คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Don’t Stop Can’t Stop II : ไม่ต้องการ
Title : Don’t Stop Can’t Stop
Chapter : 2
Fandom: 2PM (feat.2AM)
Pairing: TaecYeon x NichKhun , WooYoung x JaeBeom , ChanSung x JunHo , ChangMin x JunSu
“พี่ชางมิน โรงแรมอีกรุ๊ปสาขาโซลใช่ไหมครับ”ฮวางชานซองกระตุกยิ้ม
“อืมใช่ ชั้นบนสุด นายไปติดต่อเคาน์เตอร์ได้เลย เดี๋ยวฉันจะตามนายไป”อีชางมินกระตุกยิ้ม
“ครับ”ฮวางชานซองปิดมือถือหันมาสนใจคนหน้าบูดที่นั่งข้างๆแทน
“ปล่อย...”อีจุนโฮทำหน้างอน
“กระโดดลงไปสิ”
“ชิ!”อีจุนโฮทำเสียงไม่พอใจ ฮวางชานซองรู้ดีถึงจุนโฮจะกล้าแค่ไหน แต่เรื่องไม่มีเหตุผลที่ต้องทำ คนคนนี้ไม่ทำให้เสียผลประโยชน์หรอก
และแล้วรถจากัวร์สีดำก็จอดหน้าโรงแรมหรูระดับห้าดาว แต่เมื่อคนร่างสูงอุตส่าห์ลงไปเปิดประตู แต่คนอยู่บนรถก็ยังทำหน้าบูดบึ้งกอดอกไม่ยอมลงจากรถ สุดท้ายแล้วร่างสูงคนนี้ก็ต้องอุ้มคนในรถออกมาตามระเบียบ
“ปล่อย...ฉันมีขา”จุนโฮทุบตีคนอุ้มเชิงบอกให้ปล่อย แต่หมีควายก็ไม่สะทบสะท้านแม้แต่น้อย
“ถ้าฉันปล่อย ขานายก็เดินหนีฉันนะสิ”
“คนมองเยอะแยะ ฉันอายนะ ปล่อยสิ”จุนโฮพยายามดิ้นให้หลุด แต่เพราะแรงหมีคงไม่มีทางหลุดหรอก
“ชั้นบนสุด ผมเป็นเพื่อนอีชางมิน”ชานซองหันไปบอกพนักงานสาว
“เอ่อ...”พนักงานสาวทำหน้าอ้ำอึ้ง
“รีบหน่อยได้ไหม!!!”เสียงดังของคนตัวสูงทำให้พนักงานสาวเร่งรีบหยิบคีย์การ์ดให้ทันที
“ไอ้คนเสียมารยาท”จุนโฮด่าคนอุ้ม
“อยากชักช้านี่นา”ชานซองเดินไปยังลิฟต์พร้อมคีย์การ์ด
มือหนาทาบคีย์การ์ดกับประตูห้อง แล้วเสียบลงที่เสียบบัตร ระหว่างทางคนโดนอุ้มก็ยังดิ้นไม่หยุด จนกระทั่งโดนวางลงบนเตียงนุ่มอย่างเบามือ
“ปล่อยได้แล้ว ฉันจะกลับ”อีจุนโฮหน้าบูดบึ้งสุดขีด
“ฉันจะปล่อยนายได้ไง ฉันเสียเงินไปแล้วนะ นายก็เป็นโฮสต์ไม่ใช่หรือไง ขอใช้บริการหน่อยเป็นไง”ฮวางชานซองกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ ร่างสูงขึ้นคร่อมคนตัวเล็กกว่า ใบหน้าจริงจังเข้าใกล้มากขึ้น
...เค้าต้องทำแบบนี้จริงๆนะหรอ ตัดสินใจแล้วไม่ใช่หรอ จุนโฮ นายถอยไม่ได้แล้ว...
