คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER :: X
CHAPTER X
ตอนเย็นเป็นเวลาที่คนหลายๆคนสิ้นสุดภารกิจหน้าที่ในแต่ละวันของตัวเองลงแล้วเดินทางกลับบ้านเพื่อไปหาคนที่กำลงรอคอยเขาอยู่ การซื้อของติดไม้ติดมือกลับไปฝากคนที่บ้านก็ถือเป็นสิ่งสำคัญที่คนเป็นพ่อเป็นแม่อยากจะทำ ลูกๆที่น่ารักกำลังรอพวกเขาอยู่
กลุ่มนักเรียนนักศึกษามากหน้าหลายตาก็กำลังเดินสวนกันไปมาบนฟุตบาท ถึงจะไม่รู้จักกันแต่หลายๆคนก็เลือกที่จะยิ้มให้กันเพื่อแสดงความจริงใจด้วยรอยยิ้ม แต่คนบางคนก็แสร้งยิ้มไปอย่างนั้น ยิ้มมีหลายแบบแต่ส่วนมากจะยิ้มเมื่อมีความสุข ยิ้มเมื่อรู้สึกเก้อเขิน หรือแม้แต่ยิ้มเพื่อปกปิดความเศร้าหมองในใจ ยังไงซะการยิ้มด้วยความสุขก็ถือว่าเป็นที่สุดของการยิ้ม
พยอน แบคฮยอน นักศึกษารูปร่างกระฉับกระเฉงก็กำลังเดินรวมอยู่ในกลุ่มคนพวกนั้นด้วย ในมือที่มีนิ้วมือเรียวสวยจนน่าอิจฉากำลังถือถุงพลาสติกใสๆที่ข้างในบรรจุบะหมี่กลิ่นหอมเอาไว้ เขาเดินลัดเลาะไปตามทางเท้าที่เริ่มปลอดคนเพราะเข้าสู่เขตของพื้นที่ส่วนบุคคลแล้ว แบคฮยอนเดินเอื่อยๆเข้าไปในตกสูงขนาดสามชั้น
เพราะมาจองช้าไปหน่อยก็เลยได้อยู่ไกลถึงชั้นสาม หอพักนักศึกษาที่นี่ประหยัดพลังงานไฟฟ้าโดยการใช้บันไดในการเดินขึ้นไปตามแต่ละชั้น และนี่ก็คือสาเหตุที่ทำให้เขารู้สึกอิจฉาคนที่พักอยู่ชั้นหนึ่ง แต่บ่นไปก็ไร้ประโยชน์เดินขึ้นเดินลงมาสองปีแล้วจะเดินต่ออีกสักสองปีคงไม่เป็นอะไรหรอก
พอเข้าสู่ชั้นที่สามแบคฮยอนก็ถอนหายใจออกมา เหงื่อหยดเล็กผุดขึ้นตามไรผมสีน้ำตาลอ่อนของเขาจนเปียกชุ่ม ถ้ากลับไปแล้วไม่ได้อาบน้ำนี่คงจะอึดอัดน่าดู
“ คยองซู เปิดหน่อย “
รอเพียงไม่นานรูมเมทก็โพล่หน้าออกมารับ คยองซูมีใบหน้าซีดเซียวจากการอดหลับอดนอนและนั่นก็ทำให้รอบดวงตากลมโตนั้นมีรอยคล้ำอยู่ที่ถุงตา แบคฮยอนหัวเราะกับสภาพของเพื่อนร่วมห้อง
“ ไม่อ่านสักวันก็ไม่ตายหรอกคยองซู “
“ แต่ถ้ากูสอบไม่ผ่าน กูต้องตายแน่ๆ “
“ ใครจะมาฆ่ามึงไม่ทราบครับคุณคยองซู “ แบคฮยอนวางถุงในมือลงบนหลังตู้เย็นพร้อมกับเดินไปวางกระเป๋าเป้ของตัวเองลงบนโต๊ะหนังสือของเขา แบคฮยอนกวาดตามองสภาพห้องที่เรียบร้อยดีทุกอย่างยกเว้นก็แต่บนโต๊ะหนังสือของคยองซูที่เต็มไปด้วยเศษซากอะไรสารพัด แผ่นกระดาษหลายปึกถูกวางตั้งรวมกันพร้อมกับหนังสืออีกหลายเล่มที่วางเทินกัน
“ มึงแดกมาม่าอีกแล้วหรอ “
“ ก็มันไม่มีอะไรกินนี่ “
“ แล้วทำไมไม่ลงไปหาของกินที่ปากซอยละ “
