คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 7 ปีที่แสนเจ็บปวด
"พี่เชน ถ้าวันนึงที่เราต้องอยู่ไกลกัน หรือน้องป่านไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว พี่เชนต้องมาที่นี่ทุกวันนะคะ"
"ทำไมล่ะคะ"
"ก็เพราะน้องป่านจะส่งคำว่า คิดถึง ผ่านสายน้ำไปให้พี่เชนทุกวันยังไงล่ะคะ"
"ส่งผ่านมาทางสายน้ำ แล้วมันจะถึงได้ยังไงล่ะคะ"
"ว้า! พี่เชนนี่ไม่รู้อะไรเลย คุณพ่อบอกน้องป่านว่า สายน้ำทุกสายจะเชื่อมถึงกันได้หมด เพราะฉะนั้น ถ้าน้องป่านส่งความคิดถึงผ่านสายน้ำไปหาพี่เชน ไม่ว่าพี่เชนจะอยู่ไกลแค่ไหน ก็จะต้องรับรู้ได้แน่ๆค่ะ"
"โธ่ น้องป่านเชยจัง ถ้าน้องป่านคิดถึงพี่เชนก็โทรศัพท์หาพี่เชนก็ได้นี่คะ หรือไม่ก็ Msn หรือจะmail มาก็ได้ มีตั้งหลายวิธี"
"แล้วถ้าที่ที่น้องป่านไป ไม่มีโทรศัพท์ ไม่มีคอมพิวเตอร์ล่ะคะ"
"อืม.......ก็จดหมายยังไงล่ะคะ เราก็เขียนจดหมายหากันก็ได้นี่"
"ไม่เอาอ่ะค่ะ น้องป่านเขียนไม่สวย พี่เชนก็เขียนไม่สวย เดี๋ยวอ่านลายมือไม่ออกก็แย่น่ะสิคะ"
เชนมองคนน่ารักอย่างขำในความคิดแบบเด็กๆ เพราะอย่างนี้สินะ เขาถึงได้รักเธอหมดใจ
~~~~~~~~~~~~~~~~
ชายหนุ่มร่างสูงคุกเข่าลงข้างๆ ธารน้ำเล็กๆ ในสวนสาธารณะที่คุ้นเคย ในมือถือดอกไม้ที่พันเป็นวงกลมคล้ายมงกุฎ เขาบรรจงจูบมันอย่างนุ่มนวล
"7 ปีแล้วสินะคะ เจ้าหญิงน้อยของพี่ ตอนนี้น้องป่านเป็นยังไงบ้างคะ"
7 ปี ที่เขาจะต้องหาเวลามาที่นี่ทุกวัน ไม่ว่าจะเป็นตอนเช้าตรู่ หรือดึกดื่นแค่ไหนก็ตาม
"พี่เชนคิดถึงน้องป่านจังเลย น้องป่านก็คิดถึงพี่เชนเหมือนกันใช่มั้ยคะ"
7 ปี ที่เค้าคอยพร่ำบอกคำว่าคิดถึง ผ่านสายน้ำ ไปถึงเธอคนนั้น
"พี่เชนขอโทษ ที่พี่เชนไม่รักษาสัญญา พี่เชนคงเป็นอัศวินที่ไม่ดีเลยใช่มั้ยคะ เจ้าหญิงน้อย"
7 ปี ที่คำว่าขอโทษต้องหลุดออกมาจากปากของเขาทุกวัน โดยไม่หวังให้เธอนั้นให้อภัย
"พี่เชนรักน้องป่านนะคะ"
7 ปี ที่คำว่ารักถูกส่งออกมาจากหัวใจ หวังให้เธอได้รับรู้ แม้จะไม่มีวันเลยก็ตาม
เชนค่อยๆ วางมงกุฎลงบนพื้นน้ำอย่างนุ่มนวล เขาค่อยๆ ดันออกไป แล้วมองจนกระทั่งมันลอยตามกระแสของธารน้ำไปอย่างช้าๆ แล้วก็ได้แต่ภาวนา ให้มันไปถึงเธอคนที่อยู่แสนไกล ที่ๆ technology ไม่วันใช้ได้ ถึงเธอ คนที่รัก.......
~~~~~~~~~~~~~~~~
สนามบิน...
