คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ : เสียงเรียกร้องสู่ผู้ปกป้อง
บทนำ : เสียงเรียกร้องสู่ผู้ปกป้อง
นครพิวรีน อาณาจักรอลาสก้า
แตร่~!!! แตร่~!!! เสียงสัญญาณเครื่องเป่าดังมาจากทุกสารทิศเป็นสัญญาณในอาณาจักรแห่งนี้ว่า.. ‘ปีศาจบุกมาถึงชายเมืองแห่งนี้แล้ว’..ทำให้การประชุมในกระโจมเคร่งเครียดขึ้น
“ทำอย่างไรดีครับท่านพ่อ” จัสเต แมเนตัล อลาสก้า ชายผู้มีผมทองอร่ามพร้อมด้วยชุดกรุยกรายดูสง่างามกล่าวด้วยน้ำเสียงร้อนรนกับท่านพ่อของเขา ราจา ฮาร์เวิร์ด อลาสก้า ผู้ปกครองดินแดนอลาสก้าคนปัจจุบัน
“เฮ้ออ~!” ผู้ถูกถามถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย การรบที่ยืดเยื้อมากกว่า 3เดือนทำให้ดินแดนแห่งนี้เสียหายไม่น้อย “ข้าไม่รู้แมเนตัล หากสงครามนี้ยังคงยืดเยื้อต่อไป บางที..เราอาจจะต้องยอม....”
“ไม่นะครับท่านพ่อ ข้าจะไม่ยอมยกดินแดนแห่งนี้ให้พวกปีศาจแม้แต่ส่วนเดียว ข้าจะออกไปรบด้วยตนเองครับ” แมเนตัลยังคงมีนิสัยใจร้อนไม่ยอมฟังคำค้านใดๆเช่นเคย เขายังคงไม่เข้าใจว่าเหตุใดพ่อของเขาจึงตัดสินใจเช่นนั้น
“ท่านจัสเต ท่านไม่ควรออกไปนะครับ” เสียงหนึ่งดังมาจากหน้ากระโจมทำให้แมเนตัลหน้าบึ้ง แจ๊ค ริเวอเวล ก้าวเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
“เจ้าเป็นองครักษ์หรือเป็นพ่อข้าเหนี่ย” แมเนตัลพึมพำ
“แล้วเจ้าจะให้ข้าทำอย่างไรเล่า!! อย่างนู้นก็ไม่ได้!! อย่างนี้ก็ไม่ได้!! ท่านพ่อกับเจ้าไม่เห็นด้วยกับข้าสักเรื่อง” แมเนตัลกระแทกตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตามเดิม เขาอารมณ์เสียไม่น้อยเมื่อต้องมาเจอคนที่ค้านคำของเขาทุกคำแบบนี้
ทั้งห้องต่างตกอยู่ในความเงียบ ทุกคนต่างตกอยู่ในความคิดของตนเอง ราจา ฮาร์เวิร์ดเป็นผู้แรกที่กล่าวขึ้นก่อน
“ข้าไม่น่าขึ้นเป็นราจา ณ.ที่แห่งนี้เลยแม้แต่น้อย”
“ท่านพ่อ!! ท่านพูดอะไรให้มีสติหน่อยครับ คนอื่นมาได้ยินเข้าคงรู้สึกแย่ไม่น้อยเลยนะครับที่ราจามาถอดใจเช่นนี้” แมเนตัลผู้เป็นลูกกล่าวเตือนสติ
“ข้าคิดว่าตอนนี้เราคงต้องยอมเสียดินแดนทางตะวันตก นครจีจิวไปก่อนขอรับ ถัดเข้ามาชั้นในมีกำแพงกั้นระหว่างนครคงทำให้พวกปีศาจบุกได้ยากขึ้น” แจ๊คกล่าวออกความเห็น
“เอาตามที่เจ้าว่าแจ๊คแล้วเราค่อยมาคิดหาวิธีกันอีกทีแล้วกัน”
แตร่~!!! แตร่~!!! เสียงสัญญาณเครื่องเป่าดังมาจากทุกสารทิศทำให้คนในกระโจมเคร่งเครียด
“เราก็ยกแดนให้ไปแล้วนี่ครับ นี่ผ่านไปแค่เดือนเดียวเจ้าพวกนนั้นจะประกาศสงครามกับพวกเราอีกแล้ว” แมเนตัลกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งเครียด หลังจากนครจีจิวถูกยึดไปแล้วเขาก็พยายามที่จะเรียนรู้การสงครามให้มากขึ้นกว่าเดิมทำให้ตอนนี้เขาพอที่จะช่วยในการวางแผนการรบได้บางส่วน
“ท่านราจา ข้าว่าเราต้องส่งสาสน์ขอความช่วยเหลือจากอาณาจักรข้างเคียงแล้ว” แจ๊คกล่าว
“ข้าส่งไปแล้วแต่พวกนั้นปฏิเสธ” ฮาร์เวิร์ดกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด
“ท่านพ่อ ข้าอยากทราบถึงเหตุที่พวกปีศาจมาบุกเมืองเรา ทั้งที่เมืองอื่นมีตั้งมากมาย เหตุใดมันถึงมาบุกเมืองเราล่ะครับ” แมเนตัลถามขัดขึ้นก่อนที่แจ๊คจะได้ออกความเห็นอื่นๆ
“หนังสือเล่มนั้น..ใช่หรือไม่ครับ” แจ๊คเป็นผู้กล่าวถามต่อ แม่เขาจะไม่รู้เหตุที่ก่อให้เกิดสงครามแต่ก็พอจะเดาออกบ้าง
“หนังสือ? หนังสืออะไรหรือครับท่านพ่อ”
“หนังสือเล่มนั้นที่วิหารต้องห้ามใจกลางเมืองพิวรีน หนังสือพันธสัญญาแห่งอาณาจักรอลาสก้าครับท่านจัสเต” แจ๊คยังคงเป็นผู้กล่าวตอบแมเนตัลเช่นเคย
“หนังสือพันธสัญญา? มันคือหนังสืออะไรกันแจ๊ค ทำไมข้าถึงไม่รู้เรื่องนี้”
“หนังสือนั่นเป็นความลับของอาณาจักรเรา แจ๊ค เจ้าทำให้ข้าคิดวิธีที่จะทำให้เรารอดพ้นจากพวกปีศาจออก ไปเถอะ เรามีเรื่องต้องจัดการอีกมากมายนัก”
วิหารต้องห้าม ใจความนครพิวรีน อาณาจักรอลาสก้า
ทันทีแมเนตัลก้าวเข้ามาในวิหาร เขาก็รู้สึกได้ถึงความยิ่งใหญ่ ความแข็งแกร่งของหนังสือที่ทุกคนกล่าวถึง แมแนตัลตัวสั่นไปด้วยความกลัว พลังแบบนี้มันคืออะไรกันแน่?
หนังสือพันธสัญญาแห่งอลาสก้าลอยอยู่บนแท่งวางสีขาวที่ส่องแสงเจิดจ้าราวกับรับรู้ว่ามีคนต้องการมัน มันพลิกหน้ากระดาษไปเรื่อยทั้งที่ไม่มีลมพัดแม้แต่น้อย ทุกย่างก้าวที่พวกเขาเข้าใกล้ ราวกับผ่านไปนานเป็นปีท่านราจาจึงสามารคยืนอยู่หน้าสระน้ำที่คั่นกลางระหว่างทางเดินและหนังสือเล่มนั้นได้
“ท่านจะทำอะไรน่ะครับ” แจ๊คกล่าวถามขึ้น เขาเป็นคนหนึ่งที่รับรู้ได้ถึงพลังของหนังสือเล่มนั้น
“ตามตำนานของราชวงศ์อลาสก้าได้กล่าวไว้ว่า ‘เมื่อคราวก่อนราจาองค์แรกได้ผูกสัมพันธ์ไว้กับมหาปราชญ์ศักดิ์สิทธิ์ผู้หนึ่งซึ่งข้าไม่อาจรับรู้ได้ว่าเขาเป็นใคร ท่านราจาองค์แรกและท่านมหาปราชญ์ได้สร้างหนังสือเล่มนี้ขึ้นเพื่อผูกสัมพันธ์กัน หากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งต้องการความช่วยเหลืออีกฝ่ายก็จะตอบรับด้วยการส่งผู้ที่เหมาะสมที่ถูกเรียกว่าผู้ปกป้องมาเพื่อช่วยเหลือในทันที’ ข้าคิดว่านี่อาจเป็นทางรอดทางเดียวของเรา” ราจา ฮาร์เวิร์ดกล่าวด้วยสีหน้ามีความหวัง
“แล้วเราจะเรียกผู้ปกป้องมาได้อย่างไรครับท่านพ่อ หนังสือนั่นอยู่ห่างจากเราหลายวาเลยนะครับ”
“ข้าจะยืนกล่าวขานท่วงทำนองแห่งผู้ปกป้องจากตรงนี้”
“ข้าหรือครับ? ท่านหมายความว่าข้าก็ต้อง..”
“แน่นอนแมเนตัล เจ้ากับแจ๊ค ออกไปคุมเชิงพวกปีศาจไว้ก่อน”
“รับทราบครับ”
หลังจากแจ๊คออกจากวิหารต้องห้ามไปแล้ว แมเนตัลก็กล่าวถามอีกครั้ง
“ท่านพ่อขอรับ เรื่องนี้เชื่อถือได้มากขนาดไหนหรือครับ”
“ข้าเชื่อ ข้าเชื่อในหนังสือเล่มนี้ เอาล่ะเจ้าหยุดถามข้าได้แล้ว” ฮาร์เวิร์ดกล่าว
แมเนตัลถูกไล่ออกมาด้านนอก เขาเดินตามแจ๊คไปช่วยทำสงครามทันที
“ท่วงทำนองจากผู้กล่าวขาน จักพบพานสู่ผู้นำพา
เยื้องย่างก้าวสู่กาลเวลา ดั่งจากลามิใช่สำคัญ
ท่วงทำนองแด่ผู้ปกป้อง ถูกมองจ้องด้วยสรรพสิ่ง
ความช่วยเหลือดั่งพรเป็นจริง อันใหญ่ยิ่งเหลือสิ่งอื่นใด
ข้าพเจ้า ราจา ฮาร์เวิร์ด อลาสก้า ขอแด่ผู้ทำพันธสัญญาโบราณสู่ความเป็นจริง ดินแดนอลาสก้าตกอยู่ในความยากลำบากมานานนับเดือนแล้ว ขอผู้ทำพันธสัญญาโปรดช่วยดินแดนแห่งนี้ โปรดส่งผู้ปกป้องมาสู่ดินแดนแห่งนี้ด้วยเถิด!”
วิ้งงงงงง~~~~~~~~~!!! ตูมมมมม~~~~~~~~~!!!
“บทเพลงนี้อีกแล้ว ทำไมถึงได้ยินเสียงของมันตลอดเลยนะ” ร่างหนึ่งกำลังพึมพำอยู่บนเตียงนอนอย่างสงบสุข ปอยผมขาวร่วงลงมาปิดหน้าทำให้เจ้าตัวปัดออกอย่างไม่ใยดีนัก เผยให้เห็นผิวหน้าขาวเนียน ใบหน้าหวานหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข
“ฉันได้ยินบทเพลงนั้นอีกแล้ว สงสัยหูจะเพี้ยนแหะ” เขา(หรือเธอ?)ยังคงหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวต่อไปท่ามกลางบทเพลง(?)ที่ถูกขับขานอย่างไม่รู้จักจบสิ้น
วิ้งงงงงง~~~~~~~~~!!! ตูมมมมม~~~~~~~~~!!!
“เห้ยยยย!!! เย็นนนนนนน!!! ใครเอาน้ำมาสาดใส่เนี่ยย” หัวขาวๆผลุบๆโผล่ๆอยู่กลางน้ำพร้อมกับเสียงโวยวายที่จะว่าหวานก็ไม่ใช่ทุ้มก็ไม่เชิงทำให้ ราจา ฮาร์เวิร์ดมองไปอย่างงงงวย
“เจ้า..เจ้าคือผู้ปกป้องหรือ?”
“หา? ผู้ปกป้องอะไรกันล่ะลุงง ฉันนอนของฉันอยู่เฉยๆนะ เดี๋ยวนะ! ลุงเป็นใครเข้ามาทำอะไรในห้องนอนฉันเนี่ยย!!” ผู้มาใหม่โวยวายทั้งที่ยังไม่ขึ้นจากน้ำ
“ห้องนอนอะไรของเจ้า นี่มันวิหารต้องห้ามในเมืองของข้าต่างหาก ในเมื่อเจ้าโผล่มาข้าเชื่อว่าเจ้าต้องเป็นผู้ปกป้องเป็นแน่”
“ผู้ปกป้องอะไรของลุงงง ฉันจะกลับไปนอนแล้ว ฝันบ้าอะไรวะเนี่ย”
ราจา ฮาร์เวิร์ดได้แต่มองคนตรงหน้างงๆ คนตรงหน้าเขาเป็นชาย(?)หรือหญิง(?) เขาก็ไม่แน่ใจ ผมสีขาวสะท้อนกับแสงทอประกายราวกับส่งรัศมีออกจากร่างนั้น คนตรงหน้าอายุประมาณ 17-18ปีเท่านั้นทำให้เขาถามหายใจ..สงสัยหนังสือแห่งพันธสัญญาคงจะแกล้งเขาเป็นแน่
“นั่นมันหนังสืออะไรล่ะน่ะ ลอยได้ด้วย” ยังไม่ทันที่ท่านราจาจะได้ห้าม เด็กผู้มาใหม่ก็เอื้อมไปแตะหนังสือเล่มนั้นเสียแล้ว
วิ้งงงงงงงง~~~~~~~~~!!!
‘............’ เสียงพึมพำเป็นภาษาใดก็ไม่อาจรู้ดังมาราวกับจะบอกแก่ผู้มาใหม่ทำให้ราจางงเป็นอย่างมาก ..ไม่มีใครสามารถแตะหนังสือเล่มนี้ได้นอกจากผู้ปกป้อง..งั้นเด็กนี่คือผู้ปกป้องอาณาจักรของเขางั้นหรือ?
เสียงนั่นเงียบไปนานแล้ว แต่เด็กผู้มาใหม่ยังคงยืนค้างอยู่ ราจา ฮาร์เวิร์ดได้แต่มองอยู่อย่างนั้น ถึงเขาจะยังงงๆอยู่บ้างแต่ก็มั่นใจว่าบุคคลตรงหน้าเขาเป็นผู้ปกป้องอย่างแน่นอน
“ก็ได้ เอางั้นก็ได้ แค่ช่วยไออาณาจักรไก่อบนี่ก็จะได้กลับบ้านใช่หรือเปล่า” เสียงห้วนๆทำให้ผู้อาวุโสหลุดจากความคิดของตนเอง เขายังคงมองผู้มาใหม่เงียบๆราวกับไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
เด็ฏผู้มาใหม่หันขวับมาทางผู้อาวุโส เขาไม่ได้เกรงกลัวคนตรงหน้าแม้แต่น้อยและหากในสถานการณ์ปกติเขาคงทำตัวน่ารักกว่านี้แน่นอน..แต่ไม่ใช่ตอนนี้นะ..ใครบอกให้มาปลุกเขาตอนกำลังหลับกันล่ะ - -^
“นี่ลุง ฉันจะช่วยลุงก็ได้” เมื่อผู้มาใหม่พูดขึ้นเช่นนั้น ราจา ฮาร์เวิร์ดก็ยิ้มกว้างขึ้น
“จริงหรือท่านผู้ปกป้อง ข้าดีใจจริงๆ...”
“ฉันไม่ใช่ผู้ปกป้องอะไรนั่นของลุง ฉันชื่อ ซาเจ ออดีน เรียกฉันว่าออดีนจะดีมาก”
“ได้สิ ข้าจะเรียกเจ้าว่าออดีนตามที่เจ้าต้องการ” ราจา ฮาร์เวิร์ดกล่าว เขายอมทำทุกอย่างตามที่ผู้ปกป้องของเขาต้องการ ขอเพียงแค่ปกป้องอาณาจักรแห่งนี้ให้รอดพ้นจากเหล่าปีศาจก็เพียงพอ
“งั้นฉันขอสรุปสถานการณ์ในอีก 3ชั่วโมงแล้วกัน ฉันต้องนอนให้ครบ 10ชั่วโมงไม่งั้นอารมณ์จะไม่ดี ลุงเข้าใจใช่ไหม? ฉันจะนอนที่นี่แหละ เจอกันในอีก 3ชั่วโมง”
ราจา ฮาร์เวิร์ดถึงกับอ้าปากค้างเมื่อเห็นเด็กตรงหน้าล้มตัวลงนอนข้างแท่น และอ้าปากค้างยิ่งกว่าเก่าเมื่อเห็นสิ่งคล้ายแท่นโผล่ขึ้นมารองรับร่างนั้นเอาไว้ก่อนจะต้องลงนอนบนพื้น
“..เอ่อ..ได้ตามที่ท่านต้องการ”
-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-
เปิดมาคุณซาเจแกก็เกรียนตั้งแต่แรกนี่แหละ บางทีก็ไม่เข้าใจนางเหมือนกันว่าจะเกรียนทำไมเยอะแยะ สงสัยเกรียนเพราะนอนไม่พอ นอนพอนางคงเป็นงานเป็นการขึ้นมาบ้าง(ล่ะมั้ง?)
ความคิดเห็น