หัวใจของฮวางชานซองที่จ้องมองอยู่ไม่ได้ยิ้มอย่างใบหน้า หัวใจเค้ากำลังเจ็บ ทำไมคนน่ารักคนนี้ นิสัยคนนี้ ต้องมาทำเรื่องแบบนี้ด้วยนะ อยากแกล้งอยู่หรอก...แต่อีจุนโฮสั่นอย่างลูกนกเลย
“นี่นะจะเป็นโฮสต์ แต่ตัวสั่นขนาดนี้ ทำไมล่ะ...ทำไมไม่บอกฉัน”ชานซองมองด้วยแววตาเศร้าสร้อย
“ฉันไม่อยากให้นายดูแลฉัน นายดูแลฉันมากเกินไปแล้ว”สิ่งที่อีจุนโฮได้รับจากฮวางชานซองมันมากเกินพอแล้ว ได้ทุกสิ่งทุกอย่าง จนไม่รู้จะตอบแทนคนคนนี้ยังไงดี
“เกรงใจฉันหรือไง อย่าลืมว่าฉันเป็นเพื่อนนายนะ”
“ฉันไม่อยากรบกวนนาย ไม่อยากมีบุญคุณกับนาย ฮวางชานซองได้ยินไหม!!!”จุนโฮไม่อยากพูดเสียงดัง ไม่อยากตะคอกใส่ฮวางชานซองหรอก แต่...ถ้าไม่ทำ จุนโฮรู้ดีว่าคนคนนี้จะไม่เลิกรา
“ฉันไม่ต้องการสิ่งตอบแทน”ใบหน้าจริงจังของฮวางชานซองปรากฎขึ้น
“งั้นนี่คือสิ่งตอบแทนของฉัน ให้นายทั้งหมด แล้ว...ฉันจะได้ไม่ต้องมารู้สึกเห็นแก่ตัว เป็นคนเอาแต่ได้อีก”ริมฝีปากของคนตาตี่เม้มแน่น มือเล็กแกะกระดุมเชิ้ตสีขาวที่ละเม็ด เผยให้เห็นผิวขาวใส แต่แล้วก็ต้องหยุดลงเพราะมือหนาจับเอาไว้
“พอเถอะ ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ต้องการ”หัวใจของฮวางชานซองมันกำลังเต้นถี่กับผิวขาวตรงหน้า แต่สมองก็ต้องสั่งการไว้ ก่อนที่หัวใจจะควบคุมไม่ได้...
“ในเมื่อนายซื้อฉันมาแล้วไม่ใช่หรอ เงินมันเยอะนะ จะเปลืองเงินเปล่าๆหรือไง”ถึงปากจะพูดไป แต่ตัวกำลังสั่น หัวใจกำลังกลัวสิ่งที่จะเกิดขึ้น ไม่รู้...ไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไง
“ฉันบอกแล้วว่าไม่ต้องการ...อืม”ฮวางชานซองที่กำลังพูดคำซ้ำซากที่อีจุนโฮไม่อยากฟัง เสียงเล่านั้นถูกดูดกลืนไปกับริมฝีปากของคนตัวเล็ก จริงๆมันก็แค่แตะปากนั้นแหละ ก็คนไม่เคยมีประสบการณ์ ไม่ถึงนาทีคนตัวเล็กก็ผละออกมา อีจุนโฮกำลังไม่ทำให้หน้าตัวเองร้อนผ่าวไปมากกว่านี้
“พอหรือเปล่า เงินทั้งหมดของนาย ตั้งแต่วันนี้ อย่าเลยนะชานซอง อย่ามาให้ฉันอีก”อีจุนโฮกำลังหันหลังเดินออกจากห้อง ไม่แม้จะหันกลับมาเลยแม้แต่น้อย เพียงเพราะกลัวว่าตัวเองจะออกไปจากห้องห้องนี้ไม่ได้อีก...
