ภรรยาหน้าไร่

ภรรยาหน้าไร่

“คนเมืองกรุงเขาจะทำอะไรเป็น ถ้าไม่นับเรื่องหน้าตาดี ก็ไม่รู้ว่าจะมีอะไรดีพอที่จะมาเป็นนายหญิงได้หรือเปล่า ของแบบนี้ต้องดูกันไปนานๆ ว่าไหมคะพี่พล”

“เอาหัวโหม่งทุเรียน เอาตีนเดาะมันได้เหมือนลูกตะกร้อ แค่นี้คงดีมากพอที่นายหัวของเธอจะเอาฉันมาเป็นเมียก็แล้วกัน”

“แต่นงค์ไม่ได้พูดถึงคุณผิงเลยนะคะ” น้ำเสียงหวานเอื่อย ขัดกับสำเนียงใต้ที่เจ้าหล่อนเปล่งออกมา พร้อมกับส่งสายตาใสซื่อส่งให้นายหญิงของไร่ ช่างขัดกับนิสัยที่แท้จริงเสียนี่

“ฉันไม่ใช่นางเอกละครถึงจะไม่รู้ว่าเธอพูดถึงใคร มีหน้าที่ทำอะไรก็ทำไปสิ ไม่ใช่แต่ละวันเที่ยวเสี้ยมสอนให้คนงานเกลียดฉัน”

มีหรือคนอย่างพรรณิษาจะยอมให้คนมากล่าวแซะ แม้ก่อนนั้นคนพูดจะเมินหน้าไปทางอื่น แต่เหตุใดเล่าจะไม่รู้ว่าหล่อนกำลังพาดพิงถึงเธออยู่ เพราะสาวเมืองกรุงที่สวยที่สุดและกำลังนั่งขายทุเรียนอยู่หน้าไร่ตอนนี้ก็มีแค่เธอเท่านั้น

โชคชะตาที่พลิกแล้วพลิกอีก...

จากนักศึกษาสาวพราวเสน่ห์ สู่...เด็กเลี้ยงของคุณป๋า ผู้ซึ่งทำธุรกิจส่งออกผลไม้

จากสาวเมืองกรุง สู่...ภรรยานายหัวสวนทุเรียน

อย่างแรกพรรณิษาเป็นคนตั้งใจก้าวเท้าเข้าไปอยู่ในความสัมพันธ์ที่มีแค่เงินเป็นตัวเหนี่ยวรั้งเธอไวกับชายแปลกหน้า

อย่างที่สอง ในห้วงความคิดเธอไม่มีแม้สักครั้งที่จะจินตนาการถึงเรื่องนั้น เพราะเธอเกลียดกลิ่นทุเรียน และเกลียดการคลุมถุงชน แต่ด้วยความจำเป็น หญิงสาวจำต้องแต่งงานกับคนแปลกหน้าที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน

ทว่าโชคชะตาที่พลิกแล้วพลิกอีก กลับทำให้เธอ กับ คุณป๋าผู้ส่งเสียเลี้ยงดูได้โคจรมาพบกันอีกครั้งในพิธีวิวาห์... ความไม่เชื่อใจกันจึงบังเกิดขึ้นตั้งแต่วันนั้น

‘นอกจากฉันคุณเลี้ยงใครไว้อีกบ้างก็ไม่รู้ ผู้ชายอย่างนี้นะหรือที่ฉันจะอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต ไม่มีทาง’

‘นังหนูเลี้ยงไม่เชื่อง เธอเอาเงินฉันไปเลี้ยงดูผู้ชายคนอื่นงั้นหรือ หาความจริงใจไม่ได้’

มนต์ทัช เขียน

*คำเตือน โปรดเตรียมทิชชูไว้ซับน้ำตา โปรดหัวเราะเบาๆ กับบางฉาก และโปรดข้ามฉากร่วมรักที่เร่าร้อนของพระนางหากท่านไม่ต้องการอ่านเนื้อหาเหล่านั้น และมีการบรรยายถึงฉากล่วงละเมิดทางเพศ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน