คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : CHAPTER :: XXXXXXXXXXXXX
XXX
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ร่างสูงโปร่งลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วยีหัวตัวเองแรงๆ คนจะนอนไอ้เชี่ยไหนมาเคาะประตู ลู่หานเดินดุ่มๆจากโซฟาในห้องนั่งเล่นไปยังจุดเกิดเสียง และผู้ก่อกวนการนอนหลับในครั้งนี้ก็คือ
“ไอ้เชี่ยคริส”
“อ้าวมึงนอนหรอสัด นอนทำไมไม่บอกกูอะ กูจะได้ไม่มา”
“แม่มึงสิ กูหลับอยู่แล้วกูจะบอกมึงตอนไหน ในฝันงั้นสิ ควาย แล้วมึงมีไรมาหากูค่ำๆมืดๆ”
“ขอเข้าไปก่อนได้ปะ มึงนี่มารยาทดีจังนะแขกมาเยี่ยมถึงที่พักยังมีน้ำหน้ามายืนคุยกัน ใจคอจะไม่เชิญกูเข้าไปนั่งหายใจเล่นในห้องมึงหน่อยรึไง”
“เอ้า ตีนมึงก็มีแล้วทำไมมึงไม่เดินเข้ามาเองละ ทำไมต้องให้กูจุดธูปเรียก”
“กูยังไม่ตายครับ..” -_- คริสเดินเข้ามาภายในคอนโดของชายโสดนามว่าลู่หาน เชี่ย แม่งสมกับที่เป็นห้องคนโสดจริงๆ ทุกย่างก้าวคริสต้องระวังไม่ให้แมลงสาปที่เกาะอยู่ตามผนังบินมาเกาะบนหัวเขาแทน นี่แม่งคือโคตรของความโสโครกเลยนะ
“ว่าไงอะ มีอะไรสำคัญไหม ถ้าไม่สำคัญก็เชิญกลับศาลมึงไป” ที่พูดนี่ปากหรืออะไรครับ ลู่หานทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา สภาพผมชี้ฟูแลดูน่าเอาตีนจัดทรงให้
“แผนมึงอะสัด ไอ้ลู่ยอดนักสืบ ไอ้พ่อคนสมองใส” คริสใช้เท้าเขี่ยซองขนมที่ตกอยู่ตามพื้นให้ออกพ้นทาง
“ผลออกมาดีใช่ไหมละ ทีนี้แบคฮยอนมันรู้แล้วใช่ปะว่าคยองซูอะชอบมัน”
“ใช่ มันรู้แล้ว แต่แม่ง.. ควายจริงๆ สุดท้ายมันก็ไม่รู้เหมือนเดิมอะ”
“อะไรวะ รู้แล้วแต่ก็ไม่รู้”
“วันนี้กูไปตามดูมันสองคนตามคำสั่งมึงละ ไอ้เตี้ยมันตอแหลว่าชอบคยองซู แล้วมันก็ถามคยองซูว่าชอบมันรึเปล่า แล้วคยองซูก็บอกว่าชอบ กำลังไปได้สวยเลยแต่ไอ้เชี่ยเตี้ยมันเสือกทำแผนแตก”
“แล้วเป็นไงต่ออะ สรุปแผนกูนี่เวิร์คหรือไม่เวิร์ค”
“เวิร์คกับผีอะไรครับสัด เป็นไงละแผนการใช้คยองซูเป็นเครื่องมือในการตัดใจจากพี่ดาร่าของมึงอะ คยองซูแม่งโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเลย”
“โม้ปะสัด แผนกูเนี่ยนะจะไม่เวิร์ค เป็นไปไม่ได้”
“ครับ พ่อคนมั่น แผนมึงนี่แหละ ตั้งแต่วันที่ไปสะกดรอยตามคยองซูละ เป็นไงละ แผนมึงมีแต่ดีๆทั้งนั้น สุดท้ายมันก็ทะเลาะกันเพราะแผนมึงตลอด” ลู่หานเกาหัวแกรกๆ ตกลงนี่เรื่องทั้งหมดคือกูผิดใช่ไหม
“ก็ไอ้แบคมันบ่นอยากตัดใจจากพี่แซนนี่หว่า กูเลยเสนอแผนนี้ให้ กูเห็นมันตอแหลออกจะเก่ง ไม่นึกว่ามันจะทำแผนแตกได้”