ร่างสูงทิ้งตัวลงบนเตียงคิงส์ไซส์สีขาวสะอาด ตาคมปิดเปลือกตาลง นึกคิดถึงริมฝีปากของคนตัวเล็ก สำหรับฉันมันมากเกินไปล่ะ อีจุนโฮ คนที่ทะนุถนอมนายมาตลอดแบบนี้ คนที่อดกลั้นมาตลอด เหมือนโดนฉีกหน้า เฮ้อ...ถึงจะแค่แตะปากก็เถอะ แต่ถือว่าเป็นจูบได้ไหม จูบแรกของอีจุนโฮ เป็นของฮวางชานซองแล้วนะ ฮ่าๆ ทำไมมันรู้สึกดีใจทั้งเศร้าแปลกๆ นายไม่อยากต้องการเป็นคนรับ ฝ่ายฉันก็จะไล่ตามนายให้จนตรอก แล้วให้นายยอมรับมันเอง รอฮวางชานซองคนนี้ก่อนนะ...อีจุนโฮ
ร่างสูงเดินเข้าโรงแรมระดับห้าดาวพร้อมร่างโปร่งข้างๆที่อย่างเป็นเรื่องปกติ นิชคุณยืนรอคนร่างสูงรับคีย์การ์ดจากเคาน์เตอร์แล้วถึงขึ้นห้องชั้นบนสุด วีไอพีของโรงแรม
...หล่อ รวย ก็เคยเจอหลายคนอยู่หรอก แต่แบบนี้มันจะหล่อจนใครๆเห็นก็หลงใหล นิชคุณใจเย็นๆไว้นี่คืองาน งานนะงาน เพื่อเงิน จำไว้ๆๆ...
เมื่อคีย์การ์ดทาบลงประตูห้อง เมื่อประตูเปิดออก มือหนาไม่รอช้า กดร่างโปร่งกับประตูที่ปิดลงทันที เหอะ...ถึงยังไงลูกค้าที่มาใช้บริการก็ตัญหาจัดกันไม่ต่างกันหรอก เหมือนกันทุกคนนั้นแหละ
“รีบไปหน่อยหรือเปล่าครับ ผมยังไม่รู้จักคุณเลยนะ”สายตาหวานส่งสายตาให้คนตรงหน้า มือขาวไล้ใบหน้าหล่อเบาๆ
“นายไม่จำเป็นต้องรู้ชื่อฉัน นิชคุณ”แทคยอนหัวเราะอย่างมีชัย
“เสียดายจัง เฮ้อ...แล้วเวลาผมครางผมต้องเรียกชื่ออะไรละครับ”ริมฝีปากแดงช่ำกระซิบที่ใบหู พร้อมน้ำเสียงแผ่วเบา แต่แสนยั่วยวน ไม่พอเมื่อพูดจบริมฝีปากแดงช่ำเม้มลงบนติ่งหูเบาๆ
“แทคยอน อ๊กแทคยอน”แทคยอนยิ้มอย่างชอบใจ นี่สินะโฮสต์เบอร์หนึ่งก็สมราคาดี
“แทคยอนอ่า...”นิชคุณเรียกชื่อด้วยเสียงยานคาง
“โฮสต์เบอร์หนึ่งสินะ ได้แค่ยั่วยวนหรือไง ถึงได้ตำแหน่งนี่มานะ”
ฉึก!
