ตอนที่ 10 : 7 : รอยยิ้ม
7
รอยยิ้ม
เฮเฮ!!! เสียงโห่ร้องด้วยความตื่นเต้นดังขึ้นอย่างต่อเนื่องจากพวกชาวบ้านที่กำลังยืนมุงคณะกายกรรมที่เมืองแห่งหนึ่งที่อยู่ห่างไกลจากจักรวรรดิเจิดจรัส ซึ่ง 1 ในคนมุงดูนั้นรวมถึงตัวข้าด้วยเช่นกัน
การแสดงพวกนั้นมีทั้งพวกนางระบำ พวกการใช้กลต่างๆ และการแสดงโยนสิ่งของหรือลูกไฟ
สำหรับพวกชาวบ้านมันคงเป็นเรื่องที่น่าตื่นตาตื่นใจ ยกเว้นแต่...
“เฮอะ! ก็งั้นๆแหล่ะ!ของแค่นั้นข้าก็ทำได้!”
“ทำเป็นพูดดีทำได้จริงเปล่าเถอะ”
“อย่างน้อยก็ทำอะไรเป็นเยอะกว่าพวกชนชั้นสูงละกัน”
“.........” แปะๆๆๆ ไม่พูดแต่ตบมือให้
และอีกนานาเสียงจากคนรอบข้าดังขึ้นไม่หยุดเมื่อเห็นการแสดงป่าหี่พวกนั้น โดย 1 ใน 3 คนนั้นคือเลย์ลา ......ข้าเร็น โคเอน องค์ชายลำดับที่ 1 แห่งจักรวรรดิเจิดจรัส มีตำแหน่งเป็นผู้บัญชาการกองทัพของฝั่งตะวันตก เกิดมา 28 ปีนี้ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาทำตัวอะไรแบบนี้...
[ย้อนกลับไปเมื่อ 7 ชั่วโมงก่อน]
“องค์หญิงครับ!องค์หญิงมีไข้เพราะงั้นห้ามลุกนะครับ!” เสียงคะโคบุนดังขึ้น ทำให้ข้าต้องเดินไปดูกับน้องชายทั้ง 2 ของตนเอง และภาพที่เห็นก็คือน้องสาวคนเล็กพยายามลุกออกจากเตียงของตนเองโดยมีเฟอร์นาลิสจับล็อกตัวไว้ไม่ให้ดิ้นหนี ส่วนคะโคบุนพยายามไกล่เกลี่ย
ทั้งๆที่ใบหน้ายังแดงก่ำเพราะพิษไข้...
“แต่วันนี้ข้าสัญญากับเลย์ลาจังไว้ว่าจะพาออกไปข้างนอกนี่นาาาาา!!”
“.....โคเกียคุจังนอนพักเถอะ....... ไม่เป็นไรหรอก”
“ไม่ได้! สัญญาแล้วห้ามคืนคำ! ข้าต้องทำตามสัญญา... อ๋อย..” ตุบ!
“อะ... องค์หญิง!!!!!”
สุดท้ายก็ต้องวิ่งวุ่นไปทั่วทั้งวัง โคเมย์เลยเสนอทางออกให้คือให้พี่ชายของตนหรือองค์ชายลำดับที่ 1 อย่างข้าไปแทนโคเกียคุ ซึ่งแน่นอนว่าองค์ชายโคฮาค้านแน่นอน โคเมย์เองตอนแรกตั้งใจให้ฮาคุเอย์ไป ทว่าอีกฝ่ายก็ไม่อยู่ และดูเหมือนก็อยากตามไปด้วยแต่ก็ทำไม่ได้เพราะติดธุระ...
แต่เพื่อความสบายใจของโคฮาจึงยอมให้ตามข้ามาด้วย และโคเมย์ก็อนุญาตให้มาเซนตามมาด้วย
[ถัดมาอีก 2 ชั่วโมง ]
โคเมย์เสนอทางออกให้โคเกียคุสบายใจและยอมนอนพักต่อก็จริง แต่ทำไมกะอีแค่ออกมาข้างนอก.... ข้ากับโคฮาถึงโดนสั่งห้ามเอาภาชนะโลหะออกมาล่ะเนี่ย ถึงจะให้เจ้าเฟอร์นาลิสนี่ออกมาคุ้มกันแต่ก็ใช่ว่าข้าจะมั่นใจในฝีมือเจ้าหมอนี่มากนัก แต่ดูเหมือนจะรู้ทันเสียด้วย...
