[Fanfic] Ai no Kusabi : Before A Storm (Yaoi)

เนื้อเรื่อง

เป็นฟิคสั้นๆแต่งไว้เมื่อครั้งยังเยาว์ 5555 ตั้งแต่ปี 2009 ค่ะ =w=; ย้ายมาไว้ที่นี่เพราะโค้ดแบกกราวน์และอะไรต่อมิอะไรเสียเละหมดแล้ว (ลิ้งค์ของเก่าอยู่นี่เน่อ >> http://my.dek-d.com/lyradin/blog/?blog_id=10033010) กลัวเดี๋ยวมันจะหาย

ปล. จู่ๆก็คิดถึง Ai no Kusabi ขึ้นมาจับใจเลยแฮะ >< อยากจะแต่งอีกสักเรื่อง 5555


Pairing : Iason x Riki
Warning : Yaoi




====================

Ai no Kusabi : Before A Storm (PG-13)

แพขนตาสีดำสนิทขยับไหวเล็กน้อย ขณะที่นัยน์ตาสีนิลราวกับรัตติกาลลืมตาเชื่องช้า ริกินอนนิ่งๆอยู่บนเตียงครู่หนึ่ง ปล่อยให้ประสาทสัมผัสทำงานอย่างเต็มที่ในความมืดสลัว ริกิขยับตัวเล็กน้อย พลันก็รู้สึกได้ว่ามีท่อนแขนแกร่งขาวจัดพาดอยู่บนตัว ลมหายใจของเอียสันคลอเคลียอยู่แถวหัวไหล่ริกิเช่นเดียวกับปอยเส้นผมสีบลอนด์ยาวบางส่วนที่พาดพันบนแขน นัยน์ตาสีนิลอ่อนแสงลง ถ้าเป็นเมื่อก่อน โอกาสที่เอียสันจะได้นอนโอบกอดเขาทั้งคืนง่ายๆเช่นนี้ดูจะเป็นไปได้น้อยจนแทบไม่มี แต่ตอนนี้...

ร่างเปลือยเปล่าสัมผัสห่วงสัตว์เลี้ยงของตัวเอง ตอนนี้ เขากลับมาหาเอียสันราวกับโดนโซ่ตรวนพันธนาการไว้ทั้งจิตวิญญาณ

'ฉันจะให้เธอเป็นอิสระปีหนึ่งก็แล้วกัน'

ริกิหลุบตา แน่นอนเขารักอิสรภาพ ปรารถนาที่จะใช้ชีวิตอย่างสงบสุข...เหมือนกับนก ที่โบยบินออกไปสู่ฟากฟ้า..อรุณรุ่ง..และรัตติกาล

แต่ตอนนี้ แม้แต่กาย..ที่คิดว่าเข้าใจเขาทุกอย่างก็ปฏิเสธเขาแล้ว กลายเป็นนกที่ไม่รู้จะกลับรังที่ไหน

โลกนี้ ไม่มีที่ให้เขาได้อยู่อย่างสงบสุขเลยหรือ

หรือว่า..มันจะเป็นที่นี่...ในวงล้อมโซ่ตรวนที่มองไม่เห็นของเอียสัน ที่ดึงเขากลับมาหาได้โดยไม่ต้องใช้ความพยายามมากมายเลย

ทำไมกัน.. หรือเขาจะรักเอียสันเข้าจริงๆ

ริกิตกใจเล็กน้อยกับความคิดตัวเอง เขาเลิกผ้าห่มออกเบาๆ ไม่ทันจะลุกขึ้นพ้นที่นอนแขนขาวที่พาดอยู่บนตัวก็คว้าข้อมือเขาไว้อย่างรวดเร็วจนสะดุ้ง เอียสันลืมตาขึ้น

"จะไปล้างตัว" ริกิบอกแห้งๆ

"ไว้เช้าค่อยอาบด้วยกัน" เสียงราบเรียบแต่สั่งออกมาได้อย่างไม่มีอายสักนิด ริกิส่งเสียงค้านระคายหูตามเคยก่อนจะถูกดึงให้ลงไปนอนใหม่ แขนกว้างโอบร่างเล็กกว่าเข้าไปใกล้จนหน้าทั้งสองแทบจะชิดกัน ริกิถอยตัวออกมาเล็กน้อย ปากกำลังอ้าจะโวยก็พอดีเอียสันหลับตาลงผ่อนลมหายใจยาวบ่งบอกว่ากำลังจะหลับอีกครั้ง ด้วยความที่ริกิเป็นคนทำให้ต้องตื่นเลยไม่อยากจะปลุกให้อารมณ์เสียอีก ใครจะรู้ว่าบลอนดี้จอมซาดิสต์นี้จะทำอะไรบ้าง

...ว่าแต่เขาจะสนใจทำไมล่ะว่าเอียสันจะอารมณ์ดีหรือไม่ดี....