ตากลมโตเบิกกว้าง เขากำลังถูกเหยียดหยามงั้นหรอ คนคนนี้มาใช้บริการเขา แต่กำลังดูถูกเขางั้นหรอ เหอะ! จะทำให้ติดใจ จนถอนตัวไม่ขึ้นเลยคอยดู
“แต่แทคก็รีบร้อนไปหน่อยนะ คุณนะอยากดื่มอะไรก่อนเหมือนกัน”นิชคุณทำเสียงออดอ้อน
“เรื่องมากไปหน่อยหรือเปล่า”แทคยอนขมวดคิ้ว
“แทคอ่า...เดี๋ยวคุณจะทำให้...แทคไม่ผิดหวังเลย”แทคยอนไม่ได้หลงกลอะไรหรอก ก็แค่อยากรู้ว่าไอ้ไม่ผิดหวังของคนหน้าหวานตรงหน้าจะเป็นแบบไหน
“แทคอยากดื่มอะไรไหม”นิชคุณหันมาถามคนที่นั่งรอบนเตียง
“รัม”นิชคุณที่กำลังเลือกเครื่องดื่มในโซนเครื่องดื่มอย่างหรูหรา ต้องชะงัดกับคำตอบ
“แรงไปหรือเปล่าครับ ไวน์ก็พอแล้วมั้ง เพราะวันนี้มีอะไรให้สนุกกว่านั้น”นิชคุณยิ้มเสแสร้ง เค้ารู้เลยว่าผู้ชายคนนี้ต้องกินเหล้าแต่ละครั้งมากกว่าห้าสิบดีกรีแน่ๆ คอทองแดงชะมัด แต่คิดว่าคนอย่างนิชคุณจะยอมแพ้หรอ
“นายคออ่อนหรอ กินแต่ไวน์นะ”ถ้าเป็นไปได้นิชคุณอยากบีบแก้วให้แตกคามือ
“ผมมีอะไรคุณสนุกต่างหากล่ะครับ”มือขาวยิ้มแก้วไวน์สองแก้วแล้วไวน์อีกขวดพร้อมขวดเปล่าวางลงบนโต๊ะเล็กๆข้างเตียงคิงไซส์
“เล่นเกมส์กันไหมครับ ว่าใครจะคอแข็งมากกว่ากัน”นิชคุณยิ้มกรุ่มกริ่ม มือขาวยื่นแก้วไวน์ให้ร่างสูง
“กติกา?”
“ขวดเปล่าปากขวดชี้ไปที่ใครคนนั้นต้องดื่ม ไม่ก็ถอดเสื้อ”
“นายเป็นคนท้านะนิชคุณ เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับอ๊กแทคยอน นายคิดผิดแล้วล่ะ”แทคยอนตอบรับคำท้าอย่างไม่ปฎิเสธ
ไม่นานเกมส์ก็เริ่มขึ้น คนแรกคือแทคยอน ไม่ต้องพูด มือหนาก็ดื่มไปหนึ่งแก้วเต็มๆ ครั้งที่สองก็เป็นของแทคยอนเช่นเคย มือหนากระดกแก้วดื่มอีก ครั้งที่สามเป็นของนิชคุณ มือขาวก็ถือทันที ผลัดกันไปผลัดกันอยู่ที่ว่าปากขวดนั้นจะไปชี้ที่ใคร หนึ่งขวดผ่านไป สองขวดผ่านไป จนขวดที่สิบ...แทคยอนนะสบายมาก แต่นิชคุณรู้ดีว่าตัวเองกำลังมึน อย่างน้อยตอนนี้ต้องเซสตัวเองไว้ดีกว่า ถ้าหากขาดสติล่ะก็...เหอะๆ นิชคุณไม่อยากคิด มือสีขาวปลดกระดุมหนึ่งเม็ดเมื่อขวดหันมาที่ตน ปลดกระดุมเม็ดที่สองเมื่อขวดหันมาอีก จนเม็ดที่สาม ผิวขาวอมชมพูเปล่งประกายโดยมีสาบเสื้อปิดบัง ตาคมมองผิวขาวอย่างไม่ลดละ อุณหภูมิในร่างกายของนิชคุณมากขึ้นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ร่างโปร่งเล็กไปด้วย เขย่าเสื้อคายความร้อนไปด้วย
“เมื่อไรเกมส์จะจบ?”แทคยอนถามคนตรงหน้า
“ยอมแพ้ก่อนก็ได้นะครับ”นิชคุณคลี่ยิ้ม ใบหน้าแดงระเรื่อแสนเย้ายวน อ๊กแทคยอนคอกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่
“ฉันบอกแล้วว่าคนอย่างฉันไม่ยอมแพ้ใคร”
และแล้วการแข่งขันก็เริ่มอีกครั้ง จนกระทั่งตอนนี้เสื้อก็ถูกถอดออกเผยให้เห็นร่างขาวเนียนเต็มตา แล้วไม่นานร่างตรงหน้าก็ปลดตะขอกางเกงออก ร่างโปร่งหายใจขึ้นลงเป็นจังหวะ ผิวขาวเนียนนั้นก็เช่นกัน
...เมื่อไหร่เกมส์บ้าๆนี่จะจบเสียทีวะ...
