คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #40 : มีแต่วันสุข วันสุข วันสมใจ
คุณเท่ห์ออกไปคุยอะไรกันข้างนอกไม่รู้ แต่ที่รู้ผมว่าต้องเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับผมแน่ๆ ตอนนี้ผมกำลังทำอะไรอยู่นะ ทำไมไม่ตัดสินใจอะไรให้เรียบร้อย ทำไมไม่บอกให้คุณเวย์ตัดใจจากผมนะ ... ความรู้สึกของคนที่รอ ยังไงมันก็เจ็บ เราเคยเจอมาแล้วนี่ ... เรานี่ไม่ไหวจริงๆ
“คุณเท่ห์” ผมเรียกขึ้นเมื่อเห็นคุณเท่ห์เปิดประตูเข้ามา
“ว่าไงครับ คุณเต้” ยังมีอารมณ์มาเล่นอีก ผู้ชายคนนี้
“คุณเวย์ละครับ กลับแล้วเหรอ” ผมถามพร้อมกับชะโงกหน้าไปดู เมื่อไม่เห็นคุณเวย์เดินตามเข้ามา
“อืม มันกลับแล้ว มันฝากลาด้วย” คุณเท่ห์พูดพร้อมกับเดินไปนั่งที่โซฟาตัวเดิม
“แล้วคุณคุยอะไรกัน เกี่ยวกับผมหรือเปล่า แล้วคุณเวย์เป็นยังไงบ้าง” ผมถามไปด้วยความสงสัย คุณเท่ห์หันมาทำหน้างงก่อนจะพูดกลับมาว่า
“ทีละคำถามดีมั๊ย” ก็คนมันอยากรู้นี่ ยิ่งรู้สึกตัวเองเป็นตัวต้นเหตุ ยิ่งอยากรู้ขึ้นอีกสามสิบสองจุดห้าเท่า
“อืม เราคุยกันเรื่องของนาย มันรู้แล้วว่าเราเป็นอะไรกัน และมันก็จะเป็นคนเดินออกไปเอง” คุณเท่ห์พูดไปพร้อมกับทอดสายตาออกไปด้านนอก
“ที่จริงผมน่าจะเป็นคนที่พูดเรื่องนี้มากกว่า ผมมัวแต่รอเวลาที่เหมาะสม สุดท้ายคุณก็เป็นคนบอกไปก่อนจนได้” ผมพะงึมพะงัมกับการลังเลของตัวเอง
“ใครบอกก็เหมือนกันนั่นแหละ อยู่ที่ต่อไปจะทำตัวยังไง ไม่ให้คนที่เจ็บเค้าเจ็บมากกว่าเดิม” คุณเท่ห์พูดพร้อมกับก้มลงมาโอบเอวผมไว้ แล้วเอาหน้านอนลงบนตัก
ผมนิ่งไปพักนึง กำลังคิดถึงคุณเวย์ ว่าตอนนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง แต่พยายามไม่เข้าข้างตัวเอง ... คุณเวย์คงจะไม่มากมายอะไรกับเราหรอก ... พยายามคิดแบบนั้น
“ไอ้เวย์มันคงรักนายมาก ... จะเสียใจบ้าง คงไม่แปลก” จู๋ๆคุณเท่ห์ก็พูดขึ้นมา ทำลายความคิดของผมไปเสียหมดสิ้น
“คุณรู้ได้ยังไง ผมว่าคุณเวย์เค้าอาจจะไม่มากมายกับผมก็ได้” ผมก้มหน้าลงไปเถียงกับหน้าที่นอนซุกบนตักผม
“ชั้นเพื่อนมัน ทำไมชั้นจะไม่รู้ละ” จริงสินะ ... เค้าสองคนเป็นเพื่อนกัน ทำไมจะไม่รู้ความคิด ความรู้สึกของกันและกัน
หลังจากวันนั้น เจเจก็ออกจากโรงพยาบาลได้ เพราะอาการเริ่มดีขึ้น ให้กลับไปพักผ่อนที่บ้าน แต่เท่าที่ผมดูอาการก็ไม่เห็นว่าจะมีอาการป่วยอะไรตรงไหนเลย
