คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 02 : Caffeine
02
Caffeine
"วันนี้เราจะมาเล่นเกมกระชับความสัมพันธ์กับเพื่อนใหม่กันนะคะ ซึ่งเกมที่ว่านั่นก็คือ..." อาจารย์จอมโหดแห่งชั้นเรียนกลายเป็นคนใจดีในพริบตา ปกติเจ๊แกจะเดินเข้ามาบ่นจนอยากจะหลับใส่หรือไม่ก็สั่งงานเป็นกองอย่างกับดองมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว เดดไลน์คือท้ายชั่วโมงถ้าไม่ส่งตาย! เล่นเอาเหล่านักเรียนปั่นงานกันไม่ทันเลยทีเดียว
มันเกิดอะไรขึ้นอีกล่ะเนี่ย?
"นายรู้สาเหตุที่เขาเป็นแบบนี้ใช่มั้ย?" ฉันกระซิบถามเจลโล่ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ รู้สึกมีลางสังหรณ์ยังไงชอบกล
"อื้ม! ฉันได้ยินพี่สตาฟฟ์เขาบอกกับอาจารย์น่ะว่าอยากให้มีกิจกรรมในห้องเรียนจะได้ดูไม่น่าเบื่อเกินไป" เจลโล่ตอบ เขาดูตั้งใจเป็นพิเศษคงเป็นเพราะตัวเองต้องออกไปเล่นเกมละมั้ง
"งั้นขอให้เด็กใหม่ออกมาหน้าห้องก่อนแล้วกัน" เจลโล่ลุกจากเก้าอี้แล้วเดินออกไปหน้าห้องทันที ความสูงของเขาทำให้อาจารย์ตัวเล็กลงไปทันตาเห็น
"เราเขียนหมายเลขของนักเรียนทุกคนลงไปในกระดาษเรียบร้อยแล้ว จากนั้นเราจะให้เธอจับขึ้นมาหนึ่งเบอร์ คนที่ถูกเลือกจะต้องออกมาเล่นเกมคู่กับเพื่อนใหม่นะ" อาจารย์ชี้แจงพร้อมกับหยิบโหลใสที่บรรจุกระดาษม้วนนับสิบ ๆ อันไว้ข้างในให้เจลโล่
เอ่อ...ตาฉันมันกระตุกว่ะ
"หมายเลขสิบเอ็ดครับ" เจลโล่ประกาศก่อนจะคลี่ม้วนกระดาษแล้วหันมาให้เพื่อน ๆ ในห้องดูเพื่อเป็นสักขีพยาน
สิบเอ็ด? ถ้าจำไม่ผิดนั่นมันเลขที่ฉันนะ...เจลโล่!!!
"เอ้า! หมายเลขสิบเอ็ดออกมาสิ" อาจารย์เรียกย้ำทำให้ฉันต้องเดินออกไป (อย่างไม่เต็มใจเท่าไรนัก) พอเจลโล่เห็นเท่านั้นแหละเขาก็ถึงกลั้นขำไม่อยู่
หัวเราะเยาะในโชคชะตาของฉันเหรอยะ!
"ขออุปกรณ์ด้วยค่ะ" อาจารย์หันไปบอกกับสตาร์ฟที่ยืนรออยู่หน้าประตู เขาเดินถือจานสีขาวสะอาดที่มีแท่งป๊อกกี้รสสตอเบอร์รี่สีชมพูหวานแหวววางเรียงไว้
ยะ อย่าบอกนะว่าเกมที่จะเล่นคือ...!!!
"ช่วง 'Pocky Game' กำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว ขอเสียงปรบมือหน่อยค่ะ" สิ้นประโยคนั้นเสียงปรบมือก็ดังขึ้น บางคนถึงกับเป่าปากอย่างชอบอกชอบใจ บางคนก็เคาะโต๊ะเป็นจังหวะอย่างสนุกสนานผิดกับฉันที่วิญญาณหลุดจากร่าง แขนขาอ่อนแรงจนต้องใช้หลังพิงกับกระดานดำไม่งั้นคงทรุดฮวบแน่ ๆ
ทำไมโชคชะตาต้องกลั่นแกล้งฉันด้วย! เล่นแรงเกินไปแล้วนะเหวย!
