มาเฟีย อินเลิฟตามหาหัวใจเจ้าชายมาเฟียสุดเฟค

บทนำ

“นะ..นี่มันเป็นเรื่องจริงหรอค่ะคุณแม่ !” เสียงหวานที่ดังลั่นขึ้นไปทั่วบ้านจะเป็นเสียงใครไปไม่ได้นอกจาก ‘โรสแตมป์’ หญิงสาวเจ้าของใบหน้าเรียวรูปไข่ ผู้มีดวงตาใสราวกับไข่มุก บวกกับริมฝีปากบางแดงระเรื่อเหมือนกับกลีบกุหลาบสีหวาน แต่บัดนี้กุหลาบหวานนั้นได้สั่นระริกเมื่อได้ฟังข่าวร้ายแรงที่สุดในชีวิต!

เมื่อ 10นาทีก่อนหน้านี้ คุณแม่เรียกฉันมาที่ห้องโถงของบ้านก่อนจะบอกข่าวร้ายนี่ให้ฉันฟังพร้อมๆกับสิ่งที่ร้ายแรงกว่าอีกด้วยว่า ฉันอาจจะต้องอยู่ที่นี่คนเดียวเพราะ ช่วงเวลาที่เราต้องไปเริ่มต้นใหม่มันลำบากเกินไปที่จะเอาฉันไปด้วย แต่..ฉันอยู่ที่นี่คนเดียวไม่ได้ อ๊ากก!!

“จริงจ้ะ! นี่ถ้าพ่อของลูกไม่ล้มละลายแม่คงไม่ต้องเป็นห่วงลูกอย่างนี้หรอก” ผู้เป็นแม่พูดขึ้นก่อนจะทรุดตัวลงบนโซฟาที่ตั้งเด่นหราอยู่กลางห้อง

“ไม่ได้นะค่ะคุณแม่ คุณแม่จะทิ้งหนูไว้คนเดียวไม่ได้นะค่ะ” ลองคิดดูสิว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตอันแสนเพอร์เฟคของฉัน!!

“เฮ้อลูกคงอยู่ที่นี่คนเดียวไม่ได้...” ผู้เป็นแม่พึมพำกับตัวเอง

“คุณแม่ต้องพาโรสไปด้วยนะค่ะ “ในหัวของฉันเต็มไปด้วยเรื่องบ้าๆมากมาย แต่คงไม่มีอะไรบ้าบอได้เท่ากับเรื่องที่พ่อล้มละลายอีกแล้วหล่ะ ให้ตายสิ!!

“เราอาจจะไปตั้งตัวที่ไต้หวันสักพักพอทุกอย่างลงตัวแล้วเราค่อยกลับมาที่ประเทศไทย”

“จริงนะค่ะคุณแม่” ขอบคุณสวรรค์ที่ไม่ทอดทิ้งให้ฉันอยู่ที่นี่คนเดียวอย่างเปลี่ยวเหงาเหมือนแมงเม่าบินเข้ากองไฟ (?)

“จ้ะ !โรสแตมป์ไปนอนได้แล้วลูก พรุ่งนี้เราต้องออกเดินทางแต่เช้า” ผู้เป็นแม่ส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจให้กับลูกสาวแต่ดวงตาคมนั้นยังฉายความตึงเครียดอยู่ไม่น้อย..

“ค่ะ คุณแม่แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะค่ะ >3<” ฉันยื่นหน้าไปหอมแก้มของคุณแม่ก่อนจะวิ่งขึ้นไปบนห้อง

ใบหน้าของหญิงที่วัยกลางที่ที่โรสแตมป์เรียกว่าแม่ ฉายแววความเศร้าปนเครียดเมื่อมองตามหลังลูกสาวที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจ  ไม่น่าเกิดเรื่องแบบนี้กับครอบครัว อัครเดช เลยไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ

 “โรแสตมป์ แม่ขอโทษนะลูก”

เช้าวันใหม่ ซึ่งอาจจะเป็นวันที่สดใสของใครหลายๆคน แต่วันนี้มันไม่ใช่วันของฉัน!! มือของฉันสั่นสะท้าน ขาที่เคยมีเรี่ยวแรงบัดนี้ได้สูญหายไปจากร่างกายอีกครั้ง...อ๊ากกกกก!!!

‘โรสแตมป์พ่อขอโทษนะลูก ถึงแม้ว่าเราจะอยากให้ลูกไปกับเรามากแค่ไหนแต่ว่าตอนนี้งบประมาณของเราไม่พอจริงๆนะลูก บ้านหลังนี้พ่อก็ขายเพื่อเอาไปทำทุนตั้งหลักหมดแล้ว แต่ไม่ต้องห่วงนะลูก พ่อกับแม่จะโทรศัพท์มาคุยกับลูกบ่อยๆ อ๋อส่วนเรื่องที่อยู่ของลูก พ่อได้ฝากลูกไว้ที่บ้านเพื่อนของพ่อแล้ว ส่วนทางไปบ้านนั้นพ่อเขียนแผนที่ไว้ด้านหลังจดหมายที่ลูกกำลังอ่าน และเมื่อลูกอ่านจดหมายฉบับนี้จบแล้วพ่อขอให้ลูกอดทนกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ดูแลตัวเองดีดีนะลูก

                                                                                                เมื่อรวยแล้วพ่อจะกลับมานะลูกรักT^T

ฟิ้วว!

กระดาษสีแสบทรวงที่ถูกฉันขยำเป็นก้อนๆ และมันก็ถูกขว้างออกไปจากมือฉันทันทีที่อ่านจบ

“มะ..ไม่จริง. ไหนคุณแม่บอกว่าจะพาฉันไปด้วยไง แล้วนี่มันอะไรกัน!!”  แล้วฉันจะใช้ชีวิตที่ไม่เพอร์เฟคต่อไปได้ยังไงหล่ะทีเนี๊ย!! TT_TT

ฉันทรุดตัวลงไปกองที่พื้นอย่างหมดแรง     เรื่องนี้มันจะเกิดกับใครก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่กับ ‘คุณหนูโรสแตมป์ ’!! T_T แต่ว่า..มันเกิดขึ้นกับฉันไปแล้ววว

แต่เอ๊ะ! ในจดหมายนั่นบอกว่าบ้านของฉัน ถะ..ถูกขายไปแล้ว แล้วฉันก็ต้องไปอยู่บ้านเพื่อนของพ่ออย่างนั้นหรอ ละ...แล้ว  O_o

“กรี๊ดดด...กระดาษ O_O กระดาษนั่นหายไปไหนแล้ว” ในกระดาษนั่นมีแผนที่อยู่นี่หน่าถ้าแผนที่นี่หายไปฉันคงไม่ต้องไปนอนที่ข้างถนนหรอกเร๊อะ!!  นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย !!~

+ +