“ข้าขอให้นางมาช่วยครับ...” ผายมือไปทางผู้หญิงคนเมื่อวานนี้
“เจ้า....ที่เป็นคนที่ช่วยโคเกียคุกับเลย์ลาสินะ แล้วก็...” ข้าเพ่งดูอีกฝ่ายนิดๆ ดูหน้าคุ้นๆ
“ข้าชื่อเฟอิซาค่ะองค์ชาย”
“ยัยนี่เป็นคนที่มาตื้อขอให้เปิดเส้นทางการค้าน่ะพี่เอ็น”
“....หืม..” นึกออกล่ะ ผู้หญิงคนนี้ที่โคเมย์เล่าให้ฟังว่ามาตื้อขอให้เปิดเส้นทางการค้าตั้ง 1 ปีเต็ม... ดูเหมือนว่าจะยังไม่เลิกราเสียด้วย ช่างเป็นผู้หญิงที่น่ารำคาญจริงๆ....
“.......ท่านเฟอิซา...” นางหันไปมองรอบๆเมื่อได้ยินเสียงเรียกตนเอง แต่ไม่รู้ว่าใครพูดเลยมาหยุดอยู่ที่เลย์ลา “.......ข้าพูดเองค่ะ...”
“!! จะ... เจ้าพูดได้!! งั้นแสดงว่าตอนนั้นหลอกข้าน่ะสิ!!”
“แล้วเห็นว่านางไม่ได้พูดรึไงยัยทอม”
“ข้าไม่ได้พูดกับท่าน อย่ามาสะเออะค่ะ” นางตอบกลับโคฮา ....ข้าไม่เคยเจอผู้หญิงกล้าหือโคฮามาก่อน เจอครั้งนี้ครั้งแรกนี่แหล่ะ
“ผู้หญิงอะไรไม่เห็นจะน่าสนใจเลยอยู่กับยัยพวกนั้นยังสนุกกว่าซะอีก จอก็แบนด้วย”
“โทษทีที่จอแบนนะคะ ...แล้วใครขอให้มาไม่ทราบคะ ยังไม่ได้จุดธูปอัญเชิญซักหน่อย”
“คำถามนั้นควรกลับคืนเจ้ามากกว่าล่ะมั๊ง ใครเชิญมาไม่ทราบ”
“..........ข้าขอโทษ” เลย์ลาก้มหัวให้หลังจากเงียบมานาน ก็ดีเหมือนกันจะได้หยุดเถียงกันซะที
หลังจากนี้... ได้วุ่นวายแน่ๆ
[End: Kouen Talk]
[จบการย้อความ]
และเป็นไปอย่างที่โคเอนคาดการณ์ไว้ ไม่ว่าจะไปไหนทั้งคู่ก็ยังกัดกันไม่หยุดแถมไม่มีใครยอมใคร ถึงมีเฟอร์นาลิสอย่างมาเซนห้ามก็คงไม่หยุด แม้แต่ยืนดูกายกรรมก็ยังมีแขวะกันอีก
“นี่ไอ้คุณท่านโคฮา!!เลิกทำตัวเป็นเด็กซักที!!”
“ข้าควรเป็นคนพูดประโยคนั้นซะมากกว่า!!ข้าอายุมากกว่าเจ้านะ!!”
“อายุมากกว่าแต่ไม่มีสมองแบบนี้ใครเขาจะไปสนใจกัน!!”
“มีคนสนใจมากกว่าคนอย่างเจ้าละกัน!!”
เลย์ลาที่พยายามห้ามศึกกลับพูดไม่ถูกเลยขยับมาอยู่ข้างๆโคเอนและปล่อยให้มาเซนห้ามแทน...