“ ไกลอะ กูขี้เกียจ “ คยองซูพูดพร้อมกับเดินไปทิ้งตัวนอนลงบนเตียงตัวใหญ่ เพราะห้องค่อนข้างมีพื้นที่ใช้สอยอย่างประหยัดก็เลยมีแค่เตียงเดียว สองคนใช้หมอนข้างกั้นกลางเอาไว้เพื่อแบ่งเขตเป็นของตัวเอง
มองดูก็รู้แล้วว่าฟากไหนเป็นของใครฝั่งของคยองซูจะมีตุ๊กตาหมีตัวใหญ่วางอยู่ ส่วนฝั่งของแบคฮยอนจะมีแค่หมอนกับตุ๊กตาหมาของคยองซูที่แอบล้ำเส้นมานอนแอ้งแม้งอยู่ที่ฟากของเขาเป็นประจำ และแล้วในที่สุดตุ๊กตาหมาตัวนี้ก็กลายเป็นของแบคฮยอนไปโดยปริยาย
“ ระวังเถอะจะตายก่อนได้ไปสอบ “
“ นี่คือคำอวยพรใช่ไหม ? “ เจ้าของใบหน้าที่หลายคนบอกว่าเหมือนเด็กกำลังยู่หน้าไม่พอใจที่แบคฮยอนพูดแช่ง คยองซูเด้งตัวขึ้นนั่งแล้วลุกไปประจำการที่โต๊ะอ่านหนังสือตามเดิม
“ แดกบะหมี่สิ กูซื้อมาฝาก “
“ ไม่เอาอะ เสียเวลาอ่านหนังสือ “
“ สละเวลาสักสิบนาทีมาหาของกินมันคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง “
“ ก็มึงเรียนเก่งนิไม่ต้องอ่านหนังสือก็ทำได้ “
“ ก็เวลากูบอกให้อ่านพร้อมกูมึงก็เอาแต่เล่นเกมส์ ทีนี้ละมาเร่งอ่าน สมน้ำหน้า “
“ แบคฮยอน ! “
“ ว่าไงครับคุณคยองซู “
“ ไอ้เชี่ย “ แบคฮยอนส่ายหัวไปมาอย่างไม่สนใจในคำพูด เขาเดินไปหยิบจานมาเทบะหมี่แล้วส่งไปให้คยองซู ในตอนแรกอีกคนทำท่าเมินเฉยกับอาหารตรงหน้าแต่สุดท้ายก็ยอมกินเข้าไปเพราะทนกลิ่นหอมไม่ไหว แบคฮยอนยืนมองคยองซูที่เคี้ยวบะหมี่เหมือนคนตะกละแล้วเขาก็หลุดหัวเราะพอคยองซูหันมาถลึงตาใส่แบคฮยอนเลยรีบคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ
เวลาเหนื่อยๆกลับมาแล้วได้อาบน้ำมันก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาระดับหนึ่ง แบคฮยอนสระผมแล้วร้องเพลงคลอกับสายน้ำเบาๆ แต่เพราะลืมว่ามีแชมพูอยู่เต็มหัวพออ้าปากร้องเพลงแชมพูรสชาติขมก็ไหลเข้าไปในปากจนแบคฮยอนพ่นออกมาแทบไม่ทัน
คยองซูได้ยินเสียงสำลักน้ำของแบคฮยอนก็หัวเราะ ดีแต่แต่แช่งคนอื่นคอยดูเถอะเดี๋ยวแบคฮยอนนั่นแหละที่จะสำลักน้ำตายก่อนเขา
“ มึงอย่าเพิ่งตายนะเว่ย เดี๋ยวกูไม่มีคนช่วยจ่ายค่าห้อง “
พอสำลักน้ำเข้าไปอารมณ์สุนทรีย์ของแบคฮยอนก็จบลง เขารีบอาบน้ำให้เสร็จโดยเร็วแล้วพันผ้าขนหนูออกมา แบคฮยอนโยนชุดนักศึกษาลงในตะกร้าของเขาแล้วค้นหาเสื้อในตะกร้ามาใส่ เขาเหลือบมองคยองซูที่วางจานบะหมี่ลงกับพื้นแล้วนั่งก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อ แบคฮยอนนึกตำหนิคยองซูในใจแค่ลุกเอาจานไปเก็บเนี่ยมันลำบากมากนักรึไง..