“เพ่เต้คับ เจเจยังตัวร้อนอยู่ เพ่เต้ต้องดูแลเจเจดีๆนะครับ เดี๋ยวเจเจจะไม่สบายอีก” เจเจพูดขึ้นเมื่อเรากำลังนั่งรถกลับบ้าน โดยมีคนขับเป็นคุณเท่ห์ ส่วมผมกับเจเจก็นั่งอยู่ด้านหลัง
“โอเคครับเจเจ พี่เต้จะดูแลเจเจอย่างดี ยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอมเลย” ผมพูดพร้อมกับลูบหัวเจเจ
“ถ้ายุงมันแค่ไต่เจเจก็ไม่เป็นไรหรอกครับ แต่ถ้ามันกัดนี่สิ เจเจกลัวเป็นไข้หวัดนก” เจเจตอบมาเสียงแจ้วเชียวครับ
“อะไรกันครับเจเจ ยุงกัดต้องเป็นไข้เลือดออกสิ เป็นไข้หวัดนกได้ไง” ผมละงงกับเด็กคนนี้จริงๆครับ
“ก็ยุงมันบินได้ แว แว มันก็เป็นสัตว์ปีก สัตว์ปีกกัดก็จะเป็นไข้หวัดนกไงครับ” เจเจพูดพร้อมกับยืนขึ้นทำมือสองข้างเป็นบีก พร้อมทำท่าบิน หมุนตัวไปมา ... เห็นอาการเด็กคนนี้ตอนนี้แล้ว หายห่วงเรื่องป่วยไปได้เลยครับ
“พ่อว่าเจเจไม่เป็นไข้หวัดอะไรนั่นหรอก มีพี่เลี้ยงแสนดีขนาดนั้น” คุณเท่ห์ขอมีส่วนร่วมการสนทนาครั้งนี้ครับ แต่ก็มิวายแอบแขวะผม
“ก็อย่างที่คุณพูดนั่นแหละครับคุณเท่ห์ ผมมันพี่เลี้ยงแสนดี รับรองว่าดูแลใครไม่มีทางเจ็บป่วยอย่างแน่นอน” ผมพูดสวนคุณเท่ห์ไป แอบมองตาคุณเท่ห์ในกระจกมองหลัง สายตานั้นดูเจ้าเล่ห์นัก
“งั้นก็ช่วยดูแลพ่อของเจเจให้ดีๆด้วยแล้วกันนะครับคุณพี่เลี้ยง เดี๋ยวจะป่วยเป็นไข้ใจไป” คุณเท่ห์พูดกลับมา และทำหน้าจิ้มลิ้ม น่าจิ้มตานัก ...
“แล้วไข้ใจที่ป้อพูด อะไรกัดถึงจะเป็นเหรอครับ เจเจอยากรู้ จะได้ระวังไว้” สิ้นเสียงเจเจพูด ผมกับคุณเท่ห์ก็หัวเราะออกมา อดขำให้กับความขี้สงสัยของเด็กคนนี้จริงๆ
พวกเรากลับมาถึงห้อง ก็เปิดไขกุญแจเปิดประตูเข้าไป เพราะคิดว่าเวลานี้อ๊อฟก็คงยังไม่ตื่น เท่าที่ผมรู้ยัยนั่นถ้าไม่มีธุระอะไร ก็จะไม่ตื่นมาถ่างตาตั้งแต่สายๆแบบนี้ ..
แต่ผมคิดผิด !!!!
“กลับมาแล้วเหรอครับเจเจ” นั่นหาใช่เสียงของอ๊อฟไม่ เสียงของผู้ชายที่ผมคุ้นหน้า คุ้นเสียงเป็นอย่างดี
“อาเวย์” เจเจวิ่งเข้าไปกอดขาอาของเค้าอย่างคิดถึง กอดได้แค่ขาเท่านั้น คุณเวย์จึงลดตัวลงนั่งแล้วกอดกลับเจเจบ้าง
“เป็นไงครับ ไปเที่ยวฮ่องกงมา สนุกมั๊ย” คุณเวย์ถามเจเจพอเป็นพิธีครับ
“สนุกฮับ ไม่น่าไม่สบายเลย อดเที่ยวตั้งหลายที่ แต่ก็ดี ได้กลับมาเจออาเวย์ไวๆ” เอาเข้าให้แล้วไงครับ ไม่ทันไร เจเจก็อ้อนอาเวย์เค้าให้ซะแล้ว ผมมองขึ้นมาในระดับสายตา ก็เห็นอ๊อฟยืนอยู่หลังคุณเวย์ ยืนยิ้มๆแอบๆอยู่
