คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Don’t Stop Can’t Stop IV : เกมส์
Title : Don’t Stop Can’t Stop
Chapter : 4
Fandom: 2PM (feat.2AM)
Pairing: TaecYeon x NichKhun , WooYoung x JaeBeom , ChanSung x JunHo , ChangMin x JunSu
อีจุนโฮสูดหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนเดินก้าวเข้าร้านเสริมสวย เอาว่ะ...เป็นไงเป็นกัน
“วันนี้จะทำอะไรค่ะ”พนักงานสาวกล่าวต้อนรับ
“ย้อมสีครับ”
“เชิญทางนี้เลยค่ะ”หญิงสาวเดินนำทาง เมื่อจุนโฮไปสระผม สระผมแล้วจึงมานั่งบนเก้าอี้
...อีจุนโฮคิดแล้ว...จะเป็นอีจุนโฮคนใหม่...
“สีนี้นะค่ะ”ช่างตัดผมสาวถามความแน่ใจ
“ครับ”
ไม่นานอีจุนโฮลุคใหม่ ผมสีส้มเพลิงก็ปรากฎบนกระจก ลาก่อนอีจุนโฮคนเก่า คนที่อ่อนแอ คนนั้นลาก่อน...
พรืดดดดดดด
เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น ทำให้สายตาของนักเรียนทั้งห้องจ้องมองคนมาใหม่ และแล้วต้องอึ้งนักเรียนทุนอีจุนโฮ ย้อมสีผม แถมสีแรงมากด้วย... ถึงแม้กฎโรงเรียนจะไม่เข้มงวดมากก็เถอะ แต่ปกติอีจุนโฮจะเรียบร้อยเสมอ พอมาเห็นแบบนี้ก็อึ้งเหมือนกัน อีจุนโฮเปลี่ยนไป...
อย่าว่าแต่คนอื่นเลย ฮวางชานซองยังเผลอเบิกตาโตไม่ได้ แต่ริมฝีปากน่ะ...กำลังกระตุกยิ้ม อีจุนโฮนั่งลงบนเก้าอี้ประจำ ข้างๆฮวางชานซอง
“ผมสวยนะ คุณนักเรียนทุน”ฮวางชานซองแซว
“ใช่ไหมล่ะ”อีจุนโฮหันมากระตุกยิ้มให้เค้า ทั้งที่ปกติถ้าชานซองพูดแบบนี้ จุนโฮจะมุดตัวอายทันที
...น่าสนุกดีนิ สีผมแรง ทำให้คนแรงไปด้วยรึเปล่า...หึหึ...
ฮวางชานซองจ้องมองอีจุนโฮจนหมดคาบ ตาหวานเยิ้มส่งให้ร่างเล็กกว่าอย่างมีความหมาย แต่พอคนตาตี่หันมาสบตากลับมองตาจิกใส่
...จะแรงได้แค่ไหน...
และแล้วการทดสอบความแรงก็เริ่มขึ้น ฮวางชานซองไม่พูดไม่จา มือหนาฉุดข้อมือเดินออกจากห้องเรียนไปทันที
“ปล่อยนะชานซอง ปล่อยฉันนะ”จุนโฮพยายามแกะสุดแรง แต่ก็ไม่ออก เป็นฝ่ายโดนลากไปตลอดทาง สุดท้ายอีจุนโฮกับฮวางชานซองที่มาอยู่ในห้องของชมรมเคนโด้ที่ฮวางชานเป็นประธานชมรม ตอนนี้มันเวลาเข้าเรียนนิ ห้องชมรมมันต้องว่างอยู่แล้วแหละ...
ฮวางชานซองลากอีจุนโฮเข้ามาในห้องแล้วถึงปล่อยข้อมือที่ถูกลากมาแล้วล็อคประตูห้องไม่ให้คนถูกลากรู้ตัว
“ฉันจะไปเรียน”จุนโฮพยายามผลักคนตรงหน้าให้หลีกไป แต่ระหว่างร่างกายนักกีฬากับร่างกายเด็กเรียนนะหรอ นักกีฬาชนะอยู่แล้วล่ะ!
