คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Not Control ;; Ch.1 (ว่าที่)คู่หมั้น [100%]
***** 1 ****
**คู่หมั้น**
ณ แอร์พอร์ตลิงค์
ฉันยืนรอป๋ากับม้ามาห้านาทีแล้วนะ =_=^ นี้มันเลยเวลาลงเครื่องมายี่สิบนาทีแล้ว ป่ากับม้าไปไหนของนะ! สวยเซ็ง
~นั่นไงเจ้าตูบช่วยตอบหน่อยได้ไหม...คุณต้นไม้ต้นใหญ่ช่วยไขความในใจ...~
“ม้า!! ม้ากับป๋าอยู่ไหนคะ จียืนรอมาห้านาทีแล้วนะ ถ้าม้าไม่มาจีกลับละค่ะ! >O<” ฉันพูดรัวๆไปอย่างไม่ฟังคนตรงข้ามพูดและไม่เปิดโอกาศให้พูดด้วย =_=
(จีอย่าโกรธสิจ๊ะ ม้าแค่เดินชนคนสู้อายุแล้วพาเค้าไปหาพนักงานแถวนั้นเฉยๆเองนะจ๊ะ มีมารยาทบ้างสิ! ถ้าจียังเป็นแบบนี้แม่จะพาจีกลับฝรั่งเศสทันที!” ม้าพูดแรกๆมาดีแบบเพราะแต่พอเริ่มเรื่องมายาทกลับตะคอกใส่แบบเอาเป็นเอาตาย! ม้านะม้า จีกลัว Q_Q
“ค่ะ จีขอโทษ แล้วนี้ม้าอยู่ไหนคะ? จียืนรออยู่ที่ประจำ ม้าก็ไม่มาสักที” ฉันพูดออกไปอย่างสุภาพที่สุดเพื่อม้าจะได้ไม่ต้องพาฉันกลับไปที่ฝรั่งเศส
“ม้ากำลังไปจ๊ะ รอเดี๋ยวนะไม่เกินห้านาทีก็ถึง” ม้าพูดแล้วตัดสายทิ้งสะงั้น ไม่เห็นใจคนต้องฟังแล้วกำลังจะพูดต่อด้วยสิคะ T^T
จงยืนรอต่อไป~ จงรอต่อไป~ อดทนเข้าไว้~ เพื่อการอยู่รอดของตนเอง~
ฉันร้องเพลงที่ตัวเองพึ่งคิดได้สดๆหมาดๆ เพื่อรับงับอารมณ์ตัวเอง อย่าคิดมาก! รอไว้ๆ จงสะกดไว้ รอ-ออ-รอ
“จีน่า >O<” เสียงนี้มันไม่ใช่ม้านิ ใครเรียกละ?
“ยัยเมย์! มาได้ไงอ่ะ?” ฉันถามกับผู้มาเยือนใหม่ที่อยู่ห่างกันนิดหน่อยเท่านั้น
“มารับพี่ชายอ่ะ พอดีเค้าถึงไปเมกากลับมาไทยวันนี้ ว่าแต่แกเหอะ! มาทำอะไรที่นี่”เมย์ย้อนถามฉันเมื่อพูดสิ่งที่ฉันถามเสร็จ
“มารับม้ากับป๋าอ่ะ”
“กลับมาพร้อมกันแบบนี่ คุณพ่อต้องวางแผนอะกับพี่ชายไว้หรือเปล่านะ?”เมย์บ่นพึมพำแต่หูฉันมันดันเกิดอาการอยากอยากเห็นเลยได้ยินเข้า
“หมายความว่าไง?” ฉันถามย้อนเพื่อตัวดีกลับไป
“ก็พี่ชายฉันน่ะ เค้าถูกคุณพ่อเรียกตัวกลับมาด่วน! ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร”เมย์พูดพลางยิ้มเจือๆ
