คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : คนอุ้มรัก สี่ 1
วันที่หนึ่ง…
ลูกหนี้ยี่สิบล้านยังคงคิดหนักเพื่อหาทางออก แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่เห็นทางเลยว่าจะไปหาเงินมาจากไหนใช้หนี้คืนเจ้าของเรือ ตอนนี้เขาเหลือเวลาอีกเพียงสองวันเท่านั้น เส้นตายของเขาคืบคลานเข้ามาใกล้ทุกที
“จะทำยังไงดีวะ!”
วิเชียรนั่งกุมกระหมับอย่างคิดไม่ตก ยกแก้วไวน์สาดลงคออีกแก้ว ลองโทรทางไกลขอยืมเงินจากเพื่อน แต่ถูกปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยกลับมา ต่างกับตอนมาขอความช่วยเหลือจากเขา ไม่เคยลังเลเลยที่จะยื่นมือไปช่วย
เสียงเคาะประตูห้องดังถี่รัวแทรกเข้ามาในความคิด วิเชียรยกแก้วไวน์สาดลงคอ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินเซน้อยๆ ไปดูว่าใครที่มาแต่เช้าแบบนี้
“มาแล้วๆ จะเคาะอะไรหนักหนา” วิเชียรเปิดประตูด้วยแรงไม่เบานัก อาการมึนเมาแทบจะหายเป็นปริทิ้ง ใบหน้าเหี่ยวย่นซีดเผือก
“...อีกสองวัน ถ้าไม่มีเงินมาใช้หนี้ รู้นะว่าจะเจออะไร…” ผู้ส่งสารร่างยักษ์กล่าวจบ ตอกย้ำสัญญาหนี้มหาศาลที่ต้องชดใช้ในอีกไม่ถึงสองวัน
“จะหาเงินจากไหนทันวะ...”
วิเชียรทรุดนั่งลงกับพื้นหน้าประตูอย่างหมดแรง เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางหน้าก็ไม่ปาน เขาจะทำอย่างไรดีจะบอกลูกสาวก็ไม่ได้ด้วย ชายแก่พยุงร่างขึ้นจากพื้นเดินกลับมานั่งที่โซฟาตัวยาวตัวเดิม คว้าแก้วไวน์ที่เหลืออยู่กว่าครึ่งสาดลงลำคอหวังช่วยคลายเครียด แต่มันไม่ได้ช่วยอะไรเลยก็ตาม
อ้อมเดือนเดินกลับมาในห้องจากที่ออกไปเดินเล่นมาเห็นว่าบิดาดื่มจนเมามายแล้วนึกสงสัย มันเรื่องอะไรกันท่านถึงต้องดื่มหนักเช่นนี้ ก่อนได้คำตอบเสียงโทรศัพท์กลับดังแทรกขึ้น มือบางล้วงเจ้าเสียงน่ารำคาญในกระเป๋าออกมา ก่อนเปิดยิ้มเมื่อเห็นชื่อบนหน้าจอ พลางเดินเลี่ยงออกจากห้องไปไปรับสาย
“ว่าไงยัยป้า ว่างแล้วเหรอจ้ะ”
“กว่าจะว่างฉันแทบหมดแรงแก่รู้ไหม บริษัทอะไรก็ไม่รู้งานยุ่งเป็นบ้า ฉันแทบไม่มีเวลาหายใจเลยรู้ไหม” จันทรสม์บ่นอุบ
“ขนาดนั้นเลย"
“ทำมาเป็นพูด ใครจะไปสบายเหมือนเจ้าหญิงละค่ะ ไปร่องเรือชมวิว นั่งจิบชารับแดดตอนเช้า ตกดึกนั่งดูดาวอยู่กลางมหาสมุทรสบายใจ อย่าให้ถึงทีฉันล่ะกัน” จันทรสม์ร่ายยาวสิ่งที่วาดฝัน แต่กลับต้องพังทลายลงเพราะต้องมาเริ่มงานก่อนออกเดินทางหนึ่งวัน
“โอๆ ไม่ต้องเสียใจไปหรอกนะป้าคนสวย ฉันจะตักน้ำทะเล กวาดดาวใส่ถุงไปฝาก” อ้อมเดือนส่งน้ำเสียงกวนๆ ผ่านไปตามสาย รู้ดีว่าเพื่อนอยากมาที่นี่มาก
“ไม่ต้องมาประชด แล้วเรื่องที่ฉันฝากให้ไปหา ได้เรื่องหรือยังคะ”
“ยัยป้า ฉันมาอยู่ที่นี่สามวันยังเดินไม่ทั่วเลย จะไปหาเจ้าชายของแกเจอได้ยังไงค๊า”
อ้อมเดือนพูดปดคนปลายสาย จะให้บอกหรือว่าเจอแล้ว ไม่มีทาง ถูกตราหน้าว่าเป็นผู้ปกครองที่ไม่ได้เรื่องไม่พอ ยังถูกหักหน้ากลางร้านอาหารอีก คิดแล้วยังเจ็บใจไม่หาย
“…ช่างเถอะ ไว้ฉันจะไปตามหาเองก็ได้ แต่ตอนนี้ฉันขอไปหาอะไรกินก่อนนะ เวลาพักใกล้จะหมดแล้วด้วย ฉันไปล่ะ” พูดจบพร้อมกดวางสายไม่รอให้ปลายได้กล่าวลา
