ตอนที่ 28 : [Re] ตอนที่ 25 จู่ๆก็ได้....มาซะงั้น!!?
บทที่ 3 ความสนุกเป็นเรื่องที่ขาดไม่ได้
ตอนที่ 25 จู่ๆก็ได้....มาซะงั้น!!?
ไม่รู้ผ่านมานานเท่าไหร่แล้ว ฉันยังคงยืนอยู่ในห้องนอนตนเองเพื่อแต่งตัวออกตามนัดที่ให้คุณบาร์ดไว้ และเพราะอีกฝ่ายเดินทางมาไกลจึงจำเป็นต้องเรียบร้อยเลยใส่เป็นแบบเดรสยาว ในมือถือเจ้าฮู้ดสีดำซึ่งไว้ใช้ปกปิดตนเองเพื่อป้องกันภัยตลอดเวลาหนึ่งปีกว่านี้
ตอนแรกก็เป็นแบบธรรมดา ทว่าตอนนี้พัฒนาขึ้นจากฝีมือคุณอาเรีย จากเดิมเป็นผ้าคลุมติดฮู้ดสีดำปกติทั่วไป กลายเป็นผ้าคลุมสีขาวตรงชายผ้าสีฟ้าติดระบาย ตรงที่ดึงฮู้ดมีพู่กลมๆ สีขาวสองอัน ตัวผ้าเหมือนหนาแต่กลับสวมใส่สบาย จะใส่หน้าหนาวหรือหน้าร้อนก็ได้ไม่มีปัญหา!!
จะใส่ดีไหมนะ?
หรือว่าจะไม่ใส่ดี?
ดูยังไงตอนนี้คนในเมืองส่วนใหญ่ก็น่าจะรู้เรื่องที่ฉันมีผมสีขาวจากพ่อค้าแม่ค้าขายอาหารบ้างแล้ว อืมมม... เอาไงดีเนี่ย
“เอาเถอะ ใส่กันความวุ่นวายละกัน”
ว่าจบก็สวมปิดผมเหมือนทุกที
จึงค่อยเดินไปนั่งที่โต๊ะเครื่องแป้งแบบเจ้าหญิงฉบับอัพเกรดแล้ว สไตล์ยุโรปที่เคยเห็นในภาพยนตร์บ่อยๆ ด้วย ถึงจะไม่ค่อยได้แต่งหน้าก็เถอะ แต่มันก็อยากมีนี่นา~
ไหนๆ ก็ลองใช้ลิปตัวใหม่ที่คิริกะเป็นคนประดิษฐ์ละกัน...
หยิบตลับลิปสติกขึ้นมา ใช้นิ้วก้อยปาดทาลงบนปากของตนเอง ลิปสติกสีชมพูฉ่ำดูสดใส
หวา... มันชมพูเกินไปหน่อยรึเปล่านะ ถึงมันจะดูน่ารักก็เถอะ
....
เอาเถอะ ลองเสี่ยงไปทั้งอย่างนี้ละกัน
เก็บตลับลิปสติกก่อนจะลุกขึ้นออกจากห้องนอน ตรงหน้าประตูวาร์ปเซโลบินรออยู่ เพราะอีกฝ่ายรู้จักกับมังกรของกิลด์มาสเตอร์คนนั้นเลยให้ไปแทนพิโอล่ะนะ
“พร้อมมั้ยเซโล”
‘พร้อมเสมอครับมาสเตอร์’
ยกมือลูบหัวเจ้าม้าเพกาซัสตัวน้อยและก้าวขึ้นไปยืนอยู่บนแท่นวาร์ป เซโลก็บินมุดเข้ามาในฮู้ดเพื่อเกาะไหล่ฉัน
◌
วู้ม—!!! คราวนี้เปลี่ยนจากบริเวณใกล้ดันเจี้ยน เป็นตรอกซอยข้างๆ กิลด์แทน บางคนจำได้เพราะผ้าคลุมติดฮู้ดที่มีเอกลักษณ์เลยมีก้มโค้งให้บ้าง ฉันเองก็โค้งตอบกลับไปเช่นกัน
“อ๊ะ มาแล้วเหรอคะท่านสโนว์~”
“ขอโทษที่มาช้านะคะคุณคาเรน”
เดินไปช่องแลกเปลี่ยน B ที่คุณคาเรนโบกไม้โบกมือให้อยู่
“แหม ช้าอะไรกันคะ ท่านสโนว์มาตรงเวลาเลยต่างหากล่ะ”
“เอ่อ... ตรงที่ว่านี่ช้าไป 10 นาทีแล้วนะคะคุณคาเรน”
ให้ตาย ทำไมฉันกะเวลาโลกนี้ไม่เคยถูกเลยเนี่ย!!
