คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6
ทำไมวันนี้พี่เต๋ากลับช้าจัง T_____T
เมื่อไม่รู้จะทำอะไรต่อ ก็ช่วยจัดข้าวของในบ้านให้เข้าที่เข้าทางเป็นการฆ่าเวลา ยิ่งสังเกตเครื่องใช้แต่ละชิ้นซึ่งล้วนแต่ดูเรียบง่ายทนทาน โดยเฉพาะดาบส่วนตัวที่ชายหนุ่มมักจะใช้เวลาสอนดาบเขา ซึ่งไม่ได้มีลวดลายวิจิตร แต่พอเจ้าของถือกลับดูมีอำนาจและดุดันเกินคาด คชาก็ยิ่งรู้สึกถึงความแข็งแกร่งของคนคนนี้
ขณะที่กำลังเพลินอยู่กับการใช้ผ้าช่วยเช็ดทำความสะอาดดาบดังกล่าว ก็มีมืออุ่นๆมาแตะที่ไหล่
“พี่เต๋า” เสียงหวานเรียกอย่างดีใจ วางดาบแล้วหันไปยิ้มให้ “ทำไมวันนี้ช้าจัง ชารอตั้งนาน”
“ขอโทษนะ”
เต๋ายิ้มนิดๆ ก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวเห็ดๆเหมือนเคย แต่องค์ชายกลับรู้สึกได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง
“วันนี้พี่เต๋าเหนื่อยเหรอ นั่งพักก่อนนะ ชาทำมื้อเย็นไว้รอพี่เต๋าด้วย เดี๋ยวชาไปเอามาให้”
คชากล่าวอย่างเอาใจ ไม่นานนักก็เดินกลับมาที่โต๊ะพร้อมอาหารฝีมือตัวเอง
“ฝีมือดีขึ้นนะเนี่ย” เสียงทุ้มกล่าวชมหลังจากลองชิม
“แน่นอนอยู่แล้ว” ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มหวาน “เอ้อ ลืมเลย ชาไปเอาน้ำมาให้ก่อนนะ”
“เดี๋ยวก่อนก็ได้ นั่งกินด้วยกันก่อนเถอะ”
ได้ยินอย่างนั้น ร่างบางก็ขยับมานั่งใกล้ๆอย่างว่าง่าย
“อร่อยมั้ยพี่เต๋า?” เสียงใสพยายามชวนคุย
“ใช้ได้เลยล่ะ”
“ถ้าพี่เต๋าชอบ ชาจะทำบ่อยๆเลย ให้ทำทุกวันเลยก็ได้นะ”
“คชา...” ชายหนุ่มเรียกแล้วเงียบไปพักหนึ่ง เจ้าของชื่อจึงหันมาจ้องตาแป๋ว “ขอบใจมากนะ...”
“ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้เอง ชาอยากทำให้พี่เต๋า”
“คือ...” ทำท่าจะพูดแล้วก็เงียบไปอีก
“ฮะ???”
“ไม่มีอะไรหรอก กินต่อเถอะ”
องค์ชายตัวเล็กขมวดคิ้วอย่างงุนงงกับท่าทีแปลกๆของพี่ชายแต่ก็ไม่กล้าซักถามต่อ ได้แต่ส่งยิ้มบางๆให้
...
...
...
ดึกแล้ว แต่ร่างสูงยังคงติดพันอยู่กับการนั่งเช็ดทำความสะอาดอาวุธ ถูแรงๆซ้ำๆอยู่อย่างนั้น ไม่อยากเข้านอนเพราะมีเรื่องคาใจ จนองค์ชายที่นอนรออยู่นานเริ่มรู้สึกเป็นห่วง จึงลุกเข้าไปหา คุกเข่าอยู่ข้างๆ แล้วเกาะแขน
“พี่เต๋า ดึกแล้วนะ นอนกันเถอะ” เสียงหวานทัก
“องค์ชายนอนก่อนเถอะ” เต๋าฝืนยิ้มตอบ
“แต่ชาอยากให้พี่เต๋าพักนี่นา... แล้วชาก็นอนคนเดียวไม่หลับ พี่เต๋าเก็บของพวกนี้ก่อนเถอะ พรุ่งนี้เช้าชาตื่นมาช่วยเช็ดก็ได้... นะ... นะ...” คชาเริ่มอ้อน
ท่าทางเหล่านั้นทำให้ชายหนุ่มใจอ่อนยวบ รีบเก็บอาวุธทั้งหมดเข้าที่ แล้วตามคนตัวเล็กกลับไปที่เตียงทันที
แต่ยังไม่ทันล้มตัวลงนอน ก็มีมือเล็กๆมานวดไหล่ให้เบาๆจากด้านหลัง
“คชา...”
“ชาขอนวดให้พี่เต๋านะ...”
“ไม่เป็นไรหรอก...”
“นะ... ชาอยากทำให้... พี่เต๋าจะได้หายเหนื่อยไง...”