“ไม่ห้าม 2 คนนั้นรึไง..” ชายหนุ่มเหลือบมองเลย์ลา ถึงตอนนี้เขาใส่ชุดปกติชนิดไม่มีผ้าคลุมที่ใส่อยู่อย่างเคยก็ตามที แต่กลับต้องสวมฮู้ดยาวคลุมปิดมิดชิดไม่ให้เห็นหน้า ซึ่งโคฮาเองก็เช่นเดียวกัน
ยังดีที่แถวนี้ติดทะเลจึงอากาศเย็นสบาย... ไม่งั้นร้อนตาย
“....ข้า...ห้ามไม่ไหวค่ะ...”
“แล้วจะปล่อยทะเลาะกันต่อไปรึไง...”
“.........”
เธอไม่ตอบได้แต่ยืนนิ่งเงียบก่อนจะหันไปเห็นพวกแผงลอยต่างๆที่พวกคณะกายกรรมจัดขึ้น ร้านแรกเต็มไปด้วยเครื่องประดับประดาสีทองอร่าม เครื่องแต่งกายหลากสีของพวกนางรำ ร้านที่สองเป็นร้านที่ขายพวกเครื่องสำอางที่มีกลิ่นหอมชวนหลงใหล ร้านที่สามคือร้านขายพวกของเล่น ตุ๊กตาต่างๆที่เกี่ยวข้องกับคณะกายกรรม ส่วนที่เหลือนั้นคือเกมส์...
ความอยากรู้อยากเห็นของเธอเริ่มมากขึ้นจนเดินไปที่แผงลอยพวกนั้นในทันที
“ยัยนั่นไปไหนมาไหนไม่เคยบอกใครเลยรึไงกัน” ปากก็บ่นแต่ตัวเดินตามอีกฝ่ายไปที่ซุ้มตุ๊กตา
มือเล็กหยิบตุ๊กตาที่มีรูปร่างเหมือนหัวไชเท้าแต่มีแขนและขาสีขาวออกโทนสีเงินหัวถูกพันด้วยดอกไม้ปลอมที่ถูกประดิษฐ์ขึ้น คาดว่าเป็นดอกของต้นท้อ ปากของมันเป็นรูปข้าวหลามตัดสีชมพูอ่อน ที่กลางตัวมีเครื่องประดับเป็นวงกลมสีดำมีรูปดาวห้าแฉกกลับหัวสีทองเหมือนกับเป็นสร้อย [รูป จ้ะ/ไรท์]
มันเป็นตุ๊กตาที่ดูแปลกจนหลายๆคนเริ่มสนใจมัน
“........”
“ว่าไงสาวน้อยสนใจรึเปล่า ตุ๊กตาตัวนั้นมีเพียงแค่ตัวเดียวนะ!”
“...ตัว....เดียวเหรอ” ร่างบางพึมพำเบาๆ “ข้าซื...”
ฟึ่บ! “ข้าขอซื้อ!” เสียงของตัวประกอบผู้ชายดังขึ้นพร้อมแย่งตุ๊กตาในมือของเลย์ลาไป
“โอ้!ได้เลย! ราคาทั้งหมด 3,000 โควครับ!”
“เอ้า!” ตัวประกอบผู้ชายยื่นถุงเงินให้เจ้าของร้าน
“นี่ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนหยิบก่อนไม่ใช่เหรอ” ตัวประกอบผู้หญิงกอดแขนชายคนนั้นหัวเราะคิกคักพูดเสียงล้อเลียนเธอ
“ก็มัวแต่ช้าเองนี่นา ของมีชิ้นเดียวแบบนี้มันก็ต้องใครดีใครได้”
เลย์ลาได้แต่นิ่งเงียบทำอะไรไม่ได้ในเมื่ออีกฝ่ายได้ของไปแล้ว จึงเลือกดูอย่างอื่นแทน ทว่า...
ฟุบ... “มัวแต่ยืนนิ่งไม่ทำอะไรจะได้ของมารึไงกัน...”
“......อ๊ะ...” เธออุทานนิดๆ เมื่อสิ่งที่ถูกยัดลงมือเธอไม่ใช่อะไรแต่เป็นตุ๊กตาตัวเมื่อครู่นี้ที่โดนซื้อไป “......ทำไม... ยังไง..”