“ไม่ค่ะไม่ช้าจริงๆ ตอนนี้กิลด์มาสเตอร์เองก็กำลังคุยงานกับอีกฝ่ายยังไม่เสร็จเลยค่ะ ถ้ายังไงเดี๋ยวจะขึ้นไปรายงานให้นะคะ ....นี่เจ้าน่ะ มาทำตรงนี้แทนที!”
คุณคาเรนตะโกนเรียกพนักงานกิลด์อีกคนให้มาทำงานแทน ผู้หญิงคนนั้นก้มโค้งให้ฉันนกใหญ่ ฉันเองก็โค้งให้หล่อนเล็กน้อยก่อนถอยออกมาจากตรงนั้น
แล้วระหว่างนี้ทำอะไรดีล่ะเนี่ย?
‘มาสเตอร์สนใจดูภารกิจของพวกนักผจญภัยดีไหมครับ?’ เซโลเสนอ
เอ้อ น่าสนใจดี!
ตั้งแต่มากิลด์ก็ยังไม่ได้สนใจเรื่องภารกิจอะไรบนป้ายนั่นสักนิดเดียว เลยก้าวเท้าฉับๆ ตรงไปยังป้ายกระดานภารกิจประจำกิลด์ กระดานขนาดใหญ่เต็มไปด้วยกระดาษปักหมุดเอาไว้นับร้อยๆ แผ่น
เอ... ใบนี้ให้ลงดันเจี้ยนอาชูร่าของคุณกิลเบิร์ตชั้น 50 เพื่อหาสมุนไพรชั้นยอดมารักษาคน จากแพทย์ประจำเมือง
อ๊ะ มีให้ลงดันเจี้ยนอาชูร่าเพื่อหาดอกการ์เน็ตโรสด้วยแฮะ?
นี่ก็ลงดันเจี้ยนอาชูร่าชั้น 70 ฆ่าบอสประจำชั้น เพื่อวัตถุดิบมาทำชุดเกราะ หวา... เล่นฆ่าบอสแบบนี้พวกนักผจญภัยจะไม่แย่เอาเหรอ!?
โอ้— มีให้เดินทางไปดันเจี้ยนเซเรเนดของคุณนิกซ์ด้วย!! ไหนๆ ประกาศหาผู้กล้าลงไปดันเจี้ยนชั้น 200 เพื่อหา...อะไรเนี่ย มิธริล?
แร่มิธริลนี่มีจริงเหรอเนี่ย นึกว่าจะมีแต่ในนิยายซะอีก อ่ะ...ไม่สิ ฉันอยู่ต่างโลกนี่นา แร่มิธริลนี่คงเป็นเรื่องปกติเลย ลืมไปได้ยังไงเนี่ย สงสัยมัวแต่ห่วงกินล่ะมั้งเรา ฮ่าๆๆๆๆ
เดินอ่านเดินหาดีๆ ก็เจอใบว่าจ้างของดันเจี้ยนเอดาลินของพี่เมเดีย ดันเจี้ยนโกเวอร์ของคุณอาริโอด้วยแฮะ
นี่ก็ด้วย...
นี่ก็อีก...
.
.
.
ยิ่งอ่านใบภารกิจ ยิ่งรู้สึกทึ่ง สมแล้วที่เป็นดันเจี้ยนชั้นแนวหน้าของโลกนี้ทั้ง 4 แห่ง มีแต่ภารกิจลงไปข้างในทั้งนั้นเลย!!!! ภารกิจกำจัดพวกมอนสเตอร์ข้างนอกเมืองก็มี แต่ค่อนข้างน้อย
“นั่นท่านสโนว์นี่!”
