คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : CHAPTER :: XXXXXXXXXXXXXX
CHAPTER :: XXXXXXXXXXX
XXX
สายลมในยามเย็นพัดแรงจนใบไม้ปลิวว่อนไปทั่วบริเวณ ท้องฟ้าที่เมื่อวานสดใสวันนี้กลับดูหม่นหมองลง ก็แน่สินะ ฤดูฝนกำลังจะมาเยือนแล้ว..
“คยองซูวันนี้ไปซื้อร่มกันดีไหมวะ”
“ซื้อทำไม คันเก่าก็ยังใช้ได้ไม่ใช่หรอ”
“กรุณาแหกตาดูหน่อยเหอะครับว่ามันยังใช้ได้อยู่รึเปล่า” แบคฮยอนเดินไปหยิบร่มคันเก่าที่ไม่ได้ใช้มานานตั้งแต่ฤดูฝนของปีที่แล้ว สภาพร่มขาดจนเป็นรูโบ๋ ไอ้เชี่ยแมลงสาบ อย่าให้รู้นะว่ามึงคือตัวการที่ทำให้ร่มขาด กูจะจับแดกแม่ง
“เออวะ ขาดจริงๆด้วย”
“แล้วตกลงมึงจะซื้อหรือไม่ซื้อ ถ้ามึงไม่ซื้อกูจะได้ออกไปซื้อคนเดียว”
“ไปดิ กูจะปล่อยให้มึงไปซื้อคนเดียวได้ยังไง”
“มึงกลัวกูจะซื้อร่มลายคิตตี้รึไง” แบคฮยอนวางร่มในมือลงที่เดิมแล้วยืนเท้าเอว
“เปล่า กูเป็นห่วง กลัวมึงกลับหอไม่ถูก”
“ตอแหลอะดิ ไปเหอะ ปะๆลุก” เห็นคยองซูทำตาหวานใสแบบนี้แบคฮยอนรู้สึกแปลกๆ เขารูสึกไม่ชิน แต่ก็ไม่ได้เคอะเขินหรอกที่จะถูกเพื่อนรักมองเขาด้วยสายตาหยาดเยิ้มแบบนี้ ก็นะ คยองซูมันเพิ่งสารภาพรักเขาไปเมื่อวานตอนค่ำ เหตุการณ์ที่ผ่านมาทำเอาแบคฮยอนสตั๊นจนพูดไม่ออก
“อะไรๆก็หาว่ากูตอแหล ถ้าบอกว่ารักจริงๆจะเชื่อปะ”
“กูไม่หลงกลมึงหรอก” แบคฮยอนลอยหน้าลอยตาตอบ ก็ใครมันจะไปเชื่อวะ คนอย่างคยองซูมีนิสัยชอบยอกย้อน นี่ก็คงกะว่าจะแก้แค้นที่เขาไปหลอกมันก่อนละสิ ฝันไปเถอะ คนฉลาดๆแบบแบคฮยอนอะ ไม่ยอมโดนหลอกง่ายๆหรอก
“ไม่หลงกล แต่อย่ามาหลงรักกูทีหลังก็แล้วกัน”
ภายในร้านขายร่มขนาดเล็ก มีร่มคันเล็กคันใหญ่แขวนอยู่เรียงรายให้ได้เลือกซื้อเลือกหา สองคนที่มาด้วยกันตอนนี้ก็กำลังง่วนอยู่กับการเลือกลายร่ม
“ไอ้แบคกูไม่เอาลายนั้น กูจะเอาลายนี้”
“ใครมันจะไปกล้าใช้วะร่มลายโพโพโระของมึงอะ แม่งปัญญาอ่อนชิบหาย”
“โอโห ร่มลายหมีพูห์ของมึงนี่ไม่ค่อยจะปัญญาอ่อนเลย กางแล้วแมนสัดๆ”
“คยองซู นี่มึงประชดกูหรอ”
“ก็คงจะใช่อะ” นี่หรือคือคนที่บอกว่าชอบเขา นี่หรือคือคนที่สารภาพรักกับเขา ไอ้คยองซูแม่ง...