“เจเจครับ นี่พี่อ๊อฟครับ เป็นเพื่อนของพี่เต้ สวัสดีหรือยังครับ” ผมพูดพร้อมกับชี้มือไปทางอ๊อฟที่ยืนยิ้มอยู่
“สวัสดีคับ พี่อ๊อฟ” เจเจพูดพร้อมกับยกมือไหว้สวัสดี
“ไม่เอาเจเจ คนนี้ต้องเรียกว่าอาอ๊อฟ เหมือนที่เรียกอาเวย์ไง” คุณเวย์พูดออกมา เล่นเอาผมกับคุณเท่ห์มองหน้ากันอย่างสงสัยเลยครับ
“จะให้เรียกอาได้ไงไอ้เวย์ อ๊อฟมันรุ่นราวคราวเดียวกับเจ้าเต้ เป็นเพื่อนกัน ก็เรียกพี่เหมือนที่เรียกเจ้าเต้ก็ถูกแล้วนิ"”คุณเท่ห์เลยถามกลับทันทีด้วยความอยากรู้
“ฝึกไว้ จะได้ชินๆ ต่อไปก็ต้องเรียกอา ใช่มั๊ยครับ ... น้องอ๊อฟ” คุณเวย์พูดพร้อมกับหันหน้าไปยิ้มหวานให้อ๊อฟ คู่นี้มันชักอะไรยังไงแล้วสิ
“ผมไม่เอาตามคุณด้วยหรอก ตาเวย์ เรียกพี่ว่าพี่อ๊อฟนั่นแหละครับดีแล้ว พี่ไม่อยากแก่แบบคุณตาเวย์เค้า” อ๊อฟหันมาเป็นคนที่ก้มหน้าไปพูดกับเจเจ พร้อมกับหยิกแก้มเป็นการทักทายไปหนึ่งที
“อะไรกันน้องอ๊อฟ ว่าพี่แก่อีกแล้วนะ พี่ยังไม่แก่ซักหน่อย ไม่เชื่อจะลองดูมั๊ย ว่าแรงพี่ยังเยอะแค่ไหน” คุณเวย์หันไปพูดกับอ๊อฟ ไม่พูดสิ น่าจะเถียงมากกว่า
“ก็คุณเวย์แก่จริงๆ จะมาแอ๊บอะไรอีก และอย่ามาทะลึ่งกับผม” เอาแล้วไงครับ เล่นกับใครไม่เล่น เล่นกับอ๊อฟฟี่ นี่แค่ไหว้ครู ... ถ้าระฆังเริ่มเมื่อไหร่ ก็ตัวใครตัวมันละครับ
“หยุดเถียงกันเถอะครับ เจเจงงไปหมดแล้วว่าจะเรยกอะไรดี ... พี่อ๊อฟ อาอ๊อฟ ตาเวย์ ... งั้นเจเจเรียกพี่อ๊อฟว่า คุณยายอ๊อฟแล้วกันนะครับ จะได้คู่กับคุณตาเวย์ไง ดีมั๊ยครับ” เจเจพูดไปพร้อมกับเอามือเกาหัว และทำท่าคิดไป นี่จะตลก หรือเอาจริงเอาจังเนี่ย
“ฮ่าๆๆ ดีครับเจเจหลานอา อยากแอ๊บเด็กนักก็เรียกยายไปเลย เรียกว่า ยายอ๊อด”
“ไม่ใช่ !!!!!!”
“ยายป็อด”
“ไม่ใช่ !!!!!!”
“ยายอ๊อฟ”
“ไม่ใช่ !!!!!!”
“ถูกแล้ว !!! ฮ่าๆ”
กลายเป็นตลกคาเฟ่ไปเลยครับ อาหลานสองคนนี้ เจเจก็เล่นกับเค้าด้วย คุณเวย์กับอ๊อฟขำกันใหญ่เลยครับ แต่ผมกับคุณเท่ห์นี่สิ ... ชักจะไม่ตลกด้วย เพราะอดสงสัยกับพฤติกรรมของทั้งสองคนนี้ไม่ได้ ... คนนึงอ๊อฟที่บอกว่าเมื่อวานจะไปเดทกับหนุ่มนิรนาม แต่ตอนนี้มาลัลล้าตายายกับคุณเวย์ และคุณเวย์ หนุ่มที่เพิ่งเสมือนสภาพอกหักเมื่อวาน วันนี้ก็มายืนร่าเริง อย่างกับคนไม่เป็นอะไร ... อย่างงี้ต้องแถลงการณ์ !!!
