ฤดุที่แตกต่าง

ฤดูที่แต่งต่าง…….

แสงแดดยามเช้าส่องผ่านลอดหน้าต่างมายังห้องนอนสีเรียบหรูประดับประดาไปด้วยรูปถ่าย จากทั่วทุกมุมโลกภาพใหญ่บ้างเล็กบ้าง เรียงตัวกันอย่างสวยงามเหมือนกันเป็นwallpaperดีๆก็ว่าได้ ภายในห้องนอนนั้นยังคงมีบุรุษรูปหนึ่งนอนอยู่ภายใต้ผ้าห่มสีดำตัดกับสีผิวที่ขาวละเอียดของเขาผู้นั้นยิ่งนัก

  “ติ๊ด ๆ ๆ ๆ”เสียงนาฬิกาปลุกดังชึ้นเป็นสัญญาณให้เขาผู้นั้นลุกขึ้นมาโดยอัตโนมัติ

    “หาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  หกโมงแล้วหรอเนี้ยเพิ่งนอนไปเองแท้ๆเลย”

ผมบ่นกับตัวผมเองเมื่อได้สติหลังจากที่พึ่งนอนไปได้ไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้นจะมำไงได้ละก็การบ้านเยอะท่วมหัวอยู่แล้วดีนะที่เมื่อคืนคึกเกิดอยากทำการบ้านขึ้นมาซะงั้นเลยจัดไปซะตี4แต่ก็นั้นแหละทำให้เวลานอนผมน้อยลงไปด้วย

     “มารช์ ลูกอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงมาทำข้าวเร็ว”คงไม่ต้องบอกว่านั้นเสียงใครแม่ของผมเองแม่ผมใจดี ไม่เคยดุผมเลยเข้าใจผมตลอดผมรักแม่จัง

    “คร้าบบบบบบบบบบเด่วมารช์ไปนะคับแม่”สิ้นประโยคผมก็จัดการทำกิจส่วนตัวแล้วก็ลงมาทานข้าวที่วันนี้มีแต่เมนูที่ผมชอบทั้งนั้นเลย ผมตั้งหน้าตั่งตากินโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างใดๆทั้งนั้นก็ที่จะมีเสียงๆหนึ่งทักขึ้นมา

    “แกมีแฟนรึเปล่ามารช์”ประโยคนี้ทำเอาผมถึงกับสำลักข้าวกันเลยทีเดียว

   “เออคือยังหรอกครับว่าแต่พ่ออยู่ดีๆมาถามผมเรื่องนี้ทำไมเนี่ย”ผมก็งงในตัวพ่อเหมือนกันที่ร้อยวันพันปีไม่เคยถามผมเรื่องแฟน

   “ก็ไม่มีไรหรอกพอดีเมื่อวานพ่อไปกินเลี้ยงแล้วเพื่อนที่ทำงานมันเล่าเรื่องมีลูกชายมันจะฆ่าตัวตายเพราะว่าแฟนบอกเลิกนะ”พ่อพูดพร้อมกับกางหนังสือพิมพ์ไปพลางๆ

   “อ๋อหรอคับแล้วมันเป็นยังไงต่ออ่ะคับ”ก็ก็ชักอยากจะรู้เรื่องชาวบ้านขึ้นมา

   “ก็พาส่งโรงพยาบาลทันอะนะแต่ที่พ่อตกใจเนี้ยคือแฟนของไอ้เจ้านั่นอะมันก็เป็นผู้ชายเหมือนกันหน่ะสิเอาง่ายๆเลยก็คือเป็นเกย์นะสิพ่อละปวดหัวกะไอ้พวกแบบนี้แกหน่ะเป็นเกย์รึเปล่า” พ่อพูดเส็ดก็พับหนังสือพิมพฺเก็บแล้วหันมามองหน้าผม

เงิบสิครับเงิบบบบบบบบบบบบ  อะไรว่ะเนี่ยอยู่ดีๆก็มาถามว่าเป็นเกย์ไหม

   “เฮ้ยจะบ้าหรอพ่อผมอ่ะแมนทั้งแท่งนะคับ”ผมสวนกลับพ่อทันทีก็ทันไม่ได้เป็นหนิหน่า

   “อื้มไม่เป็นก็แล้วไป” พ่อพูดเส็ดก็เดินไปหยิบกุญแจรถ

   “ไปขึ้นรถได้เวลาแล้ว” พ่อูดเส็ดผมก็เดินตามพ่อไปที่รถแล้วก็นั่งที่ประจะข้างคนขับก่อนที่พ่อจะสตาร์ทรถพ่อก็หันมาหาผมแล้วถามอีกครั้งว่า