ร่างสูงเหม่อมองเครื่องบินที่บินขึ้นสู่ท้องฟ้าที่สดใส แต่งแต้มไปด้วยก้อนเมฆน้อยใหญ่ พลันนึกไปถึงเด็กหญิงข้างบ้าน เจ้าของคำสัญญาที่เค้าได้เคยมอบให้ คำสัญญา...ที่เค้าเอง ไม่เคยรักษาเอาไว้ได้.....
"ฮือๆ"
เด็กหญิงตัวเล็กยืนมองเครื่องบินที่ร่อนสูงขึ้นสู่ท้องฟ้าผ่านกระจกบานใส ใบหน้าขาวเนียนเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาเพราะไม่เคยต้องห่างจากพ่อแม่
"โอ๋ๆ อย่าร้องไห้นะคะน้องป่าน"
เด็กชายยื่นมือไปปาดน้ำตาออกจากดวงตากลมโต
"ฮือ แต่น้องป่าน ฮึก...คิดถึง คุณพ่อกับคุณแม่นี่คะ ฮือๆ... ไม่มีคุณพ่อกับคุณแม่ แล้วใครจะดูแลน้องป่านล่ะคะ"
สายป่านยังคงร้องไห้ไม่หยุด
"เดี๋ยวคุณน้ากับคุณอาก็กลับมาแล้ว ตอนนี้น้องป่านก็อยู่กับพี่เชน กับหม่าม้าปะป๊าพี่เชนไง พี่เชนจะเป็นคนดูแลน้องป่านเองนะคะ"
เชนปลอบเด็กหญิงข้างๆ อย่างสงสาร แต่เธอก็ยังไม่หยุดร้องไห้ เห็นเธอร้องไห้แล้วเขาก็ยิ่งปวดใจไปด้วย เขาตั้งมั่นว่า สองเดือนต่อจากนี้ไป เขาจะดูแลเธอให้ดีที่สุด
"เอางี้ เรามายินส่งคุณพ่อกับคุณแม่ของน้องป่าน จนกว่าพวกท่านจะถึงอเมริกาดีมั้ยคะ"
เด็กหญิงเข้าใจในสิ่งที่เขาพูด จึงหันกลับไปขึ้นไปมองท้องฟ้าอีกครั้ง
เวลาผ่านไปสามชั่วโมง พวกเขายังคงยืนมองท้องฟ้า โดยมีพ่อกับแม่ของเชนยืนดูอยู่ห่างๆ
"พี่เชน ถ้าวันนึงน้องป่านต้องไปอเมริกา พี่เชนจะมายืนส่งน้องป่านแบบนี้มั้ยคะ"
"พี่เชนจะไม่มายืนส่งน้องป่านแบบนี้หรอกค่ะ"
คำพูดของเชน ทำให้เด็กหญิงพองแก้มขึ้นอย่างน้อยใจ
"เพราะว่าพี่เชนจะไปกับน้องป่านด้วยเลยยังไงล่ะคะ"
"จริงๆ นะคะ พี่เชนต้องไปกับน้องป่านจริงๆ นะ"
เด็กหญิงยิ้มขึ้นอย่างอารมณ์ดี เธอรักในตัวผู้ชายคนนี้เหลือเกิน ทำไมเค้าช่างตามใจเธอได้ในทุกๆเรื่อง
"จริงสิ พี่เชนจะนั่งข้างๆน้องป่านบนเครื่องบิน เราจะไปด้วยกันทุกที่เลยนะคะ"
~~~~~~~~~~~~~~~~
"เชน"
".............."
"เชน!"