ใบหน้าของเอียสันยามหลับนิ่งราบเรียบไม่ต่างจากยามตื่น เพียงแต่นัยน์ตาสีฟ้าคมคู่นั้นไม่ได้จับจ้องที่ริกิเหมือนจะแทงทะลุราวกับเห็นทุกสิ่งทุกอย่าง มองเกรลหนุ่มมองใบหน้านั้นอยู่นานเท่าไรไม่รู้ สำรวจความเปลี่ยนแปลงจากครั้งแรกเมื่อราวสี่ปีก่อนที่พบกัน...เอียสันแทบไม่ได้เปลี่ยนไปเลย ยังคงความงามสง่าและหยิ่งนิดๆแบบบลอนดี้ชั้นสูง ทำให้เวลาที่เอียสันกอดเขาด้วยใบหน้าแฝงความปรารถนายิ่งทำให้รู้สึกพิเศษ..จนริกิไม่อยากคิดว่าสัตว์เลี้ยงตัวก่อนๆของเอียสันจะได้เห็นแววตาแบบนั้นหรือไม่

มือของริกิเลื่อนขึ้นปัดปอยผมสีบลอนด์ที่ลงมาปรกใบหน้าร่างสูงออกไปทัดไว้ที่หลังหูอย่างช้าๆ ปลายนิ้วสีแทนไล้จากขมับลงมาที่ใบหน้า ผิวเข้มๆของริกิตัดกับผิวขาวจัดของเอียสันอย่างชัดเจน หลายครั้งที่ริกิมีความรู้สึก...ราวกับเอียสันกำลังถูกทำให้แปดเปื้อน ทุกครั้งที่เอียสันกอดเขา..สัมผัสเขาตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้า เหมือนเขากำลังดึงร่างสูงลงมา..จากบลอนดี้ชั้นสูงมาจุมพิตกับมองเกรลชั้นต่ำ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็มีความสุขอย่างประหลาดเมื่อเอียสันสัมผัสเขาโดยปราศจากถุงมือกั้น มันเป็นความรู้สึกที่ยื้อยุดกันอย่างประหลาดระหว่างความปิติที่เอียสันยอมรับเขาในฐานะมนุษย์ที่เท่าเทียมกัน กับความกลัวลึกๆที่เขากำลังเสี่ยงทำลายทุกสิ่งทุกอย่างของบลอนดี้แห่งทานากุระ

แม้จะไม่เข้าใจฐานะทางการปกครองและอำนาจของจูปิเตอร์อย่างถ่องแท้ แต่ริกิก็รู้ว่ามันเสี่ยงขนาดไหนกับแค่การถอดถุงมือมาแตะต้องเขาโดยตรง ไม่ต้องพูดถึงการที่ร่างสูงกอดเขาด้วยตัวเองและเก็บเขาไว้จนอายุเกินเกณฑ์สัตว์เลี้ยงขนาดนี้

บลอนดี้กับมองเกรล...ทำให้พายุใหญ่ก่อตัวขึ้นที่ไหนสักแห่ง

'นายน่าจะคิดถึงความเสี่ยงที่เอียสันแบกรับอยู่บ้างนะริคิ'

คำพูดของคัทเสะแว่วเข้ามาในหู ถึงไม่บอกริกิก็รู้... เขาไม่ควรอยู่กับเอียสัน แต่ว่า...

ใบหน้าของริกิเคลื่อนเข้าไปใกล้ ก่อนจะเอียงไปด้านข้างเล็กน้อย..

!

พลันนัยน์ตาสีฟ้าก็ลืมขึ้น ริกิชะงักค้างอยู่ราวเสี้ยววินาทีก่อนจะรีบดึงมือออกถอยห่างอย่างรวดเร็ว

"อะ.. ฉัน..คือฉัน...”

