คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : คนอุ้มรัก สี่ 2
มนุษย์ป้าแว่นหนาเดินมานั่งกินไอศกรีมให้อารมณ์สงบลง หลังจากที่ถูกหัวหน้าตำหนิมาชุดใหญ่ เธอใช้ชีวิตคนเดียวมาเกือบทั้งชีวิต แต่การทำงานในบริษัทใหญ่มันยากสำหรับเธอไม่น้อย ต้องมานั่งค่อยเอาใจคนโน้นคนนี้ และต้องค่อยระวังอย่าไปเหยียบตีนใครเขาเข้า แต่ทุกอย่างที่ว่ามานั้นเธอทำมันทุกอย่างมาครบหมดแล้ว
“เฮ้อ…”
จันทรสม์ถอนหายใจออกมายืดยาว รู้สึกเหนื่อยหน่ายเหลือเกิน แต่ก็คงต้องก้มหน้ารับชะตากรรมต่อไป ชีวิตมันยังไม่สิ้น มันก็ต้องดิ้นกันต่อไป ตักไอศกรีมของโปรดเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ แต่มันช่างไร้รสชาติเหลือเกิน
“บริษัทผมใช้แรงงานพนักงานจนต้องถอนหายใจแรงขนาดนี้เลยหรอ”
เสียงทุ้มที่ดังขึ้นเหนือศีรษะปลุกให้จันทรสม์หลุดออกจากภวังค์ เงยหน้าขึ้นมองและแทบจะสำลักไอศกรีมที่อยู่ในปากออกมาเมื่อเห็นหน้าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าชัดๆ
“คุณเลียม! เอ้ย… ท่านประธาน” จันทรสม์ลนลานลุกขึ้นด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าจะได้เจอประธานหนุ่มตัวเป็นๆ นอกบริษัท และเกือบพ่นไอศกรีมในปากใส่เขาอีกต่างหาก
“เรียกเลียมดีกว่า ผมไม่ถือ ทำตัวตามสบายเถอะครับ” เลียมบอก พลางก้าวอ้อมมานั่งลงเก้าอี้ตรงข้างกับหญิงสาว คนที่ทำให้เขาได้เบาะแสหนอนที่ซอนไซ้ในบริษัท
“เอ่อค่ะ ขอโทษอีกครั้งนะคะ”
“คุณมากับเพื่อนหรอ” เลียมกวาดสายตามองหาคนที่มากับสาวเจ้า
“เปล่าค่ะ มาคนเดียว ...ไม่มีใครอยากครบคนป่วนโลกอย่างฉันหรอก ฉันอยู่คนเดียวจนชินแล้วละค่ะ แค่นี้สบายมาก” จันทรสม์กล่าวน้ำเสียงสบายๆ ไม่ได้ทุกข์ร้อนกับการต้องไปไหนมาไหนคนเดียว
“ทำไมคิดแบบนั้น คนทุกคนต้องการเพื่อน” เลียมแปลกใจ
“แล้วคุณมีเพื่อนหรือเปล่าล่ะคะ ถ้าให้เดาก็คงไม่มี เอ่อ... ฉันขอโทษค่ะ ฉันว่าเราเปลี่ยนเรื่องคุยดีกว่า” หญิงสาวพึ่งรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป ก่อนเปลี่ยนเรื่องคุย
เขากับเธอคงจะไม่ได้ต่างกันสักเท่าไหร่ และชายหนุ่มดูจะอึดอัดที่ต้องพูดถึงเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน
“เที่ยงแล้วคุณทานอะไรหรือยัง?” เลียมถามขึ้นใหม่
“ฉันทานแค่นี้ก็อิ่มแล้วค่ะ” ตอบนายหนุ่มพลางตักไอศกรีมเข้าปาก
“แค่นี้นะหรอ?” นิ้วเรียวจึงชี้ไปที่ถ้วยไอศกรีมใบเล็กตรงหน้า คิ้วหนาขมวดยุ่งได้ยินหญิงสาวบอกมาแบบนั้น
“ค่ะ ...หมดเวลาพักเที่ยงแล้ว ฉันขอตัวกลับไปทำงานก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ”
ตั้งแต่สมัยเรียนเธอกินจุบจิบเล็กน้อยก็อิ่ม และเวลาเครียดๆ มักจะกินไอศกรีมแทนข้าวทั้งสามมื้อไปเลยด้วยซ้ำ ร่างบางผละลุกเตรียมไปจ่ายค่าไอศกรีมของตัวเอง แต่แล้วต้องหยุดชะงักก้มลงมองมือหนาที่กุมข้อมือเรียวของเธออยู่
“มีอะไรคะ? ...อ้าวเฮ้ย!” จันทรสม์มองหน้าคนจับอย่างงงงวย ก่อนจะตกใจเมื่อถูกเขาดึงรั้งให้เดินตามออกจากร้าน ชายหนุ่มไม่คิดจะอธิบายให้มากความ ไม่ลืมหันไปบอกคนสนิทให้จ่ายค่าไอศกรีมของเธอ
“...จ่ายค่าไอศกรีมให้ด้วย”
