คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Littlest Prince 13 : เวลาหลับอันแสนสุข
เวลาหลับอันแสนสุข ( Happy sleeping )
กลินคุง : เวลาหวานๆ ยามราตรี 55+
++++
ในปราสาทแห่งกอนโดลินอันแสนโออ่ายามดึก
ห้องนอนของแต่ละคนนั้นอยู่ใกล้กัน โดยที่ห้องนอนของเออาเรนดิล
ก็อยู่ติดกับของทูออร์และอิดริล ห้องบรรทมขององค์ทัวร์กอนและห้องสีขาวนวลของอาเรเดลก็อยู่ชั้นบน มีของเจ้าชายมายกลินที่อยู่ชั้นล่างห้องเดียว
เวลายิ่งดึกเท่าไร ฝนที่ตกนั้นก็ยิ่งตกดังลั่นขึ้น
ทำให้เจ้าชายหนุ่มแห่งกอนโดลินรู้สึกหนวกหู จนต้องรีบปิดม่านทุกบาน
เขาได้ติดตั้งไขลานไว้ที่ตัวตุ่น และนั่งคุกเข่ากุมมือเรียวภาวนา
ให้สำเร็จ....พระเป็นเจ้าอิลูวาทาร์...ขอให้เป็นจริงเถิด
แล้วพรายหนุ่มก็วางเจ้าตุ่นน้อยไว้ที่ข้างเตียง
หลังจากนั้น ก็เป่าเทียนจนเหลือหนึ่งเล่ม
และพยายามข่มตาให้หลับ...พยายามนิมิตแบบพรายโนลดอร์ซิ โลมีออน
ในใจก็เห็นภาพเก่าๆ สมัยเด็กที่อยู่กับท่านพ่อ มันลอยไปลอยมาอยู่นั้น
ก๊อก...ก๊อก...เสียงประตูดังขึ้น
“ ใครน่ะ “ มายกลินถาม
“ หนูเอง กวานัวร์ – นานา “ เสียงของเออาเรนดิล...มาทำไมเนี่ย...
พรายหนุ่มจึงรีบลุกขึ้นและเปิดประตูก็เห็นเด็กชายตัวน้อยร่างป้อม
ในชุดนอนยาวสีฟ้าอ่อน รอยยิ้มที่มอบให้เขาก็งดงามเหลือเกิน
“ มาทำไม เจ้าไปอยู่ที่ห้องของพ่อแม่เจ้าซิ “
“ อดาและนานา เค้า..เอ่อ..” และใบหน้าของเด้กชายก็แดงระเรื่อขึ้น
เข้าใจแล้ว..สองคนนี้นะ..ไม่เคยหยุดบ้างเลย...ข้าไม่อยากคิด...
“ ท่านน้า คือฝนตกและ ห้องของเสด็จตาเสด็จยาย เออต้องขี้เกียจขึ้นบันได
กลัวผีด้วย...”
พรายหนุ่มผมดำหัวเราะ “ กลัวเหรอ ระหว่างผีกับสายตายามดุของน้า
เจ้ากลัวอะไร “
ทันใดนั้น เสียงฟ้าผ่าก็ดังเปรี้ยง เด็กชายจึงรีบโอบตัวของผู้เป็นน้าไว้
“ ฮ่าๆ เจ้ากลัวเสียงฟ้ามากกว่า “ เขาจึงอุ้มหลานตัวน้อยไปวางที่เตียง
“ กวานัวร์ – นานา เออา...เอ่อ “
เจ้าชายหนุ่มปัดหมอนอยู่จึงหันมา “ พูดซิ “
“เออาจะขอนอนด้วยได้เปล่า ? “ ดวงตาสีฟ้าใสเงยขึ้นสบกับสีนิลประกาย
มายกลินจึงยิ้ม “ ก็มาซิลูกชาย “ พร้อมกับอ้าแขนเรียวออก
เด็กชายตัวเล็กหัวเราะ และคลานไปหาเขา “ กวานัวร์ – นานาจ๋า “
มายกลินโอบร่างเล็กไว้แน่น และหอมแก้มซ้ายหนึ่งที
“ แต่ก็ยังไม่ง่วงเลย “ แต่ว่าปากเล็กสีชมพูก็อ้าออก
“ นอนได้แล้ว เซลเล – ยอนโด “ เอลฟ์หนุ่มให้เด็กชายหนุนหมอน
มือซ้ายตบเบาๆ เป็นจังหวะที่ก้นของหนูน้อย
เพราะว่านานาก็ทำให้อย่างนี้ทุกทีที่เขานอนไม่หลับ สมัยยังเล็กๆ
“ เจ้าเจ็บหลังมากไหม ? “
“ อ่ะ ? “
มายกลินหันมาสบตาของเด็กชาย และลูบผมสีทองอย่างเอ็นดู
“ ที่น้าตีเจ้า เพราะน้ารัก และไม่ต้องการให้เจ้าเป็นคนชอบเถียง “
เออาเรนดิลก็ซบที่ไหล่กว้าง ด้วยความประจบประแจง
“ ไม่เลยๆ กวานัวร์ – นานา “
เจ้าชายแห่งกอนโดลินก็ดึงผ้าห่มมาให้กระชับตัวขึ้น
สายตาเรียวคมและดวงตากลมโตจับจ้องที่เพดานเตียงสีขาวนวล
“ ท่านน้า ห่วงเออาเลยไปให้ออกจากเมืองกอนโดลินใช่ไหม ? “
“ ใช่แล้วล่ะ ปีศาจนั้นสู้กันอยู่นอกหุบเขาของเรา น่ากลัวออก “
“ แต่หนูอยากเจอเอลวิงและพี่หนูกิลมากเลย “
“ ใคร ? “
“ คนที่อยู่ในรูปวาดงั้ย ตอนกลางวันนะ “ เออาเรนดิลตอบ
และหนุนที่ไหล่หนาของน้าชาย “ ท่านคืนดีกับท่านแม่แล้วยังครับ ? “
“ คืนดีแล้วลูก “ ดวงตาของเจ้าชายหนุ่มเริ่มหรี่ลง
“ ท่านน้าจะเซอร์ไพรส์หนูใช่ไหมล่ะ ถึงพาโนลปาออกมา “
องค์ชายน้อยจับที่แขนเสื้อนอนของน้าชายเบาๆ
“ ใช่แล้ว เจ้าจะรู้เอง “ พรายหนุ่มสบตาของเจ้าหนูอีกครั้ง เอ่ยสั้นๆว่า
“ ราตรีสวัสดิ์ บุตรแห่งอิดริล เคเลบรินดัล “
แล้วดวงตาสีนิลคู่นั้นก็หลับนิ่งไป ไม่ทันที่เออาเรนดิลน้อย
พูดต่อ เด็กชายจึงต้องเป่าเทียนให้ดับเอง แต่ก่อนทำเขามองเรียวหน้าคมคายของผู้เป็นน้าอีกครั้ง ก้มลงจูบที่แก้มเนียนเบาๆ
“ราตรีสวัสดิ์ บุตรแห่งอาเรเดล อาร์เฟนีเอล “
เทียนก็ดับลง เด็กชายก็เอนตัวลงนอน นิ้วเรียวเล็กเคลียปลายผมสีดำยาวละเอียดของเจ้าชายเล่นๆ แล้วตัดสินใจหลับตาลงบ้าง
หลังจากนั้น มีแต่ความมืดและความเงียบปกคลุมในห้องนอนนั้น
+++++++
กลินคุง : หาวๆ ขอนอนได้แล้วฝันดีครับ Z_Z
ความคิดเห็น