ลิ้นพันกันจนแก้ตัวไม่ถูก เอียสันเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะทำเสียงหึในคอเบาๆ

"ก็เอาสิ"

"ห..หา?"

ไม่ทันจะว่าอะไรมือใหญ่ก็จับมือเขาไปวางไว้บนใบหน้าตัวเองและกุมไว้ ริคิโวยลั่นแต่เอียสันยังนิ่งราวกับรอคอย

"อะไรของนาย.."

"เอาสิ"

เสียงเรียบเอ่ยแผ่วเบา นัยน์ตาสีฟ้ามองมาราวกับจะแทงทะลุจนริกิต้องเบือนหน้าหลบ สบถสาบานฮึ่มฮั่มในลำคออย่างไม่รู้จะว่าอะไรถูก เอียสันยกมือแตะใต้คางเขาเชยให้หันมา ริกิจะสะบัดออกอย่างทุกครั้งแต่เอียสันโน้มใบหน้าเข้ามาจูบ

ริมฝีปากของร่างสูงเพียงแค่แตะอยู่บนริมฝีปากของริกิ นัยน์ตาสีฟ้าหลับลงขณะที่นัยน์ตาสีดำเบิกกว้างชั่วขณะ เอียสันไม่จู่โจมเข้ามา ไม่ฉวยโอกาสที่ตกใจ ไม่ทำอะไรทั้งสิ้น มือใหญ่ที่กุมมือของริกิไว้บนใบหน้าตนเองคลายออกช้าๆ กระทั่งปลายนิ้วที่เชยคางก็ถอนออก

'ฉันจะให้เธอเป็นอิสระปีหนึ่งก็แล้วกัน'

แขนของริกิสอดเข้าโอบรอบคอของร่างสูงก่อนจะหลับตา เผยริมฝีปากและเลื่อนไล้เข้าหาอีกฝ่ายราวกับหญิงสาวล้มตัวลงในอ้อมกอดของคนรัก

และนั่นเป็นครั้งแรกที่จำได้ว่า..เขาจูบเอียสันแบบเต็มใจที่สุด

"ได้ยินว่านายกำลังตกที่นั่งลำบากเพราะฉันจริงเหรอ"

เสียงถามเบาๆเรียกให้เขาลืมตา เอียสันคลายอ้อมแขนมองริกิ

"เธอไปรู้มาจากใคร"

"ก็เขาลือกัน"

"หึ..." เอียสันหลับตา "..ทำไม สัตว์เลี้ยง เธอเกิดห่วงฉันขึ้นมาหรือไง"

"บ..บ้ารึไง ฉันไม่ได้ห่วงนาย ฉันกลัวจะมีคนมาฆ่าฉันต่างหาก หลงตัวเองจริงเล้ย! แล้วบอกว่าฉันเป็นคนไง! เป็นคนโว้ย! เรียกฉันว่าริกิ! จะเรียกสัตว์เลี้ยงหาอะไร!"

ประเด็นเป็นอันตกไป ริกิโวยวายเสร็จก็เงียบ รอยแส้ของดาริลคงยังอยู่ในความทรงจำของริกิไม่งั้นคงไม่ยอมเงียบง่ายๆอย่างนี้ เอียสันจำได้ ปีแรกที่ริกิมาเป็นสัตว์เลี้ยงของเขา เขาพูดได้เต็มปากว่าไม่เคยมีตัวผีบ้าอะไรมาอยู่ด้วยแบบนั้นมาก่อนเลย สัตว์เลี้ยงผมดำผิวดำที่ดุและพยศแบบไม่เกรงบลอนดี้หน้าไหนทั้งสิ้น กระทั่งโซ่ร้อยเส้นก็ดูจะน้อยไป แต่ถึงอย่างนั้น ทุกครั้งที่เขาได้สัมผัสริกิ รสชาติของสัตว์เลี้ยงตัวอื่นก่อนหน้านี้ก็ราวกับกลายเป็นสิ่งสูญเปล่าไปหมด

แววตาคู่นี้มีประกายของพลัง ราวกับไฟที่เต้นไหวร้อนแรง มันเผาผลาญเขาแทบจะเป็นเถ้า ลุกลามจนร้อนซ่านไปจนถึงข้างใน มันทำให้เขารู้สึกถึง...ชีวิต