“ก็แค่คุย”
เพียงเขาพูดแค่นั้นเลย์ลาก็พยักหน้าเข้าใจกับความหมายที่เขาพูดดี แต่คนที่ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์และพึ่งมาเห็นอย่างเฟอิซา โคฮา และมาเซนนั้นไม่เข้าใจความหมายนั้น
“นี่ องค์ชายเขาหมายความว่ายังไงน่ะ?” เฟอิซามองหน้าโคฮา
“ไม่รู้ คนที่เข้าใจมีแต่ฮาคุเอย์น่ะ”
“เป็นน้องแท้ๆแต่กลับไม่เข้าใจเนี่ยนะ! น้องภาษาอะไรกัน!”
“อันนี้ข้ายอมรับก็ได้ ก็พี่เอนไม่เคยพูดอะไรกำกวมนี่นา แล้วเจ้าล่ะเข้าใจไหม” โคฮาเงยหน้ามองมาเซน
“.....ขออภัยด้วย” มาเซนก้มหัวให้ทั้งคู่
“ไม่ได้เรื่องเลย!”
ทั้งโคฮาและเฟอิซาพูดพร้อมกัน นี่เป็นครั้งแรกที่เข้าขากันดีจนมาเซนแทบจะอาละวาด... เขาจึงเดินไปหานายของตน “ท่านเลย์ลาครับ.... ข้าขอทราบความหมายได้ไหมครับ” เลือกที่จะเดินไปถามซะเป็นอันจบ
“.....ที่ท่านโคเอนพูดน่ะเหรอ...?” อีกฝ่ายพยักหน้า “คือ...ท่านโคเอ็นยอมเข้าไปคุยกับพวกนั้นด้วย แต่อีกฝ่ายเหมือนจะไม่ยอม...ท่านโคเอนเลยจ้องนิ่งๆเขายอมให้มาง่ายๆน่ะ...”
“อ้อออ” เด็กทั้ง 2 คนพยักหน้าเข้าใจเช่นเดียวกับมาเซน
“ขอบคุณที่ช่วยอธิบายนะครับ...”
เฟอร์นาลิสคนสนิทก้มหัวให้แก่เธอ เธอที่เห็นมาเซนพูดขอบคุณตนจึงหันมองโคเอ็นที่อยู่ข้างๆตนเอง สลับกับมองตุ๊กตาในมือ ในเมื่อหญิงสาวถูกร่างสูงช่วยไว้แต่ตัวเธอกลับไม่ได้ขอบคุณ
นั่นทำให้ใจรู้สึกเจ็บแปลบ...
ตัวเธอจึงตัดสินใจเรียกให้อีกฝ่ายหันมามอง “.....ทะ...ท่านโคเอน”
“หือ...”
“ขะ...ขอบคุณ..นะคะ”
น้ำเสียงของเธอช่างแผ่วเบาจนคาดว่าอีกฝ่ายไม่น่าจะได้ยิน เธอรู้สึกแย่ที่ไม่สามารถพูดดั่งใจหวัง จึงก้มหน้ามองตุ๊กตาในมือของตนเอง
แต่กลับกัน...ร่างสูงนั้นได้ยินอย่างชัดเจนเลยยกมือขึ้นมาลูบหัวเธอเบาๆ
ความอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากฝ่ามือของโคเอนทำให้น้ำแข็งหัวใจของเธอเริ่มละลายอีกครั้ง จากแรกเริ่มเดิมทีที่เคยไร้ความรู้สึกตอนนี้เธอสัมผัสความรู้สึกนั้นได้อย่างชัดเจน ยิ่งอีกฝ่ายลูบนานเท่าไหร่ยิ่งทำให้หัวใจของเธออบอุ่นขึ้น... ดวงหน้าหวานเริ่มแดงระเรื่อ ริมฝีปากคลี่ยิ้มบางอย่างไม่รู้ตัว
โคเอนหยุดชะงักกับรอยยิ้มบางๆของเธอ จนต้องลดมือลงไปจับผ้าพันคอให้สูงขึ้นเพื่อปิดหน้าที่เริ่มร้อนขึ้นและหันไปมองทางอื่นไม่ให้ใครสงสัย...