อ๊กแทคยอนเริ่มทนไม่ไหวกับภาพสวยงามที่อยู่ตรงหน้า แล้วเมื่อปากขวดหันมาทางอ๊กแทคยอนอีกครั้ง มือหนาไม่ได้ดื่มหรอก แต่แก้วไวน์กลับถูกราดลงบนร่างขาวที่หอบหายใจอยู่ ผมสีบลอนด์ลู่ลงกับผิวแก้ม เพราะไวน์ที่ไหลรินอาบ
“แทคผิดกติกา!”นิชคุณมองดูใบหน้าบึ้งตึงที่ขึ้นสีแดงก่ำ
“เปล่าฉันกำลังจะดื่มอยู่นี่ไง ดื่มทั้งหมดขวดด้วยสิ”มือหนายกขวดไวน์ที่วางไว้ข้างเตียงมาราดร่างขาวอีกจนเปียกไม่ทั้งตัว ทั้งกลิ่นไวน์ชั้นดีแล้วกลิ่นผิวเนื้อขาวๆ เป็นไวน์อีกชนิดที่ราคาแพงใช่ย่อย
“แทคแพ้นะ”
“เปล่าฉันชนะต่างหาก...ชนะที่ได้ตัวนายมา”ร่างสูงขึ้นคร่อมร่างขาว กดคนตรงหน้าลงบนเตียงที่เปียกไปด้วยไวน์ ริมฝีปากร้อนถูกปิดด้วยความดุดัน ความกระกาย และตัณหามากมายที่เฝ้ารอที่จะครอบครองร่างขาวที่รอนานเหลือเกิน คอระหงส์ถูกดูดเม้นแดงจนไม่เหลือที่ให้แต่งแต้ม ทั้งกลิ่นไวน์ที่คลุกเคล้า ทั้งผิวกายที่หอมหวาน ยิ่งอยากลองลิ้มลองให้มากถึงมากที่สุด
มือหนาแต่งตุ่มไตสีแดงสด ทั้งดูดทั้งเม้ม ทั้งหยอกล้ออย่างสนุกสนาน เสียงครางหวานเรียกชื่ออ๊กแทคยอนอย่างรู้หน้าที่ ริมฝีปากดูดเม้มไปทั่วร่างกายขาว มือหนาปลดตะขอกางเกง ปลดอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายอย่างรีบร้อน ไม่ปรับให้คนตรงหน้าเคยชิน แต่กลับยิ้มเยาะแล้วแทรกกายเข้าไปทันที
“อ๊ากกก แทค คุณเจ็บ”เป็นใครก็ต้องเจ็บทั้งนั้น นิชคุณกัดริมฝีปากด้วยความเจ็บปวด ทั้งความถี่ ทั้งแรงกระแทกที่เข้ามาในร่างกายอย่างไม่ลดละ และปลดปล่อยความใคร่ออกมาในร่างกายของเขา
...เป็นไวน์ชั้นเลิศจริงๆ...
“อ่ะ แทค...แทคยอน อ่ะ”เสียงครางหวานร้องเรียกเจ้าของร่างกายที่แทรกอยู่ในร่างกายของตน ครั้งที่เท่าไรแล้วจนนับไม่ได้ แต่อ๊กแทคยอนกำลังรู้ไหม...ว่าตัวเองกำลังติดกับ กับไวน์ชั้นเลิศนี้
นิชคุณยิ้มหวานหยดย้อย ...อ๊กแทคยอนนี่ไงล่ะ ผมกำลังคุมเกมส์อยู่...