“เออ ตามใจมึงก็แล้วกันอยากได้อันไหนก็เอาไปเหอะ ส่วนกู กูจะเอาลายหมีพูห์นี่แหละ กูหล่ออยู่แล้ว ต่อให้กูสะพายกระเป๋าคิตตี้กูก็หล่อ ฉะนั้นกูไม่แคร์”
“แบคฮยอน นี่มึงงอนหรือว่าอะไร”
“กูจะงอนมึงทำไมครับ มึงอยากได้ลายไหนก็เอาไปดิ” แบคฮยอนถือร่มลายการ์ตูนหมีสีเหลืองไปจ่ายเงินโดยที่ไม่ฟังเสียงคัดค้านของคยองซู
“ไอ้เชี่ยแบค มึงกล้ากางจริงๆหรอวะ” คยองซูปรายตามองร่มสีสันสดใสที่มีหมีตัวสีเหลืองยืนถือโถน้ำผึ้งอยู่
“กล้าดิ แล้วตกลงมึงได้ซื้อไหมร่มอะ”
“ไม่ได้ซื้อหรอก มีร่มแค่คันเดียวก็พอ เวลาฝนตกกูก็จะใช้ร่มคันเดียวกันกับมึงนี่แหละ”
“อ๋อนี่หมายความว่ากูต้องกางร่มให้มึงด้วยใช่ไหม”
“มึงจะไม่กางก็ได้ ปล่อยให้กูเดินตากฝนก็ได้ เวลาเสื้อนักศึกษากูเปียกกูจะได้โชว์เนื้อหนังให้คนอื่นเขาดูเป็นขวัญตาบ้าง”
“ชอบโชว์นักหรอมึงอะ”
“ก็ชอบนะ กูอยากเป็นคนฮอตแบบจงอินบ้าง”
“เหอะ ถ้างั้นก็ไปอยู่กับมันเลยไป” แบคฮยอนเบะปากแล้วออกเดินนำหน้าคยองซูไปแบบชนิดที่ไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง คยองซูเห็นแบบนั้นก็ยิ้มแล้วรีบออกวิ่งตามแบคฮยอนให้ทัน
หลังจากที่คยองซูได้สารภาพรักแบคฮยอนไปแล้วก็เหมือนกับว่าเขาได้ยกภูเขาออกจากอก มันโล่งมากจนตัวแทบลอย ถึงแบคฮยอนดูเหมือนจะไม่ค่อยเชื่อในสิ่งที่เขาพูดสักเท่าไร แต่เขาก็จะพยายามทำให้แบคฮยอนเชื่อให้ได้ว่าเขารักแบคฮยอนจริงๆ
ในยามที่ท้องหิวแต่ขี้เกียจเลือกหาอาหาร ร้านบะหมี่คือสถานที่ที่คนส่วนมากนิยมมาฝากท้องไว้กับเส้นบะหมี่เหลืองหนาหนุ่ม ภาพของบรรดาบุคคลผู้หิวโหยทั้งหลายที่กำลังนั่งโซ้ยบะหมี่ด้วยใบหน้าแช่มชื่นนั้นจึงเป็นภาพที่คุ้นตาของคนที่ขับรถผ่านไปผ่านมา
“มึงมองอะไร ไม่เคยเห็นคนแดกบะหมี่หรอ”
“กูก็มองมึงไง นี่มึงจะหายงอนกูได้รึยัง”
“งอนเชี่ยอะไร กูไมได้งอน แล้วมึงก็ช่วยกรุณาหยุดมองกูสักที กูแดกไม่ลง”
“มองนิดมองหน่อยก็ไม่ได้นะ หวงตัวนักหรอมึงอะ” คยองซูยื่นมือไปหยิกแก้มแบคฮยอนแต่ก็ถูกอีกคนปัดมือออก แหม สะดีดสะดิ้ง น่ารักตายห่าละ
“แบค มึงคิดว่ามึงทำหน้าตาเหมือนลิงแดกนมบูดแบบนี้แล้วมึงดูดีหรอ”
“เออดิ กูมันลิงแดกนมบูด ใครจะไปหล่อเหมือนจงอินของมึงละ มึงไปไกลๆตีนกูเลยไป”
“โอ๋แบค กูก็แค่ล้อเล่นเองนะ”
“แต่กูเป็นคนจริงจังเรื่องหน้าตา”
“มึงหล่อที่สุดในสามโลก”
“ตอแหล” คยองซูเกาหัวแกรกๆ พอบอกว่าไม่หล่อก็งอน พอชมว่าหล่อก็หาว่าตอแหล มึงจะเอาไง
“งั้นก็ตามใจมึงเหอะ กูไม่กวนแล้ว” แบคฮยอนก้มหน้าก้มตาเคี้ยวบะหมี่ตุ่ยๆโดยไม่เงยหน้าขึ้นมามองคยองซู เวลามีคนมานั่งจ้องตอนเรากำลังกินอะไรสักอย่างอยู่เนี่ย เป็นโมเม้นที่แบบ กราบละกูกินไม่ลง
“ไอ้เตี้ยเลิกมองกูสักทีเหอะ กูกินไม่ลง!”
