คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : CHAPTER :: XXXXXXXXXXXX
CHAPTER :: XXXXXXXXXX
XX
“ถ้ากูจะเลิกรักพี่ดาร่า มึงว่ามันจะดีไหมวะ”
“เอ่อ...แต่มึงโยนหินไปแล้วนะเว่ย” ถึงจะพูดไปอย่างนั้นแต่เสียงในใจของคยองซูกลับตะโกนตอบเสียงดังจนกึกก้องไปหมดว่าโคตรดี...
“เดี๋ยวกูลงไปงมขึ้นมาใหม่ก็ได้ ตกลงว่าไงอะ กูควรเลิกยุ่งกับผู้หญิงคนนี้สักทีใช่ไหมวะ”
“กะ..ก็แล้วแต่มึงสิ มึงจะมาถามกูทำไม กูไม่มีคำตอบให้มึงหรอก”
“แล้วถ้ากูจะบอกว่ากูชอบมึงละ มึงจะว่าไง” เงิบครับ คยองซูอ้าปากค้าง บทจะพูดก็พูดแบบไม่บอกไม่กล่าว ไม่บิ้วอารมณ์ไม่ห่าไม่เหวอะไรเลย
“บ้า”
“บ้าอะไรนี่เรื่องจริง กูหวั่นไหวกับมึงแล้ววะคยองซู”
“ไม่ตลกนะแบคฮยอน”
“ก็ไม่ตลกไง กูจริงจัง”
“บ้า ไอ้บ้า” จริงหรือเปล่าที่มีคนเคยพูดว่าเวลาคนเราเขินอะไรมากๆ คำแรกที่มักจะพูดออกไปพร้อมกับใบหน้าที่แดงจัดคือคำว่าบ้า
“แล้วมึงละ ชอบกูบ้างปะวะคยองซู” หัวใจดวงเล็กเต้นโครมคราม คยองซูยังไม่ได้เตรียมใจไว้เลยะว่าจะเจอแบคฮยอนถามอะไรแบบนี้ อยากจะวิ่งไปหาที่เงียบๆแล้วร้องตะโกนออกมาดังๆจัง นี่เขาทำตัวไม่ถูกแถมยังใจสั่นจนมีเหงื่อซึมออกมาตามไรผมภายในเวลาอันรวดเร็ว
“ไม่เอา ไม่คุยกับมึงละกูขึ้นเรียนแล้วนะ” เขาเรียบเรียงคำพูดไม่ถูกเลยด้วยซ้ำไป ไอ้บ้าแบคฮยอน จู่ๆก็โพล่งถามขึ้นมาแบบนี้เป็นใครก็คงต้องเป็นแบบที่คยองซูกำลังเป็นอยู่ คยองซูไม่ตอบในสิ่งที่แบคฮยอนถาม เขาหันหลังกลับแล้วรีบวิ่งขึ้นตึก แต่เสียงตะโกนของแบคฮยอนที่ดังแว่วๆมาจากด้านหลังนั้นก็ดังขึ้น เห้ยนี่เขินจริงจริงๆนะ…
“กูจะรอคำตอบนะคยองซู!!”