เราปล่อยให้เจเจนั่งเล่นและดูทีวีที่โซฟาไปพรางๆ ในระหว่างนั้น เราทั้งสี่คน ก็มานั่งที่โต๊ะกินข้าว โดยมีผมกับคุณเท่ห์นั่งฝั่งนึง และอีกฝั่งนึงเป็นคุณเวย์กับยัยอ๊อฟ
“มีอะไรกันยัยเต้ ทำไมมองหน้าชั้นอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ” เป็นยัยอ๊อฟที่นั่งตรงข้ามผม ที่เริ่มเปิดประเด็นการสนทนา
“ใช่ ไอ้เท่ห์ มึงด้วย มองกูอย่างกับเด็กทำข้อสอบแอดมิดชั่น” คุณเวย์ที่นั่งตรงข้ามคุณเท่ห์เช่นเดียวกัน ถามคุณเท่ห์ต่อจากอ๊อฟทันที
“มีอะไรอยากจะบอกเราสองคนมั๊ย ???” คุณเท่ห์ถามคำถามไปด้วยสีหน้าสุดเรียบเฉย ผมหันไปดู ไม่รู้จะดุไปถึงไหน
“มี” คุณเวย์เป็นคนพูดขึ้นมาก่อน
“อืม พูดมา” คุณเท่ห์ผ่อนเสียงลง เมื่อคุณเวย์ทำท่าจะสารภาพออกมา
“คือว่า ... กูหิววะ น้องเต้ครับ ทำอะไรให้พี่กินหน่อยสิ” คุณเวย์พูดจบ ก็หันมาทำหน้าทะเล้นใส่ผม
“อ้าว คุณเวย์ไม่บอกอ๊อฟละครับ อ๊อฟจะได้ทำอะไรให้กิน จะทานอะไรดีครับ เดี๋ยวอ๊อฟทำให้” ยัยอ๊อฟก็เอากับเค้าด้วยคน ตามน้ำเชียว
“พอกันเลยทั้งสองคน ไม่สนุกด้วยนะ” ผมเป็นคนพูดออกมาบ้าง เพราะรู้สึกเหมือนทั้งสองคนกำลังเล่นตลกกันอยู่
“แล้วมึงจะรีบอยากรู้ไปทำไมกัน รอให้อะไรมันแน่ชัดก่อนกว่านี้ไม่ได้เหรอ” อีอฟก็สวนกลับผมมาทันทีครับ
ก็จริงของมัน ... พวกผมจะอยากรู้ไปทำไมกัน
“ไม่ใช่ว่าเรื่องนี้พี่จะไม่บอกน้องเต้นะ มึงด้วยไอ้เท่ห์ แต่ตอนนี้แค่รู้สึกดี และไม่อยากจะรีบร้อนอะไร เพราะพี่ก็เพิ่งเจ็บมา อ๊อฟก็ไม่ต่างกัน ปล่อยให้ต่างคนต่างเป็นยาสมานแผลของแต่ละคนดีกว่า อย่าเพิ่งรีบร้อนเอาคำตอบจากพี่เลยนะน้องเต้ นะไอ้เท่ห์”
“อืมกูขอโทษวะ ไอ้เวย์ อ๊อฟด้วย ที่รีบร้อนเอาคำตอบจากพวกนายสองคนมากเกินไป อาจเพราะว่ากูตื่นเต้นมากไปก็ได้ พวกเราไม่ได้จะขัดอะไร แค่อยากจะรู้ว่าถ้าใช่ เราก็ยินดี เอาล่ะ ตอนนี้ก็พอจะเข้าใจอะไรบ้างแล้ว” คุณเท่ห์พูดเหมือนจะปิดประเด็นการสนทนาของเราในครั้งนี้
“เต้ ไปทำอาหารเช้ากันดีกว่าไป ชั้นเริ่มหิวแล้วแหละ” อ๊อฟเป็นคนตะโกนข้ามฟากชวนผมไปทำอาหารเช้า ผมก็เห็นว่าเราทั้งสี่คนพอจะเข้าใจอะไรกันแล้ว ก็เลยตอบตกลง ส่วนคุณเท่ห์คุณเวย์ก็เคลื่อนย้ายกันไปนั่งเล่นและดูทีวีกับเจเจ
“อ๊อฟ กูสงสัยจริงๆ ว่าสปาร์คกันได้ยังไง” ผมยังไม่หยุดจริงๆครับ ก็มันสงสัย และผมก็คิดว่าคุณเท่ห์ก็ต้องไปถามกับคุณเวย์แน่ๆ
“แหม อีนี่ กูนึกว่าจบตั้งแต่โต๊ะกินข้าว ยังมาแอบถามชั้นต่ออีก เรื่องมันยาว ชั้นขี้เกียจเล่า” อ๊อฟพูดไปพร้อมกับตั้งกระทะ เตรียมทอดใข่ดาว
“เออหน่ามึง เอาแบบย่อๆก็ได้ ไม่ต้องยาวมาก นะนะ กูอยากรู้” ผมยังพยายามคะยั้นคะยออีก ... ก็คนมันอยากรู้นี่หน่า
“ก็เจอกันแบบว่าบังเอิญเดินเจอกันนะคะ แล้วก็พอดีว่าได้นั่งทานอะไรกันนิดหน่อย คุยเรื่องราวต่างๆอะไรประมาณนี้ ส่วนเรื่องความสัมพันธ์อ๊อฟว่า ให้ไปถามคุณเวย์เอาเองดีกว่า เรื่องแบบนี้อ๊อฟพูดไปเกรงว่าจะดูไม่ดี แต่ตอนนี้ก็ไม่ได้เป็นอะไร เป็นเพื่อน เป็นพี่น้องกัน ส่วนโอกาสจะพัฒนาไปมากกว่านี้หรือไม่ ก็ต้องแล้วแต่เวลาและโอกาส และขอยืนยันนะคะว่า นี่ไม่ใช่เป็นการโปรโมตละคร ภาพยนตร์ หรือนิยายอะไรทั้งสิ้น เพราะยังไงมันก็ดังอยู่แล้ว ขอบคุณค่ะ” ....