“ละ...เลย์ลา เจ้ายิ้มแล้ว!?”
“.....เอ๋..” หญิงสาวหันไปมองเฟอิซา มือเล็กขึ้นมาจับใบหน้าของตน “เมื่อครู่นี้ข้า...ยิ้ม...เหรอคะ”
“อืม รอยยิ้มน่ารักมากเลยล่ะ ลองยิ้มดูอีกครั้งสิ แบบนี้ไง” องค์ชายลำดับ 3 ยิ้มให้เลย์ลาอีกครั้ง
“บะ...แบบนี้...” เธอยิ้มอีกครั้ง
เฟอิซาพยักหน้าให้ “แต่คราวนี้ไม่รู้สึกอะไรเลยตายด้านเหมือนเดิมน่ะ”
“ปากเจ้ามันแย่จริงๆ ให้ตายเถอะ แต่ก็จริงนะเมื่อกี้ไม่จริงใจเหมือนตอนแรกเลยน่ะนะ”
“ข้าพูดตามความจริงต่างหาก!เจ้าเองก็พอกันนั่นแหล่ะ!”
มาเซนมองเด็กทั้ง 2 คนพลางคิดในใจ ....รู้สึกเหมือนตอนกำลังแยกองค์หญิงโคเกียคุและท่านนักบวช จูดัลเสียจริง... แน่นอนว่าทั้งโคเอนและเลย์ลาต่างก็คงคิดเหมือนกัน
มือข้างหนึ่งของเธอยังคงจับใบหน้าของตนต่อไป ใจยังคงสงสัยว่าเมื่อครู่เธอยิ้มจากใจจริงหรือ ถึงแม้ทุกคนต่างจะบอกว่าเธอยิ้ม แต่เธอกลับไม่รู้สึกมันเลยแม้แต่น้อย โดยไม่รู้ตัวว่าร่างสูงใหญ่ข้างกายตนเหลือบมองอยู่...
ร่างเล็กจะรู้หรือไม่ว่าเธอสร้างความหวั่นไหวแก่เขามากี่ครั้ง...
แม้ในยามแรกตัวเขาไม่ยอมรับเพราะเธอเป็นคนที่เกียคุเอ็น แม่มดแห่งอัลซาเมนพาเข้ามา แต่เมื่อได้เห็นเด็กสาวยืนอยู่ท่ามกลางพระจันทร์ในคืนนั้นจนตั้งชื่อให้เธอว่าเลย์ลา... ความรู้สึกทั้งหมดก็เริ่มเปลี่ยนไป
ในใจว้าวุ่นและรู้สึกเจ็บปวดอย่างไม่เคยเป็นเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก โดยอย่างยิ่งเมื่ออีกฝ่ายไม่แสดงอาการและไม่ยอมบอกใคร มันกลับยิ่งทำให้รู้สึกเจ็บปวดกว่าเดิม...
แม้จะทำหน้านิ่งไม่แสดงอาการอะไรให้ใครเห็นแต่เมื่ออยู่คนเดียวเขารู้ตัวเองดีว่าเหม่อลอยบ่อยมากขนาดไหน..
จนถึงเมื่อครู่นี้...
หากตามความจริงเขาไม่ควรเข้าไปยุ่งกับแค่ตุ๊กตาประหลาดตัวเดียวนั่น แต่ร่างกายกลับไม่ยอมฟังตามคำสั่งจนเข้าไปขวางชายหญิงคู่นั้นและนำตุ๊กตาตัวนั้นมาให้เธอ...
สิ่งที่ได้รับตอบกลับคือรอยยิ้มที่ดูอ่อนหวานและไร้เดียงสานั้น ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงจนใบหน้าเริ่มขึ้นสีอย่างเห็นได้ชัด จนต้องยกผ้าขึ้นมาปิดหน้าและหันไปมองทางอื่นเพื่อปกปิดใบหน้าที่แดงก่ำนั่น
แต่ถึงแม้ว่าจะรู้ตัวว่าตนเองรู้สึกเช่นไรกับอีกฝ่าย... ก็ต้องหยุดความรู้สึกนั้นลง...