มือเล็กๆยังคงบีบนวดเบาๆไล่ตั้งแต่ไหล่กว้างมายังต้นคอและแผ่นหลังแกร่ง ถึงจะไม่ได้ช่วยคลายความเมื่อยล้ามากนัก แต่สัมผัสที่เต็มไปด้วยความตั้งใจก็ทำให้เต๋ารู้สึกดีขึ้นไม่น้อย
ไม่น่าเชื่อว่าต้องมาคิดมากจนรู้สึกอ่อนแอขนาดนี้เพราะเด็กหลงทางแค่คนเดียว
เด็กหลงทางที่เป็นองค์ชาย แต่ทำตัวใกล้ชิดสนิทสนมจนรู้สึกผูกพันขึ้นมาซะได้
เจ้าตัวเล็กนี่จะรู้ตัวมั้ยนะ ว่ากำลังทำให้คนเขาตัดสินใจลำบากขึ้น
เมื่อนวดด้านหลังจนพอใจแล้ว องค์ชายตัวน้อยก็เปลี่ยนมานั่งคุกเข่าด้านหน้า จับมือแข็งแรงของพี่ชายมานวดทีละข้าง ค่อยๆไล่ขึ้นตามท่อนแขนกำยำ ทว่าจู่ๆร่างบอบบางก็ถูกรวบดึงเข้าไปหา
คนตัวเล็กที่เสียหลักไปอยู่ในท่านั่งคร่อมตักของพี่ชายคนพิเศษถึงกับใจเต้นรัว เมื่อวงแขนอุ่นๆตามมากอดรัดเขาไว้พร้อมกับซบศีรษะบนเนินอกบาง ใบหน้าน่ารักก็ขึ้นสีแดงก่ำ ใจเต้นแรงขึ้นๆจนเหมือนจะระเบิด
“คชา...” เสียงทุ้มทอดเสียงเรียก
“อื้ม...” องค์ชายพูดอะไรต่อไม่ออก ได้แต่ตอบรับในลำคอ
“ขอกอดแบบนี้อีกสักพักได้ไหม?” ชายหนุ่มขออนุญาตทั้งๆที่ยังไม่เงยหน้า
“อื้ม...”
คชาอยากจะพูดอะไรมากกว่านี้แต่ก็ถูกความตื่นเต้นกลบไว้หมด จึงปล่อยให้พี่ชายคนสำคัญซบอยู่อย่างนั้น เมื่อเริ่มตั้งสติได้ แขนเรียวก็ตามไปโอบรอบลำคอหนาอย่างขัดเขิน แต่ก็หวังว่าจะให้กำลังใจคนตรงหน้าได้บ้าง
“พี่เต๋าจะกอดชานานแค่ไหนก็ได้นะ”
น่ารัก... น่ารักเกินไปแล้ว...
คำพูดหวานๆนั่นทำเอาเต๋าใจสั่น เขาโอบกอดร่างเล็กแน่นขึ้น แล้วกระซิบเรียกชื่ออย่างอ่อนโยน
“ชา...”
“อื้อ...” องค์ชายเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง
“ขอบใจนะ... นอนเถอะ...”
“อื้ม...”
เสียงหวานตอบรับเบาๆ ก่อนจะคลายอ้อมแขนที่โอบรอบคออีกฝ่าย ปีนลงจากหน้าตักแข็งแรงด้วยอาการสั่นน้อยๆ แล้วเอนกายลงกับเตียง ร่างสูงตามมานอนใกล้ๆ ห่มผ้าให้ หันตัวเข้าหา แล้วกอดเอวบางไว้
ปกติพี่เต๋าจะกอดตอนชาหลับไปแล้ว แต่คืนนี้เล่นมากอดซึ่งๆหน้าแบบนี้
ชาจะทำยังไงดีนะ >///////////<
“นี่... คชาเป็นองค์ชายที่ใจดีมากรู้มั้ย...” อยู่ๆเสียงนุ่มๆก็กล่าวขึ้น พร้อมกับจ้องมองดวงตาคู่สวย
“พ... พี่เต๋า...” คชายังคงเขินอายจนคิดคำพูดไม่ออก
“ชาเป็นเด็กดี... คู่ควรกับสิ่งดีๆเท่านั้น...”
แต่ทำไมอยู่ๆพี่เต๋าถึงพูดแบบนี้ล่ะ ชาไม่เข้าใจ ><”
“พักผ่อนก่อนเถอะ... ขอพี่นอนกอดชาอีกสักคืนได้มั้ย...”
“อื้ม...” องค์ชายส่งยิ้มเขินๆให้ “พี่เต๋า... ฝันดีนะ...”
“ฝันดี...”
พูดจบก็ยกมือขึ้นจับแก้มใสๆ ก่อนจะเลื่อนไปลูบผมเด็กขี้อ้อนเบาๆ ลูบซ้ำอยู่อย่างนั้นราวกับจะกล่อมให้หลับ
ร่างเล็กซุกตัวเข้าใกล้แผ่นอกหนามากขึ้น ก่อนจะโอบกอดพี่ชายคนพิเศษบ้างแม้จะยังประหม่าจนหน้าร้อนผ่าว แต่ไม่นานก็เคลิ้มหลับไปเพราะสัมผัสอันอ่อนโยน
เสียดายที่องค์ชายตัวเล็กหลับไปก่อนที่จะได้รับสัมผัสซึ่งอ่อนโยนมากกว่านั้น
สัมผัสอบอุ่น...จากจูบนุ่มนวลบนเปลือกตาของเขา...
สวัสดีค่ะคุณผู้อ่าน ^________^
แอบดีใจที่มีคนอ่านเรื่องนี้เยอะขึ้น ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
เราจะพยายามต่อไปนะ เขินจัง >"<
แต่เราจะบอกว่าตั้งแต่วันจันทร์เรามีสอบแหละค่ะ
ขออนุญาตแว้บไปสักพัก แหะๆๆ น่าจะกลับมาแต่งต่อได้ภายในวันที่ 13 นี้ค่ะ
อย่าเพิ่งหนีเราไปไหนน้า~
ความคิดเห็น