จนแบคฮยอนหลับไปหลายงีบแล้วคยองซูก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม แบคฮยอนพลิกตัวกลับไปมองคยองซูที่นั่งอยู่ด้วยสายตาเป็นห่วง อ่านเยอะขนาดนี้สักพักคงต้องลืมเนื้อหาทั้งหมดแน่ๆ
“ มึงยังไม่นอนอีกหรอ ? “
“ ยัง “
“ มานอนได้แล้ว อ่านอะไรเยอะแยะ “ ร่างเพรียวลุกขึ้นจากเตียงเดินไปหาคยองซู แบคฮยอนจัดการบีบหัวไหล่ของเพื่อนเพื่อช่วยผ่อนคลายให้คยองซูรู้สึกสบายตัวขึ้น
“ จะสอบแล้ว “ คยองซูพิงหัวตัวเองลงกับหน้าท้องของแบคฮยอน มือเรียวยาวเปลี่ยนมายีหัวคยองซูแทน ตอนที่เขาบอกให้อ่านก็ไม่อ่านแล้วพอใกล้สอบก็มางอแงว่ากลัวสอบไม่ผ่าน
“ พรุ่งนี้มาลุยใหม่ วันนี้นอนก่อน มึงมีเรียนเช้านะอย่าลืม “
“ พรุ่งนี้กูมีเรียนด้วยหรอ “
“ มีสิลืมรึไง มาเลยมานอน “ จัดการฉุดกระชากลากให้คยองซูมานอน แต่ตัวเล็กก็รั้งตัวเองเอาไว้จนแบคฮยอนต้องปล่อยมือออก
“ เชี่ยอะไรเนี่ย กูจะอ่านหนังสือ “
“ ห่า ขยันไม่ถูกเวลา “
“ เอ้า แล้วมึงมาด่ากูทำไม “
“ ไม่รู้แหละ มานอนเร็วๆ “
“ ไม่ มึงง่วงก็นอนไปก่อนสิ มาเสือกไรกะกูเนี่ย “
“ กูเป็นห่วงหรอก มาเร็วๆ “ แบคฮยอนโดดลงเตียงก่อนแล้วใช้มือตบที่นอนสองสามครั้งเรียกให้คยองซูตามมานอน คยองซูถอนหายใจแล้วปิดหนังสือเล่มโตไว้บนโต๊ะ
“ มึงแม่งพูดมาก “
“ พูดมากแล้วรักปะละ “
“ ตีนเถอะ “ คยองซูพูดพร้อมกับยกเท้าขึ้นมาเหมือนจะถีบแบคฮยอน
“ มึงอย่าโหดให้มันมากนัก มาเร็วมานอน “ เตียงใหญ่ยุบลงเมื่อคยองซูกระโดดทิ้งตัวนอนลงบนที่นอน หมอนข้างที่คั่นกลางระหว่างคนสองคนถูกคยองซูโยนทิ้งลงไปข้างเตียง แบคฮยอนเมื่อเห็นแบบนั้นก็ดีดตัวลุกขึ้นนั่ง
“ ทำเชี่ยอะไรเนี่ย “
“ ไม่ต้องกั้นไว้หรอกน่า กูไม่ปล้ำมึงหรอก “
“ ถ้าตื่นเช้าขึ้นมาแล้วนอนแก้ผ้ากันอยู่ละ “
“ ก็แปลว่าได้กันแล้วไง “ คยองซูอ้าปากหัวเราะเสียงดังจนแบคฮยอนโยนตุ๊กตาหมาอัดใส่หน้าขาวใสของเพื่อน
“ ไม่นะเว่ย กูเก็บซิงไว้ให้พี่ดาร่า “
