข้าก็เหมือนกัน"

ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์วันนี้ เซจองคงไม่รู้ว่า แชยอน สำคัญกับเค้าขนาดไหน 

ถึงฉันจะจำความรู้สึกเกี่ยวกับแชยอนไม่ได้เลย... แต่แชยอนก็สามารถทำให้เซจองรักแชยอนได้อีกครั้ง

ฉันรักแชยอน ไม่ว่าอดีต หรือ ปัจจุบัน...

ต่อให้เซจองจะไม่เหลือความทรงจำใดเกี่ยวกับข้าเลย...แต่ข้ามั่นใจว่าทำให้เซจองรักข้าได้อีกครา

เพราะข้าเชื่อในหัวใจของเซจองที่มีให้ข้า...องค์หญิงเซจอง หรือ ท่านเซจองคนใหม่ สุดท้ายท่านก็รักข้า  และนำความสุขกลับมาให้ข้า...

เซจองกระชับกอดร่างบาง อยากทำให้ทุกวินาทีมีความหมาย เพราะไม่อาจล่วงรู้ได้เลยว่า แชยอนจะหายไปเมื่อไหร่

ทำได้เพียงวิงวอนต่อพระเจ้า ขอให้พระองค์เมตตา และยินยอมให้แชยอนอยู่เคียงข้างกับเค้าตลอดไป

"แชยอนอ่า..."

"ขอบคุณที่เข้ามาทำให้วันวาเลนไทน์มีความหมายกับฉัน สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะ"

"สุข สันต์ วัน วา เอ่อ อะไรนะ วาไทน์ นะ"

"ฉันรักเธอ แชยอน"

"ฉัน รัก เธอ เซจอง"

Talk ::

สวัสดีค่าาา ระหว่างรอตอนหนึ่งของฟิค Healing มาลงวันช็อตให้อ่านกัน อันนี้เป็นฟิคแปลงมาจากฟิคโซชิ ที่เราแต่งเองค่ะ

เม้นที่ติชมกันได้นะคะ หรือ สะดวกในทวิตก็ติด แทกนี้ได้เลยค่ะ #ฟิคmyth จะตามไปอ่านทุกความเห็นเลย

@angel_jyty << ไปคุยกันได้ค่ะ ^^

เนื้อเรื่อง

ไม่สามารถเข้าถึงเนื้อหานิยายได้ เนื่องจากเจ้าของเรื่องปิดการเข้าถึง