ด้วยรัก...

ด้วยรัก...

บางครั้งความรักก็เป็นเหมือนเรื่องตลกที่ไร้ซึ่งความขบขัน

มีรัก มีเศร้า          มีรัก มีเห็นแก่ตัว

 มีรัก มีเสียสละ     มีรัก มีความโลภ . . .

ความรักนั้น มักเป็นเรื่องราวที่ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงได้เสมอ

และในครั้งนี้ก็เช่นกัน ความรักจะพัดพาเราไป : )

.

.

.

            “เราคือเลดี้แอนเดรีย มักดาเลเนียน เธอล่ะเป็นใคร?” หลังจากที่นำตัวอีกฝ่ายออกมาจากพุ่มไม้ เด็กสาวตัวน้อยก็พูดด้วยน้ำเสียงถือดีกับฝ่ายตรงข้ามที่อยู่ในสภาพมอมแมม

            “ผม . . ฮึก . . โดมินิก . . ออ ..ออร์ติสซ์ ครับ” เขาตอบกลับทั้งที่มีน้ำตาขังอยู่ด้วยความหวาดกลัว

            “. . .?”

            “อย่ารังแก. . . ผมเลย . .นะ . . .นะครับเลดี้” โดมินิกช้อนตามองคนที่ยืนอยู่ด้วยความหวาดระแวง แม้ตัวเขาจะไม่รู้จักเลดี้น้อยคนนี้และสายตาเธอที่มองตัวเขาด้วยความฉงนก็น่าจะเช่นกัน แต่ใครจะไปรู้หากเธอเป็นหนี่งในเพื่อนของพี่โดโนแวนคงจะต้องมาเพื่อร่วมแกล้งเขา เพราะไม่ว่าใครก็มักจะเห็นเขาเป็นของที่ใช้เล่นสนุกเสมอ

            “งั้นหรอ? ถ้าอย่างนั้นล่ะก็ไม่ต้องกลัวนะฉันจะดูแลเธอเอง เพราะฉันคือเลดี้แอนเดรียไงล่ะ!!” เธอเอื้อมมีไปลูบหัวของโดมินิกที่สะดุ้งตัวเมื่อรับรู้ถึงการวางมือลงไปบนเส้นผมนุ่ม ที่ทำลงไปนั้นด้วยความนึกถึงเพียงว่าเพราะหากเป็นเธอเองจะมีท่านพี่ดีด้วยเสมอ แต่นี่คงเป็นน้องของเจ้าโดโนแวนตัวป่วนที่ชอบแกล้งคน ถ้าดูแลกันไม่ดีแล้วล่ะก็ . . .  เธอจะขอคุณพ่อเอาเขากลับบ้านไปเอง!!

.

.

.

               เมื่อเวลาผ่านไปแสงเทียนได้ยังคงพริ้วไหวท่ามกลางความมืด ประตูห้องของเธอได้ถูกเคาะและเขามาโดยไม่ได้รับอนุญาตจากหญิงสาวที่คิดมาเสมอว่าเป็นเพื่อนกันโดยไม่ถือยศศักดิ์ และคิดว่ารู้จักกันดีในหลายอย่างจนกระทั่งวันนี้. . .

                 “แอนเดรีย. . . ฉันขอโทษจริงๆ” เธอได้เดินเข้ามาหาแอนเดรียในห้องด้วยใบหน้าที่เศร้าหมอง แววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ซึ่งตั้งใจจะมาขอโทษจากใจจริง

            “โคล เธอรักโดมินิกสินะ” แอนเดรียพูดขึ้นเสียงเบาเป็นเหมือนคำถามที่รู้คำตอบอยู่แล้ว โดยที่สายตายังคงจับจ้องไปยังนอกกหน้าต่างไม่สนใจผู้มาเยือนเท่าที่ควรเหมือนเมื่อก่อน

            “แอนเดรีย ฉันรู้ตัวว่าผิดจริงๆ ฉันควรที่จะไปจากเธอและเขาแต่ว่า . .ความรู้สึกของฉันมัน. . .” น้ำตาของโคลเริ่มหยดลงด้วยความเสียใจที่ไม่สามารถบังคับความรู้สึกตนเองไว้ได้ ทำให้เป็นการหักหลังเพื่อนที่ดีต่อเธอเสมอ จนเสียงสะอื้นผ่านไปครู่ใหญ่เสียงของแอนเดรียก็ดังขึ้นอีกครั้ง

            “ไม่เป็นไร. . . เธอไม่ผิดหรอกโคล ผู้หญิงอย่างเรามักจะอ่อนไหวกับความรู้สึกรักเสมอ ฉันจะหาทางออกที่มีความสุขสำหรับพวกเรา” แอนเดรียพูดกับโคลและเข้าไปกอดปลอบใจ ใช่ เธอรู้ว่าครั้งนี้ไม่ว่าจะเธอ โดมินิกหรือว่าโคลก็ไม่มีใครผิดเพราะมันเป็นเรื่องของความรู้สึก คนเรามักเห็นแก่ตัวเมื่อเริ่มที่จะรักและอยากครอบครองไว้คนเดียวในที่สุด ผิดกันแค่ผู้หญิงสามารถรักและมอบใจให้ใครได้แค่คนเดียว แต่ผู้ชายนั้น . . . อาจจะมอบความรักให้กับหญิงสาวมากกว่าหนึ่งคน

            “ถ้าอย่างนั้น มันอาจจะเห็นแก่ตัว แต่ฉัน . . . ขอแค่ได้เห็นเขาไปเรื่อยๆได้ไหมแอนเดรีย”

            “ได้แน่นอน” แอนเดรียตอบกลับด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน แต่นันย์ตาเต็มไปด้วยความสั่นไหว เพราะเธอรู้ว่านอกจากโคลจะรักโดมินิกแล้ว เขาก็รักโคลเช่นกัน เพื่อความสุขของโดมินิกแล้วฉันไม่เป็น ไม่เป็นไร ใช่ . . . ฉันไม่เป็นไร เราสามคนจะได้อยู่ด้วยกัน 

.