ฉันหันไปส่งซิกกับเจลโล่ให้เขาพูดอะไรสักอย่างกับอาจารย์เพราะฉันในสภาพนี้ยังไม่พร้อมจะเล่นเกมที่เสี่ยงต่อโรคหัวใจ (?) (พูดจริง ๆ ไม่ได้โกหกนะเออ)
"อาจารย์ครับ...ผมว่าเล่นคู่เดียวมันจะไม่สนุกเอานะครับ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วเล่นกันหลาย ๆ คนแล้วแข่งกันไปเลยเป็นไงครับ" เจลโล่เสนอส่วนอาจารย์ก็ดูจะเห็นด้วย คนในห้องจึงรีบยกมืออยากจะออกมาเล่นกันใหญ่
ฉันไม่เข้าใจเลยว่านายช่วยมันให้ดีขึ้นหรือแย่ลงกันแน่?
จากนั้นไม่ถึงห้านาทีก็มีคนออกมาร่วมเล่นเกมหน้าถึงสามคู่ แต่ละคู่เป็นชายหญิงชวนให้เกมนี้มันเรียกเลือดหนักเข้าไปอีก!
"พอให้ยินสัญญาณแล้วเริ่มเลยนะ ช้าหรือเร็วไม่สำคัญ ใครทำให้ป๊อกกี้เหลือสั้นมากที่สุดเป็นผู้ชนะ รางวัลคือเกรดสี่วิชาอาจารย์"
"วู้! ไฟท์ติ้ง!!!" เสียงเชียร์ดังขั้นเป็นระลอก ผู้เข้าแข่งขันก็ฮึกเฮิมกันใหญ่ คงมีแต่ฉันใช่มั้ยที่ซีเครียดจนเส้นเลือดในสมองจะแตกแล้วเนี่ย
"เธอจะคาบไว้เฉย ๆ หรือจะเป็นคนกัด" เจลโล่ถามแล้วหยิบป๊อกกี้มาถือไว้ในมือหนึ่งแท่ง
"ฉันเป็นผู้หญิงนะจะให้รุกได้ยังไงล่ะ" ฉันตอบเสียงเรียบ พยายามใจเย็นไว้เพราะยังไงมันก็เป็นแค่เกม...แค่เกม...ท่องไว้ มันเป็นแค่เกม!
"ฉันก็เขินเหมือนกันนะ อ่าห์...จริง ๆ เลย" เจลโล่ส่ายหน้าเบา ๆ แล้วส่งป๊อกกี้ให้ฉันคาบไว้ ถ้าตาฉันไม่ได้ฝาดไปแก้มของเขาแดงระเรื่อขึ้นมานิดหน่อยล่ะ
เจลโล่นายห้ามเขินสิ! ให้ฉันเขินคนเดียวก็พอแล้ว!!
ฉันใช้ปากกัดแถว ๆ ปลายป๊อกกี้ พอจะมีประสบการณ์จากการดูวาไรตี้เกมโชว์อยู่บ้าง คิดว่าน่าจะชนะได้ไม่ยาก(?)
"จะเริ่มแล้วนะ สาม...สอง...หนึ่ง...Go!!!" อาจารย์ให้สัญญาณ ฉันแอบสั่นน้อย ๆ ตื่นเต้นจนมือเย็นเฉียบไปหมด ไม่อยากจะคิดตอนที่เจลโล่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้เลยจริง ๆ
"จะกินแล้วนะคร้าบ" เจลโล่พูดแล้วค่อย ๆ โน้มหน้าลงมาทำให้หัวใจฉันทำงานหนักเข้าไปอีก
จะกินอะไรกันเล่า! อย่ามาพูดบ้า ๆ นะ!
