คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : CHAPTER :: XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
ทางด้านของจงอินตอนนี้เขากำลังขับรถเข้ามาภายในที่จอดรถของบ้าน พี่คงยองซูนั่งเงียบมาตั้งแต่ตอนอยู่ที่ผับแล้ว ในตอนที่เซฮุนรั้งเขาไม่ให้ตามคยองซูไป จงอินรู้สึกไม่ไว้ใจเลยที่จะปล่อยให้พี่คยองซูได้เจอกับแบคฮยอน เขาเชื่อว่าคยองซูจะต้องเอาตัวรอดได้แต่ว่าอีกคนก็หายไปนานจนน่าเป็นห่วง เขาเลยตัดสินใจที่จะออกมาตามแต่ว่าก็ถูกรั้งไว้อีก นั่งข่มใจอยู่นานจงอินก็ลุกพรวดออกไปตามหาคยองซู
เขาเดินหาทั่วห้องน้ำแล้วก็ไม่พบ จนลองเดินออกมาที่หลังร้านดูแต่ก็ยังไม่พบอยู่ดี ขณะกำลังจะถอดใจก็มีเบอร์แปลกๆโทรเข้ามา นั่นเป็นเสียงของคยองซู เขารีบถามว่าอยู่ที่ไหนแต่อีกคนก็อึกอักไม่ยอมตอบ คยองซูเงียบไปสักพักแล้วก็ตอบกลับมาว่าอยู่ที่ห้องน้ำแล้วก็รีบตัดสายไป พี่คยองซูโกหก…
“พี่ครับถึงแล้ว”
“อือ นายลงไปก่อนก็ได้แล้วพี่จะตามไปทีหลัง เดี๋ยวพี่จะล็อครถให้” จงอินพยักหน้าเข้าใจแล้วเดินลงไปก่อน เขารู้ว่าอีกคนกำลังเป็นอะไร พี่คยองซูกำลังจะไม่มั่นคง คยองซูกำลังลังเล…
หลังจากที่เบอร์แปลกนั้นตัดสายไป จงอินก็เดินเลี่ยงออกไปจากที่ที่เขากำลังยืนอยู่ บางทีคยองซูอาจจะกำลังอยู่แถวนี้ แล้วก็เป็นแบบนั้นจริงๆ ประตูรถคันหนึ่งถูกเปิดออกมาพร้อมกับแบคฮยอน พักเดียวคนที่เขาตามหาก็ก้าวออกมาจากรถจงอินค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วก็ได้ยินสิ่งที่แบคฮยอนพูด คนคนนี้จะเห็นแก่ตัวไปถึงไหน
จงอินไม่รีรอที่จะพุ่งไปแย่งตัวคยองซูให้ออกจากอ้อมกอดของแบคฮยอน พี่คยองซูกำลังจะใจอ่อนให้กับแบคฮยอนอีกแล้ว จงอินกอดร่างเล็กไว้แน่นที่สุด ยังไงซะก็จะไม่ยอมให้คยองซูกลับไปหาแบคฮยอนในตอนนี้ ในที่สุดรุ่นพี่กับรุ่นน้องก็ปะทะกันแล้วจากนั้นลู่หานกับคริสก็เข้ามาแยก
“พี่คยองซูครับ ผมมีเรื่องจะคุยกับพี่” ทันทีที่คยองซูเดินเข้ามาภายในตัวบ้านจงอินก็เรียกอีกคนเอาไว้ คยองซูพยักหน้าแล้วเดินมาหา
“พี่อย่าเพิ่งยอมแบค…เอ่อ พี่แบคฮยอนนะครับ”
“จงอินคือ...พี่ขอโทษ...”
