เชลยรักซาตานร้าย

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5 แกล้งจับผิด!!!

ตอนที่ 5

รถยนต์หรูแล่นเข้ามาในคฤหาสน์ใหญ่โต และแล่นวนเข้ามาจอดที่หน้าบันไดทางขึ้นคฤหาสน์ ลูซิโอ้รีบลงมาเปิดประตูให้กับเฮคเตอร์ เฮคเตอร์ก้าวเท้าลงจากรถ และลงมาหยุดยืนตรงหน้าบันได ลูซิโอ้เดินอ้อมมาเปิดประตูให้ชาริมา แต่เธอไม่ยอมลงจากรถยังคงนั่งนิ่งหน้ายับยู่ยี่อย่างไม่สบอารมณ์

“ไม่อยากลงแล้วเหรอ ไหนเมื่อกี๊ฉันเห็นเธออยากลงนักหนา นี่ฉันเปิดโอกาสให้แล้ว ลงมาสิ” เฮคเตอร์หันไปมองหญิงสาวหน้างอที่ยังคงนั่งนิ่งในรถ เขายืนรอเธอสักพัก จึงเดินเข้าไปคว้าแขนของเธอ แล้วฉุดกระชากให้เธอลงจากรถหรู

ชาริมาที่ไม่ยังทันตั้งตัว เมื่อโดนฉุดอย่างแรง จึงเสียหลักเกือบล้มลงไปนั่งจับกบอยู่บนพื้น ดีที่ว่าเฮคเตอร์คว้าตัวเธอเอาไว้ได้ทัน ชาริมาจึงตกอยู่ในอ้อมกอดของเขา ทุกๆ อย่างสงบนิ่ง 2 นาที

ชาริมารู้สึกตัวจึงรีบเอามือผลักอกแกร่งดังหินผาของเฮตเตอร์ออกอย่างแรง เฮคเตอร์โมโหที่ชาริมาผลักตัวเขาออกจากเธอ จึงเอามือไปกำแขนชาริมาแน่น แล้วลากขึ้นบันไดไปด้วยอารมณ์โกรธ อย่างไร้ความปราณีเขาตรงไปยังห้องนอนของเขาที่อยู่ชั้นบน

 “มานี่เลยแม่ตัวดี ท่ามากนักนะ ฉันอยากจะรู้นัก ว่าเธอจะอวดดีได้นานสักแค่ไหนเชียว ถ้าต้องดิ้นพร่านอยู่ใต้ร่างของฉัน! ” เสียงของเฮคเตอร์ตะวาดใส่ชาริมาลั่นคฤหาสน์ จนคนรับใช้ที่อยู่รอบๆ รีบเดินหนีออกไป ด้วยรู้ว่าเจ้านายของตนกำลังอยู่ในอารณ์โกรธและไม่ควรที่จะเข้าใกล้

“ปล่อยฉันนะ ไอ้บ้า ไอ้คนบ้าอำนาจ รังแกได้แม้กระทั่งผู้หญิง ปล่อย! ” ชาริมาที่กึ่งเดินกึ่งวิ่ง ตามแรงฉุดของเฮคเตอร์ ร้องตะโกนด่าเขาอย่างไม่ลดละ

“ฉันปล่อยเธอแน่ แต่ปล่อยบนเตียงนะ เธอจะต้องโดนฉันปล่อยบนเตียงเท่านั้น”

พอเฮคเตอร์ลากชาริมา มาถึงห้องนอนเขาจัดการเหวี่ยงตัวเธอไปที่เตียงกว้างอย่างแรง ชาริมาโดนเหวี่ยงไปนอนคุดคู้อยู่บนเตียงนอน เธอเจ็บจนจุก จะดิ้นตัวไปมาแทบไม่ไหว  แต่ก็ยังฝืนพลิกตัวขยับหนีเขา ไปนั่งกอดเข่าด้วยความหวาดกลัวอยู่ที่หัวเตียงอีกฝากฝั่ง

“ปล่อยฉันนะไอ้บ้า แกทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง ฉันไปทำอะไรให้แก ปล่อยฉัน ปล่อย ฉันทำผิดอะไรนักหนา แกถึงทำกับฉันแบบนี้ ฮือ ฮือ ฮือ” ช่าริมาร้องไห้ฟูมฟายด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ

เฮคเตอร์ได้สติ จึงหยุดชะงัก ใช่สิมันรุนแรงไปแล้ว นี่เขากำลังโกรธจนหน้ามืดตามัว ทำร้ายจิตใจของผู้หญิงคนหนึ่งได้ขนาดนี้เลยเหรอ  คิดได้ดังนั้นเฮคเตอร์จึงเดินออกจากห้องไปและปิดประตูเสียงดังลั่น

“เฝ้าเอาไว้ให้ดี อย่าให้เธอหนีออกมาได้ ไม่งั้นแกสองคนเตรียมไปเฝ้าพระเจ้าได้เลย” เฮคเตอร์สั่งลูกน้องเสียงเข้ม  แล้วเดินลงไปที่ห้องทำงานด้านล่าง

ชาริมานั่งร้องไห้ เธอคิดหาวิธีหนีเอาตัวรอด เธอเดินออกไปนอกระเบียง มองลงไปยังชั้นล่างสุด แต่แล้วก็กลับเปลี่ยนใจเอาดื้อๆ เพราะความสูงของตัวตึกและไหนจะยังพวกบอดี้การ์ดที่เดินเพ่นพ่านไปมาอีก

 ‘ทางเดียวที่จะหนีได้คือประตู แต่จะออกไปยังไงดีล่ะริมา ...ป่วย ใช่สิ! เราต้องป่วย เป็นอะไรดี ปวดท้อง เราต้องปวดท้อง ใช่ ปวดเลยริมา ปวด!’

“โอ๊ย... ช่วยด้วย ช่วยฉันที ฉันปวดท้อง โอ๊ย...” ชาริมาร้องโอดโอย ขอความช่วยเหลือเสียงดังลั่น เธอวิ่งมาร้องใกล้ๆ ประตูจนแน่ใจว่าบอดี้การ์ดที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องได้ยิน แล้วจึงรีบวิ่งไปกลับนอนคุดคู้ที่เตียงนอน เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามา

“คุณเป็นอะไรรึเปล่าครับ เดี๋ยวผมไปตามนายให้นะครับ” บอดี้การ์ดคนหนึ่งวิ่งเข้ามาถามด้วยท่าทีเป็นห่วงกลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไป แล้วเตรียมจะวิ่งออกไป แต่ต้องหยุดชะงักเพราะชาริมาเรียกเขาไว้

“ไม่ต้องก็ได้จ๊ะ ฉันแค่ปวดท้องโรคกระเพาะน่ะ เธอมียาแก้โรคกระเพาะมั๊ย ไปเอามาให้ฉันหน่อยสิ น่ะแค่กินยานอนสักพักก็หายแล้ว ไปเอามาให้ฉันหน่อยนะ ฉันขอร้อง โอ๊ย... ฉันปวดจริงๆ นะ” ชาริมาแสร้งทำเอามือกุมท้องบิดตัวไปมา ทำหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด

“ครับเดี๋ยวผมจะไปเอาที่คุณแม่บ้านมาให้ รอสักครู่นะครับ” บอดี้การ์ดรีบเดินออกจากห้องไปและตรงดิ่งลงไปหาแม่บ้านทันที

เฮคเตอร์ที่เดินออกมาจากห้องทำงาน เห็นบอดี้การ์ดที่เขาสั่งให้เฝ้าประตูเอาไว้วิ่งลงมา จึงรีบเรียกมาถาม “ใครให้แกลงมา ฉันสั่งให้แกทำอะไร แกกล้าขัดคำสั่งฉันเหรอ” เขาตะวาดลูกน้องลั่น

“คุณผู้หญิงข้างในห้องเธอปวดท้องครับ เธอขอยาแก้โรคกระเพาะครับ ผมเลยรีบวิ่งลงมาขอที่คุณแม่บ้านครับ” บอดี้การ์ดรีบรายงานเฮคเตอร์แล้วยืนก้มหน้านิ่ง

“งั้นแกไปเอายาที่แม่บ้านมาให้ฉัน ฉันจะเข้าไปดูเธอเอง” เฮคเตอร์สั่งลูกน้องแล้วรีบก้าวยาวๆ ไปที่ห้องของตน