   “แกไม่ได้เป็นเกย์แน่นะ”

   “โฮ๊ยยยยยยยพ่อเอาอีกแล้วนะบอกไม่ได้เป็นไง”

ผมพูดเสร็จพ่อก็สตาร์ทรถแล้วถอยออกจากบ้านพาผมไปส่งโรงเรียน

          ในคาบเช้าของวันนี้เป็นอะไรที่ผมโปรดปราณมากเพราะอาจารย์ดันไม่มาสอน เพื่อนๆส่วนใหญ่ในห้องก็จะทำกิจกรรมของตัวเอง พวกเนิร์ดก็ไปอ่านหนังสือทำการบ้าน พวกผู้หญิงก็เล่นเฟส ฟังเพลงถ่ายรูปกันผู้ชายอย่างผมส่วนใหญ่ก็จะใช้เวลานี้ในการนอนอย่างเมามัน

“ไอ้เชี้ยมารช์ ไอ้เชี้ยมารช์” ไอ้เบสเพื่อนสนิทผมเรียกผมให้ตื่น

“มึงมีไรว่ะกุจะนอนนนนไอ้เวรเอ้ย”

“โห่มึงนอนเมื่อไหร่ก็ได้มึงมาดูนี่ดิแม่งช็อค!!สัดๆอะ”พูดเส็ดไอ้เบสก็เอามือถือยื่นมาให้ผมดู โฮ้พระเจ้าอะไรกันเนี่ยผมอึ้งกับสิ่งที่ได้เห็นตรงหน้าเพราะมันเป็นคลิปวีดีโอที่ไม่ธรรมดามันเป็นคลิปของเด็กกๆสาวมอต้นที่ทั้งน่ารัก หรือจะสวยก็ได้แล้วแต่คนจะมองแต่มันไม่ธรรมดาที่น้องคนนั้นดันกำลังนัวเนี่ยกันอยู่กับผู้หญิงด้วยกัน

“เป็นไงละมึงเด็ดไหมกุว่าไม่เกินเที่ยงคนรู้ทั้งโรงเรียนชัว”ไอ้เสพูพลางมองไปดูเพื่อนข้างๆ

“เชี้ยแม่งเด่วนี้เด็กน่ารักๆแม่งชอบทอมหมดแล้วอ่อว่ะกุแม่งเสียรมณ์ว่ะ”ไอ้เบสตะโกนออกมาทำเอาเพื่อนทั้งห้องมองเป็นตาเดียวกัน

“ถ้ามึงเจ๋งจริงน้องเค้าก็เอามึงไปแล้ว”ผมพูดใส่หน้าไอ้เบสเบาๆก่อนจะลุกแล้วเดินออกจากห้องไป

“มึงไปไหนอ่ะ”ไอ้เบสตะโกนตามหลังมา” “กูไปห้องน้ำ”

ผมเดินมาห้องน้าห้องประจำในชั้นเดียวกะห้องเรียนเฮ้อการที่ห้องน้ำว่างเนี่ยมันดีจริงเลยจะทำอะไรก็สบายไม่มีใครได้ยิน ผมเข้าไปนั่งที่ชักโครกแล้วเอาบุหหรี่ออกมาสูบในระหว่างที่นั่งเพลินๆอยู่นั้นก็มีเสียงเดินเข้ามาในห้องน้ำ

“เฮ้อๆ ซิกๆ”เฮ้ยนั้นมันเสียงร้องไห้หนิแล้วใครว่าร้องกันว่ะเนี่ยรึว่าไม่นะนี่กลางวันแสกๆไม่มีหรอกไม่มีหรอกผมค่อยๆแง้มประตูออกเบาก่อนที่จะแอบมองผ่านช่องประตู  เฮ้ย!!ไม่มีคนหนิหนาอะไรกันว่ะเนี่ยเอาแล้วไงกูผมผลักประตูออกไปเต็มแรงพร้อมวิ่งแต่ก็ต้อหยุดชะงักเพราะประตูดันไปชนกะอะไรบางอย่างๆจัง

