ดอปเพลแกงเกอร์....

ข้อมูลเบื้องต้น

คุณรู้จักดอปเพลแกงเกอร์หรือไม่..?

ตัวเราอีกคนหนึ่งที่อยู่ข้างหลังเราตลอดเวลา...

เงาของมนุษย์ที่ถูกสร้างมาเพื่อไม่ให้มนูษย์โดด.เดี่ยวเกินไป..

เนื้อเรื่อง

คุณรู้จักดอปเพลแกงเกอร์หรือไม่..?

ตัวเราอีกคนหนึ่งที่อยู่ข้างหลังเราตลอดเวลา...

เงาของมนุษย์ที่ถูกสร้างมาเพื่อไม่ให้มนูษย์โดดเดี่ยวเกินไป...

“เฮอะ ไร้สาระทั้งเพ...” ‘เมธา’ พูดพลางโยนหนังสือที่เธออ่านให้เพื่อน

ผู้เป็นเจ้าของหนังสือเล่มนั้น...

“เดี๋ยวเถอะเมธา..เรื่องลี้ลับถึงเธอไม่เชื่อก็ไม่ควรจะลบหลู่นะ...” แม้

เมธาจะโยนหนังสือให้เธอแบบนี้แต่ ‘พิรุณ’ ก็ไม่ได้โมโหอะไร

“เฮอะ..ใครหน้าไหนจะไปเชื่อไอ้เรื่องไร้สาระกันเล่า..ไอ้เงาตามตัวแบบนั้นน่ะ

แถมมีการบอกด้วยว่าถ้าเจอตัวเองเมื่อไหร่ จะตายเนี่ยนะ..ไร้สาระ...ฉันก็คือฉัน

จะไปเจอตัวเองได้ไง...?”

ใช่...ฉันชื่อเมธา ผู้ที่ไม่เคยคิดจะเชื่อในเรื่องลี้ลับอะไรทั้งสิ้น....

“น่าน่า...”

“เธอ ก็เหมือนกันพิรุณ...เลิกอ่านไอ้เรื่องลี้ลีบแบบนี้ซะทีเถอะ...มันทำให้เธอดู ไม่ปกตินะ นี่ถ้าฉันไม่เป็นเพื่อนเธอแล้วใครจะเป็นกันล่ะเนี่ย” เมธาหันมามองพิรุณอย่างเป็นห่วง ที่เธอพูดเป็นความจริงเพราะตอนเธอเจอพิรุณครั้งแรกเธอก็เห็นพิรุณเก็บตัวและ อ่านหนังสืออยู่คนเดียว ไม่มีเพื่อน เหมือนเพื่อตีออกห่างจากพิรุณยังไงยังงั้นล่ะ...

“หะๆ...เลิกไม่ได้หรอก...” พิรุณยิ้มให้เธอก่อนจะหยิบหนังสือที่เธอโยนให้เมื่อกี้มาอ่านต่อ

หนังสือเกี่ยวกับ ‘ดอปเพลแกงเกอร์’

พอเธอทำท่าจะดุพิรุณซะหน่อยอาจารย์ก็เข้ามาสอนให้ทั้งเธอและนักเรียนในห้องต้อง

รีบกลับเข้าที่นั่งของตัวเองและเริ่มเรียนวิชาศิลปะและวัฒนธรรมไทยเป็นคาบแรก

ซึ่งคาบเรียนก็ผ่านไปอย่างช้าๆและเนิบๆชวนให้หลับเสียจริงๆ - -

“เมธา...ช่วยอ่านความหมายของวิจิตรศิลป์ให้เพื่อนฟังหน่อยซิ...”

โธ่ อาจารย์ หนูกำลังเคลิ้มๆจะหลับอยู่เลยเนี่ย มาเรียกหนูทำไม

“ค่า...”

ถึงจะคิดแบบนั้นก็เถอะ...แต่ขืนพูดแบบนั้นไปได้โดนตัดคะแนนหรือไม่ก็โดนโบกแน่ๆ

เมธาคิดพลางเปิดหนังสือไปหน้าที่มีความหมายของนาฏศิลป์จนเจอและเริ่มอ่าน

“วิจิตรศิลป์ หรือ แต่เดิมเรียกประณีตศิลป์...ปราณีตศิลป์ หมายถึง ผลงาน..ผลงาน

ศิลปะที่มุ่งเน้นคุณค่าทางความงาม...ความงาม  หือ?”

ทำไมเมื่อกี้ฉันได้ยินเสียงเหมือนมีใครอีกคนอ่านด้วย...เมธาคิดพลางขมวดคิ้วน้อยๆ

“ทำไมหยุดอ่านไปล่ะเมธา...?”

