คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Don’t Stop Can’t Stop V : เอาแต่ใจ
Title : Don’t Stop Can’t Stop
Chapter : 5
Fandom: 2PM (feat.2AM)
Pairing: TaecYeon x NichKhun , WooYoung x JaeBeom , ChanSung x JunHo , ChangMin x JunSu
น้ำตาที่ไม่สามารถไหลออกมา กำลังย้อมลงไปในหัวใจดวงนี้ หัวใจของอีจุนโฮกำลังร้องไห้...สิ่งที่อีจุนโฮทำไป มันถูกแล้วหรอ
ร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียงสีขาวอย่างไม่รู้ตัวว่าอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไร
เจ็บ...ทั้งตัวและหัวใจ เจ็บไปหมด
“ตื่นแล้วหรอ”คนร่างสูงที่เดินออกมาจากห้องน้ำที่เพิ่งชำระร่างกายเสร็จ
“เห็นว่าฉันหลับอยู่หรือไง”คำพูดแสนกวนประสาทที่กำลังปิดบังความอ่อนแอของตน
“พูดแบบนี้ก็แสดงว่าสบายดี อีกรอบนึงคงไม่เป็นไรใช่ไหม”สายตาเข้มจ้องมองร่างเล็กอย่างเย็นชา
“จะเพิ่มเงินไหมล่ะ ถ้าเพิ่มก็ตามสบาย”อีจุนโฮก็ยังเหมือนเดิม...อดกลั้นความเจ็บปวด เหลือแต่ความท้าทายที่ปรากฏออกมา
“สงสารหรอกนะ หึ”ชานซองไม่ได้ใส่ใจ ร่างสูงนั่งลงบนเตียง
ร่างบางพยายามยันตัวลุกขึ้น ไม่อยากอยู่ตรงนี้ กับคนคนนี้นานๆ ไม่อยากให้หัวใจเจ็บไปมากกว่านี้
“จะไปไหน”มือหนาฉุดข้อมือวางไว้
“ออกไปจากที่นี่”
“จะไม่นอนพักหรือไง สภาพแบบนี้ นายจะออกไปไหนได้”คำพูดและสายตานิ่งเฉยจากฮวางชานซองยิ่งทำให้อีจุนโฮเจ็บมากขึ้น
“เหอะ! อยากให้ฉันอยู่ก็บอก”อีจุนโฮกระตุกยิ้ม
“ถ้าเป็นแบบนั้น นายจะอยู่กับฉันตอนนี้ไหมล่ะ”ร่างสูงโอบกอดร่างบางจากด้านหลัง ปากแหลมจูบที่ไหล่มน
อีจุนโฮไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่สัมผัสที่ได้มันอบอุ่น อบอุ่นกว่าทั้งคืนที่เคยสัมผัสมา อบอุ่นเหมือนทุกครั้งที่ฮวางชานซองคนนี้โอบกอดเค้า
...ไม่เคยบังคับหัวใจได้เสียที ถึงแม้ร่างกายจะปฎิเสธเพียงไหน แต่หัวใจก็ยังเต้นเหมือนเดิม ฮวางชานซองนายทำให้หัวใจฉันเต้นหนักกว่าเก่าอีกนะ อย่าให้ฉันลำบากใจไปมากกว่านี้เลย...
ร่างเล็กเดินเข้าไปประตูข้างหลังผับ พยายามฝืนไม่ให้ท่าทางเดินมันแปลกไปมากกว่านี้ พอมาถึงห้องของตนก็ทรุดลงบนเก้าอี้ประจำ
“โอ๊ยยยย เจ็บ”ปาร์คแจบอมนะปาร์คแจบอม ของเก่ายังไม่หายยังกระแทกลงบนเก้าอี้อีก มีอะไรเจ็บไปมากกว่านี้ไหม...
“อ้าว...พี่กลับมาแล้วหรอ”ดูจุนที่เพิ่งกลับมาจากโรงเรียนก็เข้ามาที่ผับทันทีแล้วก็มาเห็นผู้จัดการผับ ที่ต้องให้เค้ามาปิดร้านแทนให้ แล้วก็หายไปจนเพิ่งมาเห็นก็ตอนนี้
“ก็เห็นๆอยู่”ปาร์คแจบอมทำหน้ามุ่ย
“หน้าพี่เซงมากเลยนะ ไปทำไรมาอะ”ดูจุนถาม เพราะปกติผู้จัดการคนนี้จะร่าเริงตลอด
“เจอเรื่องซวยๆ กับคนเลวๆ”ยิ่งพูดปาร์คแจบอมก็ยิ่งขึ้น อ๊ากกกกกกกกก ไอ้เด็กเวร!!!