ริคิ เดอะ ดาร์ค... ถูกใจเขานัก

ตอนนี้ที่ริกิยอมให้กอดและนอนอยู่ในอ้อมแขนเขาอย่างนี้ เอียสันก็รู้สึกดีจนบรรยายไม่ถูกแล้ว ไม่ใช่การปราบริกิที่ท้าทายให้ยอมสยบต่อสายแส้และโซ่ตรวนไม่สนุก แต่การได้ริกิมาจุมพิตเขาด้วยตัวเองโดยไม่ต้องบีบบังคับเป็นความรู้สึกที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

ไม่ใช่ไฟ แต่อุ่นซ่านจนอิ่มเต็มไปทั้งอก มันเป็นน้ำที่ท่วมท้นหัวใจ แทบจะล้นรินออกมาทางดวงตา

'คุณรักเขา..มากถึงขนาดนั้นเลย?'

คัทเสะเคยถาม ในตอนนั้นเขารู้...แต่ไม่อาจจะพูดออกมาได้ กลัว... ว่าถ้าพูดแล้ว จะต้องสูญเสีย ตัวเขารู้ดี ถึงเขาจะไม่อยากเถียงเรื่องริกิอีกแล้ว เขาทำงานในฐานะบลอนดี้ได้ดีสม่ำเมอ เพื่อป้องกันทุกความเป็นไปได้ที่ใครจะหาเหตุมายุ่งกับชีวิตส่วนตัว แต่เขาก็รู้อยู่แก่ใจ...จูปิเตอร์ไม่มีคำเตือนรอบสอง

พายุใหญ่ตั้งเค้าอยู่ที่ไหนสักแห่ง ใกล้เข้ามา และจะพัดคร่าไม่เขาก็ริกิ..หรือไม่ก็เราทั้งคู่ บลอนดี้กับมองเกรล

โลกนี้ ไม่มีที่ไหนที่เราจะอยู่ด้วยกันได้อย่างสงบสุขเลยหรือ

เสียงของราอูลดังสะท้อนอยู่ในโสตประสาทอันวังเวง

'ถ้าฉันเป็นจูปิเตอร์ ฉันจะทำแบบนี้'

ตัวหมากดำถูกบดขยี้เป็นผุยผง

ซ้อนทับกับภาพริกิจมกองเลือด

"อืม.."

ริกิครางเบาๆขณะขยับตัวให้สบายๆ ลมหายใจเป่ารดไหล่เขาตรงที่ริคิซบ มือผิวเข้มของมองเกรลหนุ่มวางทาบอยู่บนแผ่นอกขาวจัดเหมือนอยากจะรับรู้จังหวะหัวใจ น่าแปลก...เขาไม่รู้สึกขยะแขยงริกิแม้แต่น้อย ไม่รู้สึกถึงช่องว่างระหว่างบลอนดี้กับมองเกรล ไม่เคยรู้สึกว่าการถอดถุงมือสัมผัสร่างกายนี้เป็นเรื่องแปดเปื้อน แต่ความรู้สึกเหล่านี้กลับทำให้เวลาของเราสองคนนับถอยหลัง

พายุตั้งเค้าอยู่ที่ไหนสักแห่งข้างนอก... แต่ไม่ว่ามันจะมาเมื่อไร เอียสันปรารถนาที่จะให้เหยื่อของมันเป็นเขา คนที่ดึงริกิเข้ามาสู่กรงขังและล่ามโซ่ตรวนให้... ไม่ใช่ริกิเสียเอง

ริมฝีปากประทับบนเรือนผมสีรัตติกาล กระซิบข้างหูคนที่ผล็อยไปหลับไปแล้วแผ่วเบา


"ถ้าไม่เรียกสัตว์เลี้ยง ฉันก็คงเรียกเธอไม่ได้ตลอดไป"

หากชีวิตเป็นเกมที่ต้องเล่นอยู่ในกรอบกติกา ตัวเขาก็เหมือนกับวันนั้นที่เล่นกับราอูล เกมที่ชิงชัยขับเคี่ยว จบด้วยการแทงลูกสนุ้กออกนอกกรอบโต๊ะปะทะกับแชนเดอเลียร์แตกกระจายเป็นเสี่ยงๆนับร้อยพัน และเป็นเขา...ที่จะต้องโดนเศษแก้วทิ่มแทงทั่วกาย