เขาเพิ่งจะไปนั่งทบทวนในสิ่งที่เกิดขึ้นมาโดยตลอด ไม่รู้นะว่าเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร เขาหวงคยองซู บางทีก็เกินกว่าที่เพื่อนคนหนึ่งจะทำ มันเกินคำว่าหวง ข้ามขั้นไปถึงคำว่าหึงเลยด้วยซ้ำไป หึงเพื่อน พ่องดิ ประเทศชาติไหนเขามีกันวะ คิดได้แบบนั้นก็เลยลองถามคยองซูดูว่าถ้าเขาเกิดชอบคยองซูขึ้นมาจริงๆอีกฝ่ายจะว่ายังไง
แต่แล้วก็ยังไม่ได้รับคำตอบจากคยองซูอยู่ดี แต่ถ้าคยองซูจะบอกว่าไม่รู้สึอะไรกับเขาเลยก็คงจะไม่แปลก เพราะคยองซูเองก็มีคนที่รักที่ชอบอยู่แล้วนี่นา... ส่วนเรื่องพี่ดาร่าคงก็เป็นเพราะว่าฝ่ายนั้นไม่ยอมรับรักเขาสักที แบคฮยอนก็มีหัวใจนะบางทีก็ท้อบ้างอะไรบ้าง บางทีแบคฮยอนอาจจะต้องตัดใจจากพี่ดาร่าจริงๆ แต่เขาก็ยังรู้สึกดีกับผู้หญิงคนนี้เหลือเกิน
อย่างที่ลู่หานบอกให้แบคฮยอนลองหันกลับมามองคนที่กำลังวิ่งตามเขาอยู่บ้าง เขาก็ไม่อยากจะคิดหรอกว่าคยองซูนะชอบเขาอยู่ แต่มันก็อดไม่ได้จริงๆ หลายครั้งหลายคราที่เขาย้ำสถานะชัดเจนว่า คยองซูคือเพื่อน ที่พูดอย่างนั้นก็แค่อยากเตือนสติตัวเองว่าคยองซูคือเพื่อน
เพราะตามประสบการณ์ของแบคฮยอนที่ผ่านมามันสอนให้เขารู้ว่าการแอบรักเพื่อนหรือรักกันกับเพื่อนมันไม่ใช่ผลดีกับคนทั้งสองสักเท่าไร ถ้าเลิกกันไปก็คงไม่มีแฟนเก่าที่ไหนเขากลับมาเป็นเพื่อนกันได้หรอก ถ้าจะมีก็คงจะมีแค่ในนิยายเท่านั้นแหละ
เย็นวันนั้น
แบคฮยอนที่เลิกเรียนก่อนเลยถือโอกาสมารอรับคยองซูที่หน้าตึกคณะ เขาอยากรู้คำตอบของ คยองซูจริงๆนะว่าอีกคนรู้สึกยังไง ผ่านไปชั่วอึดใจกลุ่มนักศึกษาก็ทยอยกันลงมา แน่นอนว่าหนึ่งในนั้นก็ต้องมีคยองซู แบคฮยอนโบกไม้โบกมือให้อีกคนเห็นว่าเขายืนรออยู่ตรงนี้ กลุ่มเพื่อนร่วมคลาสของคยองซูก็เลยโห่แซวกันเสียงดังจนเจ้าตัวอายแทบจะแทรกแผ่นดินหนี
“มึงมาทำไมเนี่ย เมื่อเช้าก่อนมาเรียนกูบอกมึงว่ากูจะไปรอมึงที่ม้าหินอ่อนไม่ใช่รึไง”
“ก็อยากมารับมึงที่หน้าตึกอะมีไรปะ?”