“คนเลวๆ?? คุณจางนะหรอพี่”ดูจุนไม่ได้รู้ทันหรอกนะ ก็แค่เมื่อคืนก็มีแต่คุณจางนะแหละ
ฉึกๆๆๆ
“อย่าพูดถึงไอ้เด็กเวรนั้น”ยิ่งได้ยินหน้าก็ยิ่งบูดเข้าไปอีก
“ครับๆ ผมไม่ถามแล้ว แล้วพี่จะทำงานเปล่า พักได้นะ”ดูจุนพูดอย่างเป็นห่วง
“ไม่เป็นไร ดีเจฉันทำได้อยู่แล้ว แค่นี้เอง ถ้าหยุดงานบ่อย นายก็คงได้เป็นผู้จัดการแทนฉันแล้ว ทำงานจะมากกว่าฉันเสียอีก”แจบอมขมวดคิ้ว
“พี่คิดมาก แค่พี่ให้ผมทำงานก็ดีแค่ไหนแล้ว ผมไปดูความเรียบร้อยก่อนนะพี่ หลับสักงีบสองงีบจะได้อารมณ์ดีขึ้น”ดูจุนคลี่ยิ้มแล้วเดินออกไป
...แล้วจุนโฮล่ะ...จุนโฮเป็นยังไงบ้าง...
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
“ฮัลโหล”จางอูยองรับโทรศัพท์
“วันนี้จะไม่มาเรียนหรือไง”โจควอนโทรมาถามเพราะใกล้เวลาเข้าเรียนแล้ว
“ไม่อ่ะ คิดแผนเล่นอะไรสนุกๆอยู่”จางอูยองคลี่ยิ้มเมื่อนึกถึงเรื่องสนุกๆ
“ติดใจผู้จัดการคนนั้นหรือไง”โจควอนพูดอย่างรู้ทัน
“อยากได้เลยล่ะ หึหึ”
“เออๆ ให้สนุกล่ะกัน เดี๋ยวจดแลคเชอร์ให้”พูดจบโจควอนก็ตัดสายไป
...นิสัยไม่เคยเปลี่ยนเลยสินะ...ผู้จัดการคนนั้นคงน่าสงสารน่าดู....
“แทคไปกินข้าวกัน”ซึลองยืดเส้นยืดสายหลังจบคาบเช้าวันนี้
“ไปกินก่อนเหอะ”
“ไม่กินข้าวแล้วจะไปไหน”ซึลองถามอย่างสงสัย
“ไปดูงานศิลปะ”แทคยอนกระตุกยิ้ม
“คนอย่างมึงสนใจงานศิลปะ มีอารมณ์เป็นศิลปินด้วยหรอว่ะ มีแต่มึงจะทำงานศิลปะเสียหายนะแหละ”ซึลองพูดอย่างหมั่นไส้
“ศิลปินนะ..แค่ฟังก็ยี้แล้ว...ขนลุกว่ะ อย่างกูต้องเป็นโจรเว้ย! โจรขโมยศิลปะ”แทคยอนยิ้มแล้วเดินจากไป
...อืม...เพื่อนกูแต่ละคน พอกันเลยสินะ...
อ๊กแทคยอนขี่มอเตอร์ไซค์คู่ใจจอดอยู่หน้าคณะทันตแพทย์ จริงๆคนอย่างเค้าไม่ค่อยอยากเหยียบที่แบบนี้หรอก เห็นแล้วยี้...มีแต่พวกเด็กเนิร์ด แต่ถ้าไม่มีแรงบันดาลใจก็คงไม่มาหรอกนะ
ใบหน้าหล่อเหลาแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ หลังยืนพิง จ้องมองนักศึกษาที่ทยอยออกมาจากตึกเรียน แล้วเค้าก็เจอ... ร่างสูงเดินเข้าไปหาเด็กเนิร์ดผมดำ ใส่แว่นหน้าเตอะ หอบหนังสือเล่มหนาอย่างพะรุงพะรัง
...คิดว่าปลอมตัวแล้วจะจำไม่ได้หรอ รู้ไหมนิชคุณ ความน่ารักของนายมันโดดเด่นกว่าใครๆ...
“ขอโทษนะครับ หลบผมหน่อย”นิชคุณพยายามไม่จ้องตา เพราะเค้ารู้...เค้ารู้ว่าคนตรงหน้าเป็นใคร
“ขอโทษนะ พอดีฉันก็จะเดินทางนี้เหมือนกัน”ร่างสูงกระตุกยิ้มอย่างชอบใจ
“แต่ของผมหนัก...หลบผมเถอะครับ”นิชคุณพยายามหลีกหนี
“อะไรล่ะ...คนอย่างนายต่างหากที่สมควรจะหลบฉัน ฉันจะเดิน!”
“หลบไปเถอะครับ”
“ถ้าอยากให้ฉันหลบ ก็ไปนอนกับฉันสิ!”แทคยอนเน้นคำพูดให้เสียงดัง
ตุ้บ!
“อ่ะ ต้องขอโทษนะครับ พอดีของผมหนัก”ร่างบางก้มลงไปเก็บหนังสือ เพื่อไม่ให้เป็นจุดสนใจ
“รู้หรอกว่าสำออย มา...ฉันช่วยเก็บ แต่ข้อแม้ว่านายต้องไปกับฉัน!”ร่างสูงดึงหนังสือเล่มหนามาถือไว้เองในมือข้างเดียว ส่วนมือว่างอีกข้างก็จับมือขาวให้เดินไปกับตน
นิชคุณไม่ได้ส่งเสียงอะไร เพราะรู้ว่าส่งเสียงไปก็เป็นจุดสนใจเปล่าๆ ก็ในเมื่อตอนนี้เค้าเป็นนิชคุณ...นิชคุณนักเรียนทุนนี่นา...