ไม่ใช่เพียงเพราะอีกฝ่ายเคยฆ่าคนและเคยเป็นทาสมาก่อน...
“ท่านโคเอน....?” หญิงสาวมองโคเอ็นเมื่ออีกฝ่ายจ้องตัวเองอยู่
ร่างสูงหลบสายตา “ไม่มีอะไร... ไปทางนั้นเถอะเลย์ลา”
“...ค่ะ...” เธอพยักหน้าและเดินตามโคฮาไป ปล่อยให้โคเอนเดินตามมานิ่งๆ
ตัวเขา...เพียงแค่ไม่ต้องการให้เลย์ลาเข้ามายุ่งเกี่ยวกับสงคราม เธอ..ไม่สมควรที่จะมาแปดเปื้อน
“เลย์ลาเจ้าควรฝึกยิ้มนะ เวลาไปเจอหน้าฮาคุเอย์กับโคเกียคุจะได้ยิ้มในทันที”
“ค...ค่ะ”
เธอพยักหน้าเล็กน้อยและพยายามยิ้ม ถึงแม้ว่าเฟอิซาจะพูดจายังไงเธอก็ยังคงพยายาม โคฮาเองก็ช่วยสอนเธอ ถึงจะมีทะเลาะกับเด็กที่อยู่ข้างๆเป็นบางครั้ง นั่นทำหญิงสาวอมยิ้มเล็กน้อย ร่างสูงพยายามที่จะไม่มองภาพนั้นเพื่อที่จะไม่จดจำมันไว้...
เพราะหากเมื่อใดที่เขาหมดความอดทน... เธอก็จะแปดเปื้อนเพราะเขา...
เลย์ลาจะต้อง.....ไม่แปดเปื้อนมือสกปรกที่ผ่านการฆ่าฟันและเลือดของผู้คนมานับไม่ถ้วนอย่างเขา...
********************
เวลาผ่านไปนับจากดูคณะกายกรรมเหล่านั้นจบ ทุกคนก็เดินเที่ยวเล่นตามที่ต่างๆ แวะร้านเสื้อผ้า ร้านเครื่องประดับ ร้านอาวุธ(?) และร้านอาหาร ต่างก็ได้เห็นสีหน้าหลากหลายของเลย์ลามากขึ้น ถึงแม้จะหัวเราะได้แล้วแต่เธอก็ยังพยายามตีหน้านิ่ง อย่างไรก็ตามท่าทางเขินอายนั้นเห็นชัดที่สุดในตอนนี้ รอยยิ้มของเธอที่ยิ้มนานๆครั้งนั่นก็ยังสัมผัสไม่ได้ถึงความจริงใจ...
จนกระทั่งตกค่ำในที่สุด...
“ตอนนี้ก็ใกล้จะค่ำแล้วด้วย ข้าว่าพวกท่านไปหาที่นอนพักไม่ก็กลับไปจักรวรรดิตัวเองได้แล้วไป”
“กลับไม่ได้” โคฮารีบตอบทันควัน “ถ้ากลับไปตอนนี้โคเกียคุคงมีหวังงอแงอีกแน่”
“งั้นเจ้าจะบอกว่าจะอยู่ค้างที่นี่งั้นสิ”
“แล้วคิดว่ายังไงล่ะ”
เปรี๊ยะๆๆๆๆ!! ประจุสายฟ้าสีชมพูสีเขียวปะทะกันจนคนบริเวณนั้นยังรับรู้ได้
“โคฮาหยุดทะเลาะแล้วไปหาที่พักกันได้แล้ว”
“ครับพี่เอน!”
