The boy who get Bully บันทึกน้ำตาและเธอคนนั้น

ปัญหาการแกล้งและการโต้ตอบด้วยสติปัญญาและความรัก

ชื่อของผมคือ...คเชนต์ ไม่พูดคำหยาบ ซื่อตรง และ ผมโดนแบนโดยไร้สาเหตุ... แต่โลกนี้ก็มีด้านที่ไม่มีเหตุผลอยู่เสมอ

ในเช้าที่สุดห่วยอีกวันเเละทุกวันที่เหมือนนรก ผมเรียกมันว่าวันปกติของผม

นางฟ้า ในชุดนักเรียนได้ปรากฎตัวขึ้นและถามผมว่า"จำดิชั้นได้ไหมคะ..." ผมสีดำและแววตาใสแจ๋ว

"ที่อยู่กลุ่มเดียวกับคุณที่งานคัดเลือกค่ายอัจฉริยภาพไงคะ"เธอทำให้ผมนึกออก เธอที่คนที่ตกรอบสุดท้ายในตอนนั้นทั้งฉลาดและมีน้ำใจ

"ชั้นจะมาช่วยคุณค่ะ ชั้นประทับใจคุณ"ประโยคนั้นของเธอทำให้สายลมสงบลงไปชั่วขณะในความรู้สึกของผม

ผมลองสู้ดูเเล้วจากทุกวิธีแต่มันก็...ไม่มีปาฎิหารก์ 

"เธอกลับไปเถอะ... ผมไม่ใช่คนที่เธอตามหาหรอก"หัวของผมมันตันไปหมดนึกอะไรไม่ออกมีแต่ความรู้สึกที่ดำมืด ผมกลับไปได้ไหมในช่วงเวลานั้น

เธออ้อมหลังผมมาอย่างช้าๆ"ความเศร้าทำให้คนเราคิดอะไรไม่ออกนะคะ เรามาแก้ด้วยกันเถอะค่ะ เพราะที่ชั้นเห็นตอนนี้ชั้นก็ยังเห็นคุณเป็นอัจฉริยะคนเดิมนะคะ ก็แค่มีเรื่องให้ต้องจัดการเท่านั้นเอง"เธอพูดด้วยเสียงอ่อนโยน

"เมื่อทุกอย่างจบลงเเล้ว เราจะไปแข่งด้วยกันอีกครั้ง"นั่นทำให้สมองของผมโล่งบางส่วนมันเหมือนลั่นเป๊าะไปกับคำพูดที่อ่อนโยนและท่าทางที่เข้าใจ

ในวันนั้นผมได้คิดอะไรบางอย่างออก และนั่นคือจุดเริ่มของบันทึกการดิ้นรนต่อสู้ที่เปี่ยมด้วยความหวังของผมและเธอคนนั้น

ชื่อของเธอคือ...

มินทิรา ผู้หญิงธรรมดาหนึ่งคนที่ทำให้ผู้ชายธรรมดาหนึ่งคนจดจำตลอดไป.........    

                                                                                                                                คเชนต์