“ครั้งนี้ยังดีนะครับที่ผมเข้าไปช่วยพี่ทัน” แต่บางทีก็อาจจะไม่ทัน จงอินจ้องไปที่คอของคยองซูก็เจอกับรอยสีเข้มเป็นเส้นตรงเล็กๆ รอยที่เกิดจากการดูดเม้มอย่างรุนแรง จงอินรู้ดีว่ามันคือรอยอะไร รอยรัก รอยปรารถนา หรือรอยของความหึงหวง ในตอนนี้เขารู้สึกว่าเขาสงสารคยองซูเหลือเกิน คนอย่างแบคฮยอนควรจะได้สำนึกซะบ้าง
“ขอบใจนายมากนะจงอิน”
“พี่คยองซูครับ ฟังผมให้ดีแล้วจำเอาไว้ให้ขึ้นใจนะครับ พี่แบคฮยอนเขาทำให้พี่ต้องร้องไห้ ทำให้พี่ต้องเสียใจ ยังไงซะพี่ก็ห้ามใจอ่อนเด็ดขาด จำเอาไว้นะครับว่าอย่าไปเข้าใกล้พี่แบคฮยอนอีก”
“เข้าใจแล้ว พี่จะไม่ใจอ่อนให้กับแบคฮยอนอีก”
เช้าวันรุ่งขึ้นเซฮุนก็ตื่นขึ้นมาด้วยสภาพมึนไปทั้งหัว เขาจำได้ว่านี่เป็นห้องของลู่หาน โอ้โห ไอ้เพื่อนรัก เซฮุนกำลังนอนหมกตัวอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนหนาแต่ไม่ได้นอนบนเตียงหรอกนะ เขากำลังนอนอยู่บนพื้นห้อง สาบานได้เลยว่าไม่ได้กลิ้งตกลงมา แต่เพราะลู่หานมันไม่ชอบให้ใครไปนอนบนเตียงมัน ให้กูนอนกับโซฟาก็ยังดีนะแล้วนี่คืออะไร ให้เพื่อนอนบนพื้น ไอ้เลว
“ไอ้ลู่หาน!!!!” เซฮุนโวยวายเสียงดังจนคนที่หลับอยู่บนเตียงสะดุ้งตื่น แหกปากแต่เช้าเลยนะไอ้งามไส้ เมื่อคืนเมาเหมือนหมาอ้วกจนเหม็นฉึ่งไปทั้งห้อง
“ตื่นแล้วก็ไปเช็ดซากอาหารของมึงที่หน้าประตูห้องด้วย” เซฮุนดีดตัวขึ้นยืนแล้วลุกไปนั่งแหมะอยู่ที่ปลายเตียง
“เห้ยอย่ามานั่งบนเตียงกู ลุกไป” เซฮุนหมั่นไส้ เขาลุกขึ้นยืนเหยียบเตียงแล้วกระโดดเด้งตัวไปทั่ว ย่ำจนผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาดเปื้อนรอยเท้าดำๆ ลู่หานยีหัวตัวเองแรงๆ เขาค้นพบแล้วว่าเขาคิดผิดอย่างมหันต์ที่หิ้วเซฮุนมานอนที่ห้องของเขา แต่แล้วก็กรรมตามสนอง เซฮุนกระโดดพลาดตกเตียงลงไปเสียงดังตุ๊บ ลู่หานหัวเราะแล้วเดินลงไปเตะซ้ำ
“สมน้ำหน้า” นี่คือสิ่งที่เพื่อนเขาทำกัน แล้ววันนั้นทั้งวันเซฮุนก็เกาะหนึบอยู่กับลู่หาน สองคนในตอนนี้นั่งอยู่ที่โซฟาแล้ว และเซฮุนเปิดประเด็นถึงเรื่องของแบคฮยอนทันที
“เอาไงต่อวะไอ้ลู่ เรื่องมันชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ”
“ก็จะเอาไงละ แผนไอ้คริสเมื่อครั้งที่แล้วก็ได้ผลดีขนาดนี้แล้วนิ เหลือก็แค่แผนกู” แผนของคริส… ลู่หานขอหัวเราะก่อนแปปนึงละเดี๋ยวจะเล่าต่อนะ มันมีอยู่ว่าหลังจากแผนของเขาที่ให้แบคฮยอนไปหลอกว่าชอบคยองซูในครั้งนั้นไม่สำเร็จ คริสมันก็มีแผนดีๆมาเสนอทันที...
แผนที่ว่าก็คือการจัดกิจกรรมอาสาเมื่อครั้งที่แล้วไง ลงทุนมากแค่ไหนคงไม่ต้องบอก พวกเขาทั้งหาผู้สนับสนุนเอง ทั้งเอารถบัสไปซ่อมเองจนมีเรื่องกับพนักงานที่อู่ แถมกว่าจะขอทำเรื่องได้นั้นต้องใช้เวลา งบก็ขอยาก เดินทางก็ไกล… แต่ถือว่าเป็นการเหนื่อยที่คุ้มค่า
“อ๋อ… ที่ลงทุนถ่อสังขารกันไปถึงนั่นก็เพื่อให้ไอ้แบคกับคยองซูได้อยู่ด้วยกัน”
“ก็ใช่ไง”
“กูเข้าใจละ กิจกรรมอาสาของพวกมึงอะ ที่จริงจัดขึ้นเพื่อบังหน้าใช่ปะ จุดระสงค์ของพวกมึงจริงๆคืออยากให้ไอ้แบคมันได้สานสัมพันธ์ดีๆกับคยองซูใช่ปะ”
“ก็ใช่อีกนั่นแหละ แต่กูคิดไม่ถึงนี่หว่าว่าไอ้คยองซูมันจะให้จงอินไปด้วย แล้วก็ไม่คิดว่าแบคฮยอนมันจะมีเรื่องกระทืบกันกับจงอินด้วย แถมไอ้แบคกับคยองซูยังร้าวฉานหนักยิ่งกว่าเดิม… แต่ไม่เป็นไร อย่างน้อยไอ้แบคมันอาจจะรู้ตัวขึ้นมาบ้างก็ได้ว่ามันหึง” เชี่ย อันที่ได้มากับอันที่เสียไปมันคุ้มค่ากันไหมวะสัด
“แล้วต่อไปมึงจะเอาไงต่อ” เสี่ยวลู่หานจอมบงการ