“อธิบายสิ! ฉันแม่ม้ากับป๋ากลับมา แล้วทำไมต้องมีแผนด้วยละ?” ฉันถาม
“ก็เมื่อคืน ฉันได้ยินคุณพ่อบอกคุณแม่ว่า ‘การกลับมารอบนี้ผมจะให้ลูกชายเราหมั้นกับใครสักคน’ คุณพ่อบอกแบบนี้”เมย์ตอบ
“แล้วใครสักคน มันใครละ?” ฉันถามเมย์ไม่ลดละ
“ฉันไม่รู้ กะจะฟังต่อแต่ดันโดนแม่นมเรียก =_=^ ฉันละเบื่อๆจริงๆ อีกอย่างคงไม่ใช่แกหรอก แม่ฉันกับแม่แกถูกกันที่ไหน -*- แค่เจอกันก็กัดกันอย่างกับหมาแล้ว!”เมย์พูดพลางส่ายหน้าไปมา
“แกพูดก็มีเหตุผลนะ -*- แต่แม่ฉันไม่ถูกกับแม่แก แต่แม่แกชอบฉันจะตาย =_=*” ฉันตอบไปอย่างเอื่อมละอา
“เออ..มันก็จริง นั้นมันปัญหาของผู้ใหญ่ เด็กอย่าสอดจะดีกว่า” เมย์พูดและสอนไปในตัว
“ขอโทษย่ะ ที่ฉันมันสอด แต่ป๋ากับม้ามาช้าจัง รอนานแล้วนะ =_=” ฉันที่กำลังบ่นๆกับตัวเอง
“พ่อแม่แกยังไม่มา งั้นดี พี่ฉันก็ยัง เพราะฉะนั้นเดี๋ยวรอเป็นเพื่อน^O^” ยัยเมย์ยิ้มอย่างหน้าระรื้นแล้วเดินมายืนข้างๆฉันแทนยืนตรงหน้า
ไม่นานนักฉันก็เจอกับม้าและป๋าที่กำลังเดินลากกระเป๋ามากับหนุ่มแปลกหน้าที่สาวๆกำลังเดินตามเป็นฝูง
“ม้า! ป๋า! สวัสดีค่ะ ><” ฉันพูดพลางโดดกอดทั้งสองคนที่มาเยือนใหม่
“ไงละเรา โตขึ้นเยอะเลยนะ ^O^” ป๋าพูดพลางกอดฉันตอบ
“มารยาทเราเป็นไงบ้างละ ถ้าแย่ลงแม่จะพาหนูกลับทันทีนะ -3-” ม้าพูดพลางกอดอกเชิดหน้าไปทางอื่น
“แหม! ม้าก็จีไม่ได้กิริยาต่ำขนาดนั้นสักหน่อย =_=^ ม้านั้นแหละที่ชอบบังคับจี”
“ป่ะ! เรากลับบ้านกันดีกว่า วันนี้เรามีแขกมาด้วยนะ” ป๋าพูดอย่างสบายอารมณ์
“คะ? ใครหรอคะ?” ฉันถามย้อนกลับไปด้วยความสงสัย
“ความลับจ๊ะ” ป๋าพูดพลางลูบหัวฉัน
“ป๋าชอบมีความลับกับจีบ่อยอ่ะ” ฉันพูดพลางทำแก้มป่อง
“เรากลับกันเถอะ” ป๋าพูดพลางผลักฉันให้เดินนำหน้าไป
“งั้นกลับกันเถอะ เมย์เจอพี่ชายยัง ฉันจะกลับแล้วนะ” ฉันหันไปถามเมย์อยู่ข้างหลัง
“เจอแล้วไง ผู้ชายที่เดิน...”เมย์พูดและหยุดชะงักไป
“อยู่ไหนละ?”