“เข้าใจอะไรผิดปะ กูไม่ได้มองมึงนะ กูมองเส้นบะหมี่ต่างหาก”
“แม่ง กลับเหอะ กูหมดอารมณ์แดกละ” แล้วแบคฮยอนก็ลุกออกจากโต๊ะไปแบบไม่บอกไม่กล่าว คยองซูเองก็ได้แต่นั่งมองตามหลังอย่างงงๆ อะไรวะ แค่มองก็ผิด...
“ไอ้แบคฝักบัวที่ห้องน้ำอะน้ำมันไม่ไหลวะ มึงช่วยไปดูให้หน่อยได้ปะว่ามันเป็นอะไร”
“กูไม่ใช่ช่างกูคงช่วยอะไรไม่ได้หรอก มึงไปบอกพี่เจ้าของหอเหอะ” และเมื่อแบคฮยอนดูเหมือนจะไม่ค่อยรับมุก
คยองซูเลยตัดสินใจที่จะไม่ชวนคุยต่อ จากนั้นคนทั้งสองจึงเดินมาเรื่อยๆจนถึงที่พัก
เห็นทีคงต้องซ่อมเองซะแล้วละมั้ง
แบคฮยอนเดินเมินๆแบบไม่ใส่ใจใยดีคยองซูเลยสักนิด นี่จะงอนเขาจนตายกันไปข้างเลยรึไง
คยองซูหน้ายู่เดินเข้ามาภายในห้องน้ำ มือเล็กคลำๆเคาะๆตามท่อน้ำแล้วลองหมุนให้น้ำไหลแต่น้ำก็ไม่ไหล เขาอยากอาบน้ำนอนจะแย่อยู่แล้วแต่ว่าน้ำดันไม่ไหลออกมา
“ไหลซิวะ ไหล ไหลๆๆๆๆๆๆ” คยองซูทุบฝักบัวอย่างบ้าคลั่ง แล้วฉับพลันน้ำก็พุ่งปรี้ดออกมาซะเต็มหน้าเขา ครั้นจะหมุนให้น้ำหยุดไหลน้ำก็ดันไม่หยุดไหลซะนี่
“แบคช่วยกูด้วย!!!!” ยิ่งพยายามเอื้อมตัวเข้าไปปิดก็ยิ่งเปียก คยองซูพยายามหันหน้าหลบสายน้ำที่พุ่งออกมา ส่วนมือก็ทำหน้าที่หมุนปิดทางน้ำ แต่หมุนจนสุดรอบทิศแล้วน้ำก็ยังไม่มีทีท่าว่าน้ำจากฝักบัวจะหยุดไหล ทีตอนอยากให้ไหลละดันไม่ไหล ที่ตอนไม่อยากให้ไหลละดันไหล
“แบค!!!” คยองซูตะโกนลั่น
“เห้ยคยองซูมึงเป็นอะไร” แบคฮยอนโพล่พรวดเข้ามาในห้องน้ำแล้วก็ต้องก้าวถอยหลังออกไปเมื่อน้ำจากฝักบัวพุ่งกระเด็นใส่เขา
“ปะ..ปิดน้ำให้หน่อย”
“มึงออกมาก่อนดิเดี๋ยวกูปิดให้ มึงเปียกหมดแล้วเนี่ย” แบคฮยอนก้าวขาเข้าไปข้างหนึ่งแล้วเอื้อมมือไปดึงแขนคยองซูให้หลบออกมาอยู่ห่างๆน้ำที่ไหลพุ่ง
“มึงโง่ปะเนี่ย แทนที่จะหลบออกมาก่อน”
“ก็กูอยากให้มันหยุดอะ”
“ไหนตอนแรกมึงบอกอยากให้มันไหล”
“ก็ใครจะไปรู้วะว่ามันจะไหลพุ่งใส่หน้ากูเต็มๆแบบนี้อะ” คยองซูจ้องหน้าแบคฮยอนเขม็ง ไม่ช่วแล้วยังมาด่าซ้ำอีก
“เปียกเป็นลูกหมาตกน้ำเลยดิมึง อยู่นี่นะเดี๋ยวกูเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาให้” รอแค่อึดใจเดียวแบคฮยอนก็ถือผ้าขนหนูมา
“เอา เช็ดซะ”
“เช็ดให้หน่อย”
“ฝันไปเถอะ”