“ลู่หาน กูว่าครั้งนี้แผนมึงเล่นกับความรู้สึกคยองซูมากไปปะวะ มึงก็รู้ไม่ใช่หรอว่าคยองซูมันชอบแบคฮยอน แบบนี้แม่งเหมือนหลอกให้ความหวังมันเลยวะ มึงลองนึกภาพเวลาที่มึงกำลังเขินจนตัวลอยตอนที่รู้ว่าคนที่มึงแอบชอบอะเค้าก็ชอบมึง แต่แล้วมึงก็ต้องร่วงตกลงมาอย่างกะทันหันเมื่อรู้ว่าเรื่องทั้งหมดนั้นเป็นเรื่องตอแหล แล้วถ้าเป็นแบบนั้นมึงจะรู้สึกยังไงวะลู่หาน”
“เจ็บ”
“งั้นคยองซูก็คงไม่ต่างอะไรกับมึง” ลู่หานขมวดคิ้ว เขาเองก็คิดแผนแบบลืมคำนึงถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นตามมาภายหลัง นึกได้ดังนั้นก็พุ่งตัวไปคว้ามือถือบนโต๊ะมากดโทรหาแบคฮยอนทันที รอสายสักพักทางนั้นก็กรอกเสียงหวนๆกลับมา
“ว่าไงไอ้คนฉลาด” แบคฮยอนประชดจนลู่หานยิ้มแห้งๆ
“อะๆ กูขอโทษก็ได้”
“ช่างแม่งเถอะ กูไม่ได้โกรธอะไรมึงหรอก” แบคฮยอนกำมือถือแน่น ไม่โกรธหรอ ไอ้เชี่ยลู่ แผนส้นตีนของมึงเกือบทำคยองซูหนีกู แต่ไม่พูดดีกว่า แบคฮยอนสูดหายใจเข้าลึก..
“อย่ามาตอแลเหอะ โกรธก็ว่าโกรธ นี่กูถึงได้โทรมาขอโทษไง”
“เออ โกรธ ไอ้สันดาน เชี่ย เวร แผนมึงแม่งโคตรเชี่ย” แบคฮยอนจะไม่ทน
“อ้าว ไหนบอกไม่โกรธ” โหย ไอ้แบคฮยอน ไอ้ตอแหล ปากบอกไม่โกรธแต่จัดมาเป็นชุดเลย
“ตอนแรกคยองซูมันบอกมันชอบกู แต่ตอนหลังมันบอกมันไม่ชอบกู”
“ทำไมว่างั้นอะ แล้วนี่คยองซูไปไหนวะ ทำไมปล่อยให้มึงมานั่งนินทาได้”
“มันอาบน้ำอยู่”
“เชี่ยเตี้ย แต่คยองซูมันชะ...” ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ชิบหาย ตังค์หมด ลู่หานวางมือถือลงกับโซฟาด้วยใบหน้าเหนื่อยหน่าย ตังค์เสือกหมดตอนกำลังจะพูดประโยคสำคัญซะด้วย
“ไอ้ลู่ แม่งไอโฟนมึงขี้กากมาก”
“ก็กูใช้แบบเติมเงินอะ หนักหัวมึงปะ” คริสยกเท้าถีบสีข้างลู่หานจังๆจนอีกคนหงายหลัง ดีนะที่ถีบแค่สีข้าง ถ้าถีบปากนี่เป็นเรื่องแน่ๆ
“แล้วคยองซูมันงอนแดกแบบนี้ไอ้แบคก็แย่ดิวะ”
“จะไปห่วงอะไรมัน มึงก็รู้ว่าคยองซูมันขี้ใจอ่อนจะตาย โดยเฉพาะกับไอ้แบคฮยอน ง้อนิดๆหน่อยๆก็หายงอนแล้ว แล้วอีกอย่างไอ้แบคมันง้อถึงเนื้อถึงตัวซะด้วยนะ คยองซูแม่งคงฟินตายห่าเลย”
“อี๋ กูจำได้ตอนนั้นกูโกรธมันแล้วมันก็มาง้อกู ไอ้สัดแบคแม่งวิ่งไล่กอดกู คิดแล้วจะอ้วก”
“แต่ถ้าจะให้กูพูดถึงคยองซูนะ อันที่จริวกูก็สงสารมัน สงสารที่มันดันมารักควายแบบไอ้แบคฮยอนแล้วไอ้เชี่ยแบคปากนี่ก็บอกไม่รักแต่ก็เสือกไปถึงเนื้อถึงตัวเขา แม่งให้ความหวังชัดๆ” ลู่หานตบฉาดลงที่หน้าขาด้วยความหมั่นไส้ในตัวของเพื่อน ไม่เข้าใจคยองซูเลยจริงๆว่าทำไมถึงได้รักได้รักดีเหลือเกิน
บ่อยครั้งที่ลู่หานเห็นสองคนนั้นทะเลาะกัน บางทีก็ทะเลาะแรงจนคยองซูท่อน้ำแตก แต่เชื่อไหมว่าแบคฮยอนสามารถง้อได้อย่างรวดเร็ว เร็วจนเขาปรับอารมณ์ตามแทบไม่ทัน จากมาคุกลายเป็นคึกครื้น เขาละอยากรู้จังว่าแบคฮยอนมันพูดอะไร คยองซูถึงได้หายโกรธเร็วขนาดนั้น