“ครับ” บอดี้การ์ดรีบเดินไปเอายาที่แม่บ้านทันที

ชาริมานั่งนิ่งบนเตียง เธอเอาหูเงี่ยฟังกับประตู เมื่อได้ยินเสียงวิ่งลงบันได เธอก็ค่อยๆ หมุนลูกบิดประตูอย่างเบามือที่สุด  และค่อยๆเปิดประตูออกมา ชาริมาโผล่หน้าออกไปดูต้นทาง เธอมองไปข้างหน้าและข้างๆ สองข้าง เมื่อเห็นว่าไม่มีใคร จึงรีบออกมาและเดินตรงมาที่บันไดทันที

เฮคเตอร์ที่เห็นตั้งแต่ชาริมาโผล่หน้าออกมานอกห้อง เขายืนแอบข้างแจกันใบใหญ่ใกล้ๆ กันกับบันได ‘ฤทธิ์มากนักนะแม่ตัวดี เดี๋ยวเถอะฉันจะลงโทษให้สาแก่ใจฉันเลยคอยดู’

ชาริมาเดินมาใกล้จะถึงบันได เธอชะงักเท้า แล้วเดินไปที่ระเบียง ก้มมองด้านล่างโดยรอบ พอเห็นว่าไม่มีใครก็รีบเดินไปที่บันไดโดยเร็ว

เฮคเตอร์ที่ยืนแอบข้างแจกัน พอชาริมาเดินถึง เขาจัดการคว้าข้อมือของเธออย่างรวดเร็ว “จะไปไหน ปวดท้องไม่ใช่เหรอ” เฮคเตอร์จ้องหน้านักโทษที่คิดหนี ด้วยสายตาดุดัน

ชาริมาตกใจที่โดนคว้าข้อมือเอาไว้ พอเห็นว่าเป็นเฮคเตอร์หน้าเธอหุบลงเหลือแค่สองนิ้ว ไม่กล้าที่จะมองหน้าของเขาได้แต่ก้มมองพื้นหินอ่อน ทำยังไงดีล่ะทีนี้

“ว่ายังไง ฉันถามทำไมไม่ตอบ หายปวดท้องแล้วใช่มั๊ยชาริมา” เฮคเตอร์ถามชาริมาเสียงเข้ม จนคนตรงหน้าเริ่มจะมีน้ำตาเอ่อล้นปริ่มจะไหลออกมา

“ยังค่ะ ฉะ...ฉัน หะ...เห็นว่า คะ...คะ...คนของคุณ ไม่มาสะ...สักที กะ...ก็เลยเดินอะ...ออกมาดูค่ะ” ชาริมากลัวสายตาของเฮคเตอร์ที่จ้องเอาความผิด เธอตอบออกไปเสียงตะกุกตะกัก ไม่แม้แต่จะเงยหน้ามองสบตาดุๆ ของเขา

“อืม... งั้นเหรอ?” เฮคเตอร์หรี่ตามองหญิงสาว ที่ยืนสงบนิ่ง ไม่มีแม้แต่อาการเจ็บปวดใด

“ค่ะ” ชาริมารีบตอบออกไปอย่างรวดเร็ว เธอยืนสงบนิ่ง ไม่กล้าแม้แต่จะกระดิกตัว

“ปวดมากมั๊ย”

“มากค่ะ มากที่สุดเลย” ชาริมารีบตอบออกไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันยั้งคิด

“ไหนล่ะ อาการปวดท้อง ฉันก็เห็นเธอปกติดีนี่” เฮคเตอร์เอาหน้าเข้ามาใกล้ๆ ใบหน้าหวาน อย่างจับผิด

“ฉะ...ฉัน ระ...เริ่มดีขะ...ขึ้นแล้วคะ...ค่ะ” ชาริมาตอบออกไปเสียงสั่นๆ กลัวว่าเขาจะจับผิดตนเองได้

“งั้นคนป่วยก็ต้องกินยา มาฉันจะเอายาให้เธอกินเอง และถ้ายังไม่หายฉันจะเรียกหมอมาตรวจ จะได้รู้ว่าเธอต้องกินยาอะไรถึงจะหาย”

 ชาริมาอึ้ง เขาช่างรู้ทันไปซะทุกเรื่อง แล้วจะทำยังไงต่อดีนะ

ลูกน้องของเฮคเตอร์เอายาแก้โรคกระเพาะมาให้กับเฮคเตอร์  ชาริมาหันไปมองยาอย่างหวาดหวั่น