“มาเป็นแพทเทิร์นดาราตอบเชียวมึง ... ทำเล่นไปหมดสินะ” ผมละอดหงุดหงิดหัวเสียกับมันไม่ได้จริงๆ
“เออหน่า ... รอให้อะไรมันแน่นอนก่อน แล้วชั้นค่อยบอกแกแล้วกัน” อ๊อฟตอบมาหน้ายิ้ม ... ตอนนี้คงมีความสุขสมากๆสินะ
“แล้วแกจะเอาไงกับเรื่องเรียนต่อครู” ไม่ได้ถามเพื่อให้เป็นอุปสรรค แต่ก็อดสงสัยไม่ได้
มันเงียบไปเหมือนคิดอะไรอยู่ ก่อนที่จะตอบกลับมา
“ก็สมัครไปแล้วนะ ... สัมภาษณ์จ่ายเงินอะไรก็หมดแล้ว รอแต่ไปเรียนอย่างเดียว ยังไงชั้นก็ต้องไปเรียนต่อนั่นแหละ แกถามแบบนี้ทำไมวะ” ผมก็ไม่สามารถหาคำตอบของคำถามที่ผมถาม เพื่อจะตอบมันได้ ..
ได้แต่เงียบ มองตา แล้วยิ้มๆให้มัน
“พี่เต้ ยายอ๊อฟคับ ทำอะไรกันคับ” เจเจวิ่งมาจากมุมรับแขก ตะโกนถามมาแต่ไกล
“กำลังทำอาหารเช้าให้เจเจไงครับ เจเจอยากกินอะไรบอกพี่อ๊อฟได้เลยนะครับ เดี๋ยวพี่อ๊อฟทำให้” อ๊อฟเป็นฝ่ายวางทัพพีไปสนใจเด็กตัวแสบคนนั้นก่อนที่จะถามอะไรมากมายกว่านี้
“พี่อ๊อฟได้ไงครับ ต้องยายอ๊อฟสิ เจเจตั้งให้แล้ว ยายอ๊อฟอย่ามาเปลี่ยนอีกดิ” เจ้าเด็กน้อยตัวแสบแอบงอนอ๊อฟเล็กน้อยที่ไม่พูดตามที่เจเจบอก
“อ๋อๆๆ ได้ครับ ได้ครับ ยายก็ยาย เฮ้อ นี่กูแก่แล้วเหรอเนี่ย” อ๊อฟแอบบ่นเล็กน้อย แต่ก็เผยรอยยิ้มนั้นออกมา
“เจเจช่วยมั๊ยคับ” เจเจนี่เข้ากับใครๆก็ง่ายนะครับ ดูตอนนี้สิ เล่นกับอ๊อฟ จนลืมผมไปแล้วมั้ง ... แอบน้อยใจนะเนี่ย ... อิอิ
หลังผ่านมื้อเช้าของวันนี้ไป พวกเราก็มานั่งเปิดหนังดูกันตรงโซฟา แบ่งกันไปนั่งกันคนละมุม มีเจเจที่เลือกดูหนังแฟนตาซี อลังการเอ็ฟเฟ็กซ์ แต่เจ้าตัวดูได้ไม่ถึงแผ่นก็หลับไปแล้วซะงั้น สงสัยจะเป็นเพราะฤทธิ์ยา
“เดี๋ยวผมพาเจเจเข้าไปนอนในห้องก่อนนะครับ” ผมหันไปบอกคุณเท่ห์ ที่นั่งอยู่ข้างๆผม
“ฮือ” คุณเท่ห์พยักหน้าให้ผม แต่สายตายังอยู่ที่หน้าจอทีวี ... ก็หนังกำลังสนุกนี่ครับ
ผมอุ้มเจเจมา มาวางบนที่นอน ที่เจเจไม่ได้นอนมาหลายวัน ตัวหนักไม่เบาเลยเนี่ย ... เอาผ้าห่มคุมตัวให้เจเจ นั่งลงบนเตียงมองหน้าเด็กน้อยที่หลับ เหงื่อบนหน้าผากที่ได้มาจากความซน ริมฝีปากที่ชุ่มด้วยน้ำ เพราะพูดไม่หยุด สีหน้าที่อมยิ้มอยู่ตลอดเวลา ทำให้ผมหวนคิดถึงวันนั้น วันที่เจเจเพ้อถึงแม่ของเค้า วันที่ทำให้ผมคิดว่า ยังไงซะ สักวันเจเจจะต้องมีแม่ใหม่ ... แต่วันนี้ผมไม่รู้เหมือนกัน ว่าเจเจยังต้องการจะมีแม่ใหม่อีกหรือเปล่า ... แล้วผมคนนี้จะมาแทนที่ความอบอุ่นที่มันขาดหายไปได้หรือเปล่าเช่นกัน ...
