คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : The Mole, Young Friend : Part 4
เด็กหนุ่มร่างเพรียวบางได้วิ่งออกจากบ้าน และผ่านสุมทุมพุ่มไม้ ขณะที่เจ้าโนลปาก็เกาะไหล่ของเขาไว้แน่น
“ มายกลิน ! มายกลิน ! เจ้าวิ่งไปไหน ” โนลปาร้องถาม
“ ข้าไม่ทราบ โนล ! ข้าไม่ทราบ ! ”
ฝีเท้าในรองเท้าหนังของเขาได้วิ่งไปเรื่อยๆ จนเรือนผมสีดำที่เริ่มยาวปลิวสะบัดตามสายลมในยามค่ำ
กลาดุยอัล...กลาดุยอัล...
หนุ่มน้อยได้พบว่าตัวเองมาอยู่ข้างสระน้ำแห่งนี้...หรือทะเลสาบประจำป่านันเอลม็อธ...
ร่างเพรียวบางก็ทรุดลงบนพิ้นหญ้าสีเขียวเข้ม ดวงหน้านวลฉายแววกังวล
เจ้าโนลปาก็ลูบต้นแขนนวลของเขาไปมาเบาๆ “ มายกลิน เจ้าเศร้าใจเหรอ..ที่โดรอนและคาเลนจะไป ”
“ พวกเขาจะไปแล้ว ข้าก็...คงต้องเป็นเด็กคนเดียวในบ้านหลังนี้...ข้าจะไม่ได้ยินเสียงหัวเราะของคาเลน
และก็เสียงที่เรียกข้า นายน้อย...นายน้อย...ของพี่โดรอนอีกแล้ว...”
ตุ่นน้อยก็สะบัดตัวเองไปมา “ โธ่ ! พวกเขาไม่ได้ไปไหนไกล โดริอัธก็...”
“ พวกเขาออกไปจากป่าได้ แต่ข้าและนานาต้องอยู่กับเขา พี่รอนกับคาเลนจะไปได้เห็นแสงตะวัน
และความอลังการของเมเนกร็อธ ขณะที่ข้าก็ต้องอยู่ในป่ามืด ...ป่ามืดเช่นนี้...
โนล ! ข้าต้องแอบตัวเองเรียนภาษาของโนลดอร์อีกเท่าไร ข้าอยากเห็นแสงตะวัน...แสงสว่าง...”
เจ้าตุ่นสีดำก็ถอนหายใจ และล้มตัวกลิ้งไปมากับพิ้นหญ้าอย่างระอาใจ
“ อยากเห็นแสง มายกลิน เจ้ากับท่านแม่ก็ไปชมกันตลอดอยู่แล้ว อีกอย่างนายท่านก็ห้ามว่า..”
“ อดาก็เอาแต่ห้ามในทุกสิ่งที่ข้าชอบ เขาไม่ชอบโนลดอร์ แต่ว่า...อดาก็รักข้า...
ข้าก็รักในวิชางานช่างของเขา...โนล ข้าอยากเป็นหนุ่มเร็วๆ ข้าอยากจะ...”
ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าคู่หนึ่งก็ได้ดังขึ้นมา...เสียดสีพิ้นหญ้าขจี หากไม่รกชัฏเท่าไร...
และแสงสว่างจากตะเกียงสีเหลืองอ่อนพร้อมกับเสียงทุ้มละมุนของคนคุ้นเคย
“ นายน้อย...นายน้อยมายกลิน...”
เด็กหนุ่มผมสีดำจึงหันกลับไปมองพรายหนุ่มผู้ที่เคยเป็นเด็กเล็ก เป็นเพื่อนเล่นมาด้วยกัน ตั้งแต่จำความได้...
โดรอน บุตรแห่งซาร์น กำลังเพ่งมองเขาด้วยความฉงนยิ่ง...
“ พี่รอน...ข้า..นึกแล้วว่าต้องเป็นพี่...”
“ นายน้อยเศร้าใจเรื่องข้ากับคาเลน หรือครับ ? ”
ดวงตาสีนิลก็เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าในยามรัตติกาล แสงดาราก็กระทบพิ้นน้ำในทะเลสาบ
เป็นละอองระยิบระยับ โดรอนมองเรียวหน้าซึ่งเคยกลมมน หากเริ่มมีเค้าของวัยรุ่นมาบ้างแล้ว...
เขารู้สึกว่า...นายน้อยเริ่มเปลี่ยนไป...เขากำลังอยู่ในโลกอีกโลกหนึ่งที่ห่างไกลจากที่นี้...
“ ข้าไม่ได้เสียใจหรอก พี่รอน ดีเสียอีก พี่จะได้ไปเป็นทหารของวังเชียวนะ พี่ก็คงได้รู้จักใครต่อใคร
ถ้าพี่ได้เข้าเฝ้าองค์ราชาพราย และก็เหล่าราชวงศ์ซินดาร์ คงดีไม่น้อย...”
พรายหนุ่มผมสีเงินก็ได้สาวเท้ามายังร่างที่ยังสูงน้อยกว่าตนเอง..สูงเพียงไหล่...ใบหน้าก็ระดับอก...
“ ทิเทน ฮีร์ ถ้าข้าไปแล้ว จะคิดถึงข้าไหมครับ ”
โนลปาก็แทรกว่า “ โดรอน มายกลินต้องนึกถึงเจ้าอยู่แล้ว ”
“ หึ ! เจ้าเป็นตุ่นจะรู้อะไร ? ”
โนลปาก็แลบลิ้นให้ “ มีหลายเรื่องที่ข้ารู้ดีแล้วกัน และก็มากกว่าเจ้าด้วยล่ะ ”
โดรอนพยายามเก็บอาการแสดงความโกรธที่มีต่อเจ้าตุ่นไว้...เขานั้นก็อยากไปเมเนกร็อธ...อยากไปหา
ความเจริญและรุ่งเรือง ดีกว่าอยู่กับแต่บ้านหลังนี้...เขาไม่ชอบพวกเนากริม..ส่งเสียงห้าวและขุดดินเน่าๆ...
แต่..นายน้อยกลับตั้งใจพยายามเรียนรู้งานพวกนี้...เขาอยากใกล้ชิดกับนายน้อย...อยากให้ได้ชื่อว่า..
“ พี่รอน...ตอนมาสระนี้ครั้งแรก พี่ชวนข้าดูหึ่งห้อย และเราก็ยังมาดูกันอยู่บ่อยๆ
คราวนี้ ข้าคงมาดูพวกมันบินไปบินมาคนเดียวแล้ว...”
พรายหนุ่มผมสีเงินอมน้ำตาลก็เถียง “ ท่านก็มีนายหญิงและก็เจ้าตุ่น..”
“ นั้นซิ..” มือเรียวบางลูบหัวของเจ้าโนลปาเบาๆ “ ข้าไม่ได้เหงาเท่าไร พี่รอน ”
ดวงตาสีหมอกของพรายหนุ่มจับจ้องมือเรียวสีขาว...เขาหลงใหลในสีนวลเช่นนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว...
สีนวลผ่องของนายน้อย...งดงามและน่ารักน่าชังในสายตาของเขาเสมอ...และน่าสัมผัสนัก
“ พี่รอน ข้าอยากให้พี่บอกความฝันของตัวเองหน่อยซิ ”
คิ้วเรียวได้รูปของโดรอนก็ขมวดเข้าหากัน พลางเอ่ยว่า “ ก็ได้ครับ...”
~!~!~!~!~!~
พี่โดรอนจะเล่าอะไรให้หนูกลินฟังนะ ตอนหน้านะครับ ^^
ความคิดเห็น