“อื๋อ?” หันไปมองตามเสียง “ตายจริง พวกคุณลุคนี่เอง”
“เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้เจอครับท่านสโนว์” คุณลุคกับพวกคนในปาร์ตี้เดินมาโค้งให้ “วันนี้มาประชุมเรื่องสูตรอาหารอีกเหรอครับ?”
“ไม่หรอกค่ะ วันนี้มาเพราะมีคนอยากเจอน่ะค่ะ”
“พอจะบอกได้มั้ยคะว่าใคร?” เปฟก้าถาม
“กิลด์มาสเตอร์แห่งหนิงเหอน่ะค่ะ”
“....... อะไรนะคะ—!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ” สองสาวประสานเสียง
อู๊ยยยย—!!! จะตะโกนเสียงดังทำไมเนี่ย!!!! ถึงจะทำเป็นนิ่งแต่ในใจนี่บ่นเป็นล้านคำ เล่นตะโกนใส่หน้าจะจะ อย่างนี้!! ขนาดคุณลุคกับคุณเอเลนอสยังกุมหูเลย!!
“ทะๆๆๆๆๆ ท่านสโนว์กำลังจะไปเจอเขาเหรอคะ!!!”
คุณลอร่ารีบพุ่งมาหากุมมือฉันอย่างเร็ว!
เจ็บๆๆๆๆ!!! อย่าบีบแบบน้านนน!!! มันเจ็บนะ (เว้ย) !!!
“ล ลายเซ็น!! ฝากขอลายเซ็นด้วยค่ะ!!! ร หรือไม่ก็ผม!! ขอแค่เส้นผมเส้นเดียวก็ได้!!!!”
“ห หา?”
“ข้าด้วยค่ะ!!! ขอด้วยนะคะท่านสโนว์!!! ได้โปรดเถอะค่ะ—!!!!” คุณเปฟก้าก็ไม่น้อยหน้า พุ่งมากุม ไม่สิ บีบมือฉันอีกคน!
ว้อทเดอะ! อะไรกันเนี่ย!?
สีหน้าทั้งคู่ตอนนี้คือดูคาดหวังมาก แถมใบหน้ายังแดงระเรื่อ ดวงตาเป็นประกายอย่างกับหลุดมาจากการ์ตูนสาวน้อยตาหวานอย่างไรอย่างนั้น เกิดอะไรขึ้นเนี่ย!?
“ท่านสโนว์ครับ คือ...ถ้ายังไงอย่าพูดเรื่องเขาขึ้นมาจะดีกว่านะครับ...” คุณลุคขยับเข้ามากระซิบ “สาวๆ ในเมืองนี้เองก็หลงเสน่ห์เขาเยอะเช่นกัน...”
โอ้ให้ตายเถอะค่ะ...
นี่นอกจากอาณาจักรชีน่าแล้วยังลามมาถึงที่นี่ด้วยเหรอ!?
ยิ่งพูดยิ่งอยากเห็นว่าหน้าตายังไงแล้วเนี่ย!!! แต่เอ๊ะ บางทีฉันอาจจะไม่หลงเขาก็ได้นะ หนุ่มหล่อที่เคยเจอมา...
...
อืม... ก็เยอะพอควร
จะคุณกิลเบิร์ต คุณเวียก็ SSR โชเอย์น้อยของฉันเองก็ต้อง SSR แต่ถึงไม่ SSR ยังไงก็น่ารักอยู่ดี คุณนิกซ์ไม่เคยเห็นหน้า แต่สโนว์สัมผัสได้ว่าต้องระดับ SSR หรือบางที...อาจจะมากกว่านั้น
นี่คือการคาดเดาทั้งสิ้น!!!
“ท่านสโนว์ค๊า~ กิลด์มาสเตอร์ให้มาตามค่า~”
“อ๊ะ ค่ะ งั้นขอตัวก่อนนะคะทุกคน”
“ฝากด้วยนะคะท่านสโนว์!!”
“เอ่อ... ไม่รับประกันนะคะคุณลอร่า”
เจ้คะ เจ้จะมาฝากความหวังแบบนี้ไม่ได้นะคะรู้มั้ย!!