ฉันพยายามละสายตาจากคนตรงหน้าทั้งที่รู้ว่าตัวเองทำไม่ได้ ใบหน้าของเจลโล่กำลังขยับเข้ามาใกล้จนฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ อ่าห์...ริมฝีปากของเขาสีสวยไม่แพ้สตอเบอร์รี่บนป็อกกี้เลย
I'm Feelin' High I'm Feelin' High
รู้สึกดีจัง รู้สึกดีมาก ๆ เลย
너를 보면 미칠 것만 같은데
ฉันรู้สึกเหมือนจะบ้าตายเมื่อเห็นเธอ
너에게 중독될 것만 같아 Hey Yeah~
ฉันว่าฉันเริ่มคลั่งไคล้เธอแล้วแหละ
내게 중독돼 봐 Like Caffeine
เสพติดผมสิ เหมือนกับคาเฟอีน
모두가 하나둘 잠들어갈 때
เมื่อทุกคนหลับไปหมดแล้ว
우린 깨있어, 하루하루가 내게는 Birthday
พวกเราจะตื่นขึ้นมา ในทุกวัน แต่ละวันเหมือนเป็นวันเกิดของผม
서로가 하나되어 입을 맞출 땐
เมื่อเราเป็นหนึ่งเดียวและประทับริมฝีปากเข้าหากัน
Don't Be Shy Baby
ไม่ต้องอายหรอกนะครับ
내가 더 부끄러워
เพราะผมน่ะอายกว่าคุณอีก
กว่าจะรู้ตัวอีกทีป๊อกกี้ก็ถูกเจลโล่กัดจนเกือบหมดเสียแล้ว ฉันคายป๊อกกี้ที่เหลือไว้ในมือแล้วเอาไปวางไว้บนจาน
ฉันทำได้ดีใช่มั้ย อ่าห์...
"ผลการแข่งขันออกมาแล้วนะคะ คู่ที่ชนะในเกมนี้ก็คือเด็กใหม่กับหมายเลขสิบเอ็ดค่ะ ป๊อกกี้ถูกกัดจนเหลือแค่ 5 มิลลิเมตรเท่านั้น ปรบมือให้พวกเขาด้วยค่ะ" เสียงปรบมือดังขึ้นเป็นรอบที่สองของวัน บางคนถึงกับเขยิบเข้ามาดูใกล้ ๆ อย่างไม่เชื่อสายตา
ฉันยังไม่อยากจะเชื่อเลย!
"อ่าห์...อาจารย์โดนเรียกประชุมด่วนน่ะ ระหว่างนี้พวกเธอก็หาอะไรทำไปก่อนแล้วกันนะ" ว่าแล้วเจ๊แกก็ปลีกตัวออกไป ทิ้งให้ห้องเรียนตกอยู่ในความเงียบ...สักพักก็กลับมาดังใหม่แถมดังกว่าเดิมด้วยซ้ำไป ฉันจึงตัดสินใจกลับไปนั่งที่เดิม เพราะอีกไม่นานความวินาศสันตะโรจะบังเกิดขึ้น
"เจลโล่โอป้า! ขอลายเซ็นหน่อยสิคะ เซ็นลงเลกเชอร์เลยนะฉันจะได้มีกำลังใจเรียน"
"กรี๊ด! มองใกล้ ๆ แล้วนายหล่อมากเลย เจลโล่ขอถ่ายรูปด้วยได้มั้ย?"
"เจลโล่มาทางนี้หน่อยสิ พวกเรามีเรื่องอยากจะคุยกับนายน่ะ"
"เจลโล่สนใจมาเข้าชมรมฉันมั้ย? ถ้ามีนายอยู่ด้วยมันต้องสนุกมากแน่เลย"
"เจลโล่อย่าไปสนใจพวกผู้หญิงเลย มาอยู่ก๊วนฉันดีกว่านะ"
ฉันนั่งมองเขาอยู่หลังห้องเงียบ ๆ คนเดียว ใจหนึ่งก็รู้สึกยินดีที่เขามีแฟนคลับมากขนาดนี้ แต่อีกใจหนึ่งก็แอบอิจฉาคนพวกนั้น
ถ้าฉันหัดปากแข็งให้มันน้อยลงกว่านี้ก็คงดีสิ...เพราะไอ้โรคปากไม่ตรงกับใจ พูดอะไรไม่คิดนั่นแหละที่เป็นปัญหา...ถ้าหากว่าตัดเรื่องนั้นออกไปฉันอาจจะสนิทกับเขามากกว่านี้ก็ได้ แต่จะไปหวังอะไรมากมายล่ะ อย่าลืมสิว่าเรามันคนละชั้นกัน
เฮ้อ! ทำให้ตัวเองไม่เป็นตัวเองนี่มันเป็นงานอดิเรกใหม่ของฉันหรือไง!?!