“กะ...ก็ไม่มี”
“คยองซู ได้คำตอบให้กูรึยัง”
“ได้แล้ว”
“ตกลงมึงชอบกูรึเปล่า”
“กู...” คยองซูก้มหน้าลงต่ำ ติดจะเขินๆอยู่นิดนึงนะที่ต้องมาสารภาพความรู้สึกของตัวเองแบบนี้
“ว่ายังไงอะ กูรอคำตอบอยู่นะ”
“กูชอบมึง” แบคฮยอนหลุดยิ้มออกมา เขาดึงมือเพื่อนไปกุมเอาไว้แล้วปล่อยยิ้มออกมากว้างกว่าเดิม พอเขาได้รู้ว่าคยองซูชอบเขามันเป็นอารมณ์ที่บรรยายไม่ถูก ถึงพี่ดาร่าไม่รัก แต่อย่างน้อยก็มีคยองซู คิดได้แบบนั้นก็รู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้าง เขาก็เผลอนึกอยู่คนเดียวมาตลอดว่าไม่มีใครสักคนที่จะรู้สึกดีๆกับเขา
“คยองซู ช่วยให้กูตัดใจจากพี่ดาร่าให้ได้ด้วยเถอะนะ กูขอร้อง” คลับคล้ายคลับคลาว่าแบคฮยอนจะใช้คยองซูเป็นทางเลือกในการตัดใจจากปาร์คซานดารา แต่บางทีอาจจะไม่ใช่ก็ได้ นี่มันเป็นเรื่องที่ดีไม่ใช่หรอที่แบคฮยอนกำลังเปิดใจให้เขาบ้าง คยองซูควรจะรีบทำคะแนนซิ ไม่ใช่มานั่งคิดหน้าคิดหลังอยู่อย่างนี้ แต่เอาเถอะ อะไรจะเกิดมันก็คงต้องเกิด
“มึงคิดว่ากูจะช่วยอะไรมึงได้ ถ้ามึงอยากเลิกรักพี่ดาร่ามึงก็ต้องตัดใจเองดิไม่ใช่ใช้กูเป็นเครื่องมือแบบนี้ ถุ้ย ไอ้กาก มึงไม่ได้ชอบกูจริงๆใช่ไหมวะแบคฮยอน” คยองซูไม่ได้ตั้งใจจะถามหรอกแต่ว่าปากไวเหลือเกิน พลั้งถามออกไปแล้ว ไม่อยากจะได้ยินเลยถ้าแบคฮยอนตอบกลับมาว่า ใช่
“ก็....”
“ไอ้เชี่ย มึงมันคนโลเล ตอบกูสิว่ามึงไม่ได้ชอบกูจริงๆ”
“แต่มึงก็ชอบกูไม่ใช่หรอวะ ทำไมมึงไม่พยายามทำให้กูรู้สึกชอบมึงกลับบ้างละ”
“แบคฮยอน ไอ้ตอแหล มึงหลอกกูอีกแล้ว มึงไม่ได้ชอบกูจริงๆ”
“แต่ถ้ากูไม่ตอแหล กูจะรู้ไหมว่ามึงชอบกูอะ”
“หึ งั้นกูก็จะบอกอะไรไว้อย่างนะ กูก็ไม่ได้ชอบมึงจริงๆหรอก กูก็แค่แกล้งพูดไปอย่างนั้นแหละ เพราะกูสมเพชมึงไง สมเพชที่ไม่มีใครรักมึงเลย” ทำไมนะโดคยองซู ทำไมต้องพูดแบบนี้ด้วย คยองซูผู้ไม่เข้าใจในความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้ เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาเขากำลังยิ้มหัวใจพองโตอยู่ไม่ใช่หรอ แล้วตอนนี้ทำไมเขาถึงปวดหนึบที่หัวใจแบบนี้ละ
“คยองซู นี่มึงงอนกูหรอ” เพื่อนตัวเล็กขอบตาร้อนผ่าว ไอ้บ้าแบคฮยอน ไอ้...
“ไอ้ใจร้าย” คยองซูน้ำตาร่วงผาะ เขาตัดสินใจที่จะไม่ยืนอยู่ต่อ สองขาวิ่งออกมาให้ไกลจากแบคฮยอนมากที่สุด ทำไมเขาถึงไม่แกล้งโง่เล่นตามเกมส์ของแบคฮยอนต่อไป ทำไมต้องอยากรู้ความจริง ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าแบคฮยอนจะต้องหลอกเขา แต่ทำไมถึงได้เลือกที่จะสารภาพออกไปว่าชอบ
“คยองซูเดี๋ยวดิ” ถ้าช้ากว่านี้อีกนิดเดียวคยองซูคงจะวิ่งเตลิดหายไปไกลแล้ว แบคฮยอนรู้ดีว่าตัวเองผิด ผิดที่ในครั้งนี้เล่นกับความรู้สึกของคยองซูแรงไปหน่อย สรุปว่าแผนนี้ไม่เวิร์ค..