“อ๋อ! อีกสักพักน่ะ ฉันอาจจะจำเวลาของพี่ผิดก็ได้ อ่ะฮะฮาฮ่า” เมย์หัวเราะยังขันๆ -*- ยัยบ้า! จำเที่ยวบินผิด แล้วรีบมาเพื่อ -_-
“งั้นไปนะ น้องเมย์^O^” ฉันพูดแล้วรีบวิ่งไปหาป๋ากับม้าที่อยู่ตรงประตูทางออกทันที ที่เรียกน้องนั้นก็เพราะยัยเมย์เธอเด็กกว่าฉันสองปี แต่พี่ชายของเขารู้สึกจะเป็นพี่ฉันหนึ่งไปเพราะเมย์ห่างจากพี่สามปี ส่วนที่เราเรียกเมย์เป็นเพื่อนนั้นเพราะฉันเล่นกับเมย์มาตั้งแต่เด็กๆ จนเราเคยตกลงกันไว้ว่าจะไม่นับเป็นพี่น้องให้นับเป็นเพื่อนแทน เราสองคนมีอะเกี่วกับเรื่องทางบ้านเราจะเล่าให้ฟังกันหมด ฉันเดินมายังลีมูซีนที่นั้งมากับป้าแมวและคนขับรถทันที
“ม้าคะ คือ..ที่ม้ามาไทย มีเรื่องอะไรหรอคะ?” ฉันถามไปอย่างสุภาพๆๆ ที่สุดเพื่อไม่ให้แม่หาว่าฉันแก่นไม่สนเป็นหญิง T^T
“ม้าไม่! แต่ป๋าน่ะมี =_=^ ม้าละเบื่อจริงๆ จะเอาใครไม่เอาทำต้องเอาลูกของยัยนั้นด้วยก็ไม่รู้!” ม้าพูดคล้ายตะคอกออกแนวประชดหน่อยๆ
“ป๋าคะ เกิดอะไรขึ้นหรอคะ?” ฉัน
“เปล่าหรอกจ๊ะ แต่เย็นนี้จะมีคนมาทานข้าวบ้านเรานะ อย่าลืมแต่งตัวสวยๆไว้ละ ถ้าเสื้อผ้าไม่มีทางกลับบ้านเราผ่านห่างด้วยนิ ชวนเมลเค้าออกมาเลือกของเป็นเพื่อสิ ^^” ป๋าพูดพลางยิ้มๆ ยิ้มมันแปลกๆอีกแล้ว ชัวร์ว่าป๋าวางแผนอะไรอยู่แน่ๆ =_=*
“แต่...” ฉันพยายามจะขัด
“ไปเถอะลูก ป๋าว่าเย็นนี้ชวนเมลมาทานบ้านเราด้วยก็ดีนะ” ป๋าก็คงขยันขยอไม่ลดละ แต่ฉันยังมีเรื่องที่ต้องทำอีกนะ T^T นิยายก็ยังอ่านไม่จบ การบ้านก็ยังไม่ทำ แม่ละกลุ่มเลย
“ค่ะ จีไปก็ได้ พอดีอยากได้กิ๊ปช็อปเพิ่มอยู่ ^^” ฉันพูดพลางยิ้มเจือๆ แล้วจะทำยังไงละนิ T^T
“โทรไปหาหนูเมลเค้าสิ ชวนตาเซย์ไปด้วยม้าจะได้หายห่วง -3-” ม้าพูดอย่างเออออขอไปที โถ่ม้าก็
“ค่ะ!” ฉันพูดข่อยๆเหมือนพึมพำอยู่คนเดียว ให้นายเซย์ไปด้วยนายเคย์จะมาด้วยมั้ยนี่ T^T ฉันรีบกดเอเลโทรที่ม้าส่งมาให้จากต่างมันเป็นคล้ายๆเข็ดกัดที่สามารถโทรหากันและระชุมคุยกันได้เฉพาะคนที่มีเท่านั้น
ติ๊ด...ติ๊ด!
“เมลเซย์ แกสองคนว่างป่ะ” ฉันกรองสายพูดไปเมื่อเสียงหายไป
“ว่างนะ กำลังเบื่อๆอยู่เลย -*- ว่าแต่ทำไมอะ” เมลทำน้ำเสียงเซ็งๆ
“ผมก็ว่างนะ จีมีอะไรหรือเปล่า?”เซย์พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“ฉันจะชวนพวกแกสองคนไปห้าง ไปเป็นเพื่อนหน่อยสิ” ----->ฉัน