“นี่เธอ ผู้จัดการให้ตามไปพบที่ห้องด่วนนะยะ”
พนักงานสาวสวยประจำแผนกเดินเข้ามาบอกด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยจะเป็นมิตรเท่าไหร่นัก
“มีเรื่องอะไร?” มนุษย์ป้าถามอย่างสงสัย หรือว่าเรื่องเมื่อเช้า ตายแน่จันเอ้ย…
“จะไปรู้หรอยะ ไปถามเองสิ”
ร่างสูงโปร่งเดินนวยนาดกลับเมื่อส่งสารเสร็จ ท่าทางจะนัดกับหนุ่มไว้ คนสวยก็ดีแบบนี้สินะ มีคนมารุมรัก เข้ามาให้เลือกจนน่าปวดหัว ไม่เหมือนมนุษย์ป้าอย่างเธอ ร้อยปีจะมีคนเดินผ่านมาให้เลือกสักคน
“มันอะไรกันนักหนาเนี่ย”
จันทรสม์สูดหายใจเข้าปอด พยายามควบคุมอารมณ์ เพราะหัวหน้าแผนกเจ้าระเบียบ และด้วยวัยสี่สิบกะรัตใกล้หมดประจำเดือน ทุกคนในบริษัทจึงให้ฉายาว่าเป็นแม่มด ‘เมืองคาน’ คานที่ว่าหมายถึง ‘คาน’ ที่สาวใหญ่ทั้งหลายต่างเกาะเอาไว้เหนี่ยวแน่นเหมือนสมบัติที่มีมูลค่าหลายร้อยล้านบาท
จันทรสม์ก้าวมาหยุดหน้าประตูห้องหัวหน้าแผนกพลางยกมือขึ้นเคาะส่งสัญญาณบอกคนด้านใน
บรรดานกกระจิบกระจอกต่างกรูมายืนมุงรอดูว่าพนักงานใหม่ที่พึ่งเข้ามาทำงานได้เพียงอาทิตย์แรกก็ถูกเรียกตัวไปพบเสียแล้ว อยากรู้กันใจจะขาด
“เชิญ” น้ำเสียงเรียบห้วนที่เปล่งออกมา ทำเอาทุกคนที่ยืนมุงอยู่บริเวณนั้นเสียวสันหลังวูบวาบแทน
จันทรสม์ก้าวเข้ามาในห้อง ไม่ได้แสดงท่าทางหวากหวั่นหรือเกรงกลัวอำนาจคนตรงหน้าอย่างที่ใครคิดไว้ เพราะเธอไม่เคยกลัวถ้าไม่ได้ทำอะไรผิด
“...เรียกดิฉันมามีเรื่องอะไรหรือคะ”
“นั่งสิ ที่ฉันเรียกเธอมาแค่จะตักเตือนหรือจะเรียกว่าสั่งห้ามน่าจะถูก ต่อไปนี้ห้ามไปเดินเผ่นพล่านในที่ที่ไม่ควรไปอีก โดยเฉพาะห้องประชุมใหญ่ที่เขากำลังประชุมอยู่เหมือนเมื่อวานนี้”
หัวหน้าแผนกบัญชีกล่าวเตือนสติเสียงเรียบ เหตุการณ์นั้นทำให้นางถูกท่านประธานตำหนิกลับมา มาทำงานได้ไม่ถึงอาทิตย์ก็สร้างเรื่องปวดเศียรเวียนเกล้าให้กับเธอเสียแล้ว
“ทราบแล้วค่ะ ฉันขอโทษที่เข้าไปโดยไม่ได้รับอนุญาต”
“รู้แบบนี้ก็ดี ถ้ามีครั้งต่อไปก็เตรียมหางานใหม่ไว้ได้เลย ออกไปได้แล้ว” แม่มดเมืองคานเอ่ยปากไล่ ขื่นให้หญิงสาวอยู่ต่อมีหวังได้ช็อกตายคาห้องแน่ ในความเป็นจริงเจ้าหล่อนไม่อยากจะโดนไล่ออกมาเสียมากกว่า
“อย่างกับฉันอยากอยู่ตายล่ะ ยัยป้าปีศาจ!” จันทรสม์กัดฟันกรอดไม่พอใจ เธอแค่อยากจะช่วยเท่านั้น ไม่ได้มีจุดประสงค์อื่นใดเลย
“ทำคุณบูชาโทษแท้ๆเลย ยัยจันเอ้ย”
หญิงสาวมือบางกำเข้าหากันแน่น ผละเดินออกจากห้องหัวหน้าแผนกไปอย่างไม่สบอารมณ์ นี่ถ้าไม่ทำตัวให้กลมกลืนกับองค์กรเธอไม่มีทางมาทนให้ยัยป้ามหาภัยโขกสับแน่...
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ลิ้งก์ ดาวน์โหลด EBook
--> https://www.mebmarket.com/ebook-อุ้มรักรัฐภพ-Men-Of-Lions <---
ติดตามข้อมูลข่าวสารได้ที่...
เฟชบุ๊คแฟนเพจ : Raniya.writer
ฝากกด ติดตาม / คอมเมนท์ เป็นกำลังใจให้ด้วยน้า ^^
** ขอบคุณทุกกำลังใจและการสนับสนุนทุกช่องทาง ที่มาเพิ่มแรงฮึดให้ไรท์ตัวอ้วน
ขอบคุณมากๆ จากใจค่ะ ^___^
ความคิดเห็น