แบคฮยอนวิ่งไล่ตามคยองซูมาติดๆนี่นึกว่าตัวเองเป็นพระเอกนางเอกหนังอินเดียวรึไง แบคฮยอนตะโกนบอกให้คยองซูหยุดแต่อีกคนก็ไม่ฟัง เห็นทีว่าครั้งนี้คยองซูจะต้องโกรธมากแน่ๆ แต่ก็เรื่องแค่นี้เองทำไมต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟด้วยวะ
“คยองซูฟังกูก่อนดิ” เหมือนภาพการเคลื่อนไหวจะช้าลง คยองซูกำลังวิ่งไกลออกไปทุกที และฉับพลันแบคฮยอนก็ล้มลงกับพื้นจนเสื้อนักศึกษาสีขาวเปื้อนดินเต็มไปหมด เสียงร้องโอดโอยทำให้คยองซูต้องหันกลับมามอง แล้วเขาก็ต้องใจอ่อนอีกจนได้
“แบค มึงเป็นอะไรรึเปล่า” คยองซูน้ำตาไหลออกมาอาบทั้งสองแก้ม เป็นภาพที่ไม่น่ามองเอาซะเลย ต้นเหตุของธารน้ำตานี้ก็มาจากแบคฮยอน แบคฮยอนอีกแล้ว
“เจ็บอะคยองซู โอ้ยย”
“เจ็บตรงไหน รีบบอกกูดิ ให้กูตามคน ฮึก..มาช่วยไหม” มองไปรอบๆก็เห็นแค่รถของเหล่าอาจารย์และนักศึกษา แถวนี้ในตอนเย็นเป็นเขตที่ไม่ค่อยมีใครผ่าน ทั้งที่จริงๆแล้วบริเวณลานจอดรถควรจะเป็นสถานที่ที่มีผู้คนพลุกพล่าน
“ขาอะ เจ็บ อ๊ากก” ใส่เอฟเฟคเสียงเล็กน้อยเพื่อความสมจริง ในเมื่อวิ่งไม่ทันก็ต้องใช้ไม้ตายสุดท้าย ตอแหลชนะเลิศจริงๆ
“แบคลุกไหวไหม กูจะไปตามคนมาช่วย”
“เห้ยเดี๋ยว ไม่ต้องหรอก แค่มึงก็พอแล้ว มึงช่วยพยุงกูลุกขึ้นหน่อย” แบคฮยอนส่งสายตาวิงวอนวิบวับไปที่คยองซู เป็นเพื่อนกันมาตั้งนานทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคยองซูนิสัยเป็นแบบไหน และก็เป็นไปตามคาดคยองซูดึงมือแบคฮยอนขึ้นมาเกาะคอตัวเองเอาไว้แล้วใช้แรงดึงให้คนที่น้ำหนักเกินมาตรฐานแบบแบคฮยอนได้ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง
“ตัวหนักยังกับควาย”
“ถ้ากูหนักจริงมึงคงไม่ยอมให้กูทับมึงได้ทั้งคืนหรอก โอ้ย แม่ง” คยองซูลืมตัวผลักแบคฮยอนจนกระเด็นไปอีกทาง แน่นอนว่าแบคฮยอนเองก็ลืมเหมือนกันว่าตัวเองต้องแอ๊บเจ็บขา แล้วความจริงก็เปิดเผยอีกครั้ง
“ไอ้เชี่ยแบค มึงหลอกกูซ้ำซากอีกแล้วนะ ต่อไปนี้กูจะไม่เชื่ออะไรที่มึงพูดอีกแล้ว!!”
“คยองซู เดี๋ยวดิ อย่าเพิ่งไปนะ ฟังกูอธิบายก่อน” เขาคว้ามือคยองซูเอาไว้แน่น
“กูให้เวลามึงหนึ่งนาที มึงจะสร้างเรื่องอะไรมาตอแหลกูอีกก็รีบๆพูดมา”
“กูขอโทษ”
“...............”