“ก็ได้ ห้านาทีเจอกัน” ---->เมลบอก
“นี่ๆไม่คิดจะชวนผมบ้างหรอ -*- น้อยใจนะที่รัก” เสียงของบุรุษที่สามโผล่มาจากไหนไม่รู้ -_-
“กลับลุมนายไปไป๋ -_- ฉันละเบื่อนายจริงๆ ฉันไม่ใช่ที่รักนายสะหน่อย =_= อยากมา ที่ฉันที่ไปวันนั้นเพราะ ToDตังหากละ ตาเซ่อ” ฉันพูดออกไปทำให้ม้าหูพึ่งทันที T^T อ๊ากกก! ตายแน่ฉัน
“จะไปก็ไป เจอกันหน้า kcนะเข้าใจ๋ ห้านาทีใครมช้าเลี้ยงชาบูด้วย แค่นี้ละ” ยัยเมลตัดสายไปทันทีฉันเองก็เช่นกัน
ไม่เกินสามนาทีก็มาถึงหน้าห้างที่หรูๆที่นับกับเพื่อนๆเอาไว้ ฉันเดินตรงมาหน้าเคซีทันทีเพื่อจะได้ไม่ต้องเลี้ยงชาบูยัยเพื่อตัวดี =_=
มาถึงหน้าเคซีกลับพบว่าเจอแต่ยัยเมล=_=^ยัยนี้มันงก!สุดๆด้วย
“จีน่า/ที่รักกก >O<” เสียงของเซย์และเคย์ตามมาอยู่ข้างหลังฉัน และความสารถเฉพาะตัว ฉันเอียงตัวรบสิ่งไม่พึ่งประสงค์ที่ฉันไม่ต้องการกำลังจะกระโดดกอดฉัน จนคนๆนั้นหยุดเบรกแทบไม่ทัน หน้าของคนๆนั้นเกือบไปประปากกับยัยเมล=_= มันเป็นภาพที่ไม่น่าดูเลย - -
“สวัสดีเซย์^^” อย่างยิ้มๆ
“เห็นมะก็ทักแต่พี่เซย์อ่ะ เค้าเหมือนหมาหัวเน่าเลย -3-” เคย์พูดอย่างนอยๆ
“โอเคๆ สะวีดัดน้องเคด่วย^O^” ฉันพูดอย่างร่าเริ่ง ก่อนที่จะมีเสียงหัวเราะของเมลกับเซย์
“ใจร้ายยQ_Q คนหล่อโดนแกล้ง T^T คนไม่สวยแกล้งคนหล่อTT^TT” เขาพูดติดตลกปนร้องไห้
“ถามจริง! มีแต่คนบอกว่าการบอกรักนายคือเรื่องที่ไม่ควรคิดเพราะจะเสียใจแถมเป็นเรื่องที่น่ากลัวอีกด้วย -_-^ ฉันมาเข้าใจวันนี้ละถ้าเสียใจทั้งน่ากลัว =_=” ฉันพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่เบื่อหน่อย
“โอเคๆ ฉันพาหมอนนี้เป็นแบบเดิมละนะ =_=” เสียงของเซย์แซกขึ้นและตบหัวน้องชายตัวดีองตนเองที
“จะว่าไปแก ไอฮานะอ่ะ มันขอมาด้วยเดี๋ยวอีกแปบคงถึง” เมลพูดขึ้นพลางชะเง้อชะแง้มองหา
“ถ้าฮานะมา ไอปลาไอวี่ ไม่มาด้วยหรอวะ =_=^” เสียงของเคย์กลายเป็นหนุ่มเถื่อนทันทีเมื่อเงยหน้าขึ้นมา
“คงมาแหละมาเยอะๆสนุกดี ^O^”เมลหรือคาราเมลพูดอย่างร่าเริง
“มาแบ้วๆๆๆ รอนานมั้ย><” เสียงประสานจากข้างหน้าที่ไม่ไกลมานักดังขึ้นก่อนจะปรากฏร่างขอวหญิงสองชายหนึ่งม่ายสิตุ๊ดหนึ่ง
“มาแบบภาษาวิบัติ -_- เหลือเชื่อ ไปเหอะไปหาไรกินเสร็จแวข่อบไปซื้อของ” ฉันเสนอ
ทุกๆเดินออกจากเคซีอย่าร่าเริง ฉันที่เดินจับมือเมลแกว่งไปแกว่งมาชวนคุยกัยและหัวเราะคิกคักอย่าสนุก แต่ไฉนฉันดันซุ่มซามเดินไปชนกับชายแปลกหน้าเข้า