“ผมสวยดีนะ”ฮวางชานซองกระตุกยิ้ม มือหนาลูบผมเล่นอย่างถูกใจ
“มันก็อยู่แล้ว”ใบหน้ายกเชิดอย่างไม่เกรงกลัว
“มาเล่นอะไรสนุกหน่อยเป็นไง”ชานซองยักคิ้ว
“เดี๋ยวก่อนสิ เงินไม่มี ฉันก็ไม่ทำหรอกนะ”จุนโฮแบมือพร้อมรับตังค์
“หืม...”
“ลืมแล้วหรอ ฮวางชานซองว่าฉันเป็นโฮสต์นะ ดังนั้นเงินไม่มา ตัวฉันก็ไม่ได้”
ถ้าบอกว่าฮวางชานซองกำลังอึ้งแต่ไม่แสดงออกจะได้ไหม แรงดี แรงจริง แล้วก็ยอมรับเป็นโฮสต์ ใจมันสนุกดีหรอกที่ได้เล่นสนุก แต่บางครั้งก็ไม่อยากสนุกด้วยเลย แต่ก็...จะทำไงได้ ในเมื่อทะนุถนอมไม่ได้ ก็ขอทำร้ายเสียเองแล้วกัน มันก็สนุกกันคนล่ะแบบ...
เกมส์กำลังเริ่มขึ้น...
“เหอะ! ไม่มีก็บอก จะได้ไป เสียเวลา อ๋อ...ฉันลือมไป นายมันก็แค่เด็กที่ขอเงินพอแม่ไปวันๆ”จุนโฮเบ้ปาก ใบหน้าที่เคยยิ้มตาหยี ยิ้มที่สดใส กลับบึ้งตึง ร่างเล็กหันไปที่ประตู เพราะอยู่ไปก็เสียเวลาเปล่า
แต่เมื่อประตูแง้มเพื่อจะออกก็โดนดันปิดเอาไว้แล้วล็อคไว้ที่เก่า จุนโฮหันไปด้วยใบหน้าบึ้งตึง แววตาชะงักไปครู่เมื่อเห็นสายตาโกรธเกรี้ยวที่นานๆทีจะได้เห็น
ฮวางชานซอง...กำลังจริงจัง...ที่สำคัญกำลังโกรธ โกรธเอามากๆ
ใครจะเย็นได้ ถึงจะเป็นอีจุนโฮก็เถอะ หยามศักดิ์ศรีกันชัดๆ
“เงินใช่ไหม นายรับบัตรเครดิตไหม”ชานซองกระตุกยิ้ม บัตรเครดิตจากกระเป๋าลูบไปตามใบหน้า
“...”อีจุนโฮกำลังพูดไม่ออก
“อยากได้เท่าไรไปรูดเอา! ให้สมกับนายเสียตัวให้ฉันแล้วกัน!!!”อีจุนโฮพยายามหาทางหนี แต่ก็โดนร่างสูงรั้งไว้ สุดท้ายอีจุนโฮก็ไร้ซึ่งทางออก มือทั้งสองข้างถูกตรึง แผ่นหลังแนบติดกับกำแพง ร่างกายภายในกำลังสั่ง ภายนอกกำลังอดกลั้นไม่ให้เผยความกลัว
ด้วยความโกรธ ริมฝีปากกดแนบกับริมฝีปากบางอย่างรุนแรงครั้งนี้ไม่ใช่เพียงแค่แตะ แต่เป็นจูบที่ดูดดื่ม เร้าร้อน เกินกว่าอีจุนโฮจะรับไหว ไม่ชอบ...ไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย ความหวานไม่มีในรสสัมผัส มีแต่ความดึงดันและยัดเยียดเท่านั้น จูบแล้วจูบเหล่า จูบให้สมใจ จนริมฝีปากร่างเล็กบวมเจ่อจนเห็นได้ชัดถึงปล่อยออกจากริมฝีปาก น้ำตาจากตาตี่อยากไหลรินเหลือเกิน...แต่ก็ทำไม่ได้ อย่าร้องไห้นะจุนโฮ แม้แต่หยด...แม้แต่หยดเดียว ลำคอถูกแตะแต้มด้วยสีแดงจากจูบหลายสิบครั้ง จนเต็มคอ เพียงแค่มองก็เห็นได้ชัด ตาคมมองอย่างพอใจกับผลงาน...