เดินตามคุณคาเรนมายังห้องของกิลด์มาสเตอร์ประจำกิลด์ จะว่าไป...ตั้งแต่เช้าแล้วคุณคาเรนดูอารมณ์ดีกว่าทุกที แถมยังแต่งหน้าทาปาก ทำเล็บ ทำผมซะสวย เอ...นี่เพราะกิลด์มาสเตอร์แห่งหนิงเหอรึเปล่านะ?
ยิ่งคิดยิ่งเหนื่อยใจนัก...
‘ไม่ต้องกังวลไปนะครับมาสเตอร์’
อื้ม ขอบคุณที่เป็นห่วงนะเซโล... ตอบอีกฝ่ายผ่านโทรจิตพร้อมลูบหัวเจ้าเพกาซัสตัวน้อยที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าคลุม
ก๊อกๆ
“ท่านบาร์ดคะ ท่านสโนว์มาถึงแล้วค่ะ”
‘ให้เข้ามาได้เลย’
เสียงคุณบาร์ดตอบจากข้างใน คุณคาเรนเองก็เตรียมจะเปิดประตูให้ฉันเข้าไป ถึงจะเตรียมใจไว้ก็เถอะแต่มันก็ตื่นเต้นอ่ะ!!!
แอ๊ด— บานประตูเปิดออก เมื่อก้าวเข้าไปข้างในห้องทำงาน เบื้องหน้าคือโซฟาสามที่นั่ง 2 ตัว โต๊ะกลาง ลึกเข้าไปหน่อยคือโต๊ะสำหรับนั่งทำงานของคุณบาร์ดแน่ บนโต๊ะมีลูกแก้วสำหรับติดต่อฉัน อีกทั้งในห้องมีต้นไม้ตกแต่งโดยรอบ เรียกได้ว่าเป็นห้องที่เหมาะสำหรับเขาสุดๆ
แต่ประเด็นที่ต้องสนใจไม่ใช่ภายในห้องน่ะสิ!!
นี่คือหลีกเลี่ยงที่จะมองสุดๆ เลย!!!
ขออนุญาต ทำใจก่อนจะมองแปบ ข... ขอซัก 10 ไม่สิ 5!
ขอทำใจ 5 วิ!!!!
5
4
3
2
1
โอเค!! พร้อม!!!
ยอมมองบริเวณโซฟานั่น ฝั่งหนึ่งคือคุณบาร์ดนั่งอยู่ และอีกฝั่งนั้น...ทำเอาฉันผงะไปพอควร
ชายหนุ่มผมสีดำยาวแสกกลางรวบผมมัดครึ่งหัวผูกด้วยเชือกสีฟ้ายาวติดที่ห้อยสีทอง ใบหน้านั่นเรียกได้ว่างดงามนัก ดวงตาสีม่วงราวอเมทิสต์เม็ดงาม หางตาแต้มด้วยสีชาดขับให้ใบหน้านั่นสวยงามยิ่งขึ้น ทั้งกลางหน้าผากยังมีแต้มจุดสีชมพูอ่อนคล้ายดอกไม้
ไม่ ไม่พอ ยังไม่จบ!!! นี่แค่หน้านะ!!! ส่วนชุดนี่อย่างกับหลุดมาจากนิยายจีนที่เคยอ่านหรือไม่ก็ในละครกำลังภายในของจริงเลย!
ตัวด้านในสีขาวทับด้วยชุดสีไพลินขอบสีน้ำทะเลตัวขอบแขนเสื้อกว้าง ที่เอวเหมือนมีเกราะหรือผ้าคาดเอวอะไรสักอย่างนี่แหละแยกไม่ออกอ่ะว่าผ้าหรือเกราะ คือมันเรียกว่าอะไร๊—! ความรู้เกี่ยวกับจีนนอกจากอาหารทั้งหมดเป็นศูนย์ค่ะ!!
