ปริศนารัก

เป็นนิยายเกี่ยวกับความรักและแฟนตาซีหน่อย อ่านแล้วก็ช่วยแนะนำทีนะคะขอบคุณค่ะ
     " ขอโทษนะ เรารู้สึกกับเธอแค่เพื่อนน่ะ " หลังจากที่ประสาทการรับรู้ของฉันส่งไปยังสมองเหมือนมันจะทำสมองของฉันทำงานผิดปกติสมองสั่งให้ขาของฉันก้าวเดินออกมาจากตรงนั้น ใช่ตรงที่ฉันถูกปฏิเสธความรักรอบที่ 7 เห็นจะได้แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ไม่เคยรักใครพวกเขาเหล่านั้นที่ปฏิเสธฉัน ฉันแค่รู้สึกชื่นชอบ...และอาการที่แสดงออกมาแค่อาการช็อคที่ไม่คิดว่าเจ้าตัวจะปฏิเสธฉันรวดเร็วขนาดนี้ 

-ปึก-

" โอะ ! " ฉันอุทานเมื่อมีคนวิ่งมาชนจนฉันเซไปข้างหลังเล็กน้อย

" ขอโทษนะครับ " เด็กหนุ่มที่วิ่งมาชนฉันกล่าวก่อนจะรีบจากไปอย่างรีบร้อน 'ตึกตัก' แปลกแฮะทำไมฉันได้ยินเสียงหัวใจเต้นดังออกมาคงเป็นเพราะตกใจที่มีคนวิ่งมาชนล่ะมั้ง คนเมื่อกี้เป็นคนดีเหมือนกันนะเพราะปกติคนที่เดินชนรึวิ่งชนฉันไม่มีใครหันมาขอโทษฉันสักคนตั้งแต่ฉันมาอยู่ที่นี่ โอ้! ฉันลืมแนะนำตัวสินะ สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ โมนา ฉันเรียนอยู่ชั้น ม.6  ใช่แล้วที่นี่ที่ฉันพูดถึงคือโรงเรียนปารย์  เป็นโรงเรียนเอกชนที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงเพราะที่นี่การแข่งขันในการสอบเข้าพอๆกับโรงเรียนรัฐบาลหลายแหล่งและแน่นอนคนที่นี่มักคิดเสมอว่าตนเองรวยและฉลาดมากอยู่เหนือคนอื่นทำตัวสูงส่งไรัมารยาทเฮ้อ~ แต่ก็มีบางส่วนที่เป็นคนดีนะ 

- ติ๊ดๆๆๆๆๆ ตี๊ดดดดดดด ตูมมม- เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ฉันเองล่ะ

" แกอยู่ไหน โมนา" มาดามหนึ่งในเพื่อนที่หาได้อันน้อยนิดของฉันถามขึ้นทันทีที่ฉันรับสาย เอ่อ... ว่าแต่ฉันเดินมาที่ไหนเนี้ย เอ๊ะ ที่นี่มัน !

" ไม่รู้ดิ " ใช่ฉันไม่รู้ว่ามันคือที่ไหน.... เฮ้อ~ โรงเรียนนี้มันออกจะใหญ่โตฉันจำได้แค่ห้องเรียน ห้องน้ำ โรงยิม โรงอาหาร นอกนั้นฉันก็มักจะเดินตามๆเพื่อนๆไป

" ไอ้บ้า! แกเนี้ยน้า~ เฮ้อ~ เอาอย่างงี้แกดูรอบๆแล้วบอกฉันสิว่ามันเป็นยังไง ?" 

"เอิ่ม.... สวนดอกไม้ น้ำพุ ต้นไม้ใหญ่ๆ........." 

" โมนาๆๆ เฮ้ยแกเงียบไปทำไม บอกต่อสิ บอกแค่นี้ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าสวนทิศไหน " 

"....." 

" โมนา !! ถ้าไม่ตอบฉันจะวางแล้วนะ หาทางกลับเองนะ "

"....."