แต่คิดหรอว่ามันจะไม่เป็นจุดสนใจ อย่างน้อยก็แปลกใจล่ะนะว่าอ๊กแทคยอน หนุ่มฮอตคนนั้นมายุ่งอะไรกับเด็กเรียนที่ดูยังไงก็ไม่น่าจะสนใจได้...
“นายกินข้าวหรือยัง”ร่างสูงหยุดเดินเมื่อถึงลงอาหาร
“กินขนมปังแล้วครับ ผมอิ่มแล้ว”นิชคุณพูดเรียบๆ
“แต่ฉันหิว!!! รออยู่ตรงนี้ ตรงนี้นะ!!!”แทคยอนย้ำอีกครั้งก่อนเดินไปซื้อข้าวกิน
“ถึงยังไงหนีไป...ผมก็หนีไม่พ้นหรอกใช่ไหมครับ”ใบหน้าหวานกระตุกยิ้ม นิ้วเรียวดันแว่น เตรียมตัวอ่านหนังสือที่ถือมา
แทคยอนถือถาดอาหารแล้ววางของกินไว้บนโต๊ะ แต่สายตาก็ยังจับจ้องคนอ่านหนังสืออยู่
...สนใจกันบ้างสิ...อ๊กแทคยอนนะ คนนี้คืออ๊กแทคยอนที่อยู่ตรงหน้าของนาย...
“ซื้อมาให้ กินด้วย!”ร่างสูงชี้ของกินตรงหน้า
“ผมไม่หิว”นิชคุณไม่ได้สนใจอะไร ได้แต่นั่งอ่านหนังสือต่อไป
“ฉันบอกให้นายกินก็ต้องกิน หรือจะให้ฉันป้อน....ป้อนด้วยปาก”ใบหน้าหล่อฉีกยิ้ม
“คุณเป็นคนเอาแต่ใจน่าดูเลยนะครับ”มือขาววางหนังสือของตน หันมากินของกินที่อ๊กแทคยอนคนนี้ซื้อให้
“ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้...นายก็รู้ โดยเฉพาะบนเตียง”เสียงทุ้มกระซิบข้างหูร่างบาง
นิชคุณไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่กระตุกยิ้ม
...สนุกดีนะครับ...
คิมจุนซูจัดเสื้อผ้าตัวเองดูความเรียบร้อยอีกครั้ง ก่อนจะออกไปเรียน
“ผมไปเรียนนะฮะ”จุนซูยิ้มบางๆให้คนที่นั่งอยู่บนเตียง ที่กำลังจ้องมองเค้าอยู่
“อืม...เรียนให้สนุกนะ”อีชางมินส่งยิ้มให้
“ครับ”
“ให้ไปส่งไหม?”ชางมินถามทิ้งท้ายก่อนที่ร่างบางจะออกไปจากห้อง
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ ผมไปเองได้”จุนซูโค้งอย่างขอบคุณแล้วเดินออกไป
อีชางมินไม่ได้รั้งอะไรไว้ สายตาภายใต้กรอบแว่นได้แต่จ้องมองแผ่นหลังจนออกไปจากห้อง รอยยิ้มบางๆปรากฏอยู่บนใบหน้า มือหนาหยิบโทรศัพท์ของตนแล้วคลี่ยิ้มกว้าง
...My Junsu...
ระหว่างทางไปมหาลัยของคิมจุนซู หัวสมองยังคิดย้อนคืนก่อนที่ผ่านมา
...ไม่ใช่ไม่อยากให้ไปส่ง แต่ไม่อยากให้หัวใจตัวเองหลุดลอย เพราะความใจดีของคนคนนั้น...
เฟอรารี่สีเหลืองจอดอยู่หน้าคลับทูไทม์พร้อม...จางอูยองที่เป็นเจ้าของ ร่างโปร่งนั่งอยู่ในรถแล้วจ้องมองหน้าคลับสักพัก หัวสมองกำลังคิดว่าเค้าจะทำอะไรดี ความคิดที่ผ่านเข้ามาในหัวสมองยิ่งทำให้ยิ้มได้
...บางทีวันนี้เค้าอาจจะเป็นลูกค้าคนแรกของคลับก็ได้...
...หนีผมไม่พ้นหรอกนะครับ...หึหึ
---------------------------------------------------------------------------------------
May Talk
ขอโทษที่หายไปนานนะคะ คนที่อ่านฟิคเมย์ก็น่าจะรู้ว่าเมย์ติดอะไรหลายๆอย่าง
โดยเฉพาะเรื่องเรียน ต้องขอโทษจริงๆ อาจจะอัพช้าหน่อย
แต่พยายามมาอัพให้นะค่ะ
ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ><
ความคิดเห็น