แล้วก็คาดด้วยเข็มขัดสีดำมีเชือกสีฟ้ามัดอยู่ที่เอวด้านซ้าย เอ... กลมๆ นั่นหยกใช่มั้ย ถึงจะเป็นสีขาวก็เถอะ เชือกนั่นพันยกอยู่ แล้วก็มีพู่ห้อย ปิดท้ายด้วยเสื้อคลุมสีดำลวดลายสีขาวไร้แขน
บนตักมีลูกมังกรสีขาวตัวหนึ่งนอนหลับอยู่
เหนื่อยค่ะ เหนื่อยกับการวิเคราะห์ชุดเขาเหลือเกิน!!
เพราะอย่างนั้นแหละถึงได้รู้...
ว่าสาเหตุความดี๊ด๊าของเหล่าหญิงสาวนั่นน่ะมันไม่น่าแปลกใจเลย แถมข่าวลือที่เซโลบอกนั่นอีก ยิ่งไม่แปลกใจกว่าเดิม....
ก็เขาหล่อจริง—!!!!!!!
คือแบบไม่ใช่หล่อแบบหล่อมาดแมนนะ แต่หล่อแบบรูปงาม หนุ่มรูปงามของแท้เลย—!!!!!!! เข้าใจแล้วว่าทำไมพวกคุณลอร่าถึงอ้อนวอนร้องหาความรักความเมตตา (?) ขนาดนั้น!!! นี่ระดับ SSR เลยนะ!!!
ประเด็นคือท่านคะ ท่านจะมาหาหนูทำม๊าย—!!!!
[ประมวลผลการวิเคราะห์ภายใน 10 วินาทีหลังจ้องหน้า...]
“ท่านสโนว์เชิญนั่งครับ”
“!!! อ ค ค่ะ...”
เผลอสะดุ้งตัวโยนก่อนจะรีบเข้ามานั่งบนโซฟาให้ไว ตอนสะดุ้งเมื่อครู่ทำเอาอีกฝ่ายขำเล็กๆ ฉันก็ได้แต่หัวเราะแก้เก้อไป...
ดันเผลอหลุดแสดงอาการออกมาจนได้แฮะเรา...
รีบเปิดเรื่องคุยก่อนดีกว่า...
“ดันเจี้ยนมาสเตอร์แฟนตาเซีย สโนว์ ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก” ว่าพลางคลี่ยิ้มบางให้
“ข้ากิลด์มาสเตอร์แห่งหนิงเหอ หลี่ เหวินหนิง”
แถมรอยยิ้มนั่นก็เจิดจ้าซะเหลือเกิน ถ้าหยิบแว่นกันแดดขึ้นมาใส่นี่ผิดมั้ยคะเนี่ย?
“ส่วนข้างหลังนี่...”
“หลิ่ว จิ่นสือ ขอรับ” เขาว่าพลางก้มโค้งให้
โอ้ว้าว... ใช่คำว่าขอรับด้วย!!
จะว่าไป...พึ่งสังเกตเห็นแฮะว่ามีคนยืนอยู่ข้างหลังด้วย
หลิ่ว จิ่นสือ มีหน้าตาหล่อเหลาคมคายผมสีดำชี้ฟูมัดรวบสูง ตาสีดำ เสื้อผ้าออกไปโทนสีขาวกับเทา ติดเกราะไหล่ มีกระบี่เหน็บอยู่ที่เอว คล้ายนักรบเลย จะว่าไปที่เอวก็มีพู่ห้อยแต่ไม่มีหยกแฮะ?
แต่จะว่าไป...สายตานั่นที่แอบจ้องฉันมาคืออะไรคะ
จะหาเรื่องเหมือนคุณกิลเบิร์ตตอนนั้นเหรอ?
ไม่เอา ไม่ดี...
ถ้าเกิดตะคอกใส่แล้วเซโลส่งข้อความไปพวกเการ์เข้าล่ะก็คนที่เหนื่อยคือฉันนะคะ—!!