เพียงเพราะโกรธ เพียงเพราะผิดหวัง เพียงเพราะอยากได้ อยากเป็นเจ้าของ...ถึงแม้ในใจไม่อยากให้เป็นแบบนี้ก็ได้ ทำไงได้อุตส่าห์ทะนุถนอม อุตส่าห์ดูแลอย่างดี แต่ก็ไม่เคยจะได้มา ถ้าหากทำแบบนี้แล้วได้เป็นเจ้าของล่ะ...บางทีมันก็อาจสนุกกว่าเหมือนกัน
เสื้อผ้านักเรียนหลุดรุ่ย เสียงหอบหายใจของคนตัวเล็กดังเป็นระยะ ตาตี่พยายามหลับตา อดกลั้นตัวเองไม่ให้อ่อนแอ มือหนาที่อารมณ์พุ่งสูง ยิ่งจ้องมองร่างเล็กด้วยความหื่นกระหาย ยิ่งผมสีเพลิงยิ่งขับความร้อนแรงที่ไม่เคยเห็นจากร่างเล็กเข้าไปอีก มือหนาถอดกางเกงร่างเล็กทันใด นิ้วยาวสอดใส่ทีละนิ้ว เสียงครางหวานอย่างไม่เคยได้สัมผัสสิ่งแปลกปลอมดังลั่น
“เรียกชื่อฉันสิ จุนโฮ เรียกชื่อฉัน”เสียงทุ้มกระซิบข้างหูอย่างเอาแต่ใจ แต่จุนโฮกลับไม่ทำตามตน อยากโกรธก็อยาก แต่ลงโทษเป็นการกระทำดีกว่า ชานซองกระตุกยิ้ม นิ้วสามนิ้วถอดออกจากช่องทางที่เริ่มผ่อนคลายแล้วสอดแกนกลางร้อนๆเข้าแทนที เสียงกรีดร้องดังลั่นอย่างไม่ต้องสงสัย
“ชานซอง!!! เจ็บ!!!”มือเรียวจิกเล็บบนลงแผ่นหลังกว้าง
“ก็ไม่เรียกชื่อฉันทำไมล่ะ เรียกชื่อฉันสิอีจุนโฮ!”ชานซองขยับกลางเข้าออก ช้าเป็นเร็ว เร็วขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งฟังเสียงครางหวาน ยิ่งฟังคนตัวเล็กเรียกชื่อ ริมฝีปากก็ยิ่งยิ้ม แล้วปลดปล่อยออกมาอย่างสุขสม
ร่างเล็กได้แต่หอบหายใจอย่างเหนื่อยล้า ครั้งแรกที่ไม่น่าจดจำเอาเสียเลย มันก็สมควรเป็นแบบนี้ ในเมื่ออยู่บนสถานะโฮสต์
“จุนโฮฉันรักนายนะ”ชานซองจูบหน้าผากมน
“มันก็แค่คำพูดจอมปลอมที่นายพูดไปทั่วเท่านั้นแหละ”จุนโฮยังยิ้มเหย่อหยิ่ง
“อีจุนโฮ!”ชานซองกำลังโกรธอีกครั้ง จอมปลอมงั้นหรอ...จอมปลอม คำว่ารักฉันมีให้นายเท่านั้น จุนโฮ!