“ขอโทษนะคะ” ฉันพูดออกไปอย่ามีมารยาทพอ
“ไรว่ะ โทษฐานเธอเดินชนเธอต้องไปกินข้าวกับฉันสักมื้อ ฉันถึวจะยกโทษ” ชายแปลกหน้าเดินมาฉุดแขนฉันไปแล้วกำแน่นเพื่อไม่ให้ดิ้น
“ฉันเจ็บ!! ปล่อยนะ รปพ. รปพ. อยู่ไหน! ลากตัวพวกนี้ออกไปที ไม่งั้นฉันจะฟ้องคุณป๋า!!!” ฉันพูดเสียงดังขนาดนั้นออกไปแต่ไม่มีใครมาช่วย
“พวกแก!! พวกแกทำอะไรกับเพื่อนฉัน ใครทำอะไรกับเพื่อนฉันมันต้องตาย!!!” เคย์พูดพลางวิ่งจะมาชกแต่เขากลับขยับไปไหนไม่ได้ เพราะที่เท้าของเขามีมีดพกหลายๆที่ฉันปาไปลั้งเขาไว้ ฉันขยิบไปหาเคย์เซย์เมล และทุกๆที่อึ่งกับเหตุการณ์
“แหม! ไม่ต้องรีบร้อยก็ได้มั้งคะ เรื่องแค่นี้เอง ^^ เดี๋ยวฉันจะทำอะไรๆที่มากกว่าการกินข้าวสักมื้อเป็นไง ^^” ฉันพูดน้ำเสียงอ่อยๆพอดูเซ็กซี่นิดๆ พวกสวะข้างถนน (ชายคนแปลกหน้า) กลับคลิปเคลิ้มตาม พวกเพื่อนๆตัวดีต่างยิ้มละไมเหใอนกับจะเจอเรื่องสนุก
ฉีก!!!
มีดพกถูกเฉือนลงบนข้อมือของสวะที่จบแขนฉันจนเกือบช้ำ รู้ไมว่าร่างกายฉันมันต้องจำเป็นอีกมากนะย่ะ >O<ใครจะเปล่าให้เป็นอะไรไปตอนนี้ละ
“จำเอาไว้ว่าอย่ามายุ่กับหลานคนเดียวเซชุนอีก จำใส่กะลาหัวไว้ด้วยว่า ฉันชื่อ ‘จีน่า’ เป็นหลานสาวของ DeathBlackและเป็นลูกสาวของนายกเทศมนตรีและคนสร้างเมื่องแฮปปี้เรสแห่งนี้ด้วย จำไว้! อย่าโผล่หน้ามาให้ฉันเห็นอีกเป็นครั้งที่สองถ้ายังอยากมีชีวิตรอดต่อไป!”สวะรีบหนี้ไปเมื่อฉันปล่อยมืออกจากแขนของเขา
แปะๆๆ
เสียงตบมือดังสนั่นจากชายแปลกหน้าที่โผล่มาจากหลังกำแพง เขาเป็นคนที่หน้าตาคุ่นๆพอดู
“คิดถูกจริงๆที่ออกมาเดินเล่นเป็นเพื่อนยัยเมย์ ได้เจอของดีตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มเละเหะ ^^” เสียงของชายแปลกหน้าพูดเหมือนพึมพำกับตัวมากว่า
“นายเป็นใคร นายต้องการอะไรจากฉันกันแน่” ฉันถามคนแปลกหน้าไปด้วยความมึนงงแต่ก็ต้องระวังตัวไปก่อนเพราะไม่งั้น ฉันจะเป็นฝ่ายถูกเขาเฉือดแทนที่ฉันจะเฉือดเขา
“ไม่ได้ต้องการอะไรจากเธอหรอกคุณหนู แต่ครอบรัวเองก็แน่^^” เขาพูดพลางกระตุกยิ้มที่มุมปาก
“ครอบครัวฉันต้องการนายทำไม นายคือใครกันแน่” ฉันถามไปอย่างระมัดระวัง
“ครอบครัวเธอยังไม่มีใครบอกเธอหรอว่าฉันคือใคร?” เขาถามพลางเอียงคออย่าสงสัยก่อนจะยักไหล่อย่าแสแยะ
“...”
