คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : ( Short fic ) ความในใจของเจ้าโนลปา
ข้าไม่เคยทราบมาก่อนว่าจะมีชีวิตกลับขึ้นมาอีกครั้ง ข้าเล่ามันก็เป็นแค่ตุ่นตัวหนึ่งที่ถึงแก่กาลในเหมืองร้าง
หากว่าข้ายังจดจำสายตาของท่านลอร์ดคนแคระเทลคาร์นั้นได้...และข้าก็ถูกประกอบจากเศษผ้าสีดำ
และเวทมนตร์บางอย่างจากนายท่าน ผู้ป็นพรายชาวซินดาร์ ร่างสูงเพรียวและเรียวแขนกำยำแกร่งได้ส่วน
เรือนผมสีเงินระยับเป็นมันเงา ใบหน้าคมเข้ม จมูกแหลม หากดวงตาของเขาได้มีประกายบางอย่าง...แสนลึกลับ...
ก่อนที่เขาจะอุ้มข้าไปวางข้างพรายน้อยที่นอนหลับใหลอยู่...
ข้ามองใบหน้านั้น ใบหน้ากลมมนของเด็กชายไร้เดียงสา นายท่านบอกว่า เขาเป็นลูกของท่าน ให้ข้ารับใช้เขา
แต่ข้าก็สงสัย เด็กคนนี้ไม่เห็นมีอะไรเหมือนนายท่านเอโอล...สักอย่างเลย ทั้งสีผิวและสีผม...แต่ก็สวยดี....
ข้าได้เรียกเขาให้ตื่นขึ้นมา ข้าก็ได้เห็นว่า มีดวงตาสีนิลกลมโตที่น่ารัก และเขาก็ได้มาจับหน้าข้า
ดึงหน้าข้า และหัวเราะให้ข้า รอยยิ้มของเขา ทำให้ข้าต้องยิ้มบ้าง...ข้าได้หัวเราะกับเขาเป็นครั้งแรก...
และเขาก็ถ่ายทอดเรื่องราวของพรายโนลดอร์ ผ่านมารดาของเขามาให้ข้าฟัง
ข้าก็พบว่าตัวเองมีความสามารถมากกว่าแค่ขุดดิน ข้าเป็นเพื่อนสนิท และเป็นน้องเล็กอีกคนของนายน้อย
ท่านหญิงในชุดสีขาวก็รักข้า...นางทรงโฉมดังนางฟ้า...นางฟ้าที่ลงมายังไพรพนาแห่งนี้...
ข้าได้วิ่งเล่น และพูดคุยกับนายน้อย แม้ว่านายท่านจะไม่สนิทกับข้า หรือพรายคนอื่นๆ
แม้กระทั้ง เด็กชายหญิงสองคน ซึ่งพวกเขาได้แต่มองข้าด้วยสายตาปริบๆ
แต่ว่ามายกลิน โลมีออน กลับให้ข้าอยู่กับเขา เขามีความฝันในเมืองสีขาวที่ดูเหนือจินตนาการของข้า
ตุ่นอย่างข้าก็คงจับตาดูเขาต่อไป...และถอนหายใจที่ต้องฟังเรื่องราวเดิมๆของเขาไปอีกนานเลย...
“ โนลปา ”
ข้าคลานไปหาเขา และเกาะเรียวไหล่เขา พลางมองแสงของดวงดาว...มายกลินกลับรักแสงตะวันมากกว่า
หากข้าก็ยังรักแสงของดวงดาวอยู่ดี...ข้ารักยามราตรีมากกว่าอะไรทั้งสิ้น...
นายท่านเอโอลก็มองข้าแล้ว เดินหันหนีไป ข้าก็อยู่แต่กับนายน้อยผมสีดำสลวยคนเดิมนั้นเอง...
~*~*~*~*~*~
โนลกล้าเนอะมั้ง ? เหรอ ????// ปรบมือๆ
ความคิดเห็น