“แบคฮยอนนี่มึงยังไม่หายงอนอีกหรอ กูแค่หยอกเล่นเองนะ”
“เห้ยเชี่ย กูก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้งอน กูไม่ได้ปัญญาอ่อนแบบมึงนะเว้ย”
“ถ้าไม่งอนงั้นก็เช็ดดิ” คยองซูกระพริบตาปริบๆ จากนั้นแบคฮยอนก็ถอนหายใจแล้วพาดผ้าขนหนูลงบนหัวของอีกคนก่อนจะลงมือเช็ดให้
“เดี๋ยวก็หวัดแดกตายห่า” แบคฮยอนบ่นกระปอดกระแปด
“มึงเป็นห่วงกูอะดิ”
“ก็เออสิวะ ถ้ามึงตายขึ้นมากูจะอยู่กับใคร แล้วอีกอย่างนะ กูก็กลัวผีด้วย”
“ถ้ากูตายกูจะตามมาหลอกมึงให้จับไข้หัวโกร๋นเลย”
“หึ แต่หนังเหนียวแบบมึงอะคงไม่ตายง่ายๆหรอก”
“เคยแดกกูแล้วหรอถึงรู้ว่าเหนียว”
“เคย” คยองซูกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ สีหน้าแบคฮยอนตอนนี้ดูนิ่งมากจนเขาเดาไม่ออกว่าอีกคนกำลังคิดอะไร เพราะปกติแบคฮยอนก็ชอบทำหน้ากวนตีนไปวันๆ แล้วพอมาตีมาดขรึมแบบนี้มันทำให้คยองซูจับทางไม่ถูก
“เออ พอแล้ว เดี๋ยวกูเช็ดเองก็ได้ มึงออกไปเหอะกูจะได้อาบน้ำเลย”
“อาบด้วยดิ”
“ไม่!”
“โอเค ไม่อาบด้วยก็ได้ ถ้างั้นกูขอถามอะไรหน่อย ระหว่างกูกับจงอิน มึงจะเลือกใครวะ”
“กูก็ต้องเลือกมึงอยู่แล้ว” คยองซูตอบด้วยความมั่นใจ ก็แล้วทำไมเขาจะต้องลังเลด้วยละว่าจะเลือกใคร เพราะโดคยองซูเลือกแบคฮยอนมาโดยตลอด
“ทำไมมึงถึงเลือกกูละ กลัวกูงอนหรอ”
“ไม่ใช่หรอก เพราะกูรักมึงต่างหาก” นี่ก็เป็นอีกครั้งที่สารภาพรักออกไป...
“กูบอกมึงแล้วไงว่ากูไม่หลงกลมึงหรอก”
“ไอ้แบค นี่กูยังแสดงออกไม่พออีกหรอว่ากูคิดยังไงกับมึงอะ ทำไมมึงต้องแกล้งหลับหูหลับตาทำเป็นไม่สนใจด้วยวะ ทั้งๆที่มึงก็รู้ว่ากูคิดยังไงกับมึงอะ”
“ไม่อะ กูไม่รู้อะไรทั้งนั้น”
“กูขอแค่ใจของมึงซักครึ่งหนึ่งก็ไม่ได้หรอวะ หรือว่ามึงยกให้พี่ดาร่าไปหมดแล้ว”
“มึงจะพูดถึงพี่ดาร่าทำไม กูไม่อยากฟัง”
“ตอนแรกกูก็เสียใจนะที่มึงคิดจะใช้กูเป็นเครื่องมือในการลืมพี่ดาร่า แต่ตอนนี้กูเต็มใจ กูยอมทำทุกอย่างขอแค่มึงเลิกรักผู้หญิงคนนั้น” มือเล็กขยับเข้าไปจับมือแบคฮยอนเอาไว้ ขอแค่แบคฮยอนยอมตกลง คยองซูยินดีทำทุกอย่างเพื่อลบซานดาร่าออกจากใจของแบคฮยอน
“ถ้าคิดว่าทำได้ ก็ลองดู”
“แบคฮยอน ไปอาบน้ำกันเถอะ...”
TBC.
ผีผ้าห่ม vs อาบน้ำ
คุณจะเลือกอันไหน (?)
#ฟิคเพื่อนพี่แบค
ความคิดเห็น