ถ้อยคำที่ต้องห้ามไม่ว่ายามหลับหรือตื่น อยู่หรือตาย มีเพียงคำเดียวบนปลายลิ้นที่คงพูดกับเธอไม่ได้

'ถ้าสมมติฉันบอกว่ารักริกิ... นายจะหัวเราะรึเปล่าล่ะ'

You lit me up like the sun lights up the moon

And that feeling I felt then

Every day it comes again

It feels my heart completely

You mean everything to me

And I'm in love with you forever

I'm in love with you forever

I'm in love with you forever till I die

We're always going to be together

I'm never gonna leave you never

I'm in love with you forever till I die

Rain or shine

I am yours, you are mine

****

จบบบบค่า

จบง่ายจริงๆก็ไม่มีอะไร เป็นความคิดถึงเรื่อง Ai no Kusabi ล้วนๆ 

สำหรับคนที่ไม่เคยดู(ซึ่งคงไม่อ่านมาถึงนี่หรอกมั้ง) เรื่องนี้เป็นอนิเมะเก่าตั้งแต่ปี 1999 โน่นแน่ะค่ะ แต่เป็นหนึ่งในเรื่องที่ยอดเยี่ยมมากๆสำหรับไอซ์

ตามกำหนด อนิเมะจะทำ Re-make เสร็จในเดือนกันยายน 2009 แต่จนบัดนี้ครึ่งเดือนแล้วไอซ์ยังไม่เห็นวี่แววสมบูรณ์ เห็นเขาว่าจะมี13ตอนแน่ะ เหอๆดูกันให้ชุ่มปอดตาแฉะ (รอต่อไปด้วยใจอดทน) ถือว่าเขียนเล่นเพื่อบูชาให้มันออกมาปรากฏโฉมในยูทูปสักทีน่อ 55 (แต่ดูแล้วไอซ์ชอบลายเส้นอันเก่ามากกว่า สวยดี)

เครดิต เพลงตอนจบนี้คือ In Love with You Forever ของ Elliott Yamin ค่ะ

ปล. ไม่เคยเขียนอะไรสั้นขนาดนี้มาก่อนเลยยกเว้นตอบข้อสอบ เอิ๊กกกก

ปิดเทอมแล้วววววววววววววว โย่ว ได้เวลาพักผ่อนสำเริงสำราญใจสักที หลังเครียด(?)กับการสอบเป็นเวลานาน -- คะแนนเน่าแน่ๆอยู่แล้วไม่ต้องเดา กระซิกๆIason&Riki มากเลย! ช่วงวันหยุดที่อ่านหนังสือสอบไอซ์ก็แอบเปิดอนิเมะดู เฮ้อ ดูแล้วกลับไปจิ้นในฝันทุกทีสิน้า~ ถ้าเทียบกับตอนดู Junjou Romantica หรือ Okane ga Nai ไอซ์ว่ามันคนละฟีล มันไม่ได้น่ารักๆแต่ว่ามัน...เฮ้อ เรียกว่าซึ้งได้เปล่าน้อ(?) เอียสันกับริคิตอนที่กลับมาเจอกันหลังปล่อยไป1ปีค่า (อาจจะไม่ค่อยดีต้องขออภัยมิได้ขัดเกลาน่อ /(_ _)\) เนื่องจากRemake version 2009 ยังไม่ปรากฏให้ดูกันถ้วนหน้า จึงขอเขียนระบายความคิดถึง (โอมเพี้ยง จงออก จงออก)

หมายเหตุ: ดูเหมือนทั้งเอียสันกับริคิจะออกนอกธีมออริมากเลย 55

====================


ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านฟิคกากๆนี้ค่ะ *โค้ง* ตอนเขียนนี่เป็นสามปีก่อน ปัจจุบันถ้าใครไม่ทราบ อนิเมรีเมคออกมาเรียบร้อยแล้วนะจ๊ะ :)

disclaimer: Ai no Kusabi เป็นผลงานของเรอิโกะ โยชิฮาระ พวกคำพูด quote ในฟิคนี้ เอามาจากตัวบทในอนิเมรุ่นแรกครับผม