“เอาละเซฮุน นี่กูจะจริงจังละนะ ต่อจากนี้ไปจะเป็นแผนสุดท้ายของกูแล้ว”
“มึงจริงจังทีไรชิบหายทุกทีอะ” เซฮุนเบ้หน้า
“คราวนี้กูรับรองว่าเห็นผล นับถอยหลังได้เลยหนึ่งเดือนต่อจากนี้ไอ้แบคมันอยู่ไม่ได้แน่ๆ”
“มึงจะเอากุมารทองไปหลอกไอ้แบคมันหรอวะ” เอ่อ เซฮุนครับกูไม่ได้หมายถึงอยู่ไม่ได้แบบนั้นครับ ลู่หานเหนื่อยที่จะอธิบายต่อ รอดูก็แล้วกันว่ามันจะเป็นยังไง
ภายในคลาสเรียนนักศึกษาแต่ละคนกำลังทยอยเก็ข้าวของเตรียมเลิกเรียนแต่ทว่า โถ่โว้ย!! พยอนแบคฮยอนจัดการกระแทกหนังสือเรียนในมือลงกับโต๊ะเสียงดังมากจนเพื่อนทั้งห้องหันมามองเขาเป็นจุดเดียว
“มองอะไรวะ” อาจารย์ที่กำลังเก็บของอยู่กระแอมไอเบาๆให้ลูกศิษย์ที่เคารพได้สำนึกว่ายังมีฉันนั่งเป็นหัวหลักหัวตออยู่ตรงนี้ แต่แบคฮยอนก็ไม่สนใจ
เขาสัมผัสได้ว่าช่วงนี้บรรดาเพื่อนของเขาชักจะพูดถึงคยองซูบ่อยเกินไปแล้ว ไม่ว่าอะไรก็ตามที่คยองซูชอบพวกมันจะซื้อมาให้แบคฮยอนเห็นตลอดเวลา ทั้งสถานที่ที่คยองซูชอบพวกมันก็ลากเขาไป
และแน่นอนว่าภาพในความทรงจำต่างๆก็ไหลกลับมาทุกครั้งที่ได้เห็น แต่จะมาคร่ำครวญทำไม คยองซูก็อยู่ดีของมันไปแล้ว ก็คงจะมีแค่เขานี่แหละที่วันๆต้องนั่งเสียใจอยู่ร่ำไป ผู้หญิงที่เขาคบอยู่อย่างพี่ดาร่าทำตัวห่างเหินจนแทบจะไม่ได้คุยกันแล้ว เขายังให้ความรักกับเธอไม่พอหรอ ทำไมเธอถึงได้คอยหาว่าเขาไม่รักอยู่เรื่อย
แบคฮยอนละเครียด...
ที่ร้านกาแฟในมหา’ลัย ซานดารานั่งกระดิกขารอให้คนที่เธอนัดเจอมาสักที แล้วคนที่รอก็มาถึงหลังจากเลยเวลานัดไปเกือบครึ่งชั่วโมง
“จงอินนายมาสายอีกแล้วนะ ติดมันมากหรือไง”
“พี่ดาร่าครับ ก็พี่เขาคยองซูกำลังไม่สบาย”
“ก็เลยสนใจมันมากกว่าพี่ซินะ ใช่สิ พี่มันหมดประโยชน์แล้วนี่” น้ำเสียงประชดประชันทำให้จงอินต้องรีบหาข้อแก้ต่าง เพราะถ้าผู้หญิงคนนี้โกรธหรือไม่พอใจขึ้นมาคนซวยจะต้องเป็นคยองซูแน่ๆ
“พี่อย่าพูดแบบนั้นสิครับ พี่สำคัญกับผมมากนะ ถ้าไม่ได้พี่ แผนผมก็คงไม่สำเร็จ”
“อย่ามาปากหวานหน่อยเลย นายรู้ไหมว่าพี่เบื่อแบคฮยอนเต็มทีแล้ว เมื่อไรพี่จะเขี่ยมันไปได้สักที”
“พี่คบกับเขามาสองเดือนแล้วใช่ไหมครับ เขามีอะไรแปลกๆบ้างไหม”
“ช่วงนี้พี่พยายามตีตัวออกห่างจากแบคฮยอนแล้ว ดูท่าทางเหมือนมันกำลังเสียใจมากๆด้วย” จงอินยกยิ้มพอใจ
“ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆพี่ก็เขี่ยทิ้งได้เลยครับ”
“หึ ต่อไปพี่ก็ไม่ต้องทนแล้วใช่ไหม จงอินถ้าพี่เลิกกับแบคฮยอนนายต้องมาคบกับพี่นะเข้าใจไหม” เด็กหนุ่มรุ่นน้องชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าตกลง หญิงสาวยิ้มพอใจแล้วก็ลุกเดินออกไปจากร้านทันที ถ้าไม่ใช่เพราะจงอินเป็นคนมาขอร้องให้ทำ จ้างได้คนอย่างซานดาราก็ไม่มีวันชายตาแลคนอย่างแบคฮยอนหรอก งี่เง่าน่ารำคาญ ต่อจากนี้ไปเราจะจบกันสักทีนะแบคฮยอน…
ในตอนนี้คยองซูกำลังนอนซมอยู่ที่บ้าน เมื่อวานจู่ๆฝนก็ตกลงมาในขณะที่เขากำลังเดินเล่นอยู่กับจงอิน กว่าจะหาที่หลบฝนได้ก็เล่นทำเอาเปียกไปหมดทั้งตัว ช่วงนี้คยองซูรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอกว่าปกติเป็นไหนๆ พอโดนน้ำฝนเข้าไปก็เลยป่วยไข้ขึ้นทันที คยองซูรู้ตัวว่าร่างกายเขาตอนนี้มันอ่อนแอมาก ทั้งๆที่ไม่ได้รู้สึกเศร้าเสียใจอะไรแต่เขาก็กลับรู้สึกว่าตัวเองไม่ร่าเริงเอาซะเลย มันเหมือนว่าบางอย่างขาดหายไปจากชีวิตของเขา ชิ้นส่วนของหัวใจหายไปแล้วครึ่งหนึ่ง…
“แบคฮยอน...”