“ พี่ดาร่าเขาไม่เอามึงหรอกไอ้เตี้ย“ พูดตัดบทไปแล้วนอนหันหลังให้แบคฮยอน อันจริงเวลาเห็นก้นของคยองซูแล้วแบคฮยยอนละที่จะอยากถีบนะเพราะบางทีมันก็ดุ๊กดิ๊กไป เขาไม่ได้จ้องก้นคยองซูหรอกแต่แค่บังเอิญได้เห็นแค่นั้นแหละ
“ มึงนี่สูงตายห่า “ พูดจบก็จัดการส่งขาไปสะกิดก้นคยองซูจนร่างของเพื่อนกลิ้งตกลงไปบนพื้น เพราะรักดอกจึงหยอกเล่นแบคฮยอนพูดแล้วหัวเราะลั่นห้อง
“ ไอ้เชี่ยแบค ! ”
ในตอนเช้าคยองซูกับแบคฮยอนเดินออกจากหอพักพร้อมกัน ปกติแบคฮยอนจะต้องมาคนเดียวแต่วันนี้มีคยองซูมาด้วย ระหว่างทางเดินก็หยอกล้อกันไปแล้วคนที่ต้องเป็นฝ่ายยอมยกธงขาวก็คือแบคฮยอน เพราะถ้าขืนตีกลับไปคยองซูคงต้องโกรธแน่ๆ
“ ขี่หลังหน่อย “
“ ปัญญาอ่อนแล้วครับคุณคยองซูครับ “
“ กูเพื่อนมึงนะเนี่ย !! “
“ ก็เพื่อนไง! “ คยองซูโถมตัวเข้ามาล็อคคอแบคฮยอนเอาไว้แล้วกดลงจนแทบล้มไปกองกับพื้น
“ เชี่ยเหลือกมึงเล่นห่าอะไรเนี่ยเสื้อกูยับ “
“ ก็ถ้ายอมดีๆก็จบ ควายย”
“ เมื่อคืนยังบอกกูฉลาดอยู่เลย “
“ ก็ตอนนี้มึงโง่แล้วอะ “ คยองซูปล่อยมือออกแล้วเดินลอยหน้าลอยตานำทางไป แบคฮยอนมองแผ่นหลังเล็กๆของคยองซูที่กำลังเดินออกห่างเขาเข้าไปทุกที เขาไม่รอให้อีกคนหายลับตาไปหรอกแบคฮยอนรีบวิ่งตามไปเดินข้างๆคยองซู
“ ข้าก็สั้นเดินเร็วชิบหาย “
“ ครับ พ่อคนสูงโปร่ง “ คยองซูพูดประชดประชันในส่วนสูงของแบคฮยอน ทั้งที่ไม่ได้สูงไปกว่าเขาสักเท่าไรแต่ก็พูดข่มเขาจังไอ้เรื่องเตี้ยเนี่ย
“ สักวันกูจะสูงกว่าไอ้ฮุนให้มึงดู “
“ รอให้ช้างออกลูกเป็นควายก่อนเถอะ “
“ ปากหมานะสัด กูถามไรหน่อยทำไมถึงอยากขี่หลังกู “
“ กูขี้เกียจเดิน “
“ สันดารมึงเป็นคนขี้เกียจใช่ไหม “
“ อยู่กันมาตั้งนานเพิ่งรู้หรอ “ ลากเสียงยาวจนอยากฟาดมือลงที่หัวกลมๆนี่ให้หลุดออกจากคอ ตอนแรกที่ได้เจอคยองซู คยองซูก็ดูเป็นเด็กเรียบร้อยแถมขยัน พออยู่ด้วยกันเป็นปีๆเข้าสันดารก็เริ่มออกกันทั้งคู่