“ข้านึกว่าท่านจะปฏิเสธคำเชิญของข้าเสียแล้ว”
“อ่ะ ไม่หรอกค่ะ ใครจะกล้าปฏิเสธได้ล่ะคะ คุณอุตส่าห์เดินทางมาตั้งไกล”
หลังจากตอบตกลงไปครั้งนั้น แล้วเปิดแผนที่โลกดู จากจุดที่เซโลบอกนี่ต้องข้ามน้ำข้ามทะเลมา!! ถึงเขาจะใช้มังกรอสูรพันธของตนเป็นพาหนะก็ตาม ก็ถือว่าเขาเดินทางมาไกลของจริง
‘จิ้นหง เจ้าจะเอาแต่หลับเช่นนั้นรึ?’ เจ้าเพกาซัสน้อยเซโลพูดขณะแอบหลบอยู่ในฮู้ด แต่ทำเอาเจ้ามังกรจีนตัวน้อยสะดุ้งตื่นอย่างไว
‘ส เสียงนี่... นายท่านเซโล!?’
“ออกมาเถอะจ้ะเซโล”
พอฉันพูดจบ เซโลก็โผล่ออกมาจากฮู้ดมาอยู่บนโต๊ะกลาง เจ้ามังกรจีนตัวน้อยที่ถูกเรียกว่าจิ้นหงก็กระโดดออกมาจากตักคุณหลี่ทำความเคารพราชันธาตุตนเอง
“ท่านสโนว์สามารถอัญเชิญราชันอัญมณีแห่งแสงสว่างได้เช่นนี้ คงมีฝีมือพอตัว”
“ไม่หรอกค่ะ ไม่ได้มีฝีมืออะไรขนาดนั้น” หัวเราะแห้งๆ
ทั้งหมดทั้งมวลที่เก่งแบบนี้เพราะดวงจับฉลากล้วนๆ
“จะว่าไป...คุณหลี่มีธุระอะไรกับฉันเหรอคะ?”
พูดเข้าปัญหาทันที อยากรู้จริงๆ ว่าขอพบฉันทำไม
“ข้าต้องการปรึกษาเรื่องอาหารภายในดันเจี้ยนของท่าน ราว 2 อาทิตย์ก่อนศิษย์ของข้าได้เดินทางมายังเมืองนี้เพื่อทำภารกิจของกิลด์ในการหาวัตถุดิบจากดันเจี้ยนอาชูร่า นางได้แวะมาดันเจี้ยนท่านพร้อมซื้ออาหารที่ท่านเรียกว่า [เปาะเปี๊ยะสดญวน] มาน่ะครับ พวกศิษย์ของข้าชื่นชอบมันมากจึงคิดเลียนแบบ ทว่ารสชาติค่อนข้างที่จะ...”
“ไม่ได้เรื่องสินะครับ” คุณบาร์ดช่วยเสริม คุณหลี่เองก็พยักหน้าพลางหัวเราะแก้เก้อเล็กน้อย
“ครั้นให้นางกลับมาซื้อ ก็มิมีขายไปเสียแล้ว”
“เอ... ศิษย์ของคุณหลี่มาตอนช่วงไหนเหรอคะ?”
“ยามเซินขอรับ”
“ค คะ??”
‘ช่วงบ่ายสามถึงสี่โมงเย็นเกือบห้าโมงครับมาสเตอร์’ เซโลตอบ
“อ้อ...ขอโทษด้วยนะคะ เปาะเปี๊ยะนั่นขายเฉพาะช่วงเช้าน่ะค่ะ”
“เป็นเช่นนี้นี่เอง”
“แต่ถ้าอยากทำทานกันเองเดี๋ยวฉันเขียนสูตรให้ดีไหมคะ? มันก็ไม่ได้ทำยากอะไรขนาดนั้น”
“ผู้แซ่หลี่ต้องขอรบกวนแม่นางแล้ว”
“ม ไม่หรอกค่ะ”
ยิ่งคุยยิ่งทำตัวไม่ถูกเลยอ่า—!!!
น้ำเสียงการพูดคุยของเขานุ่มนวลมากเลย แถมยังยิ้มตลอดแบบนี้อีก ไม่กล้าทำโป๊ะแตกเลย!!!!
คุณบาร์ดเดินไปหยิบกระดาษมาให้ฉันพร้อมปากกาขนนก ถึงจะไม่ค่อยชินในการใช้ปากกานี่แต่ก็ถือว่าฝึกมาบ้างจึงไม่มีปัญหาอะไร จุ่มน้ำหมึกและเริ่มเขียนสูตรเปาะเปี๊ยะสดญวนให้อีกฝ่ายด้วยความคล่องแคล่ว จริงๆ แล้วฉันไม่เคยกินหรอก แต่ที่ทำเป็นเพราะป้าชอบทำทานเองบ่อยๆ บางทีกลับไปครั้งนี้คงต้องลองทานดูแฮะ
แกร่กๆๆ ...แกร่ก....