ที่มหา’ลัยตรงบริเวณโรงอาหารที่มีผู้คนบางตา ลู่หานนั่งอยู่เพียงลำพังกับแบคฮยอน เพื่อนของเขากลับเข้าสู่สภาพไก่งวงอีกครั้ง ใบหน้าเหี่ยวเฉาเหมือนดอกไม้ไม่โดนน้ำ แบคฮยอนคนร่าเริงนั้นหายไปไหนแล้ว
“แบคฮยอนมึงไหวปะวะ” นอกจากจะไม่ตอบแล้วอีกคนยังฟุบหน้าลงกับโต๊ะโรงอาหารอีกด้วย นี่มันภาพซ้อนทับชัดๆ เมื่อครั้งนานมาแล้วแบคฮยอนก็เคยเป็นแบบนี้แล้วครู่เดียวแบคฮยอนก็ทะเลาะกับคยองซู หวังว่าวันนี้มันจะไม่เกิดเหตุการณ์เหมือนเมื่อครั้งนู้นหรอกนะ
“แบคฮยอนมึงเป็นอะไรก็บอกกูดิวะ อย่ามากระแดะฟุบหน้าลงกับโต๊ะนะเว่ย ใจๆหน่อยดิมึงไม่ใช่ผู้หญิงนะ” เห้ย ประโยคนี้แม่งก็คุ้นๆ
“ไอ้ลู่ กูเศร้า”
“ทำไม เจ้แซนเขาจะเขี่ยมึงทิ้งหรอ” ยังพูดไม่ทันขาดคำเจ้แซนของลู่หานก็เดินหน้าสวยมาแต่ไกล ลู่หานสะกิดให้แบคฮยอนหันกลับไปมอง หญิงสาวตัวเล็กเดินมาเรื่อยๆจนมาหยุดตรงหน้าแบคฮยอน ใบหน้าสวยที่มีรอยยิ้มหวานๆประดับในตอนนี้บึ้งตึงจนแบคฮยอนสงสัย
“แบคฮยอนพี่มีเรื่องจะบอก” แบคฮยอนแหงนหน้ามองอีกคนที่ทำสีหน้าจริงจัง
“ครับ พี่มีเรื่องอะไรหรอ”
“เราเลิกกันเถอะนะ พี่ไม่ได้ชอบนายแล้ว” ลู่หานอ้าปากค้างกับสิ่งที่ได้ยิน คบกันได้สองเดือนเองนะ ในขณะที่ลู่หานกำลังอึ้งแบคฮยอนก็เช่นกัน เขารู้สึกหน้าชาไปหมด รู้สึกอยากจะร้องไห้เมื่อได้ยินประโยคบอกเลิกจากปากคนที่เขารักและบอกว่ารักเขา แต่ดวงตาของแบคฮยอนนั้นกลับแห้งเหือดไม่มีน้ำตาแม้แต่หยดเดียวไหลออกมา
“ทำไมครับ”
“เพราะพี่รักจงอิน พี่ไม่ได้รักนายเลย เข้าใจไหม เลิกโง่สักทีรู้แบบนี้แล้วต่อไปก็ไม่ต้องมาติดต่อกันอีก เข้าใจไหม!” แบคฮยอนรั้งแขนซานดาราเอาไว้แน่นไม่ให้เธอเดินหนีไป
“ไม่ครับ ผมไม่เลิก ผมรักพี่นะ” ร่างโปร่งลุกจากเก้าอี้แล้วกอดตัวหญิงสาวเอาไว้ ถึงแม้เธอจะพยายามสะบัดตัวหนียังไงแบคฮยอนก็ไม่ยอมปล่อย ทำไมต้องเลิก… เรารักกันไม่ใช่หรอ
“ปล่อยพี่นะ!!” แบคฮยอนกอดเธอไว้แน่น ยังไงก็ไม่ยอมปล่อยเด็ดขาด ซานดาราหมดความอดทนเธอสะบัดตัวอย่างแรงแล้วถอยออกไปยืนห่างๆ
“เลิกโง่สักที ฉันกับจงอินเรารักกัน แล้วก็รู้เอาไว้ด้วยว่าฉันไม่เคยรักแกเลย!!! ” หญิงสาวถูแขนตัวเองอย่างนึกรังเกียจแล้ววิ่งหนีหายไป ทิ้งแบคฮยอนให้มองตามจนลับตา แขนขาของเขามันอ่อนแรงไปหมด เขาทิ้งร่างทั้งร่างให้ทรุดลงกับพื้น ลู่หานมองด้วยความเป็นห่วงแล้ววิ่งเข้ามาพยุงเพื่อนให้ลุก ยัยเจ้แซนนี่ก็กระไรบทจะทิ้งก็ทิ้งไปดื้อๆ เพียงชั่ววินาทีเดียวคนที่บอกว่ารักกันก็ทิ้งกันไปแบบง่ายๆ ไม่สนใจใยดีกันแม้แต่น้อย
“ไอ้แบคฮยอน มึงไหวไหมวะ”