“ เดี๋ยวตอนเย็นกูจะให้ขี่ “
“ ถ้าจะขี่มึงต้องขี่ตอนกลางคืนสิวะ ตอนเย็นกูไม่มีแรงขี่หรอก “
“ คยองซู มึงหมายอะไรเนี่ย “
“ กูล้อเล่น “ แบคฮยอนเบะปากใส่เพื่อนของเขาแล้วก็ล้วงมือเข้าไปหยิบนมในกระเป๋าเป้ของตัวเองออกมาเจาะดื่ม คยองซูเห็นแบบนั้นก็เริ่มคันปาก
“ แดกอยู่นั่นแหละนม คิดว่ามึงจะสูงขึ้นหรอไอ้เตี้ย “
“ ปากมึงนี่น่าทำเป็นสถานีเนอะ “ แบคฮยอนดูดนมเข้าปากแล้วยิ้มกริ่ม คยองซูยังไม่รู้ตัวว่ากำลังจะโดนเล่นคืน
“ สถานีเหี้ยอะไรของมึง ? “
“ สถานีจอดตีน “ คยองซูทุบมือลงที่ไหล่ของแบคฮยอนแรงๆด้วยความหมั่นไส้ ไอ้มุกแบบนี้แบคฮยอนไปขุดมาจากไหนของมัน
“ เอานมมาแดกสิ “ คยองซูกระชากนมในมือแบคฮยอนไปแล้วมองดูสภาพหลอด
“ แบคฮยอนมึงกัดหลอดทำส้นตีนอะไร “
“ มึงไม่พอใจก็ไม่ต้องแดกสิ “
“ กูพอใจ “ พูดจบก็ดูดหลอดที่มีรอยกัดอยู่ตรงปลายหลอดเข้าไปแบบไม่รังเกียจ แบคฮยอนดูจะอึ้งๆที่คยองซูกล้าดูดหลอดเดียวกันกับเขา นี่ถ้าเป็นเพื่อนคนอื่นคงจะไม่กล้าดูดต่อ
“ ทำไมกล้าแดกวะ “
“ มึงพูดเหมือนน้ำลายมึงมีเชื้อเอดส์อย่างนั้นแหละ “ คยองซูดูดนมในกล่องจนหมดแล้วส่งคืนให้แบคฮยอน
“ ถ้ากูบอกว่ากูลืมแปรงฟันละ มึงจะอ้วกออกมาคืนไหม “ แบคฮยอนถาม
“ ถ้ามึงลืมแปรงฟันกูจะเอาลิ้นกูแปรงให้มึงเอง เอาไหมละ? “
“ เอาตีนกูไปลูบหน้ามึงก่อนเถอะ “ ได้ฟังแบบนั้นคยองซูก็หัวเราะ หัวเราะดังจนแบคฮยอนนึกหมั่นไส้ แล้วไอ้ที่คยองซูพูดหยอกว่าจะเอาลิ้นแปรงฟันให้แบคฮยอนเมื่อสักครู่นี้ อันจริงเขาก็แอบเขินอยู่เหมือนกันนะ
เขินปนขยะแขยงอะ ยี้....
TBC.
เปิดเรื่องใหม่ ลบเดอะแพนทอมออกเพราะฟิคมีปัญหา กร๊ากก
เรื่องนี้มาแนวรักใสใส เพื่อนไม่เอาเพื่อน
ดูจากเพลงประกอบฟิคแล้ว เรื่องนี้โลกสวยบิ๊วตี้ฟูลเวิร์ลสุดๆ
เขียนแนวนี้ก็สนุกดีนะ แทรกมิตรภาพลงไปเบาๆ ; D
ฝากติดตามด้วยนะคะ (-,.-)' สารภาพก่อนว่าเราเขียนหวานๆไม่เก่งนะ
:) Shalunla
ความคิดเห็น