“เรียบร้อยค่ะ”
วางปากกาลงและยื่นให้อีกฝ่าย คุณหลี่เองก็รับมาอ่านดู คุณหลิ่วเองก็แอบมองสูตรนั่นเล็กน้อย
“แผ่นเมี่ยงญวนเหรอครับ...?”
“ค่ะ เป็นตัวที่เอาไว้ใช้ห่อทำเมนูนี้ ตอนนี้มีขายที่ซูเปอร์มาร์เก็ตในดันเจี้ยนแฟนตาเซีย ก่อนกลับสามารถแวะไปซื้อได้นะคะ”
“ขอบคุณแม่นางมาก”
“ไม่หรอกค่ะแม่นางอะไรกัน”
ขอร้องเลิกเรียกแม่นางเถอะค่ะท่าน—!! อายจะแย่แล้ว!!
บอกตรงๆ ตอนนี้คือเกร็งมากค่ะ เกร็งสุดอะไรสุด เพราะตลอดเวลาที่เข้ามาในห้องนี่โดนจ้องตลอดเวลาเลย
ทั้งจากคุณหลี่หรือแม้กระทั่งคุณหลิ่วเนี่ย!!!
“คิก...” คุณหลี่ยกมือแตะปากตนเองเล็กน้อย ขนาดหัวเราะยังดูน่ารักและมีมารยาท “แม่นางสโนว์เป็นอย่างที่ท่านลี่หมิงกล่าวไว้มิมีผิดเพี้ยนแม้แต่น้อย น่ารัก... และมีความเป็นแม่ศรีเรือนยิ่งนัก”
ชมกันตรงๆ แบบนี้ก็เขินนะคะรู้มั้ย—!!!
....
เอ๊ะ
เดี๋ยวนะ...
“ม เมื่อกี้บอกว่า....”
คุณหลี่พยักหน้า “นั่นคืออีกเหตุผลที่ข้าเดินทางมาหาแม่นางถึงที่นี่...”
มาตามที่ท่านลี่หมิงบอก...
“ค คนสุดท้าย... คนสุดท้ายคือท่า—!!!”
‘มาสเตอร์ ใจเย็นไว้ก่อนครับมาสเตอร์!!!!’
เซโลรีบบินมาเกาะหน้าฉันอย่างไว ถ้าไม่โดนยังเอาไว้นะตะโกนลั่นกิลด์ไปแล้ว!! แถมเจ้าตัวก็ยังคงหัวเราะคิกคักดูชอบใจในขณะที่ฉันหวิดจะเป็นลมอยู่แล้ว!!
“ต้องขออภัยที่มิได้บอกตั้งแต่แรก”
“ฉันเอง...ก็ไม่คิดหรอกค่ะว่าจะเป็นคุณ...”
“หมายความว่ายังไงเหรอครับท่านสโนว์ คนสุดท้ายอะไรกัน??” คุณบาร์ดทำหน้างงพอสมควร
“เอ่อ... คือว่า....”
และเพราะฉันไม่ยอมพูดสักที...
“นางได้รับพรจากท่านลี่หมิงว่าด้วยเรื่องคู่ครอง นางจะมีสามีถึง 5 คนด้วยกัน ซึ่ง.... 1 ในนั้นคือข้าเอง”
คุณหลี่ก็เลยอธิบายเองซะเลย...
แน่ล่ะว่าคุณบาร์ดเองก็เกือบจะร้องลั่นเหมือนถ้าไม่โดนคุณหลิ่วปิดปากเอาไว้ โชคดีที่คุณคาเรนกลับลงไปทำงานแล้วไม่อย่างนั้น...
ฮือออ... ไม่อยากจะนึกภาพเลย...