“กูกำลังฝันอยู่แน่ๆ ไม่จริงใช่ไหมวะ” แบคฮยอนดวงตาเหม่อลอยจนทำให้ลู่หานอดสงสารไม่ได้
“นี่คือความจริงนะแบคฮยอน เจ้แซนทิ้งมึงไปแล้ว” ไม่ ไม่จริงหรอก เขาแค่กำลังฝันเดี๋ยวตื่นมาพรุ่งนี้พี่ดาร่าก็คงจะมาหาเขาที่ห้อง ตื่นสิแบคฮยอน ตื่นขึ้นมา
“กรรมตามสนองรึเปล่าวะ… แบคฮยอนมึงอย่าเพ้อเจ้อนะเว่ย เขาทิ้งมึงไปแล้วจริงๆ” ลู่หานเขย่าไหล่ให้แบคฮยอนเลิกเหม่อ ในกลุ่มเพื่อนของเขานะคนที่ทำให้เขาหัวเสียแล้วก็เป็นห่วงได้มากที่สุดนอกจากคริสกับเซฮุนแล้วก็เป็นแบคฮยอนนี่แหละ
ลู่หานถอนหายใจแล้วลากซากของแบคฮยอนกลับเข้าไปที่ตึกเรียน แล้วช่วงบ่ายเป็นต้นมาแบคฮยอนก็สติหลุดทันที ลู่หานทำได้เพียงดูแลห่างๆ ปล่อยให้มันคิดได้เองว่าควรจะทำยังไงกับชีวิตอันแสนวุ่นวายของมัน
พอเลิกเรียนแบคฮยอนก็โวยวายจะเข้าร้านเหล้าอย่างเดียว เป็นภาระให้เพื่อนทั้งกลุ่มต้องมาดื่มเป็นเพื่อนด้วย เหล้าเข้มๆถูกกรอกลงคอแบบไม่ชนิดที่ไม่ขาดสาย เซฮุนเห็นก็ได้แต่ทำหน้าขม เขาละฝาดคอแทนแบคฮยอนจริงๆ เดี๋ยวเหล้ามันก็บาดหลอดลมขาดกันพอดี
“แบคฮยอนกูว่าพอเหอะ ใจคอมึงจะอาบเหล้าเลยรึไง”
“มึงไม่เคยโดนทิ้งมึงไม่รู้หรอก”
“มึงนี่มันจริงๆเลยนะ สมน้ำหน้าแม่ง” เซฮุนพูดไม่หยุดปาก
“กูคงเกิดมาเพื่อโดนทิ้งใช่ไหมวะพวกมึง” แก้วใบใสถูกกระแทกลงกับโต๊ะจนสะดุ้งกันทั้งวง แบคฮยอนฟุบหน้าลงอีกครั้งแล้วยกแก้วกระแทกโต๊ะอยู่อย่างนั้น ถ้าแตกขึ้นมาใครจะจ่ายวะงานนี้
“ไม่หรอกแบคฮยอน พวกกูยังอยู่นะ”
“มึงรู้ไหมว่าตอนมอปลายกูก็โดนทิ้งแบบนี้แหละ” เพื่อนทั้งกลุ่มเงียบไปเมื่อแบคฮยอนเริ่มเมาหนักจนหลุดเพ้อออกมา คลับคล้ายคลับคลาว่าจะเป็นเรื่องราวในอดีตที่ขื่นขมใช่เล่น
“เพื่อนกู กูคบกับมัน แล้วมันก็ทิ้งกูไป!!” แบคฮยอนหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาซดอีกอึกแล้วกระแทกแก้วลง แบคฮยอนเอนไปเอนมาจนเพื่อนๆลุ้นตามว่ามันจะล้มหัวฟาดขอบโต๊ะรึเปล่า คริสจะเอื้อมมือไปประคองแต่แบคฮยอนก็ยกมือห้ามไว้ ใบหน้าที่แดงเถือกไปด้วยฤทธิ์เหล้าแสยะยิ้มร้ายๆออกมา
“พอมันทิ้งกูไป มันก็ไม่คุยกับกูอีกเลย...” ความสัมพันธ์ของเพื่อนตัดขาดลงทันทีเมื่อประโยคบอกเลิกหลุดออกมาจากปากของอีกฝ่าย แบคฮยอนเจ็บ... “แล้วพี่ดาร่าก็มาทิ้งกู ทิ้งกูกันไปหมด”
“พวกกูไงที่ยังไม่ทิ้งมึง อย่าลืมนะเว่ยว่ามีพวกกูอยู่อะ มึงไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวนะเว่ย เอาน่าไอ้แบคเมียคนเดียวตัดกันให้ขาดไปเลย แล้วเดี๋ยวพวกกูจะหาให้ใหม่ เอาแบบแจ่มๆยิ่งกว่าพี่ดาร่าของมึงอีก นมเล็กขนาดนั้นมึงชอบไปได้ไง” คริสตบไหล่แบคฮยอนแรงๆเรียกสติ แบคฮยอนมันคิดว่ามันถูกทุกคนทิ้งไปหมด ทั้งๆที่ยังมีเพื่อนคอยเป็นกำลังใจให้เสมอ เพื่อนเขามันก็เป็นคนแบบนี้แหละ ไม่เคยเห็นความสำคัญของคนที่คอยอยู่เคียงข้างเลย