ชายหนุ่มผิวเข้มเรียกชื่อเชนเสียงดัง เขาสะดุ้งเล็กน้อย แล้วหันกลับมามองคนข้างหลังที่ยินทำหน้างง
(คนเขียน: นั่นแน่ คงเดาได้ไม่ยากเลยใช่มั้ยคะว่าเป็นใคร)
"ปั้นจั่น"
เชนเอ่ยเรียกชื่อเพื่อนซี้อย่างดีใจ พร้อมเข้าไปกอดทักทาย
(คนเขียน: ตีมือสามที ต้อนรับแขกรับเชิญหน่อยคร่า แปะ! แปะ! แปะ! อย่าตีเยอะ เดี๋ยวจะเจ็บมือ อิอิ)
"นายยืนเหม่ออะไรของนาย ฮะ ฉันเรียกจนคอจะแตกอยู่แล้วเนี่ย"
ปั้นจั่นบ่นเพื่อนรัก
"เออน่า ว่าแต่ ของฝากจากอเมริกาล่ะ มีเป่าวะ"
เชนชวนเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะไม่อยากตอบคำถาม
"โหยยยยยยย ยังไม่ทันจะถามสารทุกข์สุกข์ดิบเลย ถามหาของฝากและ งกจริงๆ เลย"
"แล้วมีป่ะล่ะ ไม่มีกลับบ้านเองนะเว่ย ไม่ไปส่ง"
"ไอ้งก มีสิ แต่ตอนนี้เพื่อนเดินทางมาเหนื่อยๆ เพื่อนช่วยเอากระเป๋าเพื่อนไปช่วยถือหน่อยนะ หนักว่ะ"
ปั้นจั่นยื่นกระเป๋าใบโตให้กับเพื่อนรัก แต่แล้ว ก็ต้องงง เมื่อเชนไม่เพียงไม่รับกระเป๋าไป แต่ยังเดินผ่านเขาไปช้าๆ
"เชน……"
ปั้นจั่น เรียนอย่างงงๆ
เชนไม่ได้ตอบแต่มีเพียงคำเดียวที่หลุดออกมาจากปากของเขาก่อนที่จะออกวิ่งไปข้างหน้า
อย่างเร็ว
"น้องป่าน"
แม้สมองจะกำลังพร่ำบอกว่าเขาตาฝาด แต่หัวใจ มันกลับสั่งให้เขาตามเธอไป
หญิงสาวผมยาวสวยแปลกใจที่เขาวิ่งตามเธอมา เธอหันมาหาเขาช้าๆ
"น้องป่าน....."
"อะไรนะคะ"
หญิงสาวเอ่ยถาม พ้องกับเอียงคอน้อยๆ อย่างน่ารัก
เชนมองเห็นภาพเด็กหญิงตัวเล็ก ที่มักจะเอียงคออย่างน่ารักเวลาที่มีเรื่องสงสัยอยากจะถามเค้า เค้าเอ่ยเรียกเธอด้วยชื่อที่เค้าคุ้นเคย
"น้องสายป่าน"
"เอ่อ คุณคงจำผิดคนแล้วล่ะค่ะ" เธอยิ้มอย่างสุภาพ "ฉันไม่ได้ชื่อสายป่าน ขอตัวก่อนนะคะ" แล้วหันหลังเดินกลับไป
ความรู้สึกผิดหวังแทรกตัวเข้ามาในหัวใจของเขา เชนมองตามหลังเธอที่เดินจากไปจนลับสายตา แม้จะรู้ดี ว่าไม่มีทางใช่ แต่เขาก็ยังหวังให้เป็นเธอ
.....นั่นสินะ เธอจะเป็นน้องป่านได้ยังไงกัน ก็ในเมื่อ น้องป่านได้จากโลกนี้ไปแล้ว เรานี่บ้าจริงๆ.....
"เชน มาอยู่นี่เอง อะไรของนายวะ อยู่ดีๆ ก็วิ่งออกมา"
ปั้นจั่นที่วิ่งตามมาทีหลังถามอย่างสงสัย
"เอ่อ อ๋อ เปล่า พอดีเจอคนหน้าตาคุ้นๆ น่ะ"
เชนได้สติ หันกลับมาตอบปั้นจั่น
"หรอ ใครวะ ไหนอ่ะ ไม่เห็นเลย"
"เค้าไปแล้วล่ะ เอ่อ เราไปกันเหอะ เอากระเป๋ามาสิ ฉันช่วยถือ"
ปั้นจั่นไม่ถามต่อ แต่ยื่นกระเป๋าให้เชนถือ แล้วเดินตามเขาไปแต่โดยดี
~~~~~~~~~~~~~~~~
ไรท์เตอร์คนนนี้ก่อนข้างคิเกียจค่ะ แต่ต่อไปนี้สัญญาจะขยันอัพนะ ^^
ความคิดเห็น