“อ่ะนี่ยาแก้โรคกระเพาะ กินซะ” เฮคเตอร์ยื่นยาให้ชาริมารับไป แต่เธอส่ายหน้าไปมาปฎิเสธเขา

“ไม่กินไม่ได้! ต้องกิน!” เฮคเตอร์ตะวาดลั่น เขาต้องการจัดการคนตรงหน้าให้อยู่หมัด จะได้ไม่คิดที่จะหนีอีก ‘แสบนักนะ ตัวแค่เนี๊ยะ’

“ฉันหายแล้วค่ะ” ชาริมาก้มหน้านิ่ง

เฮคเตอร์จัดการล็อคตัวเธอเอาไว้ เขาใช้มือบีบปากของเธอให้อ้าออกจากกัน ยัดการลงไป แล้วกรอกน้ำตามอีก จนชาริมาสำลักน้ำ เขาจึงปล่อยเธอออก

“อย่าโกหกฉัน! ฉันไม่ชอบ! และอย่าคิดที่จะหนีอีก เพราะเธอไม่มีโอกาสจะได้ก้าวขาออกจากที่นี่ เธอต้องอยู่คอยบริการฉัน จนกว่าจะหมดหนี้หรือจนกว่าฉันจะเบื่อ ถ้าฉันไม่ปล่อยเธอก็ไปไม่ได้ เอาตัวไปไว้ในห้อง!” เฮคเตอร์ตะวาดกลับชาริมา แล้วหันไปสั่งลูกน้องเสียงเข้มแล้วเดินลงบันไดไป

“ครับ” ลูกน้องของเฮคเตอร์รับคำแล้วลากแขนของชาริมาไปที่ห้องนอนของเจ้านายทันที

“ไม่นะ ปล่อยฉัน ปล่อย ไอ้บ้า ไอ้คนบ้าอำนาจ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะปล่อย” ชาริมาร้องไห้ฟูมฟาย โวยวายเสียงดังลั่นคฤหาสน์ เฮคเตอร์เดินกลับลงมาที่ห้องทำงานอย่างไม่สนใจ ว่าเธอจะร้องตะโกนด่าทอเขาอย่างไร

เมื่อได้เวลาอาหารเย็น เฮคเตอร์ให้ลูกน้องของตนไปเรียกชาริมา มาทานอาหารกับเขา ชาริมาปฏิเสธแล้วบอกว่ายังไม่หิว เฮคเตอร์จึงนั่งทานอาหารคนเดียวแล้วสั่งเก็บล้างให้หมด เขาจะปราบพยศแม่ตัวดีซะหน่อย คนดื้อต้องโดนลงโทษ

เวลาผ่านไปจนมืดค่ำ ชาริมานั่งเอามือกุมท้องด้วยความหิว ท้องของเธอเริ่มร้องประท้วง ชาริมาเริ่มเดินไปมา มองหาน้ำเพื่อดับความหิวแต่ก็ไม่มี “ไม่น่าอวดเก่งเล๊ย... ริมา เขาอุส่าใจดีให้กินอาหารทำหยิ่ง อดเลย หิวจัง! โอ๊ย...หิว” ชาริมาบ่นพึมพำเดินไปมา ประตูก็ห้องถูกเปิดออก ชาริมารีบวิ่งไปนั่งที่โซฟาหรูทันที เธอทำทีเป็นมองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่สนใจเฮคเตอร์ที่กำลังเดินถือถาดอาหาร ซึ่งมีขนมปังเอแคร์ที่อบออกมาใหม่ๆ จานเบ้อเร้อส่งกลิ่นหอมกรุ่น และแซนวิชปลาทูน่าที่เพิ่งทำเสร็จใหม่ๆ อีกสองสามชิ้น และยังมีนมอุ่นอีกแก้วใหญ่ และน้ำเปล่าอีกแก้ว เขาวางถาดอาหารลงตรงหน้าเธอ

“อ่ะ ฉันว่าเธอคงหิวจนไส้จะพันกันแล้วมั๊ง กินสิ ฉันไม่ใส่ยาพิษหรอกนะ ตราบใดที่เธอยังใช้หนี้ไม่หมด ฉันจะเลี้ยงเธออย่างดีแน่นอน ฉันรับรอง” เฮคเตอร์นั่งไขว่ห้างมองคนตรงหน้า