“กูรู้สึกผิดจริงๆนะ นี่กูไม่ได้โกหก”
“งั้นอยากฟังเรื่องจริงของกูดูบ้างไหมละ กูเสียใจจริงๆ เจ็บจริงๆ และมึงกำลังทำให้กูเสียใจอีกแล้ว”
“ขอโทษนะคยองซู ยกโทษให้กูได้รึเปล่า กูรู้นะว่ากูผิด มึงช่วยให้อภัยกูอีกครั้งได้ไหมวะ”
“กูให้โอกาสมึงมาเยอะเกินไปแล้ว มึงถึงได้ชอบหลอกกูอยู่เรื่อย ปล่อยมือกู”
“แต่ถ้ามึงชอบกูจริงๆ มึงอย่าทิ้งกูได้ไหม กูไม่เหลือใครแล้วนะ พี่ดาร่าเขาก็ไม่รักกู ไปหาไอ้คริสไอ้ลู่มันก็ชอบถากถางให้กูเสียใจ แล้วถ้าวันนี้กูไม่หลอกมึง กูก็คงไม่รู้หรอกว่ากูยังมีมึงที่รู้สึกดีๆกับกูนะ”
ความรู้สึกดีๆนั้นคยองซูมีให้แบคฮยอนมาโดยตลอด ถึงแม้จะถูกแบคฮยอนทำร้ายน้ำใจอยู่บ่อยๆแต่มันก็ไม่ช่วยให้คยองซูเกลียดแบคฮยอนได้อย่างจริงๆจังๆสักที เพราะโด คยองซู ก็ยังคงเป็น โด คยองซู โดคยองซูคือคนที่รักแบคฮยอนเสมอ
ตัวต้นเหตุของเรื่องนี้ค่อยๆดึงตัวเพื่อนมากอดเอาไว้ นี่เขารู้สึกสำนึกในบาปของตัวเองมากจริงๆนะเพราะว่าวันนี้เขาทำให้คยองซูต้องร้องไห้
“ขอโทษนะ กูไม่คิดว่าจะทำให้มึงเสียใจมากขนาดนี้” เสียงสะอื้นสั่นเครือทำให้แบคฮยอนไม่กล้าที่จะพูดต่อเพราะกลัวว่าคำพูดบางคำของเขามันจะไปทำให้คยองซูต้องสะอื้นหนักกว่าเดิม
เจ็บจนจุก... ในเวลาเดียวกันที่แบคฮยอนหลอกว่าชอบเขา เขาดีใจมากจนหัวใจพองโตเขินบิดไปบิดมา แต่ภายในเวลาสั้นๆที่มีความสุข เขาก็กลับต้องมารู้ความจริงว่าแบคฮยอนโกหก หัวใจที่พองโตแตกสลายยับเยินจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เขาไม่เคยแสดงออกต่อหน้าแบคฮยอนมากขนาดนี้มาก่อน เจ็บอีกแล้ว ยอมเจ็บด้วยความเต็มใจ เพราะในเมื่อเขาเลือกที่จะอยู่ในอ้อมกอดของแบคฮยอนโดยไม่วิ่งหนีไปไหนแบบนี้ก็เท่ากับว่าเขาได้เลือกแล้วที่จะอยู่ในอ้อมกอดที่เหมือนกับหนามแหลมคม ยิ่งกอดไว้แน่นเท่าไรก็ยิ่งเจ็บมากเท่านั้น เหมือนกับความรักของเขาไง ยิ่งรักแบคฮยอนมากเท่าไรก็ยิ่งเจ็บมากเท่านั้น