ขานรับพี่ชายของตนเสร็จก็เดินตามไปทันทีโดยไม่สนใจเฟอิซาที่ยืนกอดอกบ่นคำด่าไม่หยุด
“ท่านเฟอิซา....” เลย์ลาเดินมาหาเฟอิซา
“มีอะไรอีกล่ะเลย์ลา? ท่านอายุมากกว่าข้าไม่ต้องเติมท่านก็ได้ มันฟังขัดๆ”
“....อ่ะ...ค่ะข้า...ให้เฟอิซาค่ะ” มือเล็กๆยื่นของบางอย่างให้ มันคือกำไลข้อมือสีทองอร่ามประดับด้วยอัญมณีสีแดงเล็กๆนับไม่ถ้วน “วันนี้....ขอบคุณที่พาเดินนะคะ”
“ไม่เป็นไร มันก็แค่หน้าที่ แต่ถ้าอยากให้ข้าก็จะเก็บไว้ละกัน” เธอหยิบกำไลจากมือของเลย์ลา “งั้นไปล่ะ เดี๋ยวเจ้าองค์ชายเคะแตกนั่นกลับมา”
แน่นอนว่าแค่นั้นก็ไม่ต้องเดาเลยว่าเธอพูดถึงใครอยู่ เลย์ลาก็พยักหน้าและเดินตามโคเอ็นและโคฮาไปที่พัก ส่วนมาเซนเองก็ไปส่งเลย์ลาก่อนจะกลับไปหาเฟอิซาอีกรอบ
“คราวหน้าคราวหลังถ้ามีเรื่องจะถามก็ถามให้หมดสิ! โผล่มาเมื่อกี้หัวใจแทบวายเลยนะ!!!”
เสียงโวยดังขึ้นตรงทางเดินระหว่างไปที่บ้านลูกค้าของเด็กสาว จนหลายๆคนมองมาแต่มาเซนยังคงนิ่งเฉย เขาเองก็รู้สึกผิดที่จู่ๆก็วิ่งมาโผล่หน้าเธอที่กำลังเหม่อได้ที่ ซึ่งของที่ต้องไปส่งทั้งหมดที่เขาถืออยู่ตอนนี้มีประมาณ 6 กล่อง และแต่ละกล่องเป็นของที่หนักมาก
“เจ้าจะยอมบอกข้าได้รึยัง...”
“หืม?”
“เจ้าสัญญาว่าถ้าเกิดข้ายอมมาช่วยงานเจ้า เจ้าจะยอมตอบคำถามของข้าทุกอย่างโดยไม่มีโกหก”
“แน่นอนสิ ข้ายอมทำตามสัญญาอยู่แล้ว ว่ามาสิ”
“ดี” ดวงตาเรียวคมมองดาบของเฟอิซา “กระบวนท่าเมื่อครั้งนั้นที่เปลี่ยนมะโก่ยจากกำไลไปที่ดาบนั่นเพื่อเพิ่มพลัง.....ใครเป็นคนสอนเจ้า”
เฟอิซาหันไปมองเฟอร์นาลิสคนสนิทของเลย์ลา “อยากรู้ไปทำไม?”
“เพราะว่าไม่แน่อาจจะเป็นคนที่ข้ารู้จักไงล่ะ”
“งั้นเหรอ” เด็กสาวลูบดาบนิดหน่อย “ไม่ต้องทำหน้าตาน่ากลัวหรอกน่า ข้ายอมบอกแล้ว โอ๊ะ ถึงหน้าบ้านลูกค้าพอดีเลย”
ตุบ... กล่องสินค้าทั้งหมดถูกวางลงที่พื้นนิ่งๆและถอยออกมา มาเซนจับจ้องเฟอิซาที่ยืนเช็กสินค้าเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปให้ลูกค้าเซ็นต์รับของ เมื่อเสร็จดีแล้วจึงเดินกลับมาหาตนที่ยืนมองอยู่ห่างๆ
“เรียบร้อยหมดแล้ว งั้นข้าจะบอกให้ก็ได้” เธอหยิบดาบขึ้นมา “คนที่สอนกระบวนท่าเมื่อวานนี้.....”
มาเซนยืนมองนิ่งๆหวังในว่าจะเป็นคนที่ตนเองรู้จัก...
“นางเป็นกลาดิเอเตอร์ผู้หญิงอันดับ 1 ของเรม เซลีนี”
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เสี่ยนี่...ซุนดีนะ (สืบเนื่องจากตอนที่23อนิเม) 555
ปอลิง.บังเกิดคู่ใหม่... แล้วสินะ .-.