“เพราะการตัดใจมันง่ายแบบนี้ใช่ไหมวะ คยองซูมันเลยไม่รักกูแล้ว” เป็นคำถามที่ทำเอาคริสไปต่อไม่เป็นเหมือนกัน ได้ยินแบคฮยอนถามมาแบบนี้ตอนแรกคริสก็อยากจะตอบกระแทกใส่หน้าไปเลยนะว่าเพราะมึงเสือกทิ้งคยองซูไปหาพี่ดาร่าก่อน สมควรแล้ว สมน้ำหน้า แต่คริสก็ไม่ได้พูดออกไป แล้วจากนั้นทั้งหกคนก็นั่งก๊งเหล้ากันไปจนดึกดื่น นี่ถ้าร้านไม่ปิดทุกคนคงไม่ยอมแยกย้ายกันกลับแน่ๆ กะเหมาเหล้าทั้งร้านแดกแม่ง
แดกทั้งขวด
แดกทั้งแก้ว
แดกโต๊ะแทะเก้าอี้
โว้ย!! แดกแม่งให้หมด!!!!
ลู่หานที่ไม่ได้ดื่มมากอาสาเป็นฝ่ายพาแบคฮยอนมาส่งที่หอพักพร้อมกับหาข้าวหาน้ำมาวางไว้บนตู้เย็น ไม่ว่าเขาจะพยายามชวนคุยยังไงอีกคนก็ไม่ปริปากพูดอะไรออกมาเลย จะสงสารหรือสมน้ำหน้าดีวะเนี่ย แต่คนเพิ่งโดนบอกเลิกก็เป็นแบบนี้แหละ เดี๋ยวสักพักก็คงจะดีขึ้นเอง
ลู่หานมองแบคฮยอนที่กำลังนอนอยู่บนเตียงแบบเงียบๆแล้วจากนั้นเขาก็กลับคอนโดไป ถ้าพรุ่งนี้แบคฮยอนไม่เข้าเรียนก็รู้ได้เลยว่าอีกคนคงไม่พร้อมที่จะเจอหน้าใครหรือไม่ก็คงแฮงก์ คยองซูก็ไม่อยู่ แล้วทีนี้ใครจะคอยดูแลมันละ ลู่หานเองก็มีหน้าที่อย่างอื่นต้องทำอีกเยอะ อย่างดีก็ทำได้แค่ดูแลห่างๆ ครั้นจะให้ดูแลตลอดเวลาก็คงจะไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยไปตามยถากรรมของมันก็แล้วกัน
พอกลับมาถึงคอนโดลู่หานก็ยังกระสับกระส่าย เป็นห่วงกลัวว่าแบคฮยอนจะฆ่าตัวตาย กลัวมันจะทำอะไรที่คาดไม่ถึง นี่จนตีสองแล้วเขาก็ยังนอนไม่หลับเลย ถึงลู่หานจะบ้าๆบอๆแต่เขาก็รักเพื่อนไม่แพ้คนอื่นเหมือนกันนั่นแหละ ลู่หานทิ้งตัวลงกับเตียงแล้วก็ต้องสะดุ้งขึ้นมาอีกครั้งเมื่อนึกอะไรขึ้นได้ เขารีบเอื้อมหยิบมือถือบนหัวเตียงขึ้นมาแล้วกดโทรหาคยองซู รออยู่สักพักใหญ่ๆคยองซูก็รับ
“เห้ยคยองซูไอ้แบคมันไม่สบายวะ” ป่วยใจไง
“ช่างมันดิ กูก็ไม่สบายเหมือนกัน” เสียงของคยองซูดูแผ่วลงและแหบแห้ง สงสัยว่าจะป่วยจริงๆ
“เออ มันเลิกกับพี่ดาร่าของมันแล้วนะ ตอนนี้มันกำลังประสาทกลับ”
“แล้วไง สมน้ำหน้ามัน แค่นี้นะกูจะนอนต่อ กูไม่ไหวแล้ว” คยองซูกดตัดสายพรึบทำเอาลู่หานเบ้หน้าใส่มือถือ ตัดสายกันทิ้งดื้อๆแบบนี้คงจะป่วยหนักจริงๆ ลู่หานล้มตัวลงนอนอีกครั้ง ถ้าขืนเขายังไม่หลับภายในสิบนาทีนี้เขาจะลุกไปดูบอลแล้วแม่งก็ไม่ต้องนอนมันเลย ชายหนุ่มหลับตาลงแล้วภาพก็ตัดไปที่โคมไฟ....