.

.

                “เลดี้แอนเดรีย พอเถอะ! คุณไม่เป็นแม้แต่ตัวของตัวเองแล้วด้วยซ้ำ!” ลูเซียนตวาดเธอเสียงกร้าวอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนเพราะการกระทำครั้งนี้มันมากเกินไป มากกว่าที่เขาจะเข้าใจได้ นี่ไม่ใช่แม้แต่คนที่เขารู้จักมาตลอดสิบปีด้วยซ้ำ

            “แล้วยังไงล่ะ? เราดูเป็นคนเลวร้ายในสายตาเธอด้วยสินะ ที่ทำลงไปมันผิดตรงไหนกัน เรารักพวกเขา ให้โอกาสพวกเขา พยายามเพื่อพวกเขา แล้วดูสิ่งเกิดขึ้นกับเรา เฮอะ!” ใบหน้าของแอนเดรียแปลกมากขึ้นเรื่อยๆ กับน้ำเสียงเย้ยหยันปลดปล่อยความในใจออกมา เมื่อพวกเขาคิดว่าถ้ามีเธออยู่และชีวิตไม่มีวันสงบสุข พยายามทำร้ายกัน ครั้งนี้เธอก็จะเอาคืนให้สาสม

            “คุณก็ปล่อยพวกเขาไปสิ นี่มันไม่ใช่ความรักแล้วนะแอนเดรีย”

            “เราเคยปล่อยพวกเขาไปแล้วเธอก็รู้ อีกอย่างนะลูเซียนนี่แหละคือความรัก เพราะรักมากถึงได้แค้น”

            “คุณมันบ้าไปแล้ว” ตอนนี้ลูเซียนเต็มไปด้วยความหงุดหงิด ไม่ว่าจะอย่างไรแอนเดรียถูกความรู้สึกครอบงำมากเกินไปจนไม่สามารถใช้เหตุผลด้วยได้ เขาไม่อยากเห็นหญิงสาวที่ดูแลมาแต่เด็กแหลกสลายไปมากกว่านี้ด้วยผู้ชายที่ไม่มีค่าพอแค่คนเดียว

            “ใช่ เรามันบ้า คนที่ไม่เคยมีความรักอย่างคุณไม่มีวันเข้าใจหรอก” เธอส่งรอยยิ้มให้ลูเซียน เพราะรู้ว่ายังไงเขาก็ไม่มีวันเข้าใจความรู้สึกของเธอ ยังไงก็ตามต่อให้เธอต้องตายทั้งโดมินิกและโคลจะต้องจำเธอไว้ตลอดไป!

            “. . .” ลูเซียนได้แต่ยืนก้มหน้าอย่างเงียบงั้น ไม่รู้ว่าทำไมในความเย้ยหยันเขากลับสัมผัสได้ถึงความเศร้าจากสีหน้าทั้งหมดของแอนเดรีย และเธอก็คงไม่รู้ว่าเขานั้นเข้าใจในความรักมากกว่าที่เธอคิดนักเพียงแต่พวกเราเลือกหนทางที่จะรักและทำให้คนที่รักมีความสุขต่างกัน เท่านั้นเอง. . .

สถานะ : เปิดชั่วคราว ลองจัดการหน้านิยายบนเว็บให้ดูรู้เรื่อง

เปิดเรื่อง : 3/10/61

การลงนิยาย : ยังไม่ลง

คุยกัน

          สวัสดีทุกคน ตอนนี้นิยายอยู่ในสภาวะเปิดชั่วคราวเพราะต้องการจัดรูปแบบหน้าบนเว็บเด็กดี เพราะต้องการจัดลองต่างๆดู ใครเปิดลองอ่านบนหน้าเว็บ คนเขียนของสอบถามหน่อยว่าพอดูพออ่านรู้เรื่องไหมคะ ในตัวอักษรหรือการจัดหน้าแบบนี้? (ปกติช่วงหลังมานี้เราสิงตัวอ่านอยู่แต่ในแอพ แต่ก็อยากให้บนเว็บอ่านได้สบายตา)

          นิยายเรื่องนี้จะค่อยๆเล่าตามช่วงอายุยึดที่แอนเดรียเป็นตัวหลัก เรื่องนี้นับเป็นการฝึกเขียนของเราคงมีอะไรหลายๆดูมึนๆไปบ้างแต่หวังว่าทุกคนจะชอบกัน ;))

ด้วยรัก...

อยากเขียนเท่าฟ้า แต่ความขี้เกียจเท่าจักรวาล

writer : Rongka

ขอบขอบคุณ THEME จาก : https://writer.dek-d.com/uess/story/view.php?id=1146578

B
E
R
L
I
N
?