“เท่าไรดีนะ ห้าแสนโอไหม แต่นี่มันครั้งแรกของฉันมันต้องล้านวอนสิ”จุนโฮคำนวณตัวเลขในหัว
“ล้านวอนหรอ ก็ได้อยู่นะ แต่สงสัยต้องต่ออีกหลายรอบ ให้คุ้มกับเงิน!”ฮวางชานซองขึ้นคร่อมร่างเล็กอีกครั้ง
...ล้านวอน...หึ งั้นวันนี้ไม่ต้องมีแรงไปทำงานโฮสต์ตอนกลางคืนเลยล่ะกัน!!!...
“โอ๊ยยยย เจ็บ...”ปาร์คแจบอมที่เพิ่งลุกตื่นนอนอยากร้องไห้ออกมาเป็นภาษาอิตาลี เจ็บโว้ยยยย เจ็บสะโพกชิบหาย ร่างเล็กบ่งบอกว่าลุกก็ลุกไม่ขึ้นแล้ว
...ชิบหายงานล่ะ เงิน โอ๊ยยยย งาน เงิน ผู้จัดการ โอ๊ยยย เงินๆๆๆ เงินของปาร์คแจบอม ทำไมซวยแบบนี้วะ...
“ตื่นแล้วหรอครับ”คนแก้มอูมฉีกยิ้มกว้าง
...ไอ้เวรมายิ้มแก้มแตกตรงนี้ แล้วปาร์คแจบอมคนนี้จะได้ตังค์หรอวะ แม่งงงงง...
“ไอ้เวร โอ๊ยยย”ปาร์คแจบอมเพียงแค่ขยับตัวน้อยนิด ก็ปวดไปทั้งตัวแล้ว
“อย่างน้อยพี่ก็มีแรงด่า ก็ถือว่าไม่เป็นอะไรแล้วล่ะครับ”อูยองนั่งลงข้างๆร่างสีขาวที่โดนแต่งแต้มด้วยสีกุหลาบ
“ผมโทรบอกคุณปาร์คจินยองให้พี่แล้วนะ ว่าพี่ไม่สบายแล้วก็ส่งเงินชดเชยค่าแรงไปแล้ว นอนเถอะนะครับ”อูยองพูดอย่างเป็นห่วง
“...”มือเล็กบีบผ้าห่มแน่น
“อันนี้ก็ส่วนของพี่นะ ถือเป็นทริปของผมล่ะกัน”อูยองยื่นเช็คให้ร่างเล็ก
ถึงแม้ร่างกายจะบอกว่าเจ็บแค่ไหน แต่เพราะศักดิ์ศรี ร่างเล็กลุกขึ้นโดยไม่สนใจใยดี ถึงมีเช็คเป็นเงินล้านวอนก็ตาม...
“พี่จะไปไหน”อูยองขมวดคิ้ว
“ไปทำงาน”แจบอมพูดเสียงเรียบ
“ผมก็บอกแล้วว่าผมลาให้แล้ว”
“ไม่จำเป็น เสื้อผ้าฉันอยู่ไหน”แจบอมพอเห็นเสื้อผ้าของตนก็ตรงดิ่งมาใส่ทันที
“พี่...ฟังผมบ้างรึเปล่า”อูยองจับที่ไหล่ร่างเล็ก แต่ก็โดนปัดออกมา
“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!!!”แจบอมตวาดดังลั่น
“พี่เป็นอะไรของพี่ เงินก็ได้ พักก็ได้พัก ไม่ดีหรือไงกัน”
“เงินสกปรกที่ดูถูกคนอื่นของนายนะหรอ เหอะ! ฉันไม่ต้องการ เอาเงินของนายไปเก็บเหอะ แล้วไม่ต้องมาห่วงฉัน แค่นี้ ฉันไปทำงานได้”แจบอมมองตาขวาง
“เฮ้อ...ตามใจพี่ละกัน”อูยองถอนหายใจ เขาอุตส่าห์ทำดีด้วยแล้วนะ
เมื่อแจบอมแต่งตัวเสร็จ ร่างเล็กไม่ได้หันกลับมามองเจ้าของห้องแม้แต่น้อย
“ผมจะลืมว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น แล้วก็ผมภาวนาว่าจะไม่เจอกับคุณอีก!!!”หลังจากนั้นร่างเล็กจึงเดินออกไป
“ไม่เจองั้นหรอครับ”อูยองยิ้มชอบใจ
...ไม่มีทางหรอก!!!...