รถคันสวยจอดนิ่งสนิทที่ลานจอดรถหน้าหอพัก จงอินปรายตามองคยองซูที่สภาพใบหน้าซูบซีดจากอาการป่วย ย้อนไปเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วเวลาตีสองกว่าๆ คยองซูเดินมาปลุกให้เขาพามาส่งที่หอโดยไม่ทราบสาเหตุ พอถามไปถามมาก็ได้ความว่าแบคฮยอนไม่สบาย
“พี่คยองซูครับ พี่เองก็จะไม่ไหวอยู่แล้วทำไมถึงยังมัวมาห่วงคนอื่นละครับ” คยองซูไม่ตอบที่จงอินถาม
“กลับบ้านก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวพี่หาทางกลับเอง”
“ไม่ได้หรอกครับ ผมจะรอจนกว่าพี่จะลงมา ยังไงก็อย่าลืมที่ผมเคยบอกนะครับ อย่าเพิ่งใจอ่อนให้พี่แบคฮยอนเด็ดขาด พี่เข้าใจใช่ไหมครับ”
“พี่เข้าใจ” คยองซูปฎิเสธที่จะให้จงอินพาขึ้นไป เขาค่อยๆก้าวลงจากรถแล้วเดินมาเอง คยองซูป่วยยังไม่ทันจะหายเลย ขนาดเดินแค่ใกล้ๆเขาก็เวียนหัวพร้อมจะล้มได้ตลอดเวลาแล้ว เจ้าตัวกระชับถุงยาในมือที่ซื้อมาแล้วค่อยๆเดินขึ้นไปที่ชั้นสาม คยองซูทรุดตัวลงนั่งกับพื้นบันไดตรงชั้นสองเพราะเหนื่อย
เหงื่อเม็ดเล็กๆผุดขึ้นตามใบหน้าจนไหลซึม แต่คยองซูก็กัดฟันอีกครั้งแล้วพยุงตัวเองเดินขึ้นไปจนมาหยุดตรงหน้าห้อง เขาบิดประตูเข้าไปก็พบว่าบนเตียงนั้นมีแบคฮยอนนอนหันหลังอยู่ ร่างที่เหนื่อยหอบเกาะยึดเกาแพงเอาไว้ไม่ให้ตัวเองล้ม เขาปวดหัวมากจนเหมือนกับว่ามันจะระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆ
คยองซูค่อยๆนั่งลงบนเตียงแล้วขยับเข้าไปหาแบคฮยอน อีกคนกำลังหลับอยู่ และเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนคยองซูจึงค่อยๆเลื่อนมือไปอังหน้าผากของอีกคน อุณหภูมิร่างกายก็ปกตินะแล้วทำไมลู่หานถึงได้บอกว่าแบคฮยอนไม่สบาย แต่คยองซูก็ไม่ได้สนใจขนาดนั้นหรอก เขาค่อยๆเดินไปหยิบผ้าขนหนูของแบคฮยอนเพื่อจะเอาไปชุบน้ำมาเช็ดตัวให้ เพราะเห็นว่าอีกคนหลับไปทั้งๆที่ยังสวมชุดนักศึกษา
แบคฮยอนยังไม่รู้สึกตัวเลยแม้กระทั่งคยองซูกำลังปลดเสื้อออกจากตัวแบคฮยอน คนที่นอนหลับอยู่ก็ยังไม่รู้สึก คยองซูค่อยๆเช็ดตัวแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ ทุกอย่างเป็นไปด้วยความทุลักทุเล คยองซูนั้นหน้ามืดไปวูบหนึ่ง เขาพยายามสะบัดหัวตัวเองไปมาเพื่อไล่ความปวดหนึบที่รุมเร้าจนแทบจะลมจับ คยองซูแข็งใจไว้จนในที่สุดทุกอย่างก็เรียบร้อย
แบคฮยอนค่อยลืมตาขึ้นมาด้วยเปลือกตาที่หนักอึ้ง เขาพบว่าคยองซูกำลังนั่งอยู่ พยอนแบคฮยอนใจสั่นระรักระร่ำ รีบลุกขึ้นนั่งแล้วจับตัวคยองซูเขย่าไปมา แต่อีกคนก็ไม่พูดไม่จา หรือว่านี่แบคฮยอนกำลังฝัน ดวงตาของเขามันคลอไปด้วยหยดน้ำเล็กๆที่ไม่สามารถไหลหยดลงมาได้…