“แล้วคุณหลี่ไม่มีปัญหาเหรอคะเรื่องพรนั่นน่ะ”
“ข้ามิกังวลเลยแม้แต่น้อย ยังรู้สึกยินดีเสียมากกว่า..” ยกชาบนโต๊ะขึ้นจิบเล็กน้อยก่อนคลี่ยิ้มบาง “ที่ภรรยาของข้าคือแม่นาง”
คำพูดหนุ่มหล่อหรือหนุ่มรูปงามช่างเหมือนเป็นคำพูดศักดิ์สิทธิ์นัก ไม่มีคนบอกก็รับรู้ได้อีกว่าตอนนี้หน้าฉันแดงก่ำอยู่แน่ๆ!! ฟันธง!!
“แต่ข้าไม่ยอมรับ” คุณหลิ่วพูดขึ้น
โอเคค่ะ เจอคนค้านแล้วหนึ่ง
“อาสือ...”
“ศิษย์คัดค้านเรื่องนี้ตั้งแรกแล้วขอรับซือจุน!! เมื่อรู้ว่าท่านหมั้นหมายกับนาง มิใช่แค่ข้าผู้เดียว เหล่าศิษย์น้องเองก็คัดค้านเช่นกันที่ท่านจะออกจากตำแหน่งเพื่อมาอยู่ที่นี่!!!!”
“ถึงกระนั้นข้าก็ยังคงไม่ถอนคำพูดของตน”
“แต่ว่า—!!!!”
“นี่คือสิ่งที่เหวยซือตัดสินใจแล้ว”
.....
ขออนุญาตจับผิดในประโยคเมื่อครู่ได้ไหมคะ...
“คุณบาร์ดคิดเหมือนฉันรึเปล่าคะ...”
“ครับ ข้าเองก็ตกใจเหมือนกันเรื่องที่ว่าเขาจะย้ายมาอยู่ที่นี่ แต่ในเมื่อเขาตัดสินใจแล้วก็คงจะทำอะไรไม่ได้”
เอ่อ... ไม่ใช่เรื่องนั้นสิคะ
“ขอโทษนะคะทั้งคู่” ยกมือขึ้นเล็กน้อย “ขออนุญาตถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ”
คุณหลี่ยิ้มบางให้ฉัน “ได้สิ เชิญเลย”
“เมื่อกี้... บอกว่าใครหมั้นอะไรนะคะ”
“ก็ซือจุนกับเจ้ายังไงเล่า!!!!!” คุณหลิ่วตะคอกใส่ด้วยความโกรธ
....
โอเค...
ตึง!! คราวนี้เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายหนักกว่าเดิม เท่าที่ได้ยินคือเสียงของเซโล คุณบาร์ดและคุณหลี่
ขอโทษนะคะทุกคน ขออนุญาตสลบแปบ...
ท่านลี่หมิงเจ้าคะ...
ท่านลี่หมิงไม่ได้แค่ส่งเขามาหาแค่เพียงอย่างเดียวคราวหลังก็บอกฉันหน่อยนะคะจะได้เตรียมใจไว้....
ว่าหมั้นหมายฉันให้กับเขาไปเรียบร้อยไปแล้วน่ะ—!!!!
สรุปท่านห่วงฉันหรืออยากแกล้งฉันกันคะเนี่ยยยย!!!!
มาคุยงานดีๆ จู่ๆ ก็ได้คู่หมั้นเฉยเลย—!!!!!!!!!!!
โอ๊ยยยย สโนว์เครียดค่ะ—!!!
◌◌◌◌◌◌◌◌◌◌◌◌◌◌◌◌◌◌◌◌◌◌◌◌◌◌◌◌
[เกร็ดความรู้เล็กน้อย]
ซือจุน คำเรียกอาจารย์ที่ตนเคารพนับถือ
เหวยซือ คำแทนตัวอาจารย์
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
สู้ๆนะคะไรท์ อ่านเรื่องนี้ไม่กล้าอ่านตอนกลางคืน.... อ่านไปหิวไปฮือ เหมือนทรมารตัวเอง55555
เราเองก็ไม่อยากแต่งตอนกลางคืนเพราะมันหิว แต่หัวมันแล่นตอนกลางคืนนี่สิ!! ช่วยเราด้วยยยย 55555 TTwTT