สงสัยคงจะหูฝาดไป...หลับตาและส่ายหัวน้อยๆและเริ่มอ่านจนจบและลงไปนั่งเรียนเหมือนเดิม

และคิดเรื่องเสียงสะท้อนนั้นน้อยๆก่อนจะล้มความคิดนั้นไปและฟุบหลับในคาบเรียน

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนไปถึงเวลาพักเมธาและพิรุณมักจะซื้อพวกข้าวกล่องจากร้านสะดวกซื้อ

มากินในที่ๆไม่มีคนเสมอ ก็ทำไงได้ล่ะ ไปโรงอาหารทีไรคนก็เต็มทุกที ซื้อแบบนี้มานั่นแหละ

เงียบๆแถมยังคุยเรื่องอะไรต่อมิอะไรได้ตามใจด้วย

“นี่ขนาดกินข้าวเธอยังอ่านหนังสืออีกเหรอเนี่ย...” เธอพึมพำเบาๆและมองไปที่หนังสือที่พิรุณกำลังอ่าน....

ดอปเพลแกงเกอร์อีกแล้ว มีอะไรกับหนังสือไร้สาระแบบนี้นักหนาเนี่ย....?

Rrrrrrrr  Rrrrrrrr

และแล้วเสียงโทรศัพท์ก็มาขัดจังหวะการกินข้าวของเธอทำให้เธอต้องหยิบโทรศัพท์ไอ้โป้นขึ้นมาดู

ว่าใครโทรมา(ที่ที่เธอเรียนให้เอาโทรศัพท์มาได้แต่ต้องไม่เล่นในเวลาเรียน) แต่ อุ่ย...แม่โทรมาทำไมเนี่ย

ว่าแล้วก็ต้องกดรับและก็ต้องรีบเอาโทรศัพท์ออกห่างหูแทบไม่ทัน

[เมธา!!!!]

ออกห่างเพราะคุณแม่สุดที่รักเล่นตะโกนมาแบบนี้ไง - -;;

“คะ...?” เธอเอาโทรศัพท์มาจ่อหูตัวเองเพื่อให้ได้ยินอีกครั้งและตอบรับคุณแม่ไปเสียงแห้งๆ

[วันนี้แกได้ไปเรียนรึเปล่า...?]

“เอะ...หนูก็ไปโรงเรียนและอยู่โรงเรียนมาตั้งแต่เช้านะคะ” ถึงจะหลับในคาบก็เถอะ

[แล้วทำไมตอนฉันไปตลาดตอนสายๆ ยังเห็นแกเดินใส่ชุดนักศึกษาเดินอยู่ในตลาด?]

“เอ๋...แต่หนูอยู่โรงเรียนจริงๆนะคะ...?” แม่พูดอะไรเนี่ย?

[โอเค..สงสัยฉันคงตาฝาดไปเอง...แค่นี้แหละ]

เมธาเอาโทรศัพท์ออกมาจากหูและมองโทรศัพท์อย่างงงๆ

...อะไรกันเนี่ย...อยู่ๆอะไรกันเนี่ย...เธออยู่ที่โรงเรียนตลอดนะ...จะไปตลาดได้ยังไงกัน....

“เมธา...เข้าเรียนแล้ว...” และก็ไม่ทันได้คิดอะไรอีกเช่นเคย พิรุณก็เรียกเธอให้ต้องรีบกินข้าวให้หมด

และขึ้นเรียนหนังสือ แต่เธอก็ไม่ได้มีสมาธิกับการเรียนเลยซักนิด(ปกติก็ไม่มีอยู่แล้ว)

ทั้งเรื่องเมื่อเช้า ทั้งเรื่องที่แม่เห็นเธอทั้งๆที่เธออยู่ในโรงเรียน...

ดอปเพลแกงเกอร์...?

บ้าน่า...มันเรื่องไร้สาระชัดๆ

จะเป็นไปได้ยังไงกัน...เรืองแบบนั้น...

จนเวลาล่วงเลยมาถึงเลิกเรียนเธอขึ้นรถและกลับบ้าน เธอยังคิดไม่ตกกับเรื่องนี้อยู่

ทั้งๆที่เธอไม่เคยเชื่อในเรื่องพวกนี้เลยซักนิด

โฮ่งๆๆๆๆ!!!!

เฮือก....เธอหันมองสุนัขสองสามตัวที่นอนนิ่งๆไม่มีอะไรอยู่เมื่อกี้ลุกขึ้นมาเห่าเธอ

เสียงดังทั้งที่เจ้าสุนัขสองสามตัวเนี่ย ไม่เคยเห่าใครนะเพราะเธอเดินผ่านมันบ่อยๆ

เมธารีบเดินหนีไปไกลๆเผื่อมันเข้ามากัดเธอ

....

แล้วสุนัขสองสามตัวนั้นก็หยุดเห่าลง...ให้เธอต้องสองสัยอีกรอบ

ทำไม...พอ เธอเดินผ่านมันกลับลุกขึ้นเห่าทั้งๆที่ไม่เคยเห่า...และทำไมพอเธอพ้นสายตา มันแล้ว...มันกลับหยุดเห่า...เมธาคิดและสายตาก็เหลือบไปเห็นบางอย่างให้ต้อง เบิกตากว้างขึ้น

ผู้หญิง...ที่เหมือนเธอแทบทุกอย่าง...