".... โมนา! เอ้อ! กลับเองนะ ติ๊ด!" ห้ะ! และแล้วฉันก็ได้สติ แต่มาดามก็วางสายไปแล้วเมื่อกี้ที่ฉันมองไปรอบๆทำให้ฉันสบสายตาเข้ากับดวงตาสีแดงเข้มเกือบดำของชายผู้หนึ่งใต้ต้นไม้ นอกจากดวงตาแล้วฉันเห็นแค่เพียงร่างของชายที่มีลักษณะสูงโปร่งเท่านั้น แต่สิ่งที่น่ากลัวคือดวงตาคู่นั้นเหมือนมีพลังบางอย่างทำให้ฉันทำอะไรไม่ได้แม้แต่จะหายใจยังลำบาก !!

" สวัสดีสาวน้อย หลงทางเหรอ " ชายคนนั้นถามฉัน น้ำเสียงนี้ฟังคุ้นหู แต่ฉันก็นึกไม่ออกว่าเคยได้ยินเมื่อไหร่หรือตอนไหน 

" .... " แต่แม้ว่าฉันจะได้สติแล้วก็ไม่สามารถเปล่งเสียงออกใดๆออกมาได้

" อ้าวเป็นใบ้หรือ !? อ้อ~ ขอโทษทีนะ เดมิช!" 

" เฮือก! แฮ่กๆๆ " ฉันหายใจเข้าเอาอากาศเข้าสู่ร่างกายอย่างรวดเร็วหลังจากที่ชายคนนั้นพูดคำแปลกๆออกมา

"ขอโทษที ฉันลืมไปว่าสะกดเธอเอาไว้ตอนที่เธอกำลังจะบอกที่นี่กับเพื่อนเธอ " ชายคนนั้นยังคงยืนอยู่ใต้ร่มไม้อย่างเดิมขณะพูดกับฉัน

" ทำไม.. " ฉันถามเขาไปแบบนั้นแต่ฉันก็ไม้รู้ว่าตนเอง ถามถึงเรื่องไหนกันแน่คิดได้เพียงแค่ ทำไม...

" ก็เพราะว่า....ที่นี่สงบ สวยงาม และอันตราย ผมไม่อยากให้ใครเข้ามาที่นี่...ความจริงผมแปลกใจมากว่าทำไมเธอถึงเข้ามาได้ในเมื่อผม..." 

"ผม..? "

" ช่างเถอะ เธอหลงทางสินะเดี๋ยวผมไปส่งแล้วกันแล้วก็เรียกผมว่า...กีเตส "ชายคนนั้นแนะนำตนเองพร้อมเดินออกมาจากร่มไม้

"กีเตส... ชื่อแปลกจัง ฉันชื่อ โมนา ยินดี...." และเสียงของฉันก็หายไปก่อนจะจบประโยคอีกครั้งเมื่อชายคนนั้นที่เดินออกมาจากใต้ร่มไม้ บุคคลิก รูปร่าง หน้าตา เรียกได้ว่าเพอร์เฟคสุดๆ แต่ที่ฉันตกใจจนเสียงตกร่องก็เพราะดวงตาสีแดงเข้มกลายเป็นดวงตาสีน้ำเงินเข้มแทน!!

"ทำไมตาของกีเตสถึงเปลี่ยนสีได้อ่ะ?"ใช่! เมื่ออยากรู้วิธีเดียวที่จะรู้คือถามเขาตรงๆแต่คำตอบที่ได้รับเนี้ยสิ

"เพราะผมอยากเปลี่ยนน่ะสิ" ฮึ! ตอบแบบนี้คิดจะพาออกนอกเรื่องสินะ

"อยากเปลี่ยนเรื่องล่ะสิ"ฉันถามออกไป

"ถ้ารู้...ก็เปลี่ยนเรื่องกันเถอะครับ"

"งั้นก็เปลี่ยนสิ เมื่อกี้นายบอกว่าจะไปส่งนี่"

"ส่งมือเธอมาให้ผมสิ"เขายื่นมือมาตรงหน้าฉัน ฉันจึงส่งมือของฉันไปเพื่อจับมือของเขา และทันทีที่ฉันจับมือเขาสติของฉันก็ดับวูบลง!!