ตากลมโตกระพริบตาเพื่อปรับแสง เมื่อตื่นมาแล้วสิ่งแรกที่พบคือคนที่อยู่ด้วยกันทั้งคู่ อ๊กแทคยอน...กำลังนอนส่งยิ้มให้เค้า
“ตื่นแล้วหรอครับ”แทคยอนยิ้มมุมปากให้คนเพิ่งตื่น
“อรุณสวัสดิ์ครับ”นิชคุณส่งยิ้มหวาน รอยยิ้มดั่งเทวดาอวยพรให้ตอนเช้า อ๊กแทคยอนกำลังชอบใจกับรอยยิ้มหวานนี้
“จะนอนต่อก็ได้นะ”
“ไม่ครับ...ผมมีเรียนเช้า”ร่างบางลุกพยายามลุกขึ้นยืนออกจากเตียงแสนนุ่ม ปกติแล้วพอตื่นเช้ามา ก็ไม่เป็นไรหรอก เพราะเคยชิน แต่วันนี้กลับเจ็บแปลบทั้งสะโพก แต่ถ้าพูดถึงเรื่องเรียนแล้วล่ะก็ ถึงจะเจ็บแค่ไหนนิชคุณคนนี้ก็ไม่ยอมแพ้หรอก
ร่างบางพยายามอาบน้ำให้เร็วที่สุด ก่อนที่จะเข้าคาบเช้าสาย แต่เมื่อร่างบางแต่งตัวเสร็จ คนที่ยืนรออยู่หน้าประตูคืออ๊กแทคยอนที่กำลังยืนหล่อ
“คุณอาบน้ำแล้วหรอ”นิชคุณถามอย่างสงสัย
“ห้องนี้ไม่ได้มีห้องน้ำแค่ห้องเดียวเสียหน่อย นายรีบไม่ใช่หรอ ฉันไปส่ง”
นิชคุณได้แต่เดินตามร่างสูง ตากลมโตสแกนทั่วร่างกาย ผมสีดำเซ็ตให้ตั้งแบบง่ายๆ กลิ่นน้ำหอมราคาแพง กลิ่นอ่อนๆ แม้จะอยู่ในชุดนักศึกษาก็เถอะ แต่คนนี้กลับโดดเด่นกว่าคนอื่น
“มองฉันแบบนั้น ติดใจฉันหรือไง”แทคยอนเลิกคิ้วกวนๆ
“ผมเป็นโฮสต์ ผมไม่มีสิทธิ์หรอกครับ”นิชคุณพูดด้วยใบหน้านิ่ง เขาพูดความจริง ไม่มีสิทธิ์เรียกร้อง ไม่มีสิทธิ์ทำตามใจชอบ ยอมได้ทุกอย่างเพื่อเงิน เพราะถ้าไม่มีเงิน ตอนนี้นิชคุณคนนี้อาจไม่ได้เรียนต่อก็ได้
บรืนน...บรืนๆๆ
“จะขึ้นไหม”แทคยอนถามคนยืนเฉย
...ไปก็ไปว่ะ...
ตอนแรกก็คิดว่าจะได้ขึ้นรถคันงามๆสักยี่ห้อนึง แต่กลับเป็นมอเตอร์ไซค์สปอร์ตทัวร์เรอร์แบบนี้ แต่มันก็สวยดีออก แถวดำสนิทดูลุยๆ เหมือนเจ้าของเสียด้วยสิ
“แล้วหมวกกันน็อคล่ะครับ”นิชคุณถามอย่างสงสัย
“ไม่จำเป็น ไม่ตายหรอกนะ จะไปไม่ไป”
“ไปครับ!”นิชคุณขึ้นซ้อน
“ที่ไหน?”