“คุณอีชางมิน สวัสดีค่ะ”พนักงานสาวโค้งให้คนตรงหน้าอย่างสุดตัว
“คีย์การ์ดครับ”ชางมินไม่พูดพร่ำทำเพลงยื่นมือตัวเองรอคีย์การ์ด พนักงานสาวให้คีย์การ์ดอย่างเร่งรีบ
“ขอบคุณนะครับ คุณคนสวย”อีชางมินกระตุกยิ้ม แล้วเดินจากไปพร้อมร่างโปร่งที่อยู่ข้างๆ
ร่างสูงเมื่อถึงห้องก็ลงนั่งบนเตียงทันที ได้แต่ยิ้มกรุ่มกริ่มมองคนตรงหน้า
“งั้นผมขอไปอาบน้ำก่อนนะครับ”จุนซูขอตัว ก่อนทำงานทุกครั้งเขาต้องอาบน้ำก่อน ถึงแม้ว่าเสร็จงานต้องอาบน้ำอยู่ดีก็เถอะ แต่อย่างน้อยก็ขอให้ตัวเองสบายก่อน ร่างโปร่งอาบน้ำไปคิดถึงคนแปลกประหลาดคนนี้ จะเป็นคนยังไงนะ ถึงแม้จะเป็นเบอร์สอง แต่เขาก็ผ่านมาเยอะเหมือนกัน หล่อ รวย หุ่นดี นายแบบ ดารา พระเอก แล้วไง แต่คนนี้กลับไม่เหมือนคนพวกนั้น เพียงเพราะแปลกงั้นหรอ???
ร่างโปร่งออกมาพร้อมเสื้อคุมอาบน้ำ กลิ่นหอมจากสบู่ฟุ้งไปทั่วห้อง อีชางมินที่เปลี่ยอริยาบทจากนั่งเป็นนอนแล้วหันมามองคนเพิ่งอาบน้ำเสร็จ...ก็ดี
“เริ่มเลยไหมครับ”จุนซูที่เตรียมปลดสายรัดเอว แต่ก็ต้องถูกใครบางคนห้ามไว้
“ไม่ต้องหรอก ฉันไม่อยากมีเซกส์”ชางมินพูดอย่างเรียบๆ
“แล้วคุณซื้อผมมาทำไม?”ไม่อยากมีเซกส์ แต่ซื้อโฮสต์มานี้นะ ประหลาด...
“ฉันเพิ่งอกหักมานะ อยากหาเพื่อนคุยบ้างไม่ได้หรอ”ชางมินหยักคิ้ว
...คิมจุนซูกำลังเจอคนแบบไหนกันแน่ คนนี้ต้องการอะไร ไม่อยากมีเซกส์ แต่ซื้อโฮสต์อย่างเค้ามาในราคาแพงขนาดนั้น รวยจนไม่รู้จะเอาเงินไปทำอะไรเลยงั้นหรอ...
ชางมิน แทคยอน ชานซอง ไปกันหมดแล้วจางอูยองขอปลีกตัวจากซึลองกับจินอุนมานั่งข้างล่างแทน ไม่ใช่เหตุผลอะไรหรอก ก็แค่อยากเห็นอะไรบางอย่าง...
ร่างโปร่งนั่งลงบนโต๊ะที่สามารถมองดีเจบนเวทีได้ ปาร์คแจบอม ดีเจของผับ...แล้วก็ผู้จัดการของผับนี้
“เพลงนี้เป็นเพลงสุดท้ายของผมแล้วนะครับ ขอให้วันนี้เป็นค่ำคืนให้ความสุขของทุกคน”ปาร์คแจบอมพูดจบ เมื่อลงจากเวทีก็ได้รับกระดาษโน๊ตสีขาวมาให้ ไม่นานปาร์คแจบอมก็เดินเข้ามายังโต๊ะโต๊ะนั้น...ที่จางอูยองนั่งอยู่
“คุณมีธุระอะไรหรอครับ”
“นั่งก่อนสิ”อูยองคลี่ยิ้ม
“พอดีผมยุ่งนะครับ มีเวลาไม่ค่อยมาก”แจบอมยิ้มเสแสร้ง แต่ใจนะ...ถ้าไม่ใช่ลูกค้ารายใหญ่เค้าจะฆ่าให้ตาย
“งั้นก็ไปเถอะครับ”อูยองยิ้ม จากนั้นอูยองก็เดินจากไป แต่มือกลับกดโทรศัพท์ทันที
Rrrrrrrrr
“ครับพี่จินยอง”ปาร์คแจบอมรับสายอย่างรวดเร็ว
“เจย์...นายไปทำอะไรให้คุณจางไม่พอใจหรือเปล่า นายรู้ใช่ไหมว่าคุณจางสามารถทำได้ทุกอย่าง ถ้ามีเด็กคนไหนที่คุณเขาต้องการแต่ไม่ยอม นายต้องให้ยอมให้ได้เลยนะ”
“ครับ ผมทราบครับ”ปาร์คแจบอมวางสาย แต่มือกลับกำแน่น เมื่อสายตาหันไปมองยังโต๊ะโต๊ะนั้น เด็กคนนั้นกลับยิ้มแล้วชูมือถืออย่างรู้ทัน...ไอ้เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม!!!