“โฮ้ย!!! เจ็บนะ” ผมผลักประตูออกเผยให้เห็นเด็กหนุ่มคนนึงนั่งอยู่ข้างประตู

“นะนายเป็นไรเปล่าฉันขอโทษนะ”ผมเอ่ยปากขอโทษทันทีหลังจากที่เปิดประตูทำไงได้ละใครจะไปรุว่าเป็นคนอ่ะ

“เออ คือไม่เป็นไรหรอกไม่เป็นไรจริงๆไม่ว่ากัน”เด็กหนุ่มคนนั้นต่อผมแล้วก็รีบลุกขึ้นวิ่งออกจากห้องน้ำไปเลย “เด็กนี่แปลกคนแฮะ”ผมบ่นกัยตัวเองก็จะรีบล้างหน้าล้างตาแล้วเดินกลับไปที่ห้อง

12:00

“เฮ้ยมึงจะแดกไรว่ะกูไปซื้อเอง”ไอ้เบสถามขึ้นมาเราเดินมาถึงที่โรงอาหารพอดี

“อะไรก็ได้ว่ะเอามาเหอะ”พูดเส็ดผมก็เดินไปหาที่นั่ง

โครมมมมมมม!!!!  เสียงดังกระหึ่มไปทั่วโรงเรียนผมรีบวิ่งออกไปดูภาพที่ปรากฏคือรถเก่งคนหนึ่งที่เต็มไปด้วยเลือดแล้วร่างของเด็กคนหนึ่งนอนแน่นิ่งอยู่ข้างรถตอนนั้นไม่มีใครที่จะกล้าเข้าไปดูเด็กคนนั้น เฮ้ยอะไรกันว่ะคนไทยรึเปล่าผมเลยวิ่งเข้าไปดูเด็กคนนั้นค่อยๆพลิกตัวแล้วก็กลับกลายเป็นเด็กที่ผมผลักประตูใส่เค้า

“เฮ้ยไอ้น้องทำใจดีๆไวนะได้ยินพี่เปล่า”ผมตะโกนเรียกแต่เด็กคนนั้นก็ไม่โต้ตอบใดๆทันทีกะที่พวกอาจารย์มากันพอดี

“นี่จุฑาวุฒิเธออุ้มพาเค้าไปโรงพยาบาลเร็วไปรถครู”อาจารย์ประจำชั้นผมพูดแล้วก็วิ่งนำผมไปที่รถ

   ในรถ

“เฮ้ยๆๆๆน้องอย่าหลับนะเว้ยตอบพี่ด้วยดิเฮ้ย”ผมคอยเรียกให้น้องเค้ามีสติอยู่ตลอดเวลาในระหว่างที่ไปโรงพยาบาล

(แล้วต่อไปนี้คือบทสนทนาของผมกับเด็กคนนั้น)

“ฮึๆ อือ อะๆ ผะๆๆผมจะตายไหมมม”

“เฮ้ยจะบ้าอ่อตายอะไรกันไม่ตายหรอก”

“ผะผมว่าบะบางทีอาจจะดีก็ได้ถ้าผมตายไป”

“เฮ้ยน้องจะเลิกพูดไอ้ตายอะไรเนี่ยพูดจังเลยยังมีคนที่รักน้องอยู่เยอะแยะนะเว้ย”

“และๆแล้วๆพะพี่ๆๆรักผะมไหม”

“เฮ้ยจะบ้าอ่อพี่ไม่ได้เป็นเกย์นะเว้ย”

“นี่จุฑาวัฒิเธอให้กำลังใจน้องเค้าหน่อยสิ”อาจารย์พูดแทรกขึ้นมา

“เออๆๆพี่อะรักน้องน้องอย่าตายแล้วกันสู้ๆดิว่ะ”

“จริงหรอพี่รักผมจริงหรอ”

“อะเออๆๆๆสิว่ะไม่มีใครรักเองก็พี่นี่แหละ”

“ถ้าพี่รักผมพี่มาเป็นแฟนกะผมไหม”

“ฮ๊ะจะบ้าหรอ”

“จุฑาวุฒิ!!ถ้าน้องเค้าเป็นอะไรไปนะ”อาจารย์ดุ

“เออๆๆเป็นก็เป็นพอใจยัง”

“จริงนะอย่าหลอกกันนะ”

“เออๆๆไม่หลอกหรอกพอใจไหม”

“เฮอะๆดีใจจัง พะพี่รักผม”

หลังจากพูดเส็ดเด็กคนนี้ก็หมดสติไปก่อนถึงโรงพยาบาลแปบนึง