“มหาลัยKครับ”นิชคุณพูดจบ อ๊กแทคยอนก็ออกเครื่องทันที
ยิ่งขับร่างสูงยิ่งเร่งเครื่องเร็วขึ้นจะทำไงได้ล่ะ นิชคุณก็ต้องกอดเอวแน่นกว่าเก่า คนเร่งเครื่องออกแนวจะชอบใจด้วยสิ
...หมวกกันน็อคก็ไม่มีคุณคงไม่พาผมมาตายหรอกนะ...
แต่พอถึงเขตมหาลัยอ๊กแทคยอนถึงค่อยลดความเร็วลง
“คณะไหน?”อ๊กแทคยอนถามคนซ้อนท้าย
“ทันตะครับ”อ๊กแทคยอนเลี้ยวมอเตอร์ไซค์ไปที่คณะทันที
“คุณรู้ทางหรอ”
“ฉันเรียนที่นี่ ถึงแล้ว...”อ๊กแทคยอนกระตุกยิ้ม จอดมอเตอร์ไซค์อย่างนิ่มๆ
“คุณเรียนคณะอะไรหรอครับ”นิชคุณถามคำถามที่สงสัยอีกครั้ง
“วิศวะ หวังว่าได้เจอกันอีก”จบประโยคร่างสูงก็ออกรถทันที นิชคุณได้แต่คลี่ยิ้ม ฝ่ายเค้าก็ควรจะไปไดแล้วเหมือนกัน มือขาวหยิบแว่นหนาเตอะ พร้อมเจลแต่งผม
...นักเรียนดี นิชคุณ คณะทันตแพทย์กลับมาแล้ว...
คิมจุนซูลืมตาเมื่อได้รับสัมผัสที่กำลังลูบผมตนเล่นเบาๆ อีชางมินคนนี้นี่เอง...เพิ่งตื่นนอนสินะ ใบหน้าภายใต้กรอบแว่นเป็นแบบนี้เองงั้นหรอ...คิมจุนซูได้แต่อมยิ้มในใจ
“เช้าว่างหรอ ถึงตื่นสายแบบนี้”แววตาอ่อนโยนมองคงเพิ่งตื่นอย่างเอ็นดู
“ผมมีเรียนบ่าย”คิมจุนซูขยี้ตาน้อยๆ
...น่ารัก...
“งั้นก็นอนต่อเถอะ”ชางมินยิ้มบางๆ
“แล้วคุณไม่มีธุระหรอครับ”
“มี แต่ไม่ไปหรอก”ชางมินทำหน้าเซงๆ
“ทำไมล่ะครับ”จุนซูเอียงคอน้อยๆ
“น่าเบื่อ ไม่ต้องเรียนหรอก เกรดเอมันก็ลอยมาหาฉันเอง”
“เก่งเกินไปแล้ว”จุนซูทำแก้มพองลมอย่างหมั่นไส้
“ไม่เข้าใจก็ให้ฉันติวสิ นอนต่อเถอะ ฉันไม่กวนแล้ว”พอจุนซูฟังแบบนั้นก็สบายใจ ร่างบางหลับตาอีกครั้ง อยากฝันดีอีกสักรอบจัง
อีชางมินมองร่างบางตรงหน้า แล้วคลี่ยิ้มอย่างไม่รู้ว่าเจ้าของจะสื่อถึงอะไร
...เกมส์มันมีหลายรูปแบบ อยู่ที่ว่ามันจะเล่นยังไง...
May Talk
ขอบอกว่าเรื่องนี้มันแรงจริงอะไรจริงนะคะ เตือนไว้ก่อนว่าแรง ฮ่าๆ
ความคิดเห็น