“คุณต้องการอะไรจากผม”ปาร์คแจบอมพูดอย่างเคือง
“ผมต้องการพี่นะ...ปาร์คแจบอม”อูยองยิ้มแก้มอูม
“คุณ!”อูยองกำลังยั่วโมโหของแจบอมได้อย่างดี ปาร์คแจบอมเป็นชื่อที่คนบนดินเท่านั้นที่เรียกเขา เป็นชื่อที่ใครๆก็รู้ดี ปาร์คแจบอมกลางวันคืออีกคนหนึ่ง เจย์ก็คืออีกคนหนึ่ง ดังนั้นทุกคนในผับหรือในวงการจะเรียกเขาว่าเจย์ทั้งนั้น แต่เด็กนี่กลับเรียกชื่อเขา ปาร์คแจบอมโกรธจนระเบิดได้แล้ว!!!
“โกรธหรอครับ”อูยองยิ้ม แต่แสนกวนประสาท
“...”ปาร์คแจบอมพยายามอดกลั้นอารมณ์
“แต่พี่ก็รู้ไม่ใช่หรอ ว่าถึงยังไงก็ขัดผมไม่ได้ งั้นก็ไปกับผมโดยดีนะครับ”อูยองยิ้มกว้างสุดขีด แล้วปาร์คแจบอมคนนี้ก็ไม่สามารถขัดคนคนนี้ได้อีกด้วย
...ผมเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าคนอย่างผม อยากได้อะไรก็ต้องได้
แล้วตอนนี้ผมอยากได้พี่ อยากได้ปาร์คแจบอมเป็นของผม!
ของผมคนเดียว!!!....
----------------------------------------------------------------
May Talk
ครบร้อยแล้วนะคะ
เป็นไงบ้าง ฮ่าๆ ด้งเอาแต่ใจ ชางมินมาแปลก
อีแทคแบดได้อีก ส่วนชานหรอไม่รู้ว่าจะดีหรือร้ายคะ ฮ่าๆ
ส่วนฮาร์ทบีทถ้าเป็นไปได้ก็พรุ่งนี้คะ เป็นไปได้นะคะ
คือเมย์เคยบอกแล้วว่าเมย์ไม่ว่างสุดขีด
จัน-อังคาร เมย์เรียนถึงสองทุ่ม เสาร์อาทิตย์ต้องเข้ากทม.เรียนค่ะ
ทั้งกิจกรรม แล้วงานตอนนี้ก็เยอะมาก
อยากตั้งใจเรียน แต่ก็ไม่อยากทิ้งฟิค ฮืออออ
คือเมย์มาอัพช้า เมย์ต้องขอโทษจริงๆ
แต่อีกอย่างที่ทำให้เมย์อัพได้คือเมนท์นะคะ ฮ่า
คนละเมนท์สองเมนท์ เพราะว่าเมย์เห็นเมนท์เยอะเมย์ก็ละอายใจคะที่ไม่อัพ
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ขอบคุณทุกคอมเมนต์คะ
ความคิดเห็น