“มาแอบอยู่ในห้องกับเจเจนี่เอง” คุณเท่ห์เปิดประตูห้องเจเจ พูดพร้อมกับเดินเข้ามาที่เตียงนอนเจเจ
“ดูจบแล้วเหรอครับ” ผมถามขึ้นอย่างสงสัย
“ยังหรอก แต่ชั้นทนดูไม่ได้แล้ว” ก็น่าจะยังไม่จบ เพราะตอนผมลุกขึ้นมายังไม่ถึงครึ่งเรื่องเลย
“แล้วลุกมาทำไมเหรอครับ หนังไม่สนุกเหรอ” ผมพูดพร้อมกับเอารีโมตแอร์ขึ้นมาเปิดแอร์ให้เจเจ ... อากาศในห้องอบอ้าวนิดหน่อย
“อือ ไม่ใช่อ่า” คุณเท่ห์พูดพร้อมกับเข้ามาโอบกอดผมไว้ทางหลังส่ายหัวไปมา จะอ้อนอะไรตอนนี้เนี่ย
“แล้วทำไมละครับ งั้นลุก ผมจะออกไปดูหนัง” ผมว่าหนังมันก็สนุกดีนี่ครับ ว่าจะลุกออกไปดูต่อซะหน่อย
“อย่าออกไปเลยน้า ... ให้อ๊อฟกับไอ้เวย์มันอยู่ด้วยกัน เมื่อกี้ก่อนชั้นลุกมานะ หวานกันใหญ่ ชั้นเลยทนไม่ได้ เลยต้องลุกมาหาของชั้นบ้างนี่ไง” คุณเท่ห์พูดพร้อมกับยืดตัวขึ้นมาหอมแก้มผม ...
“อย่างนั้นเหรอ ... สองคนนั้นกำลังจีบกันสินะ ... อยากรู้จักว่าเป็นยังไง ... ลุกหน่อยคุณ” ผมพูดพร้อมกับพยุงตัวเองขึ้นให้พ้นอ้อมกอดมารนี้ ไม่งั้นมีเสร็จในห้องเจเจแน่ๆ กลัวจริงๆผู้ชายคนนี้
“นายจะทำอะไรนะ” คุณเท่ห์ถามผมเมื่อผมมาเปิดประตู ชะโงกดูไปตรงมุมรับแขก
“แอบดู” ผมหันไปตอบคุณเท่ห์ ที่ทำหน้าสงสัยกับการกระทำของผมเหลือเกิน
“จะแอบดูเค้าจีบกันทำไม” คุณเท่ห์พูดพร้อมกับเอาหัวตัวเองลอดมาดูเหนือหัวของผม
“ว่าแต่ผม คุณก็ทำ” ดูสิครับ ว่าแต่เขา อิเหนาเป็นเกย์ซะงั้น ... ถูกผิดหว่า สำนวนนี้
“เงียบๆหน่า ฟังสองคนนั้นคุยกัน” อ่าว กลายเป็นผมโดนดุซะงั้น
“คุณเวย์จะเขยิบมาใกล้ผมทำเนี่ย ที่นั่งเหลืออีกตั้งเยอะแยะ” เป็นอ๊อฟที่โวยวายเมื่อคุณเวย์เขยิบมานั่งใกล้จนจะนั่งทับกันแล้ว
“ก็ ก็ ผมกลัวนี่ ดุสิๆ น่ากลัวจะตายไป” คุณเวย์นี่นะ ลูกไม่แพรวพราวจริงๆ พูดไปทำท่าซบยัยอ๊อฟไป
“จะบ้าหรือไงคุณ หนังแอ๊กชั่นแฟนตาซี ไม่ใช่หนังผี อย่ามาทำแอบเนียน เดี๋ยวสองคนนั้นก็มาเห็น” อ๊อฟพูดพร้อมกับหันหน้ามามองทางผม ดีนะครับ ที่คุณเท่ห์ผักผมและปิดประตูได้ทัน