“แม่งไม่ได้การละ คราวนี้กูขอเป็นคนคิดแผน” คริสเกาคางตัวเองเหมือนกำลังวางแผนอะไรบางอย่าง
“แผนมึงก็ขากถุยพอกันกับแผนกูนั่นแหละ ฉะนั้นไม่ต้องเสนอหน้าครับ” ลู่หานแขวะ
“แต่แผนนี้กูรับรองว่ากระชับความสัมพันธ์แน่นอน กูเอาหน้าหล่อๆของกูเป็นประกัน”
ถุ้ย
หลังจากกลับมาถึงหอพักแล้วคยองซูก็เอาแต่เงียบ ไม่ยอมพูดไม่ยอมจา อารมณ์เปลี่ยนเร็วยิ่งกว่าผู้หญิงตอนมีประจำเดือนซะอีก
“คยองซู จะไม่พูดอะไรหน่อยรึไง มึงเงียบแบบนี้กูอึดอัดนะ”
“ถ้างั้นมึงก็ออกไปอยู่ที่อื่นดิ มึงจะได้เลิกอึดอัด”
“ไอ้คยองซูนี่มึงกล้าไล่กูหรอวะ!!!”
“เออ กูไล่มึง ออกไปดิ!!”
“มึงไล่กูใช่ไหม ได้....กูไม่ไปเว้ย!!” ไม่พูดเปล่า ยังถือดีวิ่งแจ้นมานั่งข้างคยองซูที่ปลายเตียง กราบละมึงอย่าเพิ่งกวนตีนได้ไหมคือตอนนี้กูกำลังอยู่ในโหมดดราม่านะ ให้เวลากูเศร้าสักสามนาทีมึงจะตายรึไง
“ไอ้เชี่ย หน้าด้าน”
“เดี๋ยวนี้รู้สึกมึงจะปากดีขึ้นรึเปล่าวะ”
“ปกติกูก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว มึงไปไกลๆเหอะ อย่ามายุ่งกับกู”
ภายในห้องพักของแบคฮยอนกับคยองซูนั้นไม่ได้ครื้นเครงเหมือนคอนโดของลู่หาน แต่มันดูวังเวงขึ้นถนัดตาเมื่อแบคฮยอนเอาแต่นั่งมองคยองซูเงียบๆ สถานการณ์เงียบเหงาแบบนี้ถึงมันจะไม่ใช่ครั้งแรก แต่แบคฮยอนก็ไม่อยากทำใจให้ชินนักหรอก เขาเม้มปากแล้วชั่งใจดูพฤติกรรมของคยองซูสักพัก
เขาเห็นคยองซูนั่งอ่านหนังสือเกี่ยวกับสิงห์สาราสัตว์อยู่ ร่างเพรียวตัดสินใจลุกขึ้นจากปลายเตียงแล้วเดินออกไปจากห้อง สองขาก้าวฉับลงมายังชั้นล่างของหอพัก วินสักคันก็ยังไม่มีเลย โถ่ งานนี้ได้ขึ้นรถก้าวก้าวอีกแน่ๆ แบคฮยอนยู่หน้าแล้วเดินฝ่าความมืดของถนนเพื่อไปยังจุดมุ่งหมายที่ปากซอย ยังไงซะเขาก็ต้องเอาโกโก้ร้อนๆมาง้อคยองซูให้ได้
หลังจากได้ยินเสียงฝีเท้าและประตูที่ปิดลง คยองซูถอนหายใจออกมายาวพรูดแล้วปิดหนังสือลง เขาฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ไอ้แบคฮยอนแม่งตามหลอกหลอนกูถึงในหนังสือ เห็นลิงยังเป็นหน้ามันเลย คยองซูทุบโต๊ะสองสามครั้งระบายอารมณ์
“ไอ้แบคฮยอน กูจะรักมึงทำไมวะแม่ง โง่ก็โง่ เชี่ยๆๆๆๆ” เรียนเก่งซะเปล่า คราวนี้คยองซูรู้แล้วละว่าคนที่เรียนเก่งก็ไม่ได้ฉลาดไปซะทุกเรื่อง คยองซูรู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองกำลังตกอยู่ในสภาวะที่กำลังลังเลอะไรสักอย่าง เขาควรจะโกรธแบคฮยอนหรือไม่โกรธดี ถ้าไม่โกรธ แบคฮยอนก็จะได้ใจแล้วก็ทำร้ายเขาแบบนี้อีกเรื่อยๆ แต่ถ้าเขาโกรธแบคฮยอน ...