“คยองซูมึงใช่รึเปล่า” แบคฮยอนเขย่าอยู่อย่างนั้นพร้อมกับเม็ดน้ำตาหยดแรกไหลร่วงเปาะลงมา
“แบคอย่าร้อง”
“มึงกลับมาหากูแล้วใช่ไหม” คนตัวผอมถูกดึงเข้าไปกอดเอาไว้แน่นโดยไม่สามารถปฎิเสธได้เลย คยองซูเริ่มหายใจติดขัดเพราะแรงรัดจากท่อนแขน จนแบคฮยอนค่อยๆคลายอ้อมกดนั่นแหละคยองซูถึงได้หายใจหายคอได้สะดวกขึ้นมาหน่อย สองมือเลื่อนไปเช็ดน้ำตาให้แบคฮยอน
“คยองซู พี่ดาร่ามากับมึงรึเปล่า”
“ไม่แบค พี่ดาร่าไม่ได้มา”
“ไม่จริง มึงตอบกูมาสิว่าพี่ดาร่าเขามาหากู เขามาเช็ดตัวให้กูใช่ไหม ตอบกูสิ!!” แบคฮยอนเขย่าตัวคยองซูอีกครั้ง เพื่อให้อีกคนตอบแต่คยองซูกลับปิดปากเงียบแบคฮยอนน้ำตาไหลหยดรินรดสองแก้ม เขายังไม่อยากเสียซานดาราไป.. ในขณะเดียวกันน้ำตาหยดเล็กๆก็ไหลซึมออกมาจากดวงตาของคยองซูช้าๆ คยองซูมองหน้าแบคฮยอนนิ่งแล้วไปจับหน้าของอีกคนลูบเบาๆที่แก้มของอีกคน
“ใช่แบค พี่ดาร่าเขามาหามึง” แบคฮยอนยิ้มทั้งน้ำตาแล้วขยับตัวเข้าไปกอดคยองซูเอาไว้ เขาค่อยๆกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น ส่วนคยองซูนั้นก็ส่งเสียงสะอื้นเบาๆแล้วยกมือขึ้นมาลูบหัวแบคฮยอน คยองซูรู้ดีว่าการถูกทิ้งนั้นมันเจ็บปวดขนาดไหน
“คยองซูกูยังไม่เลิกกันกับพี่ดาร่าใช่ไหมวะ กูแค่ฝันใช่ไหม”
“กูไม่รู้”
“คยองซู มึงอย่าทิ้งกูไปไหนนะ” แบคฮยอนกอดคยองซูเอาไว้เช่นเดิม ใบหน้าเรียวยาวซบลงกับไหล่เล็กแล้วหลับตาลง คยองซูแสบตาไปหมดเขาไม่อยากจะร้องไห้หรอกแต่ว่า… เขาสำคัญกับแบคฮยอนแค่ตอนที่แบคฮยอนไม่มีเหลือใครแล้วแค่นั้นหรอ
“อือ นอนนะแบคฮยอน คืนนี้กูจะอยู่เป็นเพื่อนมึง” คยองซูขยับตัวลงนอนบนเตียงแล้วแบคฮยอนก็ทิ้งตัวนอนตาม แบคฮยอนค่อยๆดึงคยองซูเข้ามากอดไว้ เนื้อตัวนิ่มของคนในอ้อมกอดนั้นร้อนเหมือนกับว่าแบคฮยอนกำลังนอนอยู่ใกล้กองไฟ
“คยองซู ทำไมมึงตัวร้อน”
“อากาศร้อนมั้ง นอนเถอะกูง่วงแล้ว” ดวงตาพร่ามัวมองแบคฮยอนอีกครั้งพร้อมกับยิ้มให้ สองมือเล็กกระชับกอดตอบแบคฮยอน คยองซูรู้สึกว่าหายใจไม่ทั่วท้อง โลกทั้งใบของเขามันมืดดำจนมองไม่เห็นอะไรสักอย่างแม้แต่ใบหน้าของแบคฮยอน และห้วงความคิดสุดท้ายที่คยองซูนึกขึ้นมาก็คือ... ขอโทษ
TBC.
ชัดเจนเช่นเคย...
ใครคุ้นๆก็กลับไปอ่านตอนที่ 9 ได้นะคะ
จำได้ไหมว่าแบคฮยอนร้องไห้นอนกอดคยองซู คราวนี้ก็เช่นกัน...
ในยามที่เจ็บช้ำยังคงได้รับอ้อมกอดจากเธอคนเดิม...
อ่านกันดีๆโน้ะ :)) ใช้สติในการอ่านด้วย 5555
ทุกการกระทำนั้นมีสาเหตุคะ
ที่มาอัพเร็วเพราะจะเร่งให้จบนะ..
อืม.. เอ็กซ์ตร้าจะจบแล้วแหละ เราเองก็ใจหายคะ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านคะ T^T
ความคิดเห็น