ขณะที่กำลังจะถอนตัวออกจากแบคฮยอน อีกฝ่ายก็กลับรั้งเขาเอาไว้ด้วยคำพูดที่ชวนให้คิดว่าแบคฮยอนเองก็มีใจ แต่สุดท้ายมันก็เป็นเพียงแค่ลมปากของคนที่พูดโดยไม่คิด แต่ที่น่าตลกก็คือทำไมคยองซูถึงเลือกที่จะอยู่กับความเจ็บปวดนี้ต่อไป น่าขำใช่ไหมละ แต่ว่าถ้าหากได้ลองรักใครมากๆแล้ว เจ็บกว่านี้ก็ต้องทน ทนเพื่อความสุขเล็กๆน้อยๆที่อีกฝ่ายเผลอมอบให้โดยไม่รู้ตัว
“คยองซูตกลงมึงชอบกูจริงๆรึเปล่าวะ”
“ไม่บอก” แบคฮยอนกระชับฝ่ามือเล็กให้กุมกันแน่นขึ้น หลังจากคยองซูหยุดร้องไห้ไปแล้วก็ถึงเวลาที่จะต้องกลับหอ บทถนนริมฟุตบาทมีคนพลุกพล่านแต่เงียบเหงา คยองซูเองก็ตาบวมขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
“ถ้างั้นก็ไม่เป็นไร แต่กูคิดว่ามึงคงไม่ได้ชอบกูจริงๆหรอก เพราะมึงก็มีคนที่มึงชอบอยู่แล้วไม่ใช่หรอ ก็คงเป็นอย่างที่มึงพูดนั่นแหละ มึงแค่สมเพชที่กูไม่มีใครรัก มึงก็เลยหลอกว่ามึงชอบกูใช่ไหมละ เห็นปะว่ามึงก็ตอแหลกูเหมือนกัน”
“มึงคิดแบบนั้นหรอแบคฮยอน”
“กูคิดถูกใช่ไหมละ” แบคฮยอนหัวเราะ แต่คยองซูกลับเม้มปากแน่นแล้วสะบัดมือตัวเองให้หลุดออกจากการเกาะกุมของอีกคน แบคฮยอนหยุดหัวเราะแล้วดึงมือคยองซูมากุมเอาไว้ตามเดิม
“คยองซูอะ งอนกูอีกแล้วหรอเนี่ย กูพูดอะไรผิดหูมึงรึเปล่า”
“เปล่า”
“เปล่าแล้วงอนทำไม”
“กูไม่ได้งอน รีบเดินเหอะกูอยากกลับไปนอนแล้ว”
“ยังไงวันนี้ก็ไม่ให้นอนอะ”
“มึงหมายถึงอะไร”
“ก็กูมีเกมส์จะให้มึงเล่นไง กติกาคือมีผู้เล่นสองคน สองคนเท่านั้น”
“กูไม่เอาด้วยหรอก”
“เอาดิถ้ามึงไม่เอากูเอาเองก็ได้”
“ไอ้ แบค ฮ ยอน!!”
“อะไรละ เก็บแรงไว้เล่นเหอะ” ไอ้บ้า ใครเขาตอบตกลงจะเล่นด้วยไม่ทราบ คยองซูยู่หน้าหงุดหงิด ยิ่งเห็นแบคฮยอนทำหน้าทะเล้นใส่แบบนี้มันก็ยิ่งทำให้เขาหงุดหงิด บ้าจริง...
“สนุกนะเว่ย ไม่สนจริงดิ” แบคฮยอนปล่อยมือออกแล้วเปลี่ยนไปกอดคอคยองซูเอาไว้แทน แบคฮยอนก้มลงจนชิดใบหูเพื่อน เขาพึมพำอะไรบางอย่างที่ทำให้คยองซูต้องโวยวายไล่ทุบตี
“เล่นผีผ้าห่มกับกูไหมคยองซู”
TBC
แบคฮยอนเคยพูดด้วยหรอว่าชอบคยองซู
ไปนั่งอ่านแท็ก #ฟิคเพื่อนพี่แบค เราขอขอบคุณทุกคนที่ติดตาม
ซึ้งมากน้ำตาจะไหล ถึง 100 %ของเรามันจะไม่ยาวเหยียดเหมือนของคนอื่น
แต่ก็ไม่มีใคร(?)บ่นเลยว่ามันสั้น ฮรึก...
อย่าลืมโหวตให้ด้วยนะ ตอนหน้าจะไม่ดราม่าแล้ว
ความคิดเห็น