“เธอสนใจเป็นว่าที่คู่หมั่นผมมั้ยละครับ ^^” เขากระตุกยิ้มที่ริมฝีปากก่อนจะเดินตรงมายังที่ๆฉันยืนอยู่
“นายว่าอะไรนะ คู่หมั่น! ฉันฟังไม่ผิดสินะ! O_O” ฉันทวนสิ่งที่เค้าสื่ออกมาอย่าลูกตาโตจนแถบจะล้นออกมาไม่ใช่ฉันแค่คนเดียว ยัยเมลและคนอื่นๆก็ด้วย
“ใช่แน่สนใจมั้ยละครับ ^^” เขาพูดพลางเสยคางฉันขึ้นก่อนที่จะทาบริมฝีปากลงบนปากฉัน
“นาย... -////-” ฉันจะเทียงเค้าต่อแต่เสียงคนจอแจมาเกินไป
“ครับ ^^ ผมว่าเราไปร้านอร่อยๆบรรยากาศโรแมนติกกินกันดีกว่า เห็นด้วยมั้ยละ ^^” เขายิ้มอย่างมีเลห์นัยมากกว่าเดิม
“แต่ฉันมากับเพื่อนๆนะ ถ้านายอยากพาฉันไปด้วยช่วยกรุณาพาเพื่อนๆฉันไปด้วย ไม่งั้นก็อย่าวังเลย ^O^” ฉันทำท่าร่าเริงเพราะเชื่อใจยัยเพื่อตัวดีทุกคน มันไม่เป็นไปตามคาดเพราะฉันหันไปมองยัยเพื่อนตัวดีทุกคนทุกคนต่างทำท่าทางตาลูกวาวลูกตาแทบจะทะลักออกมา อึ่งไปกลับความหล่อของเขา ตาไม่กระพริบ TT^TT ทำไงละจีน่าเธอตายแน่ๆ
“ตามนั้น” เขาเดินไปหาเพื่อนๆของฉัน รู้สึกว่าจะมีแต่เคย์และเซย์เท่านั้นที่ทำท่าว่างุดหงิดกับคนที่เดินไปตรงหน้าพวกเขา “ผมของพาพวกคุณไปเลี้ยง เพราะว่าที่คู่หมั้นผมบอกมาแต่ผมอยากกินข้าวและเดินซื้อของกับผมแค่สองคนมากกว่า ถ้าพวกคุณจะกรุณา” เขาพูดพลางคุกเข่ากับมือของเมลและจุมพิตเบาๆอย่าสุภาพบุรุษ
“ได้อยู่แล้ว ><” เสียงนี้มันต้องไม่ใช่เมลอยู่แล้วเป็นเสียงของวี่ ปลา และ ฮานะ ที่ประสานมาพร้อมกัน
“ไม่ค่ะ!” เมลตอบอย่าชะชาน “ถ้าจะเอายัยจีไป ต้องเอา ฉัน เซย์และเคย์ไปด้วย!” เมลสงสายตาจิกกัดกับนายแปลกหน้าอย่าดุเดือก นี่ละเพื่อนฉัน ><
“พี่ชายยย >O<” เสียงเด็กผู้หญิงดังมาจากที่ไกลๆ เป็นเสียงที่คุ่นมากๆ
“ยัยเมย์! O_O” ฉันตกใจกับคนที่เรียกใครสักคนว่าพี่ชาย ผู้มาเยือนใหม่ที่คุ่นเคยมากๆ
“เอ้า! พี่จีน่า o_O มาได้ไงคะ” เมย์เปลี่ยนสรรพนามที่เป็นสิ่งที่คุ่นหูเมื่ออยู่ต่อหน้าครอบครัวพวกเราสองคน งั้นครอบครัวของเมลมาด้วยงั้นหรอ งั้นคุณลุงกับคุณป้าก็มาแต่ทำไมไม่เห็นละ?