“เห็นมั๊ยละ เกือบโดนจับได้แล้ว” ไหงคุณเท่ห์มาด่าผมอย่างนี้ละ
“คุณก็อยากรู้เหมือนกันนี่ มาด่าแต่ผมได้ไงกัน” ผมตอบคุณเท่ห์กลับไปอย่างเงียบๆ ทั้งกลัวเจเจตื่น แล้วก็กลัวข้างนอกได้ยินด้วย แล้วก็เปิดประตูแง้มไปดูต่อ
ไม่ทันไรคุณเท่ห์ก็มาดูด้วย ผมเงยหน้ามองคุณเท่ห์แล้วแบะปากให้ไปหนึ่งที ไหงว่าไม่อยากยุ่งเรื่องคนอื่น คุณเท่ห์ก็ยิ้มกลับมาให้ผม
ตอนนี้ภาพที่เห็นผมคงไม่ได้ตาฝาดใช่มั๊ยนี่ คุณเวย์นั่งกอดอ๊อฟจากด้านหลังแล้ว พร้อมกับเอาคางไปวางซบบ่นบ่าของอ๊อฟด้วย ดูหนังกันไปกระหนุงกระหนิงกันไป
“เห็นมั๊ย เลยไม่ได้รู้เลย ว่ายังไงต่อ” ผมเงยหน้าขึ้นไปด่าคนข้างบน
“ขอโทษคร๊าบบบ” มันน่าโมโหจริงๆ
“คุณเวย์ อย่าเอาคางถูไปถูมาได้มั๊ย ผมเสียวนะนั่น” เสียงอ๊อฟดุคุณเวย์ครับ
“อย่าว่าแต่คุณเลย ผมก็รู้สึก” อึ๋ยๆๆๆ คุณเวย์ทำเสียงได้เซ็กซี่มาก อ๊ากกก จะได้กันแล้วๆๆ
“ผมหมายถึงหนวดของคุณมันทิ่มบ่าผม คุณหมายถึงอะไรของคุณ” อ๊อฟนี่จะขี้วีนไปถึงไหนนะ รู้นะว่าอยากได้เขาเหมือนกัน เล่นตัวจริงๆ
“อ้าว อย่างงั้นเหรอนี่ ผมก็คิดว่าคุณเสียวเพราะอย่างอื่นทิ่มหลัง” อิอิ คุณเวย์นี่ทะลึ่งจริงๆ ผมละอดขำไม่ได้
“เงียบๆสิ จะขำทำไม” ผมเงยหนาไปดูต้นเสียงข้างบน จริงๆเลยนะ ชิ
“คุณเวย์ไม่ขำแล้วนะ ... ผมจะลุกไปนั่งที่อื่นแล้ว” ยัยอ๊อฟพูดพร้อมกับทำท่าจะลุกขึ้น
“โอ๋ๆๆ ไม่แกล้งแล้วครับ นะนะ นั่งรักษาใจให้ผมหน่อย มันเจ็บช้ำเหลือเกิน” คุณเวย์ยังพยายามดึงตัวอ๊อฟไว้ในอ้อมกอด แต่อ๊อฟก็ยังดันทุรังจะออกจากอ้อมกอดนั้น ... อีนี่เล่นตัวจริงๆ
“ปล่อยผมก่อน ผมจะไปหาอะไรมาช่วยให้ของคุณมันคลายตัว” อ๊อฟพูดพร้อมกับจ้องไปที่ตรงนั้นของคุณเวย์ ให้ผมทายตอนนี้มันคงจะฟูฟ่อง ตั้งสง่า เผยร่างพร้อมออกรบแน่ๆ อ๊อฟจะไปหาอะไรมาช่วยนะ ... ตื่นเต้น ตื่นเต้น ..