30 นาที ผ่านไป
“คยองซู กูเอาโกโก้ร้อนมาฝาก” เสียงสดใสร่าเริงดังมาจากทางด้านหลังพร้อมกับกลิ่นหอมของโกโก้
“ไม่กิน” ใจแข็งเข้าไว้นะคยองซู แกจะต้องไม่รับของจากมัน
“น่านะคยองซูนะ กูอุตส่าห์เดินไปตั้งไกลไปซื้อมาให้มึงนะ หายงอนกูเถอะ สงสารกูนะ นะ”
“ไม่เอา แปรงฟันแล้ว ไม่กิน” ใจแข็งเข้าไว้คยองซู
“คยองซูอา กินหน่อยนะ กินแล้วก็ช่วยยกโทษให้กูด้วย กูสำนึกผิดแล้ว”
“.................” แบคฮยอนถือแก้วมาวางไว้ตรงหน้าแล้วนั่งลงคุกเข้าตรงหน้าเพื่อนตัวเล็ก นี่แบคฮยอนต้องลงทุนอีกแล้วสินะ ฮืม ถ้าผลตอบแทนไม่คุ้มค่าละก็ ... พ่อจะจับปล้ำแม่งให้เข็ด
“คยองซู กูขอโทษ”
“รู้สึกผิดจริงๆหรือว่าแค่ทำตามมารยาท”
“งั้นถามก่อน ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาเคยเห็นกูนั่งคุกเข่าให้ใครแบบนี้ไหม” คยองซูแกล้งเมินโดยการไม่ตอบคำถาม
“เพราะมึงสำคัญกับกูมากนะ ความสำคัญของมึงอะไม่ใช่แค่มีไว้แค่ช่วยแชร์ค่าห้องนะคยองซู”
“...............”
“กูไม่รู้หรอกว่ากูขอโทษมึงไปกี่ร้อยกี่พันครั้งแล้ว แต่ทุกครั้งมึงก็ไม่เคยโกรธกูเลย”
“.............” แบคฮยอนเอื้อมมือไปจับมือของคยองซูเอาไว้ เขาบีบเบาๆให้อีกคนได้สัมผัสถึงความจริงใจในคำพูดว่าในครั้งนี้เขาไม่ได้โกหก...
“ให้อภัยกูอีกสักครั้งจะได้ไหม”
“แบคฮยอน มึงก็เป็นซะแบบนี้ แล้วกูจะกล้าโกรธมึงลงได้ยังไง” เป็นการพูดที่สื่อความหมายอย่างชัดเจนว่า ให้อภัย แบคฮยอนยิ้มกว้างจนลืมตัวโผเข้าไปกอดเอวคยองซูเอาไว้ ดีใจยิ่งกว่ารู้ว่าตัวเองได้เกียรตินิยมซะอีก
“เวอร์ชิบหายเลย”
“กูรู้อยู่แล้วว่ามึงจะต้องไม่โกรธกู ขอบคุณนะคยองซูที่ให้โอกาสกูอีกครั้ง”
“มึงพูดซะเหมือนกูกับมึงเป็นอะไรกันอย่างนั้นแหละ” แบคฮยอนหัวเราะในลำคอ เขาปล่อยอ้อมแขนออกแล้วลุกขึ้นยืน แขนยาวอาศัยจังหวะที่คยองซูไม่ทันตั้งตัวฉุดให้อีกคนลุกขึ้นยืนแล้วก็จัดการดันอีกคนจนขึ้นไปนั่งอยู่บนโต๊ะทำงาน
“เหมือนผัวเมียอะหรอ หรือมึงจะเถียงว่าเราไม่ได้เป็นผัวเมียกัน” เล่นมุกตลกร้ายอีกแล้ว
“ใช่เป็นผัวเมีย ผัวเมียชั่วคราว และอีกอย่างกูก็ไม่ต้องพึ่งมึงแล้วฉะนั้นจากนี้ไปมึงก็ไม่ใช่ผัวชั่วคราวของกูอีกต่อไป” คยองซูยักไหล่