“น้องเมย์ ออกมาจากตรงนั้นนะ ตานั้นมันโรคจิตอย่าเค้าไปไกล้เฉียว!!” ฉันพูดเสียงแข็งแต่เมย์ยังยังไปออกมา แต่ดันไปเกาะแขนนายโรคจิตอย่ากับรู้จักกันดี
“ทำไมเมย์ต้องออกห่างจากพี่ชายเมย์ด้วยคะ พี่จีน่าบ้าไปแล้วแน่ๆ” เมย์ตอยพลางส่ายหัวไปมาอย่างเอื่อมๆ
“ห๊ะ!! พี่ชายเธอ! ไม่ใช่พี่แทริทหรอกหรอ นี้หน้าตาคล้ายแต่นิสัยไม่เห็นจะเหมือนเลย เมย์เธอจำผืดหรือเปล่า นายโรคตจิตจะใช่พี่ชายเธอได้ไง -_-*”
“ก็ใช่ค่ะ เมย์ไม่ได้จำผิดนะ พี่จีน่านั้นแหละไม่รู้เรื่องเขาคือฝาแฝดของพี่แทริท ชื่อ แพทริท ค่ะ เมย์เคยบอกพี่จีน่าแล้วนิน่า วันนี้ก็เจอกันที่สนามบินแล้วนิ -_- พี่จีน่าสมองปลาทอง!” เมย์ที่บ่นไปด่าไปเรื่องฉัน มันน่าจบจริงๆ
“ไม่จริงน่า!! ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยเจอหมอนนี้ แล้วเรื่องคู่หมั่นที่นายกุขึ้น มันไม่ใช่เรืองจริงสินะ!” ฉันถามไปอย่างตาโต
“เรื่องจริงครับน้องจี เรื่องนี้พี่รับรองได้ เสียงที่ตามหลังมาจากหลังเมย์ดังขึ้นจนเป็นจุดสนใจจากพวกเราทั้งหมด
“พี่แทริท มาได้ไงคะ!” ฉันถามไปอย่างตกใจเพราะมากันพร้อมหน้าเกินไป มันมีจุดสังเกตมากเกิน เรื่องนี้ต้องที่คนวางแผนไง้ล่วงหน้า! ใครกัน ใครที่ทำแบบนี้
“พี่พาน้องเมย์มาเดินเล่น ซื้อเสื้อผ้าที่จะต้องไปรับประทานอาหารบ้านน้องจีด้วย ^^” พี่แทริทบอกพลางยิ้มเจือๆ
“พี่แทไปบอกยัยนี่ก่อน พ่อรู้พ่อเอาตายนะ -*- หัดทำอะไรที่อยู่ในแผนบางเถอะ!” แพทริทกระซิบกับพี่ชายตนเองเงียบเชียบที่สุด
“ช่างเถอะๆ ไม่ช้าก็เร็วเธอก็ต้องรู้เรื่องอยู่ดี ^^” พี่แทริทกระซิบตอบอย่างยิ้มเจือ
“เสียมารยาท! จะว่าใครรับหลังมันไม่ดีนะคะ ท่านชายทั้งสอง ^O^” ฉันรีบเปลี่ยนบุคลิกทันที่เมื่อพี่แทริทกับยัยเมย์มา อย่าให้ถึงทีฉันนะ จะเอาคืนให้สาสมเลย T^T
“เปลี่ยนบุคลิกเร็วดีแหะ อย่าคิดมากไปเลย ฉันไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกแม่และพ่อของเธอหรอก ถ้าเธอยอมทำตามเงื่อนไงที่ฉันตั้งไว้” แพทริทยิ้มอย่างมีเลห์นัย ฉันตายแน่ TT^TT
“ฉันจะแน่ใจนายได้ยังไง!” ฉันสวนเค้ากลับทันทีเพราะฉันมีคติว่า ห้ามเชื่อคนโรคจิต
“ฉันเอาเกียจของลูกผู้ชายเป็นประกันเลย! ถ้าผิดสัญญาของให้ไม่มีรักแท้!” เขาพูดพลางชูสามนิ้ว
“คำสัญญาเป็นเพียงลมปาก การกระทำสำคัญที่สุด!” ฉันเสียงแข็งจนดูก้าวร้าวไป
“ตามใจเธออยู่แล้ว ไม่เชื่อก็ตามใจ” เขาพูดพลางส่ายหัวไปมาอย่างเอื่อมละอา
“งั้นบอกของตกลงเธอมาดีกว่า จะได้จบๆ” ฉันพูดโดยไม่สบตาคนตรงหน้า