“ฉันไม่หิว คุณเอากลับไปเถอะ” ชาริมาพูดปฏิเสธออกไปอย่างนั้นแหละ แต่ความเป็นจริงแล้ว กลิ่นเอแคร์หอมมากก จนเธอต้องหลับตาสูดกลิ่นของมันเข้าปอด เพื่อดับความหิว ‘เรื่องอะไรจะกิน เสียหน้าแย่เลย เชอะทีอย่างนี้จะมาง้อ ไม่มีทางซะหรอก’

“งั้นเหรอ ฉันเอาวางไว้ตรงนี้ละกัน ถ้าเธอหิวก็ทานได้นะ แต่ถ้าเธอไม่ทานก็ไม่เป็นไร อีกสักเดี๋ยวฉันจะให้เด็กมาเก็บออกไปละกัน อ่อ ระวังโรคกระเพาะกำเริบนะ ฉันขี้เกียจป้อนยาเธออีก ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เฮคเตอร์เดินหัวเราะออกไปอย่างอารมณ์ดี ชาริมาตะโกนด่าเขาลั่นห้อง “ไอ้บ้า ไอ้คนบ้า ออกไปเลย ไป”

พอประตูถูกปิด ชาริมาหันกลับมาหาถาดอาหารตรงหน้าพอดี เธอก้มสูดกลิ่นอาหารเข้าเต็มปอด “ฮืม...หอม...หิว ไม่ไหวแล้ววว” ชาริมาเอามือหยิบเอแคร์เข้าปากและยกแก้วนมดื่ม เธอทานอย่างเอร็ดอร่อย

เฮคเตอร์ยืนนับเลขถอยหลังอยู่หน้าห้อง 5...4...3...2...1 เขาเปิดประตูออกอย่างรวดเร็วชาริมาที่กำลังหยิบลูกเอแคร์เข้าปาก เธอรีบอมเอแคร์ไว้หมดทั้งลูกและหันหน้าหนีออกไปทางด้านนอกหน้าต่าง เธอรีบจนสำลักเล็กน้อย จนต้องเอามือทุบอกตัวเองเบาๆ เฮคเตอร์เห็นอาการของชาริมาแล้วแอบขำเธอ แต่เขาอยากแกล้งเธอสักนิด

 “ชาริมาเธอเป็นอะไร ให้ฉันช่วยมั๊ย” เฮคเตอร์ทำทีจะเข้าไปช่วย ชาริมารีบเอามือโบกปฏิเสธเขา และส่งเสียงอู้อี้ อมขนมในปากนิ่ง ส่ายหน้าไปมาอย่างกลัวว่าเขาจะรู้ว่าเธอทานขนมเข้าไป

เฮคเตอร์ยกยิ้มแล้วถามชาริมาอีกรอบ แกล้งอีกสักหน่อยน่า “แน่ใจนะว่าไม่เป็นอะไร”

ชาริมาส่ายหน้าบอกแล้วรีบเดินไปผลักตัวเขาให้ออกจากห้องไป เฮคเตอร์สงสารไม่อยากแกล้งจึงเดินออกไป ชาริมาถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอรีบเดินไปยกแก้วนมขึ้นมาดื่ม แล้วเคี้ยวขนมในปาก แต่ก็ต้องสำลักอีกครั้ง

เฮคเตอร์เปิดประตูเข้ามาอย่างเร็ว เห็นชาริมากำลังยกแก้วนมดื่มอยู่ เขาหัวเราะออกมาอย่างผู้ชนะ “ฮ่า ฮ่า ฮ่า หิวก็ทานสิคุณ แอบทานแบบนี้ระวังจะติดคอตาย เอ้าสำลักใหญ่แล้วให้ผมช่วยมั๊ย” ชาริมารีบโบกมือปฏิเสธและไล่เขาออกจากห้องทันที เธอรู้สึกอายที่ถูกจับได้  

เฮคเตอร์เดินยิ้มออกมาจากห้องและเดินลงไปชั้นล่าง ปล่อยให้เธอทานอาหารตามสบาย เขาเดินลงมาแล้วผิวปากอย่างอารมณ์ดี จนลูซิโอ้และวินเซนเต้มองหน้ากันอย่างแปลกใจ เพราะพวกเขาไม่ได้ยินเสียงผิวปากจากเจ้านายของเขามานานหลายปีแล้ว.........................