ดอปเพลแกงเกอร์...ไม่จริงน่า!!?

ทั้งๆที่เธอไม่เชื่อเรื่องอะไรแบบนี้แต่กลับสาวเท้าวิ่งหนีผู้หญิงคนนั้นอย่างหวาดกลัว

วิ่งไปโดยไม่รู้ว่าซอยไหนเป็นซอยไหนวิ่งจนเลยบ้านของตัวเองไป

จนมายืนหอบตรงสุดของหมู่บ้าน

“นี่...ไม่คิดเลยเหรอว่าเธอจะหนีอะไรแบบนี้ไม่พ้นน่ะ....”

เฮือก!!! เมธารีบหันไปมองก็พบว่าผู้หญิงคนนั้นตามเธอมาได้พบ

อะไรกัน...ทั้งๆที่ฉันวิ่งไกลและเหนื่อยขนาดนี้...ยังตามมาได้ทันอีก...

“คงคิดอยู่สินะ...ว่าทำไมฉันถึงตามเธอทันได้...”

ผู้หญิงคนนั้นค่อยๆพูดและก้าวเดินมาหาเมธาช้าๆ

“ธะ เธอเป็นใคร อย่าเข้ามานะ!!?”

ผู้หญิงคนนั้นยิ้มและเดินจนมาอยู่ประชิดข้างหน้าเธอ...

“ฉันคือฝาแฝดหรือเงาตามตัวของเธอ...และนี่เป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงตามเธอทัน...”

ไม่จริงน่า!?

“เธอ คงคิดว่าเรื่องแบบนี้เป็นไปไม่ได้อยู่สินะ...” ผู้หญิงคนนั้นที่บอกว่าตัวเองคือเงาของตัวเองค่อยหยิบอะไรบางอย่างออกมา จากกระเป๋าที่เป็นแบบเดียวกับเธอ และที่น่าแปลกใจมากๆคือร่างกายของเธอกลับขยับตาม ในมือของผู้หญิงคนนั้นที่หยิบมาไม่มีอะไร แต่ในมือเธอ...

มีดคัตเตอร์!!!?

“เคยได้ยินรึเปล่าที่ว่าไม่เชื่ออย่าลบหลู่น่ะ...”

“เดี๋ยวเถอะเมธา..เรื่องลี้ลับถึงเธอไม่เชื่อก็ไม่ควรจะลบหลู่นะ...”

“คงเคยได้ยินมาจากเพื่อนของเธอที่ชื่อพิรุณบ้างสินะ....”

ทำไมพอผู้หญิงคนนั้นเอามือแบบถือคัตเตอร์จ่อคอตัวเอง

เธอถึงจ่อคอไปด้วย เมธามองคมมีดคัตเตอร์อย่างหวาดหวั่น

“มะ ไม่....”

“ฮึๆ...ใบหน้าของเธอตอนหวาดกลัว...น่ารักดีนะ...” ผู้หญิงคนนั้นยิ้มอย่างมีความสุข

พลางทำให้เธอเอามีดกรีดคอตัวเองไปด้วย

เจ็บ...กลัว...ปล่อยฉันไป

“ปล่อยไปไม่ได้หรอก...เพราะเธอเจอฉันเรียบร้อยแล้ว...ทางของเธอคือ ‘ตาย’ อย่างเดียว”

ผู้หญิงคนนั้นพูดด้วยเสียงเย็นๆพลางทำท่าทางเหมือนแทงคอให้เธอต้องจับมีดจ่อคอตัวเองไปด้วย...

“ลาก่อน...’อดีตเมธา’ “

กรี๊ดดดดดดดดด!?!?!?!?!?

ฉึก!!!!

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

...

ดอปเพลแกงเกอร์....

ตัวเราอีกคนหนึ่งที่อยู่ข้างหลังเราตลอดเวลา...

เงาของมนุษย์ที่ถูกสร้างมาเพื่อไม่ให้มนูษย์โดดเดี่ยวเกินไป...

“อะ อรุณสวัสดิ์จ้ะ...เมธา....” พิรุณที่อ่านหนังสืออยู่กล่าวทักทายเพื่อนของ

ตัวเองที่เดินเข้ามาในห้องเรียน

“อรุณสวัสดิ์จ้ะ พิรุณ....” ‘เมธา’ ยิ้มกลับไปให้เพื่อนของตัวเองและนั่งลงตรงที่นั่งของเธอ

ไม่มีอีกแล้ว...เมธาคนก่อน...เพราะฉันนี่แหละคือเมธา...

เงาที่พร้อมจะกลืนกินและมาแทนที่คุณ....