“แล้วถ้าอยากเป็นอีกนี่ต้องทำยังไง”
“ลาออกจากการเป็นเพื่อนกับกูซะ แล้วกรอกใบสมัครขอเป็นผัวเสร็จแล้วก็ไปต่อคิวรอ แต่นานหน่อยนะพอดีว่าคิวกูยาว”
“งั้นตอนนี้ขอลัดคิวก่อนได้ปะ”
“ทะลึ่ง”
“ยังไม่ชินอีกรึไง” แบคฮยอนกระพริบตาปริบๆ และคยองซูเองก็ได้แต่สบกับสายตาคู่นั้นนิ่งๆ เมื่อไรจะรู้นะว่ากูชอบมึง หรือว่ามึงรู้แล้วแต่ยังแกล้งโง่ทำเป็นไม่รู้
“ไม่มีใครเขาชินกับเรื่องบ้ากามที่มึงทำหรอก”
“กูก็นึกว่ามึงชอบซะอีก” แบคฮยอนหัวเราะคิกคัก เหอะ ตลกตายห่า
“มึงฮามากไหมสัด”
“ก็.... กูก็รู้อยู่ว่ามันไม่ตลกหรอกที่กูกับมึงอยู่ในสถานะที่เรียกกันว่าเพื่อนแต่ก็เอากันเหมือนเป็นผัวเมีย กูรู้นะว่ามันไม่ตลก”
“ไม่ต้องคิดมากหรอกแบคฮยอน มึงไม่ต้องเก็บเอาเรื่องพวกนี้มาคิด”
“แต่มึงเองก็เก็บมาคิดใช่ไหมละคยองซู”
“ไม่เอาน่า ไหนๆกูก็ไม่โกรธมึงแล้ว แล้วมึงจะก่อดราม่าอีกทำไมวะ กินโกโก้เหอะเดี๋ยวจะเย็น” คยองซูบ่ายเบี่ยงที่จะตอบ เขาเอี้ยวตัวไปหยิบแก้วโกโก้ที่ข้างตัวขึ้นมาดื่ม
“บางทีกูก็คิดนะว่าเพื่อนแบบกูมันไม่เอาไหน”
“..........”
“มึงจะเปลี่ยนรูมเมทกูก็ไม่ว่านะคยองซู” ได้ยินแบบนั้นก็แทบสำลัก คยองซูวางแก้วโกโก้ลงแล้วส่ายหัว
“กูติดมึงแล้ว เปลี่ยนไม่ได้หรอก” เออ ติดจริงๆ ติดแบบไหนไม่รู้...
“ไม่เบื่อกูหรอวะ กูเชี่ยนะ แถมช่วงนี้มึงกับกูก็ทะเลาะกันบ่อยด้วย” ยิ่งทะเลาะกันก็ยิ่งรักกันมากขึ้นไม่ใช่รึไง หรือว่าทฤษฎีนี้มันไม่ถูก
“แบคฮยอน รู้ไหมทำไมกูถึงไม่ไปไหนสักทีทั้งๆที่ถ้าเป็นคนอื่นเขาอาจจะไม่ทนอยู่กับมึงแล้ว”
“เพราะอะไร กูขอคำตอบแบบชัดๆ”
“เพราะกูรักมึง”
“แบบไหนวะ”
“แบบที่เมียรักผัวไง” คยองซูตีหน้านิ่ง ผิดกับแบคฮยอนที่เริ่มหน้าตาฉายแววเปลี่ยนไป นี่พูดตรงขนาดนี้แล้วถ้ายังไม่รู้อีกนะ ต่อไปก็ไม่ต้องกินมันแล้วข้าว กินหญ้าแทนเถอะ
“คยองซู กูรู้นะว่ามึงชอบย้อนกู และกูก็มั่นใจด้วยว่านี่คือแผนการของมึง มึงพยายามจะยอกย้อนกูใช่ไหม”
“ถ้างั้นฟังอีกที กูชอบมึง นี่แหละคือความจริง”
โปรดติดตามตอนต่อไป
ความคิดเห็น