“มาแล้วเหรอครับน้องอ๊อฟ จะเอาอะไรมาช่วยเหรอครับ ที่จริงน้องอ๊อฟอย่างเดียวก็ช่วยให้พี่หายได้นะ” คุณเวย์ยังไม่วายจะหยอดยัยอ๊อฟครับ อ๊อฟยิ้มให้อย่างเป็นมิตร เป็นรอยยิ้มที่น่ากลัวมากกว่าน่ารักนะครับนั่น
“นี่ครับ ทิชชู่ ส่วนนู่น ห้องน้ำ ไปจัดการเอาเอง เชิญครับ !!!” หง่ะ ... อะไรกันนี่ อ๊อฟเพื่อนผม ไอ้เราก็อุตส่าห์จิ้น เฮ้ออ ...
ผมปิดประตูที่แง้มดูออกมานั่งเสียอารมณ์ โดยที่มีคุณเท่ห์นั่งลงข้างๆผม
“เป็นไงละ สมใจอยากหรือยัง” คุณเท่ห์ถามผมทันทีที่ผมปิดประตู
“สมใจอะไรของคุณละ ... อดดูหนังสดเลย” พูดไปก็หงุดหงิดนะครับ ถ้าอ๊อฟไม่เล่นตัวนะ
“หนังสดอะไรของนาย สองคนนั้นเพิ่งจะรู้จัก เพิ่งคิดจะคบกัน จะให้มันมีอะไรกันคงเร็วเกินไปมั้ง” คุณเท่ห์พูดขึ้น พร้อมกับเอามือผมไปจับไว้
“แล้วทำไมผมกับคุณถึงเร็วได้ละ” ผมหันหน้าไปถามและพยายมดึงมือออก
“ก็เรารักกัน และพร้อมที่จะมอบความรักให้กันแล้วไง” คุณเท่ห์มองผมพร้อมส่งสายตาหวานฉ่ำมาให้ผม
“ไม่เห็นจะซึ้งตรงไหนเลย เฮ้อออ” ผมพูดพร้อมทำสีหน้าน่าเบื่อให้คุณเท่ห์ไป คุณเท่ห์หน้าเสียเลยครับ พร้อมกับเอามือของผมไปวางไว้บนเป้ากางเกงคุณเท่ห์
“คุณเท่ห์ !!! อะไรของคุณเนี่ย” ก็ไอ้นั่นของคุณเท่ห์สิครับ เป็นเหมือนของคุณเวย์เมื่อครู่เลย
“ก็เมื่อกี้ตอนแอบดูไอ้เวย์ ก้นของนายมันตรงกับของๆผมพอดี ... มันเลยอยากทักทายกัน .... มั้ง” คุณเท่ห์พูดปอย่างเขินอาย ... ไม่น่าจะเขินอายอะไรเลยนะครับนี่
“คุณก็ไปทำแบบที่อ๊อฟแนะนำคุณเวย์เลยนะ ผมไม่รู้ไม่เห็นกับคุณด้วยหรอก” ผมพยายามจะสะบัดมือออกจากคุณเท่ห์ ... ชักจะไม่ปลอดภัยแล้ว
“ได้ไงกันอ่า ... เป็นแฟนก็ทำหน้าที่แฟนที่ดีหน่อยสิ” โหยยย อะไรกันเนี่ย
“อย่ามาตลก เจเจนอนอยู่ เห็นมั๊ย หยุดเลย เดี๋ยวเจเจตื่นนะ ฮ่าๆๆ” ยังไงคุณเท่ห์ก็ไม่กล้าจะมีอะไรในห้องเจเจแน่ เพราะถ้าเจเจตื่นขึ้นมา ... มีเรื่องแน่ๆ ถือว่าวันนี้ผมรอดปลอดภัย และถ้าจะให้ออกไปเข้าห้องคุณเท่ห์เพื่อจะทำอะไรเช่นนั้น รับรองว่าคุณเวย์ กับยัยอ๊อฟได้เอาไปคุยกันสนุกแน่ อายกันยกใหญ่
ผมมองหน้าคุณเท่ห์ที่ดูเหมือนจะหมดหนทางไปต่อ ... สีหน้าดูอัดอั้นตันใจ ทำอะไรไม่ถูก เห็นแล้วทำเอาผมอดขำไม่ได้ ... สมน้ำหน้า ... แต่เป็นแบบนั้นได้แค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้น เพราะตอนนี้คุณเท่ห์เผยสีหน้ายิ้มแย้มอย่างมีเลสนัยมาให้ผม พร้อมกับขยับหน้าเข้ามาใกล้ผม
เข้ามาเรื่อยๆๆ
อย่าเข้ามาแบบนี้
และอย่ายิ้มแบบนี้ได้มั๊ยคุณเท่ห์
ได้โปรดเถอะ .. เอาหน้าออกปายยยยยยยย
“ในห้องน้ำก็ได้ ... ..................... นะนะ”
-*-
ความคิดเห็น