“แน่นอนเธอได้รู้แน่ แต่เธอต้องมากับฉัน แต่เพื่อไม่ให้ดูใจร้ายเกินไป ฉันให้พาเพื่อนในกลุ่มเธอไปด้วยคนหนึ่ง” เขาพูดแล้วยิ้ม
“พี่คะ...” เมย์คล้ายจะขัดแต่โดนสายตาดุๆของแพทริทเลยไม่พูด
“เมลไปกับฉันที ที่เหลือแยกย้ายจะไปไหนก็ไป เซย์ เคย์ ป๋ากับม้าช่วยนายไปกินข้าวเย็นนี้น่ะ เมลก็ด้วยนะ” ฉันหันไปพูดอย่างอดไม่ได้ และยิ้มเจือๆให้กับทุกๆคน
“อือ! เข้าใจแล้ว ไปดีมาดีนะยัยชะนีของฉัน >O<” วี่วิ่งมากอดและกระโดดโรดเต้น
“ฉันแค่ไปกับเขาและยัยเมล ไม่ได้ไปรบสักหน่อย ยัยเวอร์ -_-” ฉันเถียงยัยวี่ไปอย่างจริงจัง
“จะจับเค้า ก็ให้อยู่มัดนะ ฉันคงต้องไปอังกฤตแล้วจริงๆอะ เครื่องออกพรุ่งนี้ วันนี้ฉันเลยกะจะมาเที่ยวกับแกให้หน่ำใจแต่เกิดเรื่อง ไว้ฉันจะโทรหาบ่อยๆนะ” ฮานะเข้ามากอดฉันพร้อมน้ำตาเอ่อเล็กน้อย
“อื้อ ^^ แล้วฉันจะติดต่อกลับไป เอ่อใช่งั้นคืนนี้แกมานอนบ้านฉันสิ จะได้ลาแบบสาวๆอีกรอบ >< ไปรอบนี้ไปนานเท่าไรอ่ะ” ฉันถามไป
“กว่าฉันจะจบมหาลัย แต่ช่วงปิดเทอมจะมาหาแล้วกัน ><” ฮะนะพูดพลางระริกระรี้
“จ้าๆ แกค่อยมาตอนทานข้ายเย็นเสร็จก็ได้นะ เพื่อเกิดเรื่องไม่พึ่งประสงค์” ฉันบอกไปแล้วส่งสายตาจิกกัดไปหาคนที่อยู่ด้านหลังที่เอามือล่วงกางเกงอย่าสายใจ
“มีข่าวร้ายอะแก คือฉันต้องไปอยู่กับยายที่สวิสแลนด์ เครื่องจะออกคือนนี้ตอนสามทุ่ม ลานะโว้ย! แต่ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกันอยู่นะ >O<” ปลาพูดระริกระรี้แต่ในใจแทบจะร้องออกมา
“เดินทางปลอดภัยแก! ฉันจะคิดถึงแกนะ” ฉันพูดพลางลูบหัวอย่างเอ็นดู
“จะลากันอีกนานมั้ย! เสียเวลา” แพทริทพูดอย่างเบื่อหน่อย
“นายจะไปเข้าใจอะไรกับเพื่อนที่ต้องลาจากกันวันนี้พรุ่งนี้ด้วย! ไอโรคจิต” ฉันแว้กใส่เขาทันที
“ตามใจ” เขาตอบแล้วหันหน้าหนี้
“บ่ายแก ไว้เจือกันเมื่อพวกแกยังรอด” ฉันพูดติดตลกเพื่อนให้พวกเขาหัวเราะ
“ฉันไปแค่ต่างประเทศนะย่ะ ไม่ได้ไปรบ แหม! ถ้าฉันตายไปฉันจะกลับมาแกคนแรกเลยยัยจี -_-^” ปลากและฮานะพูดพร้อมกันอย่างจริงจัง
“ก็นึกว่าจะไปรบ เอ่อ..ปลาเครื่องสำอางแกอะเลอะหมดแล้ว เพราะแกร้องไห้อ่ะ เช็ดบางน่ะยัยหมีแพนด้าคืน” ฉันพูดแหย่ๆจนให้พวกเพื่อนนๆระเบิดหัวเราะออกมา
“ย่ะ ยัยปลาทอง ไว้เจอกัน” ปลาพูดอย่างเคืองและเดินจากไปดพร้อมกับทุกคนคน ตอนนี้เหลือแต่ฉัน เมล เมย์ พี่แทริท และ แพทริท
“บอกข้อตกลงนายมาดีกว่า” ฉันพูดเสียงแข็งและมองสายตากจิกกัดไปที่เขา
เอาว่ะ เป็นไงเป็นกัน!!
ไรเตอร์รีบที่สุดแล้วว ><
ได้แค่นี้ละคะ
เม้นเพื่อใหเกำลังใจทีนะ *O*
ไรเตอร์รักรีดเดอร์เสมอ >O<
:) Shalunla
ความคิดเห็น