“เดี๋ยวค่ะคุณเลียม นี่คุณจะพาฉันไปไหน อุ้ย นี่คุณ...” หญิงสาวพยายามรั้งแขนตัวเองไว้ แต่ก็ไม่อาจสู้แรงเขาได้
“...” เลียมไม่สนใจจะตอบคำถาม ดันร่างบางให้ขึ้นรถของเขาที่จอดอยู่หน้าร้าน ใบหน้าคมเรียบเฉย ไม่บ่งบอกสิ่งใด จันทรสม์เงยหน้าไปทางอื่นอย่างไม่พอใจ
รถยนต์คันหรูของประธานเมแฮมเวิร์ทเคลื่อนไปตามถนนเมืองกรุงที่แสนคับคั่งไปด้วยรถยนต์ ไม่ถึงยี่สิบนาทีทั้งหมดได้มาถึงจุดหมายคือร้านอาหารไทย
“เรามาที่นี่ทำไมคะ” จันทรสม์เอียงหน้ามาทางประธานหนุ่มพร้อมขอคำอธิบาย
“มาร้านอาหารก็ต้องมากินข้าวสิ เข้ากันไปเถอะผมหิวแล้ว” กล่าวจบร่างสูงผละเดินออกจากรถไป ขาแกร่งก้าวยาวเข้าภายในร้าน โดยไม่รอหญิงสาวอีกคนที่นั่งทำหน้างงงวยอยู่ในรถ
“เดี๋ยวก่อนสิ คุณเลียมรอฉันด้วย”
จันทรสม์รีบก้าวตามร่างสูงเข้าไปภายใน พลางกวาดสายตาผ่านแว่นหนามองหาร่างสูงของเจ้านายหนุ่มที่เผลอคลาดกันทั้งที่เธอรีบเดินตามหลังเขามาติดๆ แล้วแท้ๆ
“เอ้า หายไปไหนแล้วล่ะ เดินเร็วชะมัดเลย ...งั้นก็เชิญทานไปคนเดียวให้อร่อยนะคะเจ้านาย ฉันไปล่ะ” ว่าแล้วหญิงสาวจึงรีบหมุนกายกลับไปที่ประตูร้าน ความไม่ระวังทำให้ชนเข้ากับร่างที่เดินสวนมาอย่างจัง ทำให้แว่นหนาที่สวมอยู่หลุดรั่วจากดวงตากลมพร้อมร่างผอมเซหงายหลังไปอย่างรวดเร็ว
“ว้าย!” จันทรสม์หลับตาแน่น คิดว่าตัวเองต้องเจ็บตัวแน่ แต่น่าแปลกที่มันไม่ได้เป็นอย่างที่คิด หญิงสาวค่อยๆ ลืมตาขึ้นก่อนจะเห็นว่าใบหน้าของเธออยู่ห่างจากใบหน้าคมแค่คืบ ความที่ตกใจมือบางจึงผลักหน้าเขาออก แล้วภาพทุกอย่างรอบตัวพลันพร่ามัวไปหมด ถึงได้รู้ว่าแว่นตาคู่ชีพหล่นหายไปเสียแล้ว
“แว่นตาฉัน!” ร่างบางทรุดตัวลงนั่งคลำหาแว่นคู่ชีพอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่ได้สนใจผู้คนที่มองมาที่พวกเธออย่างสนใจ
“อยู่เฉยๆ”
เลียมก้าวเข้าไปช่วยหยิบแว่นที่หล่นอยู่กับพื้นที่อยู่ห่างจากปลายเท้าเขาไม่กี่ก้าว แต่โชคร้ายที่มันดันแตกละเอียดไม่เหลือสภาพ นั่นก็เพราะสาวเจ้าดันเผลอถอยไปเหยียบมันเข้า ก่อนจะยื่นส่งคืนให้เจ้าตัวไป
“ทำไมแว่นฉันเป็นแบบนี้! โอย นี่มันวันซวยอะไรของฉันกันเนี่ย ฮือๆ” น้ำตาใสพาลจะไหลพราก หลังเห็นแว่นตาคู่ชีพแตกละเอียด
“คุณเป็นคนเหยียบมันเอง ผมเปล่าทำนะ” ประธานหนุ่มรีบปฏิเสธ เกรงว่าหญิงสาวจะโทษว่าเป็นความผิดของเขา
“ช่างเถอะ แล้วฉันจะกลับไปทำงานยังไงล่ะที่นี่ ฮือๆ ลูกแม่” เสียงหวานโอดครวญเสียงสั่นเครือ ก้มมองแว่นแสนรักที่เก็บเงินก้อนแรกซื้อเองมาอย่างยากลำบาก
“เดี๋ยวผมพาไปตัดใหม่ก็แล้วกัน แต่ตอนนี้มากินข้าวกันก่อน” เลียมบอกขึ้นใหม่ รั้งร่างบางให้ลุกขึ้นจากพื้นพาเดินไปนั่งที่โต๊ะ ก่อนจะมีคนเข้าใจพวกเขาผิดไปมากกว่านี้
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ลิ้งก์ ดาวน์โหลด EBook
--> https://www.mebmarket.com/ebook-อุ้มรักรัฐภพ-Men-Of-Lions <---
ติดตามข้อมูลข่าวสารได้ที่...
เฟชบุ๊คแฟนเพจ : Raniya.writer
ฝากกด ติดตาม / คอมเมนท์ เป็นกำลังใจให้ด้วยน้า ^^
** ขอบคุณทุกกำลังใจและการสนับสนุนทุกช่องทาง ที่มาเพิ่มแรงฮึดให้ไรท์ตัวอ้วน
ขอบคุณมากๆ จากใจค่ะ ^___^
ความคิดเห็น