คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : The Mole, Young Friend : Part 3
ลอร์ดเอโอล ดาร์กเอลฟ์ก็ยังคงปฎิบติตามหน้าที่ของตนตามที่ผ่านๆ มาของทุกวัน
จนเมื่อได้ยินเสียงประตูเคาะดังขึ้น เขาก็อนุญาตให้เขามาได้ตามปกติ
“ ซาร์นเหรอ ? ”
พรายหนุ่มในชุดสีน้ำตาลก็ได้ตอบว่า “ ไม่ใช่ครับ นายท่าน โดรอนครับ ”
นัยน์ตาสีนิลเรียวคมจึงได้มองยังพรายหนุ่มซึ่งเพิ่งเข้าเข้าสู่วัยรุ่น ร่างสูง ผิวสีน้ำตาลอ่อน เรือนผมสีเงินปนน้ำตาล
ในชุดทูนิคสีเทาเข้ม ใบหน้าเรียว หากว่าโหนกแก้มแคบ รับกับดวงตาสีหมอกหม่น
“ โดรอน เจ้าเพิ่งกลับมาจากล่าสัตว์หรือ แล้วเจ้าเห็นลูกข้าไหม ? ”
พรายหนุ่มก็ผายมือของตนออกไปทางประตูไม้ “ ข้ายังไม่เห็นเขาครับท่าน ”
เมื่อลอร์ดเอโอลจะก้าวเดิน เขาก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้
“ ซาร์นิออน ถึงเวลาที่เจ้าจะต้องไปรับใช้กษัตริย์ธิงโกลแล้วใช่ไหม ? ”
นายท่าน...ช้างจดจำอะไรได้ดีขนากนี้นะ...ท่านพ่อบอกว่าเมื่อเราเข้าสู่วัยนี้..เราต้องไปที่เมืองนั้น...
“ ขอรับท่าน ”
“ แล้วเจ้าบอกมายกลินเรื่องนี้ยัง ? ”
โดรอนก็ส่ายหน้าไปมา “ นายน้อยยังไม่ทราบขอรับ เพราะว่าเขา...”
ตั้งแต่่มีเจ้าตุ่นพูดได้นั้นมา นายน้อยก็หันแต่เล่นกับมัน คลุกคลีกับมัน อะไรๆ ก็ต้องให้เจ้าตุ่นดำมารวมด้วย...
แล้วข้าซึ่งดูแลเขา...และบอกว่า จะดูแลเขาให้ดี...นายน้อยกลับ...นี้ ! ข้าคิดอะไรเนี่ย !
“ งั้นเจ้าก็ไปบอกเขาซิว่า เจ้ากับคาเลนจะต้องออกเดินทางแล้ว ”
พรายหนุ่มก็เม้มริมฝีปากบางของตน และหันร่างเพรียวของตนตามนายท่านออกจากห้อง
~!~!~!~!~
หลังจากทานอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว ลอร์ดเอโอลก็ได้เคาะที่โต๊ะไม้สีดำสามครั้ง
“ เอาล่ะ ข้ากำลังมีข่าวอย่างหนึ่งจะให้พวกเจ้าทุกคนทราบ ”
มายกลินก็วางโนลปาไว้บนไหล่ของตนเอง ขณะที่มองโดรอน พรายหนุ่มก็ก้มหน้าลง
...เขาไม่เคยเห็นว่าพี่รอนเป็นแบบนี้นี่นา...เมื่อมองคาเลน ซึ่งตอนนี้นางก็สูงเท่าเขาแล้ว
ดวงหน้าเล็กก็เริ่มเค้าวัยสาว หากดวงตาสีอำพันที่กลมโต ก็เริ่มเค้าว่าเรียวลงตามรูปหน้า
มายกลินคิดว่า ดวงตาของนางก็เหมือนกับของพี่ชาย ต่างแค่คนละสี...
“ โดยเฉพาะ มายกลิน ลูกพ่อ เจ้าต้องทราบ ”
ดวงตาสีนิลของเด็กหนุ่มก็ผงะจากความคิดของตนทันที “ เอ่อ..ครับ ท่านพ่อ ”
“ ซาร์น เจ้าจะให้ข้าบอกหรือ ให้โดรอนบอกเองล่ะ ” เจ้าของบ้านถามเสียงขรึม
พรายหนุ่มผู้รับใช้มองยังลูกทั้งสองของตน แล้วหันมาสบตาของนายท่านอีกรอบ
“ ให้นายท่านบอกเถิดครับ ”
เอโอลก็กระดิกนิ้วของตนดังแกร๊ก “ ก็ได้ ! รับฟังให้ดีนะ ”
ความเงียบได้เกิดขึ้นในห้องโถงอาหาร...
“ โดรอนและคาเลน จะไปโดริอัธในอีกสองวัน ข้าได้ตกลงกับซาร์นแล้ว ข้าถือว่าเป็นเวลาสมควร
พวกเขาจะไปรับใช้องค์กษัตริย์ธิงโกล และราชินีเมลิอัน เพราะพวกเขาสมควรรับหน้าที่นี้...”
เด็กหนุ่มผมดำก็อุทาน “ อีกสองวัน ! ทำไมถึงเพิ่งมาบอกล่ะครับ ! ”
“ ใจเย็นก่อน ลูกรัก ” อาเรเดลปรามบุตรชายของนาง “ อย่าใจร้อนซิจ๊ะ ”
“ พี่รอน หนูเลน จะไปโดริอัธ ทำไมเพิ่งมาบอก ! อาซาร์นครับ ท่านจะส่งพวกเขาไปจริงๆ เหรอ ”
ซาร์นก็ว่าเสียงขรึม “ ข้าตัดสินใจดีแล้วครับ ทิเทน ฮีร์ ข้าจะพาพวกเขาไปส่งที่เมเนกร็อธ
ซึ่งท่านพ่อและท่านแม่ของข้าจะดูแลพวกเขาขอรับ ”
เด็กหนุ่มจึงหันมามองพรายสาวผู้รับใช้ “ จริงเหรอ เลนเวน ท่านก็...”
“ ข้าคิดไว้ดีแล้วเจ้าค่ะ นายน้อย เพราะว่าลูกของข้าก็รู้ความมากแล้ว ”
หนุ่มน้อยผมสีดำก็ถามอีก น้ำเสียงร้อนรนมากกว่าเดิม “ พี่รอนและคาเลน ก็รู้ดีแล้วใช่ไหม ?
ว่าตัวเองต้องไปที่นั้น...”
พรายสาวน้อยก็ตอบว่า “ ใช่..ใช่ค่ะ พี่รอนและข้าจะไปกันแล้ว...”
เด็กหนุ่มร่างเพรียวก็ถึงกับลุกจากเก้าอี้ โนลปาก็เกาะไหล่บางของเขาไว้แน่น
“ ข้าไม่เข้าใจ...ข้าไม่เข้าใจ...พวกท่านเลย...ทำไมกัน ! ”
แล้วนายน้อยแห่งนันเอลม็อธก็วิ่งหนีออกจากห้องโถงนั้นไป อาเรเดลพยายามเรียกเขา
ฝ่ายเอโอลก็เท้าคางอยู่ในความคิดของตน...ขณะที่คาเลนได้แต่อ้ำอึ้ง...
โดรอน...เขารู้ดีว่าวันนี้ต้องมาถึง...วันที่เขาต้องลานายน้อยไป...
ความคิดเห็น