"แฮ่! เธอเหม่ออะไรอยู่เหรอ?" เจลโล่ปรากฏตัวต่อหน้าฉันแถมยังทำท่าแลบลิ้นใส่ เกือบจะตกใจอยู่แล้ว แต่หน้าของเขาต่อให้ทำให้ตายยังไงฉันก็ไม่กลัว
ก็น่ารักซะขนาดนั้น...
"อ่าห์...ไม่มีอะไรหรอก แค่ง่วง ๆ น่ะ" ฉันโกหกหน้าตาย ใครมันจะไปหลับลงหลังจากเล่นเกมสุดระทึกใจนั่นล่ะ!
"ถ้าเธอหลับฉันก็ไม่มีเพื่อนคุยน่ะสิ มาเล่นเกมแก้ง่วงกัน" เขาลากเก้าอี้มานั่งตรงข้ามฉันแทนที่จะนั่งข้าง ๆ เหมือนทุกที
เกมอีกแล้วเรอะ!?!
"เมื่อกี้ฉันยังเห็นนายถูกรุมล้อมอยู่เลยเเท้ ๆ ไม่ชอบเป็นศูนย์กลางหรือไง?"
"ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย" เจลโล่ทำหน้ายู่ก่อนจะเริ่มอ้อน "เบบี้...เล่นเกมกันเถอะนะ ฉันอยากเล่นเกมอ่า"
"ก็ได้ ๆ แล้วจะเล่นอะไรเล่า" ฉันยอมจำนนในที่สุด เวลาเขาอ้อนแล้วมันอดใจอ่อนไม่ได้จริง ๆ
"เกมจ้องตาเป็นไง!"
"ฮ่าฮ่าฮ่า ถ้าเกมนี้ฉันชนะแน่นอน นายแน่ใจนะว่าจะเล่น ลืมแล้วเหรอว่าตัวเองชอบกระพริบตาบ่อย ๆ น่ะ" ฉันยิ้มอย่างผู้มีชัย เขาจะต้องพ่ายแพ้แน่นอนเพราะฉันรู้จุดอ่อนของเขาดี
"ไม่ลองก็ไม่รู้" เขายักคิ้วอย่างท้าทาย มั่นใจพอตัวว่าจะสามารถเอาชนะฉันได้
เหอะ ๆ ฝันไปเถอะย่ะ!
"งั้นเริ่มเลยนะ...สาม สี่!" การแข่งขันได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง...
ฉันจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเขาราวกับมีมนต์สะกด ไม่รู้ว่าเข็มนาฬิกาเดินไปเร็วหรือช้าแต่สำหรับฉันมันคือช่วงเวลาที่ยาวนาน...ยาวนานมากจริง ๆ
"อ่าห์...ฉันแพ้จนได้" เจลโล่กระพริบตาสองสามครั้ง ดวงตาของเขาเริ่มแดงแถมยังมีน้ำใส ๆ เอ่อขึ้นมาส่วนฉันก็สลัดศีรษะไล่ความคิดออกไปก่อนที่อะไรมันจะไปไกลมากกว่านี้
เสพติดเขาอย่างกับคาเฟอีน...แค่ได้มองก็ใจสั่น หวั่นไหว สูญเสียการควบคุมจนไม่เป็นตัวของตัวเอง...ทำยังไงฉันถึงจะรักษาไอ้โรคบ้า ๆ นี่ได้ล่ะเนี่ย?
"ฉันกะแล้วว่านายต้องแพ้ ฉะนั้นทำควีโยมิเป็นการลงโทษเลย"
"เบบี้อ่าห์" เจลโล่โอดครวญแต่สุดท้ายก็ยอมทำโดยไม่รู้เลยว่าการทำแบบนั้นมันเหมือนลงทัณฑ์ฉันเสียมากกว่า
พอเถอะเจลโล่...พอได้แล้ว...อย่าทำให้ฉันหลงมากไปกว่านี้เลย
จบไปแบบ…นะ
ยิ่งแต่งยิ่งรู้สึกแปร่ง ๆ ง่ะ #หมดความมั่นใจในตัวเอง OTL
ขอให้ทุกคนสนับสนุนไรท์ต่อไปด้วยนะคะ
T_____T
ความคิดเห็น